Het eerste stukje van mijn rit naar school luister ik meestal naar de radio. Pas op de grote weg aangekomen schakel ik vaak over op het luisterboek. Om het eindeloze, oeverloze gezever, en de daarbij behorende met superlatieven doorspekte uitspraken aangaande de komende top 2000 niet aan te hoeven horen, had ik de radio op 538 gezet in plaats van de gebruikelijke radio 2. Ik moet zeggen dat ik miij met het programma 'Evers staat op' kostelijk vermaakt heb. Ik ga vast en zeker vaker naar dit programma luisteren.
Naast het luisteren was ik ook bezig vast te stellen, dat er al weer bijna een week voorbij was en dat ik steeds dichterbij het punt kom, dat ik een centimeter kan kopen om er dan vervolgens voor elke gewerkte dag een centimeter van af te kunnen afknippen.
Opeens stond ik bovenop de rem. Daar waar ik aan het eind van het dorp rechts af moet slaan werd mij geen voorrang verleend. Een blauwe auto schoot voor mij langs. Als in een reflex drukte ik, geschrokken maar ook geïrriteerd op de toeter, om te laten weten dat dit toch echt anders had gemoeten.
Als ik de volgende bocht omsla, hoor ik via de nieuwdienst, dat onnodig toeteren fors duurder gaat worden. De boete zal zo in de buurt van de driehonderd euro gaan bedragen. Ik zal dus beter op mijn tellen moeten gaan letten. Geen voorrang krijgen is één ding maar om ook nog eens driehonderd euro te gaan betalen voor een voorrang die niet aan mij verleend is, is wel een beetje heel veel. Ik zal toch moeten leren om mijn schrikreactie wat minder luiddruchtig kenbaar te maken.
(klik)
De foto's zijn wel in het dorp genomen, maar het is niet de plek waar dit gebeurde. Ik vond dit wel een mooie gelegenheid om eens iets van mijn dorp te laten zien
Had ik het maar niet genomen, dat laatste glaasje wijn, dat zoveelste koekje, dat derde chocolaadje of het zoveelste stukje kaas of worst, of die overheerlijke cashewnoten. Gelukkig ben ik niet zo heel vaak zo'n spijtoptant, vol met deze gedachtes, maar eerlijk is eerlijk, met een glas wijn kan ik zo heel af en toe de fout in gaan. Dan is het zo gezellig.....
Ooit was er een tijd, dat we op vrijdag- of zaterdagavond ook lekkere knabbelnootjes bij die wijn hadden. Het allerlekkerste vond ik de cashewnoten. Ik schrijf met opzet vond, want ik koop ze al een hele poos niet meer. Heel af en toe sta ik nog met een zakje in mijn hand om het met een zucht weer weg te leggen. Ik word er namelijk ziek van. Mijn darmen kunnen dat heerlijks niet meer op een juiste wijze verwerken.
Door schade en schande heb ik die wijsheid opgedaan. Eerst wil je, (hiermee bedoel ik mijzelf) niet geloven dat de lichamelijke ongemakken ontstaan na het eten van die lekkere noten, maar na de zoveelste poging om het toch nog eens te proberen, weet je genoeg. Het kan niet meer. Ik leg mij er bij neer.
En dan hoor ik opeens, dat zal rond 15 november geweest zijn, op de radio iets over kinderen en allergieën en cashewnoten. En o ja, dat stond ook nog op mijn lijstje om dat even uit te zoeken. Na enig speurwerk kom ik inderdaad het artikel tegen. In dat artikel schijnt het vooral om kinderen te gaan, maar ik kan u verzekeren, ook bij volwassenen kunnen cashewnoten voor grote problemen zorgen. Hoe lekker dan ook, voor mij geen cashewnoten meer
Als illustratie dit keer een stukje uit het persbericht.
Nederland telt steeds meer kinderen met een ernstige allergie voor cashewnoten. Dit probleem is mogelijk groter dan de bekende pinda-allergie. Onderzoekers van Erasmus MC, UMC Groningen en Wageningen Universiteit gaan onderzoeken hoe vaak deze allergie voorkomt en hoe ernstig kinderen erop reageren.
De dikke mist waarop we de laatste weken steeds getrakteerd worden, behoort absoluut niet tot mijn favoriete weertype. Heb ik dit jaar het echte zomergevoel gemist, van lekkere herfsstormen, de felle regenbuien en de daarbij behorende voortjagende wolkenpartijen is dit jaar ook al geen sprake. Echt veel paddestoelen heb ik dit jaar ook niet gezien en dat kwam niet alleen maar doordat ik volop door hond(je) Hessel in beslag genomen werd (wordt). Ze zijn er gewoon niet geweest. De tijd is nu ook al voorbij, maar als troost put ik dit keer dan maar uit foto's van voorgaande jaren.
Vanmorgen heb ik mij een weg door de dikke mist gebaand om even bij mijn vader op bezoek te gaan om hem een stuk van mijn zelf gebakken gevuld speculaas te brengen. Ik meende mij te herinneren dat hij dat vroeger erg lekker vond. Zijn kommentaar zal ik maar als een compliment opvatten, al klonk het anders: 'Het smaakt geleuf ik, (het gaat veelal in het Veluws dialect) wel net zo lekker als daj 't in de winkel koopt. Ie kunt niet preuven daj 't zelf gemaakt hebt" en met een : "ja dat was echt lekker" werd het schoteltje aan de kant gezet.
Ach, toch een aardige anekdote om te onthouden.
(klik)
Ook dit jaar staat de lidcactus weer te bloeien met die éne bloem. Elk jaar rond deze tijd geeft-ie een paar bloemen en dit herhaalt zich omstreeks de pasen. Daarmee wordt bij mij, eigenlijk tegen beter weten in, toch ieder keer weer de bron van hoop aangeboord dat het ooit eens een hele weelderige cactus zal zijn.
Er lijkt even een kalmte in mijn leven te zijn gekomen en dat is iets waar ik altijd even aan moet wennen. Ik ben niet voor niets een boogschutter, waarbij het leven meestal met pieken en dalen verloopt.
Over een tijdje, wanneer de hectiek weer toeslaat en dat moment zal heus weer komen, heb ik zo'n spijt dat ik zo heel veel tijd gewoon verklungeld heb, want dat is waar ik op dit moment mee bezig ben, mijn tijd te verklungelen met niets.
Maar misschien heeft een mens ook wel eens zo'n periode nodig, een tijd van voortkabbelen. of voortkabbelen, mijn tijd te besteden met iets wat mij zomaar invalt. Zin in koekjes? Dan ga ik toch koekjes bakken. Zin in gevuld speculaas? nog nooit gemaakt, toch maar eens proberen en lekker dat het is.....
En mij niet schuldig voelen, dat ik niet direct met zo'n stuk speculaas naar mijn vader hol. Ik weet dat hij dat lekker vindt, maar als ik weer in de auto stap en naar hem toerijd verandert het karakter van de dag en dat is nu net wat ik niet wil. Ik wil mijzelf dwingen mij niet alleen maar te richten op het doen van nuttige dingen.
Ach ik weet altijd wel weer een manier te vinden om het mijzelf moeilijk te maken. En toch wil ik het leren, de dagen laten komen en de dagen laten gaan. Eb en vloed. Het leven leven zoals het zich voordoet.
klik
Al lezend kwam ik weer eens een naam van een schilder tegen en dat prikkelt mij dan genoeg om dit even op te zoeken. De naam Marlene Dumas deed ergens in de verte wel een belletje rinkelen, maar haar echt thuis brengen kon ik niet.
Wat is zo'n computer dan een zegen. Op deze manier op zoek gaan, was vijfentwintig jaar geleden echt niet mogelijk. Ik liep toe vele malen tegen het feit aan dat ik iets niet wist en dat ik mij dan voornam om het bij gelegenheid maar eens in de bibliotheek op te gaan zoeken. Maar de gelegenheid deed zich dan heel vaak niet voor en ik vergat het heel vaak weer. Het mij ergens in verdiepen kwam er dan gewoon niet van.
Met de PC is dit wel mogelijk, dus maar even aan het zoeken. Maar dat even wordt dan vaak wel heel lang, omdat ik ergens blijf hangen. Ik zie een aantal werken van haar, dat boeit mij en dan wil ik wat meer weten van de persoon Marlene Dumas. Hup naar de volgende site en ik krijg mijn informatie.
Ze is ongeveer van mijn leeftijd, ze is van Zuid Afrika naar Amsterdam gekomen en ze wordt geplaatst bij de conceptuele kunstenaars. In dat rijtje zie ik ook Wim T. Schippers staan en opeens begrijp ik dat gedoe met die pindakaas.
Via via kom ik op de website http://www.allposters.nl/ terecht en ja, dan ben ik nog lang niet uitgekeken. Opeens zie ik iets van Dubuffet. Het doet mij direct denken aan een tekening van één van de kleindochters. Ik heb daar een foto van gemaakt en die komt nu zo af en toe voorbij omdat de screensaver als fotogalerij staat ingesteld. Dat is een hele aardigheid, want zo zie ik in de loop der tijd alle foto's in willekeurige volgorde voorbijkomen. Ook de foto van die tekening.
Alleen ik weet niet waar ik dat ding kan vinden. Wat ik wel weet is, dat ik die foto moet vinden en dat ik die dan wat uirvergroot wil afdrukken. Die foto wil ik definitief als kunstwerk aan de muur hebben hangen. Het doet zeker niet onder voor het werk van die Dubuffet, waarvan er in een beperkte oplage posters zijn gemaakt.
Voor de nieuwsgierigen onder ons: Het boek waarin ik de naam Dumas tegenkwam heet: De Franse tuinman van Santa Montefiore. Het is een niemandalletje, maar het leest ter ontspanning wel even lekker weg.
klik
Ik heb ze vanaf het begin foeilelijk gevonden, die platte plompe suède laarzen. Dat ze lekker warm zijn zal ik niet ontkennen, maar mooi of elegant, nou nee. Het heeft meer dan een jaar geduurd, dochterlief en vele anderen in Den Haag hadden er al zeker een winterlang vreugdevol op rondgestapt, voordat ik ze hier ook in grote getale aan de voeten zag verschijnen. Het zal ook wel met de prijs te maken hebben, want duur zijn ze wel. Zelfs voor kinderen.
Voor mijn leerlingen is dit schoeisel vaak ook te duur. Terwijl het voor de één soms wel mogelijk is om zo'n dure uitgave te doen, is het voor een ander soms echt niet haalbaar. En dan worden er listen verzonnen.
Zo hoorde ik in de afgelopen weken een keer een gesprek tussen twee leerlingen waarin uiteengezet werd hoe ze er in geslaagd was om heel goedkoop een paar "echte" uggs te kopen. Het zal vast via marktplaats gegaan zijn, want het juiste adres werd niet gegeven.
Vrijdag werd door een groepje meiden de betreffende uggs nog eens goed onder de loep genomen. "Nee hoor", riep er één triomfantelijk,"het zijn geen echte. Er staat made in Australië en dan zijn het neppers. De echten worden tegenwoordig in China gemaakt. Ik dacht ook al, ze ruiken veel te veel naar verf. Hoeveel heb je er voor betaald? Vast meer dan honderd euro. Dat is veel te duur voor neppers, want die kun je ook wel voor dertig euro krijgen".
Bedremmeld trekt de leerling haar uggs weer aan. Ze zijn in die paar minuten niet anders geworden, maar in haar ogen een stuk minder mooi. Het verschil zit in een labeltje.......
Nog even een grappige toevoeging, hoe verscihillend kan het zijn. Stapt de éne kleine meid op die dure uggs rond, de ander heeft een paar beste wandelschoenen aan haar voeten. De overeenkomst is dat ze beiden goed uit de voeten kunnen en nog vrolijk op deez' aardbodem rondstappen zonder zich om labeltjes te bekommeren. Zij zijn nog volop in de leeftijd van de schoen zetten en dat kan vanvond weer
Gelukt, mijn eerste gehaakte amigurumifiguurtje is af. Een aantal weken geleden heb ik deze vorm van schone kunsten bij Wieneke ontdekt. Dat wil ik ook proberen, zo was mijn eerste gedachte toen ik dit zag. Lekker klooien met een haaknaaldje en wat katoen.
Ik heb er een deel van de zondagmiddag en een deel van de maandag aan besteed. Het is toch best nog wel tijdrovend.
Een nieuw logje mèt enige inhoud schrijven zat er dus vandaag niet in. Ik kan mijn tijd maar één keer gebruiken. En tijd is nu eenmaal eindig, maar gelukkig heeft een volgende dag gewoon weer opnieuw tijd. Alleen zal ik dan opnieuw keuzes moeten maken.
Soms gaat alles net even iets sneller dan dat ik het bij kan houden. Een paar weken geleden las ik ook al iets over vaagtaal. Ik had er toen over willen bloggen maar het kwam er niet van. Het zal de vooraankondiging van de vaagtaalverkiezing wel zijn geweest.
Ook toen was mijn aandacht al getrokken door de term "in je kracht staan"' .Het herinnerde mij onmiddellijk aan drie jaar geleden. Tijdens mijn dieptepunt in de werksituatie en mijn hoogtepunt daarnaast, het uitbrengen van mijn boek, werd ik, om weer terug te keren in mijn werk, begeleid door iemand van de arbodienst. Zij gebruikte toen de term, dat ik ook in mijn werk weer zien in mijn kracht moest zien te komen.
Ik had toen al zoiets van: wat een vreemde uitdrukking, wat zou ze daar nu precies mee bedoelen? Ik had toen niet de energie om op een dergelijke futiliteit in te gaan, dus heb ik het maar laten zitten. Als ik zie hoe ik nu weer met veel plezier aan het werk ben, zou ik kunnen zeggen: ik ben dus weer in mijn kracht gaan staan. Brrr. echte vaagtaal dus.
"Duurzaam" is dit "in mijn kracht staan" wel, want dat is nu al weer ruim drie jaar bezig. Deelnemers aan de vaagtaalverkiezing schijnen zo langzamerhand ook de buik van vol te hebben dat alles tegenwoordig "duurzaam" moet zijn. Op dit moment heb ik daar wel een afwijkende mening over en wel hierom.
Dit is het eerste blogje wat ik op de nieuwe PC schrijf en ik mag toch hopen dat deze nieuwe wel een heel duurzaam leven heeft. In ieder geval stukken langer dan de twee jaar zoals de vorige. De toekomst zal het uitwijzen. (klik)
|
|
