Ik heb het menig maal gevraagd als ik het haar zag doen. "Mam, wat is er nu zo lekker aan een sigaret?" Ze kon het mij niet vertellen. Maar ze vond het lekker, dat was wel duidelijk. Toen ik dertien was rookte ik mijn eerste sigaret. Ik werd er misselijk van dus vond ik het niet lekker. Dat had duidelijk moeten zijn en toch heb ik bijna veertig jaar vrij veel gerookt. Kennelijk ben ik het toch heel erg lekker gaan vinden. Ach en in de zeventiger jaren werd er over het roken niet moeilijk gedaan. Overal kon gerookt geworden, ja zelfs in de leslokalen.
Tijdens mijn tweede zwangerschap heb ik niet gerookt, omdat de eerste anti-rookgeluiden steeds duidelijker werden en in de richting wezen naar de schade die het ongeboren kind op zou lopen. Na de bevalling verviel ik weer in het oude rookgedrag, maar wel met de wetenschap dat ik echt zou kunnen stoppen als ik dat wilde. Maar...
Het heeft nog vele jaren en vele stoppogingen geduurd. Het boek van Allen Carr heeft grote indruk op mij gemaakt en na het lezen daarvan ben ik enkele maanden rookvrij geweest. Toch ging ik telkens weer in de fout. Menig maal, en zeker nadat er hoge bloeddruk bij mij was geconstateerd, pepte ik mij weer op om opnieuw te stoppen. In gedachten haalde ik dan hele flarden van het boek van Allen Carr naar voren. Ik vond zo dat die man gelijk had. Ik had het roken mijzelf aangeleerd. Wat is het nou helemaal, zo'n beetje rook naar binnen te laten gaan. Ik kon en ik kan, net als mijn moeder, nog steeds niet uitleggen wat er nu zo lekker aan het roken is. Het was soms ook helemaal niet lekker.
En toen kwam de kentering. In de decembermaand van vorig jaar las ik een artikel waarin beschreven werd om het stoppen met roken als een actieve daad te zien. Niet het missen van het genot moest centraal gesteld worden, nee, de gedachte ombuigen naar: ik ben bezig om te stoppen met roken zou veel meer effect hebben.
En het heeft effect gehad. Ik ben nu halverwege met het proces "stoppen met roken"'. Ik heb nu bijna een jaar absoluut niet gerookt en ik vind het heerlijk. Als ik twee jaar niet gerookt heb is het proces voltooid. Dat gaat lukken. Al heeft het lezen van het boek van Allen Carr dan niet direct resultaat geboekt, het heeft op de langere termijn toch zijn uitwerking gehad. Dank je wel Allen Carr. Jammer dat we je moeten missen. RIP
update
http://www.oxfamnovib.nl/eCache/ONN/9/394.html
Soms duurt het bij mij even voor het "kwartje" valt. Ik neem aan dat ik dit gezegde nog wel kan bezigen, maar er zal een tijd komen dat (jonge) mensen zullen zeggen, een kwartje, wat is dat? alhoewel de uitdrukking "het laatste oortje versnoept" bestaat ook nog, maar dit terzijde.
Vorige week was er op de Margriet Fair een Groene Sint aanwezig. Eerlijk gezegd was ik hierin niet zo bijster geïnteresseerd. Er is een tijd geweest dat ik mij erg druk maakte om het feit dat de Kerstman Sinterklaas aan het verdringen was, maar die tijd ligt achter mij. Zowel het sinterklaasfeest als het kerstgedoe zie ik tegenwoordig veel meer als opgedrongen en vooral door de commercie opgeklopte gebeurtenissen, waardoor ik dit de laatste jaren wat langs mij heen laat gaan. En nu dit, een Groene Sint. Ik ontweek het aanpakken van een flyer en vulde in mijn gedachten voor mijzelf al in dat er wel reclame gemaakt zou worden om vooral de sinterklaascadeautjes bij de wereldwinkels te gaan kopen. Bij nader inzien blijkt de gedachte achter de Groene Sinterklaas toch iets anders in elkaar te zitten.
Deze week hoorde ik op de radio reclamespotjes over die Groene Sinterklaas. Mijn nieuwsgierigheid was nu wel gewekt en het werd dus tijd om me zelf alsnog omtrent dit fenomeen op de hoogte te stellen. Ik ben op onderzoek uitgegaan en vond dit bericht:
|
Sinterklaas krijgt hulp van de Groene Sint |
|
|
(Novum) - De Groene Sint helpt op uitnodiging van ontwikkelingsorganisatie Oxfam Novib Sinterklaas met het uitzoeken van cadeaus. De hulpsint wil dat sinterklaascadeautjes dit jaar in goede arbeidsomstandigheden zijn gemaakt en dat er een eerlijke prijs voor is betaald aan de makers.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het hier van harte mee eens ben. Van mij mag de Groene Sint hier aandacht voor vragen.
Ik heb met veel genoegen naar de uitslagen van de verkiezingen zitten kijken. Natuurlijk, "ik" heb ook gewonnen. Ik heb op de goede partij gestemd. Het is al weer jaren geleden, dat ik wat meer bij de politiek betrokken was en foldertjes liep uit te delen en lieve heerbeestjes! Ook nam ik deel aan fietstochtjes die door een ludiek groepje georganiseerd werden en ben ik op de openbare weg aan het tollen geweest. Ach we waren met zijn allen jong, we maakten ons los van kerk en oude tradities, nee we gingen niet voor D66, het redelijk alternatief. Het was ook niet het pacifisme, nee, we gingen voor de PPR, geleid door de jonge Bas de Gaay Fortman.
De verkiezingsuitslagen konden gevolgd worden in het gemeenschapscentrum van ons kleine stadje. Meestal was dat heel gezellig, want daar zag ik dat sommige heel fanatieke personen ineens echte mensen konden worden die plezier hadden en hun emoties konden tonen zonder eindeloos te willen debatteren om het gelijk aan zijn of haar kant te krijgen. Er heerste dan voor even een ontspannen sfeer. Annekdotes en leuke voorvallen uit de campagnetijd werden sterk uitvergroot en naar voren gehaald. Het grote genieten van de overwinning vond dan plaats.
Dat zag ik gisteravond ook bij Jan Marijnissen, maar vooral bij JP Balkenende. Voor één keertje was hij niet de man die als een onderdeel van een goed geöliede machine die woorden zegt waarvan van te voren al bekend is dat ze gezegd gaan worden, met een uitstraling die zo neutraal mogelijk is en zo weinig mogelijk van zijn innerlijk laat zien, daarmee zijn eigen gevoelens, gedachten en ideeën ondergeschikt makend aan het partijprogram.
Nee, gisteravond mochten of konden de winnaars ongecensureerd genieten. Ik vond het echt prachtig om die stralende blik van JP te zien. Hij werd in mijn ogen zelfs een beetje mooi! Ik zou bijna in hem gaan geloven. Maar ach zo'n overwinningsroes duurt altijd maar kort. Ik ben geen spijtoptant, ik had achteraf ook echt niet op hem willen stemmen maar het was mooi om dit even te zien. In tegenstelling tot vroeger, ik haakte na dit punt, het meebeleven van de overwinningsroes meestal af, blijf ik juist, vanaf hier, vanaf dit punt, de politiek van vandaag volgen. Ik wil erg graag weten of mijn stem echt goed terecht is gekomen. De tijd zal het leren.
In september heb ik de bekentenis al gedaan, ik ben een "Margrietmuts". Al vele jaren; maar ik was nog nooit naar de Margriets's Winter Fair geweest. Het trok mij nooit zo om entree te moeten betalen om geld te mogen uitgeven, maar dit jaar won de nieuwsgierigheid. Een paar zondagen geleden belde ik een vriendin of zij zin had om mee te gaan, dat was het geval en zo togen we afgelopen zondag per trein naar Utrecht. Op een koopje, want het aanbod NS herfsttoer gold nog, voor 35 Euro een hele zondag treinen met zijn tweeën.
Toen wij in Utrecht het station uitliepen, moest ik wel lachen. Ik maakte deel uit van de "Margrietmutsen" optocht. Allemaal vrouwen, overigens van een heel verschillend pluimage, op weg naar de Jaarbeurshal en het voelde als geheel wel gezellig. Ik keek mijn ogen uit. Velen zeulden zo'n tas op wieltjes mee. Kennelijk hadden zij het voornemen nogal wat inkopen te doen. Ik kwam eigenlijk alleen maar om te kijken.
En dat heb ik gedaan, maar eigenlijk heb ik niet zoveel nieuws gezien. Veel stands met shawls, met kettingen, met kerstsnuisterijen, met pandorabedelarmbandjes en met kleding make up en met voedingsartikelen. Maar er was geen stand met daarin computers en software ingaand op de typische belanstellingssferen van vrouwen. Merkwaardig want in het voorjaar heb ik via een aanbod van Margriet een laptop aangeschaft. Dat terrein ligt op deze fair nog braak, terwijl ik denk dat daar heus wel iets mee te doen is. Net als ik zullen er genoeg vrouwen zijn die geen zin hebben om volgende week naar de HCCdagen te gaan, omdat dat toch wel iets te veel van het goede is, maar een stand op deze fair had zich heus in mijn interesse mogen verheugen.
Wat ik wel leuk vond waren de optredens van Edsillia Rombley en Petra Berger. De eerste foto is van Anneliese Bergman, de hoofdredactrice. Bastiaan Ragas heb ik niet gekiekt. Ik heb niets met hem. Naast de CD van Petra die ik gekocht heb, heb ik nog een ketting en enkele fantasiepanty's gekocht. Met vriendin samen was het een gezellige dag, maar zo'n fair is verder niet aan mij besteed. Ik blijf het een merkwaardig feit vinden eerst een toegangskaartje te moeten kopen om vervolgens geld te mogen uitgeven aan iets wat ik wil kopen. De winkelstraat met dezelfde spullen is gratis toegankelijk en als ik een artiest wil zien ga ik wel naar een concert.
Wat doet een mens als de site door een storing bij de server niet meer beschikbaar is, althans wat doe ik dan met die tijd? Juist lezen. Alles wat los en vast zit. Via mijn school krijg ik tegen een zacht prijsje wekelijks de Elsevier, HP/De Tijd en Vrij Nederland. Het zijn dan nummers die een paar weken oud zijn, maar als achtergrondinformatie kan ik er uitstekend mee uit de voeten.
De afgelopen dagen heb ik, meer dan anders, die tijdschriften zitten doorbladeren en heb ik meer artikelen gelezen dan normaal het geval is. Ik heb weer het één en ander bijgeleerd. En dit keer zullen er ook weer mensen zijn die zeggen: wist je dat dan niet? Nee, ik wist niet wat een cosplayer was en evenmin had ik weet van de animanga-scene en zei het woord Chobits mij ook niets. Maar het artikel in Vrij Nederland heeft mij duidelijk gemaakt dat het om een groep mensen gaat, die zelf kostuums ontwerpen en maken die lijken op de kleding van de fantasiefiguren uit games of stripverhalen. Vervolgens worden deze kostuums dan geshowed. Het spreekt mij verder niet aan, maar ik vind het aardig om er weet van te hebben.
Verder had ik ook nog het gratis boek "dubbelspel" van Frank Martinus Arion, verstrekt door de bibliotheek, willen lezen, maar de storing aan mijn site was te kort, of het boek was te saai, want dit is bij een voornemen gebleven. Het begin kon mij namelijk niet zo boeien. Misschien dat ik het bij een volgende storing toch ter hand neem, want eigenlijk vind ik wel dat ik het zou moeten lezen. En u? Heeft u het boek opgehaald en hebt u het inmiddels gelezen?
Misschien moet ik duidelijk maken dat het gedicht van het vorige blogje niet op mij persoonlijk slaat. Ik heb het geschreven toen een studievriend van mij naar een andere kant van ons land ging verhuizen. Het leek hem toen beter om de contacten te verbreken, omdat het anders door de afstand toch zou verwateren.
Ik vond het jammer, dat een vriendschap zo eindigde en schreef dit gedichtje. Ik heb het ingestuurd naar de Lyrische Courant en het is toen daarin opgenomen en afgedrukt. Ik heb getwijfeld of ik dit gedichtje zou plaatsen... Om voor mijzelf verklaarbare redenen heb ik het wel gedaan, maar het slaat niet op P. en mij.
Integendeel. We delen samen veel interesses, onder andere nieuwe denksport puzzeltjes.Sinds de komst van de Sudoka zijn wij gek op dit soort puzzels. In het weekend kregen we het dorpskrantje door de deur en daarin weer een nieuwe variant afgedrukt onder de kop "kopwurk" Hitari. Misschien is het overbodig om uit te leggen dat kopwurk het Friese woord voor denkwerk is.
Gisteren vond ik een boekje met deze puzzels bij de supermarkt en ik kocht er één voor P. Sindsdien is hij wel lief, maar bijna niet meer aanspreekbaar. Hij is even helemaal verslaafd aan deze variant. Dat gaat vanzelf weer over.
http://www.puzzelsport.nl
Zondag soms gedichtendag. Ik wens beiden veel sterkte in dit verdriet.
VOORBIJ
Als jij dan
voor goed vertrekt
denk ik één moment
blijf nog even....
maar tegelijkertijd
trek ik de conclusie
met een illusie
is ook niet
te leven
hannah februari 1983
Deze plant roept met zijn ene bloem een aantal vragen bij mij op. In de eerste plaats is het de tijd van het jaar niet om te bloeien. Ik heb deze plant anderhalf jaar geleden, op tweede paasdag, gekocht. Toen bloeide die natuurlijk voluit. Afgelopen voorjaar heeft-ie een paar bloemen gegeven. Hij is toen lang niet zo mooi geworden als in het jaar dat ik hem kocht. Vorige week dacht ik een paar knoppen te zien verschijnen. Eén knop heeft zich dan uiteindelijk ontwikkeld, de andere vermeende knoppen blijken geen knoppen te zijn geweest. Wat bezielt zo'n plant om ineens met één bloem tevoorschijn te komen. Die éne bloem krijgt zo wel de volle aandacht, want hij springt op deze manier erg in het oog, maar echt begrijpen doe ik het niet.
Vandaag heb ik onder andere enkele leerlingen op hun stageadres bezocht. Terwijl ik mij van het ene adres naar het andere adres verplaatste wond ik mij steeds meer op over de uitspraak van de Commissie Gelijke Behandeling. Deze Commissie heeft een islamitische docente in het gelijk gesteld dat het niet belemmerend zou werken als zij ter begroeting geen handen meer zou schudden met collega's, ouders, leerlingen of andere bij het onderwijs betrokkenen. De directeur van het Utrechtse Vader Rijn College stapt nu naar de rechter om deze lerares te laten ontslaan.
Als ik voor stagebezoek een school binnenstap waar een leerling van mij als onderwijsassistente geplaatst is, dan is het eerste wat ik doe kennismaken met de stagebegeleider door middel van elkaar even de hand te schudden en de naam te noemen. Als we al eerder met elkaar kennis gemaakt hebben, dan gaat de wederzijdse begroeting toch opnieuw gepaard met elkaar even de hand te schudden. Dat lijkt me toch een hele normale gang van zaken. Ik ben in al die jaren dat ik dit werk doe nog nooit een andere werkwijze tegengekomen. Men verwacht het van mij en ik verwacht het van die ander. Aan het eind van het gesprek, als ik vertrek wordt er opnieuw de hand geschud en geef ik ook mijn leerling vaak een hand.
En wat te denken van de ouders die op de ouderspreekavond komen. Dan maar even naar hen zwaaien en met een wijds armgebaar hen kenbaar maken dat ze welkom zijn en plaats kunnen nemen? Dat is niet mijn werkwijze. Ook dan begroet ik de ouders door mijn hand uit te steken en deze even te schudden.
Nee Commissie, u hebt het helemaal mis. Niet de niet-islamitsche mensen moeten zich aanpassen aan deze docente, nee deze docente moet zich blijven aanpassen aan de Nederlandse cultuur. Als zij dat niet meer met haar geweten in overenstemming kan brengen dan dient deze dame ontslag te nemen. Minister Rita Verdonk van intergratie is ontstemd over deze kwestie enwil dat de Commissie Gelijke Behandeling wordt afgeschaft. "De commissie is opgericht om juridisering te voorkomen. Niet om dit soort zaken op deze manier te regelen", aldus Verdonk. Ik vind dat ze hierin gelijk heeft.
Het is dus echt waar! Toen ik zaterdag 4 november in de weekendbijlage een artikel over de HEMA las waarin stond dat het precies tachtig jaar geleden is dat het eerste filiaal van de Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam geopend werd, dacht ik dat zal wel, maar volgens Wikipedia is het ook echt zo.
Nu wilde ik al steeds eens een blogje aan de HEMA wijden. Ik bespeur de laatste jaren toch een ietwat vreemd conservatief trekje in mijzelf, wat mij zeer verbaast, omdat ik altijd nogal als een progressief, ja zelfs als een soms wat provocerend type te boek sta, maar dat lijkt wel verleden tijd te zijn.
Ik sta namelijk zeer sceptisch tegenover de vele nieuwe winkelketens van deze tijd. ACTION, MAXX, Lidl, Leen Bakker, Kwantum, ik moet er allemaal niets van hebben. In mijn beleving staan al die ketens voor kwalitatief slechte produkten die in grote massa's worden verkocht, maar als ik dan om mij heen hoor hoe velen vertellen hoe goedkoop men dit of dat bij de ACTION of de ALDI, deze was ik nog vergeten te noemen, heeft kunnen kopen dan moet ik denken aan de tijd toen ik klein was. Toen stond de HEMA ook voor goedkoop en massaproduktie. Met een V&Dplastictas gezien te worden was geen punt, maar met een HEMAtas? Liever niet.
Nu kan het mij niet schelen of ik met een tasje van één van die winkels gezien word, nee, daar maal ik niet om. Dat wordt in deze tijd ook niet meer belangrijk gevonden, maar ik voel mij gewoon niet thuis in die winkels. Ik ga liever naar de HEMA want naar mijn idee hebben die produkten nog enige kwaliteit. En daar ruikt het nog gewoon. Soms naar de goede oude vertrouwde rookworst. Ik vind het in de Lidl altijd maar vreemd ruiken, in de Action ruikt het vooral naar goedkoop plastic en bij Leen Bakker en bij Kwantum naar gefineerd hout.
De HEMA is veranderd van goedkope volkszaak naar een winkelketen die probeert voor enige kwaliteit te staan. En dat spreekt mij aan. Ik vraag mij af of al die andere winkelketens die nu zo populair zijn ook zo'n lang bestaan zullen hebben en zou ik dan op den duur mijn mening over hen ook moeten opwaarderen, net als bij de HEMA?.
Teleurgesteld nestel ik mij met het tijdschrift Plus op de bank. Natuurlijk wist ik al lang dat ik geen groot tennistalent ben, maar vandaag werd het pijnlijk duidelijk dat tennissen in competitieverband er voor mij niet inzit, ook niet als ik het aantal lessen zou verdubbelen.
Een beetje mokkend blader ik het tijdschift wat door. Het is wat plaatjes kijken want echt een artikel lezen lukt me niet. Het is nog te onrustig in mijn hoofd. Ik kan er slecht tegen dat ik iets niet voor elkaar kan krijgen ondanks al mijn inzet en inspanningen. Het voelt als verliezen van jezelf.
En dan stuit ik op het artikel "Ins en outs van eigentijds sporten PADDLE TENNIS. Ik lees vervolgens: Doordat het gemakkelijk onder de knie te krijgen is en er geen ingewikkelde technische kennis voor nodig is, is paddle tennis al snel leuk. Het is een kruising tussen tennis en squash. In de VS bestaat de sport al een eeuw en in Spanje is paddle tennis razend populair. Er zijn daar duizenden banen en er verschijnen zelfs glossy paddletijdschriften.
Het wordt me in het artikel niet echt duidelijk waarom dit eenvoudiger zou zijn dan tennissen. De spelers gebruiken een speciaal racket, de paddle, staan op een baan die tien meter breed en twintig meter lang is en achter- en zijwanden heeft, want de bal moet ook via de wanden gespeeld worden. Er hangt net als bij tennis wel een net, deze is iets lager en de opslag mag alleen onderhands gespeeld worden.
Ik probeer mij het spel voor te stellen, maar het komt mij voor dat het alleen maar sneller en moeilijker wordt als de wanden ook gebruikt mogen worden. Maar ja, de sport staat wel beschreven in een tijdschrift voor vijftigplussers. Natuurlijk tik ik www.dutchpaddle.com in om mij verder te informeren.
Het geheel schijnt hier in Nederland nog maar pas in ontwikkeling te zijn. Er zijn nu nog maar drie banen beschikbaar, te weten Oud Beijerland en in Vijfhuizen een buitenbaan en een binnenbaan. In Groningen Spijkenisse en Best zullen binnenkort ook banen verschijnen en inmiddels is er een Nederlandse Paddlebond opgericht.
Ik merk dat ik niet springend enthousiast ben en zeker niet met de gedachte speel om die sport dan maar te gaan beoefenen. Nee, het artikel appelleert veel meer aan mijn relativeringsvermogen. Sinds ik tennis, heb ik recreatief tennissen altijd leuk gevonden. Ik moet dat gewoon blijven doen en leren tevreden te zijn met het niveau waarop ik speel.
Gisteravond was ik even bij mijn vader op bezoek. Binnenkort zal hij 85 jaar worden en daartoe moesten er enige voorbereidingen getroffen worden. Toen we het één en ander doorgesproken hadden, vroeg hij hulp in de vorm van uitleg willen hebben over een brief. Hij had er één ontvangen van de instelling die hem hulp biedt door iedere morgen en avond iemand langs te laten komen om hem de elastieke kousen aan en uit te trekken.
Deze instelling stelde haar cliënten, in dit geval mijn vader, op de hoogte over het feit, dat er binnenkort een audit zou plaats vinden. Hiertoe zouden vier auditoren aangesteld worden. Middels deze brief vroeg de instelling haar cliënten toestemming aan deze auditoren te verlenen om de dossiers in te mogen zien. Indien men bezwaar had kon men dit laten weten door het ingevulde strookje te retourneren.
Mijn vader vroeg, of het kwaad kon, als hij hier niet aan mee deed. Hij vond de brief maar vaag, want er stond bijvoorbeeld helemaal niet in wanneer ze dan langs zouden komen. Hij had geen zin om alle dagen maar thuis te moeten blijven voor het geval dat er iemand kwam....
Ik vroeg hem of hij begreep wat een audit was. Nee, daar had hij nog nooit van gehoord. Ik vertelde hem dat ik tot voor een jaar geleden ook niet had geweten wat een audit was (zie mijn blog van 17 mei jl)en dat er veel meer mensen waren en zijn die echt niet weten wat dat woord betekent, maar dat er geen sprake van is dat er iemand bij hem langs komt. Het inzien van de dossiers gebeurt op het kantoor. Waarom, zo vroeg mijn vader, maken ze het de mensen zo moeilijk. Ik heb er al een nacht slecht van geslapen. Ik zei hem dat dat echt niet nodig was en samen hebben we er maar wat om gelachen.
Toen ik naar huis reed heb ik wel even met mijn hoofd geschud. Hoe halen "ze" het in hun hoofd om (oude) mensen die afhankelijk zijn van hun hulp, brieven met deze inhoud te sturen. Dat ze toestemming vragen om persoonlijke dossiers in te mogen kijken is correct, maar laat men dan wel bedenken dat niet iedereen zo maar op de hoogte is van de terminologie die behoort bij de nieuwmodische gebruiken van deze tijd. Dat is toch echt de gekte voorbij.
|
|
