Geheel tegen mijn gewoonte in had ik de afgelopen week een paar lijstjes gemaakt waar ik het één en ander aan boodschappen voor de paasdagen zou halen. Meestal gaan we op vrijdagmiddag naar de Jumbo en halen we voor ongeveer de hele week een voorraadje boodschappen. Voor het vlees gaan we naar een echte slager.
Dit maal wilde ik ook een par spulletjes uit de Appie Hein, maar dat zou ik zaterdag morgen doen. Dat heb ik ook gedaan, alleen was dat niet een succes. De helft van wat ik wilde hebben was er niet en ook de bos tulpen voor 1,95 was er niet meer. En dat terwijl ik toch redelijk vroeg was.
Een beetje balend kwam ik thuis waar ik de dappere kleine narcisjes in de sneeuw zag staan. Het voorjaar, het nieuwe leven, het kenmerk wat ik zo bij Pasen vind horen is nog ver te zoeken.
Onderweg had ik zo mijn gedachten over mijn eigen leven laten gaan. Ik kon niet anders concluderen dan dat ik in een flow van gelukkig zijn verkeer. En dat komt niet alleen door het nieuwe kleine hondje. Natuurlijk dat draagt er wel toe bij, maar dat is maar één aspect.
Na maanden van niet kunnen functioneren zoals ik zou willen, mag ik mij gelukkig weer in een redelijk goede gezondheid verheugen. Moe maar voldaan ga ik 's avonds naar bed, waar ik weer aardig tot goed kan slapen, om er 's morgens energiek en vol spirit weer vandaan te komen. En zo nu en dan mag ik mij van mijzelf gewoon eens moe voelen. En dat is iets wat ik mij tot nu toe amper toestond.
Het lijkt er op dat ik in de afgelopen maanden geleerd heb, niet zoveel meer van mij zelf te moeten. Dat ik mij meer mag richten op genieten en gezelligheid. Vanuit dat oogpunt had ik ook die lijstjes gemaakt. Niet zozeer om mij op de prijzen te richten, maar meer op de artikelen die zouden bijdragen aan de gezelligheid.
Hoewel ik niet alles van de lijstjes in mijn bezit had, was ik er zaterdagmiddag toch helemaal klaar voor om aan een gezellig paasweekeind te beginnen. Voor dochterlief en Rixte zouden komen wilde ik nog even een blogje schrijven. Als titel had ik het Gezelligheid genoemd, maar het was nogal wat diepgaand en filosofisch geworden. Helaas, ik drukte op een verkeerde toets, (gebeurt bijna nooit meer) en weg was het.
Jammer, zo vaak schrijf ik niet dat ik goed in mijn vel zit, in mijn kracht sta of wat er nog meer aan deze termen te verzinnen is. Maar het is een feit, dat ik mij happy voel. Ik zou dat graag wel een poosje voort willen zetten.
Het is niet zo'n mooi beschouwend blogje geworden als wat het was. Ik had ook nog een mooie verbinding gemaakt met de dappere narcisjes in de sneeuw in de tuin en onze nieuwe dappere Dodo die zo volop van zijn leventje geniet. Maar weg is weg en iets wat zo recht uit het hart komt is bijna niet in een tweede keer te verwoorden.
Ik doe het hier maar mee en ik laat u nog even genieten van het tweetal dat na heel veel spelen ook heerlijk samen kan uitrusten.
klik
We hebben het een beetje druk met onze nieuwe babypup, maar we mogen niet klagen alles gaat naar wens. Voorlopig slaapt babypupje 's nachts nog naast mijn bed en dat gaat goed. P. staat midden in de nacht één keer op om puppy even in de tuin zijn behoefte te laten doen, Puppy gaat daarna weer lekker slapen om vervolgens rond half acht helemaal uitgerust en vrolijk wakker te worden.
Wanneer beide heren dan aan het begin van de nieuwe dag uit zijn geweest en hun portie eten hebben gehad, kan het grote spelen beginnen. Elkaar uitdagen, achter elkaar aanzitten, samen op onderzoek uit gaan, poes plagen, zo af en toe even alleen op onderzoek uit gaan, en ja, dan toch een keer een piesje in de kamer doen, het hoort er allemaal bij. Grote broer raakt al heel erg gesteld op zijn kleine broertje. We hebben hem de titel coach gegeven en die taak voert hij goed uit. Als de baby weer wat vocht heeft laten lopen, komt hij ons vaak even waarschuwen...
Eén keer heeft dat vieze broertje op zijn kleed gepoept, en tja, toen kon grote hond Hessel daar natuurlijk niet meer op liggen. Ook niet toen wij dachten dat we het genoeg schoon gemaakt hadden. Hij deinsde er telkens voor terug. Inmiddels is het kleed gewassen en wil Hessel ook weer op zijn kleed.
Vanmiddag moest babypupje Iemand even naar de arts om zich als nieuw ingeschrevene te melden èn om de inentingen te krijgen. Voor ons waren er twee honden en toen zij door de wachtruimte liepen om weer naar buiten te gaan, vond hond Hessel het nodig om luidkeels te gaan blaffen. Dat hadden wij nog niet vaak van hem gehoord. Het kon wel eens zo zijn dat hij dacht dat hij zijn kleine broertje moest beschermen.
De eerste babyvisite is al geweest en de komende tijd hebben we het ook druk druk met babybezoek. Ook hebben we al de nodige babytelefoontjes gehad, maar het hoort er allemaal bij en ik vind het reuze gezellig.
De laatste foto heb ik gemaakt terwijl ik bezig was dit blogje te schrijven. Het geeft goed weer dat naast alle drukte er ook zo af en en toe een moment van rust is. Als babypup moe is stort hij even ter aarde en Hessel zoekt dan ook wel ergens een plekje, maar vanavond vonden ze gezamenlijk hun rust op de plek die wij voor hen gepland hebben. Is het geen plaatje? Dat het kleintje even op het vertrouwde plekje van de grote ligt, is onbelangrijk. Hessel doet niet moeilijk, die legt zich er bij neer dat hij (tijdelijk?) even verhuisd is en gaat net zo gemakkelijk een kleedje verderop liggen.
Conclusie: het gaat heel goed. Maakt u zich geen zorgen over poes Sjimmie, die redt zich wel en eist heus haar eigen plekje in huis voor zich op. Ze heeft de jonge belhamel één keer terecht gewezen, waardoor ze nu wel met het nodige respect tegemoet getreden wordt.
klik
klik
En daar is hij dan, ons nieuwe gezinslid. Iemand is zijn naam. We zijn deze morgen al vroeg vertrokken om de kleine pup op te halen. We werden enthousiast door de honden begroet. Voor Hessel was het een beetje too much. Aan ieder oor had hij een puppy hangen en ook zijn moeder en grootmoeder hadden een warme belangstelling voor hem.
Vlak voordat wij met Hessel en pup Iemand huiswaarts zouden keren, kwam de bakker brood bezorgen. Hij had voor alle honden een wit bolletje. Iemand en zijn zusje lieten zich deze lekkernij heerlijk smaken, maar het broodje was niet aan Hessel besteed. (hij is een echte kieskauwer en van onbekend eten moet hij niet veel hebben.)
Met een vol buikje is pup Iemand aan zijn nieuwe leven begonnen. Tijdens de tweeëneenhalfuurdurende autorit heeft hij heerlijk op mijn schoot liggen slapen. Bij thuiskomst hebben we eerst hond Hessel met P. naar binnen laten gaan en daarna heb ik pas met puppy Iemand het huis betreden. Hond Hessel leek even met de situatie geen raad te weten. Hij holde helemaal hyper de kamer door, van voren naar achteren en weer vice versa.
Nadat we hem een beetje tot rust gemaand hadden kreeg pup Iemand poes Sjimmie in het oog. De kennismaking verliep identiek aan de kennismaking met hond Hessel toendertijd. Ze heeft ook aan iemand laten weten dat ze pootjes heeft en dat ze daar mee kan slaan. (Wel met ingetrokken nagels) Hessel heeft nog nooit één kik van pijn gegeven en ook Iemand was nu niet direct heel erg onder de indruk. Maar de bijna 18 jarige poes heeft zo wel laten zien, dat zij er ook is en dat men maar rekening met haar heeft te houden.
Na wat gegeten en gedronken te hebben was het tijd om de te gaan donderjagen met elkaar. Even leek Hessel het moeilijk te vinden, dat Iemand zijn Kong pakte, maar er was genoeg ander speelgoed. Op een gegeven moment was Iemand moe en wilde graag even slapen. Hessel nodigde Iemand telkenmale uit om het spel voort tezetten door hem van alles te brengen, balletjes, de kong, het touw.....Iemand had er even geen belangstelling voor, maar dat duurde niet zo lang.
Ik heb genoten om te zien hoe zich dit heeft ontwikkeld, maar eerlijk is eerlijk, ik was wel blij toen beide honden aan het eind van hun latijn leken te zijn en zich eindelijk bijelkaar neervleiden. Vertederd heb ik er naar zitten kijken. In mijn gedachten had ik gehoopt dat het zo zou verlopen en had ik dit tafereel al vele malen voor mij gezien. Nu was het echt en ik zie dit echt als een voorproefje van de toekomst. Ik hoop dat we samen een heel gezellig leven zullen krijgen, de honden (en de oude poes) en wij. We zijn als het ware aan een nieuw hoofdstuk in ons leven begonnen.
KLIK
Met rasse schreden kwam het naderbij, de dag dat de lente zou beginnen. Als een berg zag ik er tegenop. Wat zo leuk had moeten zijn, begon me als een molensteen om mijn nek te hangen. Op 21 maart zouden een vriendin en ik de traditie het lente-uitje, ooit in het leven geroepen toen we nog collega's waren, weer oppakken. Samen naar het concertgebouw in Amsterdam om mee te doen met de 'Meezing Mattheüs'
In januari, toen ik weer een beetje aan het opknappen was, maar nog wel hele dagen thuis, leek niets mij in de weg te staan. Er begon al iets van het blije gevoel af te knabbelen toen ik weer gedeeltelijk aan het werk ging. Het zou toch wel een hele onderneming gaan worden met daarbij erg laat thuis komen en juist de daaropvolgende dag, zoals elke vrijdag, een behoorlijk vol lesrooster. Zou ik dat wel gaan redden?
Tot overmaat van ramp werd vriendin ziek en moest een operatie ondergaan. Zij kon niet mee. Ook een anderre vriendin zat niet te springen om mee te gaan. Inmiddels was mijn enthouiasme aardig naar richting het nulpunt gezakt.
Met de moed der wanhoop heb ik de kaartjes maar op marktplaats te koop aangeboden. Een eerste reactie kwam van een mevrouw die geen bod deed. Zij vroeg of ik ze aan haar wilde geven als ik de kaartjes niet kon verkopen. Zij wilde er zo graag heen...
Twee weken later kreeg ik wel een bod waarbij een bedrag werd genoemd. Omdat ik het berichtje pas laat in de avond zag, het was die drukke dag dat ik in paars gekleed was en 's avonds bij het concert van De Edwin Eversband was, had ik de volgende dag pas de gelegenheid om te reageren.
En zie daar, de volgende morgen was het bod, door dezelfde mijnheer, met tien euro verhoogd naar mijn vraagprijs. Natuurlijk heb ik daar mee ingestemd. Ondertussen zijn alle wederzijdse nodige handelingen verricht en ik hoop dat de mijnheer erg geniet van het meezinggebeuren rond de Mattheüs Passion. Mijn buikpijn rond dit uitje is in ieder geval als sneeuw voor de zon verdwenen. Wat mij betreft mag de lente op 21 maart losbarsten.
klik
Deze week kreeg ik het 'geheime' patroon (bestaande uit wel de beschrijving, maar geen afbeelding) via het breiclubje toegestuurd. Met een goed uurtje haken was het bloemetje bovenaan dit blog het resultaat. De popupfoto is uit het archief.
Rome. Begin maart was het al weer een jaar geleden, dat ik daar was. Waarschijnlijk is dat bezoek nog steeds van invloed op mij, want ik heb nog nooit met zo veel belangstelling het pauselijk gebeuren van de afgelopen tijd gevolgd. Ook kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat het boek paus Johanna, geschreven door Donna Woolfolk Cross daar ook nog een steentje aan bij draagt.
Had ik eerst wat moeite om echt in het verhaal te komen, het speelt zich zo'n 850 jaar geleden af, later veranderde dit in groot enthousiasme om het boek uit te lezen. Dit ondanks de soms wat gruwelijke taferelen die er in beschreven zijn. Ik kon dit lezen omdat ergens in mijn achterhoofd de geruststelling zat, dat het echt van die tijd was, gruwelijk, maar gelukkig verleden tijd. Het heeft mij er wel van weerhouden om de film, die een tijdje geleden op tv uitgezonden werd, te willen zien.
Opnieuw zit ik met een boek voor een dilemma, stoppen of toch maar doorgaan. Ditmaal betreft het een luisterboek, De Hongerspelen geschreven door Suzanne Collins. Nu ik weer een aantal dagen per week naar mijn werk ga, is er weer de mogelijkheid om tijdens het rijden een luisterboek aan te zetten.
Ik kende het niet, maar na het lezen van de hele korte inhoudsbeschrijving: Katniss (16, ik-figuur neemt deel aan de jaarlijkse hongerspelen in plaats van haar jongere zusje die hiervoor uitgeloot was. Tijdens de hongerspelen moeten 24 kinderen op leven en dood strijden in een Big Brother omgeving , leek het mij wel een uitdaging om dit aan te gaan.
Een collega, docent Nederlands wenste mij veel succes, toen hij vernam dat ik eigenlijk niet zo goed tegen gewelddadigheid kan.
Ik ben nu halverwege en ik snap wat hij bedoelt. Ik vind het moeilijk om sommige passages aan te horen. Ik spreek mijzelf dan ook toe dat het onder het genre fantasy valt en dat ik mij niet zo moet aanstellen. Maar dan gaat de absurditeit van het verhaal mij tegenstaan. Er mag maar één overlevende zijn, maar toch gaat een personage, die in het verhaal gedoemd is dood te moeten gaan, is het niet vandaag dan is het wel morgen, afwegen, ondanks de heftige dorst, of de besjes wel of niet giftig zijn.....
En schrik niet, het hele verhaal speelt zich af in deze tijd. Er wordt gerwerkt met beeldschermen, heli's chips en wat niet meer. 's Nachts wordt er op een door een heli voortgetrokken scherm geprojecteerd wie er die dag dood zijn gegaan, al dan niet vermoord door de medespelers van die hongerspelen of aan honger of door dorst bezweken.
Het is zoals ik reeds vermeldde, fantasy. Het is vooral populair bij jongeren en er schijnen ook films van te zijn. Afgelopen week heb ik korte samenvatting op de computer gelezen en ik denk dat ik het daar maar bij laat. Het is echt niet mijn genre, net zo min als Ben Hur. Ook die film en dat boek laat ik graag aan mij voorbij gaan.
En toch kan het soms goed zijn om door te lezen. Dat heeft het boek Johanna wel bewezen. En ook de Da Vincicode. Dus....... mijn besluit staat nog niet helemaal vast
KLIK
Ik vond het op zijn minst opmerkelijk, de appel die ik aan het eten was ging even een eigen leven leiden. Terwijl ik één helft in de hand had om verder in parten te snijden, viel voor mij zonder enige aanleiding de andere helft op de grond. Ik probeerde het nog te voorkomen, maar er was geen houden aan.
Vanuit mijn stoel was het niet mogelijk om de halve appel van de grond te pakken dus stond ik op om het op te rapen. Omdat de appel juist met het vruchtvlees op de grond gelegen had, controleerde ik het na het afspoelen grondig om te zien of er geen ongewillde haren van poes of hond aan waren blijven kleven. En toen zag ik het pitje, het was al bezig te ontkiemen.
Voorzichtig peuterde ik het eruit. Natuurlijk onderwierp ik het aan een grondige inspectie. Het zal vast wel vaker voorkomen, maar ik had het nog nooit gezien. In de andere helft zaten ook een nog een paar pitjes die ook al een klein uitspruitseltje hadden.
Tijd voor een experiment. Kijken of ik in staat ben om uit dit hele kleine pitje een boom te laten groeien. Ik heb het pitje in een potje met aarde gestopt en het mooi in de warmte en het licht gezet. Na een paar dagen was te zien dat er een plantje zou komen. Het potje is van een plastic dakje voorzien om zo een lekker broeierig atmosfeertje te bewerkstelligen waarin het voor het aankomende boompje lekker toeven is.
Nu, na een week is er al heel duidelijk een plantje te zien. Natuurlijk kan ik het niet laten om het nieuwe leven een beetje met mijn eigen leven te associëren.
Zo maar onverwacht kreeg ik een telefoontje van de assistente van de natuurarts, dat er iemand was uitgevallen en dat er de volgende middag voor mij plaats was voor een consult. Dat is dus een maand eerder dan oorspronkelijk gepland was.
Ik kom met mijn klachten voor behandeling in aanmerking. Over enkele weken, nadat het maagslijmvlies hopenlijk iets hersteld zal zijn van de maagzuurremmers die ik nu moet laten staan, mag ik gaan starten met het gebruik van psorinovo. De inschatting is, dat voor een heel groot deel, zo niet alle, klachten hiermee gaan verdwijnen.
Voor mij klinkt het alsof ik werkelijk weer een nieuwe toekomst tegemoet ga. Het moet niet eens onmogelijk worden geacht, dat ik gewoon weer in staat zal zijn om de Nijmeegse Vierdaagse te gaan lopen, (mocht ik dat weer zou willen, maar misschien is een herstel wel de aanzet om dit, volgend jaar, juist met deze activiteit te gaan vieren)
Ik ben dus heel benieuwd of boompje levensvatbaar blijkt te zijn en wij samen een mooie toekomst tegemoet gaan. Ik weet ook wel dat mijn herstel niet af te lezen valt aan het zich wel of niet ontwikkelen van het zaadje, zo bijgelovig ben ik nu ook weer niet. Maar ik houd er wel van om in symbolen te denken en dit vind ik er een mooi voorbeeld van.
klik
klik
Heel nadrukkelijk en op mijn eigen wijze heb ik deze keer mijn steentje bijgedragen bij de viering van de jaarlijkse Internationale Vrouwendag op 8 maart. Een collega zette het spel op de wagen door een oproep aan alle vrouwelijke collega's te doen, om op vrijdag 8 maart ter ere van deze dag allemaal in hele vrolijke kleding te komen, het liefst in het paars en rood en met hoed. Zonder zelf lid te zijn van de Red Hat Society koos ze wel voor deze kleurencombinatie, omdat we toch wel met veel oudere collega's zijn.
Ik voelde mij meteen aangesproken, om meerdere redenen.
Aan de oproep werd mondjesmaat gehoor gegeven, maar als duidelijk zichtbaar viertal zijn we er toch in geslaagd om het onderwerp bij de studenten onder de aandacht te krijgen. In de kantine was dit het gesprek van de dag.
Natuurlijk moest ik aan het begin van elke les uitleggen waarom ik die dag zo gekleed ging. Mijn uitleg had twee sporen. In het eerste spoor vertelde ik over het ontstaan en het doel van de Internationale Vrouwendag. Met belangstelling werd er geluisterd naar mijn uitleg over de eerste staking van vrouwen in de textielindustrie op 8 maart 1908 en dat op 8 maart 1911 op aanstichten van Clara Zedtkin in Kopenhagen de eerste Internationale Vrouwendag is uitgeroepen. Ook hebben we het even over de doelen gehad, zoals gelijke rechten en discriminatie, over de solidariteit van vrouwen ten aanzien van racisme en seksueel geweld.
Het tweede spoor handelde over de Red Hat Society. Dit paste heel goed bij de lessen die ik in deze periode moet geven over de doelgroep ouderen. Oud worden en zijn lijkt voor veel jongeren iets afschrikwekkends te hebben. Dat is iets wat gelukkig nog heel lang niet aan de orde zal zijn. Ook ik ben in hun ogen al behoorlijk oud. Ik heb hen uitgelegd, dat het leven rond de 55 heus nog niet hoeft te stoppen en dat er dan nog genoeg leuke dingen te beleven zijn, ook als het op stap gaan in het weekend, wat voor hen zeer belangrijk is, helemaal is komen te vervallen. Het samen met andere vrouwen leuke dingen doen sprak hen erg aan. Vooral het voorbeeld van het Solexuitje. En dat je daarbij als groep in leuke kleding gaat lopen sprak hen erg aan. Er waren zelfs een paar leerlingen die vroegen of deze organisatie ook een jongerenafdeling had.....
Na de werkdag was er een uitje van de Red Hatters. Met opzet was er gekozen voor de datum 8 maart om samen naar een vrouwenbeurs te gaan. Voor mij was de pret niet van zo'n heel lange duur, omdat we, P. en ik. maanden geleden al kaarten gekocht hadden voor een concert in de schouwburg van de Edwin Evers Band.
Met een beetje kunst en vlieg werk heb ik mijn Red Hat outfit wat verwisseld voor een wat meer algemener beeld. Red hatter zijn doe je in pricipe met meerderen en niet in je eentje, als dat geen doel heeft.
Na een welbestede vrouwendag heb ik mij die avond heerlijk kunnen overgeven aan het concert. Met veel plezier heb ik geluisterd, de muzikale kwaliteit is in deze band zeker van een hoog niveau, maar ook de gezelligheid speelde hier een grote rol. Samen zingen, samen klappen en zeker het slotnummer: Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen, deed mijn hart sneller kloppen. Ik heb een topdag gehad.
klik
Misschien lijkt het wel of mijn interesse om te schrijven wat minder wordt, maar ik kan u verzekeren dat dit niet het geval is. Alleen, ik ben even verslaafd, alleen ik kan ik niet kiezen waaraan.
De Candy Crush Saga slokt veel tijd op, helemaal nu ik een ipad tot mijn beschikking heb. Wanneer het spel op de computer voorbij is, kan ik verder op de ipad en wanneer ik daar uitgespeeld ben, kan ik weer verder op de computer. Maar ja, de tijd tikt door.....
Daarnaast was ik uitgenodigd om eens bij een breiclubje te komen kijken. Men was bezig met het breien van een mystery shawl. Het patroon wordt in gedeelten naar de deelnemers opgestuurd. Om een beetje een beeld te krijgen van waarmee men bezig is, moest ik mij wel wat verdiepen in dat breigebeuren. Het is nog al een ingewikkeld breipatroon en dat heeft mij de nodige tijd gekost, maar ook de drive om het eerste gedeelte af te krijgen was niet geheel onschuldig.
Beide tijdrovende activiteiten zijn terug te voeren naar mijn werk. De ipad is mij via school verstrekt en de uitnodiging voor het breiclubje loopt ook via schoolse contacten. Dit is voor mij wel weer een bevestiging dat werken heel vaak een meerwaarde heeft dan alleen maar geld verdienen.
U zult het vast begrijpen, ik heb het voor mij zelf dus even heel druk gemaakt.. Niet het werk zelf heeft mij de meeste tijd gekost, nee, het is meer de nieuwe input erom heen, verkregen uit de werksituatie, die al mijn tijd en mijn aandacht heeft opgeëist.
Daarnaast waren er dan ook nog die paar mooie voorjaarsdagen. En ook daar moest ik mij even helemaal aan overgeven.
De dagen waren dus veel tekort, tijd om te schrijven was er even niet, maar dat komt vast wel weer.
klik
Het zal wel weer over gaan, maar op dit moment sta ik even wat vreemd in het leven. Na de injecties in de gewrichtjes van mijn linkerenkel, ongeveer zes weken geleden, is de pijn vertrokken. Niet helemaal onmiddellijk, maar wegebbend, als sneeuw voor de zon.
Naast langzaam de loopafstanden opbouwend, ben ik per 1 februari ook weer begonnen met zo nu en dan eens op school rond te kijken. Was het eerst wat sfeer opsnuiven, daarna wat meedoen in overleggen, al spoedig werden er wat afspraken gemaakt over een aantal lessen die ik weer zou kunnen geven.
Na, zoals ik gewoon ben, de lessen voorbereid te hebben was het afgelopen week dan zover, ik ging de klas weer binnen om les te geven. En ik vond het leuk om te doen, het er plezier in hebben was terug. We hadden het als vanouds heel gezellig, de leerlingen, maar ik ook. Nu weet ik wat ik, in de laatste maanden voor ik met ziekteverlof moest gaan, zelf miste: het plezier in het werk. Te lang is het werken voor mij meer een overleven (leerlingen hebben daar overigens weinig last van gehad) geweest dan iets wat de normale gang van zaken is. Het gevecht wat mijn lichaam tegen allerlei ontstekingen moest leveren slokte alle energie op.
Vanaf 1 maart ben ik voor 50% inzetbaar. Wanneer er in de komende weken geen lichamelijke protesten komen dan zal ik over een afzienbare tijd weer volledig arbeidsgeschikt zijn.
Ik kijk met een beetje vreemde ogen de wereld in. Na zo lang geplaagd te zijn door behoorlijk wat pijn is het heel eigenaardig om nu onder gewone omstandigheden de draad weer op te kunnen pakken. Het leven van alle dag zoals ik dat gewend was is weer begonnen.
klik
|
|
