Op de vestiging van de school waar ik werk is het al jarenlang de gewoonte om op dinsdagmiddag na de Pinksteren met alle medewerkers iets te doen rond de identiteit van onze school. Onze school is namelijk van een christelijke signatuur en vermeldt dat ook in haar logo.
Ooit in een ver verleden is mij bij de sollicitatie gevraagd of ik de christelijke identiteit kon ondersteunen dan wel respecteren. Met dit laatste heb ik tot nu toe geen moeite gehad, hoewel ik met dat respecteren toch enige scheurtjes zie ontstaan, maar daar wil ik het nu even niet over hebben.
Waar ik het wel over wil hebben is over het feit dat dat er gevraagd was om iets persoonlijks mee te nemen, een voorwerp dat symbool staat voor iets dat heel erg bij mij hoort. Iets wat een illustratie zou kunnen zijn van mijn persoonlijke drijfveer.
In eerste instantie dacht ik: 'Daar doe ik niet aan mee. Wat zou ik nu mee moeten nemen? Mijn partner? Mijn hond, mijn huis, mijn tuin, dat alles is toch mijn persoonlijk drijfveer, dat maakt mij toch gelukkig en van daaruit kan ik mij telkenmale opladen om mijn werk uit te kunnen voeren?
Een paar uur later dacht ik iets meer abstract, een goede gezondheid inspireert om goede prestaties te kunnen leveren, maar ook dat is niet iets wat je als een pakketje mee kunt nemen en ergens neer kunt zetten, dus ik kan niet iets meenemen.'
Toen ik 's nachts een poosje wakker lag, bedacht ik dat ik toch maar iets mee moest nemen. Zelf had ik in menige introductieweek zoiets van de leerlingen gevraagd en nu het mij als medewerker gevraagd werd zou ik het nalaten? nee dat kon niet. Ik zou wel een kaart van een wandelroute mee kunnen nemen. Wandelen doe ik vaak met man en hond, ik voel me dan meestal heel gelukkig en bovendien bedenk ik dan al lopend de grote lijnen van onderwerpen waarover ik wil schrijven. Om te kunnen wandelen moet ik gezond zijn, de wandelkaart dient als richtsnoer en met die invulling zou ik op deze manier heel veel elementen kunnen samenvoegen.
De volgende morgen herinnerde ik mij wat ik die nacht bedacht had, maar waarschijnlijk associerend daarop kreeg ik opeens nog een ander idee. Ik kon mijn laatste medaille met de vermelding 7 van de Nijmeegse Vierdaagse meenemen. Lekker klein en compact met heel veel symboliek. De uitleg die ik hierbij voor ogen had wil ik als volgt omschrijven:
Met tig duizend mensen samen op pad, met allemaal hetzelfde doel: De eindstreep halen, maar een ieder zal wel alle stappen zelf moeten zetten. Onderweg zijn er vele mogelijkheden om mensen te ontmoeten, om het gezellig te hebben, om elkaar te ondersteunen en soms om elkaar naar vermogen verder te helpen.
Inhoudelijk wil ik niet verder op de middag ingaan, behalve om te vermelden, dat het dit keer een erg geslaagde middag is geworden. Achteraf vind ik het erg leuk om te zien hoe ik heb moeten worstelen om symbolisch iets van mijzelf te laten zien.
klik
Zo af en toe las ik een dag in, waarin ik mijn wereld zo klein mogelijk probeer te houden. Nadat we gisteren met kleindochter en dochterlief op het strand van Scheveningen te vinden waren, was vanmorgen het besluit al snel genomen: vandaag even helemaal niet er op uit. Geen gehol gevlieg of gedraaf, maar gewoon proberen om wat tot rust te komen.
Tijdens het koffiedrinken bedacht ik dat het tijd werd om al het moois wat de tuin ons op dit moment te bieden heeft, eens goed in mij op te nemen. Kijkend naar de gouden regen was mijn conclusie, dat een tuin elk jaar weer anders is, ook wanneer er weinig of geen veranderingen zijn aangebracht.
Bijvoorbeeld, de bloei van die gouden regen, die er al jaren staat, valt dit jaaar wat tegen, maar de rhododendron daarentegen, die er inmiddels ook al weer verscheidene jaren staat, heeft nog nooit zo uitbundig gebloeid. 
En zo heb ik in mijn wandeling door de tuin geprobeerd heel bewust naar elke plant te kijken.
En zie, het was net of er iets van rust in mij kwam. Er was weer sprake van enige concentratie om iets te kunnen lezen. Ik had het tijdschriift "ZIN" gekocht en begon er wat in te bladeren. Groot was de herkenning toe ik een artikeltje las over een nieuwe trend, natuurcoaching. Tuintherapie schijnt hot te zijn. Ter illustratie was de volgende oefening beschreven: 'Een eenvoudige oefening van Esther Hasselman, (natuurcoach.nu) om zelf te proberen in een natuurlijke omgeving: Geef ieder zintuig apart van elkaar een paar minuten de aandacht. Zo ervaar je steeds meer om je heen en in jezelf'.
Nu had ik mijn zintuigen dan wel niet apart aandacht gegeven, maar ik had dus wel elke plant en elke bloem apart bekeken. Een beetje vergelijkbaar dus. Grappig om datgene wat ik een paar uur eerder zelf ervaren had, terug te lezen in zo'n tijdschrift. Mindfulness, waar van de vertaling opmerkzaamheid is, begint steeds meer betekenis voor mij te krijgen, het huidige moment bewust ervaren zonder het te willen veranderen.
klik
OT Deze papaver heb ik vorig jaar gekocht en gepoot. Het aaantal bloemen, drie stuks, viel mij toen zwaar tegen. Dit jaar heb ik geen klagen. Ik tel nu wel vijftien knoppen.
Opeens wist ik het. Cultuur. Het moest een blogje over cultuur worden.
Cultuur verwijst immers naar het patroon van menselijke activiteiten en symbolische structuren.......In mijn persoonlijke cultuur is in de loop der tijd ontstaan, dat ik om de paar dagen een nieuw weblogje schreef en plaatste. Het behoorde ook tot mijn patroon om bijna dagelijks even bij verschillende andere weblogs langs te gaan. Ik schrijf de twee voorgaande regels met opzet in de verleden tijd. Het schijnt opeens niet meer te lukken
Op de één of andere manier ben ik de laatste weken (maanden?) in een andere culturele stroming terecht gekomen, want het gebeurt niet meer. Ik word veel te veel in beslag genomen om al mijn andere culturele verplichtingen na te komen.
Zo zijn er in deze tijd de vele extra vrije dagen. Het is bijna een culturele must om daar optimaal van te genieten. Er op uit trekken en genieten van het mooie weer, dus het culturele gedachtengoed van de laatste decennia volgend, zo veel mogelijk buiten zijn.
En dan fietst het songfestival daar opeens ook nog doorheen. Voor velen een cult, maar voor mij zeker, een cultureel gebeuren om met mee te leven. Ik moet dat nu eenmaal zien en voor mijzelf becommentariëren.
En net als ik denk dat het allemaal wat rustiger gaat worden is de aftrap van het tennistoernooi Roland Carros. Ik weet nu al dat het in onze gezinscultuur past om daar zoveel mogelijk van te zien. De tv zal bij het avondeten weer aanstaan.
Ach, ik zal ophouden met zeuren. Juist al die wederkerende momenten maken mij vrolijk en blij. Ik ben een mens met heel veel interesses in en grote belangstelling voor diverse items. Ik vermaak mij opperbest.
Ik vermaak mij dus op vele terreinen, ook al woon ik niet in de meest geliefde stad, lees Amsterdam, bepaald door onder andere "de cultuur". Ik gedij heel best in mijn eigen kleine dorpje en dat zou mij ook lukken in de minst geliefde stad, lees Emmen. Ik ben echt zelf wel in staat om mijn eigen cultuur te creëren en op te zoeken.
Of dat nu gaat om een stukje cultureel erfgoed zoals een oude dorpskern of om een nieuwe beweging zoals de red hat sociëty. Met een beetje goede wil kun je overal komen om zodoende je eigen persoonlijke cultuur te laten groeien en ontwikkelen.
En tja, dan loop je het gevaar om even in een stroomversnelling te geraken waardoor er de dreiging ontstaat dat een een eerder ontstane cultuur teloor dreigt te gaan. Geloof me, ik ben te gehecht aan de hele cultuur rond het webloggen, het schrijven van stukjes, reacties geven bij anderen, dat blijf ik zeker trouw. Sterker nog, ik ga het weer hoger op mijn prioriteitenlijstje plaatsen, want ik begin het te missen.
klik
Aan alles komt een einde en zo ook aan 'het weg in eigen land'. Ook dit jaar heb ik weer genoten van de vele extra vrije dagen waarin we er dan met de caravan op uit kunnen trekken. Ik heb opnieuw heel veel varianten groen gezien, bloeiende witte meidoornen, hele gele brem, rode en wit bloeiende kastanjes fluitekruid en heel veel gele boterbloemen. Kortom, het was weer een lust voor het oog. Bijna hetzelfde als vorig jaar en toch weer net iets anders.
Terwijl ik de vele niet gebruikte kleding in de kast teruglegde werd het mij opeens duidelijk waarom ik er schijnbaar zo aan hechtte om juist dat vest, die t-shirt en dat topje mee te willen hebben. Daarin had ik mij in voorgaande jaren zo tevreden gevoeld. Het was niet zozeer dat die kleding favoriet was, maar meer de herinnering aan de plezierige tijd.
Ik begin heel langzaam te begrijpen wat er meespeelt bij het uitzxoeekn van de kleding. Vandaar dat het steeds meer wordt. Het nieuwe moet mee, maar ook het oude met de prettige herinneringen....
Nu ik zie hoe dit dit mechanisme werkt, hoop ik een volgende keer heel wat makkelijker mijn kledingkeuze te kunnen maken en ook heel wat minder mee te nemen. Gewoon pakken wat er voor de hand ligt. Elk jaar is anders. Ruimte maken voor nieuwe ervaringen. Ik hoop dat ik het onthoud.
klik
Een herhaling van zetten, maar dan toch weer net even anders. Konden we vorig jaar geen verre tochten meer lopen, omdat Sjors te oud was, dit jaar kan het ook niet omdat mijn voet nog niet echt in orde is. We zijn dus weer aangewezen op de fiets.
Met hond Hessel hebben we een compromis. Hij wordt gedeeltelijk in de fietskar vervoerd (foto's volgen nog) en hij mag gedeeltelijk zelf lopen, naast de fiets, aan de springer. Zelf geeft hij de voorkeur aan lopen, maar wij vinden dat er grenzen zijn. Twee keer zes kilometer op een dag, 's morgens als we met een fietstocht beginnen en zo tegen het eind van de tocht, vinden wij voor een hond van ruim negen maand meer dan genoeg.
Op deze manier zijn we vandaag naar zijn moeder gefietst. De fokker was blij verrast om Hessel weer te zien, maar er was geen enkele blijk van herkenning meer tussen de moederhond en Hessel.
Heidewachtels zijn er dus in verschillende kleuren, heel donker maar ook bruinwit zoals onze Hessel. We hadden bij het uitzoeken van de pup laten weten dat onze voorkeur naar een witbruine uitging en de fokker heeft er toen één uitgezocht waar van hij inschatte dat deze puppy tot een witte heidewachtel zou uitgroeien. Zijn keuze blijkt dus juist geweest te zijn.
En hoewel de fokker altijd een voorkeur gehad heeft voor donkere exemplaren, was hij bij het zien van Hessel om. Hij sprak zelfs uit een volgende keer ook wel een witte te willen houden.
Het was even een genoeglijk uurtje. In de toekomst zullen we elkaar de komende jaren wel treffen op de jaarlijkse clubdag van de vereniging van heidewachtels en dat is een leuk vooruitzicht.
KIK
We doen het bijna nooit, ruim een half jaar van te voren een camping bespreken, maar deze keer hadden we het wel gedaan. We hadden het twee maal zo naar ons zin gehad op die SVRcamping bij Ootmarsum... Zoete herinneringen aan de morgen op hemelvaartsdag. Tijdens ons ontbijt werden we getrakteerd op een voorbijrijdende aubade van een plaatselijk muziekcorps. Feestelijker kan een morgen van een lang weekend niet beginnen.
Woensdagmiddag, na mijn werk, zijn we opgeruimd en met goede zin vertrokken, maar op de één of andere manier ontstonden er bij ons wat donkere wolken.
Bij het wakker worden de volgende morgen was het buiten tot mijn verbazing prachtig weer. Het was windstil en de zon scheen uitbundig. Echter bij ons binnen waren de donkere wolken niet weggedreven, integendeel, ze leken wel uitgegroeid te zijn tot een heuse donderbui.
Tijdens het gerommel bij ons heb ik nog wel een paar flarden van het voorbij trekkende muziekcorps gehoord, maar niet meer dan dat. Jammer, ik had er vorig jaar zo van genoten en ik had dat graag over willen doen. Maar goed, ik weet het, soms kunnen onweersbuien mooie evenementen danig verstoren en dat is niet terug te draaien.
Achteraf kan zo'n onweersbui de lucht behoorljk zuiveren. Het broeierige van voor de bui is dan vaak verdwenen en er is weer ruimte voor de zon. En er lijkt weer muziek te zitten in het vooruitzicht van de rest van de vrije dagen. We gaan er voor.
KLIK
Zaterdag zou ik voor het eerst naar mijn nieuwe club gaan en zere voet of niet, als de pijn maar enigszins te verdragen was zou ik gaan, zo was mijn voornemen. De afgelopen weken had ik gezorgd dat mijn kleding in orde was. De rode hoed, (via internet) paarse jurk (koopje ook via internet) sjaal tasje en de hoge rode lakgympen een poosje terug in de stad gescoord hingen al een tijdje in de kast, klaar voor gebruik.
Mijn rust werd beloond, in de loop van de week zakte de pijn naar de proporties die goed te dragen zijn en zo kon ik mij zaterdagmiddag klaar gaan maken voor de meeting. Een beetje lacherig heb ik mij in het paars en rood gehesen en ben ik op weg gegaan. 
Met best wel wat kriebels in mijn buik kwam ik op de afgesproken plek aan. Voor die middag stond er een tochtje per solex op het programma.
Na mij eerst aan iedereen voorgesteld te hebben, ik kende tenslotte helemaal niemand, ben ik met solex in de rij gaan staan in afwachting van de persoonlijke instructies. Nu had ik ooit vroeger wel vaak op een solex gereden, mijn moeder had er één en die mocht ik vaak gebruiken, maar ik wist er niet veel meer van.
Nadat iederen een proefrondje had gereden gingen we op pad. Ik vond het in het begin best wel eng. Die solex ging mij eigenlijk wat te hard. Stel dat ik zou slippen en vallen en zo was ik eigenlijk meer met mijzelf bezig dan met datgene wat er zich om mij heen afspeelde. Ik speelde het klaar om zo'n beetje in de middengroep te blijven en langzamerhand kwam de ontspanning en begon ik te genieten van het lange lint van solexen met daarop de dames met allemaal iets roods op en aan.
Halverwege de tocht werd er ergens aangelegd voor een kop koffie en toen was het ijs gebroken. Twintig oudere meisjes van ruim boven de vijftig tot ver in de zestig die elkaar niet of nauwelijks kennen, maar die wel samen een solextochtje gaan maken hebben gespreksstof genoeg. Hilariteit alom. De tweede helft van de tocht zat ik heel wat meer ontspannen op mijn solex. En toen durfde ik ook voluit gas te geven.
Beste lezer, het zal u niet verbazen, het was een geweldige ervaring en ik heb het ontzettend leuk gevonden. Ik ben al meerdere keren een groep solexrijders in verschillend pluimage tegengekomen en ik snap nu ook helemaal wat de lol er van is. Zoiets moet je als groep beleven.
Een prima start van de aansluiting bij een nieuwe groep. Ik hoop met deze groep van de Red Hat Society nog vele leuke dingen te beleven.
KLIK
Elk jaar herhaalt alles zich in de natuur. Op dit moment beginnen in de tuin de lelietjes-van-dalen te bloeien. Zolang ik hier schrijf heb ik nog nooit aandacht aan deze bodembedekker besteed en dat terwijl het toch een hele voorname bloem is. De bloemetjes worden vaak in bruidsboeketten gebruikt.
In de afgelopen tijd heb ik wat kleine vaasjes gekocht om de mogelijkheid te creëren hele kleine boeketjes te maken. Ik had mij voorgenomen om in deze tijd ook van verschillende bermbloemen boeketjes te maken, omdat ik daar vaak de prachtigste bloemetjes zie staan.
Helaas zal van dat voornemen niet zo heel veel terecht komen. Ook bij mij lijkt zich weer iets te herhalen, namelijk een zere voet. De klachten zijn vergelijkbaar met die van drie jaar geleden, alleen is het nu de andere voet.
Maar misschien ben ik als ervaringsdeskundige er nu iets vroeger bij geweest en heb ik minder lang de pijn genegeerd. In de natuur mag dan alles elk jaar weer terug komen, maar bij die pijn in mijn voet, ook natuurlijk? was mijn eerste gedachte oh, alsjeblieft niet weer.
Maar het is wel zo. Voorlopig zijn mijn lange wandeltochten, waar ik zo van genoot van de baan. Ik moet het al ruim een week weer heel dicht bij huis zoeken, in de tuin. Geloof me, ik heb veel moeite gehad om hierover toch een blogje te schrijven, maar het is niet anders.
En net als met het voorjaar, de éne lente is de andere niet, zo hoop ik ook dat het zo met de onsteking in mijn voet gaat, namelijk dat deze binnen twee weken zover onder controle is, zodat ik in ieder geval dagelijks mijn rondje met Hessel weer kan maken, want dat zit er nu even niet in.
KLIK
Schrijfopdracht van PLATO. Onderwerp Schaduw.
Verhaal van 300 woorden waarin het onderwerp niet genoemd mag worden.
Geïnspireerd door het woord heb ik geprobeerd verschillende invalshoeken van het woord schaduw in het verhaal op te nemen.
Boem! Met een knik van haar hoofd opzij wordt ze zich opeens weer gewaar waar ze is. Licht huiverend staat ze op om de stoel te verplaatsen naar weer een plekje in de zon. Tijdens haar slaapje is de zon achter de boom verdwenen.
De boom, in de loop der jaren zo groot geworden, waardoor al vroeg op de middag het zonlicht wegvalt.
Met een zucht vlijt ze zich weer in haar stoel. De zomer, dat is toch echt haar seizoen. Altijd al geweest. Even is ze weer begin twintig. Een hele jonge moeder met twee kleine kinderen, volop genietend van een leven met vele uitdagingen. Een leven wat nog lang niet vast ligt.
Soms leek het maken van een keuze wel eens een sprong in het duister.
Een sprong! Opeens weet ze waarvan ze zojuist wakker is geschrokken. Het leek zo echt, haar dochter met rode hoed roepend: probeer het maar mam, het is echt heel leuk en haar kleine meiske met ook al een rood hoedje op het hoofd haar bijvallend met: toe oma, spring maar!
Bungeejumpen. Ze moet er niet aan denken. Ze zou zelf nooit één moment de durf gehad hebben om dit te doen, maar als men haar zou vragen of de dochter of kleindochter dit zouden durven, dan zou ze het antwoord schuldig moeten blijven. Dat zou ze niet weten.
Maar waarom deze droom? Zo’n grote stap is het lid worden van de Red Hat Society nu toch ook weer niet. Maar voor haar voelt het als een nieuwe koers, bewust op zoek gaan naar gezelligheid en vertier. Ze slaakt een zucht, gelukkig is er nog steeds van alles mogelijk
Voorjaar in de Betuwe, het blijft mij boeien. Het was voor de derde keer, dat een deel van de meivakantie in de Betuwe doorgebracht werd. En nòg heb ik de Betuwe denk ik nog niet op zijn allermooist gezien. O ja, er was nog bloesem te zien, maar volgens mij moet de Betuwe een paar weken eerder in het jaar bezocht worden omdat vele boomgaarden al groen waren geworden. Groen betekent dat de bloei dan al voorbij is.
Maar desalniettemin, ik heb genoten!!!!! En niet in de laatste plaats gewoon op de camping. Daar stonden we tussen wel zes of zeven prachtig bloeiende kersenbomen.
klik
Dat gaf eigenlijk een beetje het beeld weer zoals het vroeger in de Betuwe geweest moet zijn. Fruitbomen in weilanden met daaronder grazende vaak roodbonte koeien.
Tegenwoordig zien de boomgaarden er gans anders uit. Lange rechte rijen met in mijn ogen toch wat iele stammetjes. Niet te vergelijken met de grote oude fruitboom. Het is de vooruitgang zal ik maar denken.
klik
De Betuwe, ik blijf het een heel boeiend deel van ons land vinden, wat nog versterkt wordt door het rivierlandschap. Het is niet altijd eenvoudig om van plaats A naar plaats B te komen. We zijn in onze fiets- en wandeltochten weer enkele malen tegen de Waal opgebotst. Wanneer het fiets- en voetgangersveer bij Druten niet vaart omdat het geen zaterdag of zondag is maar wel koninginnedag, dan is het toch een heel eind omfietsen.
Daardoor werd het een beetje een harde leerschool voor Hessel. Hij heeft die dag lang in de fietskar moeten zitten, maar hij weet nu ook dat piepen niet helpt. Dit heeft tot reslutaat gehad dat hij nu ook een tijd stil kan zijn. Voor de rest heeft hij volgens mij zijn hart verpand aan de caravan en het kamperen. Hij heeft het verder prima naar zijn zin gehad.
|
|
