NETWEBDRADEN

De zomer loopt ten einde. De dag begint niet meer zo vroeg en eindigt al voor halverwege de avond. Na een teleurstellend voorjaar is het toch een fantastische zomer geworden. Een zomer waarin ik heel veel buiten ben geweest.

Na vorig jaar een kwakkelende zomer qua gezondheid gehad te hebben, een herfst met vele kwalen, een winter waar pas in de tweede helft eindelijk sprake was van een aarzelend herstel, kon ik in het voorjaar eindelijk beginnen met wat te revalideren. Ik ben begonnen met kleine stukjes lopen, nog niet al te ver fietsen en middels het wekelijkse zwemuurtje heb ik wat aan de algehele conditie gesleuteld. En zie daar het resultaat. Ik kan nu aan het eind van deze zomer zeer tevreden zeggen dat ik veel gewandeld en gefietst heb en ik heb zelfs weer een paar keer op de tennisbaan gestaan.

En heb ik dat herstel nu echt te danken aan die paar injecties in de voet en wat extra vitaminepilletjes D? Ik weet het niet. Ik weet wel dat mijn lichaam in de afgelopen maanden heel veel werk heeft moeten verzetten om het aangetaste slijmvlies van slokdarm, maag en darmen te laten herstellen van de gevolgen van al die ontstekingsremmers met bijbehorende maagzuurremmers. Het innemen van de psorinovo, HET middel tegen psoriasis en in mijn geval tegen artritis psoriatica kon tot voor kort nog steeds niet plaats vinden. Het maagzuur was nog veel te agressief waardoor het pilletje vroegtijdig uit elkaar viel, en niet in de twaalfvingerige darm met als gevolg allerlei onaangename klachten van dien. Sinds een paar dagen slik ik het medicijn wel en ik hoop dat het nu goed gaat. Dat zou mij voorgoed van mijn gekwakkel moeten afhelpen, want dat is mijn grote angst, dat het hele gedoe van allerlei ontstekingen in voet en elders weer opnieuw begint.  

Tot nu toe is daar gelukkig nog geen sptrake van. Vandaag heb ik weer eens een officiële wandeltocht gelopen en ik heb genoten.  Hond Iemand is inmiddels ook oud genoeg om twintig kilometer te mogen lopen, zodat we vanmorgen met ons vieren, P, hond Iemand dus, hond Hessel en ik welgemoed op stap zijn gegaan.

Deelnemen aan een georganiseerde tocht is toch net iets anders dan zelf over 's heren wegen te zwerven. Het is te vergelijken met een toetje, maar dan mèt slagroom. Hoe vluchtig de contacten met de mededeelnemers ook zijn, het hoort er wel bij. Het zien van een oudleerling met wie ik een aantal kerstspelen gedaan heb roept hele fijne herinneringen op. Het even meedeinen op de muziek van een shantykoor wat ergens bij een rust gestationeerd was doet mij in een heerlijke roes mijn weg vervolgen, nagenietend van de begroetingen in de vorm van "hallo" en "hé doen jullie ook mee?" van een paar shantyzangers die ik ken. Het geeft mij het gevoel, hier hoor ik. Hier ben ik thuis. Deze wandeltocht was namelijk vanuit een buurdorp georganiseerd.

Met deze update over mijzelf hoop ik weer een frisse start te maken met wat regelmatiger iets op mijn weblog te schrijven. Daarnaast wil ik iedereen weer wat trouwer gaan bezoeken. Ik zal mijn leven weer iets gestructureerder moeten laten verlopen en daar hoort mijn weblogactiviteit ook bij. Netwebdraden buiten zijn leuk, maar ik geniet ook van netwebdraden, gevlochten op de computer.

STAKEHOLDERS

Zoals ik al wel eens eerder beschreven heb, ik vier twee keer in het jaar nieuw jaar. Op één januari natuurlijk èn aan het begin van het nieuwe schooljaar. Vrijdag was het zover, de start van het nieuwe schooljaar. 

Ook dit jaar was er weer een bijzondere gast uitgenodigd om voor ons, docenten, een stevige peptalk te houden. Huub Nelis, medeauteur van het boek PUBERBREIN was hiervoor uitgenodigd. Helaas heb ik hier niets nieuws van opgestoken, omdat deze man dezelfde verhandeling al had gehouden op de studiedag van de gehele sector zorg en welzijn. Al na enkele minuten kwam het verhaal mij zo bekend voor. Ik heb echt niets nieuws gehoord. ik moet hierbij wel vermelden, dat ik de vorige keer zeer geboeid geluisterd heb, waardoor er heel veel in mij herinnering is opgeslagen.

De toespraak, gehouden door de vestigingsmananger had wel terdege iets nieuws voor mij in petto. In de eerste vijf minuten had ik al een nieuw woord te pakken. STAKEHOLDERS. Even later zag ik het woord ook op de beamer geprojecteerd. 

Gelukkig legde de beste man uit dat het om 'betrokkenen' ging, want dat hadden wij als goed geschoold personeel toch echt niet uit de context kunnen halen, zo zal misschien de gedachte zijn geweest. Een beetje sarcastisch dacht ik ondertussen: ach wat bijscholing kan nooit kwaad. Maar goed, een beetje gelijk had de beste man wel. Ik was dit woord nog niet eerder tegengekomen, maar het schijnt vandaag de dag aardig in zwang te zijn.

Onder het verhaal van de auteur bedacht ik dat dit hoogstwaarschijnlijk de laatste keer zal zijn dat ik aanwezig ben bij de opening van een nieuw schooljaar. Ergens bekroop bij mij toch iets van een gevoel van weemoed. Afscheid nemen is toch wel heel erg definitief. 

Voorlopig is het nog niet zover. De komende weken ga ik er weer flink tegenaan. Na bijna een jaar sukkelen met de gezondheid lijk ik weer aardig in balans gekomen te zijn. Ik heb me in maanden niet zo fit en gezond gevoeld, dus ik kan ook wel weer, dus THERE WE GO AGAIN 

                                                En de boer, hij ploegde voort.

BELEEFD

Dit jaar is de lange zomervakantie wat anders verlopen dan ik door de jaren heen gewend was. Ik had altijd het streven om, naast het ergens met vakantie heen te gaan, ook een zo'n lang mogelijke aaneengesloten periode thuis te zijn. Ruim drie weken thuis met alleen maar dagen waarop ik "niets" hoefde. Waarvan ik 's morgens bij het opstaan nog (bijna) niet wist hoe en met wat ik de dag zou vullen.

Het is dit jaar niet gelukt en eigenlijk ook het vorige jaar ook al niet meer. Sinds P. niet meer aan het arbeidsproces meedoet, hebben we meer vrijheid gekregen om mijn lange zomervakantie anders in te gaan vullen. Vorig jaar zijn we aan het eind van mijn vakantie nog een kleine week weggeweest en dit jaar was het mede door de bijzondere omstandigheden van het te warme weer helemaal een kwestie van gaan en nog eeens een keertje weg. Dit maakt de beleving van de zomer en van de zomervakantie wel heel anders.

Straks, als het gewone leven weer op gang is gekomen, kan ik terug kijken op een zeer afwisselende zomer, waarin toch wel veel gebeurd is. Soms lijkt een week vergelijkbaar met één of twee dagen en andersom kunnen een paar dagen een eeuwigheid lijken. Het is meer een kwestie van beleving.

Neem de afgelopen dagen. Dochterlief en Rixte zijn een paar dagen geweest en we hebben samen een heerlijk uitstapje gemaakt. Al een paar jaar stond het maisdoolhof in Saaxumhuizen op mijn verlanglijstje om hier samen met mijn kleindochter heen te gaan. Zaterdag was het zo ver. Met de hele familie, inclusief Hessel en Iemand heb ik misschien nog wel het meest genoten van het ronddwalen in dat doolhof. Na twee uur was iedereen het wel een beetje zat, maar ik kreeg steeds meer de slappe lach, zeker toen we na de vierde poging om de uitgang te vinden, opnieuw bij de uitkijktoren waren aangekomen.

Zo'n dag vergeet ik niet gauw. Het is er één om in te lijsten en het geeft de vakantie toch weer een andere kleur.

Nog een paar dagen, dan is deze vakantie weer voorbij. Het zal mijn laatste lange vakantie zijn geweest, want vanaf januari zal er voor mij niet echt meer sprake zijn van vakantie in die zin zoals ik gewend was. Vanaf die tijd zal ik immers altijd thuis zijn. Daarom vind ik het dit keer ook niet zo erg om niet heel lang aaneengesloten thuis te zijn geweest. 

OMMELAND

Als iemand mij twintig jaar geleden voorspeld zou hebben, dat ik het in de vakantie in het Groningerland net zo naar mijn zin zou kunnen hebben als in Frankrijk, dan had ik waarschijnlijk gedacht dat zo'n iemand mij dan wel heel erg slecht zou kennen. Maar die iemand zou dan wel gelijk gekregen hebben, want ik heb deze week genoten. Van het weer, van de camping, van de omgeving, van het fietsen van het wandelen en ook van in een geheel andere omgeving zijn. Stem daarbij de radio af op een regionale zender, koop wat regionale produkten, zoals koek, worst en een slokje van de streek en het ware vakantiegevoel is helemaal aanwezig.

Het was voor ons beiden een heel onbekend stuk Nederland. Slechts één of twee maal zijn we in deze (uit)hoek v geweest. Dat was dan op een snelle doortocht om onze vouwwagen, een Holtkamper, voor een onderhoudsbeurt naar de dealer in ter Apel te brengen. Er viel dus nog heel veel te ontdekken.

Neem het vestingsstadje Bourtange, bij velen bekend. Ooit moet ik er eens een keer geweest zijn, maar het hoe of wat kunnen we met geen mogelijkheid meer achterhalen. Ik weet wel dat ik toen niet erg onder de indruk was. Het was helemaal niet oud, alles was als oud herbouwd, maar daarom toch nieuw, zo luidde toen mijn commentaar.

Ik denk daar nu toch wat anders over. Ik heb met plezier over de bolwerken gelopen, de straatjes doorgeslenterd en het plein midden in het stadje in mij opgenomen. In Frankrijk heb ik door diverse stadjes van dit formaat gelopen en ik weet al lang dat daar ook lang niet alles authentiek meer is. Ook daar is op vele manieren de oudheid gerestaureerd en gerenoveerd. Het bezoek aan Bourtange riep bij mij een associatie op met Locronan in Bretagne, wat ik twee jaar geleden zo mooi had gevonden of met Colonges la Rouge, waar we vorig jaar genietend van al het moois zo heerlijk doorheen gewandeld waren. Dit deed er echt niet voor onder.

En dit is dan nog maar een beschrijving van één dag. Kunt u als lezer nagaan hoeveel ik gezien en beleefd heb. Landschappen en kanalen, dorpen en gehuchten, al moet ik wel eerlijk bekennen dat er over  de dorpen Stadskanaal, ter Apel en Vlagtwedde weinig te vermelden valt. Maar wie weet, voordat ik weer over ga tot de orde van de dag, het werk begint al zachtjes aan de deur te rammelen, zit er nog wel een blogje Ommeland twee in in de pen.

SELLINGEN

 Sellingen. Een leuk stukje Nederland om er een weekje vakantie in door te brengen. Zelf zou ik nooit op het idee zijn gekomen, maar omdat de club van de Friese Lange Afstand Lopers er nog al eens een wandeltocht organiseert, dacht ik dat het er dan ook wel mooi moet zijn. Dit werd ook nog eens bevestigd door mensen bij ons uit de straat, zij waren vol lof over de omgeving Sellingen en ook over de camping. En ik moet ze gelijk geven. Het is een heerlijke kleine goed verzorgde camping en de omgeving is verrassend. 

Er slingeren heel wat fietspaden door de kleine loofbossen, naaldbossen en gemengde bossen. Leuk om te fietsen naar de één of andere bestemming. Ter Apel, Stadskanaal, Bourtange, het is vanuit Sellingen allemaal goed op de fiets te bereiken. Met de knooppuntenkaart zijn er heel veel tochten uit te zetten. 

Om er te wandelen ligt het iets moeilijker. Er ligt geen netwerk van wandelpaden. Wel zijn er verschillende wandelroutes door Staatsbosbeheer uitgezet, maar een beetje doorgewinterde wandelaar heeft daar niet zoveel aan. Het gaat dan altijd om betrekkelijk korte wandelingen van vier à vijf kilometer. 

Mensen met honden kunnen wat wandelen betreft slecht terecht in Sellingen. Men heeft gekozen voor de uitheemse Schotse Hooglanders waardoor verschillende delen van de bossen verboden terrein zijn voor honden, ook als ze aangelijnd zijn. Maar daar zou ik mij nog niet zo aangestoord hebben, dat is dan zo, maar waar ik mij wel aan stoor, is dat er bij elk, maar echt dan ook bij elk bospad zo'n bruin bord staat dat het verboden is voor loslopende honden. 

Ik word so wie so al een beetje kriebelig van al die geboden om de hond aangelijnd te hebben. Ik mag onze honden graag de vrijheid gunnen om zelf te kunnen staan en gaan waar ze willen. Wij hebben de honden goed onder appèl. Als ze gefloten worden dan komen ze ook. Ook als ze achter een haas aan zouden gaan. Maar wat dan nog, zo vraag ik mij af , wat is er zo verkeerd aan als een hond even achter een haas aan rent? Is dat dan geen natuur? In de meeste gevallen zal de hond de haas heus niet te pakken krijgen. Evenmin de fazant, of de patrijs, die vliegen wel op.

Ik begrijp lang altijd de bedenksels van staatsbosbeheer niet. Een hond hoort toch ook bij de natuur. Is het omdat de hond deels wat geciviliseerd is en bij de huishouding is gaan horen? Mag hij daarom opeens niet meer los naast zijn baas lopen? Moeten de haasjes en konijntjes echt in bescherming worden genomen tegen deze dieren? Wat is er zo verkeerd aan een wilde achtervolging die waarschijnlijk door geen hond gewonnen wordt? En hoe vaak per dag zou dat gebeuren? Bovendien gaat echt niet elke hond achter wild aan.  

In Sellingen is men bang dat de hazen in het weekend overwerkt zullen raken door de vele achtervolgingen van honden. Op bepaalde trajecten is het op door de weekse dagen toegestaan om met een loslopende hond te wandelen, maar op zaterdag en zondag mag dat niet! In mij ogen te zot voor woorden. 

Ik begrijp best dat er een aantal natuurgebieden bescherming behoeven, maar ik zou graag willen dat staatsbosbeheer nog eens na gaat denken. Misschien kan men dan toch wat toleranter worden ten aanzien van een loslopende hond. Een hond is geen monster, maar gewoon een dier. Leg mij maar eens uit waarom een hond wat natuur betreft bijna overal wordt buitengesloten en in heel veel gevallen niet van zijn vrijheid mag genieten maar altijd en eeuwig als een gevangene naast zijn baas moet voortsjokken. 

Gelukkig waren de zandpaden naast het kanaal niet van Staatsbosbeheer. Daar hebben onze honden heerlijk kilometers kunnen rennen. 

BEELDIG

Tijdens een vakantie mag ik graag één dag naar een grote stad gaan. Tours is het dit jaar dus niet geworden, maar vanuit: lekker weg in eigen land, was Bremen een optie.

Het was een prima bestemming voor de regendag die zou komen. Waarschijnlijk zouden wij op deze manier weinig van die regen merken…..En dat was ook zo.

Het hart van Bremen is alleszins de moeite van het bekijken waard, evenals het oudste stadsdeel Schnoor met de leuke kleine straatjes en winkeltjes. Verder zou er in Bremen volop gewinkeld kunnen worden, maar voor ons is dat met de twee jongens wat lastig.

Toch duik ik zo af en toe, niet te vaak, wel even een winkel in. Soms kom ik dan wel eens met iets meer dan wat ik al had de winkel uit en heel soms met iets minder …… Dit laatste was ook nu het geval.

Na in de parkeergarage het vele bochtenwerk gedaan te hebben en we dankzij het navigatiesysteem vrij snel de goede weg te pakken hebben stijgt het bloed mij naar het hoofd. Opeens weet ik het. Hoopvol grabbel ik wat in mijn rugzak, ik keer de plastic tas met dat wat ik gekocht heb binnenste buiten, maar het is er niet. Het fototoestel ligt nog bij de kassa waar ik afgerekend heb.

Als ik het P. vertel is hij even niet blij met mij. Na wat moeilijk  bochtenwerk zetten we weer koers richting centrum.  De auto wordt dicht bij de winkelstraat geparkeerd en ik loop zo snel als ik kan naar het warenhuis. Bij de kassa word ik doorverwezen naar de infobalie. Als ik vraag of er ook een fototoestel gevonden is, glimlacht de mevrouw, doet een graai ergens onder de balie en overhandigt mij mijn eigenste cameraatje.  Wat ben ik blij. Camera èn de gemaakte foto’s die ik nog niet gedownload had zijn (weer) gered. Dit was niet de eerste keer.  Een paar jaar geleden is mij precies hetzelfde in Weimar overkomen.  Net als nu is het ook toen goed afgelopen.

Vandaag heb ik dus gewoon weer foto’s kunnen (laten) maken tijdens onze prachtige wandeltocht. 

FIETSENSMEER

Soms moet een mens over grenzen heen stappen omdat dit beter is dan aan een oud geloof vast te houden. Ik houd er helemaal niet van om  het lichaam van allerlei smeerseltjes te voorzien. Ik houd er altijd een heel klevrig gevoel aan over, waardoor ik mij als het ware vies en plakkerig ga voelen. maar de afgelopen week had ik geen keus. De allergische reaactie jeuk, ontstaan door de combinatie van instektenbeten, zonnestralen en warmte was ondragelijk geworden.

De eerste poging om dit te tackelen met middeltjes geadviseerd door een enigszins deskundige drogist mislukte.

Twee dagen later kwam ik alsnog bij de huisarts terecht en deze stelde de diagnose: allergie. Ik kreeg tabletjes om in te nemen en een dure zalf met wat hormonen zal ik maar zeggen.

Omdat het een paar dagen even wat minder mooi weer was zaten we niet  buiten en hoefde ik geen zonnebrandcreme of anti-insektenspul aan te brengen,maar dat veranderde aan het eind van de week. Het mooie weer brak weer los en toegediend met allerlei smeerseltjes kon ik weer naar buiten. Het smeren nam in het dagelikse gebeuren wel een nadrukkelijke plek in.

Daarnaast kwam er weer wat ruimte voor andere zaken. Ons orïenteren op een e-bike stond nog op het programma. Het is gebleken dat een hondenkar met twee honden erin toch te zwaar is om nog gezellig te kunnen fietsen.  Een e-bike voor P. zou een oplossing zijn.

Alsof het zo heeft moeten zijn, bij de fietsenhandelaar stond een prachtige occasion klaar. Helemaal naar onze zin. Twee accu’s waardoor we heus nog een eindje weg kunnen.  En ja, toen viel de prijs zo mee, waardoor ik heel voorzichtigjes ook richting mijzelf durfde te denken. Er stond namelijk ook nog een mooie damesoccasion, weliswaar maar met één accu, maar ik hoef ook geen hondenkar te trekken. En dit is ook nog eens een exemplaar  zoals ik zo graag wilde hebben, namelijk, er kan ook met uitgeschakelde motor mee gefietst worden. Als ik wil, kan ik sportief blijven en aan mijn conditie denken (ha ha), want ik had immers altijd geroepen dat het voor mij nog niet nodig was. Ik had nog kracht genoeg om gewoon te fietsen….

Ik ben dus over mijn eigen grens heen gegaan en overstag gegaan. En echt, het is genieten van de bovenste plank. Daarbij opgeteld dat we nog en weekje vakantie in Sellingen vieren, kan ik alleen maar zeggen, het leven is goed. Lekker fietsen en wandelen in zuid-oost Groningen

Foto’s volgen nog.