WE-300
WE-300 wordt georganiseerd door Plato (http://platoonline.wordpress.com/). Elke maand bedenkt hij een thema. Voor de maand augustus is dat ‘Verlaten’.
Het nieuwe schooljaar dient zich aan. Laat vakantie krijgen betekent ook een late start. Dat heeft voordelen en nadelen. Omdat het in de andere delen van het land het gewone doorsnee leven al lang weer zijn beslag heeft gevonden en de diverse mediakanalen zich daar op ingesteld hebben, lijkt het net alsof deze laatste vakantiedagen in de reservetijd plaats vinden. Alsof ik ze niet zou mogen hebben. Alsof ik, om in schooltermen te blijven, spijbel. Het voordeel is, dat ik het als heel vanzelfsprekend ga vinden, dat de vakantie teneinde loopt.
Ik besef dat het één van de laatste keren zal zijn, dat ik mij opmaak voor een geheel nieuw schoolseizoen. Eens zullen de wegen zich gaan scheiden en zal ik uit het onderwijs stappen. Het einde van mijn arbeidzame leven komt langzaamaan in zicht.
Ik laat de afslag naar een nieuwe fase in mijn leven nog even links liggen. Ik kijk vooruit. Ik sla de bekende weg weer in, waarvan ik weet dat deze ook dit jaar weer heel verrassend zal blijken te zijn. Het pad lijkt nog leeg, maar volgende week zal ik weer stapje voor stapje met de leerlingen deze weg bevolken.
Zij gaan op weg om kennis te vergaren, inzichten te ver krijgen, om zich te bekwamen voor hun toekomstige beroep. Ik ga met hen mee om hen hierin te begeleiden. Dit doe ik op heel verschillende manieren. Naast het aanreiken van kennis, is het met hen in gesprek gaan en hen de ruimte geven om zelf op onderzoek uit te gaan minstens net zo belangrijk. Het is vooral mijn taak hen zo bij te sturen waardoor zij op het goede spoor blijven en door de bomen het bos blijven zien.
Het blijft uitdagend, ik ga op weg. Ach, ik heb er wel weer zin in.
Na nog een aantal hele fijne dagen met heel veel mooi weer in de Achterhoek doorgebracht te hebben, komt het einde van de in het begin eindeloos lijkende lange tijd van vrij zijn in zicht. Het is een prachtige zomer geworden waarin ik heel veel buiten ben geweest.
Tevreden kijk ik naar mijn armen. Ze hebben een mooie diep donkere bruine kleur gekregen. Hoewel ik niet een echte zonaanbidder ben, in de zin van uren aan het strand liggen, houd ik wel van de zon. In het vroege voorjaar zorg ik er voor dat gezicht, armen, benen, en als het even kan ook de schouders, een deel van de rug en het front door de zon van kleurtje worden voorzien. Dat beschermt mij de rest van de zomer tegen verbranden, zodat ik niet elk moment met een smeerseltje in de weer hoef, want daar houd ik absoluut niet van.
Ik ben gek op zonlicht, ik word er blij en vrolijk van en ook actief, (mits het kwik niet boven de dertig graden uitstijgt, want dan gaat mijn voorkeur slechts uit naar zitten in de schaduw) heerlijk zorgeloos wandelen of fietsen. Ik lijk dan bijna onvermoeibaar te zijn.
Ik laat al die wetenschappelijk theorieën over de voor- en nadelen over zonnen dan ook maar wat langs mij heen gaan. Ik las vluchtig een artikel over het feit dat blootstelling aan zonlicht de afgelopen tien jaar veranderd is in: van voornamelijk slecht tot goed voor de gezondheid. Er schijnt een soort ommekeer te zijn. De afgelopen vijftien jaar zijn de inzichten over en de effecten van zonlicht veranderd. De aanmaak van met name vitamine D schijnt onder invloed van zonlicht in de huid te worden gestimuleerd. De voordelen van zonnen worden in dat artikel dan afgezet tegen de nadelen. En ook dat het cultuurgebonden is. In de negentiede eeuw was een blanke huid immers een teken van welvaart, men hoefde dan niet in weer en wind buiten te werken. Ik laat het maar voor wat het is.
Ik probeer op mijn eigen manier maar een beetje verantwoord met de zon om te gaan en dat gaat gelukkig al jaren goed. De bruine kleur van mijn armen en benen zal in de komende tijd wel weer verdwijnen. En of de zon die dan verouderd zal hebben? Ik weet het niet. Ik zie mijn vel ook ouder worden op plaatsen die niet blootgesteld zijn geweest aan de zon. Laat ik het er vooralsnog maar ophouden dat ik deze weken weer erg genoten heb van alles wat ik gedaan en beleefd heb en dat alles overgoten met het prachtige zonlicht.
klik
Tsja, sommige dingen blijken nog echt zo te zijn zoals ik het mij herinner, maar hier en daar merk ik ook dat er in de afgelopen vijfenveertig jaar vervormingen in de herinneringen aan te wijzen zijn. Natuurlijk zijn er ook hele grote veranderingen te zien, omdat hier het leven ook gewoon is doorgegaan.
Waar heb ik het over? Over de plaats Rekken in de Achterhoek. Vanuit Apeldoorn ben ik daar tijdens mijn dertiende jaar naar toe verhuisd. Direct na de verhuizing had ik mij voorgenomen om, zodra ik achttien jaar was, te vertrekken naar het westen van het land. Daar zou zich het echte leven afspelen en niet in zo’n belachelijk klein dorpje…….
Na een moeilijk eerste jaar ben ik toch redelijk ingeburgerd en heb ik er met veel plezier een aantal jaren gewoond. Wel ben ik mij steeds wat af blijven zetten tegen het plattelandsleven. Ik zat niet voor niets in de puberteit. Zo bleef ik het gemis van de bossen op de Veluwe koesteren. Een eindje fietsen? Niets voor mij. Ik moest immers elke dag al ruim vijf kilometer naar school fietsen. Bovendien vond ik het landschap maar kaal en vlak. Hier en daar een pukje bos en voordat je het woord bos kon zeggen, was het einde al weer in zicht.
Ik vertikte het dus om op zomeravonden of op de zondagmiddag gezellig met pa en moe een fietstochtje te maken. Ik zal toen niet beseft hebben dat de leeftijd ook een behoorlijke rol meegespeeld heeft. De tijd om met vader en moeder uit te gaan was eigenlijk voorbij. Het was zo’n beetje einde kindertijd. Daarbij kwam nog dat mijn moeder niet echt dol enthousiast was om iets te ondernemen, want zij heeft nooit met enig plezier in de Achterhoek gewoond.
Terwijl ik in deze week hier heerlijk rondfiets, op plekken kom waar ik nog nooit geweest ben (en wat vind ik het hier mooi!) gaan er vele gedachten door mij heen. Vele herinneringen komen boven. Hier heb ik leren roken, daar heb ik de eerste glazen alcohol genuttigd en op weer een andere plek liggen de eerste ervaringen van het zoenen en al zo wat meer. Maar de mooiste en allerfijnste herinneringen bewaar ik aan het jaarlijkse feest, wat toen nog Rekkens School- en Volksfeest heette.
De eerste keer dat ik het festijn meemaakte was ik diep onder de indruk van de toen ook al hele mooie wagens. In latere jaren heb ik bij een wagen van de toenmalige jongerenclub daadwerkelijk meegeholpen met het aanbrengen van de bloemen. Ik heb daar heel veel plezier aan beleefd en mede daardoor is er altijd een wens geweest om dit moois nog weer eens van dichtbij te zien. Ik weet zeker, dat ik in de toekomst vaker rond deze tijd met de caravan naar Rekken zal vertrekken.
Sommige dagen in het leven zijn net als cadeautjes, je krijgt het gewoon. Neem nu het mooie weer van de afgelopen week. Na een paar niet zulke mooie zomers, noch in Bretagne, noch in Nederland, is er opeens weer een zomer met heel veel mooi weer. Daar in Frankrijk en hier in Nederland.
Zo ervaar ik het gezellig samen op een terras even met iemand bijkletsen als een zomers cadeau. En dan helemaal als ik daar op de fiets heen kan zonder jas of vest aan te hoeven hebben en er geen harde wind staat. Met de gezelligheid nog in mijn hoofd ervaar ik de ongeveer vijf kilometer terug fietsen naar huis als een geschenk. Ik voel mij dan gelukkig. Ik geniet er van, met volle teugen.
Zo kan ik ook zo genieten van mijn kleindochter. In de vakantie jarig zijn zal niet altijd even leuk zijn, maar een verjaardag in kleine kring achteraf vieren heeft toch ook zijn charme. Het taartje met een kaarsje in de vorm van het cijfer zeven smaakt achteraf ook heel lekker. En een extra cadeau is ook van harte welkom, want het echte cadeau, een abonnement op Kids was natuurlijk al lang voor de verjaardag geregeld. Altijd weer leuk om elke week een tijdschrift in de brievenbus te vinden die voor jou bestemd is.
Groot was mijn eigen verbazing toen ik zelf, vlak voor het weekend, een grote witte enveloppe via de post bezorgd kreeg. Een beetje angstig maakte ik de enveloppe open, want ik had geen idee wat ik kon verwachten. Het bleek een klein boekje te zijn met de titel 'Lachen is gezond' geschreven door Jan Willem Grift. Het is een boekje wat een zeer beperkte oplage heeft met de bedoeling het door te geven zodra je het uit hebt. Medeblogster Ria had hier melding van gemaakt op haar blog en de vraag gesteld wie er belangstelling voor had. Ik had haar laten weten hier wel belangsteling voor te hebben. Als dan de keuze op mij valt, er waren meer belangstellenden, en ik krijg het toegestuurd, dan ervaar ik dat als een cadeautje.
Het boekje mag ik natuurlijk niet houden, maar moet doorgegeven worden. Aan de lezers de vraag, wie heeft er belangstelling? Het zijn leuke columns over actuele gebeurtenissen van het afgelopen jaar.
Cadeautjes brengen plezier in het leven en daarom vind ik het raadselachtig dat ik soms moeite heb om antwoord te geven als mij gevraagd wordt wat ik bijvoorbeeld voor mijn verjaardag wil hebben. Na mijn bezoek aan het porseleinmuseum zal ik nooit meer om een antwoord verlegen zitten. Doe mij maar een vaasje cadeau. Groot, klein, maakt niet uit, met een vaasje maak je mij blij. Het is een wat vreemd blogje geworden, een samenraapseltje van van alles wat. Moet een keer kunnen.
Heel even heb ik gedacht de informatie over de kunstsculpturen waarmee ik het vorige blogje geëindigd ben, niet meer tot mijn beschikking te hebben, maar gelukkig, met een beetje zorgvuldig zoeken kwam de flyer weer te voorschijn, maar daarover straks meer.
Wanneer ik, waar dan ook, wandelingen maak, zie ik veel. En als ik dan een beschreven route loop, moet ik ook echt alles zien wat er beschreven staat. Zo ook de afbeeldingen die in de beschrijvingen weergegeven zijn. Onderweg kom ik dan ook allerlei andere zaken tegen, zoals uitgestalde kunst. Altijd aardig om even te zien, alhoewel we niet altijd op de uitnodiging ingaan om de expositie te komen bekijken. In deze wandeling kwamen we langs een expo van mozaïeken.
In kerken zijn vaak exposities van schilders te vinden. Het schilderij te zien op de eerste popupfoto was in een kerk in Turenne te bewonderen. Ik vond de kleurstelling erg mooi. Eigenlijk had ik deze foto niet mogen maken, want fotograferen was niet toegestaan, maar dat heb ik te laat gezien. Hierdoor was ik zo geschrokken waardoor ik vergeten ben om een flyer of een visitekaartje van de schilder mee te nemen.
En dan kom ik bij de expositie van de beelden. Deze was te vinden in Uzerche. Maar hoe ik ook gezocht heb op internet, ik kon nergens een vermelding vinden over deze expositie en ik was de naam van de maker vergeten. Gelukkig vond ik dus de flyer terug. De beelden zijn gemaakt door Jurga. Ze schijnt een veelzijdig kunstenaar te zijn en met haar naam is de info dus wel te vinden. Op www.jurga.org ,tabblad sculptures, is meer over haar werk te vinden.
Het aantal exposities was in deze streek beduidend lager dan in Bretagne, maar wat ik gezien heb vond ik wel erg mooi. Het enige museum wat ik in deze vakantie bezocht heb is het porseleinmuseum in Limoges, maar daarover schrijf ik een andere keer.
klik klik
Doorkijkjes via oude vensters of poorten, ik krijg er steeds meer oog voor. Deze vakantie heb ik verschillende foto's van dit onderwerp kunnen nemen. Ik zal er in de komende tijd zeker een aantal als illustratie gebruiken. Het geeft voor mij: "de blik gericht op" goed weer.
Dit jaar heb ik De Olympische Spelen grotendeels gemist. Dit heeft zich veelal buiten mijn waarneming en gezichtsveld afgespeeld. De sluitingsceremonie zou mij dan ook wel niet zoveel zeggen. Dacht ik. Ik wilde ‘even’ naar het begin kijken om mijzelf er van te doordringen dat de Spelen van 2012 er echt wel zijn geweest, maar dat het nu voorbij is. Dit ‘even’ pakte echter totaal anders uit.
Gefascineerd heb ik van begin tot eind naar dit grootse spektakel zitten kijken. Wat een aanpak en wat een goede organisatie. Alles klopte. Groots was de bijdrage van Brian May, de rockgitarist van Queen. Zijn duet met Jessie J. zeer inspirerend en werkelijk een verrukkelijke bijdrage waarin voor mij de verschillende facetten van het leven samenvielen. Strijden, winnen en verliezen, maar ook weer leren genieten in een volgende fase van het leven.
Wat mij betreft mag er nog heel lang nagepraat worden over dit spektakel. Aan de 2e popup afbeelding zou ik de titel willen geven: Waarover praten zij? Deze expositie was in Uzerche te zien. Zeker de moeite waard.
klik
EINDELIJK
Na twee reisdagen en twee dagen waarin de tijd opgaat aan wassen, strijken, opruimen, schoonmaken, tuin fatsoeneren, buurpraatjes, vaderbezoek en boodschappen doen is eindelijk de tijd aangebroken om de draad van het bloggen weer op te pakken.
Ik kijk terug op een fijne vakantie waarin ik weer heel veel (moois) heb gezien. De Corrèze is een streek die mij zeker aanspreekt. Het landschap is lieflijk heuvelachtig met veel afwisseling van bos, weiden en landbouw en talloze vaak oude stadjes waarin, heel gewoon, ook gewoond en geleefd wordt. Dit in tegenstelling tot andere delen van Frankrijk, bijvoorbeeld de Auvergne. Daar is heel veel leegstand in de dorpjes waardoor de streek door de ontvolking voor mij iets triest krijgt.
Ook dit jaar heb ik wel gezien, dat er ook op het platte land in Frankrijk, dus ook in de Corrèze in de laatste decennia heel veel is veranderd. Winkeltjes als epicerie, alimentation, boucherie/charcuterie en zelfs de 8 à huit of de boulangerie/patisserie zijn hier niet meer te vinden. Maar het verschil met de Auvergne is, dat er (bijna) geen leegstaande winkelpanden met witgekalkte etalageramen of nog erger, met dichtgespijkerde puien zijn. Zoals gezegd, er wordt in de dorpen gewoond. Alles ziet er goed onderhouden uit en veel vroegere winkelpandjes zullen een woonbestemming hebben gekregen.
Ach ja, tijden veranderen en dat brengt mij naar de uitleg van de inzetfoto. Er is altijd wel iets "gewoons" wat mij in zo'n vakantie opvalt. Dit jaar waren het de BHbandjes. In vroeger tijden was een BH een geheimzinnig en daardoor misschien wel een erotisch kledingstuk wat beslist aan het oog van het volk onttrokken diende te worden. Zelfs de bandjes over de schouders moesten onzichtbaar zijn. Dit jaar schijnt het afgebeelde shirtje grote mode te zijn. Diepe schouderuitsnijdingen waardoor de gekleurde bandjes van de BH dus met opzet goed zichtbaar zijn. Ook jurken die op de rug net iets te laag uitgesneden zijn waardoor de achterzijde van de BH goed zichtbaar wordt heb ik vele malen gezien.
Was ik vroeger nog wel eens gecharmeerd van een mooie kleine tattoo op een goedgespierde bruine mannenarm, tegenwoordig is er bijna geen man meer te vinden die zijn armen niet vol heeft staan met allerlei figuren. Ik kan niet anders zeggen dan dat door de veelheid van al die getattoëeerde ledematen de aantrekkingskracht voor mij verloren is gegaan.
Ach, het is de nieuwe tijd, zal ik maar zeggen. Al ben ik soms geneigd te denken, dat alles blijft zoals het is. Toch weet ik tegelijkertijd ook bijna zeker, dat er over een aantal jaren iets veranderd zal zijn zodat het beeld van de onderstaande foto's nooit exact hetzelfde zal kunnen zijn.
klik
Het gebied de Corrèze is lief en landelijk, maar voor ons is het toch ook wat aan de waterige kant. De eerste camping waar we zijn neer gestreken lag aan een meer, Lac du Causse, de tweede plek was weliswaar diep in het binnenland, maar door het warme weer zijn we nog al eens uitgeweken naar water: de rivier de Dordogne, het meer waarin we een aantal malen hebben gezwommen, de watervallen van Murel en nu als derde campingplek staan we pal naast de rivier de Vézère bij de plaats Uzerche. Een wonder mooi stadje. Oud maar heel goed onderhouden. Een genot om door heen te dwalen. Dat geldt ook voor Ségur-le- Château , Le Robert, Vigeois en nog vele andere stadjes. En toch, opeens komt het gevoel, het hoeft niet meer. Niet nog een stadje. De grote zondagsmarkt van Objat is dan wel weer heel erg leuk, maar als de regen op zondagmiddag even inzet, is dat helemaal niet erg. Lekker even tutten en frutten in de caravan kan dan ook een welkome afwisseling zijn. Even bijkomen van al dat moois wat er in de afgelopen weken allemaal te zien is geweest. En dan zo heel langzamerhand weer aan de thuisreis gaan denken. Het heimweeplantje begint bij mij uit te botten. Het opgroeien zal nog enige dagen op zich laten wachten, maar ik weet nu al, dat de tijd van overwoekering van deze plant niet lang meer op zich zal laten wachten. Ik hoop er in te slagen om de foto’s geplaatst te krijgen zodat de lezer zich een kleine voorstelling kan maken van al het moois wat hier te aanschouwen is.
klik
klik
We zijn in de afgelopen dagen dan toch wat meer aan onze zo geliefde bezigheid het wandelen toegekomen. En het is iets minder warm. En mogelijk wennen we wat aan de warmte. En we bereiden ons (meestal )iets beter voor door water voor hond Hessel mee te nemen. En we proberen om wat vroeger op pad te gaan . En we zoeken vaker wandelingen uit waar meer schaduw is. Al deze factoren dragen er toe bij dat er gewandeld kan worden, alleen, wij zijn kennelijk niet in staat om een juiste combinatie van al deze factoren tegelijk te vinden.
Neem nu die mooie popupfoto van een zonovergoten Curemonte. We waren behoorlijk vroeg op pad gegaan, maar het water voor Hessel vergeten! En toen had hij het zo nodig. Maar….. de voorzienigheid was ons goed gezind, aan het eind van de tocht vonden we een fles water, weliswaar wel aangebroken, bij de overdekte markthal. Verder geen mens te zien, dus kennelijk door iemand vergeten. Hessel was zeer dankbaar. Een volgende dag hebben we een (pittige) wandeltocht bij de watervallen van Murel gemaakt. We hadden twee flessen water voor Hessel bij ons, maar…. (al weer stippeltjes) Hessel had geen enkele behoefte aan water van ons. Dit keer kon hij heel goed voor zichzelf zorgen. Het was voor mij een wat zware tocht met veel onvlak terrein en nogal wat moeilike afdalinkjes, maar voor Hessel was het een topdag.
(klik)
(klik)
|
|