VERWENNEN


Het is druk in de speelgoedwinkel. Natuurlijk, ik had het kunnen weten. Het is de laatste zaterdag voorafgaand aan 5 december. Vele vaders, moeders, broertjes, zusjes, oma's en opa's zijn bezig hun inkopen voor elkaar te doen en wij zijn al niet anders bezig. Ik merk, dat ik het hele grote enthousiasme van weleer een beetje kwijt ben geraakt. Te lang heb ik het sinterklaasfeest niet meer gevierd, maar wat was ik blij toen dochterlief vroeg of we dit jaar het sinterklaasfeest samen zouden vieren. We gaan zelf een schoolbord voor Rixte maken, dus ik had gedacht de speelgoedwinkel te kunnen overslaan, maar om toch meerdere pakjes voor haar te hebben zouden we nog een doos kralen voor haar kopen.

Twijfelend sta ik met twee dozen kralen in de hand en ik kijk naar een derde in het schap. Welke moet het worden? P. en ik zijn het dit keer niet helemaal met elkaar eens. Ik dub. Met een voorlopige keuze geef ik één van de twee dozen aan P. zodat ik de handen vrij heb om de andere doos weer netjes weg te zetten, maar in plaats dat ik dit doe pak ik toch nog de derde doos kralen en ik dub opnieuw. De ergernis van P. is bijna tastbaar, terwijl dit aan zijn uiterlijk niet is af te lezen. Besluiteloos laat ik mijn ogen nog eens over de drie dozen kralen gaan. De vormen in de ene doos, de kleuren in de andere doos en de grootte in de derde doos, in alle drie de dozen zit wel iets wat mij aantrekt. Ik zal moeten kiezen.....Ik weet ook dat mijn lief de keuze niet zal maken, omdat hij er vanuit gaat dat hij dan toch verkeerd kiest en hij ook nog de kans loopt dat ik hem zal gaan verwijten dat hij mij opjaagt.

Als ik naar de kassa loop, moet ik opeens aan mijn vader denken. Volgende week is hij jarig. Ik wilde hem laten kiezen op welke dag hij dit zelf het liefst zou willen vieren, op de zondag voorafgaand aan zijn verjaardag of op de dag, een dinsdag, zelf. Het duurde heel lang voordat ik hierover iets hoorde. Vorige week vertelde hij, dat het J., mijn broer, niet veel meer uitmaakte, omdat hij inmiddels met pensioen is. Maar, zo vervolgde hij, misschien was het voor ons makkelijker om het op de zondag te vieren. Toen ik hem nogmaals vroeg wat hij zelf nu graag wilde, was opnieuw zijn antwoord: Zeg jij het maar. Het was kennelijk te moeilijk voor hem om een uitspraak te doen. Ik heb toen de knoop maar doorgehakt. We vieren het op zondag.

Terwijl ik bij de kassa op mijn beurt sta te wachten neem ik mij voor om het mijn vader in de toekomst niet meer zo moeilijk te maken door steeds maar aan te dringen dat hij een keuze moet maken. Soms is het gewoon makkelijk als iemand anders een beslissing neemt. In mijn visie heeft een 87 jarige vader best wel eens recht op zo'n benadering van zijn dochter. Zeker als hij zelf aangeeft dat prettig te vinden. Ik zal mijn angst, om als te betuttelend beschouwd te worden, vanaf nu wat opzij zetten om ruimte te geven aan iets wat meer richting verwennen gaat.

hanscke | Zondag 30 November 2008 - 12:26 pm | | Familie | Negen reacties

AQUA


Voor ons was het een klein beetje terug halen van vroeger. We beleven heel veel plezier aan onze medebewoners waarvoor we plaats gemaakt hebben in ons huis. Ook onze vaste bewoners hebben we hiermee een groot plezier gedaan. Poes Sjimmie vermaakt zich uitstekend met het nieuwe kijkvenster. Ze kan er uren mee zoet brengen. Ik ben er nog steeds niet in geslaagd om de techniek van "foto vergroten" toe te passen. Daarom heb ik er zelf maar een iets grotere foto bijgeplaatst.

hanscke | Vrijdag 28 November 2008 - 11:22 pm | | Standaard | Negen reacties

PRUDE


Wat hobby's je zoal niet leren kunnen. Dat schrijven een grote hobby, zo niet een passie van mij is zal de lezer niet ontgaan zijn. Een aantal korte verhalen, verscheidene gedichten, zelfs een boek, dat zijn de tastbare produkten die mijn hobby mij hebben opgeleverd. Maar daarnaast geeft het schrijven mij ook vele vreugdevolle momenten waar ik in de eerste plaats zelf heel erg van kan genieten.

Inmiddels ben ik aan een tweede boek begonnen. Dat dit een totaal ander boek zal gaan worden zal niemand verbazen. Het zal veel minder onder de noemer autobiografische fictie vallen, maar toch zal er ook in dit boek weer een aantal onthullingen over mijzelf te lezen zijn. Al schrijvend ontstond er een passage waarin iemand tegen mij zei dat ik toch wel heel erg preuts opgevoed was.

Toen ik deze zin opgeschreven had, kon ik er niet omheen. Ik moest hier flink over nadenken en of ik wil of niet, ik moet de personage in mijn boek gelijk geven. Ik ben inderdaad heel preuts opgevoed. De hoogste tijd om het begrip preuts voor mijzelf dan maar eens wat verder uit te diepen.

Bij  Van Dale kom ik de omschrijvingen: ingetogen en kuis tegen. Voor mij hebben deze twee verklaringen niet echt een negatieve lading, maar als ik de omschrijvingen op deze http://www.mijnwoordenboek.nl/synoniemen/preuts bladzijde lees, dan krijgt het woord preuts veel meer de negatieve lading mee die het personage in mijn boek bedoelt. Neem nu bijvoorbeeld: overdreven zedig, of overdreven eerbaar. Zo wil je toch niet afgeschilderd worden? Prude daarentegen vind ik dan wel weer een prachtig woord, maar dit terzijde.

Ja, het leidt geen twijfel, ik ben preuts opgevoed. Hier en daar heeft mij dat in mijn ontwikkeling ook wel belemmerd. Maar een mens is nooit te oud om te leren en dat heb ik in de loop van het leven dan ook wel gedaan. Ik weet nu al dat ik verderop in het boek hier nog een keer op terug zal komen. Ik zal dan aan het personage heel duidelijk maken hoe ik er in geslaagd ben om een groot deel van mijn preutsheid af te zweren.

Door het research wat ik nu heb gedaan, kan ik daarvoor denk ik wel de juiste woorden vinden. Ik verheug me erop om die passage te kunnen schrijven. Alleen zal dat nog wel even duren, want ik ben nog lang niet aan dat gedeelte toe. Ik moet de opgedane kennis  nog even bewaren. Dat is niet erg. Ik heb ruimschoots van de voorpret kunnen genieten. 

hanscke | Woensdag 26 November 2008 - 10:36 pm | | Standaard | Elf reacties

DE WET


Er zijn mensen die nog steeds niets van de digitale snelweg moeten hebben. De boekhouding wordt door sommigen nog met een pen en een echt heus kasboek bijgehouden. Via internet bankieren is volgens hen zeer onbetrouwbaar en ook het belastingformulier wordt nog handmatig ingevuld en per post verstuurd. Toch gaan deze mensen meer en meer terrein verliezen. Sinds vandaag is een wetswijziging rechtsgeldig als deze via het internet digitaal gepubliceerd is. Na de Tweede Kamer heeft de Eerste Kamer hieraan ook haar goedkeuring verleend. In het verleden was een wet niet eerder rechtsgeldig dan dat deze op papier was afgedrukt. Maar dat hoeft niet meer. Dit kan dus beschouwd worden als het definitieve einde van het papieren tijdperk.

hanscke | Dinsdag 25 November 2008 - 6:53 pm | | Actueel | Elf reacties

ZONDAGSRUST


Vandaag, toen ik wakker werd, wist ik, eindelijk zondag. Een dag zonder verplichtingen. Een dag die ik kon besteden zoals ik dat wilde.

Geen kerkverplichtingen zoals ik die ooit, heel vroeger heb gehad, dus ook geen aanpassingen aan elkaar, zoals toen ik pas getrouwd was. (Een eerste keer) Ik was van huis uit gewend om ruim van te voren op te staan zodat je niet haast je rep je naar de kerk ging zoals je door de week naar je werk placht te gaan. Nee, tijd om gezamenlijk te ontbijten, met verse thee, een beschuit, krentenbrood en een ei stond bij ons hoog in het vaandel. Dat gaf je als kind het gevoel dat de zondag een andere dag was dan een gewone doorde weekse dag. Mijn toenmalige partner dacht daar heel anders over. Hij kwam op het allerlaatste moment uit bed om zich dan al haastend naar de kerk te spoeden. In ons huwelijk was dat een bron van regelmatig terugkerende conflicten op die mooie zondagmorgen.

Ook geen uitslaapmorgen, zoals ik, nadat ik de kerkdienst voorgoed geschrapt had, de zondagmorgen veelal gebruikte om aan mijn chronische slaapgebrek tegemoet te komen en ik mijn bovenmatig opgebouwde vermoeidheid te lijf kon gaan. Dit voor zover de kinderen, toen zij nog klein waren, hierin hun medewerking verleenden. Nee, tegenwoordig ga ik redelijk op tijd naar bed en de vele slapeloze nachten van de afgelopen tijd hebben mij daarbij geleerd, blij te zijn met het feit dat het licht is en ik weer uit bed kan stappen. Zo veranderlijk is dus een mens.

De zondagmorgen gebruik ik ook niet meer als badder, epileer en manicuurmorgen, omdat ik dat op geen enkele andere wijze in zou kunnen plannen en onder het mom, eindelijk een beetje aan mezelf toekomen en ik daar uitgebreid de tijd voor nam. Ook daar heb ik tegenwoordig gewoon door de week zo af en toe wel tijd voor.

Ik hoef de zondagmorgen ook niet meer te gebruiken om het opgestapelde wasgoed op te ruimen of weg te strijken. Meestentijds kom ik daar ook op gezette tijden wel aan toe.

Ik hoefde ik deze dag ook geen achterstallig school- of bestuurswerk van de tennisclub weg te werken. Ik had geen sportafspraken zoals een wandeltocht of een tenniswedstrijdje en ook geen gezelligheidsbezoekjes gepland, nee ik mocht een hele dag vullen met.... niets. Lekker veel lezen of schrijven of, of nou ja vul maar in. Lekker dingen doen waar ik zin in had.

En wat heb ik gedaan?  Aan het eind van de dag zie ik dat ik bijna niets heb gedaan. Ik ben totaal niet productief geweest, ik heb niet geschreven, ik heb weinig gelezen, een klein beetje gebreid, wat tv gekeken, kunstschaatsen als het u interesseert, en we hebben een uur met de hond gelopen.

Achteraf lijkt het of ik alleen maar bezig ben geweest met allerlei zondagse plichtplegingen, zoals om 11 uur koffie drinken, de hond wat langer uitlaten, om half vier nogmaals koffiedrinken, om vijf uur een glaasje wijn drinken en om half zeven eten. Zondagsrituelen lijken mijn hele dag te hebben opgeslokt. Het doet mij bijna denken aan een zondag uit de jaren vijftig. Voor een keertje leuk, maar een dergelijke slow motion past toch echt niet meer bij deze tijd.

 

 

hanscke | Zondag 23 November 2008 - 8:49 pm | | Actueel | Twaalf reacties

SEIZOENSGENOT


Als het zomer is geniet ik als het mooi weer is.  Een lekkere zonnige dag en een temperatuur tussen de 25 en 30 graden en ik beleef de zomer in optima forma. Heerlijk. Lekker met een glas witte wijn op een terrasje zitten, of op het terras achter het huis met een ijsje of een biertje, dat is genieten in optima forma.

Vandaag was het herfst. Veel wind, vele felle buien met striemende regen en gekletter van hagel. Vroeg donker, gordijnen dicht, een paar kaarsen aan en een lekker? glas wijn. Want of de wijn echt smaakt moet nog maar blijken. Gisteren was het de derde donderdag van november. DE dag dat de nieuwe Beaujolais Primeur voor het eerst te koop is. Dit jaar lijkt het wat minder in de belangstelling te staan, maar toen ik de flessen wijn vanmiddag in de winkel in het oog kreeg, heb ik er direct een paar in het winkelwagentje gelegd. Voor mij is het een traditie om eind november een aantal van die flessen wijn te kopen en te nuttigen.

Vanavond geniet ik van de herfst, van de gierende wind om het huis, van het getik van de regen tegen mijn ruiten en van mijn traditionele glas Beaujolais. Ook in de herfst kunnen zo genoeg gezellige momenten gecreëerd worden.

hanscke | Zaterdag 22 November 2008 - 12:00 am | | Actueel | Tien reacties

GEEN TOPPING


De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Had ik met dat sollicitatiegesprek gedacht hoge ogen te gooien naar die vacature, helaas, dit blijkt niet zo te zijn. Uit meerdere goede kandidaten is er iemand gekozen, waarvan zij denken, dat deze persoon het beste in hun profiel past, zo luidde de tekst van de afschrijving. Een teleurstelling? Ja een beetje wel. Mede omdat ik van de onderwijsorganisatie veel begrip en een toezegging tot volldedige medewerking had gekregen. Ik was daar heel blij mee geweest. Omdat het langer duurde dan ik gedacht had voordat ik bericht kreeg, zag ik de afwijzing al een beetje aankomen.

Eerlijk is eerlijk, ik had het aanvankelijk anders ingeschat. Ik zou ook niet weten hoe ik het gesprek anders had moeten voeren. Ik had er een heel goed gevoel over. Tsja, dit hoort ook bij het leven en ik heb gelukkig geleerd om met tegenslagen om te gaan. Ik vind het jammer, maar het is niet zo dat ik nu zum toten betrübt ben. Nee, gelukkig heb ik het redelijk goed naar mijn zin in mijn huidige werksituatie. Wanneer ik die baan wel gekregen had, zou ik dat ervaren hebben als een diner met twee lekkere hoofgerechten. Of als een lekkere dot slagroom op een bolletje yoghurtbosvruchtenijs.  MMm, heerlijk, maar Ã©Ã©n smakelijk hoofdgerecht of een bolletje ijs zonder slagroom is ook lekker en zeker de moeite waard. 

Mijn collega's vinden het jammer voor mij, maar zijn tegelijkertijd ook opgelucht en blij dat, hoewel ik daar nog maar een korte tijd ben, alles gewoon bij "het oude" blijft. Om dat van hen te horen geeft mij dan ook wel weer een goed gevoel. Ik ga dus gewoon verheugd verder met waar ik gebleven was.

hanscke | Donderdag 20 November 2008 - 8:21 pm | | Standaard | Elf reacties

FASTFOODAFVAL


Nooit gedacht dat ik nog eens een positief stukje over McDonald's zou schrijven. Maar goed de wonderen zijn de wereld nog niet uit.  En misschien is het waar wat ik onlangs las, vrouwen zouden milder worden naarmate ze in leeftijd vorderen. Dat belooft dus nog wat voor de toekomst. Dit even terzijde.

McDonald hanteert tegenwoordg een nieuwe manier om zwerfafval tegen te gaan. Bij het McDriveloket wordt het kenteken van de auto van de klant op de papieren zak geschreven. Als men na het verorberen van het "overheerlijke" maal de verpakking in de berm achterlaat, dan is het mogelijk om de vervuiler te achterhalen.

De dichtstbijzijnde McDonald is bij ons dertig kilometer rijden en toch zie ik zo nu en dan McDonald's verpakkingen. Ik ruik mijn kans. Ik wil hier wel als vrijwilliger aan meewerken, mits de gemeente en politie ook haar mederwerking verleent. Ik wil, als dat mogelijk is, best de gevonden zakjes bij de politie afgeven. Er is een proef (niet deze) in Amersfoort begonnen en daar is het fastfoodafval met 70 procent afgenomen. Nog even en de fastfood mensen worden vanzelf nette mensen.

Misschien heeft dit dan wel weer tot effect dat ook het andere zwerfvuil zoals het blik waar ik in dit blogje  http://hanscke.b-cool.nl/pivot/entry.php?id=276  over schreef, met 70% afneemt. Jippie, dan wordt het hier weer schoon. Goed idee McDonald, zo komen we een beetje op goede voet te staan met elkaar. Echt vrienden zullen we wel nooit worden.

hanscke | Dinsdag 18 November 2008 - 9:21 pm | | Actueel | Tien reacties

TWIJFEL


Heel lang geleden heb ik deze frutsel geschreven. Bijna dertig jaar geleden.
Vandaag kwam die herinnering boven. Het past min of meer bij het nu.... met
één verschil: ik heb nu een goede baan, toen was ik bijstandafhankelijk.

 

Mijn sollicitatieprocedure

bij iedere sollicitatie
spin ik mij in
een zoete zachte droom
hoopvolle verwachting....

na de afschrijving
komt de verachting
van die tijd

 
                                      hannah,  1979

hanscke | Zondag 16 November 2008 - 10:18 pm | | Gedichten | Vier reacties

GEHEIM


Iedereen heeft zo z'n geheimen en ze zijn er in vele soorten en maten, zo las ik vandaag in de krant. Ik ging eens bij mijzelf te rade en ik vroeg mij af of ik mij bewust ben van het feit of ik geheimen heb. In het artikel stelt men dat het bekend zou zijn dat het koesteren van geheimen zeer schadelijk voor het welzijn kan zijn. De basisemoties verbonden aan het geheim zijn spijt, schaamte en schuld. Het zijn onprettige emoties die een mens dwarszitten en tot piekergedrag, somberheid en slaapproblemen kunnen leiden. Iemands persoonlijkheid speelt een belangrijke rol hierin. Zo zijn er mensen die van nature vaak iets geheim houden, zij lijden er het ergst onder. Het zijn de mensen die gauw bang zijn voor wat de omgeving ergens van vindt en niet makkelijk voor iets uit durven komen.

En, zo stel ik mij nogmaals de vraag. Heb ik geheimen? Tsja, wat moet ik daar nu op antwoorden. Voor mij is er een verschil tussen iets privé willen houden of iets geheim willen houden. Dat laatste krijgt naar mijn idee dan een stiekeme lading mee. Als ik het op die manier bezie, moet ik toch zeggen dat ik weinig geheimen heb. Ik ben doorgaans nogal open over mijzelf. Anderen schijnen daar meer moeite mee te hebben dan ik zelf. Mij is wel eens gevraagd: "Ben je niet bang dat men, met datgene wat je schrijft, aan de haal zal gaan?" Maar juist omdat ik nogal open naar de buitenwereld toetreed, heb ik daar weinig angst voor. Ik heb namelijk niets te verbergen, ik hoef niet om geheimen heen te manoevreren of op te passen dat ik niet te veel zeg. IK ben wel tevreden zo. Ik kan eigenlijk alleen maar zeggen dat mijn geheim is dat ik heel weinig geheimen heb.

Bij www.seniorenbarometer.nl kunt u meedoen aan het onderzoek over geheimen.

hanscke | Zaterdag 15 November 2008 - 5:53 pm | | Actueel | Negen reacties

TOEKOMSTVERHAAL


Het schijnt, dat het er misschien een heel klein beetje op begint te  lijken dat het ergens in de verte met het geschrijf van mij toch iets gaat worden. Vandaag ben ik bij een grote uitgever in Utrecht op sollcitatiebezoek geweest. Een twee weken geleden had ik een mailtje van die "club" ontvangen met de vraag of ik belangstelling had voor de vacature redactionele begeleiding van een ontwikkelteam van studie materiaal voor MBOleerlingen.

Na enig aarzelen heb ik toch maar een mailtje en mijn curriculum vitae gestuurd. De aarzeling lag in het feit dat ik hiermee liever niet meer free lance aan de slag wil. Ik wil het graag doen in plaats van een stuk van de werkzaamheden die ik nu verricht, zodat de werkdruk niet gaat toenemen. Omdat er in de vacature uitdrukkelijk vermeld stond dat er eventueel ook mogelijkheden van detachering zouden zijn, heb ik de knoop doorgehakt en heb ik gesolliciteerd. Al heel snel ontving ik een uitnodiging voor een gesprek.

Vandaag was dat gesprek. Ter voorbereiding hiervan had ik een proefopdracht toegestuurd gekregen. Deze heb ik zondag uitgewerkt, ik heb er met plezier aan gewerkt en ik was redelijk zeker van mijn zaak. Dat bleek aardig te kloppen, want voor mijn gevoel klikte het aan alle kanten.

Eigenlijk maak ik mij geen zorgen dat men niet met mij in zee zou willen, ik zit er veel meer over in hoe het één en het ander in mijn huidige werk geregeld moet gaan worden. Wanneer men mij geschikt acht om dit werk te gaan doen, zal ik op heel korte termijn voor hen aan de slag moeten gaan. Maar ik zit ook met mijn verantwoordelijkheid naar mijn leerlingen toe, ik zal een deel van mijn werkzaamheden af moeten stoten en dat is het probleem. Vervanging regelen gaat maar niet zo één twee drie.

Dat hoef ik uiteraard niet zelf te regelen, maar het is moeilijk om aan mensen te komen en wat doe ik dan? Vele vragen komen bij mij boven. Welke ruimte krijg ik van de werkgever? Geeft de werkgever mij de kans om mij verder te ontwikkelen, ook als dat ten koste van het lesprogramma van nu gaat? Mag ik dat van een werkgever vragen, mag ik dat de leerlingen aandoen?

Ik ben er nog lang niet uit. Dat hoeft ook nog niet. Midden volgende week worden de plannen van de uitgever naar mij toe bekend gemaakt. Ik geloof dat ik het piekerwerk nog maar even op een laag pitje laat staan.

Voorlopig ga ik eerst maar even genieten van een recensie over mijn boek die ik op een site bij Bruna tegen kwam. Benieuwd? klik dan http://www.bruna.nl/boeken/9789089540430 hier (en dan een klein eindje naar beneden scrollen) 

hanscke | Woensdag 12 November 2008 - 8:30 pm | | Actueel | Twaalf reacties

DE STRIJD


Gisteren, na het opstaan, wist ik het niet helemaal zeker. Hadden we nu ruzie of een conflict. Nee, ik bedoel niet wij; als P. en ik het niet met elkaar eens zijn krijgen we soms ruzie. Althans, ik maak dan in ieder geval ruzie. Ik verhef mijn stem, waardoor deze veel luider wordt, ik wil dan nog wel eens met deuren gaan slaan, kortom mijn emoties lopen hoog op en zijn goed waarneembaar. Heel soms doet P. mee, en dat geeft me dan een heisa......, maar gelukkig hebben we niet echt vaak ruzie.

Een conflict kan minstens net zo vervelend zijn als een ruzie, alleen lijkt het veel minder heftig. Dat komt omdat er bij een conflict geen ruim baan is voor het uiten van emoties. Bij een conflict gaat het er veel zakelijker aan toe, zo heb ik al vele malen aan mijn leerlingen uitgelegd. Op het werk is er vaak sprake van een conflict, terwijl je thuis gewoon ruzie hebt.

Terug naar mijn dilemma. Zaterdag waren we heel druk geweest om de tuin van al het afgevallen blad te ontdoen. Aan het eind van de dag zag het er weer keurig uit. Toen we de volgende morgen naar buiten keken zagen we dit.

Dit vind ik nu echt pesterig zei P. De toon waarop dit gezegd werd deed mij vermoeden, dat P. in een niet al te best humeur zou kunnen geraken. Mijn moeder plachtte in dergelijke gevallen nog wel eens te zeggen: de wind zit in de verkeerde hoek. Ik schoot in de lach, want dat was nu letterlijk het geval geweest. Bij zuidwestenwind waait al het blad van de bomen uit het bosje achter ons, richting onze tuin. Bij noordwestenwind, worden de bladeren juist de andere kant opgeblazen. We hebben ontbeten en we hebben moedig de strijd aangebonden met Jan de Wind. Stilzwijgend. Na een uur was de tuin weer aardig bladvrij, maar wij hebben de strijd (nog) niet gewonnen. Deze morgen lag er bijna weer net zoveel als gistermorgen. Bijna. Heus, het leek een ietsje minder te zijn. We laten het nu maar even liggen tot het weer weekend is. De bomen hebben niet veel bladeren meer, dus ik denk, dat wij op  den duur deze strijd toch gaan winnen.

hanscke | Maandag 10 November 2008 - 10:41 pm | | Actueel | Acht reacties

ONBELANGRIJK STOKJE

Ooit was ik zeer verguld dat ik ook een stokje doorgegeven kreeg. Dat stamt nog uit de begintijd dat ik mijn weblog net opgestart had. Ik had nog weinig bezoekers toen ik her en der over het verschijnsel "stokje" las. En toen ik er dan eindelijk één kreeg wist ik niet hoe snel ik deze opdracht zou uitvoeren. Nu na een aantal stokjes verder te zijn merk ik dat de aardigheid er wat van af is. Zeker om het stokje door te geven. Maar ik heb haar  beloofd dit stokje wel uit te werken en wat ik beloof doe ik. De opdracht was: Noem 6 dingen die voor mij onbelangijk zijn. Dat viel nog helemaal niet mee, maar dit heb ik gevonden. Eén: Ik heb een zwemdiploma. Twee: ik ben niet meer geïnteresseerd in hitlijsten. Tot ver in mijn twintiger jaren kende ik alle platen uit de top tien. Drie: ik kijk heel weinig televisie. Aan het nieuws op de radio heb ik genoeg, ik hoef de beelden er niet bij te zien. Vier: Ik ben de tel kwijt hoe vaak ik in Frankrijk geweest ben. Vijf: Ik heb vandaag met een teleurgesteld gevoel alle terrasplanten opgeruimd. De zomer heeft dit jaar niet gebracht wat ik er van verwacht had, maar ik weet dat ik volgend jaar met een zelfde enthousiasme de terraspotten weer met planten ga vullen. Zes: Dit jaar geven we elkaar geen verjaardagcadeau's over en weer. We hebben samen een nieuw aquarium gekocht. Misschien is dat wel heel oubollig, maar de mening van anderen vinden wij niet belangrijk. Toen wij heel lang geleden samen zijn gaan wonen, was er ook een aquarium, maar in de loop der tijd raakte het in verval en hebben we het opgeruimd. Het was een ontdekking dat we beiden eigenlijk wel een wens hadden om zoiets weer op te bouwen. En aldus geschiedde. We zijn nu nog in het guppenstadium, maar als blijkt dat deze vissen gezond blijven, dan gaan we er ook andere vissen in kopen. Ik kan uren gezellig visjes kijken, heel onbelangrijk, maar wel een lekkere manier om te relaxen

hanscke | Zaterdag 08 November 2008 - 7:49 pm | | Actueel | Elf reacties

GRATIS VERPLICHT?


Hebt u het al gelezen? Ik wel. Dit jaar ben ik er binnen de gestelde tijd aan begonnen en dan is het ook zo maar uit. Dit is het derde boek in de reeks van "Nederland Leest" en die gratis verspreid wordt. En ik had al zo'n goedkoop exemplaar, ooit in 2001 via school aangeschaft in de serie Penta lijsters. Gewoon om het te hebben, want ik zou bijna zeggen, als vanzelfsprekend heb ik het boek ook in de latere jaren zeventig gelezen èn ook de film gezien. Opeens weet ik weer waar de fascinatie voor Frankrijk is begonnen..... Een aantal flimopnames van rijdende auto's op de lange rechte péage naar het zuiden van Frankrijk, de naam Compiègne en de afslag naar Avignon. Net als die andere keren dat ik het boek las, heb ik vluchtig over de verwijzingen naar en de vergelijkingen mèt de Griekse mythologie heen gelezen. Ik heb daar te weinig mee om er warm voor te lopen. Ik weet nog dat ik dat toentertijd als een tekortkoming van mijzelf zag. Nu stel ik gewoon vast dat daar mijn belangstelling niet zo naar uit gaat. Al lezend kwam het plot van het boek stukje voor beetje weer bij mij boven drijven. Ik kan mij nu wel voorstellen dat dit boek bij zijn oorspronkelijke verschijning nogal wat stof heeft doen opwaaien. Als het in deze tijd voor het eerst uitgekomen zou zijn, zou men van een knappe literaire thriller spreken, maar ik denk niet dat het boek dan erg veel stof had doen zullen opwaaien.

hanscke | Donderdag 06 November 2008 - 10:35 pm | | boeken | Tien reacties

UITGERUST


Het nieuws over de verkiezingen in Amerika (met de uitslag ben ik overigens zeer content) laat weinig ruimte over voor ander nieuws, maar het schijnt deze week ook de Nationale Uitrustweek te zijn. Ik weet dit, omdat ik het afgelopen weekend op een wat kleiner artikel dan de grote uitgebreide artikelen over de verkiezingen, stuitte, welke als kop had: Onderzoek leert: helft van Nederlanders is moe. We schijnen gemiddeld een uur minder per nacht te slapen dan veertig jaar geleden.

Heel toevallig was er, of was het toch niet zo toevallig?, eerder die week wat commotie in onze krant ontstaan, omdat één of andere malloot, een neuroloog, een oproep aan de scholen had gedaan om de lessen pas om tien uur te laten beginnen omdat jongeren in de puberteit onontkoombaar in avondmensen veranderen. Hoogleraar Martha Merrow van de rijksuniversiteit Groningen werd er bijgehaald, want zij schijnt ook in een groot onderzoek aangetoond te hebben dat leeftijd invloed heeft op de biologische klok. Het lijkt mij toch wel erg ver gaan om de gangbare tijden van nu hiervoor te gaan verzetten. Daags na dit artikel werd er melding van gemaakt dat een aantal leerlingen van 5 en 6 VWO naar hun mening hierover gevraagd waren, maar dat geen van allen voorstander waren om de schooltijden op een veel later tijdstip te laten beginnen. Dit alles speelde zich dus midden vorige week af.

Hierover doordenkend weet ik dat door de eeuwen heen er inderdaad heel wat veranderd is in het slaapgedrag. Voor de uitvinding van het electrisch licht, pasten mensen zich aan de omstandigheden aan. In de zomertijd werd er veel minder geslapen dan in de wintertijd. Men haalde in die lange donkere nachten dan als het ware de tekortgekomen slaap van de zomertijd wel weer in. Bij het kaarslicht kon men immers toch niet veel uitrichten. Van een half jaar wat minder slapen overkwam niemand wat, deze periode werd immers automatisch gevolgd door een periode van lekker lang slapen. Een heel gewoon natuurlijk proces. Daar kwam helemaal geen wetenschappelijk bureau voor aan te pas, maar dit ter zijde.

Een paar dagen later verscheen dus opeens dat artikel over "De Nationale Uitrustweek". het lijkt mij meer een uitvinding van Visiom te zijn. Deze naam werd wel vermeld, maar niet verder uitgelegd. Toch maar even op onderzoek uitgegaan en met de kennis die ik nu heb, denk ik dat met het uitroepen van deze week er ook weer commerciële belangen bij gediend zijn. Hele programma's zijn er voor opgezet, al dan niet begeleid door coaches.

De oproep van de neuroloog aan de scholen om pas om tien uur met de lessen te beginnen past aardig in dit plaatje, maar in hoeverre deze berichtgeving gepland is geweest in combinatie met die uitrustweek weet ik natuurlijk niet. Ik vind het op zijn minst opmerkelijk. Door het één met het ander te combineren ben ik misschienwel uitgeslapener dan ik zelf dacht en dat ondanks mijn toch nog wel eens voorkomende slapeloze nachten. Voor wie eens een kijkje bij de site van die uitrustweek wil nemen, dit is de link http://www.nationaleuitrustweek.nl/

hanscke | Woensdag 05 November 2008 - 8:19 pm | | Actueel | Tien reacties

HAAR ONTWIKKELING


Gisteren waren we een dagje bij haar en haar moeder. Ook na ruim drie jaar vind ik het nog steeds heel bijzonder om oma te zijn. Toch is er wel iets veranderd. Zij verandert namelijk veel minder snel dan in het eerste jaar. De behoefte om foto's te maken is dan ook veel minder nadrukkelijk aanwezig. Dit is de meest recente foto die ik heb en deze is begin oktober gemaakt.

Veel opmerkelijker zijn op dit moment de veranderingen in haar doen en laten. Wat ik mijn leerlingen probeer te leren, zie ik nu voor mijn ogen gebeuren. In no time is er een ketting voor opa en voor mij klaar met kralen die echt niet zo groot zijn, dus de fijne motoriek ontwikkelt zich prima. Het tellen gaat al heel goed. Van één tot twaalf in volgorde is geen probleem. In feite kan ze al een beetje optellen en aftrekken, want opa, oma en Rixte = drie en als mama uit de keuken er bij komt zijn we met vier en als Sjors de hond ook meetelt dan zijn we met vijf. Als mama weer even verdwijnt zegt het kleine ding, nu zijn er weer vier in de kamer.

Ach en dan de fantasie! Samen hebben we vakantie gespeeld. Zij heeft het speelkleed in de andere kamer uitgespreid en dat is dan de vakantieplek. Zomervakantie en wintersport worden lekker door elkaar gehusseld. Ze gaat deze winter voor het eerst op wintersport, ze heeft nog geen idee wat skieën is, maar ze heeft opa leren skieën. Met de imaginaire zwemvliezen aan, want die waren volgens Rixte nodig, hebben opa en Rixte verschillende rondjes rond de tafel geskied. Ik heb met verschillende knuffels een poosje op de vakantieplek geslapen, nadat ze een poging gedaan had om mij voor te lezen.  

Ik ben weer even helemaal op de hoogte en ik meen te mogen stellen dat het met die ontwikkeling van haar uitstekend verloopt. Daar hoef ik mij geen zorgen over te maken.

hanscke | Zondag 02 November 2008 - 10:32 pm | | Familie | Negen reacties