En opeens is het er, een nieuw woord. Voor mij althans. Vaak bestaat het dan al wat langer, maar heeft het even geduurd voordat ook ik er kennis van heb genomen. Dat was al zo met het woord yup, met dinky en nu ook met yolo. Ook al werk ik dan met jongeren, dit soort nieuwigheden leer ik niet van hen. De leerlingen zijn, wanneer ik hen les geef toch wel vaak bezig met de onderwerpen die volgens de lessen aan bod moeten komen. Tenzij ik zelf aangeef het als intermezzo het even over dit soort onderwerpen te willen hebben. En dat zal ik volgende week zeker even doen, even mijn nieuw verworven kennis testen.
Yolo staat voor 'you only live once' en de leer is: doe waar je zin in hebt. De krant van vandaag besteedde in een artikel hieraan uitgebreid aandacht. Het filosofietje rond yolo schijnt zich met lichtsnelheid over het internet verspreid te hebben. Een deel van het gedachtengoed staat mij ook nog wel aan ook. Het zou mij, toen ik jong was, vele uren van piekeren over wat ik verkeerd had gedaan, gescheeld hebben.
Niet te veel zorgen maken over alledaagse problemen, niet in het verleden blijven hangen en niet te veel over de toekomst piekeren, omdat je er niets mee bereikt lijkt de kern te zijn. Anders gezegd: naar je gevoel luisteren zonder je er slecht over te voelen. Veel te dure schoenen gekocht? Niet in spijtgevoelens blijven hangen, maar yolo. Seks hebben met iemand die je nauwelijks kent? Gebeurd is gebeurd, niet over piekeren, maar yolo. Twee nachten te veel doorgehaald? Is voorbij want yolo! Het yolo wordt gebruikt als rechtvaardiging van stupide gedrag. Yolo is de verantwoording achteraf. Het is het gevolg van alle stoms wat iemand doet.
Jongeren laten in het interview weten dat yolo niet alleen 'schijt aan alles hebben' is, maar dat het naast dat het als grappig wordt beleefd, ook iets positiefs heeft. Het scherpt de gedachte: Je leeft maar één keer, dus maak wat van je leven. Daar gaat het om. Anders gezegd, geniet van het leven. maar pak ook je kansen.
Ik hoop dat met deze laatste uitleg de jongeren ook bewust zijn, dat men het voor zichzelf, met onverantwoordelijk gedrag in het hier en nu, het wel voor een groot deel in het verdere leven kan verknollen. Niet elk stupide gedrag kan met yolo gerechtvaardigd worden.
klik
Eigenlijk had het vorige blogje over het onderwerp koken moeten gaan, ik had immers hiervoor de titel sudderen al bedacht, maar soms lijkt het wel of ik zelf niet helemaal baas ben over de toetsen. Dan wordt de inhoud van het blogje opeens heel anders dan dat ik vooraf bedacht had.
In deze weken van (noodgedwongen) veel thuiszitten, is er de tijd en ontstaat misschien ook wel de behoefte om mij eens goed te oriënteren op datgene wat de televisie mij te bieden heeft. Ik heb mij eens flink verdiept in een tvgids. Ik ben als het ware gestruikeld over het grote aanbod programma's die op de één of andere manier iets met koken te maken hebben.
Een blik op de bladzijde met daarop het programma aanbod van dinsdag 25 september tussen 's morgens zes en 's middags zes levert mij maar liefst zes!!! verschillende kookprogramma's op, herhalingen niet meegerekend. Ik begrijp deze populariteit dus helemaal niet, maar goed, nu ben ik ook niet zo'n kookwonder. Misschien verklaart dit mijn onbegrip en mijn weerzin. Ik heb niets met die koks die met van alles en nog wat druk staan te doen om te laten zien hoe je tot een mooi resultaat komt. En o schrijnend, in veel gevallen staat het reultaat al ergens klaar, omdat het vele uren eerder, buiten het zicht van de camera, is gemaakt.
Binnenkort maakt het niet meer uit wat zo'n chefkok allemaal op het vlees flikkert (excusez le mot, maar onderstaand maakt mij echt boos). Ik las namelijk in de krant dat varkens levend voorgekruid gaan worden met oregano en tijm.
Gelooft u het niet? Het is echt waar. Frievar, een samenwerkingsverband van zeventien noordelijke varkensbedrijven gaat vandaag een eigen merk varkensvlees lanceren. De varkens krijgen dagelijks een mengsel van luzerne, gras, klaver en tien specerijen, waaronder tijm, oregano en jeneverbes te eten. Dit zal dan het keurmerk smaak onderstrepen.
Als het bijna één april was dan zou ik gedacht hebben dat dit alles aan een éénaprilgrap was toe te schrijven, maar het is echt, de realiteit. En dit initiatief is niet eens het eerste. Zo is er al Beemsterlant Varken, het Vechtdal Varken en het Livar Varken. Dit laatste varken, een Limburgs varken, is een mix van vijf rassen, geselecteerd op vlees met intramusculair vet en een speklaag. Binnenkort hoopt men het Lupinevarken te presenteren.....
Misschien gaan al die kookprogramma's op den duur toch wel heel leuk worden. Ik zie het al voor me. Inplaats dat zo'n kok met allerlei potjes kruiden staat te zwaaien, neemt hij verschillende varkens mee. Dit om ons er van te overtuigen, dat het wat smaak betreft, heel veel uitmaakt waarmee het varken gekruid is.
klik
Deze loslopende varkens kwam ik vorig jaar in de buurt van Ootmarsum tegen. Toen we er dit jaar weer langs fietsten waren ze er nog. Goed leven.
De dagen rijgen zich aaneen tot een periode of straks wanneer het jaar ten einde is tot een afgebakend geheel, een jaar en in dit geval het jaar 2012. De zomer is voorbij, de echte herfst moet nog komen. In deze periode heb ik altijd een beetje last van wat ik zou willen noemen: de sudderperiode.
Door het aan huis gekluisterd te zijn heb ik er dit jaar, zo lijkt het althans, nog meer last van dan andere jaren. Het sprankelt even niet. De bladeren aan de bomen lijken hun beste tijd gehad te hebben. De groene kleur wordt wat dof, de veerkracht lijkt te verdwijnen, de dorheid schijnt het over te willen nemen.
Gelukkig weet ik, dat ook deze periode weer over zal gaan. Ik moet gewoon geduld hebben. Nog even en dan zullen de bomen nog één keer pronken met hun bladeren. Hier en daar beginnen de schitterende kleurschakeringen van geel tot oranje en roodbruin al een heel klein beetje tevoorschijn te komen.
Herfst!. Ik ben er klaar voor. Laat het maar gebeuren
KLIK
"Niet doen!", dacht ik nog, toen ik het bericht hoorde dat er mogelijk iemand met een pistool in een school in Zoetermeer zou zijn. "Niet aan de grote klok hangen".
Maar de stroomversnelling was al aan de gang. Verslaggevers waren al op pad gegaan om ons, heel het volk, inzicht te geven over wat er gaande was.
Zittend aan de keukentafel, bezig om van de gebreide onderdelen een trui in elkaar te zetten, zat ik mij op te winden. "Waarschijnlijk loos alarm" dacht ik, "hoe kunnen ze nu zo stom zijn om hier zoveel publiciteit aan te geven. Het gevaar is, dat andere jongeren dit een hele aardigheid vinden en iets gaan bedenken om dit ook te kunnen doen. Men zou het moeten doodzwijgen."
In een volgend nieuwsbericht hoorde ik dat leerlingen twitterden dat ze niet bang waren. Ouders daarentegen waren wel bezorgd en stonden bij het hek van de school, in afwachting van de verdere gebeurtenissen. Tja door de de vele tweeten en whatsAppen zou het toch naar buiten gekomen zijn, dus was het misschien toch ook wel weer goed, dat het officieel naar buiten gebracht was.
Aan het eind van de dag heb ik echt mijn best moeten doen om mij op de hoogte te stellen over de afloop van de zaak. Dat is dan weer veel minder expliciet in het nieuwsbulletin vermeld dan het bericht van vanmorgen. Dus toch, ik dacht het eigenlijk al meteen, een storm in een glas water.
Natuurlijk ben ik blij dat er niets aan de hand bleek te zijn. Ik denk dat niemand zit te wachten op dat wat zich helaas een aantal malen in het buitenland heeft afgespeeld. Maar hier zitten we ook niet op te wachten. Ik hoop dat men er van geleerd heeft om veel behoudender met dit soort kwesties om te gaan. Zowel in de nieuwsberichten als met het sturen van verslaggevers.
Bah, eigenlijk ben ik best wel een beetje boos over hoe men dit aangepakt heeft.
klik
Gelukkig viel het mee, zondagmiddag trof ik mijn vader als vanouds, netjes aaangekleed, zittend in zijn rolstoel. Daags daarvoor had ik van het tehuis een melding gehad, dat het even niet zo goed gesteld met hem was. Een lichte longontsteking zo was het vermoeden.
P. en ik, we namen er eens goed de tijd voor. En hoewel vader soms tien keer hetzelfde vertelt, is hij desondanks toch nog wel aardig bij de tijd. Zo vertelde hij dat het zich niet goed voelen begonnen was op de avond van de verkiezingen.
Na eerst uitgebreid op zijn -zich niet goed voelen- in gegaan te zijn, was er ruimte en belangstelling om aandere onderwerpen aan bod te laten komen. Er passeerde van alles de revu. Het grote verlies van de CDA had hem niet onberoerd gelaten. Zo bleef er niets meer over van alles war hij zich in het verleden zo verbonden had gevoeld. Had hij het jaren geleden moeilijk gevonden dat de CHU samenging met de "roomsen", de KVP, de opnieuw bijna halvering van het CDA is een bittere pil voor hem.
"Het komt ook omdat er niet zoveel meer van mijn leeftijd zijjn. Ik weet bijna zeker dat de meesten van mijn broers en zusters ook op het CDA stemden. En die vrouw, 'Mona Keizer? hielp ik hem, "ja, die. Die kon het toch maar mooi vertellen"
"Hebben jullie het in de eetzaal wel eens over politiek?' vroeg ik hem, maar dat was niet het geval. "Nee, dat interesseert hier niemand meer. En al helemaal niet als het om iets christelijks gaat. Ze begrijpen ook niet dat ik hier op zondagmorgen iets mis."
Op weg naar huis kon ik het benoemen. Vader is grotendeels het wijgevoel kwijt geraakt. Het intieme wijgevoel als echtpaar, van het gezin, van zijn famlie, het is er niet meer. Hij is immers de enige die van zij geneatie nog leeft.
Ik weet dat n sommige gevallen het tehuis een nieuw wijgevoel kan geven, maar mede doordat het huis niet van christelijke signatuur is, is dit niet tot stand gekomen.
Vanmiddag werd tijdens de tvuitzending, in het halfuur voorafgaand aan het vertrekvan de gouden koets, uitgelegd hoe belangrijk tradities zijn. Het bindt mensen en het draagt er toe bij dat er in de samenleving bij velen een "wijgevoel" bestaat.
Gelukkig kan mijn vader zich aan dit collectieve wijgevoel nog een beetje laven. Ik weet bijna zeker dat hij de hele middag voor de tv heeft gezeten. Ook ik heb sinds jaren prinsjesdag weer eens van a tot z kunnen volgen.
Morgen zal ik vader bellen. Misschien kunnen we het er dan nog even over hebben. Over de jurk van de koningin, over de hoedjes en over de troonrede. Misschien dat hij dan toch weer even iets van een wijgevoel ervaart. Het missen van een wijgevoel is duidelijk de andere kant van de medaille van heel oud worden.
klik
De verkiezingen ziijn ook niet onopgemerkt aan mij voorbij gegaan. Het heeft mij heel veel moeite gekost om een keuze te maken, maar ik ben er uitgekomen. Ook ik ben één van die strategische kiezers.
Ik ben niet zo'n linkse of rechtse denker. Ik ben meer iemand van het midden. Ik juich het toe dat er partijen zijn die het voortrekkerstouw willen nemen zoals de Partij voor de Dieren; zij zijn het die ons wijzen op het welzijn van dieren en wat nog belangrijker is, het besef dat dieren een heel belangrijk onderdeel zijn van de voedselketen.
Ik ben ook blij dat er een paar partijen als remmende factor gezien worden. Zij zijn misschien wel de bewakers over onze normen en waarden. Traditioneel denken, in de trant van 'toen het gezin nog de hoeksteen van de maatschappij was', had ook zijn goede kanten.
Door de jaren heen ben ik wat genuanceerder gaan denken. Ooit was ik vol idealen en zag ik "mijn partij" de PPR als de motor die een veranderende samenleving moest aanjagen.
Nu kies ik meer voor evenwicht. Ik ben dan ook blij dat, de twee grote partijen waartussen ik uiteindelijk een keuze moest maken, beide hebben gewonnen. Misschien is dit wel een heel vreemde gedachte, want de ideologiën zouden immers haaks op elkaar staan?
Ik heb beide programma's goed bestudeerd en ik ben het noch met de éne partij, noch met de andere partij volledig eens. Samen hebben ze de meerderheid en ik vind dat ze het de komende jaren maar eens samen moeten gaan uitzoeken. Misschien bereiken ze dan een evenwicht en daar heb ik uiteindelijk voor gekozen.
De tijd zal het leren. Eerst de formatie maar eens afwachten. Ik ben daar voldoende in geïnteresseerd om dat in de komende tijd te volgen. En zeker de eerste veertien dagen heb ik daar voldoende tijd voor.
KLIK
De foto's zijn gemaakt in het Uhrmuseum te Triburg
Het lijkt erop of de geschiedenis zich herhaalt. Nu is dat veelal de normaalste zaak van de wereld. Ieder jaar wordt het voorjaar, zomer enzovoort. Ieder jaar gaan de daliah"s weer bloeien. Dus ik heb op zich niets tegen herhalingen.....
Dat geldt echter niet voor de situatie waar ik nu in verzeild geraakt ben. Drie jaar geleden ben ik weken gedwongen geweest om een zittend bestaan thuis op de bank te leiden vanwege een vrij onduidelijke voetblessure. Steunzolen zouden toen het euvel opgelost hebben.
Afgelopen voorjaar kreeg ik opnieuw last van mijn voet, maar nu de andere. Ik dacht slim te zijn om direct naar de voetspecialist te gaan. Inderdaad, het was nodig om de steunzolen te vernieuwen en aan te passen. De voetklachten verdwenen daarna vrij snel.....
Totdat ik zes weken geleden een paar maal ging tennissen. Beide voeten gaven klachten en ik heb mij in acht genomen en ik heb weinig gelopen en al helemaal niet meer getennist. De rechter voet heeft zich hersteld, maar de pijn aan de linkervoet is nooit helemaal weggeweest en vooral in de laatste weken alleen maar toegenomen.
Mijn hoop was gevestigd op de fysiotherapeut, maar deze heeft vandaag de handdoek in de ring gegooid. Een peesschedeontsteking vraagt in de eerste plaats om rust en medicijnen. Zijn advies was dan ook om naar de huisarts te gaan. Daar ben ik geweest. Ook hier was het oordeel: Veertien dagen de voet niet of nauwelijks gebruiken.
Tja, dan zit er niets anders op dan dat ik mij ziek meld. En zo zit ik net als drie jaar geleden weer met mijn laptopje op de bank en de voet op de poef. Voorlopig kan ik dus alleen maar dromen van buiten lopen en zal ik het met foto's uit het archief moeten doen. Het lijkt dus een herhaling van zetten van drie jaar geleden.
Ik hoop dat radio en tv mij in de komende weken genoeg inspireren om van tijd tot tijd een blogje te produceren. Mocht dit niet het geval zijn, dan zal ik mijn fantasie moet gaan aanboren.
klik
Hoe ik het ook wend of keer, ook deze zomer loopt weer ten einde. Kwam het mooie weer eerst maar moeizaam op gang, de tweede helft heeft niets te wensen overgelaten. En als uitsmijter nog een prachtig weekend.Omdat ik nog steeds (of al weer) beperkt ben in het lopen zocht ik opnieuw mijn heil in het fietsen. Een dagje Ameland zou moeten kunnen, dacht ik. Drie jaar geleden, toen ik last had van de andere voet, was het ook een topdag geworden
Met veel plezier fietsen we naar de boot. Door het mooie weer heerst er op de boot een opperste beste stemming. Iedereen lijkt te genieten. Met veel oh's en ah's bewonderen we die éne zeehond die we op de zandplaat zien liggen.
klik
Op het eiland nemen we de weg langs het wad. Opnieuw kijk ik weer gefascineerd naar het punt waar de Waddenzee overgaat in de Noordzee en het punt waar de duinen en het strand beginnen.
klik
Opnieuw kijk ik weer gefascineerd naar het punt waar de Waddenzee overgaat in de Noordzee en het punt waar de duinen en het strand beginnen. Daar is het heel rustig en een ideale plek om met hond Hessel te spelen.Eindeloos balletjes in zee gooien die er met veel enthousiasme uit gehaald worden. Het is de kunst om zo ver te gooien, zodat Hessel echt even moet zwemmen.
klik
Zo komt hij toch goed aan zijn trekken, want de hondenkar is niet echt zijn favoriete verblijfplaats. Op de terugweg nemen we het fietspad door de duinen. Ik merk dat het op- en afstappen mijn voet geen goed doet en ik probeer zoveel mogelijk op de fiets te blijven zitten. klik
Na weer een prachtige bootreis fietsen we terug naar huis. Maar dan komt er een kink in de kabel. Op een bepaald punt moeten we een weg oversteken, maar de vele auto's die van de veerboot komen verhinderen dit. Ik moet dus weer afstappen en dit gaat steeds meer pijn doen. Terwijl ik sta te wachten wil mijn zere voet ontzien waardoor ik mijn evenwicht verlies en in slow motion val ik met de fiets en al op de grond.
Het duurt even voordat ik kan opkrabbelen, want P. heeft zijn handen vol aan eigen fiets met hondenkar. Vanuit de grote rij auto's rijdt er één auto de berm in. De inzittenden komen belangstellend vragen wat er aan de hand is. Die zorgzaamheid stel ik zeer op prijs, maar gelukkig valt de schade mee. Een bloedende pink waarvoor ik een pleister krijg. De pijn aan de voet is door een vreemde verdraaiing in alle hevigheid toegenomen, maar daar is op dat moment niet veel aan te doen.
Onderweg naar huis herinner ik mij dat ik van de fysiotherapeut de raad heb gekregen om, wanneer ik pijn heb, de voet met ijscompressen te koelen. Daar ben ik 's avonds direct mee begonnen en vandaag, maandag is mijn vrije dag, ben ik daar fanatiek mee doorgegaan. De pijn is hoegenaamd verdwenen en gelukkig kan ik morgen gewoon weer aan het werk. Ondanks de wat vervelende afloop kijk ik toch terug op een prachtige dag. klik
De start van dit nieuwe schooljaar heeft voor mij een ander gezicht in vergelijk met andere jaren. Meestal vind ik zo'n eerste week met de verschillende introductieprogramma's bovenmatig veel inspanning en energie vragen. Voor mijn gevoel valt dat dit jaar wel mee, terwijl ik toch twee nieuwe groepen heb moeten opstarten. Misschien speelt het mee dat deze groepen al oudere jaars zijn.
Misschien speelt ook mee, dat ik door mijn voetblessure genoodzaakt ben, om alles wat ik doe, zoveel mogelijk vanuit één werkplek te doen. Ik kan dus even niet hollen vliegen en draven . Dit schijnt bij mij een gevoel van rust te creëren.
Thuisgekomen geef ik mij dan ook maar over aan activiteiten die ik vanaf de bank kan doen. Het is dan ook niet zo vreemd dat mijn hand zich dan nog al eens uitstrekt naar de afstandsbediening. Tennis en politieke debatten wisselen elkaar met de regelmaat van de klok af.
Ik kan dan ook niet anders zeggen, dan dat ik dit keer de verkiezingscampagne aardig volg. Niet dat ik er ook maar iets wijzer van word, want ik weet nog steeds niet op welke partij ik moet gaan stemmen. Ik stem namelijk niet op een persoon, maar op een partij. En als ik helder heb welke partij het moet gaan worden, pas dan komt de persoon in beeld.
Ondertussen heb ik mij wel even opgewonden over het schilderij van B. Jolink. Hierover heb ik een heel duidelijke mening. Ik vind niet dat je iemand op de manier zoals hij het gedaan heeft, in beeld kunt brengen. Misschien zou het in cartoonvorm met bijbehorende tekst, waardoor het naar de komische kant getrokken wordt, gekund hebben.
Dit gaat mij te ver. Ik zou het dan ook geen kunst willen noemen. Persoonlijk zou ik dhr . Joling willen aanraden om, wanneer hij zich zo nodig in de schilderkunst moet uiten, hiervoor een ander genre te zoeken. Geef het schilderij dan wat mij betreft een klinkende titel en laat het dan verder aan ons over wat wij er in willen zien.
(klik)
Misschien nog onder invloed van de vakantiegevoelens, ook dan gaan we wel eens naar een festiviteit, expositie of anderszins een bijeenkomst waar we normaliter nu niet direct te vinden zouden zijn, opperde ik afgelopen zaterdag het idee om naar een oldtimerfestival te gaan. Wanneer zo'n oud brikje mij passeert kijk ik er altijd met veel belangstelling naar. Het leek me daarom wel eens leuk om er nu eens heel veel bij elkaar te zien. Het was mooi weer en om eventuele parkeerkosten uit te sparen besloten we om op de fiets te gaan.
Zo vertrokken we al vroeg in de middag met hond Hessel, springer en hondenkar richting Twijzelerheide. Na onze fietsen geparkeerd te hebben, gratis, maar dit gold ook voor de auto's, moest er zeven euro pp betaald worden alvorens we het terein op mochten stappen. In mijn ogen best wel duur, maar ach, soms moet je over die entreegelden heenstappen. Eenmaal op het terrein aangekomen kwam ik ogen tekort. Nu ben ik niet zo'n kenner, maar er waren hele mooie exemplaren bij. Ik ben niet zo'n liefhebber van die hele grote slagschepen, maar onderstaandvrachtwagentje vond ik een dotje
.
Er was dus van alles, auto's,bussen, grote vrachtwagens, brommers, motoren, maar ook een brandweerauto. Toen ik hier bij stond te kijken, sprak een man mij aan. Hij nodigde mij uit om achter het stuur plaats te nemen, dan zou hij een foto van mij nemen.
Dit herinnerde mij even aan een inmiddels al lang vervlogen wens om ooit vrachtwagenchauffeur te worden. Dit zal wegens mijn huidige leeftijd nooit meer in vervulling gaan. Hier is wel een andere wens voor in de plaats gekomen. Als......als ik ooit over veel, heel veel geld zou kunnen beschikken, dus zeg maar, als ik ooit een loterij zou winnen, dan ga ik op zoek naar een oldtimer. Ik zie me al rijden in zo'n prachtige Renault Dauphine of iets dergelijks.
(klik op de foto's)
'Mijnheer was gisteravond slecht gehumeurd en ook agressief. Hij probeerde mij zelfs te slaan' lees ik in het rapportageboek van mijn vader. Dat heeft hij mij nog niet verteld, maar verder zijn zijn verhalen over de kwaaltjes en de kwalen van de afgelopen week wel in overeenstemming met de rapportage. Ik besluit om het toch maar ter sprake te brengen.
"Heb je gisteravond ruzie gemaakt met de zuster?"
"Oh, hebben ze dat ook weer opgeschreven? Ja, ik was erg boos. Ze kwam al heel vroeg om mij naar bed te brengen, maar ik wilde graag nog tv. kijken. Toen ze later terugkwam was het programma afgelopen en wilde ik wel naar bed. Ik vroeg of ze mij even de afstandbedieningen wilde geven zodat ik de tv uit kon zetten. Inplaats dat ze mij die apparaten geeft, wil ze zelf de tv uit doen. Ik zei: 'Niet doen, straks is de boel weer in de war en dan kan ik er niets meer mee beginnen. Ben ik uren bezig of mijn schoonzoon moet zelfs weer apart komen om de boel in te stellen. En toen zei ze: "Oh maar ik kan heus die apparaten wel bedienen hoor" en ze drukte op een paar toetsen en en legde toen de apparaten naast de tv.
'Ik werd toen zo boos' gaat vader verder. 'Ik heb tegen haar gezegd, dat het mijn appartement is en dat ik zelf baas ben over mijn meubels en mijn apparaten.'
Ik vraag: "heb je haar ook geslagen?'' 'Ik heb haar niet aangeraakt', is het antwoord, 'het was een slag in de lucht.' "Toch een volgende keer ook maar niet de schijn opwekken", zeg ik, "je krijgt er zo'n stempel door". 'Heb ik vannacht ook gedacht, ik heb er slecht van geslapen. Ook kreeg ik de alarmeringketting niet meer om mijn nek en ook geen kussen onder mijn hielen. Je blijft er dan zo'n hele nacht mee bezig.'
Bij mij valt het kwartje. Kennelijk is hij hier nog zo mee bezig, waardoor er weinig ruimte is om mee te gaan in het herinneringen ophalen. Iets wat een paar dagen eerder, toen wij nog in Rekken waren, door de telefoon wel lukte. Jammer, ik had een boekje met wat foto's meegenomen en mij er op verheugd om met hem over het bloemencorso te praten.
Het incident laat ik maar voor wat het is. Het verhaal zal wel twee kanten hebben. Ik weet dat mijn vader ook niet altijd één van de makkelijkste mensen is. Dit staat wel los van het feit, dat ik vind dat onder welke omstandigheden dan ook, de bewoner wel de juiste zorg dient te krijgen.
Het drukt mij wel weer met de neus op de feiten dat het geestelijke aftakelingsproces sluipenderwijs doorgaat. Decorumverlies hoort daar bij. In mijn lessen aan de leerlingen zeg ik hierover altijd bij dat dit zo moeilijk is voor de naaste familie. En dat is ook zo. Naast mijn kennis, opgedaan door mijn studie, word ik zo langzamerhand ook een ervaringsdeskundige. Het is echt moeilijk.
KLIK
|
|
