Als je iets maar vaak genoeg doet, wordt het vanzelf een traditie. Ooit heb ik zelf wel oliebollen gebakken, maar ik kies er nu al vele jaren voor om ze "gewoon" te kopen. Zeker nu er al weer een aantal jaren een zeer goede en professionele oliebollenkraam staat op het nieuw gecreëerde grootwinkel plein net buiten het stadje, bijna.... grenzend aan ons dorp. Vorig jaar hebben we nog al even op onze beurt moeten wachten, maar dit jaar ging het heel snel.
Dit even terzijde, want waar het mij omgaat is, dat ik even wil benoemen, dat ik de traditie van oliebollen graag in stand wil houden. Het hoort net zo bij het oude jaarsgevoel als de in dit jaar zo omstreden Zwarte Piet bij Sinterklaas hoort. En misschien hoort het knallen en het vuurwerk ook wel heel erg bij het Oud en Nieuwgevoel, maar deze traditie mag dan van mij wel per direct afgeschaft worden. Ook deze kwestie heeft, net als de zwarte piet kwestie, zowel vele voorstanders als tegenstanders en hoe graag ik ook allerlei tradities in ere wil houden, gezien het vele letsel wat ontstaat bij het afsteken van vuurwerk, ben ik groot voorstander om dit gebruik af te schaffen, of en misschien is dat een mogelijkheid, dit misschien in een andere vorm te laten voortbestaan.
Terugkijken op het voorbije jaar is ook min of meer een traditie. Ik heb al mijn blogjes van dit afgelopen jaar wat doorgelopen, waardoor ik mij toch aardig een beeld heb kunnen vormen van wat mij dit jaar zoal heeft beziggehouden. Zonder echt in detail te treden wil ik een drietal dingen noemen die mij bij het teruglezen erg getroffen hebben.
- Natuurlijk was de komst van hond(je) Iemand een hoogtepunt. Wat hebben we genoten van de puppytijd en de tijd dat hij uitgroeide tot de bijna volwassen hond die hij nu is. En wat kunnen de twee honden het goed met elkaar vinden. Zijn komst heeft ons gebracht wat we er ons van voorgesteld hadden; heel veel plezier en heel veel toegevoegde waarde .
- Het plezier wat ik gehad heb in het lopen van De Dam tot Dam loop. Ik was zo blij, eindelijk uit dat hele diepe dal van gezondheidsproblemen gekrabbeld te zijn. Echte genezing was er dan wel niet en zal er ook niet komen, maar ik heb in het afgelopen jaar wel geleerd om te kunnen accepteren dat goede periodes afgewisseld worden met een tijdje dat het iets minder gaat en dat er in de goede periodes nog heel veel mogelijk blijkt te zijn.
- Het anonieme cadeau, de DVD met een film gebaseerd op het leven van Margaret Thatcher en gespeeld door Meryl Streep, dat ik zo maar in mijn brievenbus vond. Bij het teruglezen van dat blogje werd ik opnieuw helemaal blij en deed mij beseffen dat ik nog lang niet op wil houden met het schrijven van blogjes. Het plezier in het schrijven, het lezen van de blogjes bij anderen, ik wil het nog lang niet kwijt.
Deze drie hoogtepunten geven mij het gevoel om zo door de bank genomen terug te kunnen kijken op een jaar waarvan ik zeg EN HET WAS GOED.
KLIK
PRETTIGE JAARWISSELING EN DE ALLERBESTE WENSEN VOOR HET JAAR WAT OVER DE BRUG KOMT
We hebben het echt heel druk gehad met de kerst. We hebben 'mens erger je niet' met Rixte gespeeld. Ze speelt het graag, het is haar favoriete spel, maar naast dit oeroude traditionele spelletje zijn we samen ook uren bezig geweest op de moderne i-pad. Rixte weet nu alles van het spelletje Landleven aan Zee en ze heeft keurig voor mij een paar dagen de boerderij beheerd. En met ons allen naar de bioscoop om een leuke familiefilm te zien is toch ook wel heel gezellig, maar......
het allerleukste heb ik toch wel gevonden dat Rixte heeft leren breien. Ik was al één keer een beetje met haar bezig geweest en er was wel iets blijven hangen. Dit heeft misschien toch wel geholpen om de onhandigheid van de pennen vasthouden, de draad omslaan en dan dat moeilijke doorpiepen en af laten gaan onder de knie te krijgen. Heel moeizaam werden de eerste pennen gebreid, maar gaande weg ging ze steeds beter mijn aanwijzingen opvolgen waardoor het meer en meer ging lukken.
Aan het eind van de tweede kerstdag was er al een heel klein lapje.
Op onze derde kerstdag zag je dit lapje per uur groeien. 's Middags kon het lapje niet groter worden, omdat we een brei-event bij het museum "de Fiskershuuskes" in Moddergat wilden bij wonen. Het breiclubje Stich 'n Bitch waartoe ik behoor, had in de afgelopen weken met elkaar een heuse visserstrui gebreid, die deze middag aangeboden zou worden aan de enige vrouwelijke visser van het dorp Moddergat. (Nieuwsgierig wat ik gebreid heb? Het middengedeelte van het voorpand. De visserstruien staan momenteel erg in de belangstelling en onlangs is hierover een boek uitgekomen. In het nieuwe jaar zal ik in een apart blogje erwat uitgebreider op ingaan.) Natuurlijk was het voor onze hele jonge beginnende breister wel leuk om hier even bij aanwezig te zijn.
Later op de middag weer thuis gekomen, heeft ze zelf nog even een stevig potje zitten breien en toen was het groot genoeg om er HET uiltje van te maken aan de hand van een voorbeeld uit haar breiboek: Ik leer breien, wat ze als een cadeau van De Sint had gekregen. Samen hebben we op zolder wat materiaal opgezocht om de uil te kunnen creëren. We hebben het uiltje gevuld en onderdehand dat we naar de The Voice Kids keken, heb ik het één en ander erop gefröbeld. Het is echt een pronkstuk geworden en door al dat gebrei, zullen wij deze gezellige uitgebreide kerst van drie dagen niet zo heel snel vergeten. Echt een herinnering om te koesteren.
klik
Hoewel ik niet een echte grote liefhebber van de kerst ben, probeer ik er elk jaar wel iets van te maken. De kerstboom, kaarsen, wat frutsels en lekker eten; het hoort er allemaal bij, maar om te zeggen dat ik er echt warm voor loop, nou nee. Ik heb op alle mogelijke manieren geprobeerd om dat gelukzalige kerstgevoel te pakken te krijgen; ik ging naar de kerk, ik legde mijzelf op om diepzinnige gedachten over het nieuwe leven, gesymboliseerd door de geboorte van het kind te hebben, ik heb kalkoenen gevuld, kerstverhalen geschreven, kerstspelen geregiseeerd, kerstconcerten bezocht, kerstwandelingen gemaakt, ja wat al niet, maar het blijft voor mij een vaag opgelegd feest waar ik dan maar het beste van maak.
Wat ik dan wel weer leuk vind, is dat er in die kersttijd van allerhande bijzondere uitvoeringen zijn. Zo liet mijn dierbare oudcollega/vriendin mij tijdens de verjaardagsvisite weten het erg druk te krijgen met de Carmina. Haar koor zou dit muziekstuk een aantal malen opvoeren. Ze vertelde er heel in het kort iets over.
Het was voor mij totaal onbekend. Weer werd ik met het feit geconfronteerd, dat ik wat klassieke muziek betreft niet goed onderlegd ben. Nog steeds pluk ik de vruchten van mijn opstandige puber zijn toen ik mij enkel en alleen voor de popmuziek wilde interesseren.
Maar na enig speurwerk ben ik nu helemaal op de hoogte van een niet-middeleeuwse compositie van Orff die de muziek in 1935 schreef bij een aantal tal middeleeuwse gedichten. Het eerste deel handelt over "In de Lente", het tweede gedeelte speelt zich af in "de Taverne" waar alles wat zo mooi leek verbrast lijkt te worden en het derde afsluitende deel gaat over de zinnelijke liefde. De hymne aan Fortuna, die aan het begin en aan het eind uitgevoerd wordt kende ik dan wel weer. Ik herkende hierin onmiddellijk iets van Kyteman, jazeker, een popmuzikant die ik zeer waardeer, die deze hymne in een eigen nummer verwerkt heeft en dit met zijn orchestra en koor heeft laten uitvoeren en waar ik helemaal weg van was en nog steeds ben. Hier komt in mijn beleving klassiek en popmuziek samen.
Muziek kan bij mij dus gevoelens overbrengen zonder woorden, want deze hymne beeldt het leven uit als een soort rad van fortuin. Soms heb je geluk, maar de dag erna kan je alweer helemaal in de put zitten. Het is daarom belangrijk volop te genieten van de momenten van intens geluk, want het duurt vaak maar even. En dat is wat ik van het begin af aan in deze muziek proefde.
En dat brengt mij terug naar de kerst. Ik geloof dus niet in dat opgeklopte gelukzalige kerstgevoel wat gepland kan worden. Ik geloof veel meer in geluk en blijdschap wat zich zo maar voordoet. Natuurlijk geef ik dat met de kerst wel een kans, want ik verheug me er wel op om beide dagen met dochter en kleindochter door te brengen, maar het reikhalzend uitzien naar deze dagen? Nee, dat heb ik niet zo.
De Carmina Burana zou zo maar in het voorjaar uitgevoerd kunnen worden, maar wat mij betreft past het ook wel bij de kerst. De levende dieren, de ezel, het varkentje, de geiten, de bokken en de schapen, die in deze opvoering ook een rol toebedeeld hadden gekregen, hebben dan wel niets met de kerststal te maken, het bracht wel de sfeer van de stal. \in deze setting probeerde het ballet het leven in de Middeleeuwen na te bootsen, waarin mens en dier samen, naast en met elkaar leefden. Er was nog geen sprake van vervreemding. De kleding van het koor (de koren) bracht die vervreemding juist wel naar voren. Elk koorlid leek wel een lopendebandmedewerker in de vleesverwerkende, of zuivelverwerkende industrie, maar de zang was heerlijk om naar te luisteren evenals het begeleidenede orkest.
Kortom. ik heb van dit alles genoten en dat is toch waar het met kerst ook om draait, verdraagzaam zijn en gewoon kunnen genieten van al het goede wat er is. Ik wens iedereen fijne dagen.
klik
Het verbaast mij niet echt, dat het woonzorgcentrum waar mijn vader woont onder verscherpt toezicht is gesteld. Hoewel het in het afgelopen jaar met de gezondheid van mijn vader redelijk goed is gegaan, heb ik toch ook wel het één en ander aan te merken. Het zorgcentrum is er erg op gebrand geweest om ook verpleeghuiszorg in het pakket te mogen hebben en nu wordt als een reden van het niet goed functioneren in een brief aan ons, betrokken familieleden uitgelegd, dat de bewoners veel meer zorgbehoeftig zijn geworden en dat dit veel meer tijd en overleg vraagt.
En tijd, daar ontbreekt het de verzorgenden aan. Alles moet even gehaast gaan. Iedere keer wanneer ik zie, dat mijn vader, wonend op de vierde etage, een kopje koffie in een kartonnen bekertje uit de koffieautomaat van beneden gebracht wordt, erger ik mij. Ik heb al een aantal malen aan een betreffende verzorgende gevraagd, of zij de koffie thuis ook uit kartonnen bekers drinkt. Ik leg dan uit, dat ik dit een weinig huiselijke situatie vind, terwijl het wel om de thuissituatie van mijn vader gaat.
Hierna is men er toe overgegaan, om de koffie dan maar in het appartement van mijn vader over te gieten in een kopje van hemzelf. Echt lekker warm is de koffie dan al niet meer. En soms merk ik, zoals gistermiddag, het was zaterdag, dat er op een middag helemaal niemand komt om hem iets te drinken te geven. Geen thee, geen koffie, helemaal niets. En het kan niet komen doordat men dit deze middag aan mij, de familie heeft overgelaten, want echt, ik heb op weg naar het appartement van vader, niemand gezien of gesproken.
Ik weet dat een groot deel van het verzorgend personeel echt probeert om goede zorg te verlenen, maar dat er in de aansturing van het personeel het een en ander aan schort. Heel lang heb ik gedacht dat ik misschien wel te kritisch was. Omdat ik als stagedocent van verzorgenden in opleiding in heel veel verschillende tehuizen kwam, maakte ik wel eens vergelijkingen. Het tehuis waar men vader woont zou ik met mijn kennis van zaken zeker niet als een toplocatie hebben willen aanmerken. Het gebouw zelf, de sfeer, het personeel wat vrij onzichtbaar is, heeft geen warme of uitnodigende uitstraling.
Misschien vraagt u zich nu wel af hoe mijn vader daar dan terecht is gekomen. Tja, dat is mede een gevolg van de zegeningen van de vele fusies. Wij hadden toen geen keus. Het tehuis waar hij graag heen wilde, had wegens renovatie een woonstop, maar zo werd mij verzekerd, er was weinig verschil tussen dat tehuis en het tehuis waar hij u woont. Het behoorde immers tot dezelfde organisatie. Wat men gemakshalve? vergeten heeft te melden is het verschil in signatuur van beide tehuizen. Vader was veel beter op zijn plek geweest in een tehuis gebaseerd op een christelijke identitieit. Misschien had hij zich daar dan wat meer op zij gemak gevoeld.
Ik ben zeker van plan om op de uitnodiging in te gaan wanneer er gesprekken gevoerd gaan worden met de familie van de bewoners. Ik ben ook zeer benieuwd hoe het nu verder gaat en welke maatregelen er nu verder gnog enomen gaan worden. Ik blijf het verder volgen, als betrokken familielid, maar ook vanuit oprechte belangstelling en maatschappelijke betrokkenheid. Ik heb mij in het verleden wel eens afgevraagd of dit soort maatregelen ook enig effect opleveren, ik krijg nu de kans om hier een antwoord op te krijgen.
klik
Hinkend, nee, niet letterlijk, want met het loopgips kan ik mij wel aardig voortbewegen, maar hinkend op twee gedachten, breng ik mijn laatste dagen op school door. Omdat ik ruim veertien dagen niet heb kunnen werken, kwam de vervreemding, die normaliter ook wel plaats vindt bij een afwezigheid die meer dan een paar dagen duurt, nu wel heel erg nadrukkelijk op mij af.
Ik nam plaats op mijn plekje waar ik meestentijds neerstrijk, echt vaste werkplekken hebben we niet, maar een ieder heeft toch zo zijn voorkeur, waardoor het lijkt of er toch min of meer sprake is van vaste plaatsen. Hier zou ik nog drie dagen zijn en dan is het gebeurd. Het maakte mij weemoedig. Even vroeg ik mij af, waarom ik er niet voor gekozen had om er nog een jaartje aan vast te knopen..... Maar ik besefte ook maar al te goed, dat het dan niet een jaartje zou zijn, maar een jaar. Een heel jaar in zijn volle lengte en dat is lang. Ik had al vaker gemerkt, dat als ik thuis ben, ik helemaal achter mijn beslising sta, maar dat ik op school best nog wel eens mijn twijfels had.
Ik heb met veel plezier de laatste bij mij ingeleverde opdrachten nagekeken. Vooral het werk van een derdejaars die een half jaar verlenging had, gaf mij een gevoel van tevredenheid. Het had de leerling erg veel moeite gekost om de uitwerking van de opdrachten onder woorden te brengen, maar ze had het nu toch tot een goed einde weten te brengen. Het voldeed echt aan de eisen waardoor ik het met een ruime voldoende kon beoordelen
En toen moest ik naar de klas. Deze derdejaarsgroep had mij voor de zomervakantie uitdrukkelijk gevraagd of ik hun coach wilde worden. Om hen geen valse hoop te geven heb ik hen toen verteld dat ik het besluit had genomen om aan het eind van het jaar te stoppen. Aan het begin van de les werd achteloos het één en ander op mijn bureau gelegd. Toen zij hoorden dat ik deze dag weer opschool zou zijn, zijn er een paar leerlingen tussen de middag in allerijl naar een winkel gegaan. Als afscheid heb ik een klein kunstkerstboompje met een sneeuwman gekregen, een doos MERCI chocola en een mooie kaart met de tekst: bedankt voor de leuke tijden met alle namen erop. Dan word je toch echt even heel stil.
Onze laatste les. Ondanks dat het niet "mijn" groep was, heb ik dit in de afgelopen maanden wel zo ervaren en ik ben dan ook heel erg blij, dat ik deze week weer kan werken. Ach werken, nee dat is het eigenlijk niet meer. Het is meer een kwestie van afscheid nemen. Ondanks dat ik nog steeds achter de keuze van deze ingeslagen weg sta, doet het me toch meer dan ik verwacht had.
Eigenlijk had ik iets over een actualiteit willen schrijven, iets over het Nederlands Dictee waar ik niet meer aan mee doe, of over het nieuwe Nederlandse woord selfie of misschien wel iets over Onno Hoes, maar het zat er even niet in. Kennelijk zit mijn hoofd even te vol van het naderende afscheid en ach, daar geef ik dan maar even aan toe. In de nabije toekomst wemelt het van dagen waarin ik over allerhande gebeurtenissen kan schrijven. Want dat er na school een toekomst is, is een ding wat zeker is en ik heb er lang genoeg naar uitgekeken.
klik
Vandaag ben ik jarig en in de jaren dat ik een weblog bij houd heb ik dat ieder jaar al op vele verschillende manieren kenbaar gemaakt. Dit jaar houd ik het eenvoudig en dat terwijl mijn leven binnenkort een drastische wending zal gaan nemen. Ik heb besloten, dat ik het met mijn 63 levensjaren zoetjesaan tijd geworden vind om van koers te gaan veranderen. Ik acht de tijd rijp om van mijn werk afscheid te gaan nemen.
Hoewel er juist in de afgelopen tijd de trent is gezet is om niet vóór maar pas nà het bereiken van de 65 jarige leeftijd te stoppen met werken, ga ik hier niet aan meedoen. Heel mijn leven ben ik op verschillende manieren trentsetter geweest, dit keer kies ik er voor om mij aan te sluiten bij dat wat tot voor kort nog heel gangbaar was, op tijd gaan genieten van het vrije leven van de pensionada's.
Na enig rekenwerk heb ik gemeend mij dit financieel te kunnen veroorloven, te meer daar wij al vroegtijdig zijn gaan sparen om mogelijke tekorten uit eigen fondsen te kunnen aavullen. En zo zal het gaan geschieden, dat per 31 december mijn dienstverband beëindigd gaat worden.
De valpartij van onlangs met als resultaat een scheurtje in een middenvoetsbeentje waardoor mijn linkervoet in het gips moest, heeft deels verhinderd dat ik de laatste weken heel bewust en op gepaste wijze naar het eind kon toeleven. Gelukkig verloopt het herstel van de voet voorspoedig en is er na twee weken een ander soort gips aangebracht waardoor lopen weer enigszins mogelijk is, zodat ik, in deze laatste schoolweek van dit jaar, welke dan ook tevens mijn allerlaatste zal zijn, gewoon naar mijn werk kan gaan.
In de tweede week van januari zal dan in de vorm van een etentje het definitieve afscheid gevierd gaan worden met de collega's, een paar oud collega's en mijn gezin; P, mijn kinderen en kleindochter(s). Daarna is het hoogste tijd om een andere weg in te slaan.
Een paar logjes geleden heb ik al gewag gemaakt van het feit dat ik iets bij de Zonnebloem ga doen. En verder wil ik eerst de tijd gaan nemen voor alle dingen die ik in de afgelopen jaren vaak in een hol erbij moest doen. Tennis, zwemmen, wandelen, bridgen maar ook de clubs zoals Red Hatters en de breiclub. Ik heb er zin in en ondanks dat ik nauwelijks kan geloven dat ik AL 63 ben geworden, het voelt nog bijna als PAS 53, is het wel een feit. Ook voor mij geldt, dat de tijd gewoon doortikt.
klik
Ook ik wil middels een blogje mijn eer betuigen aan deze grote man. Inspirator van velen. Het is moeilijk voor mij om weer te geven, welke betekenis deze man nu precies voor mij gehad heeft, maar ik bewonderde hem omdat hij opkwam voor de rechtsongelijkheid tussen blank en niet blank. Discriminatie tussen blank en zwart. Ik heb het altijd heel vreemd gevonden.
Als kind kon ik mij al mateloos opwinden als ik tijdens een radionieuwsuitzending hoorde dat er op een universiteit in Amerika weer een aantal negers waren toegelaten. Waarom zouden negers dit niet mogen? ik kon er met mij kinderlijke verstand niet bij.
Natuurlijk was ik het later, toen ik volwassen was, ook helemaal niet eens met wat er in Zuid Afrika gebeurde, maar ik was ook niet zo'n voorstander van die harde vorm van actie voeren in de vorm van de pamfletten van de afbeelding. Ik weet dat P. enkele T-shirts met deze opdruk had en dat ik het niet zo'n goed idee vond als hij dit droeg wanneer wij bij mijn ouders op bezoek gingen. Te confrontererend!
Pas met de vrijlating van Mandela ging deze man meer voor mij leven, hoewel ik het jammer vond dat ook hij niet ontkwam aan het echtscheidingsmonster. Later heb ik daar wat meer begrip voor kunnen krijgen. Ook de musical, die ik zeer intens en met veel plezier bekeken heb, heeft mij meer inzicht gegeven in de grootheid van deze man.
In de afgelopen jaren is Mandela vaak een gespreksonderwerp tussen mijn vader en mij geweest. Niet zozeer om zijn voorbeeld uit het verleden, maar omdat hij vaak tegelijkertijd met mijn vader in het ziekenhuis verbleef. Wanneer Mandela dan weer opgeknapt was en naar huis ging, vertelde ik dat mijn vader om hem vervolgens uit te nodigen dit voorbeeld te volgen. Het gaf hem vaak moed en het gaf kleur aan onze gesprekken.
Morgen is mijn vader is jarig. Dochterlief vroeg wat ik nu ga zeggen, als hij ingaat op de dood van Mandela. Dat antwoord weet ik al. Nelson Mandela is 95 geworden en mijn vader wordt 92. Hij kan zich nog blijven richten op Nelson Mandela, want dan hij heeft nog een paar jaar te gaan en naar ik wel mag hopen, wel in een goede gezondheid.
Wat Nelson Mandela betreft heb ik er vrede mee, dat hij is ingeslapen. Hij Ruste in Vrede.
klik
Zou ik het bijna vergeten. Toen ik in de herfstvakantie in het Rijksmuseum was, heb ik met opzet deze foto's genomen, om deze rond de sinterklaastijd te kunnen plaatsen. Edoch, toen ontstonden al vrij ras de discussies rond Zwarte Piet en ik moest mij inhouden om niet iets met deze foto's te doen.
Ik had ze natuurlijk als bewijs kunnen aanvoeren, dat ook in het Rijksmuseum te vinden is dat "ons" Sinterklaasfeest al eeuwenoud is. Ergens zei wel een stemmetje in mij, dat het niet een sluitend bewijs is, want geschiedens kan, wat al zo vaak gebeurd is, herschreven worden. Hoe dan ook, ik heb de afbeeldingen bewaard met de bedoeling ze rond vijf december te plaatsen.
Gelukkig hebben de sinterklaasfestiviteiten er verder niet onder geleden nadat de goedheiligman hier aan land is gestapt, de acties van een handjevol tegenstanders van de zwarte Piet ten spijt. En een zwarte Piet zonder grote gouden oorbellen, ach daar is wel mee te leven. Ik ga het maar als een nieuwe traditie beschouwen, de protesten voorafgaand aan de aankomst van sinterklaas. Dan heeft het een plekje gekregen en hoeven we ons er niet meer zo druk om te maken.
En of ik zelf nog het Heerlijke Avondje ga vieren? Jazeker, maar niet vanavond. En we hebben het ook niet gistermiddag, zoals het de bedoeling was, gevierd. Het was geen haalbare kaart om met een gipsbeen op één dag heen en weer naar het Haagje te rijden. Ze, dochterlief en kleindochter, komen zaterdag nu bij ons om dan alsnog samen ons heerlijk avondje te vieren. Gezellig, ik kijk er naar uit. Voor niemand van ons een roe, maar voor ons allen verschillende pakjes, surprises en gedichtjes. De zak is gevuld en staat klaar. Kom maar op Heerlijk Avondje!
klik
Het heeft mij enige moeite gekost, maar ik heb toch de beslissing genomen om niet naar mijn werk te gaan. De steeds maar dik wordende voet gaf heel goed aan rust nodig te hebben. Bovendien valt het mij op krukken voortbewegen niet mee. De vermoeidheid neemt per dag toe. Ik moet toegeven dat ik geen veertig meer ben en dat de jaren, of ik dat nu wil of niet, wel een woordje mee gaan spreken. Het is niet anders, het is ook niet mijn keuze om op deze manier uit mijn werk te geraken. Zoets kies je niet, maar overkomt je. Gelukkig was er, toen ik mijn besluit meedeelde, nog even niet naar school te komen, nu wel wat meer begrip.
Nu ik dus noodgedwongen thuis zit, met het vooruitzicht dat ik straks voor altijd "thuis" zal zijn, begin ik zo langzamerhand in een toekomst te kijken waar, wanneer mijn voet weer genezen is, van alles mogelijk zal zijn.
Ik was al een heel klein beetje met de toekomst begonnen. Afgelopen zomer had ik de toezegging al gedaan om op het bestuurlijke vlak actief te willen zijn in Stichting De Zonnebloem, toen mij gevraagd werd of ik hiervoor interesse had. Vorige week heb ik al een vergadering bijgewoond en ik zou er zeker al eerder over geschreven hebben, als die valpartij er niet tussendoor was gekomen, want ik ben erg enthousiast over wat ik gehoord en gezien heb. Ik ga hier zeker mijn bijdrage aan leveren.
Naast dat ik toch ook wel nuttig bezig wil zijn, krijg ik ook oog voor diverse reisjes of stedentrips. Wanneer dit niet meer in de schoolvakanties hoeft plaats te vinden, is het maken van reizen een stuk minder kostbaar. Zo zat er gisteren bij het blad Wandelsportmagazine een ongelooflijk goedkope aanbieding. Voor 99 euro pp kunnen we een rondreis met logies en ontbijt door Turkije maken met als hoogtepunten van de Egeïsche kust Troje en Efeze. Wel moet er dan ter plaatse nog een cultuur en genieterspakket van 129 euro pp gereserveerd worden, maar dan zijn de diners ook inbegrepen. Met nog eens 15 euro pp voor een visum èn de kosten van de reis naar en het parkeergeld bij Schiphol blijft het nog steeds een koopje. De datum, eind januari staat me ook wel aan en toch heb ik (nog?) niet geboekt.
Eigenlijk zijn we beiden wel enthousiast om op deze wijze onze nieuwe levensfase in te wijden, maar we zien ook nog wel allerlei apen, beren en tijgers op de weg. Wanneer ik deze aanbieding niet gezien had, zou het nooit in mij opgekomen zijn om bewust hiernaar op zoek te gaan, maar buiten dat trekt het mij/ons wel. Het heeft wel iets, die hele oude wereld. of althans dat wat er nog van te zien is.
Ik dub en ik dub, en als ik dit zo schrijf, krijg ik er steeds meer zin in. Maar de addertjes, die moeten er toch bijna wel zijn, waar moet ik ze zoeken, waar zouden ze zijn verstopt? Of ben ik nu te argwanig, want ach tegen de bezoeken aan een sieradenfabriek en een leermanufactuurfabriek ben ik wel bestand. Luxe grote ondoordachte aankopen zullen wij niet zo gauw doen. Ik denk er nog even over na en wie weet. Misschien trek ik de stoute schoenen wel aan. Het lopen zal dan vast geen probleem meer zijn. Enne, ik hoef toch ook niet op alle mooie reisaanbiedingen in te gaan, maar één keertje mag toch wel?
klik
Update: Da's nou jammer, te laat! Heel januari vol. Op 12 december was er nog wel plek, maar tja, dan was ik nog niet vrij en dan is mijn voet ook nog niet klaar. Volgende keer toch maar een wat snellere reactie en geen dag bedenktijd nemen.
De adventskaarsen, het kerstdorpje, het staat er allemaal weer, maar toch is het niet helemaal zoals het had moeten zijn. Een lelijke valpartij in de afgelopen week gooit, bij wijze van spreken, behoorlijk wat roet in het eten. Al weer een valpartij? Ja en dit maal met een wat rampzaliger afloop.
We waren leuk met de honden aan het dollen toen hond Iemand met grote vaart tegen mij opknalde. Boem daar lag ik. Pijnscheut in de knie en een flinke pijnscheut in mijn voet, net op de plaats waar ik onlangs last van had toen de artritis de kop op stak. Eigenlijk een aan mij bekende pijn waardoor ik er niet veel aandacht aan besteedde en ik gewoon doorging met de wandeling.
Na het korte autoritje naar huis, merkte ik, dat het toch wel heel erg pijn ging doen en dat ik er niet meer op kon staan. IJzen bracht niet het gewenste resultaat waarop ik besloot om de dokterswacht te bellen, het was inmiddels al avond geworden. De dokterswacht bevindt zich naast het ziekenhuis waardoor ik al op het juiste adres was, want er moesten wel foto's gemaakt worden.
Met een verband om mijn voet, er was op de foto's namelijk niets bijzonders te zien, toog ik weer huiswaarts. Pijn lijk was de voet wel, heel pijnlijk. En ook de knie. Het was een hele toer om boven bij mijn bed te komen. Na 's nachts een paar maal wakker van de pijn te zijn geworden, wist ik wel dat naar school gaan er voor mij even niet in zat.
Terwijl ik bezig was mij met de nodige moeite wat op te tuigen voor de dag, werd er gebeld door het ziekenhuis. De foto's waren die morgen ter controle nog eens goed bekeken en nu bleek dat er toch iets op te zien was wat niet helemaal goed was. P. die de telefoon opgenomen had bevestigde dat ik nog steeds flink pijn had waarop de afspraak voor vroeg in de middag werd gemaakt om een ct scan te laten maken.
De scan schijnt niet echt duidelijk te zijn geweest, maar omdat er op de foto's wel heel duidelijk een breuk, of zoals de gipsmeester zei, een barst in een middenvoetsbeentje te zien is, viel het besluit om de linker voet tot ruim halverwege het onderbeen van gips te voorzien.
Nu we een paar dagen verder zijn, is de pijn grotendeels verdwenen, hoewel de pijnlijke knie nog wel steeds overlast geeft. Ook daar zijn foto's van gemaakt, maar daar is niets op te zien (en ik ben ook later niet gebeld dat er alsnog iets gevonden is, hi hi).
En zo ben ik dus ernstig beperkt in mijn bewegingsvrijheid. Op mijn werk was men not amused en wil men toch graag dat ik kom. Ik ga het proberen. P. zal mij brengen en halen en op school zal er voor mij voor een vast lokaal gezorgd gaan worden. Maar dan nog. Dinsdag met een paar lessen lijkt mij goed te doen, maar op donderdag en vrijdag moet ik in totaal 14 lessen verzorgen. Of mij dat gaat lukken weet ik natuurlijk nog niet, want als ik het been niet van tijd tijd tot hoog leg, wordt die langzamaan steeds dikker met als gevolg dat het gips gaat knellen. Ook geen aangenaam gevoel. En om aan het trombosegevaar te ontsnappen moet ik mijzelf elke dag een injectie geven.
Het naderen van het einde van mijn loopbaan, komt met rasse schreden naderbij, dat wel, maar de vaart is er bij mij nu al helemaal uit. Ik had mij dat toch wel iets anders voorgesteld. Leuk is anders.
klik
|
|
