Natuurlijk wil ik vandaag de aandacht geven aan het feit dat de maand van de spiritualiteit is begonnen. Dit jaar is het thema "TIJD MAKEN". Pfffft, als ik dat eens zou kunnen........ Ook nu, net terug van vakantie heb ik nog steeds het gevoel achter de tijd aan te hollen. Er moet nog zo veel. De tuin winterklaar maken, bezoekjes afleggen, familie ontvangen, de zorg voor vader weer oppakken, blogjes lezen, een blogje over Aken maken en..... Maar ik doe even niets. Ik laat mij gewoon even inhalen door de tijd.
Een doorkijkje in Monschau. Het had nogal wat voeten in aarde of we weg zouden gaan. De nieuwe auto was geregeld, dat was klaar, maar ik was er niet klaar voor. Hollend van het één naar het ander…. Maar zoals het wel vaker gebeurt, met de moed der wanhoop beginnen om dan van lieverlee te zien dat zowel het één als het ander stukje bij beetje toch voor elkaar komt. Alleen op zaterdagmorgen nog wat kleren bij elkaar zoeken, dan konden we gaan.
Maar de nacht voor het vertrek was niet prettig. Het was er één van het ophalen van hele oude koeien uit vele verschillende sloten, verwijzend naar diverse gebeurtenissen uit het verleden. Waarom ik nu alsmaar bezig was met het stand by zijn bij een kerstspel van een paar jaar geleden, waar van ik niet echt de leiding had, omdat ik de regie overgedragen had aan iemand anders, weet ik niet. Wel liep ik steeds tegen het feit aan niet echt fijn behandeld te worden door een collega. Ik kon het één en ander maar niet rond krijgen in mijn gedachten.
Enigszins verdrietig en een beetje in
de war stond ik op. Waar moest deze vakantie op uit gaan lopen?? Was het wel verstandig om te gaan?
Achteraf kan ik zeggen, driewerf ja!. Na een wat verreisde zaterdag, kwam er een prachtige zondag. Na een wandeling van iets meer dan een half uur kwamen we in Monschau aan. Daar begon het helaas te regenen, maar gelukkig niet lang. Het tij leek te keren. Binnen een half uur was het droog en begon de zon te schijnen. 
De kleurenpracht die toen ontstond deed mijspoorslag alle muizenissen vergeten. Ik kreeg het veel te druk om al het moois om mij heen in mij op te nemen.
De volgende dagen kwam ik bijna ogen tekort om alle mooie herfstbeelden in mij op te nemen. De zon deed haar best om alle mooie kleuren nog eens wat beter onder de aandacht te brengen. Heerlijk om zo door het Eiffelland te kunnen lopen.
Mijn muizenissen zijn weg en ik laat het wel uit mijn hoofd om te bedenken welke betekenissen ik daar aan zou moeten geven.
Geen. Veel liever denk ik terug aan de fijne dagen die ik heb gehad. Dat geeft weer energie.
Een hele week vrij in het verschiet. Wat ik er mee ga doen weet ik nog niet. Ik neem er de tijd voor om daarover een beslissing te nemen. Keulen en Aken zijn ten slotte ook niet in één dag gebouwd.
Na alle hectiek hoop ik weer in een wat rustiger vaarwater te komen. Gewoon een beetje op adem komen en wat om mij heen kunnen kijken. Het nieuws heb ik wel steeds gevolgd, maar ik was niet in staat om er op enig tijdstip ook maar een paar woorden aan te wijden. Gelukkig hebben vele anderen dat wel gedaan, zodat ik wat dat betreft geen inhaalslag hoef te maken.
Nee, ik haak in op de toekomst. Heel vaag had ik al iets vernomen over sinterklaasposters die gruwelijk zouden zijn. Waarschijnlijk was mijn aandacht hierin getrokken, omdat ik dit jaar met de grote kleine meid mee mag, als sinterklaas in ons land aankomt. Ook komt in die tijd de andere grote kleine meid naar Nederland om met ons dit oer-hollandse feest te vieren!
Maar terug naar de horrorposter. Dick Maas schijnt een komische horrorfilm over de Sint gemaakt te hebben, die 11 november in première gaat. Deze film moet gepromoot worden en hierover is enige deining ontstaan. De posters zouden een onheilspellende uitstraling hebben en de trailer vande film, het voorfilmpje dus, zou te gruwelijk voor kleine kinderen zijn. Wat dat laatste betreft, daar kan ik het wel mee eens zijn. Ik zou het ook niet leuk vinden als mijn kleine grote meid dit filmpje zou zien. De posters vind ik zelf wel meevallen.
Tijdens mijn googlereisje stuitte ik op dit weblog. Dat zette mij toch een beetje aan het denken. Traditie of niet, kunnen wij het als volwassenen wel maken om kinderen inderdaad te laten geloven in het sinterklaassprookje? Zelf heb ik hele dierbare herinneringen aan dit feest. Herinneringen aan mijn eigen kindertijd, herinneringen aan de tijd dat mijn kinderen klein waren en nu ook al een aantal herinneringen aan hoe het feest in de afgelopen jaren is gevierd met de twee grote kleine meiskes. Ik weet nog niet welk standpunt ik in moet nemen. Moet dit feest echt aangepast gaan worden aan anno 2010. Moet het ontdaan worden van alle charme van het geloven in de goedheilig man die rijk strooit met cadeautjes en daarmee vele kinderwensen vervult?
Ik weet het echt nog niet. In geval va twijfel geen besluiten nemen denk ik dan maar. Dit jaar ga ik dus nog maar even door met het gewoon te vieren zoals we het altijd deden. De grote kleine meid had vorige week de eerste kleurplaat voor sinterklaas al klaar! Toch ben ik wel benieuwd naar uw mening.
Voor wie de wel aardig onderbouwde mening van onderstaand blogje wil lezen is hier de link.
http://wehoudenvanoranje.blogspot.com/2010/10/wat-een-gedoe-over-de-horror.html
En voor wie de trailer wil zien is dit de link
http://www.youtube.com/watch?v=bBqqp_j8r1A&feature=player_embedded
'Wikken en wegen, zo gaat dat als de auto plotseling vervangen moet worden. Ik liet de twee auto's beurtelings in mijn gedacht de revue passeren. De Dacia Duster oogt sportief en de Ford Focus lijkt meer de degelijke kant op te gaan. Wij namen het besluit om de volgende morgen gewoon de voorgenomen proefrit met de Dacia te gaan maken. Dit hebben we gedaan en onze bevindingen waren niet positief. Het zou dan wel heel veel inleveren gaan worden wat het rijcomfort ibetreft. Tijdens de proefrit hebben we het besluit genomen dit spel niet tot het eind toe uit te spelen. Gewoon de sleutel inleveren, bedanken voor de proefrit en weer afreizen naar "onze" Fordgarage. Na nog wat heen en weer gepraat te hebben over extra garantie, die ook daadwerekelijk op papier verleend is, is de knoop doorgehakt en zijn we tot de koop van de Ford Focus C-MAX 1,8 overgegaan. En toen werd ik voor het eerst een beetje blij. 
Het is tenslotte wel een hele mooie degelijke auto, die ook geschikt is om onze caravan te trekken. Woensdag aanstaande staat hij klaar om opgehaald te worden. Ik ben blij dat de onderhandelingen weer achter de rug zijn. Dat spel spelen is niets voor mij, daar houd ik dus absoluut niet van. Geef mij maar het echte spel van de grote kleine meid. Daar kan ik echt van genieten. Ze was bezig de barbiepoppen te fotograveren. Opeens hield ze op. "Nee, zo kan dat niet," mompelde ze in zichzelf, "dat is niet eerlijk!" Ik had de echte barbie de schoentjes aangetrokken, maar de andere popjes hebben geen schoentjes. De schoentjes moesten dus weer uit, maar de fijne motoriek van een vijfjarige is nog niet van dien aard, dat ze zelf die strakke schoentjes aan en uit kan doen. Daar werd ik dan weer voor gevraagd. In haar ontwikkeling laat ze wel zien, dat ze heel voorzichtig bezig gaat met het hanteren van abstracte begrippen zoals eerlijk en niet eerlijk. En dat allemaal in spelvorm. En kijk, van dat spel kan ik dan wel weer heel erg genieten. Maar houd me ten goede, ik ben nu heus ook wel een beetje blij met de nieuwe auto.
Het spel stond op de wagen. Er moest gewoon een andere auto komen, dus het spel moest hoe dan ook gespeeld gaan worden. De garage liet ons weten een aantrekkelijk aanbod voor ons te hebben, maar daar was ik niet zo van overtuigd. Ik zat na al die negatieve ervaringen echt niet te wachten op een drie jaar oude Mondeo. Opeens viel mij in dat Dacia een goedkope auto is en daar ik, als ik naar mijn werk ga, regelmatig langs die garage kom, ben ik daar donderdagmiddag maar begonnen met het vergaren van info. In eerste instantie was ik erg gecharmeerd van de Duster, alleen de prijs viel me niet mee. Als de auto ook de caravan zou moeten kunnen trekken, dan liep de prijs toch aardig naar de 20.000. euro. Plus dat ik dan wel een auto zou hebben met verschillende toeters en bellen, deels lederen bekleding, spoiilers etc. waar ik niet op zat te wachten. Echt goedkoop was het daardoor niet meer. O ja, er kon wel een andere versie besteld worden, maar die levertijd kon tot drie maanden oplopen....
Op vrijdagmiddag maar plichtmatig naar onze "eigen" Ford dealer om daar het 'aantrekkelijke' bod te gaan bekijken. Bij de eerste oogopslag wist ik het al. Die auto wilde ik dus absoluut niet hebben. Onze eigen auto was al groot, maar deze zilvermetallic uitvoering oogde mij nog vele malen groter en daarbij heel protserig. En bovendien, gezien de ervaring met onze eigen auto, na drie jaar waren de problemen begonnen en deze auto was drie jaar oud. Ook al was deze auto honderd maal van de garagedirecteur zelf geweest, ik wilde dat ding in elk geval niet.
Tsja, wat nu. De verkoper zat wel wat met ons in de maag. Het feit lag er dat de Ford Mondeo van ons echt een mislukkeling met heel veel kosten was geweest. Eigenlijk had ik mijn zinnen al een beetje op de Dacia Duster gezet. Dan hadden we in ieder geval een nieuwe auto. Uit beleefdheid dwaalde ik wat door de showroom. Mijn oog viel op een bijna nieuwe Focus C-MAX. Een 1,8, bouwjaar 2010 en nog heel weinig gereden. Het oogde mooi, het zat goed, en het leek verbazend veel op de auto die ik deze dagen als leenauto mocht gebruiken, waardoor ik wist dat het ook confortabel reed.
Terug naar de onderhandelingstafel. Een poosje later vertrokken wij met de boodschap: we willen er nog eens over nadenken.
Was het maar waar, had ik maar tijd om te breien, maar dat is beslist niet het geval. Mijn leven lijkt wel een kluwen met verschillende eindjes. En ik ben druk bezig om de verschillende draden niet met elkaar in de knoop te laten komen. De draad die de verbinding naar mijn werk is wikkelt wel soepeltjes af, behalve als ik op stagebezoek moet. De navigator in de auto is stuk, dus maak ik nogal wat omwegen. Daar komt nu een einde aan, want ik heb maer een nieuw tom tom aangeschaft. Kost wel weer enige studie, maar het zal op den duur wel rendement opleveren. Rechtstreeks naar een adres rijden kost minder tijd.
Omdat we in een winkel waren met wel heel veel digitale tv's op een rij, bedacht ik dat het wel fijn zou zijn als wij onze bejaarde tv ook eens gingen vervangen. Ik hoor het me nog zeggen: laten we dat nu maar doen, straks moet de auto weer naar de garage voor een keuring en je zult zien dat er dan weer allerlei onverwachte kosten om de hoek komen kijken, waardoor wij ons weer laten weerhouden om onszelf eens een plezier te doen. Het platte scherm zal ons zeker veel kijkgenot geven, zeker als we weten hoe alle knopjes werken en wat de mogelijkheden van het ding zijn, maar veel tijd om dat uit te proberen hadden we niet, want.....
nog geen drie uren later, P. ging even voor mij tanken omdat ik de volgende dag naar de grote kleine meid zou, stortte de auto volledig in. Een reparatie van bijna 3000 euro zie ik niet meer zitten bij deze miskoop van de eeuw. Wat was ik trots toen ik 7 jaar geleden voor het eerst in de fonkelnieuwe auto stapte en wat heb ik in die 7 jaar een hekel aandat ding gekregen. 187.000 km is nog echt niet veel voor een diesel, maar deze Ford Mondeo is niet meer levensvatbaar. Volgens mij is het een maandagmorgenauto geweest. Wat heeft dat ding vele bijzondere en dure reparaties moeten hebben. Ik heb verscheidene malen gehoord: Vreemd, dat komt eigenlijk biijna nooit voor.....Zelfs de fabriek heeft op aandringen van de dealer nog een keer een korting op een flinke rekening gegeven. Maar nu is het gebeurd. Ik wil niet meer.
Ik moet dus op zoek naar een andere nieuwe? auto. Buiten het feit dat hier veel geld mee gemoeid is, vind ik het ook zeer vervelend dat ik al weer aan iets nieuws moet gaan wennen. Nog niet eens bekomen van de nieuwe website, moet ik dus wennen aan de nieuwe telefoon, de tom tom, de tv, en nu ook nog aan een andere auto. Gelukkig ben ik er gisteren met enig kunst en vliegwerk in de vorm van een leenauto nog wel in geslaagd om naar mijn grote kleine meid in Den Haag te gaan. Daar heb ik leuke dingen gezien, maar de tijd is op, ik kan daar nu niets meer over vertellen. Dat komt een andere keer.
Hoera het artikel is weer terug. Dit dank zij Sjoerd.! Het vervangende artikel laat ik vervallen behalve de verwerkte reacties.
Een reactie van Di mario was dat hij me 7 jaar geleden ook wel had kunnen vertellen, als hij mij toen al gekend had, maar dat was nog niet het geval, dat dit niet zo'n goede auto was. Thérèse vond de vele veranderingen, website, telefoon, televisie, tomtom, en nu ook nog de auto ook wel wat veel, Marjolein vond het goed dat ik toch van de grote kleine meid had genoten... René vond ook iets en nog enkele anderen, maar dat weet ik niet meer weer te geven.
Het is jaren geleden dat ik aan tafel Franse (of Duitse of Engelse) woordjes zat te leren, maar het voelde nog heel vertrouwd, toen ik vanmiddag de boeken ter hand nam. Vorige week donderdagavond was mijn eerste Franse les. Ik heb heel lang getwijfeld tussen filosofie en Frans, maar het laatste is het geworden. Een paar jaar geleden had ik al eens een instaptest gedaan en daaruit bleek dat ik toelaatbaar was op A2 niveau. De lesavond was toen op maandag, maar door de vele vergaderingen, juist op de maandagavonden, kon het toen niet door gaan. Nu ik voorzitter af ben, heb ik helemaal geen vergaderingen meer, dus tijd voor iets nieuws. Frans dus. De cursus wordt gegeven onder auspiciën van de Alliance Francaise.
Al bladerend door de boeken, stuitte ik op een foto van Gordes. Daar ben ik, dacht ik nog niet zo lang geleden geweest. Ik wilde dit artikel graag met een foto van een smal straatje uit Gordes illustreren. Ik scharrelde wat rond in mijn fotoarchieven, maar ik kon niets vinden. Nee logisch, het was het laatste jaar dat ik nog niet in het bezit was van een digitale camera. En dat is al veel langer geleden dan ik dacht. Het was in 2002.
Jammer, jammer, maar geen nood. Met de camera van nu heb ik een paar opnames van de foto's uit het fotoboek genomen. Even werd ik wat weemoedig toen ik in het fotoboek bladerde. In het verleden heb ik menig uurtje besteed aan het inplakken van de foto's. Ik heb dat altijd mooi werk gevonden. Maar nu in het digitale tijdperk ga ik toch anders te werk. Ik maak een reportage voor het digitale fotoframe en soms stel ik een fotoboekje samen..
Terug naar mijn Franse les. Ik zit dus weer woordjes te stampen en mijn werkwijze is bij vroeger vergeleken nog niet veranderd. Als een woord zich moeilijk vast laat zetten, schrijf ik het een aantal malen op. Op een kladblok. Zo heb ik er heel wat woorden ingestampt. Neem bijvoorbeeld modéré = gematigd, gemiddeld, dit wilde maar niet. Vijf keer opschrijven en het zit muurvast in mijn geheugen.
Van het plaatje in mijn fotoboek heb ik geprobeerd een popup te maken, maar dit lukt geloof ik nog niet zo. Een klik op de kleine foto vergroot deze wel, maar het is nog niet je dat. Daar zal ik dus ook nog even op moeten studeren.
Het eerste wat ik dacht, toen ik hoorde waarom Antonie Kamerling was overleden, was: Waarom??? Ik realiseer me dat dit heel vaak het geval zal zijn als iemand het leven zelf beëindigt. Waarom, waarom? en dat terwijl ik mij enigszins kan verplaatsen in de gevoelens die je hebt als de wens om er niet meer te willen zijn soms groter is dan de drang om te leven. Gelukkig is dat voor mij al heel lang verleden tijd. Ooit, heel lang geleden heb ik P. de belofte gedaan dit nooit te zullen doen. Gelukkig, buiten die belofte om, word ik al jaren niet meer geplaagd door dergelijke gevoelens. Toch schrik ik er telkens van als ik hoor dat een bekende persoon zelfmoord heeft gepleegd. Dat was het geval bij Herman Brood, maar ook bij Kurt Cobain, bij de Duitse keeper Robert Erke en nu weer.
Zonder dat ik de naam kende word ik dan altijd bang voor het Werthereffect. Dat anderen zich gesterkt voelen en dit als een aanmoediging te zien om ook tot die daad over te gaan. Ik las vanmorgen in de krant dat hulplijn113 Online overstelpt wordt met mails. Goed dat er iets dergelijks is waar mensen steun kunnen zoeken. Ik wens de nabestaanden van Antonie heel veel sterkte toe. Dit alles brengt mij wel terug naar Goethe. Vorig jaar brachten we tijdens onze vakantie een bezoek aan Weimar. Ik heb mij te weinig in Goethe 
verdiept waardoor het één en ander een beetje langs mij heen is gegaan. Ik heb mij zelf toen de belofte gedaan, dat als ik eens wat meer tijd zou hebben ik mij wat meer in Goethe zou verdiepen, want nog steeds staat de passie die Boudewijn Büch voor deze schrijver had, in mijn geheugen gegrift. Met gemengde gevoelens denk ik terug aan de film: "De kleine blonde Dood". Vanaf toen heb ik Antonie een beetje in mijn hart gesloten. Met Goethe zelf heeft het verder niet veel te maken. Ooit, wanneer ik meer tijd heb wil ik mij daar toch meer in verdiepen. Misschien dat het tuinhuis en de zogenaamde klassieke plantjes in het perkje rond dat huis in het park van Weimar mij dan meer gaan zeggen. Misschien wil ik er dan nogmaals heen om het één en ander meer tot mijn verbeelding te laten spreken.
(artikel is verder aangepast.)
Appelig, zo voel ik mij al een aantal dagen. Ik kan niet echt aangeven waar het vandaan komt. Misschien in de afgelopen weken toch iets te veel hooi op mijn vork genomen? En eerlijk is eerlijk, het operationeel maken van deze site kost mij heel veel tijd en erg veel moeite. Ik weet dat Keulen en Aken ook niet in één dag gebouwd zijn, maar wat dit betreft een beetje ongeduldig en daarnaast nogal perfectionistisch ben ik wel. Alles moet weer zo gauw mogelijk in een staat zijn waar ik mij in kan vinden, maar tja, dat duurt gewoon even. En naast dat het besturingsmechanisme nieuw is, ben ik naar mij zelf toe ook wat veeleisender geworden. Ik ben nu zelfstandig en daarom ik wil nu ook zelf de site kunnen besturen, dus op den duur helemaal zonder hulp van P. Dat laatste lukt nog niet helemaal, maar ik doe wel mijn best om alles te gaan begrijpen.
Soms duurt het even voordat ik het licht zie, maar het komt wel. Daarin verschil ik met P. Ook hij weet niet alle in's en out's, maar hij heeft wel veel meer ervaring om op terug te vallen èn hij zoekt meer op zijn eigen manier. Ik ben veel meer iemand van heel goed kijken en dan, als ik er bijna helemaal zeker van ben dat het op die manier geen kwaad kan, maar eens iets proberen. Soms valt dat moment precies samen met het moment dat P. ook iets heeft uitgevonden. Onze leerstijlen verschillen nogal.
Binnenkort staan de lessen over de leerstijlen weer op het programma. Dit jaar kan ik middels deze ervaringen weer met hele nieuwe voorbeelden komen. Dat houdt het lesgeven levendig. Net zoals de bezoeken aan de leerlingen in het werkveld mij nieuwe inzichten geeft. Ik ben nog lang niet uitgedacht over het verschijnsel "zorgboerderijen". Ik zal daar eerst wat meer research over moeten doen om daar iets zinnigs over te kunnen schrijven, maar de appeligheid zit mij daarbij in de weg. Het zal wel tijdelijk zijn en weer overwaaien. Misschien ben ik toch meer een mens van de herfststormen dan van dit veel te laat op gang gekomen nazomerweer.
Bijna direct na het plaatsen van het eerste artikel kwam de grote kleine meid en ja, dan heb je als oma even heel andere taken. Natuurlijk heb ik dat met plezier ter hand genomen. Maar zo heel letterlijk hoef ik dat nu ook weer niet te nemen want een vijfjarige kleuter kan al heel veel zelf. We zijn naar het bos geweest en daar zag ik deze gele paddestoel?? Ik heb geen idee wat het is.
Met een beetje kunst en vliegwerk ben ik er in geslaagd om het plaatje op de site te krijgen. Het is een beetje behelpen, want naast dat ik verhuisd ben, is er ook het één en ander met de computer aan de hand. Deze is leeg gemaakt en alle programma's moeten opnieuw geïnstalleerd worden. Vanaf de laptop werken kan wel, maar dat gaat altijd iets moeizamer.
Dank voor alle mooie complimenten die ik mocht ontvangen, maar de lay out van de site is nog niet klaar Het is nog in opbouw. Het gaat er in de komende tijd echt wel anders uitzien. Jammer voor degenen die er niet van houden, maar er zullen toch wel weer meer toeters en bellen in de vorm van plaatjes tevoorschijn komen. Ik ben namelijk erg aan mijn heksenoutfit gehecht. Het zal wel anders worden maar hoe het precies gaat worden weet ik nog niet. Dat is nog een verrassing voor u maar ook voor mij. Eerst zal ik nog flink aan de studie moeten om het één en ander te kunnen te realiseren.
Een beetje onwennig kijk ik om mij heen. Dit is dan mijn nieuwe onderkomen. Ik moet nog een beetje wennen. Alles staat wel weer zo"n beetje op zijn plek, maar het is toch anders. Ik dwaal wat door mijn nieuwe onderkomen. Een aantal dingen zijn heel herkenbaar, maar er is ook wel het één en ander nieuw. Dat zal ik nog moeten gaan ontdekken. Vanaf deze plaats wil ik Ron heel hartelijk bedanken. Ron, dank je wel, je hebt de verhuizing perfect voor mij uitgevoerd en ik ben je dan ook veel dank verschuldigd. Zonder jou had ik niet geweten hoe ik dat voor elkaar had moeten krijgen. Dag Ron, dank je wel en zwaai zwaai. Vanaf nu ben ik dus op mij zelf aan gewezen en ben ik helemaal zelf verantwoordelijk voor mijn eigen domein. Dit voelt ook wel weer als een uitdaging. Nu zal ik mij veel meer moeten gaan verdiepen in de randvoorwaarden van het gebruik en het onderhoud van een weblog in eigen beheer. Stapje voor stapje hoop ik een nieuwe layout uit kunnen werken. Ergens zal er toch weer een heksje moeten verschijnene. Voorlopig ben ik heel tevreden dat ik gewoonverder kan met het plaatsen van artikelen, al dan niet opgeleukt met bijpassende plaatjes of foto's. Eigenlijk zou ik willen zeggen, ik ga gewoon verder waar ik gebleven was.
|
|
