TOERFLITS4

Opeens besef ik dat ik weer weet waarom ik vakantie zo leuk vind. Niet alleen om al het moois wat ik zie, want dat is er weer volop.  Mooie stadjes en plekjes genoeg. Turenne , Beaulieu en Collonges la Rouge  (popupfoto) om maar eens wat te noemen. Het  laatst genoemde stadje doet  mij denken aan een soortgelijk stadje in Bretagne, (ik dacht dat het  Locronan was). Daar is alles in het grijs en hier zijn alle huizen van rode steen opgetrokken.  Brive en Tulle vallen wat tegen, maar Rocamadour,  is dan weer wonderschoon. Maar zoals  gezegd, dat is niet het enige wat mij in de vakantie trekt. Nee, na een goede week merk ik dat ik wat in de rust kom. Het Vrouw Holle(n) gevoel gaat er wat af. Ik kan dan genieten van hele kleine dingen. Bijvoorbeeld dat ik aan waslijn kan zien dat manlief heerljk met de wasknijpers heeft gespeeld. Ze zijn op een manier geplaatst, dat er geen patroon in zit, maar dat er ook niet één keer een zelfde kleur naast elkaar hangt. Samen hebben we hier dan veel plezier om. Ook kan ik met veel genoegen  kijken en luisteren naar de regen. Na de extreme hitte van een paar dagen heeft een onweersbuitje voor enige afkoeling gezorgd. Vandaag is het zelfs mogelijk geweest om een aardige wandeltocht van bijna vier uren te maken.  Deze randonnee of, zo u wilt, balade à pied is in een boekje te vinden en loopt vlak langs de camping. Dit keer zijn we met ons drieën gegaan.  Hond Hessel heeft veel los kunnen lopen en dit keer heeft hij het tot een goed einde gebracht.

TOERFLITS 3

Zo door de dagen heen, krijgt deze vakantie als vanzelf weer een eigen gezicht. Was het de afgelopen twee jaar in Bretagne wat aan de kille kant, dit jaar neigt de eerste helft naar een veel te warm karakter. De temperatuur  is de laatste twee dagen opgelopen naar de boven de 35 graden en dat is wel en beetje heel erg spicy. Voor leuke stadjes kijken is het al snel te warm, laat staan om eens een flink eindje te stappen.

Ik heb een mooi boekje met vele randonnees gekocht, maar we hebben er nog maar één kunnen lopen en dat was dan nog maar een hanenstapje van anderhalf uur.  Echter, gisteravond kwam er een keurig uitziend jongmens, in dienst van de camping, langs met de vraag of wij de volgende ochtend ook mee wilden met de wandeltocht. Deze zou om tien uur starten. Dit leek mij te doen. Het tegendeel was waar. Dat wil zeggen, wij, en de rest van het tienkoppig groepje  konden het wel doen, maar Hessel niet. Op driekwart van de tocht ging hij er bij liggen. Baas en dat wil in dit geval zeggen manlief, en hond zijn maar naar een dichtstbijzijnde weg gelopen, zodat ik ze later met de auto kon oppikken. Het moet een aandoenlijk gezicht zijn geweest, want baas en hond werden door de bewoners van een huis, vlakbij de plek waar zij ergens in de schaduw  waren neer gezegen binnengevraagd.

‘s Middags hebben wij het programma op Hessel afgestemd. We zijn weer in de auto geklommen en we zijn naar het meertje op ruim een half uur afstand gereden om hem net als de dag daarvoor te laten zwemmen. En dan heeft hij het naar zijn zin. Samen met mij wedstrijdje doen wie het eerst de dummy te pakken heeft die manlief zover mogelijk heeft weggegooid. Een heerlijk spel dat we eindeloos kunnen herhalen. Kortom ik heb wel weer een zwemmaatje en daar ben ik heel blij mee.

TOERFLITS 2

Inmiddels zijn we van camping gewisseld. De dag na de Tour hebben we in de buurt  een  campingonderzoek gedaan en daarbij is deze als beste uit de bus gekomen. Nog niet helemaal ideaal, maar voorlopig zijn we hier erg tevreden.

Het is een hele rustige camping, ik houd daar wel van, maar tegelijkertijd houd ik ook wel  van een beetje reuring.  En och, dat laatste kun je zelf ook zoeken. Zo hebben we gelijk de eerste avond meegedaan aan een bbqfestijn. Samen eten is altijd gezellig en dit ging volgens weer een geheel nieuwe formule.

Bij de ontmoetingsruimte worden er twee grote bbq’en  heet gestookt . Om zeven uur komt de slager voorrijden, men koopt zijn eigen vlees in en hele families zetten zich, met meegebracht servies en bestek,  neder aan de lange tafels. Het vlees wordt geroosterd, bij de bar kunnen drankjes gekocht worden en er kan patat besteld worden. Verder heeft men hele koelboxen vol met salades bij zich en zo wordt er dus met weinig inspanning maar ook met weinig kosten samen een zomerse maaltijd genuttigd.

Een leuke jazzband van drie personen zorgt voor de muzikale omlijstng. Echt mooie jazzachtige muziek, niet te hard, maar wel van enige kwaliteit. Jammer dat er zoveel doorheen gekletst werd, want het was echt goede muziek om naar te luisteren. Ik heb er van genoten. 

TOERFLITS 1

Het was niet echt gepland om de Tour de France-étappe van vrijdag te gaan kijken. Voor de grap had ik wel gezegd, dat  we daar dan waarschijnlijk wel in de buurt waren. En we waren in de buurt!  Heel dicht zelfs. De Tour liep namelijk achter de camping langs.

Door het hele Tourgebeuren was er op de camping die ik uitgezocht had geen plek meer. We werden doorverwezen naar de camping in Lissac. Deze camping was niet zo in trek. Er werd even voor ons gebeld en een plaats gereserveerd en dat was maar goed ook. Het was het laatste plekje…..

De camping ligt prachtig gesitueerd, maar het sanitair was zwaar verouderd. Wel schoon overigens. Heel klassiek, zoals mijn echtvriendje het uitdrukte. We wisten dus dat we daar niet zo lang zouden blijven, maar de Tour lieten we nu zeker niet aan onze neus voorbij gaan.

Het was weer erg leuk om het hele circus voorbij te zien trekken. En dit keer voor ons na afloop dus geen lange file. Het was zeer comfortabel.  Ook vooraf geen lange reistijd. Toen we onze plaats ingenomen hadden, vonden we het toch wel erg dom, dat we geen stoeltjes meegenomen hadden. Geen nood, die waren zo gehaald!

Als ik dit vanuit thuis van te voren zo had moeten plannen was dit nooit gelukt. Dan had ik van te voren veel  te veel apen en beren gezien. En nu ging het zo maar op de bonnefooi.

OUDERWETS

Ik ben al weer even gesetteld in mijn eigenste hoekje, maar op de één of andere manier bleef er maar weinig tijd over om er even neer te strijken. Ook de komende weken zal er niet de mogelijkheid zijn om hier eens lekker uitgebreid plaats te nemen. Ik ga namelijk naar elders, naar Frankrijk, vakantie vieren.

De precieze plaats is nog niet helemaal bekend, maar het zal in de buurt van Brive zijn. Er staan een aantal campings aangekruist en we gaan ter plekke de beslissing nemen waar wij ons bivak zullen opslaan. En of dat voor de gehele vakantie zal zijn of dat we nog verder trekken is ook nog niet bekend. Dit jaar dus geen vastomlijnde plannen.

Deze vakantie zal weer in het teken van het wandelen staan, want de fietsen gaan dit keer niet mee. De jonge Hessel is nu groot genoeg om met ons mee te kunnen doen. Van hem kunnen we weer veel meer vragen dan de laatste jaren van zijn oude 'oom' Sjors. Mijn zere voet en de oude hond waren destijds redenen om de bakens wat te verzetten, maar dit jaar gaan we weer op ouderwets: met de voet.

Ouderwets, dat gevoel krijg ik ook bij de clivia. Een paar jaar geleden heb ik een jonge plant gekregen, niet precies wetend hoe ik hem/haar moest verzorgen. Ik herinnerde mij dat een tante van mij zo'n plant in de voorkamer, ook al zo'n ouderwets woord, had staan. Ze zaten daar nooit en de plant kreeg weinig water. Die truc heb ik ook twee jaar toegepast, alleen stond de plant niet in de kou, wat bij tantelief wel het geval was.

Maar zie daar, mijn geduld is beloond. Hij is gaan bloeien. Alleen wel jammer dat het nu net in een tijd is dat ik er niet dagelijks van genieten kan. Daarom lijkt het mij een goed besluit om met de afbeeldingen van èn mijn nieuwe hoekje èn van de clivia op de site te vertrekken. Mocht ik even onwennig worden, dan kan ik mij tegoed doen aan deze mooie beelden van thuis.

                                               Nooit gedacht en stil gezwegen

                                               lang gewacht en toch gekregen

SURFEN

Tijden veranderen, dacht ik, terwijl ik dit school jaar voor de laatste keer die kant uitreed en ondertussen naar de radio luisterde. Ik hoorde een inteview met surfer Dorian Rijsselberghe. Hij is gevraagd om de vlag tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen binnen te dragen. 

Op zich een hele eer natuurlijk, maar ik zat op het puntje van mijn autostoel toen ik hoorde, dat het de laatste keer is dat surfen een olympische sport is. Het kitesurfen heeft het gewone surfen verdrongen en zal de volgende keer een Olympische sport zijn.

Waarschijnlijk geïnspireerd door het naderende vakantiegevoel, dwaalden mijn gedachten af naar een flink aantal jaren geleden. Ik zag de vele auto's op weg naar de vakantiebestemming in Frankrijk met bovenop het autodak één of meerdere surfplanken weer voor mij.

Surfen op de Franse meren (waar vaak geen zuchtje wind stond) was in de jaren tachtig erg populair. De paar keer dat wij vanuit Meymac of vanuit Belgarde, waar we toen een huisje gehuurd hadden, een dagje met de kinderen naar het Lac de Vassivière gingen, vond ik het toch een beetje spijtig, dat wij niet kapitaalkrachtig genoeg waren om met die surfplankmeute mee te doen. Ik zag dat namelijk wel zitten, heel rustig staan op een plank op een spiegelglad watertje. Dit in tegenstelling tot het mij niet of nauwelijks staande kunnen houden op een plank vanwege de harde wind, tijdens de paar lessen die ik ooit heb gehad. Wat ben ik bang geweest, toen ik wel een keer stond en de plank met de wind in het zeil er met mij van door ging. Dat was gelijk het einde van mijn surfcarrière.

Het surfen is in de loop der jaren behoorlijk in populariteit gezakt en dat heeft dan natuurlijk ook zijn vertaling naar de Olympische Spelen. Ik denk dat Kitesurfen inderdaad wat spectulairder is om naar te kijken.

Mijn echte vakantie, en dan bedoel ik het weggaan, gaat over enkele dagen beginnen en het is de bedoeling om dit jaar naar de Corrèze te gaan. Misschien kom ik ook wel weer een keer bij het genoemde Lac. Ik ben heel benieuwd of ik daar dan nog surfplanken aantref. Kitesurfen zal daar echt niet gaan, vanwege het vaak windstille meer.

NOG NET NIET KOOPZIEK

Ik heb het flink te pakken en het moet niet erger worden, want dan zal de diagnose toch echt moeten luiden: ZIEK! (Nog) Geen zorgen, de laatste maanden zijn er inderdaad wel eens dagen dat mijn gezondheid niet helemaal is wat het moet zijn, maar daar doel ik niet op. Nee, als ik niet uitkijk ga ik aan een heel andere ziekte lijden, de koopziekte!

Steeds vaker vervoer ik mijzelf middels de digitale snelweg richting allerlei shops waar artikelen te koop staan die ik graag aan mijn bezit wil toevoegen. Van rode hoeden tot aan een computerbureau toe, om maar te zwijgen van kleding, boeken en cd's.

Zo makkelijk, ik hoef geen rekening te houden met openingstijden, niet met files en ook hoef ik mij niet druk te maken of er wel voldoende parkeergelegenheid zal zijn. Bij het betalen hoef ik niet op mijn beurt te wachten, ik kan alles helemaal in mijn eigen tempo doen.

Het uitsparen van de benzinekosten èn het parkeergeld weegt ruimschoots op tegen de verzendkosten, die trouwens lang niet altijd in rekening worden gebracht. Verschillende zaken brengen dit niet in rekening en gebruiken dit dan als lokkertje.

Een terrasje pikken doe ik bij mijzelf. Reuze voordelig! Dat geeft mij dan weer ruimte om wat extra'ste kunnen bestellen........ en zo kom ik steeds dichter bij het hellend vlak. Het gaat te gemakkelijk! 

Ach, het is nog niet echt dramatisch, maar ik moet wel mijn grenzen gaan bewaken. Het zou zo maar eens veel te gemakkelijk kunnen gaan worden. In het verleden had ik niet de tijd om na het horen van elk mooi deuntje mij naar de muziekwinkel te spoeden en kwam ik er langs, dan kon ik ook heel goed de muziekzaak voorbij lopen. Datzelfde gold ook voor de boekenwinkels. 

Nu hoor of zie ik iets en boem, ik ben direct in de gelegenheid om het aan te schaffen. De Peer Gyntsuite had ik nog niet op CD, dus die moest onmiddellijk aangeschaft worden na de openluchtvoorstelling. Een tijdje geleden heb ik  bij het uitkomen van de nieuwe CD van Rufus Wainright dit direct besteld, en hetzelfde heb ik met de nieuwe Kyteman CD gedaan. En van die laatste CD (van die anderen ook niet) heb ik dus helmaal absoluut geen spijt. Zo mooi!!! Luister zelf maar.

Voor de liefhebber de weergave van het pinkpopconcert. Voor mij is dat genieten.

PLEZIER MAKEN

Mijn weblog is nu niet direct in één of andere categorie te plaatsen. Het kent niet echt een doorgaande lijn; het is geen oogetuigenverslag van mijn leven. De stukjes die ik middels dit log publiceer hebben echter wel één ding gemeen, het gaat altijd over iets wat mij raakt of wat mij boeit.

Dit keer wil ik het hebben over het uitstapje naar Borkum met de vrouwen van de RedHatAssociation. Nee, het zal geen mooi reisverslag met een prachtige beschrijving over dit goed bereikbare Duitse eiland worden, want eerlijk gezegd, ik heb niet zo heel veel gezien. Ik was veel te druk met andere dingen.

Ik was onderdeel van een groep vrouwen die slechts het volgende gemeen hebben: allen gekleed in het paars mèt rode hoed en het doel was enkel en alleen: met elkaar een gezellige dag hebben. En het werkt!

Geen diepzinnge gesprekken, geen discussies gebaseerd op politieke ideologiën, geen uiteenzettingen vanuit godsdienstig of spiritueel perspectief, maar ook voor de schoonouder- en kleinkinderverhalen is maar een zeer beperkte gespreksruimte, nee de talk gaat vaak alleen maar over de "nieuw" gevonden paarse kleding en daana vooral over het hier en nu. Denk nu niet dat wij niets anders kunnen vertellen, zeker wel, maar niet in deze setting.

En zoals gezegd, het werkt, heb ik gemerkt. Plezier maken is ons doel en dat wordt op deze manier bereikt; en door ons als zo'n zichtbare groep voort te bewegen heeft dit een schitterend effect op anderen. Mensen schijnen er vrolijk van te worden, wanneer wij ergens verschijnen. Bij velen zie ik een lach ontstaan, men stoot elkaar aan en wijst naar ons, weer anderen willen erg graag weten wat ons zo vrolijk maakt, dit alles maakt ons nog weer vrolijker waardoor er een nog sterkere wisselwerking gaat ontstaan.

Het hoogtepunt gisteren, werd in het dorp op het genoemde eiland Borkum bereikt. Alvorens weer terug te gaan naar trein en boot, belsoten we nog even van een ijsje te genieten. Ditmaal niet op een terras, maar gewoon uit hand. We namen plaats op de openbare bankjes voor de ijssalon. En toen begon de fotosessie. Menige voorbijganger vroeg ons of we het goed vonden om gefotografeerd te worden. Natuurlijk opperde één van ons het idee om in het vervolg een extra rode hoed mee te nemen om daarmee de fotografen om een kleine bijdrage te vragen.

Op zo'n moment wordt er geïmproviseerd en de daad bij het woord gevoegd, zij het niet met een hoed, maar met een paars kleedje, dat ergens uit een pick-nickmand tevoorschijn wordt gehaald. Grote hilariteit, toen een voorbijganger er wel vijf euro voor over had om onze groep te mogen vastleggen. Nog grotere hilariteit, toen iemand van ons de achtervolging inzette om de vijf euro weer terug te geven. Het was immers maar een geintje...

Dit is maar één uitwerking van een gebeurtenis die op zo'n lange dag plaats vindt. Natuurlijk zijn er veel meer van dit soort momenten. Dat maakt, dat ik het zo leuk vind om deel uit te maken van deze groep. Iedereen is echt heel verschillend, maar samen zijn we in staat om verschrikkelijk veel plezier te maken.

Naast de vele taken en verplichtingen die ik (overigens met plezier en toewijding) in mijn leven heb uitgevoerd en waar ik nog voor sta, is het prachtig om deze geheel andere zijde van het leven te leren kennen. Ik weet  dat ik nooit zo heel goed ben geweest in het zoeken van de luchtige kant van het leven. Het heilige moeten heeft dit vaak in de weg gestaan.

Om mij af te schermen voor diverse valkuilen zoals het analyseren van allerhande zaken, laat ik het hierbij en koester ik de herinnering die ik overhoud aan die prachtige dag met al die leuke chaperettes.

THUISLOOS?

De huiskamer. Als deze niet meer operationeel is, lijkt het net of er een stukje thuis is weggevallen. Dat geldt voor ons, maar zeker ook voor de dieren. Voor hond Hessel is er heel veel nieuw en hij schikt zich al snel in de nieuwe situatie, maar voor de 17 jarige poes Sjimmie ligt dit heel anders. Hier zat zij met haar leeftijd niet meer op te wachten.

En in het afgelopen jaar heeft ze al zoveel te verduren gehad en moest ze zich steeds maar aanpassen. Eerst moest ze wennen aan een leven zonder Sjors. Niet dat ze nu zulke grote vrienden waren, nee dat niet, maar toch, ze miste hem wel.

Toen ze aan het alleen leven wat gewend was, werd ze opeens opgezadeld met zo'n klein ding. En druk dat-ie was.... Ieder moment stond hij bij haar met de vraag: Zullen we spelen? terwijl zij maar één ding wilde; slapen! Ze werd er zo af en toe tureluurs van. Gelukkig is ze wel een hele lieve poes, ondanks dat soms irritante gedrag heeft ze het kleintje nooit pijn gedaan. Het is altijd bij een klein tikje gebleven.

Afijn, dat ging ook weer voorbij, het kleintje werd met de dag groter en ook wel wat rustiger. En eerlijk is is eerlijk, met zijn tweeën is het wel weer een stuk gezelliger. Er kan in ieder geval een vorm van gezamenlijk overleg plaats vinden

Samen zoeken ze hun heil maar buiten de deur. In de tuin merk je niet zo veel van dat gedoe in de kamer. Maar als het aan hen ligt, wordt alles zo snel mogelijk weer in de gewone staat teruggebracht. Dan kan het huis ook echt weer hun thuis zijn. Tot die tijd is het een kwestie van samen afwachten. Gedeelde smart is uiteindelijk halve smart.