Het gaat heel goed met de honden Hessel en Iemand en we hebben dan ook nog geen moment spijt gehad van de uitbreiding naar twee honden. Ze kunnen het heel goed met elkaar vinden, hangen erg aan elkaar, maar nu Iemand ook volwassen is, vindt hond Hessel het ook wel eens prettig om even alleen bij een slootkant of in een greppel te kunnen snuffen. Hij ontwikkelt wat technieken om zijn (kleine) broer even van zich af te schudden, maar in de afgelopen week ging hij daar toch iets te ver mee.
Omdat de honden 's middags alleen thuis moesten blijven, ging P. in de tweede helft van de morgen een flink uitlaatrondje, in dit geval een heen en weertje van ruim zes kilometer, met hen maken. Ik zat net wat te bekomen van mijn tennismorgen toen mijn mobieltje ging. De stem van P. klonk zeer bezorgd. "Met mij. Ik ben Hessel kwijt, is hij misschien naar huis gelopen?" Mijn adem stokte in de keel. Ik keek door het voorraam, maar geen Hessel voor het hek.
P. vertelde waar hij Hessel voor het laatst gezien had, halverwege het tweede fietspad, Hessel was een eind vooruit en was het bruggetje overgestoken, maar daar met Iemand aangekomen, was er geen spoor meer van Hessel te bekennen.
Ik pakte de fiets en reed naar het begin van de drie fietspaden. Hier staat een bankje, en daar zag ik een man zitten met een zwarte hond èn een wit bruine hond die verdacht veel op Hessel leek.
"Ik dacht al, ik blijf hier maar even zitten, dan komt de één of de ander Hessel of Iemand, want ik weet niet wie het is, wel halen, want dit is is vast de bedoeling niet geweest. Ik kwam een half uur geleden je man tegen met de twee honden. Kennelijk is deze er vandoor gegaan. Makker begon opeens te trekken en te rukken aan het touw en toen ik mij omdraaide zag ik dat het één van jullie honden was."
Hessel kwam op de poten om mij te begroeten, maar wilde daarna weer bezig gaan met Makker te besnuffelen. Als eerste heb ik Hessel toen maar aangelijnd, daarna heb ik de man van een straat verder uitbundig bedankt en vervolgens heb ik P. gebeld dat Hessel terecht was en teruggelopen was naar het begin van de fietspaden.
Wat Hessel bewogen heeft om er van door te gaan weet ik niet. De man vertelde dat Hessel wel heel erg veel belangstelling voor zijn hond Makker had. Een beetje vreemd, want Makker is een reu en al ruim voor zijn eerste jaar gecastreerd. Hoewel ik er nog nooit echt van gehoord heb, zou je haast denken dat Hessel valt op honden van hetzelfde geslacht, want toen we een poosje geleden met een paar loopse teven van doen hadden leek Hessel vrijwel niet geïnteresseerd te zijn.
Toen ik een dag later met de jongens naar het bos ging, bleef Hessel weer gewoon bij mij in de buurt. En ook op onze uitgebreide wandeltocht van 25 kilometer waren er geen problemen. Hessel kwam direct wanneer ik hem floot. Samen hebben Hessel en Iemand heel veel plezier gehad tijdens de wandeltocht. Ze konden tijdens het wandelen heel veel los en ze gehoorzaamden perfect. Ik neem dus maar aan dat het weglopen een eenmalige vergissing is geweest, maar Hessel heeft ons wel even de stuipen op het lijf gejaagd. Wat was ik blij toen ik hem bij Makker en zijn baas zag liggen.
klik
Soms heb ik dat, dat ik mij zo maar, zonder enige aanleiding of echt iets speciaals, volkomen gelukkig voel. Dat zijn van die gouden momenten. Sommige van die momenten blijven mij bij terwijl andere momenten gewoon met de tijd weer wegebben. Gisteren was het er weer. Ik reed op de fiets tussen de bloembolvelden en ik voelde mij zo rijk, zo vervuld van het leven.
Blij om mee te mogen doen, mee te kunnen doen aan de optocht van gewoon een dagje uit in Anna Paulowna. Hoewel wij met Pasen niet een echte traditie in ere houden is het vaak wel een gewoonte om op één van beide dagen iets te ondernemen en zo had ik in de afgelopen weken het plan opgevat om nu eindelijk dit jaar eens naar de mooie bloemmozaïeken in de kop van Noord Holland te gaan. Meestal denk ik er niet aan en zie ik het bij medebloggers, maar dan is het vaak te laat omdat het dan al weer voorbij is.
De tableau's waren wonderschoon echt waar, maar het mooist vond ik toch de fietstocht door de kleurrijke bollenvelden. Zelfs het feit dat ik geen foto's kon maken, omdat de accu van de camera leeg bleek te zijn, leek even niet van invloed te zijn. Dit was voor mij HET Paasmoment. Zonder verder in een godsdienstige of spirituele verhandeling te geraken had ik even de ervaring van het nieuwe leven wat ik voelde en wat elk voorjaar weer tevoorschijn komt.
Pasen, de Mattheüspassion, de Passion, het lijkt allemaal zo zwaar door het verhaal van de kruisiging, maar mij spreekt de symboliek van het nieuwe leven erg aan en hoewel ik mij niet meer kan vinden in de christelijke levensovertuiging, ben ik wel blij dat ik hiermee opgevoed ben. De verhalen zijn er niet voor niets en hebben vaak meerdere en andere lagen dan die ik gehoord heb, maar die ik steeds meer ga ontdekken. Door mij niet meer aan de orthodoxe manier van denken te onderwerpen, word ik creatiever in mijn denken en zie ik steeds weer andere symbolieken in de verhalen.
Al fietsend, was het net of ik al het donkere en duistere aan gevoelens over wat er in de loop der tijd allemaal niet goed was, van mij af kon schudden om ruimte te maken om alle kleur en fleur van dit nieuwe voorjaar in mij op te nemen. Het was een mooie, zeer inspirerende dag waaraan ik warme gevoelens heb over gehouden, ook al heb ik dan geen eigen foto's, maar moest ik het doen met foto's van het internet.
klik
Zo langzamerhand raak ik wat thuis in het Zonnebloemgebeuren. Na een aantal bestuursvergaderingen bijgewoond te hebben begin ik wat zicht te krijgen op mijn taken binnen het regiobestuur en in de regio. Maar ook klaar om mijn bijdrage te leveren aan het doen slagen van een grootse activiteit: de theatermiddag van afgelopen maandagmiddag.
De Zonnebloem organiseert sinds lange tijd elke twee jaar De Zonnebloem Theater Toernee. Hiervoor wordt een nieuwe musical geschreven en door diverse gerenommeerde artiesten op de planken gebracht. Dit keer zijn onder andere Loeki Knol, Sieb van de Ploeg en Laura Vlasblom de hoofdrolspelers.
Het is echt een grootse happening. De ruime belangstelling, in totaal waren er maandagmiddag meer dan 800 mensen bij deze voorstelling aanwezig, zonnebloemgasten en hun vrijwilligers, toont aan dat men graag naar deze voorstelling komt. Het is dan ook voor voor bijna iedereen die te maken heeft met een lichamelijke beperking, mogelijk om tegen betaling van de entree, in dit geval 15 euro te komen. Zelfs voor bedlegerige mensen voor wie het onmogelijk is om lange tijd in een (rol)stoel te moeten zitten. Natuurlijk is er veel plaats ingeruimd voor mensen die rolstoelafhankelijk zijn, ook is er veel ruimte gemaakt om rolstoelen in of dicht bij de zaal te parkeren voor de mensen die nog enigszins mobiel zijn en gedurende de voorstelling op een gewone stoel kunnen zitten, en er was ruimte gecreërd voor de vele rollators. Ook heb ik bij de toiletten een paar tilliften gezien, zodat het ook voor de mensen die hier afhankelijk van zijn, mogelijk is om van het toilet gebruik te maken. Een ploeg van zes of zeven verpleegkundigen staan garant voor een correcte gang van zaken hierin, kortom, aan misschien wel bijna alles is gedacht.
En toch ben ik misschien wel bij de laatste Theater Toernee aanwezig geweest. Het roer gaat om bij de Zonnebloem. Men heeft een nieuwe toekomstvisie voor ogen, want in de afgelopen jaren is er veel onduidelijkheid ontstaan over de doelgroep. Het belangrijkste criterium is en blijft de lichamelijke beperking, gevolgd door het risico om hierdoor in een sociaal isolement te komen.
Vernieuwend is ook de organisatie van de 1-op-1 activiteit buiten de deur. Bleef het vroeger bij het bezoekwerk vaak bij een kopje koffie en een gesprekje, nu wil men veel meer toe naar het samen, gast en vrijwilliger, deel nemen aan gewone maatschappelijke activiteiten zoals theater, film of festival in plaats van zoiets grootschaligs als een theater voor alleen maar mensen met een fysieke beperking. Met behulp van vrijwilligers, mensen van de beoogde doelgroep het mogelijk te maken deel te nemen aan gewone activiteiten die voor elk van ons de fleur in het leven brengen. Dat is de verniewende kant die De Zonnebloem uit wil.
Zo zal De Zonnebloem in de loop van dit voorjaar speciaal aangepaste huurauto's gaan aanbieden voor mensen met een fysieke beperking. Vrijwilligers kunnen dan met hun gast een Volkswagen Caddy huren, achterin is er ruimte voor een rolstoel, om samen op pad te gaan, om iets te ondernemen. De Zonnebloem wil met deze nieuwe initiatieven het ietwat stoffige imago veranderen.
Misschien is het wel goed, dat men zo vernieuwend bezig gaat. Als men dan maar niet de groep mensen vergeet die nog zeer tevreden is met De Zonnebloem zoals het was. Want mijn indruk is dat afgelopen maandag toch heel veel mensen genoten hebben van het middagje uit. Misschien moet het iets kleinschaliger, maar velen hadden het gevoel, dat er op alle fronten rekening met hen gehouden wordt, waardoor er echt plaats is voor de beleving van uit te zijn, zonder in het theater anderen tot last te zijn.
klik
Ook dit jaar was er weer een landelijke bijeenkomst van de RED HAT en na wat heen en weer gepraat en vele, vele mailtjes later, lag het besluit er dat we dit keer heel ludiek naar de conventie zouden reizen. Iemand was met het idee aan komen zetten om met een hele oude rode postbus naar Elburg te gaan. Dit leek ons leuk, mooi en makkelijk.
Bij aankomst was de postbus iets minder rood dan wij gedacht hadden, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was een verhikel uit de eind jaren zestig en de topsnelheid was 70 km per uur. Omdat de groep uit 18 personen bestond, konden we toch enigszins riant plaats nemen. Een aantal dames konden een bankje voor zich alleen claimen, wat heel prettig was. De bus is namelijk smaller dan een gewone bus en dat heeft natuurlijk ook gevolgen voor de breedte van de banken. Met zijn tweeën op een bankje wordt dan al heel snel krap.
De vering was allesszins redelijk te noemen, maar de herrie maakte het bijna onmogelijk om met elkaar in gesprek te gaan.
Halverwege de reis was er een stop bij een resaurant met een grote M. Even de benen strekken en natuurlijk met ons allen naar de ladies room. En ook meeneemkoffie leek ons wel wat. Ik zal niet gauw de verbaasde blikken van het meisje en de jongen van de bediening vergeten. Eén merkwaardig geklede mevrouw in het paars en rood is vreemd, een paar van die raar uitgedoste mevrouwen is nog veel vreemder en een hele groep van die mevrouwen, die dan ook nog zeggen, dat ze nergens gaan optreden, is wel heel erg vreemd.
Op de vraag of wij allemaal al 65 waren reageerden wij tamelijk verward. Een paar van ons wilden heel gewillig uitleggen dat wij een club voor vrouwen van 50 plus zijn, maar dat werd door iemand snel een halt toegeroepen. Zonder nadere uitleg werd dit gepareerd met: Zien we er niet geweldig goed uit? Over de rose mevrouw werd gemakshalve maar even gezwegen. Zij heeft de vijftig nog niet bereikt en is onze nieuwe pinky.
Later werd er in de bus uitgelegd, dat de koffie voor 65 plussers slechts één euro is en dat het in ons geval zeer verwarrend zou zijn als de éen net niet of een ander al ruim 65 jaar was, voor zoveel differentiatie ontbrak de tijd, want ons ouwetje had soms echt moeite om de topsnelheid van 70 te blijven houden en we wilden wel graag voor de officiële opening van start zou gaan, bij de conventie aan komen.
Dat is ook gelukt. We waren mooi op tijd, het weer was geweldig, het prachtige stadje Elburg heel gezellig, de geplande rondwandeling was zeker op zijn plaats en de lunch met ruim 350 rode hoeden was een ware happening. Kortom, een mooie dag waaraan ik met genoegen terug zal denken.
klik
Haken en breien is weer helemaal hot en ik doe er zelf heel driftig aan mee. Vandaag heb ik de laatste steken van een tweede omslagdoek gebreid. Binnenkort, wanneer de omslagdoek in zijn totaliteit geblockt is; voor de leken (de mannen?) onder onder ons, het breiwerk wordt mooier als het nat of vochtig gemaakt wordt door het onder natte doeken in vorm te laten drogen, zal ik het enorme breiwerk tonen.
Ook heb ik op aanstichten van mijn breiclubje al een katje gebreid voor www. knitten. Door middel van de knittencampagne wil de Dierenbescherming aandacht vragen voor het aantal kittens die worden opgevangen in Nederland en uiteindelijk geld inzamelen met de verkoop van alle gebreide knittens om haar werk te kunnen doorzetten.
Maar aan de nieuwste rage, het haken van inktvissen voor couveusekinderen of vogeltjes, earlybirds, ga ik toch echt niet meedoen. Ik kan wel haken, ik heb verschillende amiguravoorwerpjes zoals sint en piet, een plantje en een bloemetje gehaakt, maar deze project spreken mij niet echt aan. En nu al helemaal niet meer.
Gisteren las ik in onze provinciale krant dat er een felle strijd woedt tussen de haaksters van vogeltjes en van inktvisjes. De haaksters van de vroege vogeltjes geven wel toe dat ze geïnspireerd zijn geraakt door het initiatief van de inktvisjes, maar dat ze hun projekt van earlybirds toch echt iets anders vinden.
Het idee van de inktvisjes schijnt uit Denemarken te komen. Van de gehaakte knuffels zou een rustgevende werking uitgaan en het couveusekindje zou niet meer aan de slangetjes van het infuus trekken omdat deze één van de tentakels van het inktvisje in het knuistje heeft.
Het projekt van de earlybirds is gekoppeld aan het bekostigen van de foto's die gemaakt worden van de veel te vroeg geborenen. Toch heel iets anders, maar beide groepen schijnen niet in vrede naast elkaar te kunnen bestaan. De inktvissers voelen zich in de wielen gereden door de birds.
Omdat het initiatief van deze laatste groep in Boksum, Friesland is ontstaan, dacht ik dat de Leeuwarder Courant er daarom ruimschoots aandacht aan besteedde, maar nee, vandaag, een dag later zag ik de haaktwisten ook breed uitgemeten in het Algemeen Dagblad. Waar mensen (vrouwen) zich al niet druk over kunnen maken.
Zoals gezegd, door al dat gekrakeel is er geen haar op mijn hoofd die er aandenkt om aan zoiets mee te gaan doen. Ik ga gewoon mijn eigen gangetje en binnenkort begin ik gewoon aan een zelf verzonnen nieuw breiprojekt. Alhoewel, ik heb manlief ook nog een eigen gebreide das beloofd. Daar ben ik ben al wel mee bezig geweest, maar ik denk dat ik dat maar even wegleg tot de herfst. In de zomer is het niet prettig om met wol te breien. Ik ga me nu eerst maar eens op iets zomers storten. Ik twijfel tussen een katoenen ajourtruitje of een mooie dunne shawl in ajourpatroon. ik dub nog even.
klik
Dat ieder nadeel ook weer een voordeel blijkt te hebben, is ons dit afgelopen weekend weer eens helemaal duidelijk geworden. Met twee honden een hele dag op bezoek gaan is lang niet altijd eenvoudig, maar juist omdat ze met zijn tweeën zijn, is het (voor mij) wel veel makkelijker om hen samen naar een dierenpension te brengen, dan wanneer ik maar één hond zou hebben en deze weg zou moeten brengen. En of je nu één of twee honden hebt, het beperkt je toch altijd in de mogelijkheden.
Een paar weken geleden hebben we daarom de keuze gemaakt, lekker een weekendje zonder honden naar Den Haag. De zondag zouden we dan bij dochterlief en Rixte doorbrengen en de zaterdag zouden we zelf aan de zwier gaan.
En dat hebben we gedaan. We hebben ons niet alleeen maar op buiten gericht, we hebben ook een aantal musea van binnen bekeken. Een rondleiding door het Vredespaleis lukte niet, daarvoor hadden we ons eerst moeten aanmelden, maar al lopend kwamen we genoeg andere musea tegen. Er stonden er een paar hoog genoteerd op mijn lijstje, zoals het Museum voor Communicatie en de Gevangenpoort. In dit laatste museum was ik heel vroeger, in mijn tienerjaren al eens geweest en ik wilde nagaan of ik zelf die gruwelverhalen aangedikt had, of dat men mij dat toen zo echt verteld heeft. Ik weet nu dat ik alles heel goed onthouden heb!
Na een lekker diner bij "een" Griek en een goede nachtrust, stond de volgende morgen bij dochterlief een ontbijt voor ons klaar. Daarna heb ik voor het eerst van mijn leven een hockywedstrijd gezien. We hebben kleindochter Rixte met haar team met 6-1 zien winnen. Erg leuk om er eens bij te zijn, ook niet iets wat je heel makkelijk met twee honden doet.
Vanwege het minder mooie weer hebben we besloten om in plaats te gaan midgetgolven, naar het gemeentemuseum vlak om de hoek bij dochterlief, te gaan. Naast een mooie overzichtstenstoonstelling over het werk van Piet Mondriaan is er ook een hele interactieve tentoonstelling voor kinderen ingericht. Met een tablet werden we door verschillende 'wondere' kamers geleid, waar dan via de tablet enige uitleg volgde met daarop een opdracht die uitgevoerd moest worden. We kregen bijvoorbeeld uitleg over een schilderij van Mondriaan, hoe er met kleur opbouw en evenwicht was gewerkt. Vervolgens mochten we op een scherm zelf lijnen maken en vlakken inkleuren. Het leek zo makkelijk..
Ik heb genoten van dit alles. De tijd was daarna te kort om de hele tentoonstelling van Mondriaan nog eens goed in mij op te nemen. Om alles nog eens rustig op mijn gemakje thuis na te kunnen lezen, heb ik voor een een heel redelijke prijs van zeven euro een boek gekocht, handelend over het hele oevre van Piet Mondriaan, want voor hij tot het maken van de bekende abstracte werken overging, heeft hij ook vele andere mooie schilderijen gemaakt. Boeiend om dat te zien.
Het was al bijna middernacht, toen wij thuis kwamen van dit zeer afwisselende weekend. We zijn maar snel gaan slapen, want thuis zijn zonder honden, nee, dat voelt zo onwerkelijk. Vanmorgen hebben we ze direct na het ontbijt opgehaald en nu raken we weer in ons gewone doen. Zo af en toe is het wel fijn om even zonder honden te zijn, maar voor mij hoeft dat ook echt niet veel langer te duren. Leuk om een keer andere dingen te doen, maar ik vind het ook heel erg leuk met de twee honden om mij heen.
klik
Hond Iemand is inmiddels ook al weer een jaar oud. Bij rashonden is het dan gebruikelijk dat het nest door een keurmeester van het ras, in dit geval de Heidewachtel geëvalueerd wordt. De fokker vraagt dan ook aan iedere nieuwe eigenaar van de pup, wanneer deze opgehaald wordt, of men bereid is naar de nestevaluatie te komen. Met hond Hessel hebben we dat ook gedaan dus hadden we enige ervaring hierin. En dat is maar goed ook, want er komt op zo'n dag zo ontzettend veel op je af. Daarom alleen al vond ik het erg leuk om dit nogmaals mee te mogen maken. En nu kon ik het dit keer eens fijn als toeschouwer vanaf de zijlijn bekijken. Aan de hand van de foto's zal ik u door de keuring heen leiden.
Foto inzet: Aankomst op het terrein in Hoenderlo. Het is er een gezellige drukte met heel veel Heidewachtels. We gaan op zoek naar bekenden. Iemand begroet zijn broer
Moeder en oma zijn inmiddels ook aangekomen en Hessel en Iemand zijn opgegaan in een kluitje familie
van links naar rechts: Hessel Iemand Zusje Broertje
En daar is het zusje van Iemand ook. Altijd heel erg leuk om te zien hoe de andere puppies zich ontwikkeld hebben. Zijn ze wit gebleven of toch bruin geworden zoals de moeder? In dit geval zijn ze alle drie voornamelijk wit met bruine platen geworden, lijkend op de vader. Deze was er dit keer niet maar met de nestevaluatie van Hessel hebben we ook kennis met de vader kunnen maken en Hessel en Iemand hebben dezelfde moeder, maar ook de zelfde vader.
De keuring begint, de keurmeester stapt de ring binnen. Eerst moeten er een paar rondjes in de ring gedraafd worden om de gang van de honden te kunnen beoordelen.
Als eerste is de moeder aan de beurt. De dochter des huizes mag met de moederhond aantreden. Zij en haar vriendinnetje hebben heel veel met de drie jonge puppies opgetrokken.
Iemand is aan de beurt. De hoogte, de tekening, er wordt naar van alles gekeken.
Tandjes kijken. Ook het gebit wordt aan een strenge controle onderworpen. Kiezen en tanden moeten goed op elkaar staan, de lippen moeten niet te groot zijn en ook de welving van de kop is een aandachtspunt, even als de kleur van de pupillen
wachten op de uitslag, er wordt nog druk overlegd
Uiteindelijk wordt de uitslag gegeven. Het blijkt een goed nest te zijn, de honden voldoen in ruime mate aan de criteria. Uiteraard zijn er altijd wel een paar minpuntjes te vinden. Iemand kreeg de opmering dat hij zogenaamde franse pootjes heeft; dat wil zeggen dat de voeten net iets teveel naar buiten staan. Het oogt elegant, maar het past niet bij de werkhonden, waarmee bedoeld wordt dat het jachthonden zijn. Ook Hessel had deze bemerking al gekregen. Nu worden onze honden toch niet voor de jacht gebruikt, dus leggen wij deze bemerking uiteraard volkomen naast ons neer, sterker nog, wij vinden het wel aardig, dat onze jongens wat elegant door het leven gaan. En voor ons hebben ze de allerliefste ogen die je maar bedenken kunt, ondanks dat de keurmeester van mening was dat ze wel iets donkerder hadden mogen zijn, maar dit waren slechts kleinigheden. De fokker was zeer tevreden met het resultaat en zijn commentaar was: ze willen toch iets aan te merken hebben. En zo is het maar net.
Verder doen wij niets met dit keuringsrapport, we gaan er niet mee naar shows, we gaan er niet mee fokken door hen als dekreu aan te bieden, nee niets van dit alles. Wij gaan gewoon door met het genieten van hen, want het is voor ons een bron van levensvermaak. Heerlijk om zo'n stel te hebben.
|
|
