DE EINDER
Elk jaar kijk ik er weer naar uit, naar de langste dag. En elk jaar hoop ik dan dat er rond die dag sprake is van mooi weer en lange dagen. En graag helder! Als dat dan het geval is wil ik 's avonds na elf uur naar de dijk om over het wad te kijken. Ooit heb ik daar een keer zo'n prachtig vergezicht gehad wat betreft het licht. Het licht in het noorden, bij de poolcircel, waar het om deze tijd van het jaar dus nauwelijks donker wordt was achter het eiland Ameland te zien. Het is al jaren geleden en ik vond dat toen zo mooi. het fascineerde mij. Helaas heb ik er toen geen foto's van genomen. Nu probeer ik het elk jaar weer opnieuw, maar zo mooi als ik het ooit gezien heb is nog niet weer geweest, maar afgelopen zaterdag leverde het toch een paar aardige beelden op. De foto's passen ook mooi bij mijn volgende onderwerp, ik ga een paar dagen over de einder heen kijken, net zoals een paar leerlingen dit zijn gaan doen. Zij zijn een aantal weken in Southport in Engeland gestationeerd. Morgen reis ik naar hen toe om namens school een kijkje te gaan nemen. Tot over een paar dagen
Hoe dom kan een mens zijn. Heel dom dus. Om nu te zeggen dat het in de afgelopen weken echt heel springend goed met mij ging en ik prima in mijn vel zat, nou nee, dat was niet echt het geval. De slapeloosheid stak zo nu en dan de kop weer op, depressieve gevoelens moest ik steeds vaker naar de achtergrond wegduwen en echt overlopen van energie deed ik ook niet. Allemaal klachten die horen bij het Prikkelbare Darm Syndroom waar ik de laatste maanden weer meer en meer last van kreeg. Een tegenvaller, want de hele winter had ik er niet of nauwelijks last van gehad. Vanmorgen vroeg P. of hij de zomerkoninkjes ook weer op tafel moest zetten....... "Ja lekker," was mijn antwoord ik zag de beschuit me die rode vruchten al voor mij. Gisteren had hij zo heel terloops eens gevraagd of het wel zo'n goed idee was dat ik mij telkenmale tegoed deed aan die heerlijke zomerse lekkernij. Verbaasd had ik gereageerd dat hij na zoveel jaar toch wel wist dat ik hier helemaal aan verslingerd was. Hoe kon hij nu denken dat dit niet goed voor mij was, totdat.....Ik was halverwege de trap en opeens kreeg ik hele vage herinneringen aan vorig jaar. Ergens, heel ver weg leken er wel herinneringen boven te komen drijven dat ik toen ik na verschillende aanvallen gestopt was met het eten van aardbeien en dat daarna mijn klachten ook vrij snel waren verdwenen. Tijdens het ontbijt ging het gesprek natuurlijk hierover, maar P. kon het, ondankds de opmerking die hij gemaakt had, zich niet echt herinneren. Ik heb mijn beschuitje met de aardbeien nog opgegeten, maar echt smaken deed het mij niet meer. Gedurende deze dag raakte ik er steeds meer van overtuigd dat die aardbeien wel eens de boosdoeners van al die aanvallen waren geweest. Het was alsof ik mijzelf aan onze vrienden hoorde uitleggen dat, hoe gek het ook was, maar dat die zaadjes aan de buitenkant van de aardbei waarschijnlijk de boosdoeners waren die mijn darmen zo prikkelden. Vanmiddag kwamen die desbetreffende vrienden op bezoek en natuurlijk waren de aardbeien bijna het eerste onderwerp van gesprek. Zij herinnerde zich maar al te goed mijn verhaal van vorig jaar over de aardbeien. Dat was toen ten tijde van de aardbeiendag op Wimbledon. Ik heb de aardbeien onmiddellijk in de ban gedaan en nu maar eens zien of dit het gewenste resultaat oplevert. Eigenlijk weet ik dit wel bijna zeker en ik verheug mij er op dat ik binnenkort weer gewoon normaal zal zijn zonder al die vage klachten die de kwaliteit van het leven op een vervelende wijze beïnvloeden.
Op een doodlopend weggetje net langs de grote weg (niet dit weggetje) naar het iets verderopgelegen stadje lopen we tot een bepaald punt, een hek en dan keren we weer terug. Ons plagerijtje naar Sjors toe is dan om, wanneer hij voorop loopt en voorbij dat punt is, niets te zeggen en vast aan de terugweg te beginnen zonder hem te waarschuwen. Als hij dan even later omkijkt om te zien waar wij blijven, keert hij ook, om met een bloedgang ons in te halen. Natuurlijk weet Sjors ook na al die jaren, dat, als hij niet oppast, wij dit geintje met hem uithalen. Meestal is hij dan ook wel op zijn hoede en kijkt hij steeds achterom met een blik van, ik tuin er niet meer in, mij zul je niet meer te pakken nemen. Gisteren was hij echter even onachtzaam waardoor wij met succes dit spelletje weer eens konden uitvoeren. Terwijl hij vol overgave in de berm in het hoge gras stond te snuffelen keerden wij om. Het duurde even voordat hij zijn snuffelactiviteit staakte en weer op de weg kwam. Hij keek even achterom, maar kennelijk zag hij ons niet. Wij waren al een eindje van hem verwijderd. In plaats dat hij ook omkeerde ging hij vooruit. We waren immers nog net niet helemaal bij dat bewuste punt, het hek geweest. Hij spurtte naar voren, hield even in bij het hek om vervolgens in volle vaart verder te stormen. Op ons roepen reageerde hij niet. Op dat moment viel bij mij het kwartje. Een vijftienjaaroude hond die staar heeft, ziet niet goed meer, hij had ons op die afstand niet opgemerkt. De neus is ook niet meer wat het geweest is en op ons roepen reageerde hij ook niet, want doofheid hoort ook bij de ouderdomsklachten. Bij de bocht hield hij gelukkig in en keek nog eens achterom. P. en ik hebben staan fluiten, roepen en zwaaien en gelukkig kreeg hij het door, keerde om en legde in volle vaart de tussenliggende driehonderd meter af. Dat dan nog wel. Lachend heb ik hem geaaid , geknuffeld en geprezen, maar het is nu wel duidelijk tot mij doorgedrongen dat ik echt met een oude hond te maken heb en dat we daar in het omgaan met deze hele trouwe viervoeter ons wat meer bewust van dienen te zijn. Het is wel weer zo'n dierbare belevenis die voor altijd in mijn herinnering zal blijven bestaan.
Daar lag-t-ie dan, onder een grote stapel reclamefolders, de grote blauwe enveloppe. Als we ons huiswerk goed gedaan hebben, betreft het de mededeling over de hoogte van bedrag wat we dit jaar terug krijgen. Bij het open maken van de enveloppe moet ik elk jaar weer even aan mijn moeder denken. Wij hadden het thuis niet zo erg breed. Mijn moeder probeerde het besteedbare inkomen wat te verhogen door een paar morgens in de week bij particuliere adressen schoonmaakwerk te verrichten. Op een gegeven moment verruilde ze dit werk voor het in de avonduren kantoren schoon te gaan maken. Dit bracht met zich mee dat ze ook officieel als werkneemster op de loonlijsten terecht kwam. Men had haar gewaarschuwd dat er mogelijk nog een verrekening met de belasting plaats zou vinden. Ik zie haar nog thuis komen. Ze was op de Solex in een naburig dorp boodschappen wezen doen en echt blij keek ze niet toen ze de post op tafel zag liggen. Ze maakte de eerste enveloppe open en stamelde, dit zal toch niet waar zijn, waar moeten we dat geld vandaan halen? De tweede enveloppe werd ook open gemaakt en toen barstte ze in huilen uit. Ruim driehonderd gulden moest er aan belasting betaald worden en nog eens een kleine vierhonderd gulden aan premie. Even later kwam mijn vader thuis. "Boze brieven?" vroeg hij, want zo werden bij ons de brieven genoemd waarin een rekening zat. Mijn moeder knikte met haar betraande gezicht. "Maar Corrie", zei hij even later luid en duidelijk, ik schrok van zijn stem, als ik het goed lees, hoeven we dit niet te betalen, maar KRIJGEN wij dat geld! Ik zie nog de grote ogen die mijn moeder opzette. Ze stond op om met mijn vader mee te kijken. En wat klonken haar woorden gelukkig: Oh wat vind ik dit fijn, dat is een pak van mijn hart. Geld maakt niet gelukkig, maar mijn moeder kon op dat moment haar geluk niet op. Ook ik heb vele jaren geleden wel in situaties gezeten dat ik reikhalzend uitkeek naar de enveloppe. Het extraatje, weliswaar zelf opgespaard, was dan meer dan welkom. Toch hebben we altijd geweigerd om het vooraf zo te regelen, dat de eventuele belastingverrekeningen met het maandelijkse inkomen verrekend wordt. Onze voorkeur gaat uit naar een bedrag in eens. En elk jaar is het weer prettig als de blauwe enveloppe is aangekomen. En elk jaar denk ik dan ook weer even aan mijn moeder, hoe gelukkig zij was met het geld, dwars tegen het gezegde in: geld maakt niet gelukkig.
De meisjes zijn op de school waar ik les geef veruit in de meerderheid. Per jaargang lopen er heus wel een paar verdwaalde jongens rond die graag in de zorg wil werken, in de instellingen zijn ze meer dan welkom, maar ze zijn en blijven ver in de minderheid. Ik was dan ook erg benieuwd of er ook iets geregeld zou worden voor dit eerste Nederlandse optreden in het kader van dit wereldkampioenschap. Halverwege de morgen zag ik de conciërge druk in de weer met een televisietoestel. In een petit overleg werd besloten in welk lokaal het apparaat geplaatst zou worden. 
In de afgelopen week heb ik de reclame op radio 2 niet meer gehoord. Erica Terpstra die ons op haar eigen bekende maar o zo overdreven wijze oproept om in actie te komen voor het Liliane Fonds. En dat roept weerstand bij mij op. Ik heb het Liliane Fonds altijd een warm hart toegedragen. Juist de kleinschaligheid en daardoor de bescheidenheid sprak mij aan. Met een paar tientjes was het mogelijk om een juiste prothese bij een gehandicapt kind te realiseren, waardoor de kwaliteit van leven van het betreffende kind met sprongen vooruit ging. Hierdoor had ik, misschien wel een beetje naïef, het idee, dat er weinig geld aan de strijkstok bleef hangen. Dit jaar schijnt het Liliane Fonds 30 jaar te bestaan 
en gaat men dit heuglijke feit vieren door met een actie groots uit te pakken en hierbij het getal 100.000 in te zetten en dit aan te laten prijzen door die genoemde overdreven Erica Terpstra. Door die ooit zo geroemde kleinschaligheid los te laten en steeds maar die 100.000 in de picture te laten komen komt dit alles mij wat tegenstrijdig over. En Erica maar roepen: 100.000. Te overenthousiast zijn schrikt mij af. Dat realiseerde ik mij nogmaals toen ik deze tante ook al weer zo overdreven overenthousiast op de verkiezingsavond feest zag vieren bij de winnende partij. Het moge duidelijk zijn dat ik deze hele promotie geen handige zet vind. Helaas kan ik niet om mijn gevoel heen dat ik mij bekocht voel wat de integriteit van dit fonds aangaat.
Ik heb mijn huiswerk gedaan, ik heb de voor mij geldende belangrijke speerpunten op een rijtje gezet en per politieke partij bekeken, maar bij ieder partij miste ik toch één belangrijk topic, namelijk het koningshuis. Als goed geaard en koningsgezind burger volg ik de meeste nieuwsberichten hierover. Als ik dan in de krant van vorige week zaterdag lees dat het koningshuis Nederland jaarlijks 4 miljard euro oplevert, vind ik dit toch geen onbelangrijk nieuws. Een werkgroep onder leiding van oud-minster Gerrit Zalm van financiën kwam dan wel tot de slotsom dat het koningshuis jaarlijks 39 miljoen kost, maar volgens professor economie Harry van Dalen van de universiteit van Tilburg stimuleert een monarchie de economie jaarlijks met 1 procent groei en op die manier komt men op 4 à 5 miljard. Geen onbeduidend bedrag dacht ik zo. De handelsmissies die meegaan met de bezoeken van het koningshuis naar het buitenland schijnen waardevol voor het bedrijfsleven te zijn. Dat schijnt te maken hebben met een vertrouwensbonus. Een koningshuis straalt toch enige vorm van stabiliteit uit. "Premiers komen en gaan, maar een monarch blijft ...." Merkwaardig dat op de dag voorafgaand van de verkiezingen de aanwezigheid van de vader van Maxima bij een eventuele inhuldiging als het enige onderwerp omtrent de monarchie naar voren komt. Dacht ik origineel te zijn en een verzwegen item opgespoord te hebben, niet dus. Op het allerlaatste moment komt het vorstenhuis toch nog ter sprake, alleen wel anders dan ik gewild zou hebben. Dat dan weer wel.
Omdat ik er nog lang niet uit ben waarop ik moet stemmen, ben ik maar eens begonnen om partijen op hun programma te onderzoeken. Ik weet nu dat ik niet op de Partij voor de Dieren zal gaan stemmen. Ik ben niet bereid om op een one-issue of getuigenis partij te gaan stemmen. Toch heb ik wel enige sympathie voor deze partij gekregen. Als de voedselketen als uitgangspunt genomen wordt, dan wordt duidelijk dat er op heel veel terreinen iets veranderd dient te worden en dat dit hele grote gevolgen zal hebben. Het terugdringen van de enorme grootschaligheid van agrarische bedrijven zal een ommekeer in de economie tot gevolg hebben. Of dit ook werkelijk allemaal haalbaar is, is een ander verhaal. Ik zou dat wel een heel graag uitgerkt en doorberekend zien. Maar dat zo'n partij mij (ons?) op een ander gedachtenspoor zet juich ik toe. Daarom alleen al mag de partij er van mij zijn. Toch zal ik er niet op gaan stemmen. Vooralsnog wil ik graag een partij die op constructieve wijze op vele terreienen richting kan geven aan onze samenleving.
