Meestal verlang ik in de vakantie naar uitbundig zonnig weer, maar de laatste week is het weer voornamelijk grijs en dat past helemaal bij mijn gemoedstoestand. Op de enige uitzonderlijke zonnige dag is gebleken dat ons hondenvriendje ernstig ziek is. In de eerste dagen liet hij overduidelijk merken geen zin te hebben om met ons mee te gaan. Wij dachten eerst dat Sjors zich aan zijn leeftijd ging aanpassen, zestien jaar is ook niet nix. Omdat hij toch niet graag in de hondenkar zit, trokken we er maar alleen op uit. Omdat de zon toch niet schijnt wordt het niet echt heet in de caravan, zodat het wel verantwoord is om hem een paar uurtjes alleen te laten. Hij vond het ook niet erg, want hij stond niet zo als gebruikelijk was bij de deur van: Ik ging toch wel mee he? nee hij gaf er de voorkeur aan om lekker te blijven slapen totdat….
Op een middag bleek het helemaal mis te zijn. We zaten wat lui en loom te lezen en ondertussen wilde Sjors een ander plekje om te gaan liggen wilde gaan zoeken. Maar dat ging niet zo goed. Het lopen ging niet echt lekker en hij rilde en beefde. De volgende dag zijn we naar de dierenarts gegaan. Deze heeft een bloedmonster afgenomen en daaruit is af te leiden dat Sjors ernstig ziek is. Vooral de lever functioneert niet meer naar behoren. Daarom is hij ook zo moe. Hoewel hier weinig tegen te doen is heeft hij wel wat medicatie gekregen. Hij knapt wel wat op maar we kunnen niet echt meer iets met hem ondernemen. Niet wandelen, maar ook niet fietsen. Dat hobbelt veel te veel. In de auto ligt hij redelijk comfortabel, mits hij er wel in- en uitgedragen wordt.
En zo zijn we wat meer aan de thuishaven gekluisterd. We kunnen wel eens even weg, maar geen hele dag. En zo lang de zon niet schijnt kunnen we ook nog wel even iets bekijken, We zijn nogal beperkt in onze mogelijkheden maar dat is nog niet eens zo erg, Het is zo anders zonder een Sjors in onze kielzog. Ik weet het, hij is er nog, maar toch is hij er ook al een klein beetje niet meer en heel erg lang heeft hij niet meer te gaan. Een paar maanden, een paar weken,? Wie zal het zeggen?
Sjors heeft geen pijn en we kunnen hem hier ook goed verzorgen. Daarom kiezen we er ook voor om hier te blijven en niet voortijdig naar huis te gaan. Verdrietig staar ik wat naar de einder. Het leven is eindig, maar het leven gaat ook door.
Een paar dagen geleden zijn we vertrokken om tijdelijk wat ruimer te gaan wonen. Na een lange reis dachten we in Josselin in Bretagne een aardig optrekje gevonden te hebben. Vol verwachtingen hebben we hier voorlopig onze tenten opgeslagen. De wandeling naar het stadje is ongeveer net zover als vorig jaar in Chateaulin. Het kanaal (van Nantes naar Brest)is de tweede vergelijkbare overeenkomst. Ook het weer is nagenoeg hetzelfde als het vorige jaar, elke dag heel afwisselend, maar voornamelijk wel droog.
Mijn conditie lijkt wat minder als vorig jaar te zijn; het kost mij aardig wat moeite om de heuvels op te komen. Na ons goed geörienteerd te hebben, hebben we de biezen gepakt en zijn we, zeg maar, aan de andere kant gaan wonen. Het is hier iets ruimer en er gebeurt wat meer. We hoeven niet een heel terrein voor ons alleen te hebben. Er mag wel een klein beetje reuring zijn. Bovendien is er op deze plek wel sprake van de aanwezigheid van Wifi.
Vandaag heb ik ons programma wat in de soep laten lopen. Ik wil zo graag eens een pardon zien en vandaag zou er eentje zijn, ongeveer tien kilometer bij ons vandaan. Vorig jaar had P. daar niet zo veel oren naar, maar toen ik uitlegde dat er dan mogelijk ook klederdracht gedragen zou worden, had hij er wel begrip voor dat ik dit dan wel een wilde bekijken. We zij er vroeg voor opgestaan om er via een mooie fietsroute naar toe te kunnen gaan. Toen we aankwamen was er niets te zien, helemaal niets. Niente!
Na thuiskomst bleek dat ik mij in het plaatsje had vergist. Ach kan gebeuren en het was verder wel een aardig fietstochtje. Een mooie bijkomstigheid was, dat wij op tijd terug waren voordat de regen het verdere dagprogramma zou gaan bepalen.
Van hondsmoe via hondenweer naar hondsdagen is maar een kleine stap. De hondsdagen schijnen te beginnen of net begonnen te zijn. De dagen van omstreeks 20 juli tot rond 20 augustus worden de Hondsdagen genoemd. In deze periode, die soms ook wel eens iets eerder of later begint, komt de heldere ster van het sterrenbeeld De Grote Hond gelijk met de Zon op. In deze tijd van het jaar is Sirius dus niet zichtbaar. Is het bij de start van deze periode mooi weer, dan blijft het ook zo. Helaas schijnt dit ook te gelden voor wanneer het zoals nu het geval is, bij aanvang regent. Dat belooft niet veel goeds....
De stap van hondsdagen naar het land van onder andere die gekke mutsen is veel groter, maar het heeft wel met een hond te maken. We hopen toch op een beetje mooi weer in het land van de Bigoudènes. Echt heel warm hoeft het daar voor ons ook weer niet te worden. Dat kan onze hele oude hond Sjors die onlangs zestien jaar is geworden, niet verdragen, maar dat hondenweer van de afgelopen dagen hoeft nu ook weer niet. Gewoon lekker droog weer met een temperatuurtje van 23 to 25 graden, meer vraag ik niet.
Met Sjors in de hondenkar achter de fiets, lange wandelingen kunnen ook niet meer met hem, hopen we dit schiereiland verder te kunnen gaan bekijken. Dat fietsen is ons vorig jaar goed bevallen. Toch in mijn geliefde Frankrijk, maar wel op een manier waar Sjors zich ook redelijk lekker bij voelt. Zolang Sjors leeft, blijven wij onze hond trouw, ook al moet ik dan de concessie doen om niet het warme weer waar ik zelf zo van houd, op te gaan zoeken. Onze trouwe viervoeter heeft recht op een gelukkige oude dag. En Bretagne is mooi, kijk zelf maar. (klik)
Ook dit schooljaar is weer ten einde, alleen zijn die laatste schooldagen dit jaar wat aan mij voorbij gegaan. Woensdag, de dag van het personeelsreisje heb ik besteed aan een dag met mijn hele eigenste familie. We wilden een dag met elkaar uit, dochterlief en haar Rixte en zoonlief met zijn Nina die weer in het land was, en wij de oma en opa. Sprookjesland Enkhuizen leek ons een goede plek van samenkomst.
Toen de afspraak gemaakt werd had iedereen natuurlijk een mooie zonnige dag voor ogen. Helaas dit mocht letterlijk niet zo zijn. Figuurlijk scheen de zon wel volop. Even hebben we op dinsdagavond nog geprobeerd om een alternatief te vinden in de vorm van Nemo Amsterdam, maar daar hebben we toch maar van afgezien. Waarschijnlijk zouden heel veel mensen naar een attractie binnen zoeken zodat het risico van te grote drukte wel heel erg aanwezig was. En och, de regen viel mee,het was te doen; bijkomend voordeel was dat er geen wachttijd was voor de diverse attracties zoals de bootjes, de fietsen en de paarden.
Na deze dag was er nog de logeerpartij van Nina bij ons. De eerste dag was zoonlief er nog bij en dat gaf mij de gelegenheid om het schooljaar netjes af te maken met het uitreiken van de rapporten. Maar toen kwam de allerlaatste schooldag. Zoonlief moest aan het werk en Nina bleef bij ons, alleen. Ik heb gekozen om van school thuis te blijven en de collega's per mail een goede vakantie te wensen. Mijn thuisblijven werd beloond. Het was leuk! Ondanks dat haar taal voor het grootste gedeelte Roemeens is, konden wij het toch uitstekend met elkaar vinden. Het begrijpen van het Nederlands is over het algemeen goed en met gebarentaal kom je ook een heel eind. En samen spelletjes doen kan natuurlijk altijd.
Vandaag hebben we onze vijfjarige kleine meid weer teruggebracht naar haar moeder. Morgen gaan ze weer naar huis. Aan het eind van de vakantie kom ik er nog een keer op terug, want dan gaan wij er weer een aantal dagen naartoe. Nu eerst uitrusten, want oma zijn is wel heel vermoeiend. Dat dan weer wel.
Het feit dat ik noch de muziek noch de levensstijl van Herman Brood heb kunnen waarderen zal er wel toe bijdragen, dat ik mij de afgelopen week, maar vooral vandaag geërgerd heb aan het feit dat de suïcide van hem zo breed uitgemeten wordt. Hoewel ik het respecteer wanneer iemand het besluit neem niet meer verder te willen leven, gaat het mij te ver om een zelfmoord bijna als een heldendaad te gaan zien.
Het is maar al te bekend dat jongeren, bezig met zichzelf te vinden, zich een tijdlang identificeren met de één of ander bekend persoon. Dit kan van alles zijn. Ook popsterren. Ik mag toch hopen dat mensen dit niet stoer gaan vinden en hierin een excuus zien om ook uit het leven te stappen. Heel ludiek, maar wat mij betreft NIET grappig, als iemand zijn kind via een briefje laat weten: "papa is gaan bungyjumpen, maar dit keer zonder elastiek". Radio 2 bracht het als een hele goede grap passend bij Brood. Nogmaals, ik hoop dat dit soort herdenkingen geen invloed heeft op het cijfer van de toch al te veel gepleegde zelfmoorden.
Ik richt mij liever op de levenden. Neem nu al die muzikanten die het afgelopen weekend op het North Sea Jazzfestival aanwezig waren. Wat zou ik daar graag een keertje bij willen zijn. Ik heb genoten van de beelden op tv van bijvoorbeeld Tom Jones en Paul Simon, maar ook om de jonge generatie bezig te zien. Ik ben de laatste tijd in de ban geraakt van Kyteman. Wat een geweldige muziekkunstenaars. Ik heb een CD besteld en deze heb ik al vele malen in de auto afgespeeld. Heerlijk en het lijkt wel of ik de nummers elke keer mooier vind worden. Het is zo'n veelheid aan klanken. Luister zelf maar. Ik word er heel blij van.
Gelukkig sta ik niet elke dag stil bij het feit dat ik ouder word, maar vandaag was het zo'n dag. En met ouder worden bedoel ik dan ook echt (een beetje) oud. Mijn generatie valt zo langzamerhand samen met de bevolkingsgroep die tot de ouderen gerekend worden. Van de generatie boven ons zijn er al heel veel gestorven. Mijn vader leeft dan nog, maar de meesten van mijn leeftijdgenoten hebben geen ouders meer.
Ook overviel mij vandaag zomaar de gedachte, dat ik er nog steeds niet aangewend ben, dat ik sommige mensen nooit meer tegen zal komen, omdat zij niet meer in leven zijn. Te jong gestorven, zoals dat dan heet, maar de rij wordt wel steeds langer; het worden er steeds meer......
Een ander punt waaraan ik merk dat ik ouder word, is het feit, dat ik al vele malen op vakantie ben geweest. Waren de beelden van Frankrijk in de Tour de France vroeger nieuw voor mij, met hier en daar eens een plekje waar ik ook geweest was, tegenwoordig herken ik vaak en veel beelden.
Zo ook vandaag. Ik zag de beelden rond Super Besse. Ik dacht dat ik daar nog maar kort geleden met vakantie was geweest, blijkt het alweer vijf jaar geleden te zijn.......
Veel tekst heb ik deze keer niet. Soms wijk ik van het rechte pad af en neem ik een weg die qua afstand misschien wel korter is dan de normale weg die ik rijd, maar sneller is het zeker niet. Wel heel erg mooi. Twee weken geleden moest ik ergens op stagebezoek en ik nam daarna een korte route naar huis. En ik raakte helemaal verliefd op het landschap. Zo mooi, zo wonderschoon, zo onfires en zo dichtbij huis. Ik wist het direct, dit traject wilde ik heel graag lopend afleggen. Zondagmorgen zijn we op tijd vertrokken. De auto ruim vijftien kilometer verderop geparkeerd en we zijn langs al die kleine weggetjes naar huis gelopen.
Ruig kaal en arm, maar ook
Prachtige doorkijkjes, men noemt het coulissenlandschap
Toen ik er een paar weken geleden met de auto langs kwam, was al het gras nog lang, wardoor het land nog ruiger leek.
De oude boerenwagens
P. moest lachen om mijn escapades. 'Het mag zo af en toe een wonder heten dat jij 's avonds gewoon weer aan tafel zit. Ik vrees de dag dat jij je ergens in verliest en vergeet om thuis te komen,' zo was hoofdschuddend zijn kommentaar. Maar ook hij was wel onder de indruk van al die mooie weggetjes, waar je normaal gesproken zo aan voorbij vliegt.
Het valt niet mee om van twee onderwerpen één blogje te maken. Waarom zo moeilijk, maak dan twee aparte blogjes, hoor ik u bijna denken. Dat zou kunnen, maar ik zie ergens overeenkomsten die ik met elkaar in verband wil brengen, maar ik weet even niet hoe. Al schrijvend kan ik het opeens benoemen. Het is de LUST. Beide mannen hebben zich misschien te veel laten leiden door het najagen van hun lusten.
Het gaat om prins Albert van Monaco en de Franse Dominique Strauss Kahn. Ik neem het de 53 jarige Albert helemaal niet kwalijk dat hij al vele avonturen heeft gehad, maar met het aangaan van een huwelijk, neem ik toch aan dat dit als een serieuze aangelegenheid wordt gezien. Gezien het feit, dat de trouwdatum al bijna een jaar bekend was, kan ik weinig waardering voor hem opbrengen als datgene wat er van hem beweerd wordt, waar is. Helaas ben ik geneigd te denken dat wat de pers beweert misschien wel juist is.
Dit in tegenstelling tot Dominque Straus Kahn. Hoewel uit verhalen blijkt dat deze meneer een vrij uitgebreid amoureus verleden schijnt te hebben, heb ik de verhalen rond dat kamermeisje vanaf het begin gewantrouwd. De brute wijze van benadering van deze dame zoals dit in de pers wordt afgeschilderd is op mij als zeer ongeloofwaardig overgekomen.
Ongeloofwaardig, dat is ook het woord wat ik wil gebruiken voor de rol die Albert als bruidegom heeft gespeeld. Nergens heb ik ook maar een stukje tederheid kunnen ontdekken naar zijn bruid Charlène toe. Ik heb alleen maar gezien hoeveel belangstelling hij voor de omgeving ten toon spreidde, Een knikje hier, een knipoogje daar. Ik zie de toekomst van de bruid somber in. Is er wel een toekomst voor haar samen met haar man?
Misschien heeft het huwelijk van mijnheer en mevrouw Straus Kahn na de woelige baren van de afgelopen tijd nog wel meer kans om vlot getrokken te worden dan dat het huwelijksbootje van het kersverse echtpaar in een veilige haven zal aanmeren. Het is me wat met die lust van die mannen.
Het gebeurt niet zo vaak meer dat ik mijn werk mee naar huis neem. Meestal kan ik al het voorwerk en het nawerk wel op de werkplek zelf uitvoeren. Ook ligt de tijd dat ik vaak en veel wakker lag van mijn merk, gelukkig al weer een aantal jaren achter mij.
Het heeft echt wel een flinke tijd geduurd voordat ik kon zeggen mij weer echt helemaal thuis te voelen op de werkplek. En echt helemaal voor de volle honderd procent is het nog steeds niet. Ergens is er nog steeds een heel speciaal plekje voor de locatie, gelegen in het stadje vlak in de buurt waar ik woon. De school waar ik met zoveel plezier mijn werk deed. Misschien heeft de tijd en de afstand er iets mee te maken, want, echt ik heb het nu op mijn werk ook heus wel naar mijn zin. Ik vind het in ieder geval leuk genoeg om mijn huidige werkplek even te tonen.
Het is een aardige clip geworden, vergelijkbaar met de verschillende andere lipdubs die ik ondertussen gezien heb. De clip is in twee locaties opgenomen. Na 3.42 minuten komen we dan bij mij op de werkvloer bij de opleiding Verpleging en Verzorging. De opleiding Verzorging kent ook de differentiatie Kraam en zo komen we bij de baby waar Michaël Jackson over zingt. Op zich wel goed gevonden. Ach weet u wat, kijk zelf maar. http://www.youtube.com/watch?v=UCMYQJnDopM
al verlang ik in de vakantie naar uitbundig zonnig weer, maar de laatste week is het weer voornamelijk grijs en dat past helemaal bij mijn gemoedstoestand. Op de enige uitzonderlijke zonnige dag is gebleken dat ons hondenvriendje ernstig ziek is. In de eerste dagen liet hij overduidelijk merken geen zin te hebben om met ons mee te gaan. Wij dachten eerst dat Sjors zich aan zijn leeftijd ging aanpassen, zestien jaar is ook niet nix. Omdat hij toch niet graag in de hondenkar zit, trokken we er maar alleen op uit. Omdat de zon toch niet schijnt wordt het niet echt heet in de caravan, zodat het wel verantwoord is om hem een paar uurtjes alleen te laten. Hij vond het ook niet erg, want hij stond niet zo als gebruikelijk was bij de deur van: Ik ging toch wel mee he? nee hij gaf er de voorkeur aan om lekker te blijven slapen totdat…. 
Ongeloofwaardig, dat is ook het woord wat ik wil gebruiken voor de rol die Albert als bruidegom heeft gespeeld. Nergens heb ik ook maar een stukje tederheid kunnen ontdekken naar zijn bruid Charlène toe. Ik heb alleen maar gezien hoeveel belangstelling hij voor de omgeving ten toon spreidde, Een knikje hier, een knipoogje daar. Ik zie de toekomst van de bruid somber in. Is er wel een toekomst voor haar samen met haar man? 
