Dit jaar had ik het eigenlijk over willen slaan, maar wanneer ik dan hoor, dat het toch wel erg op prijs gesteld wordt om het sinterklaasfeest samen te vieren, ben ik direct om. Ik vind het namelijk wel leuk om in de decembermaand met pakjes te lopen sjouwen, maar ik had al een beetje de inschatting gemaakt dat de laatste loodjes van mijn arbeid in loondienst wel eens erg zwaar zouden kunnen worden.
Met de toezegging om het wel gezellig te komen vieren, nam ik mij voor om het mijzelf dit jaar dan maar iets gemakkelijker te maken en in plaats van allemaal winkels af te hollen, eens op het internet rond te kijken en niet te luisteren naar het stemmetje in mij, dat ik er mij dan met een koopje van af maak. Voor mij heeft het geven van een geschenk namelijk pas waarde, als ik er ook enige moeite voor heb gedaan. Domweg snel iets ophalen uit de winkel past niet bij mij, dan zit er geen gevoel bij.
En toen las ik gisteren een artikel over geschenken in het ADmagazine, waarin gesteld wordt dat een geschenk meer is dan een geschenk en dat schenken psychologisch en cultureel gezien een complexe, betekenisvolle zaak is. Het is als het ware het cement in de sociale relaties. Ik ben het hier helemaal mee eens. Een goed cadeau uitkiezen is moeilijk, want het zegt indirect wel iets over hoe iemand de relatie met de ontvanger waardeert. En door de wijze van accepteren zegt de ontvanger vervolgens ook weer iets over zijn kijk op de relatie.
Inmiddels heb ik mooie verlanglijstjes binnen gekregen en omdat ik mij al enigszins geörienteerd had weet ik nu al wat ik kan bestellen en waar ik echt voor naar een warenhuis moet. En stiekempjesweg ben ik ook al bezig met het verzamelen van surpriseverpakkingen. Hoezo geen aandacht bij wat ik schenk. Zeker wel, maar op een iets andere manier.
En last but not least, ik ben er dit jaar eindelijk in geslaagd om zelf een aardig verlanglijstje op te stellen, want voor mij is er vaak het probleem, wat moet ik vragen. Ook dat schijnt in deze tijd een bekend fenomeem te zijn. We schenken tegenwoordig niet meer uit schaarste maar uit overvloed. Iedereen heeft alles al, wat moet je dan nog geven.
Een tip uit het krantenartikel pas ik al een aantal jaren toe. Het hele jaar door schrijf ik, iedere keer als mij wat in de gedachten schiet wat ik graag als cadeautje zou willen hebben, dat in de agenda bij mijn verjaardagsdatum. Een andere tip ga ik zo nu en dan ook opvolgen. Wanneer ik iets leuks zie wat ik een ander op een zeker moment als cadeautje zou kunnen geven, koop ik dat alvast.
Met dit alles heb ik weer helemaal vrede in mijn hart over hoe ik het dit jaar ga aanpakken. En nee u hoeft mij niet te waarschuwen voor allerlei malefide websites. Ik heb in het journaal deze praktijken gezien, maar door mijn research weet ik heel goed wat ik doe. En zeker NIET betalen voordat ik een artikel echt in huis heb.
klik
De foto's die ik hier bij geplaatst heb, komen ook al uit een soortgelijke gedachte voort. Niet alles wat ik zie hoef ik te kopen. Ik maak de laatste jaren vaak een paar foto's van al dat moois wat ik in een etalage zie en zo af en toe bekijk ik dit dan weer en geniet ik er opnieuw van zonder het te hebben.
Boem, daar lag ik. Wat in de afgelopen week, op een mooie zonnige woensdag, een fijne wandeling had moeten worden, veranderde dit in een pijnlijk gebeuren. Op een landweggetje werden twee schapen opgedreven door een bestuurder op een quad. De schapen leken te moeten rennen voor hun leven om niet van achteren aangereden te worden.
Ik wilde de dieren niet aan het schrikken maken, dus trok ik aan de riem om hond Hessel iets dichter bij mij te krijgen. Deze manoevre ging niet goed waardoor ik ten val kwam. Ik heb met de vingertoppen mijn val enigszins kunnen breken, maar ik kon niet verhinderen dat ik met mijn gezicht op straat viel met als gevolg dat het montuur van de bril brak en een behoorlijke wond aan de zijkant van het hoofd veroorzaakte.
Omdat de glazen nog heel waren en die het meest dure aan de bril zijn, besloot ik om te zien of deze in een nieuw montuur gezet konden worden. Een jaar geleden was dit immers ook gedaan met de bril van P. toen bleek dat het montuur binnen de garantietijd zodanig stuk was, dat het niet gerepareerd kon worden. Hij mocht toen een ander montuur van ongeveer hetzelfde formaat uitzoeken waar de bestaande glazen ingezet konden worden.
Met deze kennis toog ik aan het eind van de week naar Pearl. Toen ik mijn wens op tafel gelegd had, was het allereerste wat er gezegd werd, dat dit wel heel moeilijk zou zijn en dat ik rekening moest houden met dat het zien door het leesgedeelte wat minder confortabel kon zijn. Het zou beter zijn om alles, montuur en glazen maar te vernieuwen. Mijn mond viel open van verbazing.
Resoluut heb ik dit van de hand gewezen. Het zat absoluut niet in mijn planning om dit jaar al weer een groot bedrag, en dan heb ik het al gauw over een zevenhonderd euro, aan een bril uit te geven. Bovendien, toen zij garantie op de bril van P. moesten geven had men toch ook voor de oplossing van een nieuw montuur gekozen en niet voor een geheel nieuwe bril.
Het heeft mij nogal wat moeite gekost om dit aan het jongmens uit te leggen, ik heb het verhaal van de bril van P. wel drie keer moeten herhalen maar uiteindelijk is het gelukt. Er is een een montuur gevonden waar de glazen met heel weinig aanpassingen inpassen. Het is niet zo'n mooie als de rode Nike bril was, toch staat hij wel aardig en voorlopig ben ik voor 69 euro klaar. Woensdag kan ik hem ophalen.
Ik snap echt wel dat het voor de verkoper veel effectiever was geweest om maar weer een compleet nieuwe bril te verkopen, maar ik had toch wel iets meer inlevingsvermogen verwacht. Voor mij is het in ieder geval wel duidelijk. Deze verkoper dacht in dit geval meer aan zijn eigen te maken omzet dan aan mij als onfortuinlijke klant en dat maakte mij op zijn minst kriebelig. Echt vriendelijk was ik dan ook niet en ik heb er dan ook geen enkele moeite mee om dit als blog, in het kader van een stukje antireclame, te plaatsen.
klik
Dit was wat ik net voor de val gezien heb. Men is hier bezig een stukje nieuwe natuur te maken en ik kom er nog wel eens op terug.
Zo hoeft het nu ook weer niet, in de vele nieuwsuizendingen op de dag van de intocht van sinterklaas gewag doen van het feit dat de sint toch op tijd is aangekomen. Uit het nieuws bleek dat daags voor de aankomst in het sinterklaasjournaal vermeld was dat de boot de verkeerde kant zou zijn opgegaan. Leuk voor in het jeugdjournaal, maar niet relevant voor een echte nieuwsuitzending.
Ik was veel meer geinteresseerd in het nieuws naar mogelijke vervelende acties van tegenstanders van ZWARTE PIET, maar gelukkig is dat, behalve een kleine demonstratie in Amsterdam, uitgebleven. En nu maar hopen dat dit bij de intocht in Amsterdam ook achterwege blijft.
Waar hebben we het over. Die hele discussie over Zwarte Piet vind ik één van de meest onzinnige dingen van dit jaar. En hebben we dat gehad, dan komt de volgende onbelangrijke discussie er al weer aan. Stille Nacht Heilige Nacht en de De Herdertjes lagen bij nachte zijn ook in ban gedaan. De liederen, net zo'n cultureel erfgoed als Zwarte Piet, komen niet voor op de lijst met goedgekeurde liederen en kunnen daarom niet meer in de liturgie opgenomen worden.
Nee, we moeten blij zijn met het nieuwe woord uit de troonrede, de participatiemaatschappij. Actief deelnemen en zelf verantwoordelijk zijn lijkt de slogan van deze tijd. Strak plan, maar als eerste wil ik dan wel graag meedoen om onze mooie oude tradities in ere te houden en niet van alles wat de eén of de ander niet aanstaat in de ban te doen. In de ban doen, een heel oud gebruik, maar dat stukje cultuur hoeft dan wat mij betreft niet in ere hersteld te worden. Laten we proberen het goede te behouden.
klik
WE-300
WE-300 wordt georganiseerd door Plato (http://platoonline.wordpress.com/) Elke maand bedenkt hij een thema. Voor de maand november is dit ‘verhalen’.
Mijn armen omhoogstekend om mijn slaapshirt uit te trekken, rook ik het, maar het was niet de geur van mijn eigen vertrouwde zweetlucht. Haarscherp wist ik onmiddellijk waar het mij aan deed denken; het was de transpiratielucht van mijn moeder.
Opeens was ik weer in de slaapkamer van mijn ouders. Ik zag, toen door mijn kinderogen gezien, het grote donkere bruine bed met aan weerszijden de twee nachtkastjes. Hoewel ik mij kan herinneren dat ik soms op zondagmorgen met veel plezier bij mijn moeder in bed lag en dat mijn vader zich dan voor het voeteneind stond uit te sloven met hardlopen op de plaats, daarbij vertellend waar hij nu was, Beekbergen, Loenen, Eerbeek, had deze slaapkamer toch altijd iets geheimzinnigs.
Wij, de kinderen, moesten normaliter ook altijd aankloppen voor we hier naar binnen mochten. Dat maakte het natuurlijk ook wel wat geheimzinnig. Alleen noodsituaties zoals misselijk zijn of enge dromen vormden een uitzondering.
De geur die daar hing was voor mij als kind niet te definiëren. Net zo min als de inhoud van de nachtkastjes. In het nachtkastje aan moederskant lagen onder andere van die vreemde kleine smalle handdoekjes. Mijn moeder had liever niet dat ik in haar kastje rommelde en het nachtkastje van mijn vader was helemaal verboden terrein.
De wastafel, met daarop de lampetkan, die nooit gebruikt werd, was wel toegankelijk voor mij. Veel toiletspullen lagen er niet, maar naast de Eau de Cologne stond er altijd wel een flesje ODOREX. Ik vond het een geur van niks. Ze had mij uitgelegd, dat dit iets was voor onder de armen. Dan stonk je niet zo als je flink moest poetsen. Juist die mengeling van zweet en ODOREX vond ik heel onaangenaam ruiken.
En opeens rook ik vanmorgen die geur en kwam deze herinnering (dit verhaal) bij mij boven.
klik
De jongens (honden) waren buitengewoon enthousiast. Altijd in voor iets nieuws. Niet P. ging 's avonds laat nog even met hen op stap, maar ik. Dit was nog nooit gebeurd en nodigde uit tot springen en dansen dat het een lieve lust was. Na ze met enige moeite eindelijk in hun tuigjes vastgeklikt te hebben, het zweet stond me bijkans op de rug, ging ik wat onwennig en ook wat onvast op de benen op pad.
Het was gewoon heel logisch dat ik dit keer deze taak op mij nam, want ik was gewoon de betere van ons tweeën. Om precies tien voor half elf, tijdens de laatste battle van The Voice sloeg de buikgriep bij P. toe. Even snel als dat dit twee avonden eerder bij mij het geval was geweest. Werkelijk verbazingwekkend hoe snel een mens door het virus buikgriep gegrepen kan worden. En ziek dat je er van bent.........
Waren de jongens al wat wild door het ongewone, dit nam onderweg alleen nog maar toe. Deze nacht was er een Wampex en het parcours liep over het weggetje, net buiten het dorp, waar verscheidene hondeneigenaren met hun hond lopen. Het was daar een drukte van belang en de jongens vonden het machtig interessant. De deelnemers van de Wampex kennelijk ook, gezien de vele malen dat wij in de schijnwerpers werden gezet. Het had iets angstaanjagends. Ik moest direct denken aan de razzia's en mislukte vluchtacties in de oorlog, wat ik zelf natuurlijk nooit heb meegemaakt, dus waar praat ik over, maar de film Zwartboek zal hier altijd nog wel debet aan zijn.
De volgende morgen leek het voor de boys al iets gewoner, dat ik op dit vroege uur met hen op stap ging. Thuisgekomen, konden ze mij eigenlijk haarzuiver vertellen hoe het ochtendritueel in elkaar zat. Hond Iemand liep al door naar de kamer terwijl hond Hessel in de bijkeuken bleef. Hij krijgt namelijk altijd als eerste zijn eten. Nadat hij aan de deur krabbelde met de mededeling dat het op was, kwam hond Iemand in de poten om zijn maaltje in de bijkeuken te gaan nuttigen en verhuist hond Hessel naar de kamer. Moeilijkheidsfactor X is de poes, die tussendoor ook graag van haar maaltje voorzien wil worden.
Hoewel wij heel regelmatig in het verzorgingshuis van mijn vader komen en daar nog al eens sprake is van besmetting door dat virus wat die lelijke buikgriep veroorzaakt, heb ik in de afgelopen week niet gelezen dat het norovirus daar weer heeft toergeslagen. Toch zullen P. en ik het ergens opgelopen moeten hebben en leuk is dat niet. Maar we slaan ons er samen wel door heen. De lamme helpt de blinde zal'k maar zeggen.
Het is alleen erg vervelend voor de jongens. Zij zullen het even met wat minder beweging moeten doen. Voorlopig zien ze alles, zoals ons "op de bank hangen/liggen" nog als een nieuw spelletje, maar daar zal het nieuwtje wel snel van af zijn. En nu maar hopen dat dit alles even een storm in een glas water is en dat we allebei binnen enkele dagen de normale draad van het leven weer kunnen oppakken.
Ook voor ons is het een geheel nieuwe ervaring. Bij ons weten zijn we niet of nauwelijks samen ziek geweest. Dat P. nu op een zelfde manier ziek is geworden dan ik heeft iets relativerends voor mij. Het haalt een boel muizenissen uit mijn hoofd en ik heb er het volste vertrouwen in dat we met een dag of wat weer volop de stormen van buiten kunnen trotseren, samen met onze twee viervoetige jongens.
klik
Ik ben er uit! Ik weet nu wat het verschil is en wat ik er mee wil. Kwaliteit maakt het verschil. Ik heb het over mijn gebruik van de social media zoals twitteren, facebook en het blog.
Twitteren heb ik weinig gedaan en zal ik ook weinig doen. Deze vorm spreekt mij niet zo aan. Het zijn in mijn beleving oprispingen van een aantal woorden die even snel verdwijnen als dat ze verschenen zijn. Behalve......als ze als wapen in een stijd gebruikt gaan worden. Dan kunnen die loze kreten nog heel wat schade aanrichten.
Het blog is mij nog steeds dierbaar. De vorm spreekt mij nog steeds aan en zeker in de nabije toekomst, wanneer ik met groot verlof ben, zal ik het bloggen weer gaan intensiveren. Het stimuleert mijn denken en het overdenken van allerlei gebeurtenissen. De tijd dat ik het blog gebruikte voor het beschrijven van belevenissen van alledag is wel een beetje voorbij. Ik heb mijzelf al langere tijd als doel gesteld, dat het blog iets van kwaliteit moet hebben. Dit kan van alles zijn, een overpeinzing, iets over kunst, een actualiteit of een politiek item, of een verhaal zoals de we-300, maar het moet wezenlijk ergens over gaan. Dat is ook de reden dat de frequentie in bloggen iets is afgenomen. Ik heb nu nog niet altijd genoeg ruimte in mijn hoofd om er iets moois van te maken. Ik geniet altijd wel van de reacties en een enkele maal komt het voor, dat vrienden of kennissen mij bellen naar aanleiding van een blogje. Dat was ook het geval met het artikel: Draai het wieletje nog eens om. Het waren namelijk niet onze koppelingsplaten maar die van hun. Toen wij vorig jaar tijdens een bezoek aan hen het over de dure reparatiekosten hadden en ik de wens uitsprak om nu eindelijk eens een keer die koppelingsplaten te mogen aanschouwen, kon dit geregeld worden. Vriend W. had er een paar liggen. Zodoende is er toen een foto van gemaakt. Dit alles was bij mij wat weggezakt, maar nu een jaar later heeft het voor veel hilariteit gezorgd en dat dankzij het blog.
Naast het bloggen ben ik ook facebook gaan gebruiken en dit vind ik een heerlijk medium voor alledag. Het doet mij denken aan de gezelligheidspraatjes van vroeger, toen iedereen nog met de familie dicht bij elkaar in de buurt woonde. Als één van mijn ouders naar de markt was geweest dan was er aan tafel altijd wel een nieuwtje te vertellen. Geen wereldnieuws, maar gewoon een vluchtig wetenswaardigheidje over iets of iemand. Die had de griep, of die zijn kind had nu een beugel, bril of iets dergelijks of was van school veranderd of.... Ook bij de korte visites bij de ooms of tantes werd dit soort nieuws uitgewisseld. Men leefde op deze manier in elkaars wel en wee mee. En dat gevoel krijg ik via facebook een beetje terug. Gewoon de social talk van alle dag. Geen moeilijk doenerij, niet het openbaren van zwaarwegende hartsgeheimen of iets dergelijks, nee veelal gewoon voor de gezelligheid. Elkaar digitaal even ontmoeten zoals het vroeger bij de bakker, de slager, op de markt of bij de kruidenier gebeurde. Ik vind het gezellig en het geeft mij een gevoel van modern samen zijn. En over het afluisteren maak ik mij geen zorgen. Privegevoelige zaken zal ik zeker niet via de digitale weg kenbaar maken.
klik
|
|
