Het is al heel lang geleden, de televisie heeft nog maar een marginale, zo niet bijna een te verwaarlozen rol in mijn leven, maar er waren tijden dat ik zo heel af en toe de reclames van allerlei apparaten voorbij zag komen. Fitnessapparaat zus, trainingsapparaat zo en ze beloofden allemaal dat je met enige inspanning een prachtig door jou gewenst figuur kon krijgen. Natuurlijk geloofde ik dat nooit. Als het in mij opkwam om er maar slechts even over te denken, dan nam onmiddellijk het gezonde verstand het van mijn gedachte over. Natuurlijk kon dat niet waar zijn en ik moest het niet in mijn hoofd halen om er maar een moment over te denken of zo'n apparaat voor mij nuttig zou zijn. Waarschijnlijk speelde de anonimiteit hierbij een rol, want gisteren viel ik als een blok voor een aanbieding van een sportschool die mij een brief stuurde.
Noem mij maar wereldvreemd, maar ik had nog nooit iets over 'slim belly' link gehoord. De inhoud van de brief stond mij heel erg aan. Hoewel ik heus niet veel te dik ben, ben ik al jaren ontevreden over het vet in mijn buikzone. eigenlijk al vanaf mijn kindzijn. Ik heb mij echt helemaal nooit prettig in een bikini gevoeld. En nu zou er een methode zijn om eindelijk iets aan het vet rond de buikzone te doen zonder er in te snijden? Yes, daar moet ik bij zijn en ik heb mij aangemeld. Later ben ik eens op het internet gaan rondkijken en inmiddels weet ik al weer heel veel meer over dit aanbod. Bij elke sportschool in het hele land wordt de tekst gebruikt dat er 100 testpersonen worden gevraagd. Dat is dus een wassen neus, een handige zet van de reclamejongens om op die manier een schaarste aan plaatsen te suggereren. Over de resultaten zijn de meningen zeer verdeeld. En of ik nu spijt heb van mijn spontane opwelling om mij aan te melden? Nee dat niet. Het is in ieder geval niet anoniem en stel dat ik toch iets van mijn vetrolletje kwijt raak, dan is dat mooi meegenomen. Ik stap er zeer onbevangen in en ik houd u op de hoogte.
Bijna half zes. Het duurt nu toch wel erg lang. Mijn vader had er toch al lang moeten zijn. Ik loop wat onrustig door de kamer. eindelijk, daar is de taxi. "Waar bleef je nou toch?" vraag ik hem terwijl ik langzaam, ik kan nu toch echt wel merken dat hij eind tachtig is, met hem het pad naar de voordeur oploop. Hij blijft even stil staan. Het is te vermoeiend voor hem om èn voetje voor voetje voorwaarts te schuifelen èn tegelijkertijd te praten. "Ach kind", zegt hij, "dat is een heel verhaal. Ik heb al weer heel wat van de wereld gezien." Wanneer hij even later binnen is en zich op een stoel bij de tafel geïnstalleerd heeft, begint hij te vertellen.
"Niet dat het niet mooi was hoor, het weer was prachtig, maar het was zo'n lange zit. Ik moest ook nodig naar het toilet en ik was bang dat jij je ongerust zou maken", begint hij. Uit zijn verhaal begrijp ik dat hij tien voor vier is opgehaald en dat hij bijna een uur en drie kwartier = ruim honderd minuten onderweg is geweest om met een taxi een afstand van 25 kilometer af te leggen. Hij was opgehaald, vervolgens was de taxi met hem naar adres B. gereden om daar iemand op te halen. Deze persoon was naar de plaats van bestemming gebracht. Daarna was de taxi een klein eindje op weg gegaan naar ons adres om vervolgens ergens af te slaan om een nieuwe passagier op te halen en deze naar een plek te brengen ook weer ver buiten de route. Toen dat allemaal klaar was werd mijn vader dan eindelijk naar zijn plek van bestemming gebracht. Lang leve de taxiregeling. Ze hadden toch volgens de regels gewerkt? Mijn vader was toch op tijd gehaald?
Dit verhaal schoot mij dus echt in het verkeerde keelgat. Ik belde de taxicentrale en deed mijn beklag. Ik zou een klachtenformulier ontvangen. Ik heb het formulier ingevuld mijn klacht verwoord en een aantal suggesties gedaan met hoe het ook had gekund. Een paar dagen geleden belde mijn vader. Hij had bezoek gehad van iemand van de taxicentrale. Deze mevrouw had namens het taxibedrijf excuses aangeboden en daarbij had hij een mooie bos bloemen overhandigd gekregen. Met deze afhandeling kan ik wel vrede hebben, alleen hoop ik dat er nu ook lering uit deze klacht getrokken wordt. Zo erg als deze keer is het weliswaar nog nooit geweest, maar het was zeker niet de eerste keer dat mijn vader van hot naar her gereden werd alvorens hij bij ons aankwam. Ik weet heus wel dat deze gesubsidieerde ritten zo goedkoop mogelijk moeten zijn, maar toch, er zijn grenzen.
Deze week had ik twee zeer intensieve studiedagen en kwam ik er nauwelijks aan toe om iets voor mij zelf te doen. 's Avonds nog even wat lezen lukte niet meer, maar 's morgens en 's middags in de auto naar het boek 'Is er Hoop' van Renate Dorrestein luisteren, voorgelezen door de schrijfster, werkte heel ontspannend. Het was een heel aardig boek moet ik zeggen, niet helemaal realistisch, maar wel met een mooie spanningsboog. In het boek komt het maken van een plumpudding aan de orde. Alle ingrediënten worden genoemd en er wordt op de één of andere wijze ook verteld hoe een plumpudding gemaakt wordt. Het schijnt nogal tijdrovend te zijn. Ik had eigenlijk geen enkele voorstelling van een plumpudding en ik ben maar eens op zoek gegaan naar een afbeelding. Recepten zijn er genoeg te vinden, maar een plaatje of foto van zo'n pudding ben ik nog niet tegengekomen. Ik ga vast nooit zo'n pudding maken, want dat is veel te veel werk. Ik houd het wel bij het spreekwoord, het zakt als een plumpudding in elkaar. Daarmee maak ik even een uitstapje naar "onze", maar er is niets van mij bij, dieetgoeroe, zoals Sonja Bakker ook wel door de media wordt betiteld. Haar leven schijnt als een plumpudding in elkaar gezakt te zijn. Hoewel ik heel weinig van haar weet, ik heb me nooit tot een dieet van haar laten verleiden, verbaast het mij niets. Al die ophef over haar heb ik altijd gezien als gebakken lucht. Haar tijd is voorbij. Zij zwaait voorlopig niet meer haar scepter in menig huishouden. Maar dat zal de weg voor de plumpuddingen vast niet vrij maken. Deze hele dure pudding past ook helemaal niet bij de huidige crisis en daarbij komt, het is zo Engels, laten we het daar maar gewoon laten.
Vanmiddag, tijdens een bijscholingsdag, had ik moeite om mijn ogen open te houden. Het was echt even vechten tegen de slaap en dat, terwijl de tijd dat ik echt slaapproblemen had, gelukkig al weer een tijdje achter me ligt. Het programma was boeiend genoeg, daar lag het niet aan. Het was ook geen signaal van het lichaam dat, omdat de suikerspiegel gedaald zou zijn, om eten vroeg. Het was ook niet vlak na de lunch en het was ook geen gebrek aan zuurstof. Nee ik werd gewoon overmand door slaap. De herinnering aan de vele slapeloze nachten die ik lange tijd heb gehad en het gevecht wat ik vanmiddag leverde inspireerde mij vanavond tot het maken van onderstaand frutseltje.
WAAKZAAM
Dag en nacht
vecht ik met de slaap
’s nachts lever ik strijd
om in te slapen
en overdag
moet ik vechten
om de slaap
de baas te blijven
hannah, september 2009.
Opgewekt begon ik het krantenartikel te lezen. Twaalf nieuwe exoten in de Waddenzee ontdekt. Een mooie? foto van de roze slingerzakpijp was bijgevoegd. Twaalf uitheemse diersoorten ontdekken, dat is nog al wat. Gretig las ik verder in de veronderstelling dat ik een positief nieuwsberichtje zat te lezen. Maar dat blijkt niet zo te zijn. Sommige exoten kunnen zeer nadelig zijn voor de inheemse onderwaterplanten en -dieren, omdat ze de inheemse fauna overwoekeren of wegconcurreren. Het artikel jeuzelt nog even verder. De druipzakpijp, een witte woekeraar, schijnt nu in de Waddenzee onder Terschelling te zitten. "In Nieuw-Zeeland zijn hele schepen en havens in plastic verpakt om hem kwijt te raken", is wat de zeebioloog Gittenberger mij via de krqnt laat weten. Ik haal mijn schouders op. Ik vind het een berichtje van niets. Slingerzakpijp, druipzakpijp, terwijl ik de krant weg leg begint er mij iets te dagen. Opeens krijg ik een foto (op de verkregen pagina even een stukje naar beneden scrollen)op mijn netvlies. Ik zie de foto voor mij die ik genomen heb, toen Dochterlief, Rixte, P. en ik naar Sealife zijn geweest. Dat is al weer een heel tijdje geleden. Ik had daar eieren van een haai gefotograveerd en een paar dagen later op dit weblog de vraag gesteld of iemand wist wat de foto voorstelde. Fialas gaf toen een antwoord met iets over zakpijpen. Ik had er toen nog nooit van gehoord en ook nu klonk het me weer heel vreemd in de oren, totdat er ergens een belletje ging rinkelen. Het is dan heel mooi om te ervaren hoe herinneringen weer levend worden. Eerst de foto, daarna ga ik mij antwoorden herinneren, maar wanneer was dat ook al weer? Met een zoektocht door mijn eigen weblog heb ik uiteindelijk alles kunnen ontrafelen. Het is al weer bijna twee jaar geleden dat ik voor het eerst met dit woord geconfronteerd werd. Ik heb goede hoop dat de opnieuw opgedane kennis over de zakpijpen niet nog een keer gaat vervagen. Het was een leuke bijkomstigheid om in eigen oud materiaal van jezelf te moeten grasduinen
Onder invloed van het drugsstofje wat ik vandaag na een hele lange tijd weer eens tot mij heb kunnen nemen kies ik voor een wat luchtiger onderwerp en laat ik mijn visie op de algemene beschouwingen en het optreden van JPBalkendende nog even achterwege.
Op deze schitterende nog-net-niet-najaarsdag heb ik de wandelschoenen weer aangetrokken en ik heb heerlijk zonder problemen 25 kilometer rond kunnen stappen. Na twaalf, dertien kilometer leek het steeds maar beter te gaan. Het stapte heerlijk weg en ik kwam in een soort flow terecht die weer als vanouds voelde. Heerlijk, dat ritme en die cadans. Akelig, als dat onderbroken wordt door te smalle paden of een te rulle ondergrond, maar het hoort er allemaal bij. Ik ben een beetje aan het rekenen geweest, maar het zal ongeveer 25 jaar geleden zijn dat P. en ik met onze wandelcarrière gestart zijn.
De laatste jaren zijn we iets minder fanatiek geweest in het lopen van georganiseerde wandeltochten. Het onderhoud van onze tuin, het tennisen, het hebben van kleinkinderen en zo zullen er nog wel meerdere redenen zijn, belemmeren ons, om vaak deel te nemen aan een wandeltocht van 40 km. of meer, vanwege de tijd die zo'n tocht in beslag neemt. Maar met een paar keer per jaar hielden we onze conditie wel keurig op peil. Met een beetje trainen hebben we dit zeker aan het eind van dit jaar ook wel weer in onze macht.
Zo'n wandeltocht geeft tijdens het lopen een heerlijk gevoel, maar het werkt ook altijd nog even door. Er schijnt een stof in de hersenen vrij te komen die dat fijne gevoel veroorzaakt. Endorfine lijkt de veroorzaker van geluksgevoelens te zijn en is een beetje te vergelijken met de werking van een drug. Ik begrijp nu ook weer helemaal dat ik het afgelopen half jaar het lopen zo gemist heb. Ik ben toch wel een beetje verslaafd en ik ben zo blij dat ik weer in staat ben om aan die verlaving toe te kunnen geven.
Nu ik er op let, gebeurt het wel vaker dat een onderwerp slechts één maal in een uitzending van de radionieuwsdienst wordt opgenomen. Het kan dan wel eens moeilijk zijn om beter geïnformeerd te worden omtrent dat onderwerp, helemaal als het niet in een krant terug te vinden is. Dit keer ben ik er wel ingeslaagd om wat meer achtergrondinformatie te krijgen. Onder andere Het Parool heeft het in haar berichtgeving staan. Het betreft de vrijspraak van twee Engelse jongens, die wilde plannen hadden om in navolging van Amerika, al weer 10 jaar geleden, en Duitsland twee jaar geleden, een waar bloedbad op hun school en in het winkelcentrum in Audenshaw aan te richten. Ben ik het met die vrijspraak eens zo vroeg ik mijzelf af. Ik weet het niet echt. Ook al was het spielerij, er mag wat mij betreft best uitgedragen worden dat deze gedachten, ook al wordt het aan een rijke fantasie toegedicht, destructief zijn.
Tegelijkertijd schiet mij het boek "Negentien Minuten" geschreven door Jodi Picoult, te binnen. Zij heeft op heel indringende wijze beschreven, wat een jong persoon er toe kan drijven om tot deze gruwelijke daden over te gaan. Ik had toen al het idee dat het boek enigszins gegrondvest was op het gebeurde in Amerika. Een schrijfster mag dit gegeven naar mijn idee gebruiken, wanneer zij dit als plot voor een boek gebruikt. Ik heb het een zeer boeiend boek gevonden, hoewel ik er toch een heel klein beetje mijn bedenkingen tegen had. Maar omdat alle personages zo goed uitgewerkt zijn, vind ik dat dit boek wel kan. Door de trieste afloop in het boek zal het zeker niet als een aanmoediging opgevat gaan worden.
Terug naar dat eenmalige nieuwsbericht. Ik denk dat het goed is dat het zo weinig in het nieuws is geweest. Ook al was het maar een produkt van een levendige fantasie, dan nog mag dit nooit een voedingsbodem zijn voor wie dan ook. Ik vind het heel juist, dat dit niet uur na uur in het nieuws is geweest.
Het is al laat in het seizoen, maar deze roos bloeit nog al was het hartje zomer. Ik heb deze geplukt om het binnen, alleen, in de kamer tot volle glorie te laten komen. En dat is gelukt. Om het rode van de roos goed tot uitdrukking te laten komen heb ik gewerkt met een zwart witte achtergrond van kranten en dat doet mijn gedachten een beetje uitgaan naar vandaag. De kranten zullen weer net als andere jaren bol staan van nieuws over de miljoenennota. De illusie wordt gewekt dat alles helder en transparant zou zijn. Alsof we tot in het hart van het komende begrotingsjaar kunnen kijken. Maar net als met deze roos is dat op dit moment niet mogelijk, dat hebben we vorig jaar ervaren. Op prinsjesdag groeiden de bomen nog tot in de hemel. Begrotingstekort terugdringen, inkomensgroei. Het leek allemaal zo mooi... Het is ieder jaar opnieuw meer een kwestie van afwachten hoe het één en ander zich ontwikkelt. Dat zal dit jaar niet anders zijn. De roos zal zich in de loop der dagen gaan ontvouwen, maar een roos die helemaal open is verliest daarmee haar schoonheid. De miljoenennota is ook dit jaar voor het grote publiek ontvouwd. De plannen zijn bekend gemaakt. Het effect hiervan wordt in vele kranten beschreven. Ook wanneer deze roos al lang verwelkt is, zal die regeringsbegroting nog nieuws zijn. Toch is nu al duidelijk, ooit zal deze miljoenennota ook afgetakeld zijn en in een prullenbak verdwijnen. Zo is het leven, rozen verwelken, nota's vergaan... het mooie in het leven zal blijven bestaan
(klik)
Vorig jaar had ik er ook al iets van vernomen, maar toen werd ik zo in beslag genomen door andere leuke en minder leuke gebeurtenissen, waardoor ik niet in de gelegenheid was om er aandacht aan te besteden. Waarschijnlijk heeft er toen wekenlang een artikeltje bij de computer gelegen, wat uiteindelijk bij het oud papier terecht is gekomen, omdat het geen actualiteitswaarde meer had. Dit gebeurt wel meer, dat onderwerpen, waarover ik zou willen schrijven, wegens tijdgebrek, of omdat er steeds maar weer andere ook boeiende zaken de aandacht opeisen, gewoon niet aan bod komen en zo van lieverlee in de vergetelheid raken. Dat gold ook voor het fenomeen 'Trash the dress'. Vorig jaar april waren er in navolging van Amerika, ex-bruiden uitgenodigd om nog een keer hun trouwjurk aan te trekken, om zich dan vervolgens in allerlei vreemde situaties waarbij de jurk ook vuil mag worden, te laten fotograveren. Hoe dwaas wil je zijn???? Dit jaar heeft dit vreemde festijn op de mooie datum 09-09-09 plaats gevonden. De fotografe wilde op deze dag graag 99 ex-bruiden hebben. Of dit aantal ook gehaald is weet ik niet. Op haar website staat bij de uitnodiging te lezen dat je als ex-bruid nogmaals de trouwjurk aantrekt om er dan mee te doen wat je op de trouwdag niet kon of niet durfde, zoals in trouwjurk de zee in, de jurk op het strand besmeuren met modder of met taart en cola..... Dit laatste staat niet op de site, maar stond wel bij ons in de krant. Dat maakt het natuurlijk nog wel iets extremer, maar naar mijn idee niet leuker, want wat is er nu eigenlijk zo leuk aan om een jurk, die eerst waarschijnlijk met heel veel zorg is uitgezocht, in tweede instantie moedwillig te vernielen? De humor ontgaat mij, ik schaar het maar onder de vele zogenaamde "Paul de Leeuwgrappen". Die humor versta ik meestal ook niet. Misschien ben ik daar wel te saai voor.
Het foldertje ligt er al even. Niet om het te gebruiken, ja wel om het te gebruiken, maar dan alleen om er een blogje over te schrijven. Het was ons al enige tijd geleden opgevallen. Tijdens onze wandeltochten stuitten wij op het feit dat in sommige streken opvallend veel huizen van nieuwe pannen waren voorzien. Van die mooie? geglazuurde en daardoor glimmende dakpannen. Al lopend maakten P. en ik daar wel eens een grapje over. Zouden ze hier een dakpannenparty hebben gehad, vergelijkbaar met de vroegere tupperwareparty's zo vroegen wij ons af, want het kon toch absoluut niet toevallig zijn dat er zoveel huizen dicht bijelkaar staand, van nieuwe daken voorzien waren. Iedere keer wanneer wij dit verschijnsel tijdens een wandeltocht tegenkwamen fantaseerden wij er lustig op los, niet wetend dat wij eigenlijk best wel dicht bij de waarheid zaten. Deze zomer keek ik toevallig naar buiten en ik zag een jonge man langs lopen. Bij elk huis keek hij naar boven, ook bij ons, om daarna iets in de brievenbus te stoppen. De buren kregen niet een foldertje, zij werden overgeslagen. De buren daarnaast wel en daarnaast ook wel, maar het huis een eindje verderop in de straat kreeg er zo te zien ook geen. Nieuwsgierig geworden haalde ik het gebrachte uit de brievenbus. En ik las: Het dak van een huis vormt gemideld 60% van het totale aanzicht van een huis. Opeens wist ik het. Geen echte pannenparty, maar als firma bij de huizen langs gaan en bijdiegen die niet van die glimmende pannen hebben een foldertje door de deur doen De social talk doet dan verder het werk. Bij verschillende buurtfeestjes, verjaardagspartijtjes en dergelijke zullen de dakpannen, ook al is het maar even, onderwerp van gesprek zijn. Dat moet dan gaan prikkelen en de wens oproepen om het huis te gaan voorzien van glimmende dakpannen. Maar bij ons gaat dat niet gebeuren. Wij vinden al die verschillende daken juist zo mooi. Ik kan verschrikkelijk genieten als ik uitzicht heb op de verscheidenheid van al die daken. Onder elk dak speelt zich weer een geheel ander leven af. Ik kan er uren naar kijken en er bij wegdromen. De foto's zijn vorig jaar in de vakantie in Thiers genomen. Ik had nooit gedacht ze nog eens op deze manier in een blogje te kunnen verwerken, maar ik krijg er steeds meer plezier in om het één met het ander te combineren en binnen mijn eigen archief op zoek te gaan naar een bijpassende foto.
(klik)
Ik heb het niet gelezen en ik zal het ook niet lezen. Het valt me heel erg tegen dat de Volkskrant dit doet: geld verdienen over de rug van een dertien jarig meisje en ik neem het die krant dan ook heel erg kwalijk. Niet dat er een interview is geweest met de moeder van Laura. En ook niet dat dit in de krant geplaatst wordt. Maar wat ik de krant wel heel kwalijk neem is, dat er met dit item reclame gemaakt is om daarmee de verkoopcijfers om hoog te stuwen. Dat vind ik een laag bij de grondse actie en dat had ik niet van een Volkskrant verwacht.
Ondanks dat ik de krant niet gekocht heb ben ik via radio twee, die hiermee niet aan ledenwerving deed, toch aardig op de hoogte gebracht van wat er in dat interview staat. Ik had mij al vaker afgevraagd waar de moeder in dit verhaal te vinden zou zijn. het verbaast me dus niets dat het om een meisje met gescheiden ouders gaat. De vader was wat mij betreft steeds te nadrukkelijk in beeld en ik heb me stiekem wel eens afgevraagd wat zijn belang in deze kwestie zou kunnen zijn....
Kinderen hebben altijd een zekereloyaliteit naar de ouders toe. Voor mij is het duidelijk dat een dertien jarig meisje nog niet die levenservaring heeft om goed om te kunnen gaan met haar loyaliteitsgevoelens naar iemand toe. Vader vindt het prachtig, moeder ziet het niet zitten, dus is het een bron van irritatie tussen de ouders en dertienjarige Laura acht zich zelf in staat zijn om al deze gevoeligheden tussen de ex-echtelieden, haar vader en moeder, dus alle in's en outs die hier zeker ook een rol spelen goed te kunnen beoordelen? Puur een kwestie van kinderlijke overschatting van zich zelf. Voor mij heeft de rechtbank een hele juiste beslissing genomen. Hier is dus meer aan de hand dan de vurige wens van een dertien jarig meisje. Dat dit naar buiten komt is alleen maar goed, maar daar hoeft de Volkskrant dan weer niet extra aan te verdienen door dit als blikvanger te maken. Daar heb ik wel bezwaar tegen. Dat ruikt een beetje naar riooljournalistiek.
Eindelijk is de Brugmansia gaan bloeien, maar veel te laat. Nu de zomer bijna voorbij is steekt deze plant eindelijk de loftrompet uit om hett mooiste seizoen te gaan bejubelen. En dat terwijl ik zo mijn best heb gedaan om de planten vroeg in de bloei te krijgen. Ik heb ze al heel vroeg in het voorjaar buiten gezet èn weer naar binnen gehaald als het dreigde te gaan vriezen.... Ik heb ze vroegtijdig bemest. Ik doe het volgend jaar niet weer. Ik laat ze zo lang mogelijk binnenstaan. Daar is het wel iets donkerder dan buiten, maar kennelijk houden deze planten meer van warmte dan van licht. Vooruit, ik pas mij wel aan. Even goede vrienden? Nee niet helemaal. Nu mis ik de lekkere geur die de bloemen vooral 's avonds verspreiden.
(klik)
(klik)
Wat ik door eigen toedoen bijna zou missen is de paarse heide. Okay, ik heb de Schoorlse heide gezien, veertien dagen voordat die afschuwelijke brand zijn verwoestende werking deed, maar ik ga elk jaar ook heel erg graag een keer naar onze eigen onontgonnen heidevelden (nog een grapje uit de tijd dat dochterlief dit op school moest leren en haar dit totaal niet aansprak, want waarom was dat nuttig om dat te weten) in onze provincie. Elk jaar schijnt er wel iets te zijn waarom het niet lukt. Of de heide bloeit niet vanwege de droogte, of ik ben elders op vakantie, of ik kan mij geen enkel weekend vrijmaken, of, of, of. Afgelopen weekend had ik al wel het idee, dat we al aardig aan de late kant waren en dat was ook zo, maar het was nog enigszins paars. Bloeiende heidevelden, voor iemand die op de Veluwe is opgegroeid is dat HET symbool van de nazomer en de naderende herfst en dat wil je niet missen. Ook niet als je al jaren op de groene weiden woont. Elk jaar weer heb ik het sterke verlangen om voor één dag het groen met het paars te verruilen. Afkomst verloochent zich uiteindelijk niet.
Al rijdend naar huis merk ik, dat ik, ondanks dat het toch weer wat later geworden is dan ik had gewild, goedgemutst ben. Ik zit heel anders in de auto dan vorig jaar. Ik wilde geen minuut langer op die school zijn dan strikt noodzakelijk was. Nog voel ik het verzet in mij, wat er toen was. Ik wilde helemaal niet naar die school op die locatie. Ik wilde naar "mijn eigen" school. Op deze school had ik immers niets te zoeken. Wat miste ik die gewone vertrouwde doorsnee opmerkingen die men tegen elkaar maakt als je al wat langer met elkaar omgaat. Geen 'wat zie je er goed uit" na de vakantie en het duurt ook geruime tijd voordat iemand het waagt om een opmerking over je kleding te maken als je wat nieuws aan hebt. Mannen zullen nu hun schouders ophalen en denken nou èn? maar ik miste het. En nu, na een jaar voel ik dat dat verzet helemaal weg is. Ik heb voor de zoveelste keer de behoefte om deze gedachten als afsluiting van die nare periode onder woorden te brengen en terwijl ik mij voorneem om er 's avonds een blogje van te maken, druk ik op de CDknop om verder te luisteren naar het boek van Benoîte Groult, "Zout op mijn huid".
En nu ik het toch over opmerkingen over kleding heb, breng ik de twee items die nog steeds in mijn hoofd rondspoken ook maar even ter berde. soms moet je opruiming in je hoofd houden. Het moet mij even van het hart dat ik deze zomer weinig waardering voor de legging heb kunnen opbrengen. Bij mooi weer vind ik het jammer dat die jonge meiden zich niet overgeven aan dat lekkere blote benen gevoel, maar dat de mode dit jaar heeft voorgeschreven om deze onderdanen ook met dertig graden in te gaan pakken. Dat doet mij denken aan de eind zestiger jaren toen ik nog leerling verpleegster was en wij verplicht waren om onder het uniform een panty aan te hebben. 
Dat maakte mij heel rebels. Misschien wel net zo rebels als deze drie jongeren die ik in Gotha zag rondlopen. Met zijn drieën heel opvallend en al rammelend de hele middag door de straten zwervend. Zich sterk voelend omdat ze zo zichtbaar bij elkaar horen. Ach ik ken dit al. Net als de legging komt dit beeld ook om de zoveel jaren terug. De meesten van die jongeren die er vijftien jaar geleden ook zo "uniek" uitzagen zijn waarschijnlijk inmiddels getrouwd en zullen er heel wat minder opvallend uitzien. Kleren maken de man is het gezegde en voor veel mensen is het prettig wanneer men voelt dat men gezien wordt. Bij vrouwen gaat dat vaak gepaard met een praatje over kleding. Denk nu niet dat wij het hele dagen over onze kleren hebben, dat is niet zo, maar gewoon een opmerking kunnen maken van: 'draai je eens even om, leuk truitje heb je aan' geeft wel een gevoel van saamhorigheid en vanuit dat gevoel is het opeens niet zo erg meer om wat later naar huis te gaan dan je je voorgenomen had. Met deze laatste opmerking hoop ik nog een beetje samenhang in dit blogje aangebracht te hebben.
|
|
