En opeens valt zo'n nieuw woord tijdens een vergadering. Onze medewerking wordt gevraagd voor een lipdub en binnenkort zal de opname gemaakt gaan worden voor zo'n lipdub. Gelukkig dat dit aan het eind van een vergadering wordt medegedeeld, want ik heb mijn aandacht er niet meer biij. Lipdub, nooit van gehoord, wat zou dat zijn. Tijdens de rondvraag schraap ik de moed bij elkaar om de vraag te stellen wat een "lipdup of zoiets" is. Instemmende geluiden, er blijken meer mensen te zijn die niet weten wat het is. De uitleg is simpel, het schijnt een soort videoclip te zijn van een groep zingende mense die achterwaarts wordt opgenomen. Deze clip zal aangeboden worden aan een vertrekkende directeur.
het spektakel heeft onlangs plaats gevonden en daarmee is het hoogste tijd om maar eens op onderzoek uit te gaan wat het nu echt is. Directe aanleiding is een klein artikeltje hierover in de nieuwe VARAgids.
Wikipedia leert mij dat het in 2008 daadwerkelijk is begonnen. Zes studenten van de faculteit "digitale media" van de hogeschool Furtwangen, een universiteit in Duitsland waren de eersten die in dat jaar een "universiteits lipdub" maakten. Bijzonder was dat hun lipdub bestond uit één enkele opname (shot), met andere woorden er is geen beeldmontage toegepast. Zij hebben andere universiteiten en hogescholen wereldwijd uitgenodig om ook een lipdub te maken en hen te overtreffen.
Het schijnt nu een echte rage te zijn. De universiteit van Nijnmegen had haar lipdub 27 april 2010 al klaar. De lipdub van de RuGroningen is deze maand uitgekomen. Jakob Lodwick, schijnt de term "lip dubbing" op 14 december 2006 al bedacht te hebben. Dit was voor de video getiteld Lip Dubbing: Endless Dream In de beschrijving van de video schreef hij, "Ik liep rond met een liedje dat door mijn koptelefoon klonk, en filmde mezelf terwijl ik mee aan het zingen was. (...) Is er een naam voor dit? Zo niet, dan stel ik 'lip dubben' voor.*
Weer wat geleerd. Ik ben weer helemaal bij. En u beste bezoeker, was u al op de hoogte van dit fenomeem? Mocht dit niet het geval zijn dan kunt u op deze link http://www.vimeo.com/123498 de lipdub van endless dream zien en opde volgende link http://www.dvhn.nl/nieuws/groningen/article6737821.ece/Lipdub-universiteit-Groningen-hit-op-YouTube de lipdub van Groningen.
Soms is, achteraf, een blogje helemaal niet geworden, wat het had moeten worden. Ik was in de afgelopen tijd een paar, voor mij, vreemde woorden tegengekomen in een boek die ik thuis aan het lezen was en in dat vorige berichtje had ik via de beperkingen van een luisterboek naar die vreemde woorden willen gaan om dit als hoofdonderwerp te nemen. Dat is niet gelukt. Een nieuwe poging.
Om toch nog even in te gaan op zo'n beperking bij een luisterboek: het is niet mogelijk om snel even een woord op te schrijven of een aantekening te maken van een interessant onderwerp wat uitdaagt tot een nader onderzoek. Naderhand het fragment opzoeken is tijdrovend en komt er meestal niet meer van. ik probeer het dan maar met mij mee te dragen, maar dat lukt lang niet altijd
Wanneer ik zelf een boek lees, is dat veel makkelijker. Zodra ik iets tegenkom waar ik op een later tijdstip nog iets mee wil, pak ik het kladblok wat bij de PC ligt en schrijf het op. Zo is dat ook gegaan met de woorden prohibitief en palaver. Deze woorden kwam ik onlangs tegen in het boek "Venijn", geschreven door Jan Terlouw samen met zijn dochter. Het eerste betekent zoiets als verbiedend of afwerend. Het was mij niet helemaal duidelijk waarom dit nu zo nodig gebruikt moest worden. Het had niet echt een meerwaarde, behalve dan het etaleren van kennis door het gebruik van een niet zo'n gangbaar woord. Maar of dat nu echt de bedoeling is geweest weet ik natuurlijk ook niet, maar voor mij hoeft dat niet zo nodig. Een paar van die woorden verheft het verhaal heus niet tot literatuur. Het was een aardig roman, maar niet meer dan dat.
Nog een klein eindje en dan is de lange weg van een heel schooljaar weer afgelegd. Dit jaar is de weg iets langer dan voorgaande jaren, omdat regio noord pas laat vakantie krijgt. Ik ga dus gewoon nog maar even door met wat ik het gehele jaar gewend ben om te doen, maar ik kijk wel uit naar het punt in de verte. Toch ben ik ondertussen al wel bezig met een beetje terugkijken naar het jaar. Naast alle mantelzorgperikelen en de drukte die dat met zich mee brengt, heb ik zelf toch wel een leuk jaar gehad. Van de meeste leerlingen krijg ik de indruk dat ook zij over het algemeen tevreden terugkijken op hun eerste jaar.
Ook dit jaar heb ik tijdens de rit naar en van school weer de nodige luisterboeken afgeluisterd. Het zijn er tot nu toe in totaal 10 stuks geweest. Ik zal het indringende verhaal "De woestijn" van Warris Diri niet snel meer vergeten. Sommige passages, zoals de besnijdenis bij vrouwen, heb ik met het zweet in mijn handen aan zitten horen. Echt een boek waarvan ik vind dat ik kennis moet hebben van de inhoud van dit boek. Dat geldt ook voor het boek Eten Bidden en Beminnen van Elisabeth Gilbert, alleen ben ik over dit boek wat minder lovend. Ik zou denk ik veel moeite hebben gehad om dit zelf uit te lezen. Het valt mij wel op dat jongere vrouwen diep onder de indruk zijn van dit boek, maar vrouwen van mijn leeftijd veel minder. Ach ja, dan Vaslav van Arthur Japin. Door het voorlezen werd het verhaal heel beeldend voor mij. En dan de boeken van Stieg Larsson, voorgelezen door Ron Brandsteder. Spannend!!! Ook toen zat ik zo nu en dan met ingehouden adem en zweethanden aan het stuur. Als laatste noem ik nog Tikkop van Adriaan van Dis. Tsja, weer een heel ander verhaal.
Het lukt niet altijd om, wanneer ik naar huis rijd, de aandacht bij het boek te houden, maar vaak dwing ik mij er wel toe. Ik laat op deze manier wel het werk op het werk en neem het niet mee naar huis. Ook al heb ik leuk werk, als ik vrij ben wil ik ook graag los van school zijn. Er is een tijd van werken en er is een tijd van vrij zijn. Het heeft beide zijn charme. Net zoals de bloemen van de onderste foto. Als ik deze bloemen in Bretagne in een hele groete groep zie staan vind ik dat mooi, maar ik vind de drie bloemen van deze agapanthus in een pot bij mij op het teras ook heel mooi. klik de foto
Het zal u misschien verbazen, maar ik ben zo'n iemand die nog van het ouderwetse puzzelen houdt. Naast het plezier wat ik er aan beleef, leer ik telkens weer hoe belangrijk het is om oog voor hele kleine details te hebben. En als ik dan zo bezig ben wil het ook nog wel eens gebeuren dat ik ondertussen op hele andere terreinen iets aan het uitpuzzelen ben. Zo had ik gisteren in mijn hoofd al een blogje in grote lijnen klaar totdat...
Vanaf het begin ben ik niet tevreden geweest over de magnetron in mijn nieuwe keuken. Volgens mij was het geen combimagnetron, maar hierover waren in ons huis de meningen verdeeld. In de bijbehorende gebruiksaanwijzing staat namelijk wel hoe de magnetron in combinatie met de gril werkt. Over hoe ik van een ovenfunctie gebruik kan maken kan ik niets vinden. Ooit vorig jaar heb ik geprobeerd om bij de keukenleverancier een uitgebreidere gebruiksaanwijzing te krijgen, maar dat is toen niet gelukt. Ik kreeg het advies om zelf even te bellen met de Smegleverancier. Dat is er nooit van gekomen, omdat ik toch niet de tijd had om een taart te bakken. Maar heel vreemd, ergens begon het vermoeden steeds groter te worden, dat dit waarschijnlijk ook nooit met dit apparaat zou kunnen.
Opeens krijg ik tijdens het puzzelen, waarom nu juist op dat moment kan ik niet verklaren, maar goed ik krijg dus het idee om de hele offerte van de keuken nog eens na te pluizen. Ja hoor, er staat keurig aangekruist: Combimagnetron van het merk Smeg. Al puzzelend puzzelde ik in mijn hoofd verder. Ik krijg opnieuw een briljant idee. Ik moet bij de zoekmachine maar eens combimagnetron Smeg intoetsen. Misschien zal dat wat duidelijkheid brengen. En ja wel hoor keurig te vinden en op het plaatje ziet het ding er net zo uit als mijn magnetron.
Ik puzzel weer een tijdje verder. Waar het grandioze idee dan opeens vandaan komt weet ik niet, maar ik besluit om de serienummers maar eens met elkaar te vergelijken. En ja, dan vallen alle stukjes op hun plaats. In de offerte staat wel combimagnetron, maar de verkoper is vergeten bij het invullen van het serienummer de letter c voorafgaand aan het nummer er neer te zetten. Het is dus inderdaad geen combi. De prijs is overigens wel in overeenstemming met wat er geleverd is.
Maar wat nu, ruim een jaar na datum kan ik waarschijnlijk niet meer terugkomen op de foutieve levering. Aan het feit, dat ik door alle drukte van het zorgen voor mijn vader er nooit aan toe ben gekomen om eens een cake of een appeltaart te gaan bakken, waardoor ik veel eerder op het idee zou zijn gekomen dat dit niet het apparaat is wat ik had willen hebben, zullen zij waarschijnlijk geen boodschap hebben.
En toch wil wel graag alsnog die combi. Hoe ik dit verder ga aanpakken weet ik nog niet. Daar puzzel ik nog op. Dit is dus niet het blogje geworden wat ik al gedeeltelijk in mijn hoofd had, maar dat zal u geenszins meer verbazen.
Sinds kort heb ik het weer in mijn tuin staan, digitalis. En het was met 6,50 euro voor een enkel plantje nog vrij prijzig ook. In de tuinen bij de paar huizen waar ik voorheen gewoond heb, stonden altijd wel een paar van deze planten, maar ik had er niet echt een klik mee. Tijdens mijn opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige was mij ooit verteld dat deze plant in vroeger tijden medicinaal bij hartritmestoornissen gebruikt werd. Ons werd toen op het hart gedrukt dat deze plant echt niet helemaal ongevaarlijk is, dat er bij verkeerd gebruik wel enig risico aan verbonden is. Met kleine kinderen was het zelfs af te raden om deze plant in de tuin te hebben.
Daar deze plant ook gewoon en veel in bermen te vinden is 
had ik bij de herinrichting van deze tuin opeens niet meer zo'n interesse in deze plant. Waarom bewust "onkruid" in je tuin zetten. Totdat? ja dat kan ik niet precies zeggen, maar vorig jaar zag ik opeens allerlei plekjes in de tuin waar dit vingerhoedskruid mooi zou kunnen staan.
Toen ik in de afgelopen week bij het tuincentrum was, heb ik één plant in de kar gedaan. De aanschaf van meerdere exemplaren wordt mij als zuinige Nederlander toch echt iets te duur. Bovendien dacht ik heel stiekem, wat zo maar in de vrije natuur staat, (in Frankrijk heb ik hele karrenvrachten langs de weg zien staan, foto rechts) kost niets. Ik heb een schepje van vier euro gekocht om in de auto te leggen. Dan kan ik zo nu en dan als ik er één zie, een mooi plantje langs de weg uitgraven. Of...... zou dat niet mogen, ben ik dan op dievenpad?
Maar, als ik ooit aangehouden ga worden, omdat men het niet goed vindt, verdedig ik mij met het argument dat deze planten hééééél gevaarlijk zijn en dat ik juist een goede daad verricht. Bij nadere bestudering zijn deze bloemen gewoon eng! Kijk zelf maar. (klik de foto)
Andere jaren wil ik na de pinksteren nog wel eens melancholisch worden, omdat het feest van het voorjaar voorbij is. De bomen zijn dan klaar met hun uitbundige bloei in de vele kleuren en zijn dan inmiddels met gewone groene bladeren getooid. Het is net of het grote feest met de mooie slingers voorbij is en we weer tot de orde van de dag zijn overgegaan. Voor mijn gevoel zijn we daar al even mee bezig.
Toch heb ik dit jaar wel uitgekeken naar deze tweede pinksterdag. Een aantal weken geleden was er met dochterlief en ons kleinkind Rixte de afspraak gemaakt, dat we op die dag samen naar een pretpark zouden gaan. De keuze viel op het Sprookjeswonderland in Enkhuizen.
Als ik een recensie zou moeten schrijven, dan zou ik alleen maar lovende woorden hebben. Wat een heerlijk pretpark voor gezinnen met kleine kinderen tot zes à zeven jaar. Het is een goed verzorgd park , beslist niet duur en er is genoeg te zien en te beleven. Rixte was er vorig jaar al een keer geweest, maar als bijna zesjarige was het deze tweede keer een feest van herkenning.
Alle sprookjes zijn aanwezig en op een manier die erg beeldend voor deze leeftijd zijn. Maar ook de liedjes en de versjes die bij de vele uitbeeldingen te horen zijn. De reus van kleinduimpje 
die bij het aanraken van de teen wakker wordt, met zijn ogen draait en zegt: Ik ruik mensenvlees.....Rixte kon er wel uren bij staan.
Er is ook een theaterzaal, gevestigd in het kasteel Violinde. Hierin wordt een voorstelling gegeven, maar uitgevoerd door levensgrote poppen, echt heel knap gedaan. Net niet te eng voor drie, vierjarigen, maar ook nog boeiend genoeg voor de vijf- en zesjarigen. Niets geen flitsende beelden zoals we het vaak op tv gewewend zijn. Nee gewoon een oase van rust. Een mooie speeltuin met heel veel toestellen die op handkracht van vaders, moeders, oma's of opa's bewegen completeert het geheel.
Het is dus echt een prachtige tuin, maar mij hadden ze ook wel bij de eerste attractie aan het begin van het park kunnen achterlaten. Daar staat een opstelling van vier mannen zoals de foto er eentje toont en als iemand dan op een tegel voor zo'n man gaat staan begint hij te zingen. En dat vond ik zo betoverend mooi.....
U begrijpt het al, op tweede pinksterdag heb ik mèt dochter en kleindochter aan de hand gekuierd in een park, maar niet in de zon want die heeft zich niet laten zien. Toch was het een mooie dag.
In drukke tijden (de combinatie werk en mantelzorg vraagt veel tijd, maar ik kan het momenteel aardig handelen) ontgaat mij wel eens wat. Het helpt dan echt als de krant in de weekendbijlage een rubriek heeft met de naam: "deweekin 10 berichten". Zo kom ik in no time weer helemaal op de hoogte van het nieuws in de wereld. Op de vijfde plaats stond er een berichtje wat begon met Barbie bedreigt het regenwoud. Waarom weet ik niet, maar diep in mijn hart heb ik een zwak voor Barbie en mijn aandacht was getrokken.
Greenpeace begint een wereldwijde campagne tegen Mattel, de fabrikant van Barbie, omdat de verpakkingen waarin de modieuze speelgoedpop wordt verkocht, gemaakt zouden zijn van tropisch hardhout. Dat maakte de milieuorganisatie woensdag bekend. In de campagne maakt Ken, de levenspartner van Barbie, zijn relatie met de modepop uit, omdat zij in een verkeerd doosje zit. 
Volgens Greenpeace komt de verpakking rechtstreeks uit het Indonesische regenwoud en tast Barbie daardoor het huis aan van bedreigde diersoorten als de Sumatraanse tijger en de orang-oetan.
Wat moest ik nu met zo'n berichtgeving? Was dit echt serieus? Ik ben maar eens op onderzoek uitgegaan en inderdaad, in de afgelopen week is dit toch iets uitvoeriger aan de orde geweest, maar de actie loopt niet zo zeer tègen Barbie maar tegen het verpakkingsmateriaal.
De speelgoedsector moet het voorbeeld volgen van een reeks bedrijven die het kopen van fout verpakkingmateriaal hebben stopgezet, vindt Greenpeace. De speelgoedproducent zelf zegt dat verantwoord handelen hoog in het vaandel staat, maar gaat verder niet gedetailleerd in op de aantijgingen van de milieuclub.
Ach gut, Barbie wordt dus gebruikt!
Het is niet alleen aan een dialect te horen waar iemand vandaan komt, ook woordkeuzes en uitdrukkingen zijn streekgebonden. Dit weekend hoorde ik op de camping een oppasopa en -oma nogal eens de volgende woorden naar hun kleinzoons toe gebruiken: dat kun je toch gewoon eerlijk zeggen en zeg eens eerlijk, heb je dit of dat nu wel of niet gedaan. Ook de uitdrukkingen: ik zal het je wel eerlijk zeggen, ik houd er niet van of, ik wil het je wel eerlijk vertellen, ik zou het anders doen, hoorde ik nogal eens voorbij komen bij de vele mensen die bij dit echtpaar op bezoek kwamen.
En opeens gaat er bij mij een lichtje op. Dat is dus het vreemde wat mijn P. er altijd aan gehoord heeft als mijn moeder iets dergelijks zei. Miijn vader gebruikt dit soort uitdrukkingen ook nu nog veel. Vooral in het begin vroeg P.: "Liegen ze bij jullie zo veel?" De eerste keren vond ik dit maar een rare vraag en een beetje schouderophalend antwoordde ik dan: "Hoezo?"
P. oreerde dan verder: "Nou hoe zit dat dan? Overal wordt het woord eerlijk bijgehaald. Ik vraag mij af, kun je ook iets niet eerlijk zeggen? Als je iets niet eerlijk zegt dan heet dat toch liegen?" Door de jaren heen is P. van tijd tot tijd dit grapje blijven maken. Ik pareer hem dan nog wel eens dat er in het Fries ook vreemde gezegdes zijn, zoals: kinderen achter het stekje in plaats van achter een hekje, het over een tafelstoel hebben en niet over het meer gebruikelijke woord kinderstoel en baby's en peuters bijvoorbeeld, zij liggen of staan in het looprek in plaats van in de box.
Ikzelf heb het gebruik van het woord eerlijk als tussenvoegsel nooit vreemd gevonden, maar ik zal het zelf niet meer? gebruiken (ik weet niet of ik het ooit gebruikt heb). Het heeft vast iets te maken met de zinsopbouw van de mensen in het oosten van het land en dat is uiteindelijk wel mijn taalgebruik van huisuit. Nu opeens, omdat ik, deze voor mij vreemde mensen, net als mijn ouders, ook deze woordkeuze hoor gebruiken, moet ik toch toegeven, dat het voor een ander heel onlogisch in de oren kan klinken en snap ik de vraag van P.
Maar ondanks dat ik nu begrijp waarom P. dat "eerlijk" niet goed kan plaatsen blijft het voor mij gewoon een grappige en daarmee een geheel onschuldige manier van praten, waar niets mee bedoeld wordt.
Anders dan de titel zou doen vermoeden, was de korte vakantie in Ootmarsum een verademing. Na alle onverwachte commotie even tijd om de zinnen te verzetten en nieuwe energie op te doen; dat is gelukt. Ik heb het gevoel wel weer vooruit te kunnen. Er is zelfs een beetje rek om een kleine tegenvaller met een brede lach te kunnen opvangen.
Zondagavond wilden we als afsluiting van die heerlijke dagen lekker uit eten. Tijdens onze wandeltocht (de laatste dag hebben we weer eens gewandeld in plaats gefietst) passeerden we tante Sien. Het zag er zo gezellig en uitnodigend uit. 's Avonds viel dan ook de de keuze op dit restaurant om daar te gaan eten.
Op onze vraag of het restaurant geopend was kwam het antwoord: Ja maar natuurlijk is het mogelijk om een hapje te komen eten. De menukaart werd gebracht, alleen werden wij er niet veel wijzer van. Na enige uitleg begrepen wij dat er drie dagmenu's waren. Wij gingen voor de parelhoen.
Groot was onze verbazing toen ons eten een kwartiertje later uitgeserveerd werd. Na een tijdje bleek namelijk, dat er niet meer dan alleen dat stukje parelhoen in een sausje werd gebracht. Een garnituur dient er apart besteld te worden, alleen was dat er niet bij verteld. Wij hebben het maar zo gelaten, want het klaar maken van het één en ander zou opnieuw een kwartier gaan duren en dat zou dan als mosterd na de maaltijd komen. Even later zag ik hoe de frietjes zeer modern en geavanceerd in een puntzakje, geplaatst in een houdertje bij één of ander gerecht op een vierkant bord met vakjes, geserveerd werd. Heel veel oog voor nieuwmodische details dus.
Op de vraag of alles naar wens was geweest, toen wij wilden afrekenen, hebben we duidelijk gemaakt dat we het één en ander op zijjn minst merkwaardig vonden. Dit werd beaamd en ons werd als goedmaker een kop koffie van het huis aangeboden. Lekker, maar het gemis van even lekker uit eten te zijn geweest blijft.
Het restaurant maakt na moeilijke tijden een doorstart met nieuwe eigenaars die heel vernieuwend en verfrissend willen zijn. Toch zullen ze even goed moeten nadenken en misschien wel moeten besluiten de menukaart toch wat aan te moeten passen, want in deze vorm zal dit geen groot succes gaan worden.
Maar zoals ik al schreef, ik kan er gelukkig de humor wel van inzien. Het geeft in ieder geval weer een leuk verhaal.
Hemelvaart is zo'n dag, waarop gezelligheid en samen iets ondernemen centraal staat. Dit jaar kreeg ik alles, wat ik ooit als traditie in de verschilende streken van het land waar ik gewoond heb op één dag te zien. Het dauwtrappen, met het muziekkorps mee op rondreis door het dorp èn een soort puzzeltocht fietsen. Terwijl ik rond acht uur lekker langzaam in de caravan wakker werd, hoorde ik buiten al fietsers. Niet één clubje, niet twee clubjes maar verscheidene mensen schenen onze camping al te passeren. Ook meende ik heel in de verte al een muziekkorps te horen. Wat dit laatste betreft kreeg ik rond koffietijd een herkansing. Mijn hart maakte een sprongetje. Er zijn dus nog steeds genoeg mensen te vinden die, net als mijn vader vroeger, in een muziekkorps willen spelen. 
Toen de koffie op was zijn wij zelf actief geworden en hebben we een fietstocht van vijftig kilometer gemaakt, met Sjors in de hondenkar. We zijn eerst naar het dichtstbijzijnde stadje gefietst. het is een wonderschoon stadje en zeker een bezoekje waard. De foto van het beeld is maar één van de vele beelden die in dit stadje geplaatst zijn. Misschien brengt het u op een idee waar wij ons ongeveer bevinden.
|
|
