We zouden eenmalig een kleine zestig kilometer oostwaarts moeten rijden om HET kasteel van mijn verlanglijstje te kunnen zien. Vorig jaar was het er niet meer van gekomen om naar CHENONCEAU te gaan, dit jaar moest het in het programma opgenomen worden. Beter eenmalig 60 km naar het oosten dan vele malen een flink aantal malen naar het westen. Daarom was de keuze niet op Bléré gevallen, maar op Bougueil
Saumur, Chinon, Angers en Tours zijn vanuit deze plaats in een heel korte tijd te bereiken en mijn streven is om bij mooi weer zo kort mogelijk in de auto te zitten.
Maar vandaag was het niet mooi weer. Het regende van tijd tot tijd. Een perfecte dag om naar dat beroemde kasteel te gaan. Een mooie bijkomstigheid is dat de jongens dan wel een tijdje alleen in de auto kunnen blijven, zodat we met ons tweeën het kasteel van binnen kunnen bekijken.
En het was mooi. Was Chambord vorig jaar vooral indrukwekkend, Chenonceau is vooral lieflijk.
Het kasteel van Saumur oogt van buitenaf heel erg mooi. Uiteraard zijn we, net als in Chinon wel bij het kasteel geweest, maar ik had nu niet direct zo’n behoefte om dat ook van binnen te moeten bekijken, temeer daar het kasteel meer gebruikt wordt voor museumexposities van allerlei aard en gaat het niet zozeer om het kasteel zelf. Maar nogmaals, vooral vanaf een afstand is het kasteel voor het oog een beauty.
En we zijn er nog niet. Er valt nog veel meer te genieten, want er zijn nog een aantal kastelen die ik graag wil aanschouwen. Misschien valt een volgend kasteel wel met een fietstocht te combineren. We zullen zien….
Dit jaar zijn we in een omgeving neergestreken waar we vele kanten mee op kunnen. Er valt hier so wie so veel te bekijken; wandelen kan natuurlijk altijd, maar hier valt ook goed te fietsen, omdat het vrij vlak is. Het zou een aantal jaren bijna ondenkbaar zijn geweest, dat ik mijn vakantie in Frankrijk in een vlakke omgeving zou doorbrengen. Toen moest het , wat landschap betreft, zo spectaculair mogelik zijn. Maar ach, een mens verandert in de loop der jaren. [image file="2014-06/alors1.jpg" ]]
Ik ben nu zover gekomen, dat ik eigenlijk niet meer weet wat ik nu het leukste vind, wandelen of fietsen. Het is echt heel verschillend. Gisteren hebben we een wandeltocht van ruim 15 km gemaakt. Al lopend zuig ik mij dan vol met allerlei kleine details. Ik zie bloemen, planten, zo nu en dan een mooi vergezicht, ik hoor de vogels en ik geniet van de stilte en ik zie dat de honden volop genieten van hun vrijheid.
Fietsen gaat wat sneller en heeft mede daardoor zijn eigen charme. Ook omdat je wat hoger zit, is het zicht op de wijngaarden de korenvelden, de percelen met mais of andere gewassen net iets anders. En je komt natuurlijk wat verder. Een nadeel is, dat je soms net iets te snel door de dorpjes heen vliegt, maar verder, het is echt genieten op die kleine Franse landweggetjes. En ik moet zeggen, men is hier fietsminded, want de routeaanduiding voor fietsers is her buitengewoon goed, maar dat geldt ook voor het wandelen.
Echt een nadeel is dat hond Hessel niet zo heel erg graag in de fietskar zit (staat) .Hij piept gelukkig niet meer, maar hij neemt wel met heel veel tegenzin plaats in. Iemand niet, die spring met groot genoegen de fietskar in, want je weet maar nooit watvoor leuke dingen er nu weer gaan gebeuren.
Zo waren we rond lunchtijd bij de oever van de Loire. Meestal is het een hele kunst om echt bij het water te komen. Ook nu zag ik wel een leuk plekje, maar absoluut ongeschikt voor de jongens, maar een eindje verderop zagen we een ingang waar het wel mogelijk was. De jongens hebben genoten. Samen zwemmen, samen gek doen, het kon allemaal. En wij hebben ons tevreden gesteld met een boomstam in plaats van een bankje.
En toen opeens zagen we de onweersbui aankomen. We waren net op tijd terug voor het losbarstte. Dat was puur geluk hebben.
En morgen? Dan gaan we ons vermaken met weer een andere mogelijkheid. Kastelen in mooie stadjes bekijken. Na Chinon is Saumur aan de beurt.
Voor de derde keer dan maar. De vakantie loopt nog niet helemaal zoals ik zou wensen en dat ligt aan een aantal factoren. Het éne euvel is wat makkelijker op te lossen dan het andere. Meestal slaag ik er wel in om na een paar dagen in de stand slow motion te komen, maar dit jaar wil dat nog niet zo lukken.
Er ontbreken een aantal zaken die juist het ware vakantiegenot zouden kunnen verhogen. De wifi bijvoorbeeld is hier niet optimaal. Ik wil er best voor betalen, maar dan wil ik ook het genot om bij de caravan ervan te kunnen genieten. En dat is dit jaar niet het geval. Ik moet weer heel primitief op een bankje bij de accueil een berichtje in elkaar klunzen. En als ik dan te lang op de tablet bezig ben, ben ik inmiddels uitgelogd. Als je dat twee maal is overkomen dan word je daar niet vrolijker van…Afijn, ik doe het nu maar op de oude manier. Eerst iets op de laptop voorbereiden en het dan later maar plaatsen. Zo kan ik toch de door mijn gewenste kwaliteit blijven leveren. Ik kan dan wel volstaan met een derde abonnement van één euro. Een beetje snel faceboeken en wordfeuten doe ik dan wel op het abonnement behorend bij de tablet.
Wellicht vraag men zich af of ik misschien verslaafd ben aan het internet. Nou neu, ik ben alleen meegegaan met deze tijd en ik heb geleerd dat deze geneugten bij het leven zijn gaan horen
En de goede dingen van het leven, geldt zeker ook voor een lekker glaasje wijn, zeker in de vakantie. Alleen toen wij hier zondag aan kwamen, was er in dit stadje helemaal niets te krijgen. Dus na onze goed verlopen reis niet het genot van een wijntje. Om ons even op de omgeving te oriënteren, besloten we om met de auto even een klein ritje rond het stadje te maken. En zie daar. We kwamen de éne cave na de andere tegen. We hebben ons even aan een wijnproeverij onderworpen en voila, vervolgens reden wij met een doosje vol lekkere wijn terug naar de camping. Wat dat betreft is er dus geen vuiltje meer aan de lucht. En nee, ook dat wil ik niet verslaafd noemen, maar gewoon genieten van het goede des levens.
Inmiddels hebben we al een mooie fietstocht van veertig kilometer gemaakt, hebben we heerlijk over de markt van Bourgueil geslenterd en hebben we Chinon aan alle kanten bekeken.
Mocht ik er in slagen om morgen dit bercht geplaatst tekrijgen, dan is het best mogelijk dat ik binnenkort ook wat foto’s ga plaatsen.
GELUKT; Dit is de verklaring voor het mislukte blog van gisteren. morgen meer
Vandaag was de laatste dag van mijn druk doenerij. Ik had mij voorgenomen, om als ik niet meer werkte, mij wat meer in het sociale leven te storten en ook eens mee te doen aan activiteiten op lokaal niveau. Door omstandigheden kon ik niet mijn bijdrage leveren aan de opbouw van de versierde wagen, maar toen men kwam vragen of ik misschien ook één van de twintig monniken wilde zijn, heb ik geen moment geaarzeld. Dit was DE kans om ook eens in de optocht mee te doen.
En zo kwam van het één het ander. De straatversiering moest veranderd worden en daar heb ik op zaterdagmiddag ook mijn bijdrage aan geleverd, en ten slotte heb ik toen ook maar meegedaan, zij het als één van het groote achtergrondjuichkoor, met de buurtact op de bonte avond. Ik ben nog nooit zo betrokken geweest bij het dorpsfeest als dit jaar. En leuk dat ik het vond! Zo'n dorpsfeest gaat, als je actief meedoet, opeens veel meer voor je leven. Je wordt er als het ware in meegezogen.
Omdat onze buurt steeds minder kinderen telt, komt er meer ruimte voor de huishoudens die geen kinderen om ook mee te doen. Was het in voorgaande jaren meer een kwestie voor de gezinnen met schoolgaande kinderen die er voor zorgden dat onze straat een versierde wagen had, dit jaar was bijna de hele straat er bij betrokken
Omdat P. en ik de afspraak met elkaar hadden gemaakt om morgen naar Frankrijk te vertrekken, ben ik na de optocht afgehaakt en heb ik mij toegelegd op het van alles verzamelen en inpakken van de caravan. En dat is gelukt. We zijn er helemaal klaar voor.
We gaan weer richting Loire, om de vakantie van vorig jaar, die we wegens de te grote hitte van toen met daardoor de nare bijwerkingen van zonneallergie in de vorm van vreselijke jeuk, hebben afgebroken, als het ware te gaan afmaken.
Nog helemaal in gepaste, uitbundige ingetogen feeststemming zwaai ik naar elke bezoeker en zeg ik: TOT ERGENS
klik
Als pensionado kun je het allerverschrikkelijkst druk hebben. Waarmee zo vraagt u zich af? Nou met van alles. Tennissen, tuinieren, op bezoek gaan, kleindochter te logeren hebben, het is nog maar een greep uit de vele activiteiten van de afgelopen week.
Toch was de logeerpartij van kleindochter Rixte een waar hoogtepunt. Het is echt een balans zoeken tussen van alles willen ondernemen en de tijd nemen om samen het gevoel te hebben dat Rixte bij ons thuis is. Zelf denk ik dat we daar goed in geslaagd zijn. Naast onze uitstapjes hebben we ook heerlijk buiten gezeten, waar Rixte volop met de looms (de gekleurde elastiekjes) bezig is geweest. Ik ben weer helemaal van deze rage op de hoogte.
Maar ons bezoek aan het dierenpark AQUA ZOO vlak bij ons in de buurt mocht er ook zijn. We hebben er heerlijk in rond gedwaald en van alles gezien. Toen Rixte nog een peuter was, hebben haar moeder zij en ik dit park twee maal bezocht, maar Rixte kon zich er niets meer van herinneren.
Hessel en Iemand waren thuis, maar als compensatie traden deze twee zeehonden voor ons op.
De dagen gingen veel te vlug voorbij. Voor mij, maar ook voor Rixte. Het had voor ons beiden, maar ook voor haar opa nog wel een dagje of misschien nog wel iets langer mogen duren....., maar aan alles komt een eind en als het leuk is, dan is dat eind in heel veel gevallen te vroeg.
Rixte was helemaal verguld dat ze door haar vader werd opgehaald. En zo verzekerde ze ons, hij zou ook een vliegtuigje meenemen om dat bij ons in de tuin te demonstreren. Ik volsta met een tweetal foto's hiervan. Op de ene staan twee mannen heel geboeid te kijken. De tweede foto laat het object zien.
Voordat we naar Zeeland gingen had ik de aanplakbiljetten al gezien, er zou in ons dorp voor het eerst een oldtimerfestival zijn en wel op de zaterdag voor de pinksteren. Spekkie voor mijn bekkie. Hoe vaker ik zo'n festival bezoek, hoe meer ik onder de indruk kom van die oude auto's. Het gaat nu zelfs al zo ver, dat ik wensen begin te koesteren. Ik zag een prachtige wat oudere, maar nog niet 'n heel erg oude jeep. Mooi hoog, hij was te koop, later thuis kwam ik er achter dat ik er dom genoeg geen foto van gemaakt heb. Als ik ooit de staatsloterij win, dan weet ik in ieder geval wat ik heel graag zou willen hebben.....
Stel, dat ik er één zou hebben, zou ik er dan elke mooie zondag mee gaan rijden? Ik weet het niet, want ik ben ook wel erg van de wandelachtige en graag buiten. Traditiegetrouw gaan we op één van beide pinksterdagen uit. Waarheen maakt niet uit, we gaan dan op stap. In de afgelopen week had ik bedacht dat een dag wandelen wel weer eens leuk zou zijn en jawel hoor, het landelijke wandelprogrammaboekje bracht uitkomst. In de Beemster was er één. Nu is dat eigenlijk wel een klein beetje ver rijden, maar vooruit het is pinksteren, dan mag er altijd iets meer.
Ik had zo gehoopt tussen de kleine slootjes in de Beemster te mogen lopen, maar daar was de tocht niet uit gezet. 
Nee het ging van Purmerend over lange rechte wegen, via een stuk langs het Noorhollandkanaal naar Middenbeemster. We passeerden onderweg wel hele mooie oude boerderijen waardoor de tocht toch wel weer iets aantrekkelijks had. Ach en Middenbeemster is zo maar een dorpje, met een hele kleine kern, maar wel mooi. We liepen langs het Betje Dekenmuseum, ik had er graag even willen kijken, maar tijdens een wandeltocht is dat niet handig.
We gaan vast nog wel eens een weekend met de caravan die kant op, dan heb ik in ieder geval al iets op mijn to do list staan. Altijd leuk als er nog dingen zijn die je in de toekomst wilt doen.
Het pinksterweekend is nog niet om, maar ik heb nu al het gevoel dat ik er heel wat van gemaakt heb.
uitleg over de boerderij
klik
Zo langzamerhand kom ik weer in mijn gewone doen en dat betekent dat mijn belangstelling naar van alles en nog wat met rasse schreden toeneemt. Het is de tijd van Roland Carros. De eerste week heb ik gemist, maar deze week heb ik de draad weer opgepakt en nogal wat wedstrijden bekeken. Ja ook vanmiddag, ondanks het mooie weer, maar gelukkig had Nadal maar weinig tijd nodig zodat we heerlijk in het zonnetje op ons zijterras konden eten.
En ja, ons uitzicht is dan wonderschoon, want eindelijk, eindelijk staat er vingerhoedskruid in de tuin. Niet één klein miezerig plantje zoals 10 juni 2011 vingerhoedskruid die ik voor 6euro50 gekocht had, en ook niet eentje die ik in de berm zag en uitgegraven heb, nee, hier ben ik echt heel eerlijk aangekomen.
Vorig jaar om deze tijd, misschien iets later, liepen we op een avond in een dorpje verderop langs een huis waar de bewoonster druk in de tuin bezig was. Ook hier weer veel, heel veel vingerhoedskruid riep ik een beetje luid naar P. die met hond Iemand achter mij liep. De vrouw keek op en ik groette haar en plaatste de opmerking: wat hebt u veel vingerhoedskruid. "Ach", zuchtte de vrouw, "veel te veel, ik ben druk bezig met het wat uit te dunnen, want het moet wel beheersbaar blijven."
"Oh, dat is een heel ander verhaal dan dat bij mij het geval is, want wat ik ook doe, ik slaag er maar niet in om ze jaarlijks terug te laten komen, laat staan dat ze zich gaan uitbreiden. Zou het aan de grondsoort liggen?"
"Ach dat kan haast niet, zo gevoelig zijn deze planten immers niet, maar als u wilt mag u er wel een aantal van mij meenemen." "Graag", jubel ik bijna, "we hebben de fiets daar bij de ingang van het bos staan, ik ben zo terug". Met een plastic tas vol jonge plantjes fietste ik naar huis. Thuisgekomen heb ik ze onmiddellijk geplant èn ik heb overal stokjes bijgezet, zodat ik in het voorjaar dit niet voor onkruid zou kunnen verslijten.
Het is dus gelukt. Eindelijk staat er Digitalis in de tuin. Een wens (klik en even naar beneden scrollen) die ik op 10 juni 2008 reeds vermeldde. Zo zie je maar, als je maar tijd van leven hebt, worden heel wat wensen vervuld.
Zicht op de zijtuin
klik
De week op Schouwen-Duivenland zal mij nog zeer lang heugen. Ik heb er zoveel gevonden, rust, ruimte, stilte, warmte en gezelligheid, het was er allemaal. In de blogs hieronder met de woordspeling SCHOUW staat al het één en ander beschreven, al heb ik niet de blogs kunnen maken, zoals ik het normaliter gewend ben om te doen. Het was een beetje kunst en vliegwerk, om dat de wifi niet optimaal werkte, waardoor ik de laptop niet kon gebruiken om te schrijven en om foto's op te laden.
Dit heeft mij er waarschijnlijk ook van weerhouden om royaal foto's te maken, want dat heb ik niet gedaan. Achteraf had ik veel meer foto's willen hebben, onder andere van de ontmoetingen met Ria. Maar goed, er zijn er wel een paar en ik ben bezig een aantal foto's bij die blogjes te prutsen. Alleen neemt dit tijd in beslag waardoor ik niet aan het afsluitende blogje toekom. Ik heb de keuze gemaakt dit laatste dus eerst te doen.
Naast het toerist zijn en het genieten van al het moois, heb ik zo nu en dan toch ook de tijd genomen om de laatste weken met alles wat er is gebeurd nog eens door mij heen te laten gaan. De wijdsheid, de ruimte en de leegte van het hele grote strand sprak mij erg aan.
Juist op die lege vlakte voelde ik opnieuw de troost die uitging van het aanwezig zijn van familie en vrienden tijdens de uitvaartdienst. Sommigen hadden vader al jaren niet meer gezien, anderen kenden hem alleen maar uit verhalen van broer J. en van mij, maar ze waren er, voor ons. Het was zo fijn om het verhaal over hoe mijn vader was met hen te delen.
En nee, het was geen feestje, maar toch is het goed geweest om voor die gelegenheid nieuwe kleding te kopen. Het was mooi, maar ingetogen. Sinds jaren liep ik die dag op hoge hakken. De nieuw aangeschafte pumps maakte het helemaal af en ik voelde mij mooi. Mijn vader zou trots op mij geweest zijn, zonder dat hij dit uitgesproken zou hebben. Hij was niet van de complimentjes, maar hij hield wel van mij, van broer J., van ons.
We zullen hem missen, ik zal hem missen. Ik miste hem vooral toen we thuis kwamen. Niet even vader bellen om te zeggen dat we weer thuis zijn. Niet even tijd vrij maken om zo snel mogelijk even naar hem toe te gaan. In de komende tijd heb ik nog wel het één en ander af te handelen en uit te zoeken, maar mijn energie is weer terug. Juist door die combinatie van rust, ruimte, stilte en gezelligheid.
En dat laatste, de gezelligheid bij Ria heeft er mede toe bijgedragen dat het door dit alles zo'n fijne goede week is geworden. Toen wij naar Zeeland op weg waren, had ik er nog geen idee van dat ik Ria en Joop zou gaan ontmoeten, maar onderweg via de digitale snelweg faceboek werd het één en ander al heel snel duidelijk, wonderlijk hoe de levensweg soms haar loop neemt. En met de onderstaande foto van een prachtig pad door de duinen, waar je op dit hele drukke eiland, bijna niemand tegenkomt sluit ik dit hoofdstuk af. Binnenkort zijn de voorgaande blogjes van bijpassende foto's voorzien. De liefhebber kan door te scrollen dan nog even meegenieten van de prachtige beelden van SCHOUWEN-DUIVENLAND
klik
Het einde van ons verblijf op het eiland Schouwen komt in zicht. Ik weet nu al dat ik dit stukje Nederland voor altijd in mijn hart heb gesloten. Hoewel ik helemaal niet een echt strandmens ben, spreekt mij het uitgestrekte strand voorbij Renesse heel erg aan. Eindeloze zandvlaktes met bijna geen mensen. Zo heerlijk alleen zijn en van de zee en haar aanrollende golven kunnen genieten, echt uniek.
Daarnaast de mogelijkheid voor de jongens (honden) om daar ongebreideld en ongestoord te kunnen rennen, graven en ook met de golven te kunnen spelen, niet gehinderd door ver- of gebodsborden, werkelijk een unieke ervaring. Het uitgebreide fietsroutenetwerk en wandelnetwerk geeft heel veel mogelijkheden om lekker actief te zijn. Ik heb heel wat mooie dorpjes cq stadjes gezien. Zierikzee is echt schitterend, Brouwershaven zeker de moeite waard, en de ringdorpen stralen het typische gevoel uit van in Zeeland te zijn, omdat je dit ergens anders in Nederland niet tegenkomt. Dreischor, ik vond het wat een vreemde naam, is echt een beauty van een ringdorp
En slaat de vermoeidheid even toe, dan staan er overal bankjes om op plaats te nemen om dan te genieten van het uitzicht over welk water dan ook. Maar als je, wanneer je dan bijna bij de eindbestemming bent, dan ook nog ontdekt, dat het adres van medeblogster Ria zich op ongeveer drie kilometer afstand bevindt, dan wordt zo’n week door de ontmoetingen met elkaar helemaal een feestje.
Ria vanaf deze plaats, nogmaals bedankt voor jullie gastvrijheid. Het voelde zo gewoon, het etentje, de bbq, het was zo gezellig, maar dat maakt het juist zo heel bijzonder. Als zoiets als dit zomaar mijn pad kruist, maakt mij dit zo blij en gelukkig. Zoals beloofd, foto’s volgen nog.
Heeft Didi Hessel en Iemand in kikkers veranderd? Het lijkt wel zo. Zal ze achteraf best spijt van hebben gekregen, want ze konden het goed met elkaar vinden.
Van de gezellige en lekkere BBQ zijn helemaal geen foto's gemaakt. Daarom deze foto van de prachtige tuin van Ria Joop en Didi.
klik
|
|
