Zucht. Al weer is er een elektrisch apparaat ter ziele gegaan. Dit maal laat de stofzuiger het weer eens afweten en naar mijn gevoel heb ik dat ding nog niet eens zo lang. Ondanks dat ik hem nog niet zo lang heb, is-ie ook al twee keer ter reparatie weggeweest à 25 euro per reparatie en heb ik er ook al eens een nieuwe parketborstel bijgekocht. Stofzuigers en ik kunnen echt niet met elkaar overweg.
Ik denk dat ik nu zo onderdehand nummer acht al wel heb aangeschaft. En het maakt niet uit of het nu een goedkoop of een duurder exemplaar is, na vijf, zes of zeven jaar is het gebeurd. Deze Miele is volgens mij nog na het jaar 2000 gekocht en iedere keer was er wat mee. Ik schrijf was, want gisteren wilde ik de stofzak verwisselen en toen bleek, dat het hele ophangwerk waarin de stofzak geplaatst moet worden, was afgebroken. Voor mij was de maat vol. Na twee keer problemen met het snoer gehad te hebben en nu dit weer, kan het ding wat mij betreft bij het groot vuil ingeleverd worden. Einde, finito, basta!
Mopperend ging ik met P. op pad om een nieuwe aan te schaffen. "En ik wil beslist niet weer zo'n dure en zeker geen Miele! Hoe kan het nu toch dat we al weer een nieuwe moeten kopen. Mijn ouders hadden vroeger een Ruton, zo'n buismodel en daar hebben ze jaren mee gedaan. Ik was al lang en breed uit huis toen zij hun tweede stofzuiger aanschaften", foeterde ik. In de winkel was voor mij alleen de prijs maar interessant, maar de verkoper en P. hebben mij toch weten te overtuigen dat het goedkoopste exemplaar zonder stofzak geheid een miskoop zou zijn. Ik ben gedeeltelijk over stag gegaan. Het is een Bosch geworden, eentje uit de tussenklasse. Zeker niet de duurste, maar ook niet de goedkoopste.
Vanmorgen heb ik hem voor het eerst gebruikt, maar stofzuiger en ik zijn nog lang geen vriendjes. Oh nee! Dat heeft tijd nodig. Heel veel tijd. Hoe langer hij het zonder kosten uithoudt, hoe meer ik op hem gesteld zal gaan raken. We zullen zien. De tijd zal het leren.
En ieder jaar groeide tijdens het nieuwjaarsconcert het verlangen om eens naar Wenen te gaan. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat ik de Musikverein, waar dit concert jaarlijks wordt uitgevoerd, hoog op mijn verlanglijstje had staan om daar eens een kijkje te gaan nemen, maar hier ligt niet het begin van hetgeen wij, allemaal gezien en bezichtigd hebben. Na bij ons hotel in de metro ingestapt te zijn kwamen we op de Stephansplatz weer boven de grond, het hart van Wenen. Na de kerk bezichtigd te hebben, een andere keer meer hierover, werden we staande gehouden door een jongmens in kledij uit een vorige eeuw. Hij vertelde in het Wiener Residensorchester te spelen en dat het zeker de moeite waard zou zijn om 's avonds een concert bij te wonen. Hij toonde ons een boek met plaatjes en verschillende programma's en hij liet ons zien wat er die avond gespeeld zou worden. Deze avond was het voor de pauze Mozart en na de pauze Strauss.Het geheel zag er aantrekkelijk uit en we besloten al snel op dit aanbod in te gaan. Het concert werd in Paleis Auersperg gegeven. Achteraf zeg ik dat we ietwat overrompeld zijn. Op verschillende punten in Wenen staan orkestleden van verschillende orkesten klanten voor de avond te werven, want toen we bij het gebouw van de Staatsoper aankwamen zagen we daar jonglieden in dezelfde kledij dezelfde actie verrichten. Ze doen dit bij toerbeurt, zo vertelde één van de mannen en inderdaad, 's avonds zag ik één van hen daadwerkelijk spelen. Ik heb wel zo mijn bedenkingen over het werk van deze muzikanten. Elke avond maar weer enthousiast een gelikt programma brengen lijkt me op den duur best wel te gaan vervelen. Het was aardig, maar geen topkwaliteit
De Staatsoper staat iedere middag open voor bezichtiging. Dit gebouw timmert meer aan de weg dan de Musikverein, vandaar dat ik daar ook nooit ben aangekomen. De Staatsoper kan iedere middag onder leiding van een gids bekeken worden. Het loopt dan storm. Er worden groepen naar taal geselecteerd en die groepen zijn niet klein. Acht à negen groepen van gemiddeld twintig personen vertrekken om twee en om drie uur voor een rondleiding. Het gebouw is zo groot, waardoor je elkaar ook nog niet eens voor de voeten loopt. Per groep word je naar de grote zaal geloodst alwaar een uitleg gegeven wordt. Iedere avond is er een andere voorstelling, waardoor toeristen die een week in Wenen verblijven de mogelijkheid hebben om elke avond iets anders te zien. Ook zou het voor bijvoorbeeld operazangers ondoenlijk zijn om avond aan avond in dit theater op te treden. Het is erg groot en de inspanning die geleverd moet worden kan een zanger per avond een paar kilo verlies aan lichaamsgewicht kosten Elke dag moeten er nieuwe decors gebouwd worden. De Staatsoper heeft hiervoor 240 man in dienst. We zijn ook even op de Búhne geweest en dat toneel is echt groot, heel groot. Kaartjes variëren in prijs. Dit is afhankelijk van de voorstelling. Het debutantenbal wat één keer per jaar gehouden wordt, is wel zo prijzig, waardoor er vanzelf een selectiecriterium ontstaat, want wie kan er nu een loge, dat zijn die hokjes op de foto en daar is plaats voor tien personen, van 25.000 euro betalen. Zitplaatsen in de zaal zijn er dan niet, want dan is de zaal ontdaan van stoelen en wordt dit als balzaal gebruikt. 6.50 euro is best wel prijzig voor een rondleiding, maar echt, ik had het voor geen geld willen missen, want wat is er nu mooier dan een wens in vervulling zien gaan, rondlopen in Het Operagebouw van Wenen.
Het gebouw aan de buitenkant
De theaterzaal in de Staatsoper
Een plafond in de Staatsoper
Een galerij in de Staatsoper
Het is al weer een hele tijd geleden dat ik melding maakte over het feit dat ik zo blij was, dat ik kaarten voor het concert van Neil Diamond had weten te bemachtigen. Eind januari was dat. Ik had gedacht iets meer voorpret van dit concert te hebben, maar dat is er door de toch wel wat onverwachte trip naar Wenen wat bij ingeschoten. Jawel, in de afgelopen weken is er een verzamel CD met het oudere werk van hem aan de collectie toegevoegd en ook is de nieuw uitgebrachte CD reeds in mijn bezit. Uiteraard heb ik deze nieuwe aanwinsten een aantal malen afgespeeld, maar het was dus niet zo, dat ik er helemaal vol van zat.
We waren wat aan de late kant, maar nog net op tijd. We zaten nog geen drie minuten, toen het concert ging beginnen. Het was een werkelijkheid voor mij geworden, ik was in levende lijve aanwezig bij een concert van Neil Diamond. Wie had dat ooit kunnen denken. Ik heb genoten. Holly holy, Beautiful noise, Song sung blue, Sweet Caroline en I am ...I said, het werd allemaal door mij meege(bruld)gezongen en dat deed ik niet alleen. Negen duizend andere mensen zongen ook mee en dat maakt het bijwonen van zo'n concert zo bijzonder. Zijn stem was van bijzondere goede kwaliteit, want daar was ik even bang voor geweest. Ooit ben ik een keer naar "de vrienden van Amstel live" geweest en toen viel mij het geluid zo tegen, maar dat was nu gelukkig niet het geval.
Vandaag spelen nog voortdurend verschillende deuntjes in mijn hoofd waaronder de toegift Cracklin' Rosie. En met dit concert in mijn gedachten hoop ik op weg te gaan naar een toekomst waar weer muziek in zit. Vandaag heb ik te horen gekregen dat ik na de vakantie mijn werk in een andere vestiging ga hervatten. Gebruik maken van al mijn ervaringen, en toch met een nieuwe start beginnen, uitnodigender kan het bijna niet. Ik krijg er zin in.
Parijs was de eerste stad, die ik gezien heb. Dat is al heel veel jaren geleden. Stockholm, Praag, Londen, ik heb van elke stad genoten, maar Wenen? Wenen stond al vele jaren op mijn verlanglijstje en nu ben ik er geweest en ik heb echt een aantal schitterende dagen gehad. Wat is daar veel te zien en te doen. Jannet, mijn collega en ik, hebben heel hard gewerkt om zo veel mogelijk te zien en te beleven. En dat is gelukt. Het is te veel om op te noemen. Daarmee zou ik al mijn belevingen te kort doen. Higlights beschrijven gaat ook niet want er waren geen higlights! Alles wat we gedaan hebben, deden we met volledige overgave en daardoor werd het keer op keer een kwestie van puur genieten. Van museum tot de Mis die we op donderdag bijwoonden, van bezichtiging van de Wiener Staatsoper tot het bijwonen van de musical The Sound of Music in het Volksopertheater. Wij vormden samen een uitstekend duo die het heel gezellig met elkaar hadden en goed op elkaar afgestemd waren, maar dat was eigenlijk niet nieuw voor ons. Door onze jarenlange samenwerking wisten we dat ook wel. In Wenen nemen de paleizen in de rij van bezienswaardiheden een hele prominente plaats in. De Belvedere was na de kerk op Stephansplatz het eerste paleis wat ik zag en voldeed helemaal aan mijn verwachtingen. Het aanzien is mooi, het interieur is mooi, de tenstoonstelling rond Gustav Klimt is mooi en zeg nu zelf, bij het zien van onderstaande foto's kan er ook rustig gezegd worden dat de tuinen erg mooi zijn. Maar een tuin is er niet plotseling, zoiets ontstaat. Zo is mijn voornemen om het verhaal rond Wenen ook te laten ontstaan. Voorlopig wordt mijn woensdag tot Wenendag uitgeroepen en zal ik, misschien wel tot in lengte van dagen, ik denk namelijk, dat ik hiervoor voldoende inspiratie heb opgedaan, iets schrijven over mijn belevingen in Wenen of over iets wat daar direct of zijdelings mee te maken heeft.
het vogeltje kijkt naar rechts
het vogeltje kijkt naar links
geen gevaar, dus vliegen maar!
Keer op keer, heen en weer, samen honderen malen op een dag, totdat......het kroost klaar is voor het "echte" leven.
Ook dit jaar geniet ik weer met volle teugen van de grote bedrijvigheid achter in mijn tuin
NB: Maar ik ga denk ik niet meemaken dat ze uitvliegen, want ik piep er even tussen uit. Wenen staat op het programma.
Elk voorjaar is weer anders, presenteert zich anders, of doet zich anders voor. Valt mijn oog het éne jaar op de vele Gouden Regens, een ander jaar schijn ik alleen maar oog te hebben voor Seringen, Prunussen of Magnolia's of Rode Meidoornen doordat zij dan heel nadrukkelijk op mijn netvlies schijnen te komen. Dit jaar vragen de bermen langs de kant van de weg vooral mijn aandacht. Het is net of ik nu pas zie hoe mooi de bermen kunnen zijn. Onder het toeziend oog van een hele bos koeien maakte ik onderstaande foto's. De gele boterbloemen, het witte fluitekruid, de rode zuring en de lila klaver maken het lopen over dit weggetje tot een waar genoegen. Dit jaar is het mij voor het eerst opgevallen, dat er in de weilanden veel minder paardenbloemen staan. Dit schijnt te maken te hebben met het beheren van het gras in de weilanden. Elke vijf zes jaar worden tegenwoordig de weilanden omgeploegd en bewerkt, waardoor alles wat men liever niet in een weiland wil zien teruggedrongen kan worden. Ik persoonlijk vind dat jammer, want ik vond de weilanden die er helemaal geel uitzagen door de paardenbloemen, prachtig om te zien. Misschien is dit dan wel de reden dat ik nu veel meer oog voor de bermen heb gekregen. De laatste foto laat de groene weilanden van anno 2008 zien met het uitzicht op de prachtige witte meidoorn.
"Ze denken wel aan me, ik word niet vergeten" zegt hij, als we de kamer van zijn appartemntje binnenstappen. Ik zie dat zijn ogen bij deze constatering even even iets blij lijken op te lichten. "Laat me raden, dat was de oudbuurvrouw?" zegt P., terwijl hij op zijn vader toestapt. "Ja, maar hoe weet jij dat nou?" zegt de oude man verbaasd. "Ach, zo iets voel je, maar kom heit, laat me u feliciteren. Achtentachtig is het geworden niet? Dit wordt beaamt met een "Ja jong, zo is het."
Daarna ben ik aan de beurt om hem te felicteren. "Kijk, ik heb iets meegebracht voor bij de koffie. Het is tenslotte heit's verjaardag. Skoanheit had eerder namelijk wel aangegeven het fijn te vinden als we op zijn verjaardag even langs kwamen, maar had verder zo kort na de dood van skoanmem nog geen behoefte om dit uitgebreid te vieren. "Oh dacht je dat ik niets lekkers had? Moet je eens zien wat ik vanmorgen gekregen heb" en hij loopt naar de koelkast en haalt daar een vruchtentaart uit waarop, ondanks dat er al enkele stukken missen, de tekst nog goed te lezen is. Eerder die dag hadden P. en ik besloten om een appeltaartje mee te nemen, zodat we toch iets feestelijks van het koffieuurtje konden maken. Beter mee verlegen dan om verlegen, zo dachten wij, want heeft hij zelf wel iets, dan nemen we het taartje gewoon weer mee en zetten we het bij ons in de vriezer.
We drinken koffie en eten samen gebak en ondertussen praten we wat. Soms wat met elkaar maar vaker langs elkaar heen. Dit komt omdat skoanheit het niet goed hoort; hij heeft het gehoorapparaat niet in, of omdat hij al weer heel ergens anders met zijn gedachten is en daarover een opmerking maakt. Zijn associaties zijn voor ons lang niet altijd te volgen en dat is niet van de laatste tijd, maar al zo lang ik hem ken. We begrijpen dat de zus van P. vanmorgen deze vruchtentaart als cadeau heeft meegebracht.
Wanneer wij weer vertrekken, vraag ik aan P. of hij het appeltaartje weer wil meenemen. En dan valt mijn mond van verbazing open. "Hoe durf je?" vraagt skoanheit aan P., "eerst iets meebrengen en het dan even later zelf weer meenemen". "Maar heit er is nog meer dan een halve taart over, wil heit dit dan ook nog houden, wie moet dat dan allemaal opeten? Maar als heit het houden wil, zet ik het hier weer neer." "Nee, nu hoeft het niet meer, neem maar weer mee, maar het gaat meer om het principe."
Ik doe een poging om uit te leggen dat ik skoanheit niet wilde opzadelen met een teveel aan taart, maar mijn uitleg komt niet aan. "Sorry heit,", zegt P., "tot ziens" en leidt mij met zachte dwang naar buiten. Ik had graag nog een poging gewaagd om het nogmaals uit te leggen, maar volgens P. zou dat, gezien de vele misverstanden in de conversatie van het laatste uur, toch geen zin hebben. Misschien heeft P. gelijk, maar ik vind, dat deze verjaardagsvisite die zo goed bedoeld was, een wat onbevredigend einde heeft.
Tijdens onze wandelingen op Walcheren bleef de toren van Middelburg, ondanks dat naarmate wij verder weg gingen, hij wel steeds kleiner werd, ons vergezellen, want vanaf bijna elke plek op Walcheren is hij te zien, die lange Jan. En het werd gaandeweg rustig in mijn hoofd. Hele einden liep ik, ondertussen aan niets denkend. De schoonheid van de witte bloesem en het witte fluitekruid werkten als het ware reinigend op mijn geest.
Zo af en toe liet ik wat flarden van gedachten toe. Ik rangschikte mijn gedachten over het nog niet zo lang geleden gelezen boekje van Marianne Frederiksson: De elf samenzweerders. Het boekje las ik op aanraden van diegene die mij begeleidt vanuit de arbodienst en handelt over een team binnen een grote organisatie. Het team dreigt ten onder te gaan als het werkproces binnen de groep ernstig wordt verstoord. Onderlinge machtsverhoudingen, het aanwijzen van zondebokken, groepsdruk en regels waar nooit over gesproken werd, het was allemaal zo herkenbaar voor mij. Zo af en toe ontsnapte er een zucht uit mijn ziel, maar zo onder de strakblauwe hemel voortstappend merkte ik, dat ik de dingen die gebeurd zijn, los kon laten.De duinenrij is niet echt breed, maar tussen Zoutelande en Groot Valkenisse zijn ze van een behoorlijke hoogte en kostte het de nodige inspanning om er overheen te komen. De badhokjes op het strand vond ik een alleraardigst gezicht. het deed mij echt denken aan het beeld van de dertigerjaren zoals ik dat uit de verschillende boeken heb leren kennen. Wat dat betreft haal ik veel denkbeelden uit boeken. Op zondag was er een grootse boekenmarkt in Middelburg en daar heb ik voor een paar euro een boek van Jung, Mens en cultuur, voor een zacht prijsje op de kop weten te tikken. Het boek was iets beschadigd, maar verder nog wel nieuw, en diegenen die mij kennen weten dat dat belangrijk voor mij is. Vooral het hoofdstuk: Het huwelijk als psychologische relatie vond ik uiterst boeiend om te lezen. Het verklaarde voor mij heel veel waarom veel mannen zich in het tweede deel van hun leven zo anders gaan gedragen. Neem het feit dat ze zich veel minder als een jager gedragen en zich veel meer op hun eigen vrouw gaan richten. Ze krijgen er bijvoorbeeld genoegen in om samen te gaan fietsen. Naast het weinig gedachten hebben, of het denken over boeken, was er ook ruimte voor flauwiteiten. Zo langs het strand lopend, op weg naar Vlissingen bedacht ik dat, omdat de inwoners van Zeeland Zeeuwen genoemd worden, dat er in het verleden een fout begaan was. Zeeland zou eigenlijk Zeeuwland moeten heten. Pas vandaag, nadat ik wat afstand van mijn vakantie heb kunnen nemen, bedacht ik dat we het ook over de Zeelanders zouden kunnen hebben...Ja, afstand van alles nemen, dat heb ik in mijn vakantie dus echt kunnen doen. Ik besluit met een plaatje van Veere. Ooit zijn we, dat is bijna zeventien jaar geleden, anderhalve dag in Zeeland geweest en toen hebben we in rap tempo Middelburg, Vlissingen en Veere even gedaan. Dit keer hebben we de tijd genomen en ik kan echt zeggen dat het mij heel goed is bevallen.
Het moet toch mogelijk zijn om in één column een indruk van Walcheren te geven. Niet omdat Walcheren niet mooi zou zijn, nee zeker niet. Het mooie weer van de afgelopen week heeft mij Walcheren doen leren kennen als een zonovergoten schiereiland. Foto's komen een andere keer, evenals een iets meer persoonlijke beleving van de week. nu volsta ik met een beschrijving over hoe ik Walcheren vooral gezien heb.
Even zou ik mij in de verleiding laten brengen om van het wandelen over te stappen naar het fietsen, want echt, alles en iedereen wat toerist is schijnt te fietsen, maar we hebben het bij wandelen gehouden. Onze SVR-camping bevond zich op nog geen honderd meter afstand van de bebouwde kom en lopend is binnen tien minuten de mooie oude binnenstad van Middelburg te bereiken. Naar zee is het te voet ongeveer anderhalf uur gaans. Dit hebben we twee maal gedaan. Eén maal naar Zoutelande en weer terug en een keer naar Vlissingen. Uiteindelijk hebben we, weliswaar steeds in gedeelten, langs de hele Noordzeekust van Walcheren gelopen, dus van Breezand tot aan Vlissingen. Bijvoorbeeld van Westkapelle over de fietspaden naar Oostkapelle en dan over het strand langs de vloedlijn weer terug. Het strand en de duienen verschillen hier en daar nogal in breedte. Bij Dishoek is het erg boeiend om de schepen vlak langs de kust te zien gaan.
Al lopend over het land van Walcheren, voel je dat het een schiereiland is. Vanuit Middelburg gezien, zijn de mogelijkheden, behalve naar het westen toe, beperkt door de duinen en de zee.
Het landschap oogt fris groen, maar het geheel is wel kaal en vlak. Mijn indruk is dat er de laatste jaren verschillende kleine B weggetjes fietsvriendelijk gemaakt zijn door de aanleg van hagen die de wind wat tegen moeten houden.
De dorpjes zijn klein en kennen weinig oude historische panden. In de oorlog heeft Walcheren het door de diverse bombardementen zwaar te verduren gehad. De dijk bij Westkapelle is met opzet door de Geallieerden vernietigd omdat dit ten goede zou komen voor de verdere bevrijding van Nederland. Walcheren is hierdoor voor een groot gedeelte onder water komen te staan en het heeft ruim 140 mensen van alleen al Westkapelle het leven gekost. Deze nieuwe kennis heeft behoorlijk indruk op mij gemaakt. Er is veel herbouwd en de stijl van de vijftiger en begin zestiger jaren is hier heel goed terug te vinden. Als eigenheid zijn er buiten de dorpen nogal wat huizen te vinden, die over dwars gebouwd zijn en waarvan het lijkt of ze uit twee gedeelten bestaan. De voorgevel is dan voor een deel met donkere dwarse planken bekleed. Ook bijna alle schuren en hokjes zijn opgetrokken uit die donkere houten planken.
Middelburg heeft een mooi oud historisch centrum, waarin heerlijk gedwaald kan worden. Dit geldt ook voor Vlissingen en in een iets mindere mate voor Goes.
Ik heb een hele fijne tijd op Walcheren gehad. Ik heb er heerlijk rond kunnen dwalen en ik ben er lekker tot rust gekomen en ik heb er geleerd om 's nachts gewoon weer te gaan slapen.
Ik ben dus een kind van de Veluwe, opgegroeid met de bossen. Een fietstochtje door de weilanden naar bijvoorbeeld Deventer of Zutphen of de andere kant op naar Vaassen had zeker mijn voorkeur niet. De bossen, dat was het. Vierhouten, Kootwijk, Hoog Soeren, Uddel of Hoenderlo, dat was het helemaal.
Na veertien jaar moest ik heel erg wennen aan de Achterhoek. De bosjes rond Eibergen en Haaksbergen stelden echt helemaal niets voor en het Buurser Zand was in mijn ogen ook niet veel. In de drie jaar, dat ik in Amersfoort gewoond heb ben ik een aantal malen de Leusder heide opgeweest. Dat vond ik wel aardig. Maar wat zocht je dan in Kampen? hoor ik u al vragen, want dat was mijn volgende woonplaats. Tja, het was in de begin zeventiger jaren, huizen waren schaars en daar konden we wel een goed huis, lees flat, betrekken, dus dan doe je dat.
En daarna werd het Friesland, omdat daar een goede baan te krijgen was. Het was wel even wennen, dat vlakke land. En dat even heeft een hele tijd geduurd, maar ik ben van Friesland gaan houden! Alleen ik had nooit de behoefte om in de vakantie naar dat andere vlakke land, nee, niet het Groningerland, maar ik bedoel het zuidwesten van Nederland, Zeeland dus, te gaan. Maar als je maar lang genoeg wacht, dan komt de intersse toch vanzelf naar boven.
Morgen vertrekken we naar Zeeland, naar Walcheren. Ik ben wat alliteratiegevoelig, vandaar, dat ik het heimelijk steeds heb over "dat walgelijke Walcheren", maar dat meen ik niet, want ik ben echt nieuwsgierig naar deze provincie. Ik heb slechts één maal in mijn leven een kort bliksembezoekje aan Middelburg en omgeving gebracht, maar dit keer nemen we er de tijd voor. Veere, Vlissingen, Westkapelle en Oostkapelle, Middelburg en Goes, ik wil het allemaal zien. Maar ook het Zeeuwse landschap wil ik tot in mijn tenen voelen en tot op de bodem proeven en hoe kun je dat beter doen dan te voet er op uit trekken. Dus ziet u een man een vrouw en een hond, genaamd Sjors met gretigheid over de Zeeuwse bodem stappen, dan zijn wij dat. En het weer schijnt volgens de berichten helemaal met ons te zijn. Zeeland we zijn er klaar voor, we komen er aan.
|
|