Gisteren was het even een zware dag voor Hessel, voor mij en zeker voor P. Maandag was Hessel even bij de dierenartsmevrouw voor een juniorcontrole. Tijdens deze controle bleek dat de gebitsvorming van Hessel niet helemaal verliep, zoals het volgens het plan zou moeten verlopen. De hoektanden van het melkgebit waren blijven zitten waardoor Hessel dubbele hoektanden had, maar ook de onderkaak lijkt (leek) wat aan de kleine kant te zijn.
Ons werd geadviseerd om contact op te nemen met een dierenarts die gespeciialiseerd is in hondengebitten. Gelukkig bleek deze arts praktisch en reëel ingesteld. Hij vroeg om een paar foto's van de hondenbek. Op die foto's moesten de zijkanten van de kaak met daarin de kiezen en tanden goed zichtbaar zijn. Den Haag of Wageningen, waar hij praktizeert ligt immers niet naast de deur zo was zijn mening.
De foto's zijn goed gelukt en op basis daarvan kregen wij advies. Eerst de hoektanden bij de reguliere dierenarts laten trekken en daarna met een bal trekspelletjes met Hessel gaan doen. Dus een rubberen bal kopen, deze in een sok doen en Hessel moet deze dan in zijn bek nemen en wij moeten dan trekken. Zo hoopt men dat de onderkaak iets ruimer wordt.
Waar wij, P. en ik het meest tegen opzagen was de narcose. Gistermorgen heeft deze ingreep plaats gevonden en achteraf had het gelukkig niet zo heel veel om de hakken. P. heeft hem om half negen gebracht en om elf uur konden we hem weer ophalen. Luid blaffend liet hij weten het niet eens te zijn met de gang van zaken, maar toen hij ons zag was het leed al heel gauw vergeten.
De rest van de dag was hij wel een beetje suf en moe, maar 's avonds was dit allemaal al weer voorbij. Hij vond dat hij nu wel enige compensatie had verdiend en dat hem nu de stoel wel toe kwam, maar daar waren wij het niet mee eens. Het heeft wel een prachtig plaatje opgeleverd. Ik sta wel versteld van de joekels van tanden die een hond in zijn bek heeft. En dit zijn dan nog melktand(jes). Hij heeft regelmatig mijn pols in zijn bek, ik moet er niet aan denken dat hij echt zou gaan bijten........, maar daar is hij veel te lief voor en is onze band van wederzijds vertrouwen gelukkig al heel groot.
klik
Ik heb mij er nooit aan gewaagd om naar de film "Soldaat van Oranje" te gaan. Vooraf heb ik de inschatting gemaakt dat dit te heftig voor mij zou zijn. Ik kan heel slecht tegen scenes die te maken hebben met martelen en geweld. Dit brengt bij mij hele vervelende en lichamelijk onaangename reacties teweeg zoals transpireren, hartkloppingen en misselijkheid.
Ook het verhaal in musicalvorm trekt mij niet echt aan. Een musical moet voor mij licht vrolijk en luchtig zijn en dat is dit verhaal niet, denk ik, want zeker weten doe ik het niet. Het leek mij daarom een goed idee om dit boek als luisterboek in de auto af te spelen. Na de drie delen Milennium, geschreven door Stieg Larsson en voorgelezen door Ron Brandsteder, afgeluisterd te hebben, dacht ik wel bestand te zijn tegen de spanning van dit boek.
Halverwege de vijfde CD heb ik het verhaal stopgezet. De passage over het concentratiekamp in Oostenrijk, waarin verslag werd gedaan van die verschrikkelijke steengroeve waar geheime agenten terecht konden komen, werd het mij te machtig. Ik geloof het verder wel.
Heel heel misschien dat ik het boek nog eens leen. Met een boek is het mogelijk om een aantal bladzijden over te slaan, wanneer iets te heftig wordt. Of ik lees dan van achteren naar voren, of in hele grote lijnen. Deze technieken zijn met een DVD niet mogelijk. De DVD is weliswaar in een aantal hoofdstukken verdeeld, maar het is niet mogelijk om een klein stukje over te slaan. Als zo'n passage in het begin zit dan is het kiezen: of door luisteren, of misschien wel tien minuten voorleestijd overslaan waardoor er heel veel van het verhaal gemist gaat worden.
Vandaag kwam ik hier en daar op blogjes tegen dat men ook met gebruik van tablets leest, of met een e-reader. In de toekomst wil ik ook graag een dergelijk apparaat aanschaffen om op zo'n manier tijdens de vakantie af te zijn van het gezeul met boeken. Mogelijk zitter er ook nadelen aan om op een dergelijke manier te lezen, maar net als met luisterboeken zal ik dat gaandeweg wel ontdekken.
Soldaat is ingeleverd maar ik heb wel weer een nieuw luisterboek meegenomen. Zondagavond van Vonne van der Meer. Ook in dit boek schijnen gebeurtenissen uit de oorlog beschreven te zijn, maar ik hoop toch met een iets minder heftige beschrijving. Zo niet, dan geef ik mijzelf opnieuw toestemming om het boek niet verder af te hoeven luisteren. Ik houd er mee op om mij zelf te kwellen.
Uiteindelijk heeft het niets te maken met flink zijn en even doorzetten. Het is gewoon mijn genre niet, nooit geweest en dat zal het ook niet worden. Vanaf nu accepteer ik dat van mijzelf.
klik
Opeens lijkt het woord duurzaam overal op te duiken. Het begon met een kleine discussie in de auto, op weg naar de dierenarts voor een controle van hondje Hessel. By the way, Hessel is geen puppy meer, maar gepromoveerd tot junior!
We reden langs de hoge terp met daarop het kerkhof waar beide ouders van P. begraven liggen. Ik voel me altijd een beetje vreemd als ik daar langs rijd. De wetenschap dat we daar beide kisten in de grond hebben laten zakken.
"Misschien wil ik later toch wel gecremeerd worden" zei ik tegen P., "Zou dat niet schoner zijn?" "Dat valt nog te bezien. Ik weet niet hoe het met de duurzaamheid van de oven is", antwoordde P.
Ik viel bijna van verbazing uit de auto. "Duurzaamheid bij cremeren?- Het verbrandingsproces duurt bijna twee uur. Dat heb ik vorige week gehoord toen ik met mijn kllas op excursie bij het creamatorium was. Ik vind dat lang genoeg, langer hoeft dat toch niet te duren?" Maar dit scheen P. niet te bedoelen met het woord duurzaamheid. Hij had meer het gebruik van energie om de oven te laten branden in gedachten. Dat wordt vaak in verband gebracht met duurzaamheid.
Het enige wat ik uit kon brengen was oh, om even later op te merken dat ik duurzaamheid veel meer met een lange levensduur in verband bracht. Als voorbeeld noemde ik de hardhouten kozijnen van de jaren tachtig en de kunststofkozijnen van nu.
Volgens P. was duurzaamheid al een tijdlang een modewoord dat te pas en te onpas wordt gebruikt om aan te geven dat iets op milleuvriendelijke basis plaats vindt.
Gisteren ontving ik een berichtje dat bol stond met het woord duurzaam. Het blijkt inderdaad een heel modische uitdrukking te zijn.Tijd om Wiki maar even te raadplegen.
"Duurzaamheid en duurzame ontwikkeling zijn de afgelopen twintig jaar gevestigde begrippen geworden. Voor allerhande activiteiten en producten zijn duurzame varianten ontstaan. Dit varieert van de aankoop van ecologisch verantwoord voedsel, duurzaam hout (FSC) en fair trade-koffie met Max Havelaar-keurmerk, tot duurzaam bouwen en klussen, en van duurzaam beleggen en duurzaam bankieren tot duurzame energie. Er wordt tegenwoordig zelfs een duurzaam nationaal inkomen gemeten en ook het duurzaam ondernemen, compleet met duurzaamheidsverslagen, neemt een hoge vlucht."
"Weer wat geleerd" zou Tommy zeggen en dat hondje uit Sesamstraat brengt mij terug bij hond Hessel. We waren immers op weg naar de dierenarts voor een juniorcontrole. Hessel verkeert in een uitstekende conditie, alleen staan de tanden wat dwars in zijn bekje. Dit zal op de één of andere manier verholpen moeten gaan worden, want dit komt de duurzaamheid van zijn gezondheid niet ten goede. Het is even slikken, ik zie het al voor mij. De hond wordt een beugelbekje...... maar over dit onderwerp een andere keer meer.
klik
Zo af en toe bekruipt mij het gevoel, dat ik de wereld niet bij kan houden. Alweer Australian open, de tenniswedstrijden die 's morgens gekeken dienen te worden. Uren kan ik er mee verprutsen door van wedstrijd naar wedstijd te gaan. Heel onproduktief. Of is dat nu juist genieten?
Daarnaast ben ik van alles aan het tellen. Alweer zoveel jaar geleden dat we voor het laatst naar de sneeuw zijn geweest. Hoeveel jaar? Ja juist, Al weer zeven of is het al weer acht jaar geleden dat we voor het laatst in Oostenrijk waren. En hoe vaak zijn we naar de sneeuw geweest. En dan begint het eindeloze tellen. Daar en daar en daar. En ondertussen loop ik een beetje verdwaasd rond.
Ik gooi het over een andere boeg. Ik heb al een paar weken de nummers van het proefabonnement van Vrij Nederland niet ingekeken. Het artikel over Framily boeit me maar matig. Aleen het woord: framily vind ik wel grappig. Ik was er zelf een hele tijd geleden al achtergekomen dat framily een illusie is. Vrienden als surrogaatfamilie is toch een slap aftreksel. Het is geen familie en het wordt ook geen familie. En waarom zouden vrienden opgewaardeerd moeten worden tot familie? Vriendschapsbanden zijn nu eenmaal anders dan familiebanden. Dat is gewoon een gegeven. Framiliy is meer een modeverschijnsel. Een bloedband is diffuser en ongrijpbaarder. Familie gaat dieper; die banden zijn tijdloos en onvervangbaar. Voor mij levert dit geen nieuwe igezichtspunten op.
Een volgend artikel dan maar. De Obama's in het Witte Huis. Een paar jaar geleden wereldschokkend nieuws, maar hoe lang is het ook al weer geleden? En ik start met een nieuw rijtje. Hoeveel presidenten heb ik nu al meegemaakt en wie had er in de zestiger jaren kunnen denken dat er een donkere president van Amerika zou komen. Maar wat is er eigenlijk veranderd met zijn komst. Niet veel. De pers schrijft vernietigend ove Michelle, zij zou alleen maar in nieuwe jurkjes geïnteresseerd zijn,
Dan springt de zomervakantie in mijn gedachten. Had ik mij niet voorgenomen om wekelijks iets over die vakantie te vertellen? Daar is niets van terecht gekomen. Sterker nog, ik heb nog helemaal niets met de foto's van de afgelopen vakantie gedaan. Misschien wel te pijnlijk omdat Sjors daar nog veelvuldig te zien is.
Opeens weet ik het. Die rijtjes in mijn hoofd ontstaan als ik mij nog niet bewust ben dat ik eigenlijk wel even weg zou willen. Even uit de sleur. Dat zit er voorlopig nog niet in. De komende weken put ik maar uit mijn herinneringen, want die zijn er volop, alleen moet ik niet alles in rijtjes gaan omzetten. Dat legt teveel het accent op alles wat voorbij gaat.
klik
Trots, een beetje uitdagend, maar toch ook ietwat terughoudend en kwetsbaar poseert ze voor hem, haar man. Hij heeft de intense behoefte om haar te schilderen. Hij vindt haar mooi. Haar en haar in omvang groeiende buik. Verbergen kan ze het niet meer. Het is nu heel zichtbaar dat ze over niet al te lange tijd moeder zal zijn.
En hij wordt straks de vader van dit kind. Het kind van hen samen. Hij lijdt volstrekt niet onder het feit dat dit moois buiten een planning om is ontstaan. Het is nu een vaststaand gegeven. Binnenkort zal er een nieuw mensje zijn en dat is een groots wonder. Daar kijkt hij naar uit.
Stilletjes pinkt zij een traantje weg. Wanneer zij zo samen zijn deelt ze zijn gedachten. Dan kan ze zo trots zijn op haar buik. Zachtjes volgt ze met haar handen de welvingen. Behalve met hem kan ze bijna met niemand delen hoe het voelt als het kleintje in haar beweegt.
Ze kan haar moeder toch niet vertellen hoe het is om een kleintje in haar buik te dragen. Haar moeder was immers zo boos geworden, toen ze het verteld hadden. Zij, maar ook haar vader, ze schaamden zich voor hun dochter en waren vooral bang dat de familie er schande van zou spreken.
Het brengt haar in verwarring. De blijdschap in haarzelf, het genieten van haar buik en de afkeuring van anderen.
Hij neemt even afstand van zijn werk, slaat een arm om haar heen en samen kijken ze op een afstandje naar het portret in wording. Het ontroert hen beiden.
Al die jaren heb ik heimwee gehad naar dit schilderij, nadat hij en ik ieder onze eigen weg zijn gegaan. En nu heeft hij het op haar veertigste verjaardag aan haar geschonken, aan onze dochter.
Ik was zeer ontroerd toen ze het aan mij toonde. De tranen stroomden over mijn wangen. Even had ik geen woorden voor mijn gevoelens. Haar armen om mij heen waren een weldaad. Het is goed zo
Vandaag is het 'blue monday', maar daar heb ik dit jaar absoluut geen last van. Het lijkt wel of ik alleen maar leuke dingen tegenkom. En als het even niet leuk is dan til ik er niet zo zwaar aan. Ook niet als we op een zondagavond laat aan het eind van de afsluitdijk zonder benzine staan, omdat er respectievelijk één pomp buiten werking was en een tweede pomp na tienen onbemand bleek te zijn en een betaalautomaat niet te vinden was. De ANWB heeft ons met brandstof uit de brand geholpen. Een zeer gedenkwaardige afsluiting van de verjaardag van dochterlief, die toch al niet zo doorsnee was,want ze wilde als verjaardagscadeau graag naar het Circustheater om de Wicked te zien. Wij zij en de kleine meid hebben genoten van het spektakel.
Nog nagenietend van dit alles was het vandaag tijd om het schaap in elkaar te zetten. Al met al is dit nog een aardig klusje. Ondertussen bedacht ik dat het misschien aardig is om elke week één schaap voor het voetlicht te laten treden. Deze eerste keer is dit dus het schaap van Thérèse en twee gecertificeerde schapen.
Deze twee schapen hebben de status van kunst met zich meegekregen. Ik heb ze van mijn broer en schoonzus gekregen. Zij waren in Italië en zagen deze schapen in een kunstgalerie. Dit bracht hen opeens met hun gedachten bij mij. Zuslief spaart immers schapen en zo zijn de twee exemplaren, te zien bij de popupfoto aangeschaft om aan mijn collectie toegevoegd te kunnen worden. Ik was er heel blij mee, want zo vaak komt het niet voor, zo schat ik in, dat broerlief tijdens zijn vakantie aan zijn zus denkt. Een waardevol cadeau dus.
Het schaap van Thérèse zal voor mij veel waarde blijven houden. Dat een vreemd iemand de moeite neemt om dit voor mij te doen. Daar word ik een beetje stil en ontroerd van, maar ook heel blij. Dit schaap komt dus naast de gecertificeerde schapen te staan. Binnen de grote kudde nemen zij samen een waardevolle plaats in.
Dit klusje zit er weer op en ik ga verheugd weer verder. In de nabije, maar ook in de wat verdere toekomst wemelt het nog van leuke dingen die mijn pad gaan kruisen. P. is er in geslaagd om ons op te geven voor de Slachte, een Friese wandeltocht van 42 kilometer die in juni zal plaats vinden en zo liggen er nog talloze andere leuke dingen in het verschiet. Het leven kan erg leuk zijn als je de leuke maar dingen ziet; dus nee, voor mij geen blue monday.
klik
Als het jaar een paar weken oud is, komt bij mij onherroepelijk het gevoel naar boven, dat er niets is veranderd en dat alles bij het oude is gebleven. We zijn gewoon verder gegaan, daar waar we gebleven waren. En toch is dat niet helemaal waar. Elk jaar telt en draagt bij aan de geschiedenis die met het verstrijken der jaren steeds meer zichtbaar wordt.
Een paar weken geleden zag ik deze boom. Of het nu door de lichtval van de zon kwam, waardoor mijn aandacht werd getrokken weet ik niet, maar ik heb in al die jaren dat ik hier in de buurt woon, nog nooit gezien hoe mooi deze boom is.
Ook hier is te zien dat elk jaar telt, maar dat er niet één speciaal jaar is aan te wijzen wat de ze boom zo mooi gemaakt heeft. Nee, de vele jaren met elkaar maakt deze boom tot hoe die is geworden. Elk jaar komen de bladeren en vallen ze er weer af en elk jaar draagt er toe bij dat de boom groter wordt en mooier.
Er is niet meer voor nodig dan dat we gewoon doorgaan met het leven van alledag om samen een prachtige geschiedenis te kunnen te schrijven.
klik
Mensen verzamelen wat af. En waarom? Waarom begint iemand een verzameling? Wat brengt een verzamling aan de mens, wat voegt het toe? Een antwoord hierop is niet zo eenvoudig, althans voor mij niet. Ik verzamel schaapjes, maar waarom?
Een eenduidig antwoord heb ik dus niet, er zijn denk ik vele redenen. Toen de kudde begon te groeien kreeg ik er steeds meer plezier in. De eerste twee schapen heb ik ruim twintig jaar geleden, tijdens een korte vakantie in Zeeland gekocht en daarna is het een gewoonte geworden om tijdens elke vakantie op zoek te gaan naar een schaap en daarmee is het plezier in het verzamelen van schapen ontstaan.
Het lijkt wel of een verameling iets toevoegt aan de eigen identiteit. Er is een keuze gemaakt om de aandacht te richten op één speciaal object. Met het verzamelen van objecten rond het gekozen onderwerp ontstaan als vanzelf de verhalen. Deze heb ik hier gevonden en ik ben wel op een heel vreemde manier aan dat exemplaar gekomen en zo groeit de verzamling in aantal, maar neemt de waarde van een verzameling ook toe. Die waarde is vaak niet in geld uit te drukken. Het plezier van weer een speciaal schaap gevonden te hebben geeft mij even een kick die op geen enkele andere wijze te verkrijgen is.
Ik heb nu bijna honderd schaapjes en eerlijk is eerlijk, ik weet niet meer exact van elk schaap de herkomst, maar van velen wel. Toen kennissen en vrienden de kudde zagen groeien en zij ijverig mee wilden gaan sparen, heb ik dit gestopt. Alleen heel intieme vrienden of familie kunnen mij blij maken met een schaap, omdat het bijbehorende verhaal net zo belangrijk is.
Soms vraag ik mij wel eens af wat ik eigenlijk met die verzameling moet. In stand houden of toch zo langzamerhand maar eens saneren? Lange tijd ben ik aan het twijfelen geweest, maar met de komst van het nieuwste schaap (in wording) ben ik weer helemaal om. Voorlopig (en misschien wel heel lang) houd ik de verameling imaar in ere. Het is iets unieks en het is echt helemaal van mij.
Neem nu het schaap in wording. Dat is toch een prachtig verhaal. Een medeblogster, Therese is bezig een kerstverhaal aan elkaar te breien en showt daarbij ook haar schapen. Ik plaats bij haar een reactie wat resulteert in een per post in onderdelen toegezonden schaap. Een dergelijk gebeuren geeft zoveel vreugde en genoegen. Dit zou ik zonder mijn schapenverzameling nooit hebben meegemaakt. Een bedankje aan Thérèse is hier op zijn plaats.
Dit alles zet mijn denken ook in beweging. Hoe zo afstandelijkheid en verkilling van de maatschappij? Dit is toch een prachtig voorbeeld van met elkaar bezig zijn in de tijd van nu. Plezier beleven aan oude ambachten zoals breien is helemaal niet stoffig en hoeft ook niet via de breikransjes van vroeger te gaan. Wij vrouwen vinden onze wegen ook in de tijd van nu op manieren die helemaal van deze tijd zijn. De contacten worden nu via de digitale wegen gelegd.
Nog even een stoffig praatje, wanneer u de kudde op de foto ziet vraagt u zich misschien af waarom de schapen zo dicht op elkaar staan, dan zijn ze afzonderlijk niet zo te bewonderen. Nee, dat is waar, maar het spaart ruimte en zo wordt er voorkomen dat er te vaak afgestoft moet worden. Bij grote tussenruimtes tussen de schapen wordt de stof op de kast te veel zichtbaar. Nu kan ik met een aantal keren per jaar volstaan, want geloof mij, het schoonhouden van die kudde is een heel karwei.
klik
Na een wat stormachtig (zeker ook in de letterlijke betekenis van het woord, deze kerstvakantie was het geen winter, maar herfst) begin van dit nieuwe jaar, is nu het punt aangekomen dat de gewone dagelijkse bezigheden weer het gewone patroon gaan krijgen.
Ik kijk terug op een heerlijke tijd. De week tussen kerst en oud en nieuw hebben P. en ik als het ware voor het merendeel op ons eigen eilandje geleefd. Samen heel knus naar alle afleveringen van een hele oude serie: Wie betaalt de Veerman, gekeken, films gezien en verder veel naar wat op tv voorbijkwam. Hond(je) Hessel zorgde er voor dat wij onze portie dagelijkse buitenlucht kregen.
De eerste week in het nieuwe jaar is opgegaan aan bezoek krijgen, op bezoek gaan en samen met hen hele leuke dingen ondernemen. Zo zijn we met kleindochter Rixte naar de bioscoop geweest om Dolfje Weerwolfje te zien. Heerlijk om een zesjarig kleinkind te hebben en dan als opa en oma samen met haar en haar mama mee te mogen naar zo'n verrukkelijke kinderfilm. Naast het bezoek aan het stripmuseum in Groningen heb ik ook menig spelletje "mens erger je niet" gedaan. Ik vind het nog steeds een heel leuk spel om te spelen en Rixte en ik hebben elkaar daar zeker in gevonden.
Na hen uitgezwaaid te hebben kon de tijd besteed worden aan de diverse vriendschappen en sociale relaties. Heerlijk om daar gewoon wat tijd voor te hebben. Er was zelfs zoveel tijd om een geplande activiteit vanwege het weer te verzetten naar een andere avond. Dat mag wel haast een wonder heten, want meestal komt van uitstel afstel. Mogelijk kom ik hier in een volgend blogje nog even op terug.
Vrijdag in de namiddag vertrokken we met zijn vieren richting Hortus Haren om het Confucius China Light Festival te bezoeken. Vorig jaar was er in de dierentuin in Emmen ook zoiets maar door onder andere het slechte winterweer, maar ook door een gebrek aan initiatief en doorzetten ben ik daar toen niet geweest. Ik had mij heilig voorgenomen om wanneer er weer eens zoiets zou zijn, ik dit anders zou aanpakken. En dat is gelukt!.
Het geheel was genoeglijk en gezellig en mooi om te zien, maar eerlijk is eerlijk, ik had verwacht dat dit alles nog iets spectaculairder zou zijn. Of, nee dat is het nu ook weer niet, ik had verwacht dat het meer in de Chinese sferen gehouden zou zijn. Waarschijnlijk is het geheel wel een Chinese techniek, stevige karkassen gemaakt van sta aldraad en dit bespannen met heel dun doek, met daar binnen in de verlichting. Dat er naast de werkelijk prachtige draak, de mooie Chinese waterlelies, de prehistorische dieren en de olifanten en leeuwen ook veel disneyafbeeldingen waren, viel mij wat tegen. Daarnaast had ik ook liever meer Chinese muziek willen horen dan de deuntjes behorend bij die disneyopstellingen, maar dit neemt niet weg dat ik echt genoten heb.
Met deze constatering ben ik bijna aan het eind van dit blogje. Ik kan echt met genoegen zeggen dat, hoe ouder ik word, ik er steeds meer in slaag om heel ongecompliceerd te kunnen genieten. Van een buitenspektakel, maar ook van het moment dat zoonlief na een hele lange fietstocht binnenkomt, de door mij juist gebakken cake ruikt en ter afkoeling ziet staan en zegt: wat heb ik daar zin in. Samen aan de grote tafel met een kop koffie en een plak nog warme cake. Niet spectaculair, maar wel een prachtig moment.
Met al deze ervaringen ben ik er weer helemaal klaar voor om weer gewoon met de dagelijkse gang van zaken verder te gaan.
klik
Door ervaring weet ik, dat als aan het eind/begin van het jaar alle feestdagen in het weekend vallen, er in de kerstvakantie heel veel gewone doordeweekse dagen overblijven en dat is me toch een potje lekker. Dan blijft er zoveel meer tijd over om heel veel leuke dingen te gaan doen.
Om maar iets te noemen, met Rixte en haar moeder naarde film Dolfje Weerwolfje en samen een dagje naar Groningen...... Mede vanwege het slechte weer, leek het stripmuseum een uitstekend plan. In mijn optimisme was ik er vanuit gegaan dat het in de middag nog wat zou opklaren, zodat we ook nog even door de stad konden flaneren. Dit laatste was absoluut niet mogelijk. De dakpannen vlogen ons om de oren.
Op weg naar huis bleek dat ik toch wel een heel klein beetje gelijk kreeg. Na de overvloedige regen en de enorme windvlagen reden wij door het donker naar huis. Na een half uurtje rijden hield midden op de middag de nacht opeens weer op. Het was inmiddels rond half vijf en wij reden het daglicht weer tegemoet. Een hele merkwaardige ervaring.
Nu stond er voor deze week wel een bezoek aan een lichtshow op het programma. Samen met een bevriend stel zouden we naar Hortus Haren gaan om het China Light Festival te bezoeken. Veertig Chineese kunstenaars hebben daar in een maand 31 kleurrijke verlichte objecten gebouwd. Het festival is op 2 december geopend en is tot 29 januari te zien.
De organisatie van dit festival wil het publiek kennis laten maken met de magische cultuur van China. Zo zal er een verlichte draak van maar liefst 120 meter te bewonderen zijn.
Helaas ook vanavond zal het erg slecht weer zijn, dus niet zo geschikt voor een bezoek aan dit gebeuren, maar hopenlijk komt er van uitstel geen afstel, ons bezoek is slechts met enkele avonden uitgesteld. Het lijkt me nog steeds heel boeiend en ik kijk er naar uit, maar ik ben ook onder de indruk dat er soms zomaar heel spontaan een indrukwekkende lichtshow aan de einder verschijnt.
klik
Dit is mijn beeld van het onschuldige nieuwe jaar waar we binnengestapt zijn. Het oude jaar is in de schaduw van de boom nog net zichtbaar. De bomen lijken de nieuwe ijkpunten voor het nieuwe jaar te willen zijn. De toekomst ligt nog achter de horizon verborgen. Ik heb zin om daar mijn weg te gaan zoeken en ik hoop er enige voorspoed te vinden. Ik wens al mijn bezoekers veel goeds bij het gaan van het levenspad in dit jaar. Het jaar 2012
|
|
