Zie je wel, ik ben niet gek en ik ben ook geen vliegtuig! Ik zag het vanmorgen weer. Een camper met trailer en daarop een klein autootje. Aan het begin van deze zomer heb ik dit ook gezien. Toen ik dit verschijnsel met enkele mensen besprak en suggereerde dat dit misschien wel een nieuwe trend zou kunnen worden werd er medelijdend gekeken.
Mij werd gevraagd of ik dit echt zelf geloofde. Achter de camper, op een kar, een autootje meezeulen om op deze manier de logge camper op de camping achter te kunnen laten en dan toch de mogelijkheid te hebben om met de auto boodschappen te kunnen doen. Het onderwerp werd erg lacherig afgedaan alsof het niet waar kon zijn, maar ik had het toch zelf gezien? Of had ik het gedroomd? Ik begon aan mijzelf te twijfelen. Had ik het nu zelf verzonnen of had ik het echt gezien?
Maar vanmorgen zag ik het dus weer. Ik zag een vrij grote camper rijden met daarachter een trailer waarop een klein Fiatje 500 werd vervoerd. Tot mijn verbazing zag ik een paar uur later datzelfde kleine witte Fiatje op de parkeerplaats van een supermarkt in ons stadje staan. Ik ben er bijna zeker van dat de camper op een camping in de buurt staat. Ik kan dus nog wel eens gelijk krijgen. Dit zou best een hipe kunnen worden, of denkt u van niet?
Vorige week is na vele voorbereidingen de grote ombouw begonnen van vier van de zeven graveltennisbanen naar French Court. Als voorzitter van die tennisclub vind ik het natuurlijk een spannende aangelegenheid. Mijn betrokkenheid is erg groot en mijn zorgen varieren van "Blijft men binnen het kostenplaatje" tot de verdediging: "het was niet mijn beslissing, de ledenvergadering heeft de beslissing genomen". Het is wel een boeiende en spectaculaire tijd. Van tijd tot tijd word ik door de voorman van het werk gebeld en dan word ik van de spectaculaire ontwikkelingen op de hoogte gebracht. Dit op mijn eigen verzoek, want ik wil van de hele operatie graag een fotoreportage maken. Ik leer in korte tijd heel veel over ondergrondlagen, drainage en vervoersperikelen. Zo had ik nog nooit van "laagwatertoeslag" gehoord, maar het bestaat wel. De lava, één van de onderlagen komt uit Duitsland en wordt gedeeltelijk aangevoerd over de rivieren. In de afgelopen tijd heeft de scheepvaart te maken gehad met een te lage waterstand en hierdoor konden de schepen minder zwaar beladen worden. Dit heeft er toegeleid dat de kostprijs van de lava hoger is dan begroot was en dat wordt naar ons, de tennisclub als afnemer, doorberekend. Dergelijke kennis geeft inzicht op allerlei terreinen. Gelukkig hebben we hier en daar ook meevallers, zodat we nog steeds binnen de begroting vallen. 
Vanmorgen zat ik even in de nieuwe Margriet, ja heus, ik ben een "Margrietmuts" te bladeren
en las ik zo en passant mijn horoscoop. Zoals zo vele mensen hecht ook ik er geen enkele waarde aan, maar vandaag
vond ik hem alleraardigst, temeer daar ik enkele dagen geleden een gedichtje in elkaar geprutst had wat hier wel bij past. En omdat
ik ooit de zondag tot gedichtendag gebombardeerd heb, ik houd me er overigens lang niet altijd aan, leek het me wel aardig
om hier op aan te sluiten.
Dan eerst de inhoud van de horoscoop geldend voor de boogschutter: Vrijheid is erg belangrijk voor u.
U wilt u best binden, maar dan wel met de zekerheid dat u voldoende speelruimte overhoudt. Avontuur en het vergaren van kennis
horen nu eenmaal bij u. Zit u te veel in een sleur, dan krijgt u het benauwd. U wilt heel gericht keuzes maken, zodat u er zoveel mogelijk
uit kunt halen.
En dan nu het gedichtenfrutseltje.
| |
de traagheid en
de sloomheid
voortkomend uit
de sleur
van alledag
vertellen mij
dat er niets
gebeurt
en ik besluit
het zo te laten
|
Deze morgen was er na tijden weer eens een filemelding waarbij een gekantelde of geschaarde vrachtauto als oorzaak genoemd werd. Het viel mij op dat er een verschil is met een tijdje geleden. Kennelijk is het niet meer "relevant " om te vermelden wat de vrachtauto vervoert. Dat wass een poosje heel anders. Een tijdje geleden werd er steeds vermeld welke lading de vrachtwagen dan wel niet had. Ineens zijn die vermeldingen weer voorbij.
Jammer. mijn levenspartner en ik zaten in het verleden zo nu en dan een beetje meesmuilend aan de keukentafel, heus wel wetend dat het niet voor iedereen leuk was, wilde plannen te smeden met de verzuchting: "Nu zouden we een juttersauto moeten hebben en hulp bieden bij het opruimen van die bloemkolen, bierflesjes, grind, straatstenen, aardappelen, rode kolen, fris dranken, apennootjes, etc, etc,; het maakt niet uit wat, maar wij zouden dan goedkope handel hebben. Het is er nooit van gekomen.
Helaas, de nieuwsuitzendingen met deze vermeldingen schijnen weer passé te zijn. De inhoud van de vrachtwagens wordt al een tijdje niet meer genoemd. Dit bemoeilijkt mijn ontwikkelen van het landjutten. Jammer. Ik was al een heel eind op weg met het opzetten van een eigen juttersbureautje, maar wegens gebrek aan medewerking zet ik de ontwikkeling van dit initiatief maar weer stop. Ik laat het jutten maar weer over aan de gewone echte strandjutters.
De berichtgeving over dit soort zaken schijnt dus minder eenduidig te zijn dan ik dacht. De manier van waarop lijkt nogal modegevoelig of trendgevoelig te zijn en is misschien voor een groot deel wel afhankelijk van diegene die er de scepter zwaait. Dit geeft te denken
Het is niet miijn gewoonte om middels een nieuw logje in te gaan op de commentaren van een vorig schrijven, maar juist omdat het niet mijn gewoonte is, is het misschien goed om het zo af en toe wel te doen, dit om starheid te voorkomen. Starheid is vaak een voortvloeisel uit het vast willen houden aan procedures. Procedures worden veelal bedacht om het werk te vereenvoudigen, maar het werken met procedures vertoont wel vaak de neiging om op den duur tot iets bureaucratisch te verworden.
Ik ga naar de vraag naar aanleiding van het vorige logje: waarom kan die leerling niet blijven op die stageplek die ze zelf gevonden heeft? Eigen initiatief is toch goed? Op die laatste vraag zeg ik volmondig JA en op de eerste vraag zeg ik NEE, ze kan daar niet blijven. Ik heb me de hele dag afgevraagd of de bureaucratie mij nu de baas is geworden, misschien, oordeel zelf, maar ik heb er voor gekozen om het bestaande systeem te beschermen.
Een aantal jaren geleden is er besloten om schoolbreed met een stagebureau te gaan werken. Dit model houdt in dat het stagebureau het beheer krijgt over de stageplaatsen. Er mag alleen gewerkt worden met goedgekeurde stageplaatsen, de school garandeert aan iedere leerling een stageplaats, de plaatsing van de leerlingen wordt volgens bepaalde richtlijnen gedaan, zodat er ten opzichte van iedere leerling een eerlijke verdeling gemaakt kan worden met betrekking tot interesse en reisafstand.
Wanneer een leerling nu haar eigen weg gaat zoeken, kan dit gevolgen hebben voor de overige leerlingen. De plaats die voor een andere leerling bedoeld was is dan bezet en doorkruist de plaatsingen van het stagebureau, die hier overigens zeer zorgvuldig in te werk gaat. Zou je dit initiatief toestaan, dan maak je de weg vrij voor andere leerlingen die ook niet helemaal gelukkig zijn om ook hun eigen gang te gaan. Natuurlijk slaagt een stagebureau er niet in om het vijfhonderd leerlingen helemaal naar de zin te maken, maar het streven is wel om aan alle leerlingen optimale kansen te kunnen bieden.
Dit overwegend was voor mij de reden om het eigen initiatief van deze leerling niet te belonen. Was ik misschien dan toch te bureaucratisch? U zegt het maar.
Wie van beide dames vandaag de meeste indruk opmij gemaakt heeft weet ik niet. De leerlinge die niet naar de haar toegewezen stageplaats was gegaan, maar geheel tegen alle regels in en zonder medeweten van school een eigen stageplaats geregeld had, of de leerlinge die na veel aandringen eindelijk met haar moeder op school verscheen en toen met de uitleg kwam niet zo maar een beetje depressief te zijn, maar echt voluit en daardoor tot niets kan komen.
Ach, na het verhaal van de leerling met een te veel? eigen initiatief gehoord te hebben, was het eigenlijk al wel duidelijk. Ze zag zelf ook wel in dat dit niet helemaal de juiste manier was. Ze accepteerde de door ons aangboden stageplaats en stapte enigszins opgelucht het kantoor uit, blij dat er verder geen sancties zouden zijn. Het depressieve meisje deed de belofte om nu echt naar de huisarts te stappen en via hem hulp voor zichzelf te vragen. Inschakeling van de leerlpichtambtenaar kan dan achterwege blijven. Ze zou op school komen als de huisarts dat ook beter voor haar achtte.
Sprankelend en veel pit tegenover futloos en moedeloos. Scherper kan de tegenstelling niet afgeschilderd worden. Ik hoop van ganser harte dat beide leerlingen hun evenwicht weer zullen vinden.
Het was weer een waar genoegen. Ook nu nog, terwijl ik bijna vierentwintig uur later bezig ben met het plegen van onderhoud aan mijn voeten. Twee flinke blaren aan de linkervoet, één aan de rechterkant van de grote teen, wel zo groot als een twee euromuntstuk en één die er ook wel mag wezen onder de kleine teen van diezelfde linker voet en twee blaren onder het eelt van de hak van de rechtervoet. De eerste twee blaren zijn wel te behandelen, de andere twee niet.
Het is lange tijd geleden dat ik een wandeltocht van bijna veertig kilometer gelopen heb, maar ik kan het, zij het met enig ongemak, dus nog wel. Gisteren was de Walddykrintocht. Deze wandeltocht wordt één keer in de vier jaar georganiseerd, is ruim zesendertig kilometer lang en met ruim tweeduizend deelnemers is zo'n dag een ware happening. Dit jaar was het met het mooie weer helemaal uit de kunst.
Vooraf meenden allerlei stemmetjes mij te moeten influisteren dat het beter was als ik dit jaar maar niet mee zou doen. Ik zou te weinig getraind hebben, te veel last hebben van ischiaspijnscheuten die de laatste dagen opeens weer aanwezig waren, te veel tuinwerkzaamheden hebben, kortom er waren genoeg redenen te bedenken om niet mee te doen.
P. en ik hadden zoiets van: En we starten wel! We zien wel waar het schip strandt. Maar het schip strandde niet. Na de start kwamen we al snel in een goed ritme met een lekker tempo. Juist voordat ik de algehele vermoeidheid te veel ging voelen of dat ik te veel last kreeg van al te pijnlijke voeten waren we bij de finish.
Onderweg was één van mijn mijmeringen, dat, toen ik zo'n twintig jaar geleden begonnen ben met het lange afstand lopen, dit mijn zelfvertrouwen zeker ten goede is gekomen. Elke stap die je zet doe je wel zelf en het geeft gewoon een lekker voldaan gevoel als de tocht volbracht is.
Niet alles in het leven gaat zo als je zou willen. Dat geldt dit jaar ook voor de stokrozen. Ik heb er alles aan gedaan, kippengrit aangebracht, slakkenkorrels gestrooid en honderden slakken verwijderd. maar wat ik ook deed, het wilde niet! Tot deze nazomer.Die bracht nog één steel met een bloem en een paar knoppen.
De kleur is mooi
maar het is zo weinig. Vanaf het terras is het nauwelijks te zien, maar als ik er even heen loop zie ik toch die ene bloem. Tevreden zijn met weinig is ook een kunst.
Ik kan het niet laten, even een update van de Brugmansia
Soms moet je gewoon alles even vergeten en kijken naar dat wat mooi is. Elk jaar weer geniet ik van deze kuipplanten, maar zo vol met bloemen als nu heb ik hem nog nooit gehad. Eerder deze zomer heeft de plant al wat bloemen gegeven, maar elk jaar, als ik met vakantie ga, komt hij in een dipje, hoe goed de oppas ook voor hem zorgt. Het wil nooit optimaal als ik er niet ben. Het kost me elk jaar, als ik van vakantie terug ben, even, om hem weer op peil te krijgen. Dit jaar, met de tegenvallende augustusmaand duurde het wel erg lang, maar het resultaat mag er nu zijn.
Opeens staat ze stil voor
het raam van haar ziel
en kijkt naar binnen
hetgeen wat ze ziet
is niet veel anders dan
donkerte en droefheid.
Met een zucht gekoppeld aan
dit kan zo niet blijven
treedt ze naar binnen
en gaat aan de slag.
Met een vleugje vastberadenheid
maakt ze een begin
door een vuurtje te creëren
waaraan ze zich kan warmen
En zie, heel langzaam ontstaat
er iets van een glimlach
op haar gelaat.
Ze raapt de moed bij elkaar
en met de hoop op betere tijden
sluit ze af
en vervolgt haar weg
De oude vrouw kijkt uit het raam en pinkt een traan weg. Hier had ze nooit rekening mee gehouden. Natuurlijk was het niet aan haar voorbij gegaan dat tegenwoordig verscheidene huwelijken op een echtscheiding uitlopen, maar dat gebeurde bij anderen. Het is nog maar een paar jaar geleden dat ze zelf hun vijftig jarig huwelijksfeest vierden met kinderen en kleinkinderen. Haar gezin was uitgegroeid tot een hele familie en het leek toen nog zo'n fijne hechte familie.
En opeens is daar een scheur in gekomen. Het is voor haar een inmens grote opgave om een keuze te moeten maken. Een schoondochter, die al bijna vijfentwintig jaar bij de familie hoort en moeder van haar kleinkinderen is, laat je niet zo maar vallen en wil ze ook geen pijn doen. Aan de andere kant wil ze ook open staan voor het geluk wat haar zoon heeft gevonden bij zijn vriendin, maar moet ze haar nu ook als een schoondochter beschouwen?
Ze wordt al moe als ze er aan denkt hoe moeizaam de verjaardagen in de toekomst zullen gaan verlopen. Ook doet het haar verdriet dat deze zoon nooit de vreugde zal beleven van het samen oud worden met degene waaraan je ooit trouw hebt beloofd, in voor- en in tegenspoed. Dat gevoel van bijna het hele leven al samen zijn zoals zij dat kent en waar zij zo van kan genieten. Zelfs als er lange tijd gezwegen wordt, zoals nu. "Het is wat", zucht de vrouw. "Zeg dat wel", is het antwoord van de oude man.
Tijden veranderen en niemand ontkomt er aan.
Sinds ik in het onderwijs zit, ik ga nu mijn eenentwintigste jaar in, heb ik twee maal per jaar een nieuwjaarsdag. Eén maal gewoon op 1 januari en éénmaal bij de start van het nieuwe schooljaar. Een heel nieuw schooljaar schoon, met nog geen enkele smet, ligt voor ons en voor we ons daar met ons allen op gaan storten is daarr eerst de centrale opening. Deze opening wordt door velen bezocht en het weerzien van elkaar heeft veel weg van een allerhartelijkst familiegebeuren, hoewel, met ruim driehonderd medewerkers zijn we dan wel een heel grote familie, maar toch. Door de jaren heen heb ik erg veel mensen leren kennen en met velen een band gekregen. Dat blijkt uit de vele handjes die geschud worden, knuffels die er over en weer gegeven worden en de gesprekjes die gestart worden om elkaar even bij te praten, kortom een hele gezellige happening.
Elk jaar wordt er geprobeerd om iets bijzonders van die openingsmorgen te maken. Naast de toespraak met de nodige peptalk die de vestigingsdirecteur houdt, wordt er elk jaar iets ter lering en vermaak aangeboden. We hebben al eens een keer een cabaretgroep gehad, een saaie lezing, een clownsact; vorig jaar zijn we met vijf bussen naar een acht kilometer verderop gelegen recreatiegebied gebracht en moesten we wandelend terug, ondertussen discussiërend over wat de betekenis kan zijn van een christelijke identiteit in een onderwijsinstituut.
Dit jaar had als thema: de relatie met de regio; de regio is blij met het ROC en het opleidingsinstituut is blij met de vele stageplaatsen die in de regio geboden worden. Om dat te benadrukken was er een toeristisch bezoek aan de stad georganiseerd. We werden met bussen naar de binnenstad gebracht alwaar we met gidsen een rondwandeling door de mooie oude stad gingen maken. Voor iedere groep was er ergens een bezoek aan een bezienswaardigheid gepland. Zo heeft onze groep de oude scheve toren beklommen. Met pramen werden we via de stadsgrachten weer naar school terug gebracht. Het was een spetterende openingsmorgen dit jaar. Daarna hebben we opgewekt onze eerste teamvergadering gehouden. De introductieweek kan van start. Het schooljaar kan beginnen.
In de afgelopen week kreeg ik te maken met twee uitersten in de emotionele sferen. Van de éne persoon kreeg ik te horen dat die persoon zeer op mij gesteld is, de woorden: "vergeet niet dat ik van je houd" klonken als muziek in mijn oren. Nog geen 24 uur later zei een ander persoon tegen mij: "Laat maar, wat mij betreft hoef ik je nooit meer te zien". Au, wat doet zo'n opmerking pijn en ik kan bijna niet om de gedachte heen dan dat die persoon mij enigszins moet haten.
Liefde en haat. Houden van en haten. Terwijl het woord liefde niet in een werkwoord omgezet kan worden is dat bij haat wel het geval. Op zich een feit waar ik nog nooit bij stil gestaan had. Haat, die emotie ben ik in mijn leven gelukkig nog niet zo vaak tegen gekomen. Het doet pijn, dat zonder meer. Het roept heel veel vragen bij mij op. Wat heb ik fout gedaan, hoe is het gekomen dat iemand zo over mij is gaan denken? Hoe had ik dat kunnen voorkomen? Kun je het voorkomen? Wat is mijn aandeel hierin? Ik moet het in ieder geval voor mijzelf een plekje geven. Ik wil er mee om kunnen gaan net zoals met de opmerking "vergeet niet dat ik van je houd". Dat is fijn om te horen, maar daarmee staat de wereld ook niet op zijn kop en stel ik mijzelf niet al die vragen. Waarom dan wel met zo'n negatieve opmerking. Ik ben daarom maar eens op onderzoek gegaan naar het fenomeen haat.
Bij Wikipeda kwam ik tegen dat haat wordt omschreven als een ervaren van een gevoel van afstoting en dat is precies hetgeen wat de persoon uit de eerste alinea mij liet weten. Van Dale beschrijft haat als een gevoel van diepe afkeer. Ik heb mij afgevraagd of ikzelf wel eens iemand gehaat heb. Mijn eerste gedachte was, nee, echt hartgrondig heb ik niemand gehaat, maar als ik goed nadenk is deze menselijke emotie mij toch ook niet geheel vreemd. Maar ik heb ook ervaren dat haat over kan gaan.
Groot was mijn verbazing toen ik ontdekte dat er een site is met allerlei spreuken en gezegdes waarin de haat is verwerkt. Ik besluit met een spreuk waarin ik hoop zie dat haat over kan gaan.
"Haat voedt zich evenals liefde met kleine dingen: alles kan er toe bijdragen. Zoals de beminde persoon niets kwaads kan doen, zo kan de gehate niets goeds doen".
Honoré de Balzac
Een paar weken geleden, toen ik nog vakantie had, deze is inmiddels met ingang van vandaag voorbij, beschreef ik hoe relaxed ik op een vrijdagavond naar het programma STERREN DANSEN OP HET IJS had gekeken. In een reactie las ik dat het zo jammer was dat er twee van die programma's waren die ongeveer op dezelfde leest geschoeid waren. Naast het SBS6-programma zou RTL-4 het programma Dancing On Ice hebben. Ik was toen slecht geinformeerd en ik reageerde heel stellig dat er toch echt alleen sprake was van een ijsdansshow op SBS6.
Inmiddels weet ik beter. Er zijn twee programma's die iets met sterren op het ijs doen en de programma's lijken als twee druppels water op elkaar. Wat nu? Ga ik ze nu beide volgen? Ik dacht het niet. Ik blijf SBS6 volgen. Dat is op vrijdagavond en die avond past mij beter. Ik ga zeker geen vergelijk maken waarom het ene programma leuker of aantrekkelijker zou zijn dan het andere. Het is voor mij een avondje heel makkelijk vertier en dat zal ik hard nodig hebben gezien de grote hoeveelheid werk die ik vandaag op mij af zag komen. Ik was helemaal vergeten hoeveel werk een mens op één dag kan/moet doen. Maar eerlijk is eerlijk, het geeft ook wel weer voldoening.
up date: ik heb genoten en mijn favoriet is Maud.
|
|
