Nog steeds blij met de beslissing om aan hond Hessel broertje Iemand toe te voegen? Jazeker, om heel verschillende en uiteenlopende redenen. Het voegt namelijk iets toe. Ik ben van huis uit nogal een piekeraar, dat bleek dit weekend maar weer eens al te goed. Door de reünie van de basisschool waar dochterlief heen ging, moest ik zo nodig weer eens afdalen naar de gangen van het verre verleden.
Nuttig? Nee helemaal niet! Ik kan er dan dagen in blijven hangen om alles, de prettige en de minder fijne herinneringen, de revue te laten passeren. Ik ben er niet zo goed in om de levensstijl van 'geweest is geweest' te hanteren. Dat heb ik mij in de loop van het leven met heel veel moeite moeten aanleren. En ik merk dat Iemand mij daarbij nu te hulp schiet. Het is namelijk voor het eerst dat we twee honden hebben en dat voelt aan als een heel nieuw tijdperk.
Twee honden, ik geniet van hun gekkigheid en capriolen, maar met twee honden is de kans ook twee maal groter op enig leed. Dat gebeurde in de afgelopen week. Hond Hessel en hond(je) Iemand waren met P. op stap en enthousiast dat ze waren. Op de één of andere manier vond hond(je) Iemand nodig om heel hoog tegen P. op te springen. Wel tot schouderhoogte. De landing pakte hé-le-mààl verkeerd uit. Hond(je) Iemand landde waarschijnlijk op zijn prachtige derrière waardoor de mooie staart in wording geblesseerd raakte. Hond(je) Iemand liet de staart vanaf dat moment maar zielig naar beneden hangen.
De volgende dag zijn we met Iemand toch maar even naar de dierenarts geweest. Zij constateerde dat er gelukkig geen sprake is van een verlamming, maar dat er wel een beste kneuzing zat. Hond(je) Iemand heeft een injectie tegen de zwelling gekregen en wat pijnstillers.
Gisteren begon het staartje voor het eerst weer wat heen en weer te zwaaien, maar hij wordt nog niet echt recht omhoog gestoken. Gelukkig komt het wel weer helemaal goed, maar gezien zijn leeftijd zal het nog even duren voordat zijn staart net zo mooi is als die van Hessel. Want dat hoort bij deze blije honden, prachtige staarten die altijd omhoog staan, waardoor ze de uitstraling hebben verschrikkelijk veel zin en plezier in het leven te hebben.
En dat doet mij dan weer goed.
klik
klik
Op juist die momenten dat het mij hé-le-maal niet paste, werd ik door de KPN geen aantal malen gebeld met de vraag of het mij gelegen kwam om mij te informeren over het contract wat medio augustus ten einde liep. Voor mij had dit nog geen hoge prioriteit, want het duurde immers nog wel even.
Toch ben ik mij maar eens beginnen te oriënteren en ik schrok nogal van de prijskaartjes die aan diverse toestellen en contracten hingen. Toen de KPN een paar weken geleden opnieuw aan de bel trok, was ik enigszins voorbereid en ben ik het gesprek aangegaan. Ik wilde graag een offerte toegestuurd krijgen, maar dat zat er niet in. Met de juffrouw samen heb ik een aantal stappen doorgelopen en vanuit deze gegevens kwam er een aanbod. Met de toezegging dat ik alles binnen zeven dagen na ontvangst de overeenkomst ongedaan kon maken ben ik accoord gegaan.
Een paar dagen later werd het toestel met bijbehorend abonnement thuisbezorgd. Ik was zwaar teleurgesteld. Het was een verouderd toestel, niet veel jonger dan dat ik had, een samsung gio uit 2011. Ik heb verder niets uitgepakt, want mijn besluit stond direct vast, hier ging ik niet mee in zee.
Eega P. heeft daarna de telefonische contacten afgehandeld om de overeenkomst ongedaan te krijgen. Dat was nog een heel gedoe, want de info over hoe te handelen was nogal tegenstrijdig met elkaar. Eerst werd er gezegd dat er per post een brief zou komen die nodig zou zijn om het pakket terug te sturen. Toen de brief op de toegezegde datum niet kwam, werd er gezegd dat dit inderdaad te snel was en dat het nog enige dagen zou duren, maar uiteindelijk bleek na diverse telefoontjes dat er helemaal geen brief kwam en dat het pakketje nu wel heel snel geretouneerd diende te worden.
Na een week heb ik mij zelf moed ingesproken en ben ik opnieuw op zoek gegaan naar een telefoon èn een abonnement wat bij mij past. Ik heb het gevonden. Ik ben met T-Mobile in zee gegaan en maandagmorgen heb ik een prachtige nieuwe Samsung Slll in ontvangst genomen. Gaf de KPN het pakketje zo maar af aan manlief die thuis was, bij T-Mobile was men heel wat veeleisender. Ik moest het pakket in hoogst eigen persoon in ontvangst nemen. Affijn dat is gebeurd. Ik heb nu weer een behoorlijk bijdetijds mobieltje, en een contract wat niet echt in de papieren loopt. Door het gebruik van de wifi en de ipad hoeft mijn internetbundel niet zo groot te zijn en bellen doe ik wel vanaf mijn vast nummer.
Wat ik wel heel lastig vind, is, om het nieuwe apparaatje weer operationeel te maken. Ik weet het, het bevordert niet mijn zelfstandigheid, maar ik heb er toch voor gekozen om P. het hele hebben en houden van het éne toestel naar het andere te laten omzetten. En dat is gelukt. Foto's, filmpjes, adressenbestanden, mail, faceboek, echt de hele santemekraam van het vorige toestel is weer terug te vinden in het nieuwe toestel. Zelfs deze foto's. En echt, nu na een paar dagen ben ik al helemaal thuis in mijn nieuwe toestel. En dat terwijl het nieuwe abonnement pas half augustus ingaat. Dan moet de simkaart nog wel even verwisseld worden, maar volgens mij is dat een fluitje van een cent.
klik
Vroeger was alles wel veel makkelijker. Je deed jaren met zo'n toestel. Maar ja, tijden veranderen, vroeger is voorbij. Hieronder moet nog een foto van een oude bacalieten telefoon geplaatst worden. Zodra de accu van het fototoestel is opgeladen zal dit gebeuren.
Wat een reclamespotje al niet te weeg kan brengen. Onlangs hoorde ik in en nieuwsbericht, dat ruim driehonderd kilometer spoor beveiligd zal gaan worden met hekwerken om te voorkomen dat mensen zich voor de trein werpen. Ik weet dat dit een groot probleem is en dat dit zeer traumatische ervaringen voor anderen opleveren. Een paar dagen na dit persbericht worden er steeds reclamespotjes uitgezonden met de oproep aan mensen om niet te gaan spoor lopen. Via rekensommetjes wordt dan uitgelegd hoeveel geld (en ergernis)hier mee gemoeid is.
Een beetje vreemd. Het lijkt er wel op of het financieren van de hekken gerechtvaardigd moet worden. Maar hierover verder nadenkend, begint het bij mij nog veel meer te kriebelen. Zou het niet zo kunnen zijn dat mensen, die het leven niet meer zien zitten, juist aangespoord worden om de sprong te wagen. Waren ze eerst alleen met deze gedachten, nu wordt hen duidelijk, dat meerderen dit overwegen....Er is altijd een categorie mensen die wanneer ze horen iets niet te moeten doen juist de neiging krijgen het wel te gaan doen. Spoor lopen, het vormt een gevaar, maar ik zou er in dit geval toch voor kiezen dit zoveel mogelijk stil te houden.
Ik ben dan wel geen ervaringsdeskundige, gelukkig niet, maar er zijn ooit, heel lang geleden, wel een paar keer momenten in mijn leven geweest, dat ik misschien wel niet meer verder wilde met mijn leven. En dat was wel iets meer dan een opwelling. Bepaalde bomen hadden toentertijd een grote aantrekkingskracht op mij om er in volle vaart tegenaan te willen knallen. Het fijne zal ik u hiervan niet vertellen; ooit heb ik de belofte gedaan het nooit te zullen uitvoeren en daar ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds heel erg blij mee.
Die vreemde berichten houden mij dus enigszins bezig en het beste voor mij is dan om er dan maar een blogje aan te weiden. En dan gebeuren er vreemde dingen in mijn hoofd. Wetend dat ik over dit onderwerp wil schrijven, valt mijn oog op een artikel over de schilder Munch. Heel ver weg zegt de naam mij wel iets. Als ik dan op een regenachtige middag op onderzoek uitga, kom ik bij het schilderij "De Schreeuw" uit. Ach ja, misschien wel eens ergens op een afbeelding gezien.
Ik zocht een foto om dit artikel sprankelend af te sluiten. Ik doe dat in toevalstreffers en zo kwam ik bij deze prachtige fel bloeiende bloem. Als tussenstapje vond ik het dan wel leuk om het schilderij van Odilon Redon, een tijdgenoot van Munch te laten zien.
En zo is het weer een blogje geworden waarin verschillende sporen gevolgd zijn en ik hoop dat mijn gedachtengang nog een beetje te volgen was.
Odilon Redon
klik
Het is weer de tijd van examens en voortgangsvergaderingen. Het zal voor mij waarschijnlijk de laatste keer zijn. En opeens moest ik zomaar aan haar denken. Het was in mijn begintijd.
Zij had het net niet gehaald. Met een onvoldoende te veel of met één punt te weinig om naar het tweede jaar te kunnen, het is maar hoe je het bekijkt, was ze een bespreekgeval geworden. Tijdens de rapportenvergadering had ik een felle strijd geleverd om dit meisje het voordeel van de twijfel te gunnen en haar voorwaardelijk toe te laten in het tweede jaar. Onder mijn collega's had ik een paar medestanders, maar ook een paar tegenstanders. Eén van hen was zeer wettisch ingesteld, hij wilde zich per sé aan de afgesproken normering houden.
Ik was en ben zelf meer een voorstander van het geloof in het groeimodel. Juist het krijgen van een kans zou een stimulans kunnen zijn en in mijn ogen had dit meisje keihard deze kans nodig. Vooral in de laatste maanden was ze enorm bijgedraaid. Deze verschrikkelijk negatieve punker, die echt overal tegenaan schopte was veranderd. Ze was weliswaar de punk trouw gebleven, het haar stond nog in een hanekam rechtop, de Schotse ruiten, de veiligheidsspelden, de rammelende kettingen en de kistjes als schoenen waren nog volop aanwezig, maar het meisje had naast het vele argumenteren ook leren luisteren, waardoor een echt gesprek mogelijk was geworden. In de afgelopen tijd had ik zelfs gezien dat ze warempel ook kon lachen.
De discussie tussen hem en mij verliep nogal fel en hier en daar werd er onderhuids op de man (lees vrouw) gespeeld. Om definitief de knoop door te kunnen hakken stelde de voorzitter voor om het besluit in stemming te brengen. Helaas kreeg het voorstel net één stem te weinig om het meisje door te kunnen laten gaan. De meningen waren dus zeer verdeeld. Na afloop van de vergadering zei een collega tegen mij, dat de stemming vast anders had uitgepakt als het om een meisje was gegaan, lieflijk en keurig netjes gekleed. Het oog en de voorkeur doen in zo'n situatie ook nog wel eens wat.
Deze leerling is afgehaakt en aan de zwerf gegaan. Ik had al zo'n vermoeden dat dit zou gaan gebeuren en ik had dat graag willen voorkomen. Wat er verder van haar geworden is weet ik niet. Ik hoop dat ze haar draai in het leven toch gevonden zal hebben.
Bespreekgevallen zijn heel vaak niet leuk. Hoewel in de loop der jaren het onderwijssysteem in het MBO zodanig veranderd is waarbij rapportenvergaderingen met harde criteria vervangen zijn door voortgangsvergaderingen met veel minder harde eisen, komt het toch ook voor dat er in deze tijd weer beslissingen genomen moeten worden of een deelnemer, zoas de leerling tegenwoordig wordt genoemd, wel of niet verder kan.
En net als in het begin van mijn loopbaan ben ik het niet altijd eens met wat er gebeurt. Wat dat betreft ben ik in al die jaren niet zo heel veel veranderd. Maar ach wie ben ik? Ik ben (was) ook maar een klein radertje in het grote geheel. Als mijn radertje aan het eind van dit jaar stopt, zal de grote machine gewoon door blijven draaien. Ook dan zullen er weer bespreekgevallen zijn. Dat gaat gewoon door. Het hoort er bij.
klik
Het is mij vaak overkomen, dat ik 's maandags in de krant de foto's van een evenement in de buurt zie en dan denk: daar had ik ook wel even een kijkje willen nemen. Dat was ook al een aantal jaren het geval met het Truckersfestival in Birdaard.
Dit jaar is het mij niet ontgaan. P., mijn eega, was gevraagd om als vrijwilliger in een standje van Veilig Verkeer Nederland te willen staan. En nog kwam ik niet op het idee om met hem af te spreken wanneer ik even zou komen kijken. Pas toen hij met enthousiaste verhalen thuiskwam, wist ik het; hier wilde ik ook even heen.
Natuurlijk! Het lijkt ook zo logisch. Vrachtwagens intrigeren mij en ooit, maar ik was toen ook al te oud, het zal zo'n pakweg vijftien jaar geleden zijn, heb ik nog wel eens met de gedachte gespeeld om het rijbewijs vrachtwagenchauffeur te gaan halen. Dat zou dan net op de valreep zijn geweest, voordat er allemaal venieuwende maatregelen van kracht zouden gaan worden.
Het is het dus niet geworden, maar zoals gezegd, vrachtwagens boeien mij en zeker als het hele oude zijn. Ik vind ze prachtig om te zien, net als oude klassieke auto's. Alleen, ik ben niet zo'n festivalganger. Het woord roept iets bij mij op waardoor ik afhaak. Ik hoef ook niet helemaal in zo'n evenement op te gaan, maar gewoon even een kijkje nemen, daar is niet mis mee.
Voor de chauffeurs is zo'n festival een heel ander verhaal. Voor de eigenaars van de antiekjes is het natuurlijk de uitgelezen dag om met hun paradepaardje te voorschijn te komen. Voor de chauffeurs van de vrachtwagens van nu is het vergelijkbaar met een open dag, zeker als ZZP'er. Het is tenslotte hun eigen rijdende paleisje waarmee zij hun brood verdienen. Het hebben van zo'n eigen paleisje heeft nooit in mijn wensen pakket gezeten. Wel het besturen ervan. En dan niet zozeer het besturen van het gevaarte, maar het altijd op weg zijn met een doel. Misschien had dit laatste wel de meeste aantrekkingskracht op mij. Vrachtwagens, ik blijf ze zien en ze blijven me boeien.
klik
Na een hele drukke donderdag, in de namiddag kon vader vanuit het ziekenhuis weer terug verhuisd worden naar zijn eigen appartement, voelde ik vrijdagmorgen, op weg naar mijn werk, dat ik al weer iets meer ruimte in mijn hoofd kreeg.
Ik heb dan net iets meer oog voor wat er allemaal op straat te zien is, als wanneer ik alleen maar druk druk met heen en weer rijden ben. Zo zag ik ook de twee schoolgaande dametjes van, ik schat rond de acht jaar, weer. Ik zie ze, wanneer ik op weg ben naar mijn werk wel vaker. Op de één of andere manier stralen ze uit dat het dikke vriendinnen zijn en dat ze veel lol met elkaar hebben. (ik hoop dan altijd maar, dat mijn kleindochter net zoveel plezier heeft als deze girls)
Dit keer waren ze aan het oefenen in het achteruitlopen. Het was vermakelijk om te zien, beide dames achter elkaar, de handen zijwaarts, waarschijnlijk nodig voor het evenwicht, en zo bewogen ze zich achterwaarts voor. Dit keer was ik blij dat de spoorbomen dicht gingen zodat ik iets langer van dit schouwspel kon genieten. Na een twintigtal meters stopten de meisjes om vervolgens dubbelgeslagen van het lachen even halt te houden.
En opeens besefte ik, dat er ergens heel ver weg, diep weggestopt in mijn herinneringen er nog een beeld was van mijn eigen kindertijd waarin wij ook het achteruitlopen beoefenden. Grappig om te merken wat zo'n vluchtige waarneming dan toch bij mij kan veroorzaken.
Terwijl ik mijn weg vervolgde, bedacht ik dat 'het land der herinneringen' met het klimmen der jaren als maar groter en groter wordt. Waarschijnlijk zijn er onbeperkte mogelijkheden. Ik hoop dat tenminste. In de afgelopen dagen hoorde ik namelijk in een radiobericht, dat een paar van de kinderen die deze week geboren zijn, de kans hebben om 130 jaar te worden. Dat is wel heel erg oud. Als ik dat zou worden, dan zou ik nog langer leven dan dat ik nu geleefd heb. En mijn kindertijd lijkt nu al zo lang geleden.
En toch ook weer niet. Dank zij de spelende meisjes kon ik zo maar heel even terugkeren naar het kind in mij.
klik
De plaatjes zijn dit keer van de schilders Fernhout en Cremer.
Ze voelde de tranen prikken en het beeld werd ook wat wazig. Het was beter om de auto maar even aan de kant te zetten. "Doe niet zo stom mens", sprak ze zichzelf toe. "Het is een hele klus, maar je hebt het de laatste jaren al verscheidene malen gedaan, je bent de tel onderdehand kwijt. Je weet dus dat er ooit ook weer een eind aan komt. Hij gaat heus ook wel weer eens naar zijn huis en dan keert de rust als vanzelf weer terug".
Ondanks dat ze zichzelf moed probeerde in te praten, bleven de tranen stromen. Ze voelde zich nu al moe. Weer alle dagen naar dat ziekenhuis moeten om vader te bezoeken. Het was net of de vermoeidheid van de vele keren dat ze de laatste jaren de gang naar het bezoekuur van haar vader had gemaakt ineens naar boven kwam. Het had haar leeg gezogen.
Het was haar vanmorgen zwaar gevallen om in het ziekenhuis aan alle formaliteiten te voldoen. Ze had al weer een halve dag van haar werk moeten verzuimen. En als het dan eens een keer vlot ging. Maar nee ook dit keer was het net als de vorige keren, hier een half uur wachten, daar een kwartier in een lege kamer zitten met de boodschap we komen zo bij u....
Ze legde haar hoofd op het stuur en gaf zich even over aan haar verdriet, maar misschien was het ook wel haar onmacht. Ze kon immers niets aan de situatie te veranderen. Het was haar vader. Hem in de steek laten was voor haar geen optie. Ten slotte was het voor hem zelf toch het meest erge. Alweer een teen moeten missen. Alweer zijn eigen verval onder ogen moeten zien.
Het snikken hield op en ze raapte zich zelf bij elkaar. Kom op, niet zeuren, zij moet er voor hem zijn. Het is haar taak. De huilbui lijkt haar op de één of andere manier toch goed gedaan te hebben. Ze voelt weer iets van haar veerkracht terugkomen. Het zal heus wel weer gaan. Ze zal er voor hem zijn.
klik
Het mooie weer van de afgelopen week maakte dat ik steeds meer zin kreeg om een lekker stukje te lopen. Ik kon in het landelijk wandelprogrammaboekje niet een tocht bij ons in de buurt vinden waaraan we konden deelnemen. De FLAL, (Friese Lange Afstands Lopers, een club waar we ooit lid van zijn geweest en waar we het wandelen echt geleerd hebben) had haar jubileumtocht, maar daar zijn we helaas met honden, al dan niet aangelijnd, absoluut niet welkom. Ik vind het nog altijd jammer, dat er op een goede (kwade) dag besloten is, dat het meenemen van honden niet meer toegestaan is. Jammer, want wat is er nu mooier dan twee liefhebberijen te combineren, wandelen, samen met je hond. Een duidelijke reden of aanleiding om dit besluit te nemen is er niet geweest. Gelukkig zijn er wel andere, hondvriendelijke wandelclubs.
In het verleden heb ik wel eens wat op de wandelpagina rondgekeken en deels uit nieuwsgierigheid om eens te zien of daar ook nieuwe ontwikkeingen hadden plaats gevonden bezocht ik die site. Er was zo te zien veel veranderd en er viel heel wat te kiezen. Mijn keuze viel op drie uitgeschreven wandelingen, niet ver bij ons vandaan. Het werd tenslotte een 12 km. lange wandeling door het Swartzenbergerbos.
En inderdaad, ik had dit niet verwacht, het was, zoals de beschrijving ook luidde, een wandeling door een paar prachtige en bijzondere stille bossen. Nou ja, bossen.....We liepen tussen de bomen èn dat gaf nu net de illusie in een bos te zijn. Soms waren de akkers en de weilanden, grenzend aan het bos, niet te zien, waardoor het richtingsgevoel, net als in de grotere bossen verloren ging. Het was echt een hele bijzondere evaring. Ik kom op weg naar mijn werk dagelijks vlak langs een ingang van dit gebied en ik wist niet dat je hier zo mooi kon wandelen. Ook met de eerder genoemde FLAL waren we hier nog nooit geweest.
Ik heb echt lopen te genieten. Voor pup Iemand was dit wel de limit, verder mag hij nog niet, maar hij heeft het samen met zijn grote broer hond Hessel bijzonder naar zijn zin gehad. Lekker hollen, lekker draven, lekker samen de smerigste greppel met water die er is, vinden en er dan, als wij even niet kijken, midden in gaan staan, heerlijk! En ik ben echt helemaal vrij van voetklachten en dat maakt mij ook zo blij. Ik kan weer lopen. En dan zo dicht bij huis en toch zoveel moois. Het was net een klein wondertje. Dit belooft wat voor de toekomst.
klik
Dit is de route, naast dit kaartje is er ook een routebeschrijving en het is te vinden onder: Groene Wissels nr. 222
In deze tijd zie ik ze weer regelmatig rijden, de toerbussen vol met schoolkinderen die op schoolreisje gaan. En of ik nu wil of niet, als vanzelf gaan mijn gedachten dan weer uit naar de tijd dat ik als kind op schoolreisje ging, lang, heel lang geleden. Echt zuivere herinneringen heb ik niet meer, maar wel een aantal gevoelens die ik had en die mij altijd bijgebleven zijn. Zo weet ik dat één jaar het reisje is afgeblazen vanwege het slechte weer. Ik vond dat toen eigenlijk niet eens zo erg, want ik zag er altijd wat tegenop.
Iedereen was dan zo anders als in de klas, de juffen en de meesters die meegingen, maar ook de kinderen. Het was nooit zeker naast wie je in de bus kwam te zitten en het zou jou maar overkomen dat je naast zo'n "stom" kind moest zitten, omdat iedereen van het vaste kliekje al iets met elkaar hadden afgesproken.... Ik was daar niet zo handig in. En dan de meegebrachte boterhammen met gebakken ei en de ranja in de Duyvis slasausfles. Het smaakte altijd anders dan thuis. 
In de speeltuin moest ik altijd moeilijke dingen doen die ik eigenlijk niet durfde, net iets hoger schommelen dan ik prettig vond, niet de middelste maar de hoogste glijbaan moest geprobeerd worden. En toch als de dag dan weer voorbij was had ik er altijd weer hele leuke herinneringen aan. Natuurlijk had ik naast mijn vriendinnetje gezeten, hoe had ik kunnen denken dat ze voor iemand anders koos.
Deze tegenstrijdige gevoelens, vergelijkbaar met het schoolreisjegevoel, kom ik iedere keer weer tegen als ik met de Red Hatters op stap ga. Zo ook afgelopen zondag. We zouden met een aantal tuktuks van Lauwersoog richting Pieterburen tuffen. Wanneer ik mij voor zo'n reisje opgeef ben ik razend enthousiast, maar daags daarvoor word ik wat zenuwachtig. Was het nu wel zo'n goed idee om mee te gaan? Wat moet ik aan? Ja iets roods en paars, maar sommigen zijn zo verschrikkelijk creatief in het verzinnen van alweer een nieuwe outfit. Met een beetje fröbelen heeft hun hoed een ware gedaantewisseling ondergaan, de mijne blijft hetzelfde, want ik ben daar niet echt handig in.
En toch ga ik het ondanks mijn onzekerheden niet uit de weg. Ik ga telkens mee en iedere keer is het zo leuk. Ik weet dat het geen hechte groep is met allerlei kliekjes. Het is gewoon een stel vrouwen die het met elkaar gezellig willen hebben en het werkt echt. Trek met zijn allen iets roods en paars aan, trek er samen op uit met als hoogste doel: het samen beleven van een gezellige dag, zonder diepgravende gesprekken in welke richting dan ook. Het gewoon over je heen laten komen en genieten. Dat heb ik, wat zeg ik, dat hebben we gedaan. Allemaal. Gezellig samen met elkaar door het Goninger land tuffen, op een terras onder een stralende zon van een heerlijk kopje koffie met gebak genieten en op de terugweg tijdens een tussenstop op picknickkleden met elkaar knabbelen, babbelen en lachen. De sfeer, daar gaat het om. En weer is het gelukt. Ik heb het geweldig naar mijn zin gehad en ik kijk dan ook met heel veel plezier terug op dit reisje.
klik
|
|
