Dit is de derde vierde keer dat ik een blogje aan het onderwerp: "KONINGINNEDAG" besteed, maar het eerste blogje is er niet meer, omdat dat bij 20six gepubliceerd was. Ik denk dat ik toen met Hansje nog over het hoedje van de Hare Majesteit gecommuniceerd heb, maar dat kan ook met prinsjesdag een keer het geval geweest zijn.
Maar terug naar het heden want met dit onderwerp kom ik mijzelf even tegen. In mijn herinnering vieren wij heel vaak koninginnedag op dezelfde wijze, zo heb ik toentertijd beweerd, maar dat is niet meer waar. Ten slotte is niets zo veranderlijk als een mens. In het blogje van twee jaar geleden staat te lezen link hoe we inderdaad een aantal malen op dezelfde wijze deze nationale feestdag gevierd hebben.
Vorig jaar link heb ik na een aantal jaren met deze volleybaltraditie gebroken en ben ik geen scheidsrechter meer geweest. Ook dit jaar zal ik niet als scheidsrechter optreden, want wij gaan dit maal de koninginnedag op geheel unieke wijze doorbrengen. Wij gaan namelijk naar de koningin toe! Wij gaan haar, haar hoedje en haar gevolg in Franeker aanschouwen. Wij gaan wuiven, naar haar en uiteraard naar u, beste lezers.
En ik ga mee doen met de fotowedstrijd van onze provinciale krant. De inleverdatum is Koninginnedag 30 april, uiterlijk 10.00 uur 's avonds. Dit is nog eens heel andere koek van Jaap en ik heb er heel erg veel zin in om mij voor één keer in de meute te begeven. Een aantal mensen gaven ons het advies om opvallend uitgedost daar heen te gaan, maar nee, dat doen we niet. Wij gaan als gewone burgers, want die moeten er per slot van rekening ook zijn.
Boem is ho en ik stond al stil! Ik denk dat bijna iedereen zal zeggen: "Daar zat ik nu echt niet op te wachten", als hij of zij aangereden wordt. Dat geldt ook voor mij. Ik probeer uit alle macht om wat rust in mijn leven te krijgen, maar het is me (nog?) niet gegeven. Op maandagmiddag zal het vast wel rustig in de stad zijn, zodat ik op mijn gemak op spijkerbroekenjacht kan, zo was mijn gedachte. Het was door de vakantie misschien toch iets drukker dan ik gedacht had, maar ik had toch binnen een redelijke tijd een goedzittende spijkerbroek en nog een andere broek gevonden. Twee vrolijke shirtjes maakten de aankoop compleet en ik toog na anderhalf uur shoppen opgewekt huiswaarts.
Ik hield mij keurig aan de snelheid van de toegestane 70 kilometer en ik stopte netjes voor het laatste stoplicht voor ik de snelweg op zou draaien. Zoals gezegd, ik stopte netjes, degene voormij had dat ook netjes gedaan, maar de chauffeur achter mij stopte niet netjes. Die gebruikte mijn auto als stootblok, waardoor mijn auto zich ging verplaatsen en daarbij de auto daarvoor raakte. Het geluid wat daarbij gepaard gaat is niet leuk om te horen en de schok die door mijn lijf ging was ook niet prettig. Ik voelde wel dat de stoel in de Ford Mondeo de klap behoorlijk kan opvangen.
Heel even blijf ik zitten om vervolgens uit te stappen om de schade op te nemen. Dat valt bij de auto voor mij mee, ik zie eigenlijk niets bijzonders. Bij mijn eigen auto zie ik aan de achterkant enige schade maar bij de auto achter mij zie ik forse deuken en de grill hangt er bijvoorbeeld bij. K*t is het enige wat de bestuurder kan zeggen en dat drie maal achter elkaar. We rijden de auto's naar een kant van de weg en we gaan het één en ander regelen door telefoonnummers en adressen met elkaar uit te wisselen. De jonge man verontschuldigt zich. Zijn voet was van de koppeling gegleden, omdat zijn sok wat vochtig was en hij geen schoenen aan had.
Bij de garage heb ik de trekhaak laten controleren, maar die schijnt in orde te zijn, zodat we vrijdag de caravan er achter kunnen hangen om een week op vakantie te gaan. De krassen kunnen daarna wel behandeld worden, maar ondertussen moet alles wel met de verzekeringen geregeld worden en daar zat ik dus echt niet op te wachten. Wat een gedoe allemaal!
De laatste maanden is er zo ontzettend veel tegelijk gebeurd. Ik ben zo moe als een dikke koe en het enige wat ik wil is het één en ander geestelijk herkauwen. Daar ben ik al aan begonnen en daar ga ik nog even mee door. Even niets nieuws onder de zon.
Om direct met de aap uit de mouw te komen, het was een fantastische dag. Het was een dag van kijken en beleven. Na de slagboom van de parkeerplaats gepasseerd te zijn, kijk ik rond waar ik de auto het beste kan neerzetten. Tegelijkertijd zie ik een bank waarop een vrouw zit. Ze steekt haar hand op en ik weet meteen dit is ze. Gelukkig begint de kennismaking niet met zoenen, want ik ben niet zo zoenerig aangelegd.
Even word ik overspoeld door allerlei jeugdherinneringen, want het park Berg en Bos ken ik wel, maar Apenheul dus niet. Al keuvelend kom ik terug in de realiteit. Haar man komt ook uit Apeldoorn en er is even een kleine aftasting of er toch via die weg toch iets anders zoals een zelfde school gemeenschappelijk gemaakt kan worden, maar dat blijkt niet het geval te zijn. Ik hoor met graagte de informatie die gegeven wordt over de levenspartner.
Dan stappen we het park in. In het eerste gedeelte lopen de aapjes los. Ik denk het soort aapje te herkennen waar volgens mij de oprichter mee begonnen is. Terwijl we samen vele foto's maken loopt het gesprek op een hele aangename manier verder. Onderwerpen van eerdere (b)logjes worden naar voren gehaald en hier en daar wat toegelicht. En dan doet mijn fototoestel het niet meer. Ik pruts wat, maar al snel besluit ik P. even te bellen voor hulp op afstand. Grote hilariteit. Ik blijk dus veel minder technisch te zijn dan er gedacht wordt. Ja, ik beken, wat techniek betreft leun ik nogal eens op P. En dit keer kon P. mij op afstand ondersteunen. Later op de dag, toen de batterijen op waren lukte ook dat niet meer..... Om het fotoverhaal af te maken, er is bijna niet één foto gelukt. Ik zal het moeten doen met door mij ingeprente herinneringen van de werkelijkheid van de dag.
We besluiten om naar het voeren van de Gorilla"s te gaan. Er is een heus 
klein theatertje en we kijken naar het optreden van hen. Het heeft er veel van weg dat het bijna net echte acteurs zijn. Daarna is het voor ons lunchtijd. We bespreken een aantal overeenkomsten en wat verschillen van ons. We houden beide van borduren, we hebben beide kleine handen, muziek in het algemeen speelt een grotere rol in mijn leven en tuinieren neemt bij mij ook meer plaats in. Een ander verschil is, dat mijn betrokkenheid bij de Nog Niet Nederlanders minder groot is dan van haar. Nog een verschil is dat ik het niet over logjes heb maar over blogjes.
We gaan verder. De Orang Oetangs maken veel bij ons los. Dit kunt u bij haar lezen. Al pratende en niet alleen over ditjes en datjes komen we bij de slingerapen. Deze apen fascineren mij en doen met hun kunsten aan de acrobatiek uitgevoerd door die hele lenige mensen denken. Het wordt tijd voor nog een rustpauze. We strijken neer op een bankje met het uitzicht op de gorilla's.
Evaluatie! roep ik al nippend aan mijn koffie. We lachen en ik ben blij om te horen dat ik niet ben tegen gevallen. Het tegendeel is ook zeker niet het geval. Ik stel een vraag die ik die morgen opweg naar deze bestemming in mijn hoofd had. Ik ben zelf niet bang om in het openbaar voor groepen te spreken, maar ik merk, dat ik mij net iets meer thuis voel om woorden aan papier (in dit geval het scherm) toe te vertrouwen. Dat gaat mij net iets makkelijker af. Uit het antwoord leid ik af dat we daarin vergelijkbaar zijn.
Het laatste half uurtje zitten we samen in het zonnetje wat te mijmeren. Mooi he, dat het zo maar mogelijk is om met elkaar zo'n fijne dag te kunnen beleven. Wat een weelde. Niets staat ons in de weg om de auto te pakken en dit plan uit te voeren. Dat heet gewoon gelukkig kunnen leven. Wanneer we afscheid van elkaar nemen wordt er op mijn verzoek wel gezoend. Ik zal deze dag heel lang als een mooi cadeau blijven koesteren. Als compensatie voor de niet geplaatste foto's van de apen een foto van mijzelf, gemaakt door
Vrouwke. Op haar site staat haar verhaal en zijn vele mooie foto's geplaatst.
Het kan verkeren. Ik heb het de afgelopen twee en een half jaar, eigenlijk drie, want het eerste half jaar blogde ik bij 20six, wel eens eerder gelezen, dat twee bloggers elkaar gingen ontmoeten. Morgen staat dit grote gebeuren mij te wachten. Zij en ik hebben morgen een afspraak en we hebben er beide erg veel zin in. Ik ben even aan het zoeken geweest wanneer wij voor het eerst contact hebben gehad en voor zover ik het na kan gaan was dit op 30 juni 2006 op een blogje van mij genaamd "DRIE VROUWEN". Kijk maar.
Morgen gaan we elkaar bekijken en samen gaan we aapjes kijken. Dit plan is onlangs tot stand gekomen toen ik, nadat bekend was gemaakt dat de oprichter van Apenheul was overleden, hier een blogje over schreef. Wanneer u daar bent en u gaat naar de reacties, dan kunt u het fijne er van lezen.
Hoe dan ook, we treden uit de virtuele wereld, we verlaten de digitale snelweg, we gaan naar de werkelijkheid. En hoe ons dat bevalt gaat u morgen of overmorgen vast horen.
Zo maar een vaasje? Nee, voor mij zit er een verhaal aan vast. Het is al een heel oud vaasje en ik ben er erg aan verknocht. Het komt uit mijn ouderlijk huis. Ooit heeft mijn moeder het gekregen van de moeder van een vriendinnetje van mij. Toen ik ruim drie jaar was zat ik, zoals wel vaker het geval was, bij mijn moeder achter op de fiets. Het was mooi weer. Toen we onze straat binnen reden, speelde daar een meisje, een paar maand ouder dan ik. "Kom je straks met Hanscke spelen?" vroeg mijn moeder aan haar. We stopten even en mijn moeder maakte een praatje met de moeder van Magda. Groot was mijn verbazing toen Magda even later door haar moeder werd gebracht. Ik weet ook nog dat Magda en ik toen zijn gaan tekenen. Omdat Magda eind september jarig is en ik half december, hebben we nooit bij elkaar in de klas gezeten. Wel hebben we tot ons twaalfde jaar met elkaar opgetrokken, vooral op de zondagmiddagen. Ook toen wij al lang verhuisd waren naar een nieuwbouwwijk. De éne zondagmiddag kwam ze bij mij, de andere zondagmiddag ging ik naar haar toe. De ouderparen werden kennissen van elkaar en kwamen zo nu en dan bij elkaar op bezoek en gingen naar elkaars verjaardagen. En zo heeft mijn moeder ooit dit vaasje cadeau gekregen van de moeder van Magda, tante Ans voor mij. Ik weet de prijs van het vaasje nog, want het heeft jarenlang op de onderkant van de vaas gestaan. Vijfennegentig cent was in de jaren vijftig toch een redelijk bedrag. Ter vegelijking, mijn moeder kocht zo af en toe wel eens een klein pakje Golden Fiction met een inhoud van tien sigaretten voor achtenveertig cent. Het cadeautje moest ook maar een aardigheidje zijn. Ach zo maar wat jeugdsentiment op een zondagmiddag. Moet kunnen dacht ik zo.
Zo af en toe vind ik het heerlijk om op de culturele toer te gaan. Dat kan door naar het Filmhuis te gaan en een bijzondere film te gaan zien, dat kan door naar het theater te gaan, maar het kan ook door naar een heel klein dorpskroegje te gaan. In "De Bûnte Bok" in Lioessens is er op een aantal avonden een toneelstuk te zien. Nee, niet zomaar een toneelstuk, maar een heel bijzonder stuk. Het stuk is speciaal voor dit café geschreven en houdt iets meer in dan de gewone onderbroekenlol van een doorsnee blijspel wat in een dorp opgevoerd wordt en waar ik overigens ook met veel plezier naar mag kijken hoor.
De schrijver van dit stuk woont in deze contreien en is een veelzijdig kunsternaar. Hij schildert link, hij zingt en maakt muziek en hij schrijft toneelstukken waarin het maatschappij kritische aspect zeker niet vergeten wordt. In dit stuk komen zeven personages voor het voetlicht, gespeeld door twee personen, de vrouw van de schrijver en degenedie in het dagelijkse leven de uitbater van het café is. Het spel wordt aan en rond de bar gespeeld en het publiek zit op houten stoelen dicht op één gepakt in wat normaliter gewoon een klein donkerbruin café is. Meer dan zestig personen kunnen er niet zitten en ik denk niet dat men volledig aan de brandveiligheidseisen voldoet, maar het heeft een sfeer....
De twee spelers beginnen hun spel met barwerkzaamheden, het poetsen van de glazen etc. Anke verdwijnt naar de keuken, roept daar wat vanuit de verte, maar middenin een monoloog van Gerrit komt ze als Hannah, ze is even buitenom gelopen, het café binnen. Ze loopt door het publiek naar de bar en het spel staat op de wagen. Er komt een hele dialloog tussen Gerrit en Hannah. Ze komt net uit Zuid Amerika terug en vertelt daar het één en ander over. Op een gegeven moment moet Gerrit ook iets uit de keuken halen terwijl Hannah zit te telefoneren en even later komt Gerrit als de persoon Rudmer het café binnen. Rudmer is nog niet zo lang geleden praktizerend homofiel geworden en heet nu Rudi. Op een gegeven moment verdwijnt Hannah weer, doordat ze buiten een luchtje wil gaan scheppen en zie daar, op eens is Anke de barvrouw weer op haar plek terug. En zo komen de zeven personages ieder op hun beurt tot leven. Tot zover iets over de uitvoer van het stuk.
Over de inhoud valt ook wel het één en ander te vertellen. Het verhaal begint inderdaad wel wat lollig, meer op de manier van een klucht, een blijspel, maar gaandeweg wordt de toon ernstiger. De schrijver van het stuk laat het publiek zien dat Friesland gaandeweg haar oorspronkelijke gedaante en cultuur aan het kwijtraken is. Met de komst van Sicco Mansholt heeft de grootschaligheid haar intrede gedaan. Friesland is niet meer het Friesland van weleer. Laten we zuinig zijn op datgene wat er nog is, zo luidt de boodschap.
Voor wie meer over de kunstenaar en schrijver wil weten, of over het stuk, is hier de link. hier Het zal nooit toegankelijk worden voor een groot publiek, maar voor mij hoeft dat ook niet. Dit is voor mij cultuur pur sangh
Soms is het best moelijk om datgene wat ik mijn hoofd heb, in woorden te vatten en tot een logisch en aardig verhaaltje te komen. De ingrediënten zijn dan wel duidelijk, maar de aanpak staat mij dan nog niet helder voor de geest. Meestal is het een kwestie van beginnen en vaak lukt het dan ook wel.
Het gaat eigenlijk om kleinburgelijkheid en een gezegde hierover èn ik wil mijn moeder als het kan even genoemd hebben. Ik ben wars van kleinburgelijkheid, wat dat dan ook precies moge zijn. Ik leef meer vanuit de visie, wees eerlijk en doe gewoon. Als iets mooi of lekker is, maar wel duur dan mag dat wat mij betreft ook gewoon gezegd worden. Ook tegen het omgekeerde heb ik geen bezwaar. Integendeel. Als iets goedkoop is, wind er dan geen doekjes om, maar kom er gewoon voor uit. Iets is mooi of lekker of niet. Het wordt er niet mooier van en ook niet lekkerder als de indruk gewekt wordt dat het heel duur is.
Ik ben denk ik nog wel te volgen, dus ga ik verder. Ik ben niet met deze visie opgevoed. Mijn ouders, maar vooral mijn vader, wil dingen nog wel eens mooier en duurder laten lijken dan ze zijn en daar liep ik gisteren weer eens tegen aan. Gisteren was het de sterfdag van mijn moeder, en nu niet allemaal met "sterkte" komen, het is al een flink aantal jaren geleden, maar ik ga die dag meestal wel even naar mijn vader toe, zo ook gisteren. Tijdens de thee vertelde hij over de visite die hij zondag had gehad van twee nichtjes van mij met hun mannen. Ik had voor hem een boodschappenlijst gemaakt, want men bleef ook eten. Op het lijstje had ik ook bonbons gezet, zodat hij bij het tweede kopje koffie een bonbon kon presenteren. "Deze had ik van te voren op een schaaltje gedaan, zo konden ze niet zien dat het eigenlijk maar van een goedkoop soort was", vertelde hij mij enthousiast. Ik heb maar niet gereageerd, want van deze manier van denken houd ik dus absoluut niet.
's Avonds tijdens het afwassen vertel ik dit verhaal in geuren en kleuren aan P. Ik besluit met: "Typisch weer een voorbeeld van: van buiten bont, van binnen stront". "Wat zeg je?" vraagt P en ik herhaal het nog een keer. P. vraagt "Van wie heb je dat?" Ik zeg: "van mijn moeder, maar volgens mij is het een gewone uitdrukking hoor". P. kan het nauwelijks geloven, maar omdat hier de computer toch altijd aanstaat, snel ik er naar toe en tik ik het bij google in. En ja hoor, het komt gewoon te voorschijn. En wij? Wij hadden saampjes gewoon even plezier.
En zo ben ik er toch weer in geslaagd om van alle ingrediënten die er in mijn hoofd zaten, een column te smeden. Aan u de eer om te bepalen of het een aardig stukje is geworden of niet.
Wat zou ik heden ten dage toch zonder internet moeten beginnen. De wereld is zo immens klein geworden, maar met dit medium o zo bereikbaar. Er kan zomaar op een mooie zonnige middag, dronken van het lekkere voorjaarszonnetje, een reisje naar Wenen geboekt worden. Opgetogen fiets ik naar huis om dit heuglijke feit aan P. te vertellen, want ik ga niet met hem. Nee, ik ga met collega Jannet en ik heb gelukkig nog genoeg tijd om de volle mep voorpret te hebben. Via alweer dat internet, kan ik mij goed gaan oriënteren op alle bezienswaardigheden in Wenen en een lijstje met prioriteiten maken van wat ik allemaal wil gaan zien. Natuurlijk gebruik ik bij mijn research ook de traditionele ondersteuning van het boekje "Wenen" uit de serie Capitool Reisgidsen, maar via internet kan ik al veel meer zien en zelfs een kijkje nemen in het hotel.
Om tijdens het eten toch ook een eigen inbreng te hebben, probeert P. mijn belangstelling te wekken voor een onderwerp waarvan hij weet dat ik daar ook altijd in geïnteresseerd ben. Hij stelt mij de vraag of ik weet wat swaffelen is. Helemaal in de roos, ik weet echt niet wat dat woord betekent. P. lacht wat geheimzinnig en raadt mij aan om de krant maar eens goed te lezen. En ja hoor, ik vind twee artikelen met dit woord in het kopje vermeld. Eén kleine humoristische column en een serieus artikel. Ik weet na het lezen van de stukjes nu wel wat swaffelen betekent, maar in beide stukjes wordt ook de Taj Mahal genoemd en dat ken dan ik weer niet. Ik ben dus opnieuw genoodzaakt om gebruik te maken van het internet. Ik tik Tal Mahal in en ziedaar, er verschijnt een foto van dit mooie gebouw. Wikipedia leert mij het volgende
De Taj Mahal is een 17e eeuws bouwwerk in de Noord-Indiase stad Agra (Uttar Pradesh). Het is een mausoleum dat tussen 1631 en 1648 tot stand kwam in opdracht van de Indiase grootmogol Shah Jahan, als grafmonument voor zijn hoofdechtgenote Muntaz Mahal, die in 1631 in het kraambed overleed. Later werd ook zijn eigen lichaam erin bijgezet.
Het gebouw is het hoogtepunt van de mogoel-architectuur, een mengvorm van islamitische en hindoe-architectuur.
De Taj Mahal is 58 m hoog en 56 m breed en staat op een 10.000 m² groot marmeren platform. Voor het gebouw bevindt zich een uitgestrekte tuin, waarin zich een langgerekt waterbekken bevindt.
Ik ben bijna zover dat ik als slogan ga nemen: Een dag zonder internet is een dag niet geleefd. O ja en wat dat swaffelen betreft, ik raad u aan, indien u de betekenis van dit woord nog niet kent, dit via internet zelf maar even op te zoeken.
Langzaam probeer ik de draad van het gewone leven weer op te pakken. Ik heb het gevoel of ik in de achtbaan heb gezeten. Huiveringwekkend, fascinerend en mooi, maar ook vermoeiend. Het kost mij moeite om alles een plekje te geven, maar dat is niet erg. Ik ben blij dat ik dat kan doen.
Het gewone leven lijkt even buiten mij om gegaan te zijn, toch hebben een aantal nieuwsfeiten mij wel geraakt. Eén daarvan is de berichtgeving over Lucia de B. Ik ben blij dat zij voorlopig in vrijheid gesteld is. Op de één of andere manier heb ik gevoelsmatig altijd in haar onschuld geloofd. Maar nu, hoe moet zo iemand nu verder, zo vraag ik mij af. Als ze het echt niet gedaan heeft, hoe pak je dan je leven weer op? Vol wrok, vol boosheid of?????
Als ik aan mijn eigen (werk)situatie denk, ben ik al boos en dan word ik niet eens ergens van beticht. Nee, ik ben slachtoffer van een reorganisatie en die verandering doet mijn leven al schudden op zijn grondvesten, laat staan dat ik van iets beschuldigd zou zijn wat ik niet gedaan heb. Het is toch heel erg dat iemand dat kan overkomen; ten onrechte van iets beschuldigd worden. Hoe moet je dan verder met je leven?
Voor mij persoonlijk lijkt het eenvoudig. Er zal een geheel nieuwe arbeidsplek ergens in de organisatie gezocht gaan worden. Met hetgeen wat mij nu geboden was, kon ik toch echt niet accoord gaan. Posities en rollen zijn teveel door elkaar gehusseld, daar is een ieder nu wel van overtuigd. Voorlopig mag ik even lekker uitrusten en eerlijk gezegd ben ik daar ook wel aan toe. Ik pak het aanbod met beide handen aan om een poosje helemaal niets meer te doen. Ik moet school gewoon voor een tijdje uit mijn hoofd zetten en dat lukt aardig. Zeker met hulp van P. Hij heeft op mijn verzoek de website van mijn werk achter slot en grendel gezet, zodat ik er niet stiekem meer even kan kijken. En dat helpt. Wat dat betreft wordt het een stuk rustiger in mijn hoofd en een stuk vrolijker, net als bij de tulp. Het wordt echt een beetje voorjaar.
Soms zijn er in het leven vele vragen
soms heeft het vinden van antwoorden
geen zin
soms zijn antwoorden niet meer nodig
om verder te kunnen gaan
door het hier en nu te omarmen
en dat heb ik gisteren gedaan
Het was verbazingwekkend hoe vertrouwd dit aanvoelde. Komt het door Rixte? Komt het door de oogopslag, of toch door diezelfde mond als haar vader? Hoe dan ook, het voelt als eigen, het is eigen, het is familie en ik ben zo blij, nee ander woord, zo gelukkig, dat ik haar in mijn armen mocht sluiten. Ik kan het niet laten, ik moet het gewoon laten zien. Mag ik u voorstellen? Mijn kleindochter Nina!!!!
Dit mondje lijkt voor mij zo vertrouwd, maar is tegelijkertijd zo onbekend. Morgen, zullen deze lippen bewegen en zal dit mondje de dagelijkse brabbelwoordjes uitspreken. En ik zal het horen met mijn eigen oren. Misschien gaan die lippen wel een paar kusjes geven of misschien wel een hele natte zoen. En daarmee zal de hele voorbije tijd verdwijnen naar het rijk van toen. Morgen, morgen mag ik het beleven, dan zal ik haar zien. Dan kan ik beginnen om haar mijn liefde te geven.
Soms vallen dingen mee. Terwijl ik in geestelijk opzicht toch al aardig bezig was om richting diepste dieptepunt te gaan, (ja, want tussen twee haakjes, ik ben opnieuw gestopt met werken, maar later meer daarover) kreeg ik ook nog eens te maken met lichamelijke pijnen. Niet zo'n heel klein beetje buikpijn, nee behoorlijke pijnen die mij in mijn dagelijkse gedoe flink belemmerden. Met Sjors de hond mijn dagelijkse rondje van bijna vier kilometer lopen was echt geen pretje. Bij elke stap voelde ik de dreun in mijn onderbuik. Die vreemde pijn was vrijdag tijdens het seniorentennistoernooi begonnen en had zich op zaterdag tijdens de tenniswedstrijden van het openingstoernoooi op zeer nadrukkelijke wijze gemanifesteerd. Gisteren, drie dagen later, was de pijn nog even hevig en vond ik het toch tijd worden om maar eens een arts te consulteren. In gedachten zag ik al allerlei bloederige vrouwenoperaties voor mij. "Dat kan er ook nog wel bij", dacht ik opstandig.
De nieuwe, nog jonge huisarts, hij gaat in september mijn oude huisarts opvolgen, was in zijn optreden krachtig en kordaat. Hij nam mijn pijn en mijn klachten serieus en na enig onderzoek was hij vrij zeker van zijn diagnose. Waarschijnlijk is er sprake van een gescheurde buikspier. Ik moest nog wel even langs het ziekenhuis om bloed te laten prikken, zodat een ontsteking van het één of het ander met zekerheid uitgesloten kon worden. De pijn kon ik bestrijden met paracetemol en ik mocht er rustig twee tegelijk nemen. Opgelucht verliet ik de spreekkamer. Een vervelende blessure, dat wel, maar meer was het niet. Niets ernstigs. Eindelijk zat er voor mijn gevoel iets mee. Geen enge ziektes, geen nare operaties. Vanmorgen moest ik voor de zekerheid nog even terug komen. Er waren gelukkig geen afwijkende dingen in het bloed gevonden, dus kan er vanuit gegaan worden, dat de diagnose juist is.
En toen kregen we het ook nog even over mijn zeer slechte slapen. Daar heb ik nu ook iets voor gekregen. Ik snap heel goed de terughoudendheid om slaapmiddelen voor te schrijven. Het is niet de bedoeling dat ik daar afhankelijk van word, lees: verslaafd aan raak, maar het lijkt me heerlijk om zo nu en dan een hele lange nacht door te kunnen slapen. Zo om de drie à vier dagen mag ik zo'n pilletje nemen. Geloof het of niet, ondanks de pijnlijke blessure begin ik er toch een klein beetje in te geloven, dat ook voor mij de zon eens weer zal gaan schijnen.
Voor de nieuwsgierigen onder ons, klik hier: http://www.knltb.nl/KNLTB/GEZONDHEID/blessurepreventie/blessurevrij%20kaarten/2007/buikspierblessure.pdf en je leest alles over de buikspierblessure. Het was voor mij helemaal nieuw, want ik had er nog nooit van gehoord.
