Ik ben vandaag op verschillende logjes tegen gekomen dat men niet van koninginnedag houdt. Ik wel. 's Morgens wordt zo gauw wij opstaan de vlag gehesen, we zorgen dat we rond tien uur klaar zijn zodat we de koninklijke show op de tv kunnen zien. Bij de kofiie hebben we Hematompoucen, rond vijf uur drinken we een paar oranjebittertjes en we eten op koninginnedag altijd worteltjes! Al die randgebeurtenissen kleuren mijn koninginnedag. Daar kan geen vrijmarkt tegen op, hoewel, dit jaar ben ik voor het eerst naar een soort "vrijmarkt" geweest. Braderie werd het in ons naburig stadje genoemd. Maar het is niets voor mij. Niet om er zelf overbodige spullen te verkopen en ook niet om op koopjesjacht te gaan. Ergens vind ik het "iets van niet helemaal eerlijk zijn" hebben. Ik zal dat duidelijk maken met een voorbeeld.
Afgelopen weekend zijn we heel druk geweest met onze tuin. Hij is behoorlijk aan de maat en als ik dan hulpmateriaal zie wat onze noeste arbeid zou kunnen verlichten dan haal ik P. over om dat aan te schaffen. Een grasmaaier is echt heel handig, maar de weedsweeper die we vorig jaar aangeschaft hebben valt behoorlijk tegen en ook de bladzuiger doet niet echt wat ons beloofd was. Dit jaar hebben we een hogedrukreiniger aangeschaft om de terrassen weer netjes te krijgen. P. zag er weinig heil in en begon zaterdag wat mopperig aan de klus met het dreigement dat de koninginnedag dit jaar maar besteed moest worden om alle overbodige tuinapparaten op de vrijmarkt te slijten. Tot zijn grote verbazing deed de hogedrukreiniger wel datgene wat beloofd was. Het leek of het terras na de behandeling opnieuw was aangelgd. Nee, niks niet slijten op de vrijmarkt met als toegift een bladzuiger. En daar zit voor mij de adder. Het ligt mij niet zo om spullen aan de man te brengen omdat het niet aan de verwachtingen voldoet en eigenlijk een miskoop is. Dan kopen er opnieuw mensen apparaten die niet aan de verwachtingen voldoen en ik weet dat....
Met of zonder handige apparaten, de tuin is op dit moment een plaatje en ik geniet er van. Diep in mijn hart vind ik het een heel, heel klein beetje jammer dat we een kleine week weggaan. Daarom plaats ik nog maar een paar foto's. Dan kan ik bij thuiskomst nog een keer zien hoe mooi het was.
Vandaag is mijn broer jarig. Dit jaar zou het een hele gunstige dag geweest zijn, het is immers zondag, om bij hem op verjaardagsvisite te gaan, ware het niet dat we de komende dagen met hen naar hun boerderijtje in Normandië zullen gaan. Dinsdag vertrekken wij daar heen. Meestal komen we niet bij elkaar op de verjaardagen. Ik niet bij hem en hij niet bij mij, zijn zusje, hoewel sinds een aantal jaren wordt er over mij als zus en niet meer als zusje gesproken. En daar wilde ik het in dit blog even over hebben.
De afgelopen weken heb ik weer vele intakegesprekken gedaan van aanstaande leerlingen die het komende jaar aan één van onze opleidingen wil gaan beginnen. Als ik tijdens zo'n intakegesprek vraag naar de familieomstandigheden, krijg ik vaak de samenstelling van het gezin te horen. Vader, moeder, een zus en een broer en nog een broertje. Op mijn vraag of zij of hij dan de op één na jongste is wordt dan ijverig geknikt, maar is er menigmaal ook enige verbazing hoe ik dat zo snel kan weten. De leerling is zich dan niet bewust dat hij met dit antwoord meer informatie prijs geeft dan dat er gevraagd wordt. Immers met broer en zus wordt aangegeven dat deze ouder zijn dan desbetreffende persoon en met broertje wordt vanzelfsprekend iemand aangeduid die jonger is dan hij of zij.
Ik ben er bijna zeker van dat, naast het feit dat broerlief mij niet ziet als een kwetsbaar, afhankelijk persoontje, maar als een zelfstandig functionerende vrouw, hij ook geleerd zal hebben zo weinig mogelijk onbedoelde informatie mee te zenden naar derden. Als ik dat aan leerlingen probeer uit te leggen, merk ik, dat dit bij hen (nog) niet aanslaat. Nou en, het geeft toch niet dat iemand weet dat ik de derde in de rij ben, krijg ik dan wel eens als reactie. Pas later, als ik het onderwerp: "plaats in de kinderrij en de mogelijke eigenschappen die daardoor ontwikkeld worden" behandel komt er nog wel eens een leerling terug op mijn opmerking in het intakegesprek van toen.
Bij mij zelf heeft dit nooit een rol gespeeld. Ik heb maar één broer en die is inderdaad een paar jaar ouder dan ik ben.
Vorig jaar schreef ik, het was rond de pinksterdagen, dat ik aan het eind van het voorjaar altijd een klein beetje weemoedig wordt omdat het uitbundige van het voorjaar dan weer ten einde loopt. Voor dat het weer zover is wil ik dit jaar door middel van een paar foto's, zomaar wat plekjes in mijn tuin laten zien die getuigen van die weelderige uitbundigheid. De ribes en de forsythia en de magnolia zijn al uitgebloeid. De sering staat nu te bloeien en is nog nooit zo uitbundig geweest als dit jaarElk jaar worden de tuinazalea's groter en groter en vallen daardoor steeds meer op.Ook de nieuwe rododendron krijgt de smaak te pakkenVanuit de kamer hebben we een mooi uitzicht, maar Sjors heeft buiten liever het inzicht in de kamerHet is nog niet helemaal gedaan met de pret van het bloeifeest, de gouden regen de rode meidoorn en de clematis staan te trappelen om met hun bloei te gaan beginnen. Daarna schakelen we over op de zomerbloei waar de rozen een prominente hoofdrol spelen. Ik heb de eerste knoppen al waargenomen.
Kent u de reclame nog: Vola Vola voor geld? Ik hoor zelfs de bijbehorende melodie nog. Ik moest er opeens weer aan denken toen ik de afgelopen dagen in een actualiteitenprogramma het volgende hoorde:
"In het parlement is al langer grote irritatie over reclames op tv en radio waarin de consument voorgespiegeld wordt dat het heel eenvoudig is leningen af te sluiten of andere financiële producten te kopen. Een Kamermeerderheid sprak zich eerder uit voor een verbod op dat soort tv-reclame.
Bos zei niets te willen uitsluiten. Eerst wil hij een evaluatie naar de situatie op de kredietmarkt afwachten. De minister kondigde ook aan dat onderzocht wordt of er een verbod kan komen op het uitlokken van impulsaankopen."
Ooit ben ik best wel armlastig geweest en ik weet nog heel goed dat ik toen tegen mijn achtjarige dochterlief zei dat ik geen geld had om datgene wat zij wilde hebben te betalen. "Nou, dan ga je toch naar Vola om geld te halen" zo was haar eigenwijze commentaar. Ik heb haar toen uitgelegd, dat dat helemaal geen eerlijke reclame was, want dat ik dat geld én terug moest betalen én dat ik nog meer terug zou moeten betalen dan dat ik eerst gekregen had. Ze heeft het toen heel goed begrepen.
In die tijd heb ik wel vele malen rood gestaan, maar ik had een geheel eigen systeem ontwikkeld. Ik had drie bankrekeningen en daarop pompte ik geld rond. Het maandelijkse geld kwam bij bank A binnen. Vervolgens maakte ik een bepaald bedrag over naar bank B, zodat ik daar ook weer even positief kwam te staan. De kinderbijslag kwam eens per drie maand bij bank C. Met dat geld zuiverde ik de te grote tekorten aan en zo zorgde ik er voor dat ik bij alle drie banken één keer per maand positief stond. Het was een heel gedoe, want ook de aanbetaling van een vakantiehuisje moest in februari bij het boeken al voor een groot deel gedaan worden terwijl het vakantiegeld pas eind mei kwam.....
Ik vind niet dat de regering al te betuttelend moet optreden, maar ik weet ook dat er mensen zijn die tegen zichzelf in bescherming genomen moeten worden door een beter controlesysteem voor wat betreft het lenen. Maar om direct melding te maken van iedereen die een maand rood staat gaat mij wat te ver.
Ik zie het licht heel voorzichtig langs de kieren van de gordijnen en door de ruimtes in de sponningen van de deurkozijnen binnenkomen. De vogels zijn al bezig om de openingstune van de nieuw aangebroken dag ten gehore te brengen. Ik draai mij nog eens om en ik doe mijn best om weer in slaap te vallen. Het is nog veel te vroeg om wakker te worden. Na wat heen en weer gedraaid te hebben weet ik dat het deze morgen niet meer zal lukken. Ik neem mij voor mij dit keer niet te ergeren aan de wat luiddruchtige ademhaling van mijn bedgenoot.
Mijn radertjes beginnen op gang te komen en ik word mij bewust van de vele gedachten die mijn hoofd in bezit nemen. Ik wil niet piekeren, maar ik ga toch bezig met de contacten die niet geheel naar wens verlopen. Ik bedenk constructies wat ik zou kunnen doen om de ander duidelijk te maken dat ik erg graag zou willen dat er wederzijds begrip voor elkaar zou komen. In gedachten voer ik een telefoongesprek, even later sta ik in mijn gedachten op de stoep, bel ik aan en heb ik de prachtigste volzinnen in mijn hoofd paraat die als start zouden kunnen dienen, maar precies een seconde later trek ik de conclusie dat ik moet leren om mijn leven verder te leven zonder dat zo gewenste contact.
Beelden trekken voorbij. Ik zie mij zelf zitten in een groepje oude bejaarde vrouwen. Verstild door de tijd die ik voorbij heb laten gaan. Ik zie mijzelf als een oude vrouw die door de jaren heen de gedachte is kwijt geraakt dat oud worden als een geschenk gezien kan worden. Ooit was dit een titel van een boek dat ik erg graag had willen hebben omdat het mij aansprak. Berusting heeft de plaats ingenomen van de hunkering.
Ik schrik. Is dat het enige wat ik in de toekomst zal leren? Ik voel verzet. Dat is niet wat ik wil. Ik besef dat ik toch iets aan de situatie zal moeten gaan doen als ik hier iets aan wil veranderen. Met alleen maar piekeren kom ik niet verder. Ik zet mijn dwarrelende gedachten om in een conreet denken en ik maak een plan. Het is ondertussen zeven uur geworden en het is tijd om op te staan. Enigszins gesterkt door de gedachte nu een concreet plan te hebben begin ik aan de dag.
Ik blijf nog even op de Franse toer. Vandaag is er in Frankrijk een eerste stemronde om voor de komende vijf jaar een nieuwe president te kiezen. Een paar weken geleden las ik al een artikel over Ségolene Royal. Zij is DE kandidaat voor de Socialistische Partij, te vergelijken met de Partij van de Arbeid in ons land. In dat artikel werd de retorische vraag gesteld of Frankrijk al rijp zou zijn voor een vrouwelijke president. Ik ben er eens over gaan nadenken en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik hoop op winst voor deze Ségolene. Van mij mag ze. De partij staat me redelijk aan, haar staat van dienst, minister van onderwijs en familiezaken, staat me wel aan en met haar leeftijd, drieënvijftig, is ook niets mis. De tijd lijkt langzamerhand rijp te worden dat vrouwen ook de meest belangrijke leidersposities kunnen gaan bekleden. We hebben natuurlijk al wel eens vrouwen op hele belangrijke politieke posten gehad, ik denk aan een Margaret Thatcher, nu een Angela Merkel in Duitsland; Finland heeft met Tanja Kaarina Halonen al een vrouwelijke president, maar een Franse vrouwelijke president zal toch weer spraakmakend nieuws zijn waarbij de kandidaatsstelling van Hillary Clinton misschien wat zal verbleken. Of de feminisering van de wereldleiders er toe zal leiden dat de wereld verbetert is nog maar de vraag. Politiek bedrijven is en blijft een aangelegenheid die zich bezighoudt met macht en machtsverhoudingen, hoe je het ook wendt of keert.
Soms is tijd de meest genezende factor. Ik heb de tijd genomen om te herstellen en ik ben zeker niet produktief verantwoord bezig geweest en zo heb ik ook wat zitten zappen. Daarbij stuitte ik op een aflevering van De Gouden Kooi. Met stijgende verbazing heb ik aan mijn toestel gekluisterd gezeten, mij afvragend hoe het in wiens naam dan ook mogelijk is om een dergelijke niet-programma uit te zenden. Acht mensen die denken, door zich met met elkaar gedurende een hele lange tijd van de buitenwereld af te laten sluiten, een spel te spelen, met als inzet, dat één van hen ooit als winnaar cq tot miljonair uitgeroepen zal worden. Acht mensen die zomaar een deel van hun leven min of meer weggooien, vrijwillig, die heel veel tijd verdoen met elkaar vliegen af te vangen en andere oneervolle prietpraat tegen elkaar en over elkaar.
Mijn gedachten dwalen af naar Het Achterhuis. Daar hebben zeven mensen, uit nood, gedwongen door de situatie en zonder luxe, bijna twee jaar met elkaar moeten doorbrengen met als inzet en enig ideaal om ooit weer in vrijheid te kunnen en mogen leven. Voor hen was het geen tijd verdoen. Voor hen was het helemaal geen spel maar bittere ernst. Ook toen zal er bij de bewoners sprake geweest zijn van mooie en minder mooie menselijke trekken, maar daar kan ik alle begrip voor opbrengen. Samenwonen is soms schipperen, zeker als het een gedwongen samenwonen betreft.
Voor dit spektakel heb ik echter geen enkele waardering. Dit gedwongen samenwonen leidt nergens toe, voor niemand, ook niet voor een eventuele winnaar. Dit hele gedoe is een smakeloos gebeuren en doet zeker geen recht aan het feit dat wij hier in vrijheid kunnen en mogen leven. Het is een tarten van de vrijheid waarvan wij gelukkig dagelijks mogen genieten. Dit geheel is geworden tot een respectloos gebeuren voor zowel de deelnemers als voor ons als kijkers. Ik kan mij niet voorstellen dat er ook maar één iemand van de programmamakers zou zijn die hier met enig genoegen zijn brood mee verdient, laat staan dat er van enige arbeidsvreugde sprake zou zijn. Voor mij is het een crie de coeur: stoppen hiermee en wel onmiddellijk!
Na meer dan een week begin ik mij eindelijk weer een heel klein beetje te voelen zoals ik mijzelf ken. Ruim een week geleden, tweede paasdag, is het begonnen. Keelpijn, hoofdpijn, een steen in mijn maag, zware armen en benen, zo af en toe, vooral 's nachts transpireren, een vreemde spijsvertering, en moe, onvoorstelbaar moe. Vooral de laatste twee klachten plaagden mij al langere tijd. Ik besloot mij vorige week dinsdag ziek te melden. Als het een griepje zou zijn, zou ik dat met een dagje flink slapen wel te lijf kunnen gaan dacht ik.
In de loop van de dinsdag knapte ik dusdanig op dat ik besloot om 's woensdags gewoon weer aan het werk te gaan. Ik hoor het mijn vader nog zeggen toen ik klein was: "een mens kan veel meer dan hij denkt dat hij kan". In mijn vroege jeugd, toen hij nog ongeschoold arbeider was, kon hij zich immers niet ziek melden. In die tijd bestond de zogenaamde wachtgeldregeling nog, dat wil zeggen dat de eerste drie verzuimdagen wegens ziekte niet uitbetaald werden en dat wilde mijn vader zijn jonge gezinnetje met twee kleine kinderen niet aandoen. Die opstelling heeft altijd heel veel invloed op mij gehad, want voor ik mij ziek meld heb ik al een hele innerlijke strijd gevoerd.
Op woensdagmorgen voelde ik mij niet al te best, maar wie a zegt moet ook b zeggen, dus ik toog aan het werk. Op de donderdagmorgen kwam ik opnieuw als een geradbraakt mens uit bed, alleen, ik had geen koorts. Ik besloot op grond van de twee klachten die ik al langere tijd had, maar waar ik tot dan toe nog wel mee had kunnen leven, dat het toch raadzaam werd om de dokter maar eens te consulteren. In de week die zou komen, zou ik als begeleider mee met een klas op een driedaags kamp naar Schiermonnikoog en dat zag ik mij in deze conditie niet echt succesvol doen.
De dokter kon weinig anders uitrichten dan een verwijsbriefje schrijven voor een bloedonderzoek. Ondertussen had ik maar steeds het gevoel dat ik maar voor de helft kon functioneren afgezet tegen hoe ik normaal funtioneer. En ik bleef maar dubben hoe het nu moest met kamp. Misschien, als ik mij in het weekend heel rustig zou houden zou het wel gaan. Maar ook toen voelde het 's morgens alsof ik de avond daarvoor twee of meer pakjes sigaretten had opgestookt en minstens een fles whiskey tot mij had genomen en geloof me, de tijd dat ik dat wel eens gedaan heb, ligt al heel ver achter mij. Aan het eind van de zondagmiddag heb ik eindelijk de knoop doorgehakt en heb ik mijn collega's medegedeeld dat ik er van af zag om mee te gaan. Ik heb daar een hele innerlijke strijd voor moeten voeren. Na heel lang wikken en wegen heb ik enigszins op rekenkundige basis de beslissing genomen. Om een kamp met dertig leerlingen goed te kunnen begeleiden moet je meer dan honderd procent kunnen geven. Dat zat er bij mij beslist niet in. Met een kunnen van vijftig procent was het bij mij wel bekeken, en met heel veel inzet zou ik op momenten tot een tachtig kunnen komen. Veel te weinig dus om optimaal te kunnen presteren.
Maandag heb ik mijn taken zo goed als ik kon overgedragen en ik heb mij vanaf dat moment opnieuw ziek gemeld. En nu, nu ik al een aantal dagen het heel rustig aan doe, merk ik dat ik wat opknap. Uit het bloedonderzoek is gebleken dat er geen Feiffer of geen leverstoornissen zijn. Ik blijf er heel stellig bij dat het geen Burn Out is, zoals verschillende mensen als mogelijk idee wilden aandragen, nee achteraf zal het wel gewoon de griep geweest zijn, die ik op de één of andere manier niet goed geinterpreteerd heb. Ziek voelen en ziek zijn is voor mij altijd weer een moeilijk gegeven voor het nemen van de juiste beslissingen.
| 1 |
125 |
10.33% |
|
| 2 |
adje keulen-deelstra |
9.48% |
|
| 3 |
148 |
8.42% |
|
| 4 |
paarden zijn cool.nl |
7.07% |
|
| 5 |
postmodern hedonisme |
6.80% |
|
| 6 |
zelfverzonnen verhaal engels |
6.37% |
|
| 7 |
aantrekken en afstoten |
5.73% |
|
| 8 |
kabouterwoningen |
5.16% |
|
| 9 |
futoshiki |
4.64% |
|
| 10 |
papier test roos van leary |
4.18% |
|
| 11 |
levenstrein |
3.76% |
|
| 12 |
verschillen koninginnedag toen en nu |
3.38% |
|
| 13 |
fokstier samen |
3.04% |
|
| 14 |
hoe moet je heelys |
2.74% |
|
| 15 |
lidl gebruikt openbare weg als opslag |
2.47% |
|
| 16 |
koolmees vrouwelijk omschrijving |
2.47% |
|
| 17 |
twee muizen verzorgen een dood nu een |
2.22% |
|
| 18 |
verhaal lieslaarzen |
2.00% |
|
| 19 |
onderdeel verhaspelingen taaltoets |
2.00% |
|
| 20 |
hanscke |
1.80% |
|
| 21 |
tekst condoleancekaart |
1.46% |
|
| 22 |
teamvergadering omschrijving |
1.31% |
|
| 23 |
maarten van rossum kinderen 1555 |
1.18% |
|
| 24 |
friesche vlag geschiedenis |
1.06% |
|
| 25 |
string boven je broek foto.s |
0.96% |
Een vreemd lijstje om te zien, maar ik heb het gecopieerd van Checkstat. Het zijn de onderwerpen waarop men via een zoekmachine bij mij binnenkomt. Van de meeste onderwerpen kan ik mij nog wel herinneren dat ik er over geschreven heb, sommige komen mij heel vreemd over. Zo weet ik zeker dat ik niet over het onderwerp genoemd bij het laatste nummer heb geschreven en daar heb ik zeker geen foto's van laten zien, De getallen komen uit een blogje waarvan ik toen melding maakte dat niet-roken mij erg veel geld kostte. In het begin gaf ik namelijk meer geld uit aan van alles dan dat ik bespaarde op het niet roken. Inmiddels is dat wel anders, ik hoef mijzelf niet meer te belonen. Maar hoe mensen door zo'n getal bij een zoekmachine in te tikken bij mij op een weblog terecht is mij een raadsel. Het lukt mij niet. Bij het woord postmodern hedonisme moest ik even heel goed nadenken, maar na enig hersenschraapwerk wist ik het weer. Bij mijn weten heb ik nooit iets over een Friesche vlag geschreven, maar je weet maar nooit. Voor een statistiekenfreak waar ik mij zelf een beetje toe reken, is het altijd weer grappig om deze pagina even in te kijken. Het verschilt van dag tot dag.
Bij het binnen rijden van Den Haag zag ik de billboards van het Gemeentemuseum Den Haag aandacht vragend voor de tentoonstelling van The Sixties. Ik herinnerde mij opeens in de afgelopen tijd het één en ander op een weblog van iemand gezien te hebben en dat mij dat wel interessant leek. Daarom had ik dit museumbezoek op mijn verlanglijstje gezet en elke keer als we van dochterlief naar het hotel liepen of vice versa kwam ik er langs. Toen ik voorstelde om daar op zondagmorgen een kijkje te gaan nemen was iedereen enthousiast. En het was leuk. Het gebouw op zich is al mooi om er in te lopen. Om niet ons doel voorbij te schieten door van alles te zien en daardoor al moe te zijn voor we bij The Sixties waren, begonnen we daar. Het was een erg leuke verzameling van spraakmakende voorwerpen uit die tijd, om een paar dingen te noemen, de Puch, de papieren jurk. Maar ook de schilderijen uit die tijd en andere kunstvoorwerpen vond ik erg leuk. Het plankje met de witgeverfde spijkers van ongelijke hoogte riep bij P. een stukje herkenning op. Bij het zien van het schilderij, opgeplakte kurken van ongelijke hoogte schoot ik erg in de lach. Mijn toenmalige partner had een hele grote verzameling draaidoppen van Raakflessen ergens op de kop getikt. Hier had hij "iets van kunst" op een buitenmuur willen maken. Dat is er niet meer van gekomen. Een voegere vriendin had destijds een kunstwerk van blikken, verwerkt in het platte vlak, vervaardigd. Het onderstaande kunstwerk getuigt echt van de sferen van die tijd. Het sprak mij toen allemaal niet zo aan en nu denk ik, och het had toch wel wat.
Drie dagen, het leek zo lang, maar het was zo maar voorbij. Ik heb wel genoten, tot en met. Rixte in haar eigen omgeving zien is zo mooi. Natuurlijk ging ik mee om haar van het kinderdagverblijf op te halen. Gewoon weten waar ze drie dagen in de week is, vind ik prettig. Niet dat het er iets toe bijdraagt dat ik op de hoogte ben, maar het voelt gewoon goed. En verder heb ik haar veel thuis zien spelen en heb ik mij verbaasd over het aanwezige speelgoed. Ik vond altijd al dat mijn eigen kinderen mooi speelgoed hadden, maar als ik zie wat er in deze tijd allemaal voor handen is, blijf ik mij verbazen. Wat te denken van de houten theezakjes.... En de kleine Rixte maar sjouwen met kleine minikopjes en de theezakjes. Ook het brood wat in boterhammen uit elkaar gehaald kan worden is een hele aardigheid. Ze had wat moeite om de boterhammen los van elkaar te krijgen,deze zitten met klittenband aan elkaar gehecht, maar opa heeft haar geleerd het plastic mes er tusssen te zetten en dan door wat wrikken de boterhammen los te krijgen. En ja, na enige oefening, met veel inspanning, ze gaf niet op, lukte het haar. Om als kleine zelfstandige op het strand te lopen kost ook de nodige inspanning, maar ook dat lukte. Het was heerlijk om dit alles mee te mogen maken en het kostte mij nogal wat moeite om weer afscheid van haar te moeten nemen. Ze heeft een verslavende werking op mij, ik moet echt even afkicken.
Dit jaar verheug ik mij al enige weken op het Paasweekend. Dat verschilt van jaar tot jaar, behalve het feit dat ik altijd blij ben met de paar extra vrije dagen, die ik telkens op de één of andere manier heel hard nodig schijn te hebben om bij te komen.De Paasdagen worden door de jaren heen telkens op een andere manier doorgebracht. Met Pasen durf ik een veel vrijere opstelling te hebben dan met Kerst, veel minder traditiegebonden.
Ik bewaar mooie herinneringen aan de Pasen uit mijn vroege jeugd. Het was in Apeldoorn een gewoonte dat gemeenteleden van verschillende Hervormde Kerken vroeg in de morgen, rond acht uur, samen op pad gingen om op verschillende straathoeken enkele paasliederen te zingen. Ik mocht dan mijn mooie nieuwe kleren aan. Deze nieuwe kleren waren licht van kleur en materiaal en alvast voor de zomer bedoeld. Een maillot of een lange broek stond daar natuurlijk niet onder, zodat ik mij nog heel goed kan herinneren hoe koud het begin april bij mijn vader voor op de fiets kon zijn....
Ook verheugde ik mij er op dat ik 's morgens zowel op Paaszondag als op Paasmaandag twee eieren kreeg! En mijn moeder vooraf maar mopperen dat de prijs van de eieren rond de Pasen met opzet zo hoog gehouden werd. Wel elf of twaalf cent in plaats van acht of negen.
In de puberteit verhuisde ik naar de Achterhoek. Daar werd het Paasfeest op een heel andere manier gevierd. Ik kreeg te maken eiereetfeesten, dat wil zeggen op eerste Paasdag 's avonds zoveel mogelijk eieren eten. Ik heb daar nooit aan meegedaan, want ik was veel te bang dat ik misselijk zou worden. Ik ging wel met mijn vriendinnen naar de verschillende paasvuren.
Toen ik later mijn eigen gezin had, werd het een traditie om op tweede Paasdag een uitstapje te maken. Het éne jaar troffen we het en was het erg mooi weer; een ander jaar, ik kan mij nog heel goed Delfzijl en Eemshaven herinneren, vlogen je de hagelstenen om de oren.
In de afgelopen jaren zijn we, nu we weer met zijn tweeën zijn, één keer met de caravan op stap geweest en wel naar Rijssen. De Goede vrijdag waaide het heel hard, op stille zaterdag was het waterkoud, en de beide paasdagen was het schitterend weer.
Twee jaar geleden was ik heel erg moe en zijn we alleen maar naar een nieuw geopend tuincentrum vijf kilometer verderop geweest. Wat we vorig jaar gedaan hebben kan ik me met geen mogelijheid meer herinneren. Dit jaar had ik wel weer eens met de caravan op stap gewild en het had gezien de weersvoorspelling ook wel gekund, maar ik heb toch een andere keuze gemaakt. We hebben een hotel in Den Haag geboekt, heel dicht bij dochterlief. Ik (wij) ga(an) drie dagen van haar en van de kleine Rixte genieten. Maar wat ik ook op die dagen doe, Pasen is voor mij altijd nog een beetje verbonden met: "tot leven komen"
Het is al weer een hele tijd geleden dat leerlingen mij met de voornaam aanspraken. Tegenwoordig ben ik mevrouw voor hen en dat ligt niet alleen maar aan mijn leeftijd. Ook tegen collega's die heel wat jonger zijn dan ik gebruiken ze niet meer de voornaam, zoals een kleine twintig jaar geleden wel het geval was. Ach veranderende tijden denk ik dan maar en ik heb mij er in geschikt. De leerlingen zelf zijn er niet minder spontaan om.
Maar vrij zijn ze wel, de jongeren van vandaag, zonder dat ik ze nu direct als brutaal wil bestempelen. Sinds ik ze een paar weken geleden na heb laten denken over kleding, dit in het kader van de les over lichaamstaal, wordt mijn outfit elke week becommentarieerd. Zo kreeg ik te horen dat ik wel erg vaak in een rok liep, waardoor ik een paar weken achter elkaar, als ik hen les moest geven, in broek ten tonele verschenen ben.
Vandaag vond ik het weer eens tijd voor een rok. Op zo'n middag, voor ik dan echt les ga geven word ik te pas en te onpas door de leerlingen aangesproken met de vraag of ik vandaag weer les aan hen ga geven. Ik sta namelijk niet op hun rooster omdat een collega en ik een ruiling in taken hebben toegepast. Zo ook deze middag. Eén van de vier jongens van die groep stelde de gebruikelijke vraag. Hij nam mijn verschijning even in ogenschouw en riep uit: "Wouw, wat een mooie kousen hebt u aan. Wat modern." Ik vind zoiets alleen maar leuk en het deed me helemaal goed toen diezelfde jongen later op de middag bij het verlaten van het lokaal ook nog zei: "Het was weer een leuke les mevrouw."
De dag van de grappen en grollen is weer voorbij. Dit jaar is de dag van één april bijna geruisloos aan mij voorbij gegaan. Ikzelf heb in de krant geen vreemde berichten kunnen ontdekken. Vrienden van ons meenden wel iets op het spoor te zijn, maar dat laat ik hier terzijde. Misschien toevallig, maar in onze regionale krant was een heel artikel over humor opgenomen. Het artikel had als kop: "EEN MAN LACHT NIET OM EEN ANDERE MAN".
In geen enkel land schijnt humor hetzelfde te zijn. Ook binnen culturen bestaat er verschil in humor. Dan is er ook nog verschil in humor tussen mannen en vrouwen en dat ligt volgens Iteke Weeda, sociologe en hoogleraar emancipatievraagstukken aan de verschillende archetypen. Oftewel de verschillende oerpolen. Elk mens heeft een mannelijke en een vrouwelijke pool en een van de twee is oververtegenwoordigd. Een vrouw met harde humor heeft een beter ontwikkelde mannelijke pool, een man met zachte grappen heeft een meer ontwikkelde vrouwelijke pool. Bij vrouwen draait het om het 'wij', 'verbinden' en 'relatie', mannen denken meer vanuit hun 'ik', 'onderscheiden' en 'prestatie'. Mannen en vrouwen lachen om verschillende dingen.
Toen ik dit allemaal las, dacht ik: "het zal allemaal wel" en ik dacht tegelijkertijd terug aan de grap die ik afgelopen vrijdag hoorde, vrij aan het begin van mijn laatste wedstrijd van het seniorenwintertennistoernooi. Mijn medespeelster vroeg mij tussen de bedrijven door of ik het er mee eens kon zijn dat amandelolie van amandelen gemaakt werd, waarop ik volmondig ja zei. Ik was het ook helemaal met haar eens dat lavendelolie van lavendel is gemaakt, maar toen ze daarna min of meer de conclusie trok dat babyolie dan wel van babies gemaakt moest zijn, proestte ik het uit.
Ik ga me echt niet druk maken of dit nu een harde dan wel een zachte grap is. Een feit is wel, dat ik echt verschrikkelijk moest lachen en dat ik heel ontspannen en met heel veel plezier die tenniswedstrijd heb gespeeld.
|
|
