Nadat ze de deur gesloten had, opende ze haar tas, pakte ze een sigaret en stak deze zo snel mogelijk aan. Ze inhaleerde diep. Heerlijk. Het feit dat ze dit deed op een plaats die eigenlijk niet geoorloofd was, maakte, dat ze alleen nog maar meer genoot van die sigaret. Stiekum roken in het damestoilet. Het summum van genot. Lekker even alleen en niet het verplichte nummertje tussen allerlei andere verslaafden die dan zo nodig een babbeltje moesten maken.
Dit en nog allerlei andere gedachtes gingen door mij heen, toen ik gisteren aan het eind van de avond hoorde hoe de voorzitter van de bridgeclub, na een korte inleiding zich richtte tot een anonieme rookster. Al geruime tijd maakte een vrouwelijk lid, daar ging de voorzitter althans van uit, gebruik van het damestoilet om daar een sigaret te roken. Hij vroeg of ze in verband met de voorschriften van de brandweer daarmee wilde stoppen. Wanneer er in dit etablissement ooit brand uit zou breken, zou de eigenaar geen aanspraak op de verzekering kunnen doen, daar er gerookt zou zijn op plekken die niet geoorloofd zijn. Dit wanneer er ook maar een spoortje van as of een peukje in het toilet gevonden zou worden, ook al was er brand geweest in een heel ander gedeelte van het gebouw.
Toen we even later naar buiten liepen gonsde het om mij heen. Ben jij die rookster? vroegen de dames aan elkaar, of, en daaraan deden de mannen ook mee, weet jij wie dat zou kunnen zijn ? Sommigen gaven als antwoord, ik heb enig vermoeden.....Toen P. en ik naar huis reden stelden wij elkaar die vraag ook. Het eerste wat ik zei was, it was not me!, maar vreemd genoeg betrof ons vermoeden wel dezelfde persoon. Wat zou zo'n mens nu bezielen, zo vraag ik mij af, want er is wis en waarachtig een heuse rokersruimte aanwezig. Zou ik echt goed zitten met mijn inlevingsverhaal van het begin? Toch niet te geloven.
Een paar dagen geleden belde mijn vader om te informeren hoe het met de verbouwing van de keuken gesteld was. En kijk, met dat stukje bekangstelling leek het wel of zijn goedkeuring er aan werd gegeven en was het net of ik dat ook nog belangrijk vond ook. Toen ik, nadat ik hem gesproken had, de telefoon neerlegde heb ik een stoel gepakt en ben ik eerst maar eens met het zicht op de keuken een tijdje gaan zitten nadenken. Was dit het dan geweest, het idee van verspilling, dat mij zo tegen had gehouden om voluit te kunnen genieten van het vooruitzicht van een nieuwe keuken te krijgen? Had ik daarom vooraf zo weinig aandacht voor de nieuwe keuken gevraagd? Was ik daarom zo verdedigend, naar mijn vader, maar ook naar anderen toe geweest, met het argument dat ik nog heel lang in dit huis hoopte te wonen en dat de keuken dan vroeg of laat toch aan vervanging toe was en dat het daarom maar beter was het nu te doen, zodat we geen geld in een renovatieplan van nieuw aanrecht, nieuwe oven, nieuwe plinten etc hoefden te steken. Maar toen het zover was, toen de oude keulen in baggels werd geslagen, omdat dit nu eenmaal goedkoper is dan het stukje voor stukje af te breken, toen had ik het er best wel een beetje moeite mee. Niet omdat ik zo gehecht was aan die keuken, dat niet, maar wel omdat ik toch iets ervaar van overbodige luxe, zeker als ik het met de ogen van mijn vader bezie....Hij had immers de laatste keer dat hij bij ons was gezegd, ach waarom nou, die keuken ziet er toch nog heel aardig uit? En dan nu zijn belangstellende telefoontje. Met een zucht sta ik op. Het moet toch ook niet gekker worden. Ik ben ruim in de vijftig en ik mag toch voor mijn eigen beslissingen staan. Ik heb op geen enkele wijze spijt van ons besluit, ik ben gewoon heel blij met onze nieuwe aanwinst. Volgende week nog even de schilder zijn gang laten gaan en dan is de klus geklaard en keert de rust weer terug.
Maandagmorgen begon de verbouwing. De keuken is als het ware verplaatst naar de bijkeuken. In de keuken wordt begonnen met het hak en breek werk. Binnen wordt het leger en leger, terwijl buiten de voorbereidingen getroffen worden om er een deur naar buiten bij te maken.
De deur staat al te trappelen om geplaatst te worden, maar dit is niet de goede deuropening. Na een aantal uren is er een deuropening bij en kan de deur geplaatst worden. De opbouw van de nieuwe keuken is ondertussen ook begonnen en na twee dagen is de deur een feit, staat de keuken (bijna). Op de derde dag zullen er nieuwe vloertegels gelegd worden en daarna wordt de keuken nog van plinten voorzien. En dan moet de schilder nog komen om de nieuwe deur te schilderen en met het glasvezelbehang in de kleur taupe als het ware de finishing touch aan te brengen, maar dat gebeurt pas volgende week.
En ja, tussen de bedrijven door heb ik ook mijn rondjes met de hond gelopen en ondertussen de herfstgeur opgesnoven. Ik had niet gedacht dat het allemaal zo snel zou verlopen. Het valt mij alles mee en misschien mede daardoor heb ik er zo veel plezier in. Met genoegen zet ik op een dag het zoveelste kopje koffie. Ik heb steeds gezegd dat ik het wel een leuke onderneming vond en het blijkt nu dat ik mij er niet op verkeken heb.
Deze herfstvakantie zal ik niet in de Ardennen of op de Veluwe doorbrengen. Dit jaar zal ik de herfst, dicht bij huis, in eigen dorp moeten zoeken. Dat gaat best lukken. Ook hier hebbben de bomen hun herfsttooi en met enig speurwerk ontdek ik op mijn dagelijkse rondje steeds meer paddestoelen. Zo hoeft de herfst in deze vakantie niet helemaal aan mij voorbij te gaan terwijl de oude keuken gesloopt gaat worden, er een doorgang naar buiten gemaakt wordt èn van alle pakketten in de garage weer een nieuwe keuken in elkaar gezet gaat worden.
|
|
Laat in de morgen word ik opnieuw wakker. Mijn hoofd voelt nog zwaar, mijn neus lijkt van binnen wel opgezwollen te zijn van het snot en in mijn keel lijkt wel schuurpapier te zitten. Ik denk, dat ik vanmorgenvroeg wel een goede beslissing heb genomen, toen ik, na even beneden te zijn geweest, besloten heb vandaag maar uit te zieken. Het voelt nog niets beter dan toen ik gisteren halverwege de morgen naar huis terugkeerde... Ik luister naar de wind die om het huis fluit. Het stormt. Dat doet mij terugdenken aan vorige week, toen ik naar de film "De Storm" ben geweest. Het lijkt zo langzamerhand wel een traditie te worden dat ik één keer per jaar naar een film ga en dan wel in de herfst. Twee jaar geleden naar Zwartboek, vorig jaar naar Brideflight en nu dus naar De storm. Lekker voor mij uitstarend laat ik de film nog eens in mij omgaan. Ik vond het zeker geen onaardige film. Toch vind ik, dat ook deze film, net als Zwartboek vooral geschreven lijkt te zijn voor de jongeren. Opdat zij een beeld krijgen van wat er zich toen heeft afgespeeld èn daarmee de mogelijkheid krijgen om beelden hiervan te krijgen en deze levendig te houden voor de volgende generaties. Daar is niets mis mee, helemaal niet, maar het maakt wel dat ik niet echt dol enthousiast uit de bioscoop kom. Ik denk dat vooral jonge meisje en jonge moeders, misschien ook wel jonge vaders, meer ontroerd kunnen raken door de verhaallijn van de film dan ouderen met meer levenservaring. Een hele jonge moeder, ongetrouwd, een schande in die tijd, beschermt haar kind tijdens de storm en blijft, al lijkt het tegen beter weten in, in alle hectiek, zoeken naar haar kind. Een prachtig voorbeeld van het oermoedergevoel wat vele vrouwen in zich schijnen te hebben. Ik zie weer de beelden van de storm, de paniek en later van de ravage voor mij. Indrukwekkende beelden, vooral omdat ze klein gehouden zijn. Die alomvernietigende werking van de kracht van water. Het mag nooit onderschat worden. De natuur is zo mooi, roepen sommige mensen in de zomer wel eens, maar de natuur heeft vele gezichten. Storm kan daar een zeer grimmig gezicht van zijn. Ik draai mij nog eens om. Ik zie het boek 1953 geschreven door Rik Launspach op mijn nachtkastje liggen. Ik heb nog even geen zin in lezen. Misschien morgen, als ik mij weer wat beter voel....
Opeens was het verlangen er weer. Ik wilde weer breien. Misschien een beetje aangestoken door het boek: de heks van Portobello. Toen ik zondag toch bezig was met rond te surfen op het internet om research naar een fototoestel te doen heb ik daar gelijk maar een rondje patronen en breigarens aan vastgeknoopt. Ik was nu toch eenmaal bezig. Echte breiwinkels zijn er niet meer, maar via het internet is er weer genoeg aanbod. Ik had wel duidelijk één voorwaarde, het moet even niet iets moeilijks zijn om te breien. De trui met ingebreide vis voor kleindochter Nina waarmee ik bezig ben blijft even liggen. Het patroon is te ingewikkeld.
Een nieuw project dus. Als eerste heb ik een patroon uitgezocht wat me aanstond, vervolgens kon ik dat met een door e-mail verkregen code uitprinten. Nadat ik het patroon gelezen had en de conclusie had getrokken dat het dit maal om een echt eenvoudig patroon ging, ben ik op zoek gegaan naar wol. Ik kwam bij dezelfde link terecht. Daar kon ik ook de juiste wol bestellen. Ik heb alle zaken keurig afgehandeld, vooruit betaald enzovoort.
Bij de betaling bleek al dat het om een internetbedrijf ging, die gezien het adres in onze provinciehoofdstad gevestigd is. Even schoot de gedachte door mij heen, dat ik het wel bijna zelf had kunnen halen. Gisteren kreeg ik keurig een bevestiging dat het pakket met de wol met de TNTpost verzonden zou worden. Vandaag hoopte ik dat een auto van de TNT langs zou komen. Deze kwam niet, maar....
vanavond, het liep al tegen zessen, stopte er een gewone witte auto voor de deur. Een jonge man stapte uit en liep met een pakket naar de voordeur. Ha, dacht ik, toen ik opstond, mijn breiwol, kan ik straks toch lekker gaan beginnen terwijl ik ondertussen naar het gekeuvel van mijn vader luister. Wel vreemd, geen TNTauto. De jonge man die aan de deur stond gaf een verklaring. Hij en zijn vrouw waren dit jaar een bedrijf begonnen in de oude melkfabriek van ons dorp. Zij waren de mensen achter dit bedrijf http://www.hobbydoos.nl/ De jonge man moest lachen. Zijn ouders wonen vijf huizen verderop in de straat en toen zij mijn adres hadden gezien, hadden ze het pakket er maar tussenuit gevist en besloten om het zelf maar even te overhandigen.
Ik had dus via een hele grote omweg zaken gedaan met mensen uit ons eigen dorp. Juist door hen zijn wij èn een aantal andere mensen uit ons dorp onze mooie plek kwijt geraakt om de caravan op nog geen vier honderd meter van ons huis te kunnen stallen. De eigenaar van die oude melkfabriek heeft ons dit voorjaar laten weten dat één van zijn kinderen de ruimte wilde gaan gebruiken voor een eigen internet bedrijfje, waardoor er geen mogelijkheden meer zijn voor stalling van caravans. Tsja, je vraagt dan natuurlijk niet naar het naadje van de kous; buuf en ik konden er ons toen nog niet goed een voorstelling van maken, maar de digitale snelweg heeft onverwachts toch heel wat verduidelijkt.
Niets is hier blijvend, mijn moeder zong het vroeger al. Het betrof dan wel niet zo zeer de aardse zaken, maar meer het leven wat vergankelijk is. En toch spookt dit zinnetje door mijn hoofd, nu ik moet constateren dat mijn fototoestel dus echt niet meer de juiste kleuren weergeeft en andere mankementen vertoont.Ik had vaag al een tijdje het idee dat mijn foto's niet meer van die scherpte waren als dat ik gewend was. Maar de kleur is wel het ergste falen. Overal waar de kleur blauw in zit wordt het een zooitje. Net als ik vroeger ook al eens met een tv meegemaakt heb. Daar werden toen alle kleuren groen. Niet te repareren. Jammer, ik zal dus op zoek moeten naar een nieuwe camera. De tijd dat je vele jaren met een camera deed schijnt voorbij te zijn. Wat was ik blij met mijn Olympus Trip vlak voor dat zoonlief geboren werd. f195 gulden was toen, 34 jaar geleden een hele uitgave. Ik heb jaren met die camera gedaan. Eind negentiger jaren heb ik een nieuw fototoestel gekregen, nog net voordat de digitale camera's gemeen goed werden........
Een paar jaar later, bijna vier jaar geleden, op La Palma, heb ik in het kader van ons 25 jarig huwelijksfeest de camera van nu gekregen. En weer was ik apetrots op het apparaat. Een betrekkelijk eenvoudig digitaal gevalletje, 5 Megapixels voor rond de 150 euro. Toen was er in Nederland nog geen digitale camera van beneden de 200 euro te koop. Ik kon er direct heel goed mee overweg. De kleinkinderen, Rixte en Nina, de tuin, de bloemen. Ik heb er heel veel mee gefotograveerd. Ik ben aan het cameraatje gehecht geraakt. Zo erg zelfs, dat ik tranen in mijn ogen kreeg toen ik deze zomer mijn camera weer in ontvangst kon nemen.
Op een middag waren we voor de tweede maal in Erfurt. Ik maakte daar nog wat meer foto's van de Krämerbrucke. Daarna ben ik een winkel in gegaan om een kaart voor mijn vader te kopen. De volgende dag waren we in Gotha. In het museum mocht alleen tegen betaling gefotograveerd worden en dat heb ik toen niet gedaan. 's Middags zaten we op een bankje een broodje Thüringer Bratwurst te eten toen ik bedacht dat ik dit nog niet op de foto had staan. Ik wilde het toestel pakken maar.... Om een lang verhaal kort te maken, P. bedacht dat het fototoestel waarschijnlijk in de winkel in Erfurt was blijven liggen waar ik die ansichtkaart gekocht had. We zijn naar Erfurt gereden en het was helemaal waar. De winkeljuffrouw had mijn fototoestel gevonden en ik kreeg hem netjes overhandigd. En zowaar, terug in de auto biggelde er een traan over mijn wang....
Mijn eerste reactie was, toen ik gisteren de conclusie wel moest trekken dat het toestel echt stuk is, wat snel. Maar als ik heel eerlijk ben heb ik er misschien wel net zoveel foto's mee gemaakt als met mijn eerste camera die ik 20 jaar heb gehad. Een reparatie lijkt me geen optie. Ik zal op zoek moeten naar een nieuwe. Ik wil niet een hele dure, geen spiegelreflexcamera maar wel een lichtgewicht en één met een optische zoeker. Ik heb al wat rondgekeken en dan kom ik denk bij een Canon terecht. Omdat verschillende bloggers ook van fotograveren houden, houd ik mij aanbevolen voor het krijgen van tips. Roept u maar.
Vorig jaar was de bloem mij voor het eerst opgevallen. De diepblauwe kleur van de monnikskap, die ver in de late nazomer, misschien wel pas aan het begin van de herfst, nog tot bloei komt. Ik viel gelijk voor die plant en er is een exemplaar aangeschaft. Ik mag dat wel, nog heel laat in het jaar, als ware het een toegift, mooie bloemen leveren. De plant heb ik de hele zomer wel zien groeien, maar knopvorming? Eerlijk is eerlijk, ik was al een heel klein beetje bang dat-ie het af zou laten weten; ik vroeg mij af of de plek misschien te donker zou zijn. Maar nee, de plant is volledig tot bloei gekomen. Elke keer, wanneer ik uit de auto stap, worden mijn ogen erheen getrokken. Ik kan mij nu al verheugen op een volgende herfst. Binnenkort zal er een verbouwing gaan plaats vinden. Er komt een extra deur in de zijgevel waardoor er vanuit de keuken ook een uitzicht op de zijtuin komt. Dan zal dat gedeelte van de tuin ook veel meer in ons blikveld komen. In het laatste jaar is er hier en daar al rekening gehouden met het neerzetten van nieuwe planten. Vanmiddag heb ik deze nieuwe aanwas van vorig jaar met veel plezier gefotograveerd, alleen het resultaat valt mij erg tegen. De kleur blauw is helemaal niet zo mooi diep en donker zoals in het echt. Op de kleine foto is er zelfs een kleur rose te zien die er in werkelijkheid helemaal niet is. De onderste foto heb ik wat aangepast, het roze is er uit maar de kleur blauw heeft jammer genoeg niet het intense diepblauwe wat ik in het echt wel zie. Dat de kleuren van de foto's zo veel verschillen met de werkelijkheid is mij nog niet eerder opgevallen. Ik weet niet of ik met deze nieuw verworven kennis wel zo blij ben....
(klik)
Twee dingen tegelijk doen, wie droomt er niet van? Ik ben de nogal lange reistijd helemaal voor lief gaan nemen, nu ik volop gebruik maak van de mogelijkheden van het CD-luisterboek. Heel soms vind ik mijzelf een dief van mijn denkvermogen ten opzichte van mijn werk en voel ik mij soms een beetje schuldig. Tijdens de rit naar huis had ik ook wel het één en het ander kunnen bedenken wat mijn werk ten goede zou kunnen komen, maar nee, ik ben de bocht nog niet om of ik start de CD....Wat soms wel eens een beetje lastig aan het luisteren èn rijden is, dat er geen aantekeningen gemaakt kunnen worden. De boeken die ik in de auto afspeel zijn toch van een heel ander genre dan dat ik gewoonlijk lees. Dat komt deels omdat de keuze nog niet ongelimiteerd is, maar ook deels, dat ik ontdekt heb, dat wanneer ik voorgelezen word, meer geduld heb om in het verhaal te komen. Het verhaal mag dan in eerste instantie ook iets verder van mij afstaan. Zo heb ik in het voorjaar genoten van het boek Brida van Paulo Coelho. Ook in dat boek hoorde ik al over onderwerpen waar ik nog maar weinig van weet, maar nu ik luister naar het boek: "de heks van Portobello", merk ik dat het lezen rijk maakt. Het boek biedt mij in zekere zin troost. Het speelt zich voor een klein deel af in Roemenië, maar zo herkenbaar. Het inspireert mij om mij meer te verplaatsen in de wereld waar mijn schoondochter is opgegroeid en waar zij niet zonder kan. Maar de boeken bieden meer. Het verschaft mij wat meer inzicht in de spirituele wereld van de heksen. 
Natuurlijk weet ik wel wat kalligrafie is, maar omdat de hoofdpersoon van dit boek naast het dansen ook helemaal van kalligrafie in trance kan raken, ben ik maar eens verder op onderzoek gegaan. Achter kalligrafie schijnt een hele wereld te zitten. Voor wie nieuwsgierig is kijkt hier. Ondertussen luisterde ik verder. Er kwam een hele verhandeling over De Moeder, dit als vergelijking met het meer bekendere godsbeeld God. Ik ben nog lang niet goed genoeg op de hoogte om hier meer over te schrijven. Ook hoorde ik over de staart-eter, een slang die zich in zijn eigen staart bijt en die daarmee de onafgebroken vernieuwing van het leven illustreert. Het is een heel ander verhaal dan de slang als legendarisch symbool uit het verhaal van Adam en Eva en de zondeval. Naast het waarom de slang het symbool is binnen de geneeskunst, heb ik ook nooit geweten dat de slang ook een symbool is voor het eeuwigdurende en het cyclische. Naar aanleiding van dit alles kreeg ik honger naar meer kennis en ben ik op zoek gegaan. Door simpelweg: 'symbool slang bijt in eigen staart' bij google in te tikken, ging en gaat er een geheel onbekende wereld voor mij open. Als eerste zag ik het kunstwerkje waarmee ik dit blogje ben begonnen. Het is hetzelfde thema als het tweede plaatje, de slang. Daarmee houdt de nieuw verworven kennis en inzichten niet op. Mijn ogen lijken wel geopend om meer oog voor kunst te krijgen. Bij haar zag ik onderstaande afbeelding en ik was er door geraakt. Juist omdat de cirkel niet rond is illustreert het voor mij de onafgebroken vernieuwing van het leven. Ik zie heel veel nieuwe dingen die ik verder wil onderzoeken. Voor mij is het leven nog lang niet af en die gedachte maakt mij blij van binnen.
(klik)
Ijskoud beweer ik dat ik een rijk gevuld leven heb. O ja, ik zou kunnen zeggen druk druk druk, maar dat klinkt bijna negatief en zo ervaar ik het niet. Ik heb hooguit wel eens een beetje te weinig tijd om uit te rusten, want er gebeurt op een dag zo veel. Neem nou gisteren. Ik zou met genoegen een heel verhaal over het bezoek aan onze kleindochter en haar moeder kunnen schrijven. Ik volsta met een foto en een korte anekdote.
Als je vier bent en je mag zelf een ijsje bestellen dan ben je al heel groot. Dat wil je graag laten zien. Maar er zijn ook momenten dat je als kleuter geconfronteerd wordt met het feit dat je in vergelijking met anderen nog helemaal niet groot bent. Als je net naar de basisschool gaat en grote jongens plagen je en dreigen om jou je Uggs uit te trekken dan doe je later je beklag bij je moeder. En dan leg je uit dat het toch wel hele grote jongens waren! Het waren jongens die al niet eens meer tanden in hun mond hadden.....
Er zit nog zoveel in mijn hoofd, ik zou nog zo veel meer willen vertellen, maar helaas, de dag is al weer bijna voorbij. Ik had nog andere onderwerpen willen aansnijden, maar dat laat ik toch maar even rusten. Ik hoop nog heel veel tijd van leven te hebben om daar een andere keer op terug te komen.
Een vreemde gewaarwording. Donderdag merkte ik dat ik, binnen de les die ik aan de volwassenen gaf, ook bezig was mijzelf les te geven. Met de lessen ontwikkelingspsychologie was ik bij de ouderen aangekomen. Met deze groep volwassenen, die allen al in de praktijk, de zouderenzorg werkzaam zijn, wilde ik iets langer stilstaan bij het feit dat een oudere lang alles niet meer kan doen van wat hij of zij ooit heeft kunnen doen. Ik vroeg hen of zij zich konden voorstellen dat echt iets niet meer mogelijk is. Er wordt dan vaak te gemakkelijk gezegd, dat men zich dat wel kan voorstellen. Ja natuurlijk kan men zich dat wel voorstellen, ook ik zeg dat heel gemakkelijk, maar hoe ver gaat dat voorstellingsvermogen? Opeens was het voorbeeld er. Althans voor mij. Op de dag hieraan vooraf gaand, mijn vrije dag, had ik eindelijk mijn borduurwerk weer eens ter hand genomen. Meestal doe ik dit in de zomer buiten, want het is zo fijnmazig, ik heb er wel goed licht bij nodig. Deze zomer is het er niet zo van gekomen. Kennelijk was mijn behoefte niet bevredigd, want zoals gezegd, op mijn vrije dag bedacht ik dat ik toch wel erg veel zin had om mij aan deze activiteit te gaan wijden. Ik sleepte een stoel bij het raam en zie daar, ik had licht genoeg en het lukte. Al bordurend, bedacht ik dat dit misschien wel één van de laatste gobelinwerkstukjes in mijn leven zal zijn, omdat ik merk dat het fijne priegelwerk mij steeds meer moeite gaat kosten. Ik zal het zeer betreuren als het in de toekomst inderdaad niet meer gaat lukken. Ik bracht deze ervaring als voorbeeld in. Het deed ons, cursisten en ik als docente verzuchten, dat oudworden voor velen een klus zal zijn, maar waar niemand er onderuit kan komen. Het gaat ons allemaal overkomen. Met een: 'gelukkig is het nog niet zo ver en we zien wel hoe het komt' vervolgde ik de les, refererend aan de sportlui die na hun dertigste ook niet meer de prestatie kunnen leveren als voorheen.
(klik)
|
|
