Pneumonie, urineretentie, decompensatio cordis, diabetes mellitus type 2 en koorts deden mijn vader in het ziekenhuis belanden. Behandeling: zuurstof om de benauwdheid op te heffen, catheteriseren om de blaas te legen, antibiotica om de longontsteking te lijf te gaan, insuline om de suikerziekte in de hand te houden en verder nog een hand vol pillen om het bloed dun te houden èn om de stemming er wat in te houden en zie daar, na vier dagen kan de patient weer heengezonden worden. Missie volbracht, de oude man is weer tegen de kant opgekrabbeld en kan thuis zijn weg vervolgen.
Ze hebben gedaan wat ze konden en daar is ook niets mis mee en toch heb ik grote vraagtekens. Het ziekenhuis is zo'n vervreemdend instituut geworden. Aan de éne kant werkt men heel doeltreffend, aan de andere kant wordt er op een hele vreemde manier los van elkaar en langs elkaar heen gewerkt. O ja, de patient staat centraal, maar het is steeds maar een stukje van de patient.
De diëtiste komt aan het bed en stelt de vragen op haar terrein. De fysiotherapeute komt aan het bed en stelt ook vragen, net iets vanuit een andere invalshoek. De geriatrische verpleegkundige komt aan het bed en stelt ongeveer dezelfde vragen maar dan weer met net een ander doel, de geestelijk verzorger komt aan het bed, want er is toch ook iets van eenzaamheid geconstateerd. Het lijkt wel of men bezig is om buiten de patiënt om, want die begrijpt er al lang geen hout meer van, een driedimensionale puzzel in elkaar te zetten van alle brokstukken mens.
En dan is heel plotseling het werkstuk klaar en kan de patiënt met ontslag. Het laatste stukje kan weliswaar nog niet helemaal passend gemaakt worden; mijnheer gaf soms wat vreemde antwoorden. Geen nood, als nazorg zal er een verwijzing naar de geheugenpoli meegegeven worden. Dan zal de puzzel vast helemaal kloppend gemaakt kunnen worden.
Dit laatste gaat echter niet uitgevoerd worden. Vader is weer terug in het verzorgingshuis, is weer redelijk gezond en zal eerst de nodige rust moeten hebben om van dit onverwachte avontuur voldoende uit te rusten en weer op krachten te komen.
Zelf hoop ik de komende dagen ook weer enigszins tot rust te komen, want als ik u vertel dat ik alleen al ruim twee uur bezig ben geweest om mijn vader bij te staan om met ontslag te gaan, dan hoef ik al mijn ervaringen met de medische wereld in de voorgaande dagen vast niet allemaal uit de doeken te doen.
Mijn conclusie is wel dat, wanneer mijn vader in het ziekenhuis ligt, het voor mij als mantelzorger bijna niet meer mogelijk is om mijn werk naar behoren te kunnen uitvoeren omdat men in het instituut ziekenhuis er op geen enkele wijze rekening mee houdt dat de familie (ik dus) ook gewoon haar werk moet doen.
Al dagen liep ik met in mijn hoofd de ingrediënten om iets te schrijven over vriendschap. Zittend op mi jn terras, genietend van het mooie weer ën de vrije dag las ik In Vrij Nederland een artikel over vriendschap binnen de politiek, de filosofie en het gewone leven. Zelf heb ik ook zo mijn eigen opvattingen over vriendschap en het leek me leuk om dat eens wat verder voor mijzelf uit te werken.
Daar kwam nog bij dat wij als vrienden bij een feest op eerste paasdag waren uitgenodigd. Dat feest was leuk. We hebben met een heel gezellig samenzijn het 75 jaar worden en bijna 45 jaar getrouwd zijn met elkaar gevierd. Het feest was in Zeist en er was genoeg tijd om daar ook heerlijk even te wandelen en foto's te maken in de prachtige parken die Zeist rijk is. Ik had dan een aantal van die gemaakte foto's als illustratie willen gebruiken maar,
het kwam allemaal anders. Bij thuiskomst stond het rode lampje van het antwoordapparaat te flikkeren. Een medewerkster van het verzorgingshuis waar mijn vader woont, vertelde, dat vader vroeg in de avond per ambulance naar het ziekenhuis was gebracht omdat hij zich niet goed voelde. Na wat heen en weer gebeld te hebben zijn wij weer in de auto gestapt en richting het ziekenhuis gegaan. Pas veel later dacht ik: Waarom ben ik niet mobiel gebeld? Waren ze kennelijk vergeten. Het zou ook niet veel hebben uitgemaakt, want we waren onderweg naar huis en veel sneller had het toch niet gekund.
De gezondheid van vader is algehele maleise. Hoge koorts, mogelijk een licht hartinfarct, een longontsteking, vochtophoping door onvoldoende afvoer van de urine, de suiker in de war en veel te weinig zuurstof. Donderdag was hij nog bij de huisarts geweest vanwege een verkoudheid en een wat vastzittende hoest, maar dit zou vanzelf wel weer overgaan. Omdat hij wat depressief leek te zijn werd hiervoor een verandering in de medicatie aangebracht. Ik neem niemand wat kwalijk. Het wordt wel steeds duidelijker dat het lichaam van mijn vader er meer en meer moeite mee krijgt om te blijven functioneren.
Voor mijzelf betekent het, dat de rust die ik de laatste paar weken mocht ervaren, weer voorbij is. Ik zal een tandje bij moeten zetten. Dat zal weer even moeten wennen.
Het lijken wel bloedstollende aria's, die vol overgave gebracht worden. Elke middag zo rond een uur of vier strijkt deze vogel neer op de kruin van deze treurberk om vervolgens met zijn urendurende voorstelling te beginnen. Het is zo vermakelijk om dit zo van dichtbij te kunnen meemaken. Een eindje verderop, vooraan in het bosje wat aan onze tuin grenst, zit de wederhelft van dit stel en neemt het concert in ontvangst.
Vanmorgen tijdens mijn koffieuurtje op het terras zag ik, hoe hij haar het hof probeerde te maken. Dat ging er niet bepaald zachtzinnig aan toe.
De treurberk schijnt een geliefde plek in onze tuin te zijn. Al twee jaar achter elkaar hebben duiven geprobeed om daar te nestelen, echter steeds zonder het beoogde resultaat. Het stel komt nu ook regelmatig langs, maar ik denk dat eerst die praatjesmaker moet gaan verdwijnen voor zij weer aan de slag kunnen gaan. Maar goed, er is nog tijd, het voorjaar is nog maar net begonnen.
Ook wil ik nog even melding maken van het feit dat de familie Meelkoos toch weer gebruik is gaan maken van de door ons aangeboden woning. Het huisje wordt weer bewoond. Het is dus druk in de tuin. Er gebeurt van alles.
Door het mooie weer ben ik heel veel buiten en maak ik het van heel dicht bij mee. Ik geniet er van om dit alles gade te slaan, maar dit moet wel op een gepaste afstand. Dat wordt door deze bevolking geëist. Ook mogen er geen foto's meer gemaakt worden, want dan keert men ogenblikkelijk de tuin de rug toe. Deze foto is toch maar mooi gelukt
Ik was bijna vergeten hoe het ook kan zijn, een leven zonder te moeten rennen, vliegen en draven. De laatste tijd sta ik iedere morgen op met een gevoel dat ik ook vandaag weer gewoon tijd heb om te leven. Gewoon de dagelijkse dingen doen, naar school rijden, daar de taken doen waarvoor ik ben aangesteld, weer thuiskomen om daarna even lekker bezig te kunnen zijn met van alles en nog wat. Het dagelijkse rondje met Sjors, de planten in de tuin verzorgen, lezen; soms wat borduren of zomaar met het inkleuren van een mandala.
Ik weet bijna niet wat mij overkomt. Ik hoef even niet zoveel van mijzelf. Zelfs het schrijven van blogjes handelend over een actualiteit of een ander item uit de samenleving wat mij raakt heeft even niet een hele hoge prioriteit. Nee, ik wil mij gewoon overgeven aan het ritme van het komen en gaan van de dagen. Daarbij ben ik mij wel sterk bewust van het feit dat ik bezig ben mijn leven te leven. Het heeft niets te maken met het inschakelen van een automatische piloot. Het is alsof ik de tijd wil omarmen. Alsof ik zowel voortga met mijn bestaan maar tegelijkertijd ook even stil wil staan; een pas op de plaats will maken.
Soms dwaal ik in mijn gedachten zo maar even naar de vloedlijn van de zee. Ik zie mijzelf daar staan, kijkend naar het aanrollen van de golven. Stukje bij beetje begin ik te begrijpen waarom het kijken naar het komen en gaan van eb en vloed mij altijd weer boeit. Het is een gegeven. Er valt niets aan te veranderen, net zo min als aan de dag die altijd weer overgaat in de nacht. Deze rust in mij, ik geniet er van. Van mij mag deze manier van zijn nog wel even voortbestaan.
Al weer een mooi weekend. We worden verwend, tenminste als je van zon en temperaturen richting 20 graden houdt, want er zijn er, die hier heel anders over denken. De stermagnolia bijvoorbeeld. De prachtige witte bloemen kunnen geen warmte verdragen en binnen enkele dagen is de boom haar uitbundige lentetooi kwijt. En net als in het najaar ben ik weer druk met het opruimen van de blaadjes, alleen doe ik dat wel met een heel ander gevoel. In plaats van afscheid nemen van wat is geweest ,ben ik nu heel verwachtingsvol naar dat wat zal gaan komen: De Zomer.
De foto kan geklikt worden
Ook dit jaar heb ik het weer als bijzondere taak in mijn takenpakket: met elke nieuw aangemelde leerling een intakegesprek houden. Zo'n gesprek duurt een klein half uurtje en is bedoeld om te checken of het beeld wat men van de opleiding heeft, een beetje klopt met de werkelijkheid, of men zich voor het juiste niveau aanmeldt en nagaan of er nog bijzonderheden zijn in de vorm van dyslexie, ADHD of beperkingen van enig ander aard. Over het algemeen zijn dit redelijk ontspannen gesprekken.
Zo nu en dan hoor ik wel eens een persoonlijk verhaal tegen een achtergrond die ik schrijnend zou willen noemen, maar het merendeel van de bijna zestig gesprekken die ik in de afgelopen weken gehad heb zijn leuk. Hoewel deze individuele gesprekken vaak nogal wat overeenkomsten hebben, verloopt elk gesprek toch weer anders. Ieder mens is uniek en heeft daardoor weer andere invalshoeken. 
Vandaag had ik een meisje tegenover mij zitten die bij hobby's: anime/manga ingevuld had. Toen ik haar vroeg wat dit was, keek ze mij met een paar grote ogen aan en met een blik van, maar dat weet je toch wel? Eerlijk, ik had geen idee. Ze legde mij uit dat het een soort striptekenen was. Ik had na haar uitleg nog weinig idee van wat ik mij daarbij moest voorstellen. Ik heb de woorden, om ze niet te vergeten, snel even op een kladje gezet.
Vanavond ben ik maar eens met deze woorden gaan googelen en dan gaat er een wereld voor mij open. Het blijkt dat het uit Japan komt. Ik ben te weten gekomen dat in de jaren vijftig manga populair werd in Japan en dat dit te maken had met het feit dat in 1947 de censuur is afgeschaft. Dit leidde tot veel creativiteit en diverse stilistische innovaties. Manga is in Japan vanaf die periode een algemeen medium voor alle leeftijden en is net zo normaal als de krant of een boek.
Er zijn verschillende subgenres zoals "magical girls", "space opera"en "mecha". Japan begon anime te exporteren en tijdens de jaren 70 ontwikkelde deze stroming zich verder. Zonder dat ik het wist heb ik al heel veel van dat anime gezien. Calimero, Maja de Bij, Nils Holgerson, series die ik met mijn kinderen met heel veel plezier gevolgd heb, zijn van hieruit ontstaan, evenals het latere populaire Pokémon en het Hello Kitty van nu. Ik heb dat nooit geweten.
Dank zij een intake gesprek met een toekomstige leerling heb ik weer heel veel geleerd. Ik moet zeggen dat ik het erg leuk vind om als een doorgewinterde docent dankzij een piepjonge leerling de mogelijkheid krijg om in korte tijd zoveel bij te leren.
| genieten |
plezier hebben (Werkwoord)
beschikken over (werkwoord)
ontvangen (werkwoord)
smullen (werkwoord)
genot (zelfst. naamw.)
amuseren (werkwoord)
geneugte (werkwoord
|
Ondanks dat het weekend was, waren we bijtijds opgestaan. Deze dag stond er een wandeltocht op het programma. Met het oog op de feiten, dat we èn niet meer zo goed getraind zijn (wordt stapje voor stapje wel weer opgebouwd en het begin is er weer) èn dat we Sjors ook mee wilden nemen, werd er niet voor de langste afstand gekozen maar voor de twintig kilometer. Een voordeel van deze kortere afstand is, dat je 's middags weer bijtijds thuis bent.
Ik besloot het er eens lekker van te nemen en ik heb mij op een lekker beschut plaatsje op het terras geïnstalleerd. Ruim anderhalf uur heb ik liggen niets te doen, alleen maar lekker liggen zonnen.
"Dat was zeker wel even genieten, vooral na zo'n inspanning" zei een kennis later op de middag, toen ik haar even aan de telefoon had. Onder het genot van een glas witte wijn dacht ik daar nog even over na. Wanneer had ik nu eigenlijk meer genoten, tijdens de wandeltocht, of lekker lui liggend in het zonnetje? Vreemd, vaak wordt genieten in verband gebracht met: even lekker niets doen, lekker uitrusten....
Maar van inspanningen kan ik ook heel erg genieten, of dat nu wandelen, fietsen of een andere bezigheid is. Voor mij heeft genieten veel meer te maken met plezier hebben in datgene wat ik doe. Ik kan zelfs ook erg genieten van mijn werk, bijvoorbeeld als een les gezellig is en lekker loopt. Wat dat betreft kan ik mij meer vinden in de omschrijving van genot.
Genot is, zoals wikipedia omschrijft, een gemoedstoestand of emotie die een positieve ervaring vormt, en kan bijvoorbeeld bestaan uit blijdschap, vermaak, plezier, extase of euforie. Daar past zowel actie zoals het maken van een wandeltocht als het meer passieve zonnen in.
.
Het was mij al een tijdje opgevallen, maar het straatbeeld is bezig iets te veranderen en voorziet zich van een eigentijds stempel. De alom geprezen fiets is, of misschien liever gezegd, de fietsfabrikanten, zijn er in geslaagd om de fiets iets herkenbaars van de vroege jaren in de éénentwintigste eeuw mee te geven. Nee, dan bedoel ik niet de leuke plastic bloemenslingers die vaak om het stuur van het model weduwefiets gewikkeld. (Deze fiets was de hit van de tachtiger jaren uit de vorige eeuw. Bijna ieder zichzelf respecterend pubermeisje ging toen over op dit model fiets.)
De hit van deze jaren schijnt het transportfietsmodel te worden. De fietseigenaar gaat tegenwoordig bijna schuil achter de grote rieten bakkersmand, 
een houten bak of wat al niet wordt geplaatst op de voordrager. Was het vroeger functioneel, de rage van nu is meer een modeverschijnsel. De eerste fietsen riepen bij mij een beetje vertedering op, maar dat punt is nu al lang voorbij. Het is hip, hot, vet of cool en misschien komt hier ook nog wel een ander woord voor.
Mijn opstelling is, het is zoals het is, het boeit verder niet; om in de terminologie van vandaag te blijven. (de foto kan geklikt worden)
In het vorige blogje is beschreven hoe de wereld van de fotografie in het laatste decennium veranderd is door de komst van het digitale fototoestel. Er worden tegenwoordig veel minder vakfotografen ingehuurd dan vroeger; tijd om de bakens te verzetten. Door de teruglopende inkomsten wordt de reguliere fotografie gedwongen zich op andere facetten van het vak te oriënteren.
Het inhuren van een professionele fotograaf schijnt de nieuwste trend bij begrafenissen en crematies te zijn. Enkele tientallen fotografen hebben zich gespecialiseerd in dergelijke fotografie. Vanwege het verdriet gaat de naaste familie niet zelf met een camera rondlopen en wordt er een professionele fotograaf ingeschakeld.
Het is een ontwikkeling overgewaaid uit Engeland, ingegeven doordat veel gezinnen familie of vrienden in het buitenland hebben. Zij kunnen niet altijd bij de uitvaart aanweizig zijn. Ook kan het helpen verdriet te verwerken; vaak wordt de uitvaart als in een roes beleefd. Foto's brengen de herinneringen aan de uitvaart weer terug.
Dat het taboe op het fotograferen van de laatste dag van iemands "leven" beetje bij beetje wordt doorbroken blijkt ook uit het feit dat fotografe Cynthia Boll de zilveren camera heeft ontvangen voor haar fotoverslag van een begrafenis van de helft van babytweeling.
Het punt dat de uitvaart vaak in een roes wordt beleefd herken ik wel, maar ik weet niet of ik wel foto's van die plechtigheid terug zou willen zien. Het ligt er misschien wel aan hoe de reportage is gemaakt. Als de foto's de sfeer van de gebeurtenis goed weergeven, is er misschien wat voor te zeggen.
Ik ben heel benieuwd welke mening de lezer van dit blogje is toegedaan.
(de foto is aan te klikken)
Daar is-ie weer, de stermagnolia. En weer geniet ik van de schoonheid van de boom. De natuur wordt stilletjes aan wakker en wrijft de slaap uit haar ogen.
Hoewel ik al een aantal foto's van deze boom van eerdere jaren in mijn ongeordende verzameling heb zitten, kon ik de verleiding vandaag toch niet weerstaan om toch nog maar een paar plaatjes van deze verukkelijke lentebruid te maken. En waarom ook niet. Het kost niets, dit in tegenstelling tot vroeger dagen. Toen was je (ik althans) heel kritisch in het wel of niet nemen van foto's. De prijs van een fotorolletje laten ontwikkelen en afdrukken loog er niet om, het was een rib uit je lijf, dus was het iedere keer een zaak van een goede afweging. De foto wel of niet nemen.
Daar werd ik de afgelopen week zomaar opeens weer mee geconfronteerd. Op de avond van de diplomauitreiking Frans, sprak ik even met een medecursiste. Ziij had ooit eens laten weten een huis(je) vlak in de buurt van Ussel te hebben. Ik vroeg haar of Meymac daar in de buurt was; we zijn daar een keer met het gezin op vakantie geweest. Ik vertelde aan haar mij vaag te herinneren ooit eens op 14 Juillet door Ussel heengekomen te zijn en dat ik het toen bijna een spookstadje had gevonden. Op die dag was er helemaal niets te beleven. Beide onderwerpen werden beaamd. En op zon- en feestdagen is er in Ussel niets te beleven èn Meymac lag daar niet zo ver vandaan.
Later in de week wilde ik wat herinneringen aan Meymac ophalen. Na lang nadenken kwam ik er op dat dit zo halverwege de tachtiger jaren moet zijn geweest en zocht ik in de fotoalbums uit die jaren. Ach, als je dan die paar foto's ziet, hoeveel zullen het er zijn geweest, 36, 48? En wanner dit dan ook nog verdeeld is over drie albums, van de kinderen en van onszelf dan blijft er niet zo heel veel van de herinnering over.
We zijn uitgenodigd, er zou ruimte genoeg zijn om daar een poosje met onze caravan te komen staan, maar dit jaar wordt dat nog niets. Het kan daar ook heel heet zijn en daar kan onze Sjors niet tegen. We houden het toch eerst maar op Bretagne, hoewel ik zeker die kant van Meymac wel weer eens uit wil. Al was het alleen maar om nu de beelden veel beter vast kunnen leggen. Lang leve de vooruitgang!
Onderstaande foto kan geklikt worden
Zo af en toe voel ik wel eens de behoefte om wat meer de diepte in te gaan. Dan wil ik net iets meer te weten komen over de achtergronden van gebeurtenissen van deze hedendaagse tijd dan het nieuws dat ik oppik tijdens de berichten van de radiojournaals. Ik neem dan wel eens een aanbiedingsabonnement. Dit keer is het Vrij Nederland geworden. Ik tref het, het eerste nummer dat ik krijg is de filosofiespecial.
Gistermiddag heb ik, genietend van de zon, verschillende artikelen gelezen. In één van de artikelen werd uitgelegd waarom cultuur, religie en nog vele andere zaken belangrijk zijn voor de mens. Met cultuur wil ik de overstap naar iets luchtigers maken, de 1 april grappen. Dit dreigt bijna uit onze cultuur te verdwijnen, maar dit jaar is er bij ons op de werkplek wel aandacht aan besteed en ook nog op een hele leuke originele manier.
Na het opstarten van de computer kreeg ik de melding dat onze onderwijsorganisatie een samenwerking met een energiebedrijf was aangegaan met het streven om het gebruik van de energie die een computer nu eenmaal vraagt, met 10% te beperken. Dit zou bespaard kunnen worden door wat efficiënter met de muis om te gaan door deze iets minder gehaast heen en weer te bewegen. Mogelijk bijeffect zou kunnen zijn dat het geheel iets trager zou worden, maar dit was dan in het belang van het milieu.
Een beetje geërgerd klik ik door om te zien of er ook nieuwe mails zijn en ja hoor, om de haverklap verschijnt er een flitspaal met de woorden Te Snel! Na een aantal keren deze flitspaal in mijn beeld gehad te hebben verschijnt er een boodschap dat ik totaal ongeschikt ben om aan dit programma mee te doen en dat het daarom gestopt wordt. Vervolgens krijg ik ongevraagd een klein venster waarin ik een boodschap kan achterlaten, maar als ik dit wil weg klikken verschijnt er 1 APRIL in het venstertje.
De doorgewinterde computeraar zal misschien zeggen: hoe blond kun je zijn, maar ik had het in mijn haast, nog ff de mail checken voor ik les moest gaan geven, echt even niet door. En met mij vele collega's niet. Wij konden met zijn allen de grap wel waarderen. Voor mij hoeft dit gebruik niet te verdwijnen. Ik houd wel van dit soort tradities en ik vond deze grap leuk genoeg om het hier te plaatsen. Ik zie het als een bijdrage tot het in stand houden van ons cullturele erfgoed.
Al jaren maakt de famliie Meelkoos gebruik van het door ons aangeboden appartement achter in in onze tuin. Dit jaar zie ik geen enkele belangstelling om van ons aanbod gebruik te maken. Vermoedelijke oorzaak is, dat het vandalisme ook tot onze tuin is opgerukt. Het buitenverblijf is vernield. En door wie? Wij kunnen slechts raden. Het zou mijnheer (of mevrouw, vlak haar ook niet uit) Specht kunnen zijn. Of misschien heeft één van de echtparen Ekster dit op hun geweten. Ik zie een uil dit nog niet zo gauw doen, net zo min als het nog steeds verliefde stelletje Duif. Ook geloof ik niet dat een Vlaamse Gaai dit op zijn geweten kan hebben. Oom of tante Sperwer wil hier ook nog wel eens de buurt komen als er gedacht wordt dat wij er niet zijn, maar zij zijn groot, log en onhandig, hen kan ik ook wel buiten beschouwing laten. De grootfamilie Merel zie ik hier ook niet voor aan en de fazant die hier steeds loopt te kukelen kan niet zo lang in de lucht zweven. Met redeneren, combineren en deduceren moet ik dus bijna wel concluderen dat één van de kleine bonte spechten hier verantwoordelijk voor is. De familie Meelkoos schijnt de schrik goed in de pootjes te hebben. Zij laten dit mooie onderkomen volkomen links liggen. Misschien moet deze unieke paalwoning maar vervangen gaan worden. We willen uiteindelijk toch wel graag getuige zijn van de jaarlijkse uitbreiding van de familie Meelkoos.
(de foto kan geklikt worden.)
|
|
