WE-300
WE-300 wordt georganiseerd door Plato (http://platoonline.wordpress.com/) Elke maand bedenkt hij een thema. Voor de maand mei/juni is dit ‘indrukken’.
INPRENTEN
In de secundaire socialisatiefase van honden, die van twaalf weken tot ongeveer een half jaar duurt, is het raadzaam om de pup met zoveel mogelijk zaken kennis te laten maken. Door de stad, over de markt, het maakt in wezen niet zo heel veel uit, als het maar nieuw is voor de pup. Daarom maakten wij op koninginnedag een rondje over de kermis. Hond Hessel, bijna twee jaar oud, houdt gewoonlijk niet zo van herrie, zelfs van het lawaai van de stofzuiger is hij niet gediend, maar was dit keer weinig onder de indruk en pup Iemand liet zich door het kabaal al helemaal niet van de wijs brengen. Voor hem was alles nieuw, mooi en interessant.
Als beloning voor het goede gedrag en omdat het mooi weer was kochten we een ijsje. Normaliter zou het een waterijsje voor de honden zijn, maar deze waren hier niet te koop en daarom kregen beide honden als uitzondering het kleinste softijsje. Het was tenslotte ook feest. Vorig jaar had hond Hessel dit geluk ook al een keer gehad. Waarschijnlijk herinnerde hij zich dit nog; het was namelijk op dezelfde plek. Puur uit enthousiasme wilde hij met een grote sprong al in het ijsje van een voorbijganger happen.
Een paar weken later waren we bij mijn nicht en haar man en op bezoek. Nadat we een boswandeling gemaakt hadden, kwamen we bij een kiosk. We werden door hen op ijs getrakteerd. De honden kregen een waterijsje. Dat was smikkelen! Totdat beide heren zagen dat wij dat andere lekkers kregen. Het was gedaan met de interesse voor de raket. Ook pup had kennelijk goede herinneringen aan softijs; hij stopte direct met likken en was helemaal gefixeerd hierop. Met moeite hebben we ze uiteindelijk hun waterijsjes op kunnen laten eten. Stelletje ondankbare honden. klik
Hoe het komt weet ik niet, maar ik ben al geruime tijd de weg naar de flow kwijt. Het uitblijven van het mooie lenteweer zal een factor zijn, maar is zeker niet DE oorzaak. Net zomin als het vertraagde herstelproces een factor en niet DE oorzaak is. Het komt vast allemaal wel goed, alleen duurt het wat langer dan ik gedacht had. Ook zullen de paar wrijvingen die nu eenmaal in ieders bestaan zo nu en dan voorkomen niet DE oorzaak mogen zijn. Maar misschien is dit alles bij elkaar opgeteld wel net iets te veel, waardoor ik het gevoel heb, dat ik de weg naar blij en opgewekt zijn niet kan vinden.
Terwijl ik deze week in de wachtkamer van de bedrijfsarts de tijd wat zat te doden met het doorkijken van het maandblad Pschychologie, kwam ik het woord coping weer eens tegen. Was het tien jaar geleden nog moeilijk om hierover iets te vinden om zo in eigen woorden op leerlingen over te brengen wat er met dit begrip bedoeld wordt, tegenwoordig zijn er, zo heb ik gemerkt, diverse sites hierover te vinden. Onder het motto: 'ik wil werken aan het probleem, zoeken naar de weg om weer blij en opgewekt te worden, heb ik het woord coping maar eens in de zoekmachine gegooid. Ik moet tenslotte toch ergens beginnen.
Ik heb de copingstijlentest gedaan en daar komt uit, dat ik mij helemaal geen zorgen hoef te maken. Ik kan goed met problemen omgaan en hanteer de juiste copingstijl om ze op te lossen. Ik pak het probleem aan en ik zoek sociale steun door bijvoorbeeld dit blogje te schrijven. Ik blijf niet hangen in afleiding zoeken, door heel lang op de kunstsites te blijven hangen, ik reageer niet depressief, ik uit mijn boosheid niet en ik stel mijzelf ook niet gerust door te zeggen dat anderen het veel erger hebben.
Met de wetenschap dat ik dus niet zo veel fout doe, krijg ik een klein beetje hoop dat het over een niet al te lange tijd wel weer goed gaat komen. Dat ik echt wel weer momenten van flow zal gaan kennen. Het begin is er. Het schrijven van dit stukje maakt mij al een heel klein beetje blij.
klik
Zo af en toe zie ik wel eens iemand lopen en dan schud ik in mijn eigen beleving maar even met het hoofd. Waar is dat nu voor nodig, bretels aan een broek doen en ze dan laten hangen. Een vreemd modeverschijnsel.
Een beetje research heeft mij geleerd dat ik dit moet zien als het dragen van een sieraad. Dat wist ik nog niet. Tevens nam ik met verbazing kennis van het feit, dat in 2008 het dragen van hangende bretels toen ook al een tijdje in de mode is geweest.
Op deze site http://partyflock.nl/topic/995421:Loshangende_Bretels_in_2008_Nog_Hip_Of_Passe.html was het zelfs tot een forumonderwerp gemaakt. Ergens ver weg begon het mij wat te dagen. Toenterijd hebben mijn leerlingen dat niet in grote getale gedaan.
En nu lijkt het verschijnsel opeens weer de kop op te steken. Ik heb al meerder leerlingen met die dingen zien lopen. Ik vraag mij dus af, of 'hangende bretels' dragen misschien weer even is afgestoft. Het kan toch niet zo zijn dat wij in het noorden echt vijf jaar achterlopen?
Ach ja, ik weet, alles komt van tijd tot weer terug, al duurt het soms even. Neem de presentatrice van het eurosongfestival. Zij droeg haar haar als een heuse suikerspin. Zóóó jaren vijftig.
Ach dat is eigenlijk wel een grappige kant aan het ouder worden. Keer op keer zie ik hoe het modebeeld verandert. Voor de jonge generatie is het echt nieuw, maar voor mij, oudere lijkt het steeds meer een herhaling van zetten te worden, waarbij het ene wat sneller herhaald wordt dan het andere. Neem dat opgestoken haar, die suikerspin bijvoorbeeld, dat heeft wel heel erg lang geduurd voor we die weer terugkregen.
klik
Lieve beste anonieme schenker
De tijd gaat snel. Het is al weer vier weken geleden, dat ik de DVD The Iron lady mocht ontvangen. In het blogje van 25 april jl. heb ik u/jou daar uitbundig voor bedankt.
Door onder andere drukke werkzaamheden in de tuin, de festiviteiten rond koninginnedag en vijf mei, daarna hemelvaart en vakantie, was ik niet eerder in de gelegenheid om de film te gaan zien, maar gisteravond was het dan zo ver.
Het duurde heel even voordat ik door had vanuit welk perspectief het verhaal verteld werd, maar dat de oude mevrouw Thatcher dement geworden was en waan en werkelijkheid door elkaar heen haalde, werd gaandeweg steeds duidelijker. Een goede vondst om gebruik te maken van die wanen. Hierdoor was er ruimte gecreëerd om een beeld te kunnen scheppen van haar priveleven; vooral het leven met haar echtgenoot en in mindere mate haar rol als moeder.
Ik heb met verbazing gekeken hoe zij zich in haar jonge jaren sterk gemaakt heeft om zich te kunnen ontplooien. Als vrouw, maar ook als meisje van eenvoudige komaf kreeg ze geen kans. Door te trouwen met de man die wel in de juiste kringen verkeerde, en die zich kennelijk tot haar aangetrokken voelde, kreeg ze wel voet aan de grond. Ze stemde toe in een huwelijk, maar niet voordat ze er echt van overtuigd was, dat er niet slechts van haar verlangd werd om kinderen op te voeden en thee te schenken. Ze kreeg de ruimte en nam die ook. (Op dit punt deed de film mij ergens aan de Deense serie Borgen, deze winter uitgezonden, denken)
Grappig was de scene waarin te zien was dat Margaret de eerste vrouw was in het Huis van Afgevaardigden en boeiend om te volgen hoe ze het tot Prime Minister bracht.
Het geweld rond de stakingen werd sterk naar voren gehaald, waaruit afgeleid kon worden, dat Margaret bij velen niet populair was.
Door het zien van deze film is het beeld van Margaret Thatcher als DE IJzeren Lady zeker niet verscherpt. Ik blijf haar zien zoals ik haar zag. Een tante met haar op de tanden die beslissingen kon nemen, ook als ze wist dat men haar dat niet in dank af zou nemen. Voor mij is het een vrouw om trots op te zijn zoals zij haar pad naar de top heeft bewandeld, gehoor gevend aan haar wens: iets te willen bereiken.
Meryl Streep speelde deze rol met overtuiging. Ik ga de film zeker nog een keer bekijken, maar dan minder voor het verhaal en meer voor het acteertalent van deze actrice.
Beste lieve anonieme gever, ik wil je nogmaals bedanken voor het sturen van deze film. Door het schrijven van dit blog heb je vast begrepen dat ik aan dit geschenk erg veel plezier beleefd heb. Nogmaals dank hiervoor.
Ik sluit af met een bloemrijke groet,
Hanscke.
klik
VOORAF
Vanaf de eerste keer dat ik het nummer hoorde heb ik het mooi gevonden. Het nummer Birds van Anouk, wat dit jaar DE Nederlandse inzending van Nederland voor het songfestival is. In jaren ben ik niet zo enthousiast geweest. Met dit nummer moet het lukken, toegang krijgen tot het echte songfestival.
Vanaf het begin dat men met voorrondes is gaan werken, ben ik daar niet van gecharmeerd geweest en dat is er niet beter op geworden nadat Nederland keer op keer in de voorronde al moest sneuvelen.
De aanpak van Anouk spreekt me wel aan. Ze gaat niet mee in al die poespas en flauwekul met de pers. Dit jaar ben ik zelf ook weinig in de gelegenheid geweest om al die leuterprogramma's er om heen te volgen, maar nu ben ik er helemaal klaar voor.
Ik heb goede hoop dat ze er door heen komt, zodat we haar zaterdagavond terugzien.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
NADIEN
Het bleef tot het laatste toe spannend. Ik was druk met strepen, berekenen, een land afkruisen, een krul zetten bij een land waarvan ik dacht dat het wel zou lukken. Neem nu dat rapnummer met die maanmannetjes. Het is wel eigentijdse muziek en het klonk wel aardig, bovendien kon de zangeres wel zingen.
En dan die Belgische jongen met zijn ogen. Het leek wel een mengelmoes van Adamo en Dave Berry uit de zestiger jaren. We waren toen toch ook met zijn allen diep onder de indruk van deze heren.
Of Anouk zaterdag hoge ogen zal gooien weet ik niet, maar ze heeft mij in ieder geval weer het ouderwetse songfestivalgevoel van meedoen bezorgd en dat vind ik op zich al heel erg leuk.
klik
Pfffft. Elk jaar valt het me weer tegen. De ervaring en de routine in het met de caravan weggaan is tijdens de lange wintermaanden weer als sneeuw voor de zon verdwenen. Het lijkt alsof ik alles weer opnieuw moet uitvinden. Neem daar de komst van onze kleine, nou ja klein, maar neem de pup Iemand daar nog eens bij en het plaatje: opnieuw alles moeten uitvinden, is compleet.
Het heeft lang geduurd, de dag dat we zouden vertrekken, voordat ik het gevoel had dat ik genoeg verzameld had. Kleding, eten, boeken, wandelschoenen, breiwerk, tuigjes en speelgoed voor de honden, stoelen en de campingtafel en wat allemaal nog meer; eindelijk had ik het gevoel te kunnen vertrekken.
En de eerste kilometers ging het ook goed. Er schoot me niets te binnen wat ik vergeten had, maar zo tegen het einde van de reis had P. bedacht dat hij de tandenborstel was vergeten. Ik bedacht daarna dat mijn lekkere slaapmutsje, het is beter dat ik voorlopig geen wijn drink, nog keurig in de glazenkast thuis stond. Deze attributen konden we nog in het dorpje vlak voor de camping scoren.
Het ons settelen kostte mij niet zoveel moeite maar P. des te meer, maar na enig gepuzzel met de stokken stond de luifel er keurig bij. Onder het genot van een drankje hebben we wat geëxperimenteerd met de plek van de honden, maar dat wees zich, na een paar maal de een of de ander verplaatst te hebben, vanzelf.
En toen wilde ik eten gaan koken. Ik had van alles ingeslagen,vlees, groente, toetjes, alleen, er waren geen aardappelen. Daar had ik niet aan gedacht. Dus toch maar weer snel de auto in om een zak aardappelen te halen.
’s Avonds, na de afwas was er gelukkig nog tijd om een heerlijk stuk door het bos te wandelen. De honden hebben zich daar uitstekend vermaakt, zodat we alle vier moe maar voldaan zijn gaan slapen.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Op één van de volgende dagen wilde ik gezellig een stukje gaan bloggen, maar..... toen kwam er nog een staartje aan het gehacked zijn in de afgelopen winter. De inlogcode is toen veranderd en deze had ik niet bij de hand. Ik weet het wel zo ongeveer, maar dat is nu net niet genoeg.
Het blogje is wel geschreven, opgeslagen, maar niet geplaatst; bij dezen gebeurd.
klik
In de afgelopen week kwam menigmaal de gedachte bij mij op: Waarover zal ìk nu eens schrijven? Het is de week van de troonswisseling; we maken met ons allen historie, daar moet toch wel iets leuks over te vermelden zijn. Maar hoe ik ook mijn best deed, er wilde mij maar geen onderwerp te binnen schieten.
Het zo nu en dan een beetje ernstig, of was het chagrijnig? kijkende kroonprinsesje vond ik niet zo'n feestelijk onderwerp en ik prijs mij gelukkig dat ik daar geen blogje aan gewijd hebt. Ze heeft het niet van een vreemde. De stand van de mond van haar vader is namelijk net zo, de mondhoeken een beetje naar beneden, wanneer hij ernstig placht te kijken, zo zag ik tijdens zijn optreden bij de dodenherdenking.
Maar wat dan, dit historisch moment zomaar voorbij laten gaan? En over drieëndertig jaar, (als ik er dan nog ben) mij opnieuw afvragen waarom ik nog zo weinig van die dag afweet? Want dat is het, waar ik in de afgelopen week veel over heb nagedacht. Ik herinner mij namelijk maar heel weinig over de dag dat Beatrix koningin werd. Ja, de beelden met de rookbommen zijn mij wel bijgebleven, maar wat ik die dag gedaan heb? Ik weet het niet echt meer. Het was in de tijd dat mijn kindertjes basisschoolkinderen waren en ik zal toch heus wel iets met hen ondernomen hebben, maar wat? het heeft in ieder geval weinig indruk op mij gemaakt.
Voor mij was dat deze week een vreemde gewaarwording, want meestal blijf ik veel te lang vastgeplakt zitten aan een herinnering. Neem nu het kinderfornuisje boven aan het blog. Deze week waren we heel gezellig bij een nicht op familiebezoek en daar zag ik het staan. Zij had het in een hoekje op haar aanrecht staan. Het stond zo schattig, en tegelijkertijd komen er tal van herinneringen bij mij boven. Plezierige en onplezierige.
In de loop van het leven heb ik mijzelf moeten aanleren om de vele herinneringen los te laten, omdat het risico te groot is dat ik dan veel te veel aan het verleden blijf kleven. En dit is niet alleen maar negatief, want ik heb heel veel leuke momenten gekend waaraan ik met plezier terugdenk, maar met het ouder worden wordt het verleden steeds groter.
Kennelijk ben ik er dus in geslaagd om mij niet alles te herinneren en zo nu en dan toch het verleden los te laten . Die ervaring was deze week voor mij een ware schok. Misschien herinner ik mij dat wel, mocht er ooit een nieuwe troonswisseling komen waarbij Amalia haar vader zal opvolgen.
klik
Deze foto is deze week genomen bij de Alde Feanen by Earnewald. Nieuw leven in een oud traditioneel turfgebied
Tja, ik zou over mijn verslaving kunnen schrijven, ik verslind per dag namelijk honderden snoepjes.......mooie gele, rode, blauwe, groene en oranje virtuele snoepjes, maar ik doe het niet. Ik wil liever even enige afleiding door mij te richten op iets wat gezonder is dan verslaafd zijn, namelijk de natuur.
Ooit was er de slogan: "Natuurlijk, dan is het goed", maar ik hoef niemand te vertellen dat dit niet waar is. Lang niet alles wat de natuur voortbrengt is gezond, laat staan eetbaar, maar veel van wat wij dagelijks tot ons nemen komt wel uit de grond.
Ik heb niet heel lang een groentetuintje gehad, maar ik vond het altijd een groot wonder als die kleine zaadjes uitgroeiden tot doperwtjes, boontjes of iets dergelijks. Dat wonder zal wel blijven gebeuren, maar binnenkort gaat er wel iets veranderen.
De industrialisatie van de glas- en tuinbouw is al vele jaren een feit en dit zal alleen nog maar meer gaan toenemen. We raken namelijk ook de zeggenschap helemaal kwijt over hele kleinschalige landbouw zoals de moestuintjes en kweekbakjes op balkonnetjes en dergelijke. Er schijnt een wet te komen die het kweken en ruilen van eigen zaden en dergelijke zal gaan verbieden. Er mag dan alleen nog maar met gerigistreerd zaaigoed gewerkt gaan worden, zo hoorde ik vanavond in een bericht op de radio. En ja hoor, in mijn research kwam ik het volgende tegen:
Tot nu toe leek een uitzondering te worden gemaakt voor oude en zeldzame soorten zaaigoed die vooral worden geruild of slechts in kleine hoeveelheden verhandeld. Maar deze uitzondering is slechts zeer beperkt. Volgens het huidige voorstel zouden zelfs hobbytuinders veel van hun zelf bewaarde zaaigoed niet meer mogen ruilen of weggeven. Heel wat groente- en graansoorten zullen daardoor verdwijnen.
Het is toch te gek voor woorden. Mogen we als vrije burgers niet eens meer ons eigen zaad uitwisselen.
Ik heb mijn appelboompje in wording, ontstaan uit een pitje van een appel die ik aan het eten was, zie een aantal blogjes geleden, maar eens ernstig toegesproken om vooral groot te worden nu het nog mag.
Ook heb ik maar snel een foto van een bijzondere gele tulp afkomstig uit de tuin gemaakt. Helemaal geel met een half vuurrrod blad. Niet zo gekweekt maar vanzelf ontstaan, een speling van de natuur. Misschien mag dat straks ook niet meer.
Ik word hier echt een beetje treurig van. Ik ga mij maar weer laten troosten door het kleurige snoepgoed van Candy Saga. Dat hoeft noch gezaaid, noch geoogst te worden.
klik
|
|
