En zo is er ook aan dit jaar weer bijna een einde gekomen. Tijd om bij een lekker glaasje wijn en starend in het vlammetje eens even te mijmeren over hoe het nu eigenlijk iis geweest. Er zijn hoogte- maar ook wel wat dieptepunten. Ik wil met een hoogtepunt beginnen. Mijn gezondheid heeft het dit jaar op geen enkel punt laten afweten. 
Mijn misstap waardoor ik even last heb gehad van een enkelband niet meegerekend. Misstappen worden gemaakt en moeten vergeven kunnen worden. Een echt hoogtepunt vind ik het bezoek aan Brasov, Roemenië. Met eigen ogen het land en de leefomgeving van schonedochter en kleinedochter 
kunnen aanschouwen, heeft diepe indruk op mij gemaakt. Ik ben erg blij dat P. en ik die actie hebben ondernomen. Zag ik in januari op de verjaardag van dochterlief beide kleindochters al een keer tegelijk, met een op een zomerse zondag een gezamenlijk treffen van de hele familie bij ons in de tuin is er een lang gekoesterde wens in vervulling gegaan. Beide meiskes samen. Wat een rijkdom.
Rijk voel ik mij ook als ik terugdenk aan onze fijne vakantie in Bretagne. De fotoreportage draait sinds een kleine week weer in het digitale fotoframe en het is een genot om er naar te kijken. Wat hebben we weer veel gezien. Zeeën, rotspartijen, prachtige stadjes zoals Quimper, Concarneau en Morlaix niet te vergeten. Helaas brengt mij dit ook bij een dieptepunt van dit jaar. De gezondheid van mijn vader en daarbij die lellijke val wat onze vakantie heel abrupt deed eindigen. Gelukkig is zijn herstel op zich goed verlopen en kan hij ook in zijn 89ste levensjaar weer zelfstandig lopen. De weken in het ziekenhuis en de vier maanden revalidatie daarna heeft ook het nodige van P. en mij gevergd. Ook al was het dichtbij, elke dag hem bezoeken kost toch de nodige tijd. De pech hebben dat de auto van de éne dag op de andere technisch total loss raakt, kun je er dan eigenlijk niet bij hebben, maar met vereende krachten, met een knipoog naar mijn vader, zijn we er in geslaagd om op een hele korte termijn een nieuwe auto te realiseren. Nog net op tijd om in de herfstvakantie nog een paar dagen naar 
Monschau te kunnen gaan. We hebben nog een dag te gaan voor we de brug naar het nieuwe jaar oversteken. Voor deze illustratie heb ik de brug over de Bosporus genomen. Ook dat had ik vroeger bij de aardrijkskundekles nooit gedacht, dat ik dit met eigen ogen zou zien, wat in februari wel het geval was. Wat dat aangaat heb ik ook dit jaar weer mogen ervaren dat het leven nog veel moois voor mij in petto heeft. Niet alleen mooie reizen, maar ook hele fijne vriendschappen waaraan ik mij mag warmen en aan wie ik mijn oprechte belangstelling mag geven. Kortom, ik heb wel zin om verder te gaan in het nieuwe jaar. De zorgen om mijn vader zullen nog wel even blijven, maar ook daar is perspectief. Er staat een appartement in een verzorgingshuis op hem te wachten. We zullen door die aanstaande verhuizing het nieuwe jaar nog even met druk doen moeten starten, maar uiteindelijk komt ook dat wel op zijn pootjes terecht. Ik wens een ieder oprecht
toe.
Kerst wordt bij ons niet echt uitbundig gevierd. In ieder geval niet met grote cadeaus of een indrukwekkend kerstdiner. Ook het ter kerke gaan past daar al jaren niet meer bij. Soms denk ik wel eens dat ik nooit geslaagd ben voor het groot landelijk kerstexamen. Dit ondanks mijn verwoede pogingen om er wel "iets" van te maken door het instellen van kleine tradities, veelal voortkomend uit mijn eigen jeugd. Bijvoorbeeld op eerste kerstdag het aantrekken van "nieuwe" of de "beste" kleding. Ook het kopen van enkele luxe tijdschriften of een boek voor de één of de ander komt daar uit voort. De laatste jaren heb ik dit omgebogen naar het geven van een klein cadeautje aan de komende bezoekers. Voor dochterlief is dat vaak een geurtje en voor het grote kleintje is dit vaak een hebbedingetje.
Dit jaar was mijn keuze gevallen op een kindertijdschriftje en een playmobielpoppetje. Gezien het vele speelgoed wat deze dame al heeft, wilde ik het wat klein houden. Dat is geen enkel probleem voor Rixte. Heerlijk als je zo spelen kunt. Met grote cadeaus, maar ook met hele kleine.
Na de Bobo van voor naar achteren gelezen te hebben krijgt het playmobielpoppetje haar volle aandacht. Het is een meisje, een nieuwe uitgave van anno deze tijd. Het meisje heeft een badpakje aan en een zwemband en badslippers als accessoires. Op een bepaald moment zie ik haar vinger naar haar glas met water gaan. Ik hoor haar als het ware denken: Zit er nog water genoeg in? Zou ik kunnen proberen om het poppetje met zwemband in het glas te laten zwemmen? Ik overzie de situatie en maak een inschatting dat mijn voorstel niet zoveel schade aan kan richten. Ik vraag haar of ze een schaaltje water wil hebben wat dan een zwembad kan zijn. Met grote ogen kijkt ze me aan. Ze begint enthousiast ja te knikken en ik krijg daarbij een stralende lach als beloning. Werkelijk; een moment om in te lijsten. Meer dan een half uur heeft ze "zwembadje" gespeeld.
Dit spel verzin je niet, dat ontstaat. De kunst is dan om het te laten gaan zoals het loopt om er op dat moment volop van te kunnen genieten. Hoewel, op dat moment, ik heb er nog steeds napret over. Iedere keer denk ik, tsja, naast tafelvoetbal en tafeltennis heb je dus ook het spel tafelzwembad, en onwillekeurig verschijnt er dan steeds even een glimlach rond mijn mond. In ieder geval kan ik weer een heel jaar lang met veel plezier aan deze kerstmiddag terugdenken.
Toen deze foto's in de afgelopen herfstvakantie in Monschau genomen zijn leek Kerst nog ver weg, maar voor mijn gevoel zijn we daar in een sneltreinvaart aangekomen. Soms heb ik dan ook het gevoel dat ik aan het leven voorbijraas. En midden in dat gewoel is er dan toch zo heel af en toe een moment waarop het lijkt of de wereld heel even stil staat. Dat moment kan door alles worden ingegeven. Zo las ik nog niet zo heel lang geleden op een blogje bij iemand een boekenlijst die was samengesteld op basis van beïnvloeding op het verdere eigen leven.
Tussen de bedrijven door heb ik zelf ook over zo'n lijst na lopen denken. Via Joop ter Heul kwam opeens het boek: "Stans van de vijfjarige", geschreven door Diet Kramer, bovendrijven. Het is een boek uit 1927 en in de begin jaren zestig vond ik het toen al wel een ietwat gedateerd boek. Woorden als beeldig en nuffig waren wel heel erg van die hele oude tijd. Ik heb het toentertijd als beginnend puber wel met heel veel plezier gelezen en het heeft mij zeker geïnspireerd om ook naar de HBS te willen gaan. Daar leek het mij zo'n jolige boel........
Bij het nadenken over hoe mijn kerstblogje er van dit jaar uit moest zien ontstond dit idee. De foto's van Monschau gebruiken in combinatie met een passende uitspraak met het woord beeldig wat opeens uit een ver verleden er weer even was. Ik wens iedereen met de volgende woorden, te vinden onder de foto's
"een beeldig kerstfeest"
De weersvoorspelling was, dat het behoorlijk zou gaan sneeuwen. Bij het opstaan zie ik geen sneeuw, maar voel ik de onrust al. Wat te doen? Wel gaan of niet gaan. Afgaand op de buienradar kan ik eigenlijk niet anders doen, dan het besluit nemen om niet naar de Orchideeënhoeve in Luttelgeest te gaan. Na telefonisch overleg met Jannet wordt het dagje uit afgeblazen. In de vaste overtuiging een juiste beslissing genomen te hebben ga ik verder met de dag en neem ik andere zaken ter hand. Uur na uur verstrijkt, zonder dat er ook maar één sneeuwvlok valt. Hoewel ik ook heel graag thuis ben, merk ik dat het mij toch in hoge mate irriteert, dat het weer wat voorspeld was niet komt. Ik was toch wel erg graag een dagje uitgegaan. Het frustreert mij zodanig, dat ik Jannet dit 's avonds, als er nog steeds geen sneeuw valt, via de mail laat weten. De volgende morgen vroeg lees ik haar antwoord. Ze stelt voor om, als het kan, alsnog te gaan. En zo gaan we, met een dag vertraging, dus op stap.
En het is zeker de moeite waard. Terwijl het buiten heel guur en koud is, is het goed toeven in het tropisch paradijs. Naast de tropische tuin waar duizenden orchideeën op natuurlijke wijze groeien op boomstammen, ademt de Maleisische tuin haar eigen sfeer en heeft de Taiwaneese tuin haar eigen kenmerkende invloeden uit Oosterse culturen. 
In de vlindertuin kom ik ogen te kort. Tussen rotsformaties fladderen vele vlinders vrolijk rond. Het is leuk om ze van dichtbij te bekijken èn te fotograveren. Alleen is het wel heel moeilijk om de blauwe binnenkant van de vleugels van deze vlinders, de Morpho vlinder geheten, te nemen. Met veel belangstelling sta ik bij de poppenkasten te kijken. Hier kruipen de vlinders uit de poppen en als je er de tijd voor neemt zie je, dat er beweging in de poppen zit. De rondwandeling eindigt bij de kwekerij, waar duizenden orchideeën als kweek staan. Het uitgestelde dagje uit is ook echt een dagje uit geworden. En als aandenken staat er nu in mijn huis natuurlijk een prachtig kerststukje met orchideeën te pronken. Na een leuk dagje weg te zijn geweest, met ook deze dag in het noorden op geen enkele wijze enige overlast van sneeuw of gladheid gehad te hebben, is het fijn om lekker weer thuis te zijn om van een mooi dagje uit te kunnen nagenieten.
Ik kijk op de klok, bijna half drie. Eigenlijk is het al een beetje te laat om nog naar de stad te gaan, maar ik zou toch wel graag een groter assortiment kleurpotloden willen hebben dan dat ik nu voorhanden heb. Bovendien, er is dikke kans dat het nog verscheidene dagen, misschien wel enkele weken zo koud = -4 blijft. Een lekkere warme trui erbij zou niet verkeerd zijn. Met plezier denk ik terug aan de vorige koopzondag, toen ik naast de geslaagde inkopen voor het sinterklaasfeest, ook zomaar tegen zo'n mooie en lekkere warme trui was aangelopen. Wie weet zou ik vanmiddag nog wel een keer kunnen scoren. ....
P. en ik trekken er op uit. De parkeergarage vlakbij de binnenstad is vol, waardoor we een aardig eindje moeten lopen. Tijdens onze wandeling door de binnenstad geef ik mijn ogen goed de kost. Bij elke etalage werp ik een blik naar binnen om te zien of er ook een ligt, hangt of anderszins is uitgestald, maar nee, overal etalagepoppen met flinterdunne bloesjes met daarover een dun truitje of een andere frutsel, maar niet iets waarvan de warmte als het ware afstraalt. Hier en daar doe ik en passant ook nog even een graai in de rekken die buiten uitgestald staan, maar ik voel het direct, wol is een zeer schaars artikel; het is vaak allemaal van katoen. Wel zie ik zie overal koude gezichten om mij heen.....
De kleurpotloodmissie slaagt niet echt. De hobbyzaak doet niet mee met de koopzondag en de hele grote boekhandel heeft wel heel veel boeken, maar geen kleurpotloden; niet in een doosje en geen losse. Op naar V en D. Daar vind ik dan nog een plastic pakje met 20 stuks. Dat is dan in ieder geval iets. En nu ik hier toch ben, op naar de kledingafdeling. Tsja, daar hangt nog een zelfde trui die ik een paar weken eerder gescoord heb, maar verder is er niets van mijn gading. P. en ik houden het al snel voor gezien. We gaan naar huis, het is te koud om buiten te slenteren.
Op de terugweg vertel ik dat ik al dagen op het internet aan het zoeken ben naar een trui, maar dat dit ook weinig kans van slagen heeft. Of het materiaal, vaak katoen, staat me niet aan, of mijn maat is er niet (meer). Kennelijk is dit, ondanks de kou, niet het jaar van de truien, behalve die hele lange, en dan zijn het meestal nog vesten ook, tot op of over de knie. En daar heb ik er al een paar van, maar ik zou zo graag een gewone leuke trui biij een bepaalde rok willen hebben. Kennelijk is dat dit jaar iets te veel gevraagd. Het mode-uniform schrijft wat anders voor. Hoezo keuze vrijheid?
Ik kan er natuurlijk één gaan breien, maar tsja, wolwinkels zijn tegenwoordig ook erg schaars. En ondertussen zie ik in mijn herinnering de éne warme trui na de andere warme trui aan mij voorbij trekken. Alleen, ik heb ze niet meer. Ik verlang niet zo heel vaak terug naar de "goede oude tijd", maar ik zou er niets op tegen hebben als de warme wollen wintertrui als retro weer terugkomt. Lekker warm en behaaglijk!!
Het einde van het jaar nadert en dat is te merken aan allerlei lijstjes die zijn samengesteld. Mijn belangstelling ging vooral uit naar: het woord van het jaar! Ik was net te laat om mijn stem uit te brengen, maar ik weet nu in ieder geval wel wat daggeren is; en ook dat ik maar beter niet kan zeggen dat iemand een rare pino is. Dit jaar is het een heel net woord geworden, want zeg nou zelf, van het woord gedoogregering word je toch niet warm of koud. Wat mij betreft heb ik gekozen voor het woord vuvuzela. Tot deze zomer had ik geen weet van het bestaan van een dergelijk instrument. Qua geluid had het mij helemaal in de ban, getuige onderstaand verhaaltje. Op de dag van de grote voetbalfinale waren wij aangekomen in Huelgoat, Bretagne. We hadden ons op tijd geïnstalleerd om de finale met andere campinggasten (Nederlanders en Spanjaarden, dit maakte dit kijkspel tot een heel speciaal gebeuren) in de kantine te zien. Natuurlijk hoorden we ook hier vuvuzela's. Nix mis mee. Maar toen ik een aantal dagen later nog steeds vuvuzela's hoorde begon ik dat toch wel erg vreemd te vinden. Pas een dag voordat wij naar een andere camping zouden vertrekken, kregen we door dat het geluid niet van een vuvuzela was, maar van de ezel die bij de camping hoorde. Er leek geen verschil te zijn tussen het balken van de ezel en het geluid van de vuvuzela. Het was overigens een hele lieve ezel met wie ik goed contact had. Alleen toen ik hem? wilde fotograveren was de medewerking niet zo erg groot, maar het verhaal blijft leuk. Vuvuzela is dus niet het woord van het jaar geworden, omdat dit al bestond. Het woord kwam wel voor in het nationaal dictee van dit jaar en dit bracht mij weer even terug bij deze ezel.
Omdat ik 19 minuten van Jodi Picoult en ook de tiende circel een lekker weg te lezen boek had gevonden, (eerlijk is eerlijk, strijd met de waarheid vond ik niet om door te komen) pakte ik afgelopen zaterdag in de bibliotheek het boek: 'de kleine getuige' van deze schrijfster mee en begon er in te lezen...... De moeder, zelf hulpofficier van justitie, neemt het recht in eigen handen. Zij schiet de man dood die met zijn vingers (en nog meer) aan haar vijfjarig zoontje had gezeten. Ik weet dat ik zondag nog dacht dat ik dit toch wel een heel heftige reactie vond. Niemand heeft het recht te doden!
Nu een aantal dagen later en met afschuw het nieuws gevolgd te hebben, denk ik hier toch wel veel genuanceerder over. Ik kan mij enigszins inleven hoe boos je als moeder kunt moeder worden wanneer je ontdekt wat er met jouw kind gebeurd is.
Ik kan mij op geen enkele wijze inleven wat volwassen mannen (en misschien ook vrouwen?) bezielt om bij sexuele genoegens, plezier te beleven aan de misbruik van kleine kinderen. Het zijn niet alleen de makers, het zijn ook de gebruikers!!!!!, de kijkers!!! Wie wil dit nu zien?
Mijn inlevingsvermogen om mij te verplaatsen in deze mensen schiet gelukkig? schromelijk tekort. Hoewel ik het woord empathie in mijn lessen vaak gebruik, zal ik dit nooit naar deze mensen toe kunnen opbrengen.
Een vreemde samenloop van omstandigheden, mijn keuze van dit boek en dit wereldschokkende nieuws. Ik zou willen wensen dat dit boek nooit was geschreven omdat dit zieke gedoe helemaal niet bestaat. Helaas is de werklijkheid anders.
Vandaag is het 30 jaar geleden dat wij op mijn dertigste verjaardag getrouwd zijn. Dubbel feest zult u misschien denken, maar niets is minder waar. Aanvankelijk hadden we wel het idee om dit groots te vieren, maar gaandeweg, kwam bij mij de wens naar boven om dit (on)gewoon niet te vieren. Ik ben even helemaal uitge"zorgd". De jas van de mantelzorg hangt mij al maandenlang zwaar om de schouders. Ik wil even niet de planning van een "goede" datum waarop iedereen misschien wel kan, niet de "zorg" voor het kopen van allerlei hapjes en drankjes, zelfs niet het zoeken van een eventuele locatie waar dit laatste voor je gedaan zou kunnen worden, nee gewoon even helemaal niets. Onder de dekmantel van onze liefde voor elkaar hebben we samen eind november dit besluit genomen. Geen drukte, we hebben het de afgelopen tijd druk genoeg gehad. Onze grootste wens is op dit moment een rustig vaarwater en daarom vieren wij alleen met zijn tweetjes deze dag 's avonds. Daar heeft P. voor gezorgd. Er is ergens een tafel voor ons gereserveerd waar we bij mooi zacht kaarslicht onder het genot van glaasje wijn heerlijk op ons gemak een lekkere pizza kunnen eten. Nee, dus ook geen uitgebreid diner, maar gewoon even een knus samenzijn zonder al te veel poespas. Proost!
Aan alles komt een eind. Aan denkbeelden, ideeën en idealen, aan herinneringen, aan hersenspinsels, aan dromen en fantasieën en uiteindelijk ook aan kerstballen. Dit is (was) één van de kerstballen die al in de kerstboom hingen toen ik een kind van pakweg 5 of zes jaar oud was. Zo hangen er nog een paar ballen uit die tijd in onze boom. Toen mijn vader bij een verhuizing de kerstspullen niet meer mee wilde nemen, heb ik een vogeltje en de ballen die ik het mooist vond meegenomen. Jarenlang ben ik trots geweest op het feit dat "mijn" boom met zoveel verschillende generaties kerstballen werd opgetuigd. Ballen uit mijn kindertijd, ballen uit mijn puberteit, toen er wat meer geld was en alles wat groter mocht, ballen uit de tijd van mijn eerste huwelijk, al heel lang geleden, een paar ballen uit het eerdere huwelijk van P, ballen uit de tijd van onze opgroeiende kinderen en tot slot de nieuwe ballen die niet meer kapot kunnen vallen.
De laatste jaren kost het mij steeds meer moeite om enig enthousiasme op te brengen om de kerstboom op te tuigen. Bij het zien van de kapotte kerstbal is het net of ik wakker geschud word. Misschien wordt het wel eens tijd om het eens over een heel andere boeg te gaan gooien. Niet meer die grote traditionele kerstboom met al die ballen waaraan zoveel herinneringen kleven. Herinneringen die al lang niet meer door iedereen gedeeld kunnen of willen worden. Herinneringen die zo langzamerhand ook voor mij aan betekenis gaan inboeten......
De boom staat. Dit jaar zullen er dus (nog) geen ingrijpende veranderingen zijn, maar mijn blik is nu al op de volgende kerst gericht. En dat zet het geheel in een heel ander perspectief. Vooruitblikken is toch iets heel anders dan bllijven steken in het omzien naar wat geweest is.
Gelukkig is de rek er niet helemaal uit en voel ik mij weer goed genoeg om mijzelf weer te gaan vermaken. Maandenlang heb ik gehunkerd naar wat meer vrije tijd en als het dan eindelijk zo ver is, dan weet je eigenlijk niet zo goed wat je nu ook weer zo graag had willen doen. Bij mij is dat tenminste zo. Ik zat wat in oude mappen te grasduinen en bij toeval kom ik in een map (submap getiteld) terecht. Daar kom ik opeens heel veel foto's en plaatjes tegen die ik, wanneer ik er naar zocht, in mijn haastige bestaan niet zo snel kon vinden. Bij het zien van dit werk van Raveel wist ik opeens wat ik al die maanden gemist heb. Gewoon zo af en toe de tijd hebben om een beetje rond te klijken op kunstpagina's. 
In 2007 (zie blogje 9 februari 2007, tik bij zoekterm raveel in en u komt bij blogje KUNST)ben ik via een krantenartikel bij deze schilder terecht gekomen. Hoewel ik dit werk toen niet echt kon waarderen, is er wel iets in mijn hoofd blijven hangen, want bij het zien van de afbeeldingen ging er een golf van herkenning door mij heen. Zoiets van: o ja, dat had ik ook nog ergens opgeslagen, leuk om het eens weer te zien......Inmiddels is er al heel veel nieuw werk van hem. In de afgelopen dagen heb ik her en der lekker rond gekeken en ik heb heel veel mooi ander werk gezien. Opnieuw neem ik mij voor om wat meer tijd te besteden aan het bekijken van kunst. Het ontspant mij en ik merk dat het mijn blik verruimt. Dat brengt mij met een schok bij een actualiteit van de afgelopen tijd. Ik kan het niet uitstaan, dat deze regering op heel veel vormen van kunst wil gaan bezuinigen. Net nu ik een beetje schijn te ontwaken en ik mij op de een of andere manier voor kunst ga interesseren. Niet dat dit er iets mee te maken heeft, maar ik vind dat het kijken naar kunst, 
het beleven van kunst juist veel meer gestimuleerd moeten worden. Helaas is het mij vroeger niet met de paplepel ingegoten en dat betreur ik. Ik merk dat dit voor een groot deel nog een braak liggend terrein voor mij is. Straks, als ik over een paar jaar niet meer hoef te werken, hoop ik heel veel tijd te hebben om mijn achterstand in te halen door naar heel veel verschillende galeries of tentoonstellingen te gaan. Het knaagt aan mij, dat ik tijdens de protesten mijn stem niet heb laten horen, zelfs niet in de vorm van een blogje. Maar beter laat dan nooit. En dat allemaal naar aanleiding van een teruggevonden mapje.
Hoe vaart gij? Een variant op de vraag welke als inhoud heeft: hoe is het met je. Een vriend van al heel wat jaartjes terug plachtte mij nogal eens met deze vraag te begroeten. Steevast antwoordde ik dan (om toch vooral gevat te lijken, want dat leek ik van mijzelf te moeten) met een o goed hoor, ik vaar westenwind of iets anders onzinnigs zoals 23 graden noorderbreedte. Uiteraard weet ik ook wel dat deze regel ergens uit een gedicht van Guido Gezelle komt. Al snotterend en met een zwaar hoofd liggend in mijn bed kwam dit vanmiddag opeens boven drijven. Niet echt kunnen slapen, maar toch te ziek om te kunnen lezen brengt mij wel eens op ideeën voor een volgend blogje.
Gistermorgen heb ik mijn vader van de revalidatieafdeling van het verpleeghuis terugverhuisd naar zijn eigen appartement. Het is echt verbazingwekkend hoe hij in vier maand is opgeknapt en zelfs weer tot lopen in staat is. Hersteld van een verbrijzeld bovenbeen en een kapotte kunstheup. Een knap staaltje werk van de chirurg, van de fysiotherapie en natuurlijk van mijn vader zelf.
Maar toch baart het naar huis gaan van mijn vader mij grote zorgen. Drie ziekenhuisopnames in een half jaar tijd maakt mijn kijk op zijn naar huis gaan niet echt optimistisch. Zelf kijkt hij niet verder dan vandaag. Zijn wens lijkt even vervuld. Toen de verpleeghuisarts enkele weken geleden vroeg, nadat zij hem duidelijk had gemaakt niet voor een aanvraag voor een verzorgingshuis in aanmerking te komen, wat hij graag zou willen, was zijn antwoord: Op mijn 89ste verjaardag weer THUIS te zijn. Daar zou voor gezorgd worden! en aldus is geschied.
Zo hebben wij, P. en ik gisteren een vrije morgen genomen en hem weer in zijn appartement geïnstalleerd. Nadat ik kleding en allerlei andere attributen weer te plek gebracht had, ben ik boodschappen voor hem gaan doen, want dat wordt echt niet door het toverwoord Thuiszorg gedaan, zoals verpleeghuisartsmevrouw mij wilde doen geloven. Of het nu versterkt werd door het feit, dat ik na bijna drie weken nog steeds zwaar verkouden ben weet ik niet, maar met een zwaar gemoed nam ik afscheid. Ik ben vervolgens niet naar mijn werk gegaan, maar wel naar mijn bed, ziek als ik was.
Vandaag is hij dus jarig. Toen ik hem vanmorgen belde om hem te feliciteren met zijn verjaardag liet hij mij weten dat het toch wel erg zwaar is om alles weer zelf te moeten doen. De komende dagen zal er iemand, zijn vriendin van 83 uit de Betuwe, bij hem zijn, maar als die ook weer vertrekt, en dat zal maandag zijn, dan is hij toch echt op zichzelf aangewezen.
Ikzelf neem even een paar dagen afstand. Mijn grootste taak is voorlopig om van mijn verkoudheid en mogelijke kaak- en of voorhoofdholteontstekingen af te komen. Veel rusten en op bed liggen met zo af en toe een blogje lezen, meer is er even niet mogelijk. Uitgebreid een boek lezen zit er (voorlopig nog even) niet in. Zo goed vaart het nog niet mij, om met Guido te spreken.
Soms kan een ochtend zo mooi beginnen.....Ik was druk doende, liep van slaapkamer naar badkamer, ondertussen een blik werpend door de open deur van de logeerkamer. En wat ik toen zag? Van douchen en aankleden kwam even niets terecht. Ik nam "even" uitgebreid de tijd om naar buiten te kijken en het opkomen van de zon te zien en dit schouwspel op foto vast te leggen.
Ijzig koud, maar o zo mooi.
Ik heb geprobeerd de zon door de bomen heen te "vangen" en ik vind het resultaat verbluffend
Het moeilijkste vind ik dan nog om van alle foto's die ik gemaakt heb de mooiste uit te zoeken, maar ik geloof dat ik er nu toch in geslaagd ben om in een korte impressie weer te geven van wat ik toen zag. Dit was afgelopen zaterdagmorgen te zien. We weten allen hoe die dag verder is verlopen. Het is geen zonovergoten dag geworden, maar een dag waarin sneeuw hier en daar voor flink wat overlast heeft gezorgd. Deze zonsopgang was maar een moment van de dag. Het doet mij beseffen dat een dag vele momenten kent. Mooie momenten, lastige momenten, leuke momenten, verdrietige momenten.................. Goed om dat vast te houden. Als de slaap een keer niet wil lukken, is het mooi om deze beelden weer in de herinnering te roepen. Mijzelf laten zien dat er altijd weer een dag komt waarop het gaat krieken en de zon weer gaat schijnen, ook al is het maar voor even.
Het ene jaar vieren we wel Sinterklaas op school, het andere jaar weer niet, het is maar net waar de groep van wie ik mentor ben, of coach zoals het nu heet, voor kiest. Dit jaar paste het perfect in een onderwijsmodel. Het doel is samenwerken en de opdracht luidt: bedenk een activiteit die door een groep van vijf of zes personen in zijn geheel wordt uitgevoerd. Het gaat hierbij niet zozeer om de actviteit, maar om de onderlinge samenwerking in beeld te krijgen. Eén groepje had de keuze gemaakt om het Sinterklaasfeest met de gehele groep te gaan vieren. De hele organisatie was dus in handen van dit groepje. Er zijn heel traditioneel lootjes getrokken en vrijdagmiddag kon het feest gevierd worden. Het was uiteindelijk een heel tam gebeuren, maar toch was ik onder de indruk. De leerling die mij getrokken had, heeft uitzonderlijk veel werk verricht. Als surprise, dat was de opdracht van het organiserende groepje, naast een cadeautje moest er òf een surprise, òf een gedicht zijn, had ze een schaap voor mij gemaakt. Ooit had ik eens in de groep verteld dat ik schapen verzamelde. Och, je zegt wel eens wat als leerlingen je vragen eens iets van jezelf te vertellen..... Het moet haar uren gekost hebben en echt daar ben ik heel blij mee. Daar kan een heel duur cadeau niet tegenop, want wanneer iemand een dergelijke inspanning voor mij wil leveren, krijgt dit voor mij zeker een betekenis. Het is denk ik de mooiste surprise die ik ooit heb gekregen.
Het schaap is niet voor de eeuwigheid, maar het mag er zeker als aandenken een paar weken blijven staan. Deze samenwerkingsopdracht van het organiserende moet nog geëvalueerd worden en of het met een voldoende wordt beoordeeld moet mede blijken uit het bijgeleverde verslag, maar dat is van later zorg. Ik ga mij nu eerst bezighouden met dit feest te vieren met mijn eigen kleintjes.
Zomaar een winteravond. Buiten is het koud en het sneeuwt. Het is geen weer om er nog op uit te trekken. Ik heb er dan ook maar van afgezien om naar de Franse les te gaan. En alsof ik helemaal niets anders te doen heb ben ik lekker bezig gegaan met kleuren. Eigenlijk zou ik willen schrijven heb ik als een kind heerlijk zitten kleuren. Ik voel een beetje gêne, terwijl ik wel weet dat het maken van mandala's helemaal geen kinderwerk is. Maar mijn bezig zijn hiermee staat nog in de kinderschoenen, misschien veroorzaakt dat het gevoel wel van mijzelf niet serieus nemen. En toch moet ik, terwijl ik zit te kleuren, vaak terugdenken aan een boek van Paulo Coëlho. Waarschijnlijk gaat het om Brida of om de heks van Portobello. In één van die boeken is er sprake, dat de hoofdfiguur eindeloos oefent met het kalligraferen en dat ze, al bezig zijnde daarmee, in trans kan geraken. Dit brengt mij terug naar mijn kleuren, want ik ervaar dat het mij rust geeft en dat dit mij in een heel vredige stemming kan brengen. Ik heb mij hier en daar wel iets geörienteerd, maar echt heel veel kennis heb ik hierover nog niet. Het boeit mij wel en ik zal mij hierin dan ook in de komende tijd (en dit dient heel ruim genomen te worden) stukje bij beetje gaan verdiepen. Dit is niet de eerste mandala die ik heb ingekleurd, maar ik vind deze tot nu toe wel de meest geslaagde.
|
|
