Dit overkomt mij niet vaak. Ik heb even niet veel te vertellen. Niet dat er weinig gebeurt, integendeel, alleen heb ik even moeite om alles te rangschikken. Ik kan geen keuze maken waarover ik zou willen schrijven.
De centrale opening van het nieuwe schooljaar voor het personeel was dit jaar sober doch boeiend. Door een genodigde gastspreekster werd uitgelicht hoe de jongeren van vandaag door middel van telefoon en internet op allerlei manieren met elkaar communiceren. Zij vinden dit net zo vanzelfsprekend als het water wat zomaar uit de kraan komt. De jongerengeneratie van nu groeit hierdoor in heel andere omstandigheden op dan de generatie die hieraan is vooraf gegaan. Dit heeft zeker tot gevolg dat de jongeren zich anders gaan gedragen. Een vergelijk in omstandigheden met de tijd van de veertig- en vijftigjarigen toen zij jong waren, de docenten van nu, is nauwelijks meer te maken. De lezing geeft zeker stof tot nadenken.
Tegelijkertijd moet ik aandacht blijven houden voor een andere, de wel hele oude generatie. Voor schoonmoeder is er plaats in een verzorgingstehuis. We zullen als familie aan de slag moeten om (schoon)ouders op hun nieuwe plekje geïnstalleerd te krijgen en het oude stekje zal ontmanteld moeten worden.
Daarnaast zijn er nog zoveel andere verwarrende gedachten over en gebeurtenissen in verschillende randgebieden. Ik zal mijn roer recht moeten houden om op koers te blijven en daar komt weer heel wat stuurmanskunst bij kijken. Mijn leidraad zal daarbij zijn: Doe niet alleen datgene omdat het moet, maar doe datgene wat je doet met plezier.
Dit jaar wilde ik de vakantie besluiten met een hoogtepunt. Iets waar ik naar uit zou kijken en waardoor het helaas-de-vakantie-is-voorbij gevoel weinig ruimte zou kunnen krijgen. In de afgelopen weken had ik twee kaarten van de voorstelling PIRATES PIRATES in Carré besteld en ons dit cadeau gedaan. Dit mede nog als compensatie van vorig jaar, toen wij, doordat de toen bestelde kaarten niet de juiste datum bleken te bevatten, niet zelf naar de voorstelling van Cirque du Soleil hebben kunnen gaan.
Vrijdagmiddag zijn we welgemoed op weg gegaan. Ruim nadat we de Afsluitdijk gepasseerd waren liet de telefoon via het deuntje van het meisje met de prei ons weten een smsje ontvangen te hebben. Er bleek een bericht op de voicemail binnengekomen te zijn en daar ik reed, luisterde P. het bericht af. Het bleek een telefoontje over (schoon)moeder, 86 jaar oud, te zijn. Ze zou deze dag na een kleine chirurgische ingreep weer naar huis gaan, maar om gezondheidsredenen kon dit niet doorgaan. Hiervan waren wij eerder die dag al op de hoogte gesteld, maar echt zorgwekkend was de toestand nu ook weer niet. Dit telefoontje stelde ons op de hoogte van de laatste ontwikkelingen en het bracht ons in verwarring.
Uiteindelijk zijn we toch naar de voorstelling gegaan. Het was mooi, maar ik heb niet echt helemaal optimaal kunnen genieten. Er lag een floers van zorg en onzekerheid overheen. Nu een paar dagen later denk ik wel met plezier terug aan het prachtige, hier en daar toch spectaculaire zomercircus, dat louter en alleen uit acrobatenacts bestond. Ik vind het een aanrader.
Ik ben in de vakantie behoorlijk uitgerust geraakt, maar ik zal de opgedane energie de komende tijd dubbel en dwars nodig hebben. Ik wil mijn werk goed doen, maar daarnaast zullen mijn (schoon)ouders de komende tijd de nodige zorg en aandacht vragen en moeten krijgen. Het opgeven van hun zelfstandige bestaan en het moeten gaan wonen in een verzorgingstehuis gaat nu eenmaal niet vanzelf. Er staan weer drukke tijden voor de deur.
Het gevoel dat ik kreeg, toen mij verteld werd dat ik oma zou worden, zal ik nooit vergeten. Ik was diep ontroerd en het leek mij heel erg leuk. Nu weet ik, dat ik mij er geen voorstelling van kon maken hoe het echt zou zijn. Het is iets wat je zelf moet ondergaan en zelf moet beleven. Oma zijn is iets heel bijzonders en het lijkt wel of het telkens nog weer leuker wordt. Het stemmetje wat de hele dag aandacht vraagt en vragen stelt. De talloze kleine gebeurtenissen die zich aaneen rijgen en de dag inkleurt als een bonte verzameling toevalligheden die zo maar even gebeuren. Bellenblazen, in de zandbak spelen, bloemen watergeven, maar ook gewoon even de tijd nemen om 's morgens "kamperen in de keuken" te spelen en tegemoet te komen aan het kleine ding, die niet in de kinderstoel maar op haar eigen kleine stoeltje broodje wil eten. De zitting van een keukenstoel wordt gepromoveerd tot tafel en voila, er ontstaat een heel genoeglijk sfeertje waarin ontbeten wordt en de moeder nog even van het uitslapen geniet. Zo uit bed, met losse haartjes lijkt het heel even een ander kindje, maar als het stemmetje dan weer verder gaat met de vragen van de vorige dag dan wordt ook dat "net uit bed gekomen gezichtje" o zo vertrouwd. Ik wil dit alles koesteren en nog even vast blijven houden, al die vragen die de afgelopen dagen tientallen malen zijn gesteld. Doet oma nou? Waar is Sjimmie nou? Doet Sjorsje nou? Ja samen! Oma, waar ben je? enzv.
Al jaren is de dinsdagmorgen mijn tennismorgen. Vandaag werd het wel een heel bijzondere morgen. Mijn eigenste showgirls kwamen namelijk even langs om een kijkje nemen. De kleinste showgirl was helemaal onder de indruk van mijn tennisvaardigheden. Ze wil haar oma in de toekomst erg graag verslaan. Ze was dan ook zeer gemotiveerd om met de tennislessen te beginnen. Ik ben er als oma van overtuigd dat we hier met een groot talent te maken hebben. Daar moet ik even tijd voor vrijmaken. Geen tijd om te bloggen dus.
Vaak gebruik ik de vakanties ook om aan enige "bijscholing" te doen. Het is al een hele tijd geleden maar misschien herinnert u zich het blogje nog waarin ik schreef een MP3-spelertje bij de Blokkert gekocht te hebben, omdat ik leerlingen daarmee zag lopen en ik wilde weten hoe het werkte. In het blogje over Route du Soleil maak ik er al gewag van dat ik straks in december, als ik jarig ben, graag een i-pod als cadeau zou willen krijgen, maar van het bestaan van een wii-apparaat was ik nog niet op de hoogte.
Het schijnt een apparaat te zijn waarmee je spelletjes op de tv kunt spelen zoals tennis. Ik weet dat er in het verleden ook wel eens sprake is geweest van randapparatuur waarmee je middels het televisiescherm kon tennissen of pingpongen, maar dit wii-apparaat schijnt veel geavenceerder te zijn en het is zeker niet goedkoop.
Nichtjelief vertelde heel enthousiast over haar nieuwe speeltje waavoor ze heel lang had gespaard en dat eindelijk was aangekomen. Ik begreep werkelijk niet waar het meiske het over had, maar toen we haar 's avonds naar huis brachten kreeg ik een uitgebreide demonstratie. Ik moet zeggen, het kan mij niet boeien, maar ik vind het wel leuk op de hoogte te zijn van het bestaan. Via een gezellig dagje uit met nichtjelief heb ik dus toch de nodige bijscholing opgedaan. Voor wie, net als ik, niet weet wat wii is, moet hier http://nl.wii.com/ maar even drukken.
Vakanties zijn er ook voor om gedane beloftes waar te maken. Vorig jaar ben ik met heel veel plezier met een nichtje naar het stripmuseum in Groningen geweest. Dit jaar was het de beurt aan het jongere zusje om een paar daagjes te komen. Aanvankelijk zie ik er eerst best wat tegenop, want ik raak dan mijn vrijheid even kwijt, maar ook deze keer heb ik weer versteld gestaan hoeveel plezier ik er eigenlijk aan beleef.
De hele dag thuis zitten lijkt me niets, dus gaan we samen op stap. Ik had nichtjelief gevraagd zelf "iets" te bedenken en vastberaden werd de wens geuit om het Zeehondencentrum in Pieterburen te bezoeken.Dat kwam heel goed uit, want ik had dit zelf ook al een beetje in mijn hoofd, temeer daar ikzelf mijn zinnen gezet had op het Maïsdoolhof in Saaxumhuizen. Dit ligt vanuit Pieterburen gezien zes kilometer verderop. Deze combinatie blijkt een prima dagprogramma te zijn.
Het is al vele jaren geleden dat ik naar het zeehondencentrum ben geweest, mijn kinderen waren toen nog klein. Ik vond het toen niet zo leuk want die zieke zeehondjes vond ik maar een zielige aanblik geven. In de loop der tijd is er veel veranderd. Er zijn nu ook vele gezonde zeehondjes te zien die binnenkort weer teruggezet zullen gaan worden. Dit zijn bijvoorbeeld de zogenaamde huilers, zeehondjes die hun moeder zijn kwijtgeraakt door onder andere stormen, verkeerde stromingen of storingen van ons mensen. Ook zijn er herstellende zeehonden die in netten of touwen verstrikt hebben gezeten. Dat gebeurt nogal eens gezien de grote berg van verzameld touw (foto 3)en dergelijke waaruit de dieren bevrijd zijn.
Nadat we ook de informatieve film bekeken hadden togen we, na ergens een lekkere pannenkoek gegeten te hebben naar Saaxumhuizen. Een aanrader kan ik zeggen. Ik wist niet zo goed wat ik er mij bij moest voorstellen, maar het is een groots opgezet doolhof waarin wij bijna twee uur bezig zijn geweest om zes van de acht gevraagde plekken en de uitgang te zoeken. We hebben maar drie plekken gevonden, maar we waren zo blij dat we eindelijk bij de uitgang waren, wij geen moed meer hadden om nogmaals het doolhof in te gaan om de andere drie plekken op te zoeken.
Op de terugweg vertelde ik mijn nichtje dat ik de volgende dag naar een tante van mij zou gaan. Al rijdend besefte ik dat tantes wel degelijk een rol in het leven van een mens kunnen spelen. Ik bewaar hele goede herinneringen aan een aantal tantes van mijzelf. Het is ook heel erg fijn om te merken dat de tante (en oom) die ik nog heb het heel erg op prijs stellen dat ik als nichtjezijnde hen op kom zoeken. Ik heb het erg leuk gevonden om deze week zowel "de tante" te zijn geweest als "de nicht".
Een paar jaar geleden ben ik er mee begonnen, met tekenen. Ik heb een schetsboek, het boek Tekenen voor dummies en een aantal potloden varierend in hardheid van 6B tot 4 H aangeschaft en ik heb heel wat opdrachtjes uitgevoerd. Het uitvoeren van die opdrachtjes was een feest op zich. Dat was niet moeilijk en goed te doen. Maar op een gegeven ogenblik wil je wel iets meer van het grotere werk. Maar ja, hoe pak je dat aan.
Ach, verschillende boekhandels doen bij tijd en wijle allelei boeken in een verzamelbak in de aanbieding en ik mag daar graag in sneupen en zo heb ik in de afgelopen jaren een aantal boeken over tekentechnieken verzameld. Na de aanschaf bestudeerde ik de inhoud om vervolgens het boek aan de kant te leggen.
Toch is die verkregen kennis enigszins gaan werken, want toen ik in het stadje Lavoûte Chilhac op een terrasje zat, kwam ik opeens op het idee om daar een paar foto's te maken die ik mogelijk zou kunnen gebruiken bij het tekenen. Omdat het deze vakantie 's avonds niet echt mooi buitenzitweer was, ben ik er maar eens mee begonnen. Laptop in de caravan op tafel, schetsboek en tekenkistje te voorschijn gehaald en ik ben aan de slag gegaan, nog niet echt fanatiek maar toch!
Aan het eind van de vakantie vond ik het jammer dat ik niet wat meer tijd aan het tekenen besteed had, maar nadat ik een paar dagen thuis was heb ik de draad opgepakt. De afgelopen week ben ik verschillende avonden met deze tekening bezig geweest terwijl ik naar oude afleveringen van Route du Soleil (zie vorig blogje) luisterde. Een prima combinatie en misschien ben ik nu iets van mijn gêne kwijt en durf ik er echt voor uit te komen dat ik tekenen erg leuk ben gaan vinden. En ook, dat er niets mis mee is, om met behulp van een digitale fotocamera en een laptop bezig te zijn met echt ouderwets handwerk wat het tekenen uiteindelijk toch is.
Radiospelletjes zijn lang niet altijd leuk en heel vaak luister ik er langs heen. Deze week tikte ik voor de grap de weblog van Hans Schiffers in om eens te zien van welk onderwerp die dag een topvijf zou worden samengesteld. Waarschijnlijk had ik het die dag onbewust al ergens gehoord, want het item was "raar haar".Het feit dat ikzelf met het blogje "raar" bezig was, zal er wel hebben toe bijgedragen dat ik eventjes op onderzoek uit ging.
Ik heb er geen spijt van gehad. Ik stuitte daardoor op de site van Route du Soleil. Dat is een zomerprogramma wat gemaakt wordt door Peter van Bruggen en op zondagmiddag tussen twaalf en twee uur wordt uitgezonden. Als ik op die tijd thuis ben luister ik graag naar dat programma en ik heb het al jaren jammer gevonden dat ik elk jaar weer een aantal uitzendingen moet missen, omdat ik dan zelf met vakantie ben.
Voordat de i-pod bestond heb ik wel eens gedacht dat het op zijn minst merkwaardig was, dat televisieuitzendingen met video wel op te namen waren maar radiouitzendingen niet. Nu is er dan podcast en is dit wel mogelijk, maar ik heb nog geen goede i-pod. Mijn MP3spelertje heeft veel te weinig capaciteit. (Ik weet nu al wat ik straks voor mijn verjaardag in december op mijn verlanglijstje zet)
Groot was mijn vreugde toen bleek dat alle radiouitzendingen van dit jaar maar ook van het vorige jaar nog via de computer te beluisteren zijn. De laatste paar avonden luister ik met heel veel genoegen naar de programma's van vorig jaar terwijl ik heerlijk aan de grote tafel bezig ben met tekenen. Het is puur genieten van prachtige radio. Peter van Bruggen slaagt er naar mijn idee keer op keer in om radio te maken zoals het hoort. Ik zit gevangen in zijn verhaal en de daarbijbehorende muziek en ik geniet van de vele wetenswaardigheden die hij tussen neus en lippen door vermeldt. Daar is heel wat research voor gedaan.
Jammer dat deze man in de winter geen vast radioprogramma heeft. Ik mocht vroeger ook altijd al graag naar hem luisteren toen hij Morrison ten tonele voerde en nog weer later met Jeanne Kooymans in de Brackfastclub. Het programma Route du Soleil viert nu het tienjarig bestaan maar ik hoop niet dat dit jubileumjaar tevens het einde is. Voor wie nieuwsgierig is geworden volgt hier de link.
Gelukkig, ik ben niet raar! Het woord "raar" gebruikten we in onze vakantie voor elke situatie die iets anders was dan "normaal" met het gevolg dat er heel veel "raar" was. Ik ben bezig dit woord weer uit mijn vocabulaire te schrappen maar tegelijkertijd ben ik ook nog steeds bezig met wat na te ijlen over de afgelopen vakantie, want ik heb nog steeds vakantie. Werkzaam zijn in het onderwijs heeft zo nu en dan toch echt zijn voordelen, maar dit terzijde. Dit keer wil ik het hebben over de telganger.
In de laatste week van onze vakantie in de Auvergne hebben we een uitstapje naar het vulkaanlandschap gemaakt. Uiteraard moest er een Puy bedwongen worden. Het werd de Puy d'Angle, vlak bij col de grande St. Robert, dit voor de kenners onder ons. Bij het begin van de klim lijkt het niet zo spectaculair, maar algaande weg wordt het dat wel. Naar boven klimmen is niet zo'n punt, maar het weer afdalen, dat is een heel ander verhaal. Bovengekomen is het zo mooi. In mijn gedachten vergelijk ik het landschap altijd met een maanlandschap,
Tijdens de afdaling begon het te regenen en dat maakte het nog eens extra moeilijk. Toch gingen er nog mensen naar boven. met stokken! En bij iedere passant mopperde ik dat ook stokken wilde hebben. Al jaren! Terug bij de auto begon de regen goed door te zetten en we besloten naar de camping te rijden.
Onderweg kwamen we langs een grote sportzaak en P. stelde voor om dan nu die stokken maar te gaan kopen. Dat hebben we gedaan en trots liep ik de winkel uit en "nam" de parkeerplaats met stokken. Toen hadden we het nog niet gehad. P. proestte het uit. Ik liep "raar"vond hij, ik was namelijk veranderd in een telganger en met geen mogelijkheid kon ik een ander ritme te pakken krijgen.
Ik heb op een kleine tocht flink geoefend en de laatste dag zijn we met stokken en al naar Puy de Marie gegaan. Nu was deze Puy goed geprepareerd om te beklimmen, maar toch heb ik wel plezier gehad van mijn stokken. Of ik nu echt weer over de bergkammen durf te lopen (deze zijn te zien zijn op de onderste foto) weet ik nog niet. Ik wil het een ander jaar wel weer gaan proberen.
Vandaag heb ik me via google in het fenomeen telganger verdiept. Het blijkt dat heel veel mensen die aan Nordic Walking gaan doen er eerst ook last van hebben. Ik ben dus niet raar! Helemaal niet.
Een kaarsje branden. Ik ken het eigenljk niet, want ik ben niet katholiek, maar soms steek ik in de vakantie toch een kaarsje aan. Het boeit mij op de één of andere manier, want achter elke kaars staat toch een diepere gedachte. Ik "moest" het doen en heel even had ik er een goed gevoel bij. Ik wilde dat goede gevoel vasthouden en daarom heb ik er een foto van gemaakt. Vandaag, in de tuin, zittend op mijn terras, gingen mijn gedachten op de loop. Tijdens allerlei fantasiën, "ik hoorde een auto stoppen, ik zag hem door de tuin aankomen lopen" moest ik zo maar opeens aan dat moment van het kaarsje branden denken. Tijd om het zichtbaar te maken, zodat het voor mij een plekje krijgt.
Hoe het kan weet ik niet maar opeens is mijn weblog in het ongerede gekomen. Het één en het ander ligt wat in de war en het bericht met als titel "een veifdel" is weg, verdwenen, zonder dat ik daar zelf enige actie toe ondernomen heb. Het was nu niet het mooiste blogje wat ik ooit geschreven had, maar toch als het dan weg is heb ik wel iets van, wat is hier de oorzaak van? Iets wat ik schrijf is van mij. Ik vraag mij nu al twee dagen af hoe het mogelijk is dat zoiets zomaar kan verdwijnen in het grote niets!
De titel "EEN VEIFDEL" is nog op de site te vinden, de reacties ook nog, maar ik kan ze niet lezen. Vreemd vreemd. Het was een blogje met verzinsels over namen voor de muntstukken behorend bij de euro, die ik bedacht had tijdens de hond uitlaten in de regen. In dat stukje wilde ik laten zien dat ik met regen ook wel genieten kan, maar dat mijn blik dan veel meer gericht is op mijn binnenwereld.
Voorlopig wordt het mooi weer en zal ik mij niet meer aan zo'n stukje over regen wagen. Verder wacht ik maar rustig af of het blogje nog weer boven water komt, hetzij dat ik het zelf vind, hetzij dat de provider het kan opdiepen. Als laatste wil ik er nog over kwijt dat er heus geen onvertogen woord in stond.
En nu kom ik erachter dat een bericht tweemaal geplaatst wordt. Ra ra hoe kan dat. Morgen verder.
|
|
