Terwijl ik de krant opvouwde, vroeg ik mij af of dit het nu was, wat ik gemist had. Vorig jaar april had ik het abonnement op de de Leeuwarder Courant beëindigd, toen dit een ochtendkrant was geworden. Dan konden we net zo goed een landelijke krant op tablet nemen, zo was mijn gedachte. Het AD beviel, en bevalt nog steeds, uitstekend zelfs en de krant in tabletvorm ook, maar ik miste wel een beetje het nieuws uit onze regio. En de overlijdensadvertenties van de mensen uit de directe omgeving....
Na de zomervakantie zocht ik naar een goedkope oplossing om toch de Leeuwarder Courant te weer te kunnen lezen en vond ik dit in de vorm van een abonnement voor de i-Pad. Alleen de manier zoals de krant in tabletvorm verschijnt vond ik niet fijn. Het AD kan ik lezen als een krant, maar om de Leeuwarder te kunnen lezen moest ik steeds op een bepaalde manier scrollen. Het leest niet als een echte krant. Bovendien werden de rouwadvertenties niet weergegeven, maar werd er doorgeschakeld naar de site van mensenlink. Na het proefabonnement was ik er dus wel klaar mee, en ik stopte dit weer.
Toch komt het te vaak voor dat ik van sommige nieuwtjes in de regio niet op de hoogte ben, en ook dat ik niet weet dat bepaalde personen onlangs zijn overleden, waardoor ik toch maar weer eens ging onderzoeken of er niet een goedkoop abonnement op die Leeuwarder krant mogelijk was. Mijn oog viel op een proefabonnement van zes weken voor twaalf euro. En zo krijg ik deze weken weer een krant, gewoon op papier, met daar in alles er op en er aan, dus ook de overlijdensadvertenties.
Het is misschien wel een vreemde tic, maar ik wil die advertenties altijd even lezen. Het geeft zoveel extra info tussen de regels door. Zo las ik dat een ouder echtpaar, 61 jaar getrouwd, om euthanasie had gevraagd, maar dat dit niet mogelijk was geweest. Al zoekend op het internet hadden zij zelf mogelijkheden binnen de wet gevonden. In de rouwadvertentie stond dit gegeven in dichtvorm, in het Fries, te lezen. De kinderen waren zeer respectvolg naar hun ouders toe
Dit soort dingen stemt mij altijd wel tot nadenken, maar is dit nu echt het belangrijkste van een krant? zo stelde ik mijzelf de vraag. Nee, niet echt. Bovendien zal het aantal rouwadvertenties wel gaan afnemen nu de krant door veel minder mensen gelezen wordt. Maar ik vind het wel prettig om de artikeltjes die over onze regio gaan, weer te kunnen lezen, dus ik denk, dat ik na deze zes weken toch maar weer het goedkope abonnenment voor de i-Pad neem en afscheid neem van die vreemde tic om de rouwadvertenties uit te pluizen.
Rest mij nog wel even de vraag of de lezer zich herkent in het lezen van ovelijdensadvertenties.
klik
Het leven zit vol raadsels, grote en kleine, ingewikkelde en wat minder moeilijke, kortom vele mysteries die opgelost dienen te worden.
Sinds ik bij de breiclub hoor, wordt er van tijd tot tijd een mystery opdracht uitgedeeld. Dit keer was het een mystery hat. Op de breiavond had ik een begin gemaakt, maar het leek echt nergens op. Verkeerd materiaal, doordat ik veel te dunne wol meegnomen had. En de eerste poging om met een rondbreinaald te breien, leverde ook niet helemaal het gewenste resultaat op.
Een paar dagen later heb ik in mijn grote verhuisdoosdoos die op zolder staat en die zolang ik een zelfstandige huishouding voer met mij meegaat, gevuld met allerlei bollen wol afkomstig uit de vele breiprojekten van weleer en recent, een mooie bol wol gevonden die ik geschikt achtte. Omdat ik er niet helemaal zeker van was dat het garen toereikend genoeg was voor dit projekt, besloot ik met twee kleuren te werken. Alleen, een rondbreinaald was in mijn assortiment niet te vinden, domweg, omdat ik dacht dat ik deze techniek niet zou kunnen leren. Nu moest ik er aan geloven, dus heb ik er maar één gekocht, passend bij het breigaren.
Na een valse start ben ik nog een keer opnieuw begonnen, en zie daar, ik kreeg het gevoel dat het ging lukken. Binnen no time had ik de beschikbare clues af en toen was het even wachten op de toezending van de laatste clue. Na ontvangst van het laatste deel was het eigenlijk nog een fluitje van een cent.
Het resultaat mag er zijn. Ik ben dan ook zeer tevreden met het eindresultaat. De gedachte dat ik alleen maar rechttoe rechtaan kon breien, desnoods op vier pennen heb ik inmiddels verlaten. Ik moet mijn licht niet onder de korenmaat stellen want ik schijn tot mijn eigen verbazing de kunst van het breien toch redelijk te verstaan, want met wat meer ingewikkelde patronen, zelfs op de rondbreinaald, kan ik mij tenslotte toch redden. Maar het belangrijkste is, dat ik er erg veel plezier in heb.
klik
WE-300
WE-300 wordt georganiseerd door Plato (http://platoonline.wordpress.com/) Elke maand bedenkt hij een thema. Voor de maand januari is dit ‘verwaarlozen'.
Als de assistente weer zou verschijnen was zij aan de beurt. Titia voelde hoe bijna het benauwde zweet uit zou gaan breken. Zou ze er in geslaagd zijn om op haar gewicht te komen?
Ze wist dat er veel van af hing. Als ze er in geslaagd was om haar gewicht beneden de tachtig kilo te krijgen, zou er een datum gepland gaan worden voor een knieoperatie. Haar gewicht van honderdvijf kilo naar tachtig kilo terugbrengen, was een harde eis van de chirurg geweest. Anders zou opereren geen enkele zin hebben.
Met de moed der wanhoop was Titia aan de slag gegaan, eerst alleen, met geen resultaat, maar met inschakeling van Jolien, de voedingsdeskundige, was het tot resultaat gekomen.
De eerste tien kilo's waren geen probleem geweest, maar daarna bleek het een heidens karwei te zijn. Het ging langzaam, o zo langzaam. Was het overdag al moeilijk om heel mondjesmaat en verantwoord te eten, dat was nog niets in vergelijking met wat er 's nachts plaats vond. Telkens wanneer ze wakker werd, voelde ze de aandrang op te staan en dan liep ze regelrecht naar de koelkast om daar alles wat eetbaar was achter elkaar in haar mond te proppen. Even was er dan het gevoel van genot en daarna zakte ze weg in een diepe slaap om vervolgens 's morgens wakker te worden met een gevoel van mislukking en schaamte. Ze had dus weer gefaald.
En nu spande het erom. Had ze vannacht die verleiding maar kunnen weerstaan. Ze wilde zo graag een nieuwe knie, waardoor ze weer gewoon zou kunnen lopen.
Maar ze wist hoe onverbiddellijk de chirurg was.
De weegschaal toonde het gewicht van bijna tweeentachtig kilo. Volgende maand mocht ze terugkomen.
Nog geen twee kilo, brieste Titia later tegen Jolien, het was toch bijna niets.
klik
Misschien ten overvloede, het geheel is van a tot z verzonnen
Misschien heeft het wel met mijn leeftijd te maken, maar ik kan niet meer zo heel erg warm lopen voor de Olympische Winter Spelen. Mogelijk heeft het ook te maken dat het in ons land dan voornamelijk om het schaatsen draait, want ik ben al heel lang uitgekeken op het schaatsen. Toch verhindert dit mij niet om mij druk te maken om de deining die is ontstaan over de afvaardiging van koning en koningin, de minister-president en de minister van volksgezondheid en sport.
Er is forse kritiek op deze afvaardiging, het zou veel te zwaar zijn. Met een afvaardiging van iets minder belangrijke personen zou er in Sotsji een signaal betreffende het homobeleid afgegeven worden aan de regering Poetin en voor dit standpunt zouden vele voorstanders zijn.
Ik deel deze mening niet. Ik vind dat sport en politiek niet door elkaar heen mogen lopen. Niet voor deelnemers en niet voor supporters.
Het is natuurlijk wel zo dat de homoseksualiteit in Rusland een omstreden onderwerp is en dat dit toch wel in nauw verband staat met de universele mensenrechten, maar het is ook bekend dat er in de Verenigde Staten staten zijn waar men nu niet direct bepaald homovriendelijk gezind is.
Bovendien is bekend dat er bij de deelnemersafvaardiging één of meerder deelnemers tot deze veelbesproken groep behoren en zij worden toch niet geweerd?
Een ander punt vind ik is, waarom moeten onze topsportmensen dan wel gaan? Hadden we dan in de lijn van deze gedachten dan ook maar niet moeten kiezen voor een afvaardiging van iets minder zwaar getalenteerde sportmensen?
Natuurlijk niet! de sport- mannen en vrouwen gaan er voor. Zij hebben er alles voor gedaan om zover te komen en in mijn ogen is het dan ook volkomen logisch dat zij straks toegejuicht gaan worden door deze, zoals gezegd wordt, zware afvaardiging in de personen van koningin Maxima en koning Willem Alexander, die altijd als IOClid bij voorgaande Olympische Spelen betrokken is geweest.
Dat mevrouw Edith Schippers als minister van Volksgezondheid en Sport gaat lijkt me ook als vanzelfsprekend. De enige die in mijn ogen misschien had kunnen thuis blijven is Mark Rutte. Voor hem had wel iemand anders kunnen gaan, een staatssecretaris bijvoorbeeld. Niet om, door niet te komen, bij Poetin een punt te maken, maar hij heeft in mijn ogen wel andere, heel belangrijke zaken te doen.
klik
Vroeger en zeker toen de kinderen nog klein waren, waren wij er geen voorstander van om het eten te combineren met televisiekijken. Wij hebben dan ook nooit met het bord op schoot gegeten.
Tegenwoordig verkeren wij in de gelukkige omstandigheden dat wij vóór in de zithoek een tv hebben, maar een zelfde exemplaar ook in de keukenhoek hebben. Nu we samen hele dagen thuis zijn en er dus genoeg gelegenheid is om met elkaar te praten, hebben wij besloten om tijdens het avondmaal samen naar het zesuurjournaal en aansluitend Eén Vandaag te kijken. Met name het tweede programma brengt net iets meer nieuws en achtergronden dan dat ik in de krant, in ons geval het AD, lees. Ja ik weet het, als ik de Volkskrant gelezen had, dan was ik wel op de hoogte geweest, maar wij vinden het AD op de tablet heel plezierig.
Zo was er een item over bètablokkers. Deze medicijnen zouden nogal wat gevaar voor de gezondheid opleveren. In eerste instantie schrok ik een beetje. Ik heb een aantal jaren bètablokkers gebruikt als medicijn tegen een te hoge bloeddruk. De natuurarts die ik vorig jaar consulteerde vanwege de diagnose artritis psoriatrica raadde mij toen met klem aan om onmiddellijk te stoppen met de bètablokker metoprolol. Dit medicijn zou ook de veroorzaker zijn van dat ik het vaak zo afschuwelijk koud had.
Ik ben er inderdaad mee gestopt en ik moet zeggen, dat ik het nooit meer zo intens koud heb als tijdens het slikken van dat medicijn. Maar in het item ging het eigenlijk niet zo zeer om de toepassing van de bloeddrukverlaging maar meer om de bijwerkingen bij een operatie wanneer deze middelen gebruikt worden. Ik vond dat er wel een beetje vreemd met dit onderwerp werd omgegaan, want bij mijn weten zullen er duizenden mensen zijn die dagelijks een bètablokker slikken vanwege een te hoge bloeddruk. Wat dit betreft had men wel wat genuanceerder kunnen en mogen zijn.
Ik heb geen idee hoe hoog mijn bloeddruk nu is en ik wil het ook niet meer weten. Nu ik alle dagen vrij ben zal er toch veel minder sprake van stress zijn, zo is mijn gedachte. En mocht ik mij dan toch nog wat opgejaagd voelen, dan wordt het hoog tijd om een stil plekje op te zoeken waar ik dan maar even tot rust moet komen.
klik
Afscheid nemen, ik vind het één van de moelijkste bezigheden in het leven. Ik bedoel dan ook, echt afscheid nemen van iets wat niet meer terugkomt. Ik ben er ongeveer de hele week mee bezig geweest. Afscheid nemen van mijn werk. Achteraf had het een veel grotere impact op mij dan ik ooit verwacht had. Zelf mijn afscheidsfeestje te moeten regisereren zag ik al helemaal niet zitten, dus dat heb ik met veel plezier over gelaten aan anderen. En dit was nu net iets waar anderen zich dan weer over verbaasd hebben, zo hoorde ik in de afscheidsspeech, dat ik dit zo makkelijk los kon laten...... Helemaal niet, maar dit aspect dus wel. En het was goed.
Ik heb echt kunnen genieten van "mijn" afscheidsetentje, maar wat was ik van te voren nerveus. Zouden er wel een paar collega's komen, zou de avond wel een beetje gezellig verlopen? Ik had mij al die zorgen kunnen besparen.
Gelukkig waren de meeste van de voor mij hele waardevolle collega's aanwezig. Een paar oudcollega's, mijn man, zoon, dochter en Rixte de kleindochter maakten het gezelschap compleet. En dan bedoel ik niet slechts in aantal, maar meer in de vele aspecten van mijn gevoelsleven.
Het buffet was groots uitgebreid en van vele smaken voorzien, waardoor er voor iedereen wel iets bij was wat haar of hem zou smaken. Natuurllijk was er de afscheidsspeech van de opleidingsmanager en toen dat voorbij was ben ik aan mijn afscheidsreis begonnen. Omdat de opstelling gelukkig niet één lange tafel was, maar een aantal afzonderlijke ronde tafels, was het voor mij mogelijk om steeds een tijdje aan een andere tafel door te brengen, waardoor ik met iedereen nog een persoonlijk woord heb kunnen wisselen.
Nog net voor het dessert, heeft men voor mij een afscheidslied gezongen. Elk afzonderlijk teamlid had een strofe voor haar of zijn rekening genomen, zodat allerlei wetenswaardighedenof zo u wilt eigenaardigheden aan bod konden komen. Tijdens het zingen werden mij verschillende bij het lied passenden presentjes overhandigd, waaronder twee prachtige schaapjes voor mijn verzameling en aan het eind van het liedje kreeg ik DE map met de verzameling bladen door elk teamlid persoonlijk vervaardigd. Hoe vaak heb ik daar zelf niet aan meegewerkt voor anderen die het team verlieten.
En toen kwam het uiteindelijke afscheid. De één na de ander vertrok. Ik had gedacht dat ik dat heel moeilijk zou vinden, maar dat viel reuze mee. Ik had en heb zo'n fijne avond gehad, wat mij zeker gesterkt heeft om het feit onder ogen te zien dat het nu echt definitief voorbij is. Men spreekt wel eens van een warm onthaal, maar dit was echt een warm afscheid.
klik
De prachtige boeketten die ik heb gekregen verdienen het om getoond te worden
Hoe vaak ik het nummer Bye Bye Love, Bye Bye Happiness, Hallo Emptyness heb meegebruld, weet ik niet, maar heel vaak! en dan meestal op de uitvoering van Simon and Garfunkel. Vooral de woorden Hallo Emptyness raakten mij diep en ik kon er helemaal in wegkruipen.
Natuurlijk moest ik hier aan denken, toen ik een paar dagen geleden hoorde, dat Phil van de Everly Brothers is overleden, want ik weet ook wel dat zij dit nummer als eersten op de plaat gezet hebben. Maar voor deze eerste versie van hen uit 1957 ben ik zelfs te jong. Ik was toen zeven jaar.
Ik breng die versie altijd in verband met een paar oudere neven van mij, die toen een jaar of zestien, zeventien moeten zijn geweest. Op de verjaardagsvisites waren zij vaak Het onderwerp van gesprek. Zij waren de eerste generatie jongeren met een eigen stijl: vetkuiven, leren jasjes, als het even kon een brommer en eigen popidolen. Hun moeders, oudere zussen van mijn moeder konden er niet over uit en ze maakten zich ernstig zorgen of het wel goed zou komen met hen.
Onlangs is net als Phil, één van mijn neven overleden. Ook hij mocht niet zo oud worden. Na zijn toch wel enigszins turbulente jonge jaren is hij een heel aimabel mens geweest, zeer liefdevol en toegewijd aan zijn vrouw en kinderen.
Dit alles maakt mij een beetje melancholisch, misschien ook een klein beetje weemoedig. Het doet mij zo beseffen, dat ook voor mij het grootste deel van mijn leven al voorbij is. Natuurlijk ben ik daar nu even heel erg mee bezig, omdat ik in een andere levensfase ben aangekomen.
En ook nu kan ik uit de grond van mijn hart met dit nummer meezingen, bye bye happiness, want echt, ik ben vele jaren heel gelukkig geweest in mijn werk, in het onderwijs. En ergens voel ik ook wel de woorden: Hello emptyness, alleen wil ik dat niet zo voelen, omdat ik de toekomst in vol vertrouwen tegemoet zie. Het zal anders zijn, zonder het werk, maar aangezien ik in zoveel dingen belangstelling en interesse heb waardoor ik mij bij zo veel verschillende clubs en dergelijke kan aansluiten, gaat het mij zeker lukken om plezier in het leven te houden. Het zal alleen even zoeken zijn om er een goede vorm voor te vinden. Daarom vind ik het ook niet erg om nu voor even in dit nummer weg te zwijmelen.
Eindelijk is het zover, dat we er samen weer op uitkunnen trekken. Niet dat ik al hele afstanden kan lopen, maar er is weer het één en ander mogelijk. Waren we gisteren nog een beetje voorzichtig en dicht bij huis gebleven om in Driezum een rondje van een paar kilometer te lopen in het park Rinsmastate waar de honden ook los mogen, vandaag kozen we er voor om naar het hondenlosloopgebied bij Suyderoogh, in het Lauwersmeergebied te gaan. Daar waren we na de storm niet meer geweest. Eerst omdat het gebied ontoegankelijk zou zijn en daarna was het een feit dat dit met een gipsvoet nu eenmaal niet de uitjes zijn die kunnen.
We waren heel benieuwd hoe we het bos zouden aantreffen, maar dat wat we zagen hadden we echt niet verwacht. Het toevoerpad was toegankelijk gemaakt, maar daar had wel een kaalslag plaats gevonden. Rechtsafslaan op het pad om ons rondje te vervolgen was niet meer mogelijk. Niet één, maar heel veel bomen versperden de weg.
Omdat we de weg in dit gebied goed kennen besloten we om terug te gaan en een ander pad langs het water te nemen. Dit was wel mogelijk en toen bleek dat het hele gebied wel onder de storm geleden heeft, maar dat het gelukkig niet overal zo heftig is als wat wij in het begin aantroffen. Het is gelukkig mogelijk gebleven om in dit losloopgebied voor honden een wandeling te kunnen maken.
Ik loop daar altijd met heel veel plezier en wij niet alleen. Het was er vanmiddag wel extreem druk. Ik denk, dat Hessel en Iemand wel meer dan twintig honden hebben begroet. En het was opvallend dat verschillende eigenaren er met, net als wij, twee honden liepen. Het was ons al meerdere keren opgevallen dat het hebben van twee honden steeds vaker schijnt voor te komen, maar wij hebben dit eerst geweten aan het feit dat wij nu zelf twee honden hebben. Maar na vanmiddag weet ik wel bijna zeker dat dit geen vertekend beeld meer is.
Het is altijd leuk om even met de andere hondeneigenaren een praatje te maken. Dit keer was er gespreksstof genoeg, ging het niet over de honden dan ging het wel over de stormschade. We, P. en ik, maar ook de medewandelaars zijn erg benieuwd, hoe dit nu verder door Staatsbosbeheer aangepakt gaat worden. Men is bezig, maar dat er nog veel, heel veel gedaan moet worden is duidelijk. Ondanks het prachtige weer van vandaag, zag het geheel er toch een beetje mistroostig uit. Jammer, want het was er zo mooi en ik hoop dat het weer een beetje goed komt.
klik
klik
Het kan niet anders, als het nieuwe jaar aan de deur staat te kloppen, moet er gewoon open gedaan worden en dan neemt het jaar, oh eerst heel langzaam, dag voor dag, maar later, in een sneltreinvaart, week na week, maand na maand bezit van mijn leven.
Ach, die eerste dagen, ze zijn nog pril, zo vers. In het nieuwe jaar wordt alles weer voor een eerste keer gedaan. Een eerste keer uit bed komen, naast je huisgenoten de eerste andere mensen spreken, hen al het goeds toewensen voor het komende jaar. Die eerste dagen, vervuld van een onbeschreven toekomst; vol met beloftes van sluimerende verlangens.
Op die eerste nieuwe dag mag de kalender eindelijk zijn eerste plaat laten zien, nadat we eerst weken, wat zeg ik, maanden tegen de voorplaat aan hebben moeten kijken. Een nieuwe kalender, voor mij spreekt er altijd iets hoopvols uit, het geeft het nieuwe jaar iets tastbaars. Het is net of de tijd wat gevangen kan worden door de dagen in kaart te brengen en de maanden te benoemen.
Voor dit jaar had ik al heel vroeg in het afgelopen jaar een kalender gekocht. Toen wij in het voorjaar in Ootmarsum waren, heb ik het museum van Ton Schulten bezocht en zijn werk sprak mij heel erg aan. De kleuren, de stijl, het boeide mij. Ik werd zo geraakt door zijn werk dat ik de keuze maakte om toen al een kalender mee te nemen. Eind mei heb ik al een keer als illustratie iets van deze schilder getoond, zonder verder het hoe of wat er van te vermelden. Ergens had ik een associatie met Hundertwasser, misschien door de kleuren.
Hoe dan ook, de kalender hangt in de kamer en zal ons dit jaar weer helpen om een klein beetje structuur en richting aan ons leven te geven. Nee, ik ben niet iemand die de kalender als agenda gebruikt, dat vind ik niet passend. Afspraken moeten in een agenda genoteerd worden.
Nu ik niet meer werk, moet ik gaan werken met een eigen agenda. Deze heeft een prominente plaats op het kastje onder de kalender gekregen. De eerste echte belangrijke datum is vrijdag tien januari. Dan zal het echte afscheid van mijn werk plaats vinden.
klik
|
|