CELESTE


Eindelijk is het er dan van gekomen. Ik heb een boek van de schrijfster Virginia Andrews gelezen. Om de één of andere reden kon ik er nooit toe komen om het boek: "Bloemen op zolder" te lezen. Vorige week zag ik het boek Celeste, deel 1 in de Celeste-serie van deze schrijfster in de bibliotheek liggen en dat boek heb ik meegenomen. Ik heb het inmiddels uit, maar ik denk niet dat ik deel 2 en deel 3 zal lezen. En Bloemen op zolder ook niet. Ik ben niet weg van het genre wat deze schrijfster hanteert. Het is wel spannend, dat wel, maar ik vind dat de hoofdpersoon zo nu en dan behoorlijk sadistische trekken vertoont, weliswaar voortkomend uit haar zieke brein, maar toch. Een kind dwingen iemand anders te worden, zijn (haar) hond afnemen, onder dwang te veel laten eten of juist het eten ontzeggen of het kind in een te heet bad plaats laten nemen, nee het gaat mij hier en daar te ver. Het kunnen dan best bestsellers zijn, maar voor mij hoeven ze niet geschreven en ook niet uitgebracht te worden.

hanscke | Dinsdag 29 Augustus 2006 - 10:44 pm | | Standaard | Negen reacties

VRIENDSCHAP


Even voor de liefhebbers. Rixte was het weekend bij ons. Ik was vorige week ook al een dag bij haar, maar de foto's die ik toen gemaakt heb waren wat wazig en dus niet geschikt om te plaatsen. Deze wel.

De vorige keer dat ze hier waren, was Rixte 's nachts een keer wakker geworden. Haar moeder heeft toen een kapitale fout gemaakt. Ze pakte de twee beren en met zware stem liet ze de grote beer vragen of Rixte ook zin had om met hen te spelen. Van slapen kwam die nacht niet veel meer terecht, want Rixte sloot onmiddellijk vriendschap met de beren. Toen Rixte dit weekend de beren in haar kinderstoel zag zitten was ze meteen dol enthousiast. Ze herkende de beren en was er volop mee in de weer. (Het zijn de AH beren van jaren geleden, ze hebben altijd ter versiering op het logeerbed gezeten) Bij het naar huis gaan moest ze huilen toen ze de beren los moest laten, maar ja de beren wonen nu eenmaal bij ons en dat moet ook maar zo blijven. We hebben haar even afgeleid en de beren buiten haar gezichtsveld gebracht.

Dit weekend heeft ze ook vriendschap gesloten met Sjors.

We leren hen wel dat Rixte niet aan Sjors mag komen en dat Sjors niet aan Rixte mag snuffelen. Rixte heeft nog wel ontzag voor Sjors, maar schrikt toch niet meer zo van hem als hij bij haar in de buurt komt. Voor Sjimmie de poes had ze vanaf het begin minder angst. Waarschijnlijk komt dat omdat de poes minder groot is dan de hond. Natuurlijk zullen we Rixte en Sjors nooit samen in de kamer laten zonder toezicht, want je weet maar nooit, maar voor Sjors is het fijn dat hij niet meer de hele dag vast hoeft te liggen.

hanscke | Zondag 27 Augustus 2006 - 10:29 pm | | Standaard | Twaalf reacties

HET WERKT


Gisteren heb ik de praktijkervaring die ik, dankzij nichtjelief had opgedaan, met succes toegepast. Ach, meisjes van dertien, een beetje slungelig, je weet (niet) hoe dat gaat, voor ze het in de gaten hebben staat er zo maar een kras van een ballpoint op de rugzijde van de bank. "Mijn moeder haalt dergelijke vlekken weg met Vanish oxi action gel" zo luidt haar commentaar nadat ze sorry heeft gezegd. Met weinig vertrouwen ga ik de ballpointstreep met het goedje te lijf en zie wat een wonder, de streep is inderdaad weg en het behandelde oppervlak is ook niet verkleurd.

Terug naar gisteren. Ik loop sinds ik van vakantie terug ben nog al eens met de geraniums te zeulen, omdat die planten er van de vele regen niet mooier op worden. Ik heb ze gisteren na de stortbui weer op het terras gezet omdat ik nu de hoop heb dat het eens een paar dagen wat minder regent. Toen ik daar mee klaar was prijkte er een grote rode vlek, afkomstig van een geranium, op mijn mooie gele shirtje. Ik weet dat die vlekken er in de was maar moeilijk uit gaan. Ach kom, dacht ik, een klein beetje van dat spul er op en maar eens kijken wat er gebeurt. Weg vlek, als sneeuw voor de zon, zo kan ik u verzekeren.  Merkwaardig goedje. Ooit heb ik eens een artikeltje geplaatst over de werking van de bleek. Ik heb er toen weinig reacties op gekregen. Dat snap ik nu. Die methode is niet meer van deze tijd.

hanscke | Zaterdag 26 Augustus 2006 - 12:52 pm | | Standaard | Vier reacties

WEL OF NIET


Nu de rust is weergekeerd, nichtjelief is naar huis en ja het was gezellig, het stripmuseum in Groningen is een aanrader en de DEpunten zijn ingewisseld voor 2 setjes Nijntjesbord, Nijntjesschaal en Nijntjesglas, voor beide kleinkinderen een setje, komt zo langzamerhand het besef bij mij boven dat de vakantie naar het einde toeloopt. Er is niet eens meer een volle week te gaan, want donderdag aanstaande word ik op een vergadering verwacht, maar ik weet nog steeds niet of ik daar wel heen ga. Die beslissing moet ik nog nemen, ik twijfel.

Zeven weken vakantie is een lange tijd, ik weet het. Velen zouden wensen dat zij ook zo'n lange tijd vakantie hadden en het is ook heerlijk. Ik zou het niet graag willen missen, maar heus, het is toch minder riant dan dat het op het eerste gezicht lijkt. Het is al een flink aantal jaren zo dat wij, de docenten gedurende het schooljaar onze extra weken vakantie terug moeten verdienen. Tegenwoordig rekent men niet meer in lesuren of in fe's, maar in klokuren. Een fulltimer is per schooljaar 1649 klokuren inzetbaar. Dit zijn 29 fe's. Voor de rekenaars onder ons, er wordt met 40 schoolweken gerekend, 1649 gedeeld door 40 is 41 en nog een klein beetje. In plaats van 38 uur werken wij dus 41 uur per week en daarmee maken wij 3 overuren per week. Voor parttimers geldt dezelfde rekenwijze. Zo verdient iedereen in een schooljaar drie weken vakantie terug. Alle taken, lessen, voorbereiding en correctie, vergaderingen, oudercontacten etc.zijn tegenwoordig in klokuren uitgedrukt en op deze manier wordt voor een ieder, parttimer of fulltimer vastgesteld voor hoeveel klokuren iemand ingezet moet worden.

Niets mis mee zou je zo zeggen, maar vorig jaar werd ik opeens geconfronteerd met het feit dat de afdelingsdirecteur, mijn directe baas dus, in de laatste vakantieweek op donderdag een vergadering uitschrijft voor opleidingscoördinatoren en teamvoorzitters. Vorig jaar heb ik daar geen gehoor aangegeven omdat ik nog niet thuis was. Dit jaar ben ik wel thuis maar ergens vind ik het niet helemaal eerlijk. En ik moet  elke week langer werken om deze lange vakantie te mogen hebben en vervolgens gaat men die vakantie inkorten door in de laatste week een vergadering te beleggen. Ik weet wel, het afgelopen jaar heb ik het ook wel eens zo geplooid, dat ik een dag vrij had, zodat ik naar mijn kleine piepmuisje kon en voor die plooiing kreeg ik ook de volledige medewerking en ja dan denk ik vóór wat hóórt wat, dus naar alle waarschijnlijkheid zal ik die vergadering wel bijwonen, maar helemaal eerlijk vind ik het niet.  Gelukkig is het nog niet zover. Ik heb nog een paar dagen.

hanscke | Donderdag 24 Augustus 2006 - 10:48 pm | | Standaard | Zes reacties

LOGEREN


Vandaag komt er een nichtje logeren. De dertienjarige dochter van een zus van P. Het schijnt voor kinderen tegenwoordig een must te zijn om uit logeren te gaan. Een paar jaar geleden is ze ook geweest en ik moet zeggen dat het toen allerplezierigst is verlopen. Heel anders dan toen ik zelf klein was, want daar gaan mijn gedachten altijd naar uit.

Zeven, acht jaar zal ik geweest zijn en ik mocht bij een twee jaar ouder nichtje in Eerbeek, 15 kilometer van Apeldoorn, blijven logeren. Zondag's avonds in bed, ik was die dag door mijn vader en moeder op de fiets gebracht, vond ik het kletsen wel heel erg gezellig, maar toch, ik voelde bij alles wat zij deed, dat het voor haar een vertrouwde omgeving was, maar voor mij niet. De volgende dag in het zwembad vond ik het maar gedeeltelijk leuk. Als nichtlief grapjes met haar vriendinnen maakte waar ik niets van begreep, voelde ik mij verloren en alleen. En dan het eten. Ik weet niet meer wat er gegeten werd, maar ik weet wel dat ik het niet lustte.

Op de dinsdagmorgen kwamen de waterlanders. Tante, nichtjelief en een paar buurvrouwen waren aan het boontjes afhalen. Ze hadden al een teil vol, want het was voor de weck. En toen ik dan uiteindelijk ook met een mesje op een stoel geplaatst werd, zodat ik kon meehelpen, brak er iets bij mij. Ik barstte in snikken uit.  Natuurlijk merkte ik dat ik niet zo snel was als mijn nichtje, zij had dat al veel vaker gedaan en natuurlijk kon ik niet meepraten in het dialect, waardoor het net leek of ik niets durfde te zeggen.

Oom en tante waren hele lieve mensen en toen ze zagen dat dit geen succes was, vroegen ze mij of ik liever naar huis wilde. Ik weet dat ik "ja" geknikt heb. Oom heeft mij achter op de brommerd gezet en weer naar huis gebracht. De bedoeling was dat ik een hele week zou blijven, ik had niet eens een halve week kunnen volbrengen. Echt aan mijn moeder uitleggen wat er nu in mij omgegaan was kon ik niet. Daar had ik toen de woorden nog niet voor. Ik merkte wel dat moeder het niet echt leuk vond. Ik ben dan ook altijd geplaagd met het feit dat ik last van heimwee heb.

En nu komt er dus zomaar, op eigen verzoek, een nichtje bij mij, haar tante. Ik vind het, net zoals een paar jaar geleden, opnieuw erg moedig van haar, want wat kent ze mij nu eigenlijk. Maar het avontuur lokt haar kennelijk. En ik, in de rol van tante? Ik heb al boodschappen gedaan, wat koek, snoep en frisdrank in huis gehaald en morgen gaan we gezellig naar Groningen. De DE punten inleveren en mijn plan is om met haar naar het stripmuseum te gaan. Het zal vast gezellig worden, althans dat is wel het streven.

hanscke | Dinsdag 22 Augustus 2006 - 3:38 pm | | Standaard | Elf reacties

ZEGELTJES


Deze week hoorde ik in een flard van een nieuwsbericht dat het sparen van zegeltjes in populariteit afneemt. Dit verbaast mij niet. Bijna elk zich zelfrespecterende winkel met een spaarsysteem maakt gebruik van een electronische kaartje. Het gevolg hiervan is overvolle portemonnees. Maar dit terzijde, want ik wil naar de zegeltjes. Omdat ik mij voorgenomen heb om in deze vakantie alle laden van de diverse kasten en bureaus eens aan een grondige inspectiebeurt te onderwerpen en te ontdoen van alle overbodige paperassen, dingen die even een plek moesten hebben, maar waarvan het nut niet direct vaststaat en de vele andere rommeltjes die als vanzelf in een lade terecht schijnen te komen, kwam ik naast dit alles dus ook zegeltjes in allerlei soorten en maten tegen. Volgeplakte zegelkaarten, losse zegeltjes, halfvolle zegelkaarten, stempelkaartjes, van alles. Bij nadere inspectie bleek dat sommige kaarten al lang niet meer inwisselbaar zijn, omdat de desbetreffende winkel niet meer bestaat. Dat gold gelukkig nog niet voor de shellzegeltjes, zo bleek vrijdagmiddag.

Vol trots liet ik P. de nieuwe indeling van de laden zien, met de aanprijzing dat als we er ons nu aan houden, dat wil zeggen: alle gebruiksaanwijzingen van apparaten in één lade, alle zegelboekjes, zegeltjes, spaaracties etc ook in één lade, afijn u snapt het al, niet alles meer door elkaar heen en zo viel het oog op de boekjes met shellzegeltjes. Door de jaren heen hebben wij boekje na boekje volgespaard, maar omdat mijn kast uitpuilt van de handdoeken, de kinderen ieder uit huis zijn gegaan met een goed gevulde doos handdoeken, bleven de boekjes de laatste jaren onaangeroerd liggen. P. pakte het stapeltje boekjes op en zei: "Hier moeten we ook eens wat mee doen". Ik had al wel eens een catalogus aangevraagd om te zien wat er allemaal gratis te verkrijgen was, maar op de één of andere manier kwam het er niet van om tot actie over te gaan.

Afgelopen vrijdag wel. Na het boodschappen doen zijn we even langs het tankstation gereden en hebben we ons laten informeren over de mogelijkheden. Naast de handdoeken en de cadeaus is er ook de mogelijkheid om contant geld voor de kaarten te krijgen. Ik weet dat de waarde van de cadeaus het dubbele is van het geld wat contant uitgekeerd wordt, maar we hebben toch voor het laatste gekozen. Het was een aardig bedrag waarvan je makkelijk met zijn tweeën uit eten zou kunen gaan. Iedereen doet altijd wat lacherig over die zegeltjes, maar mijn slogan is altijd geweest: sparen die zegeltjes, echt het geld ligt voor het oprapen, het  ligt  op straat in de la. Jammer dat dit steeds meer verleden tijd gaat worden. Het likken is onsmakelijk, maar het had toch wel wat.

hanscke | Zondag 20 Augustus 2006 - 3:22 pm | | Standaard | Elf reacties

IJSDANSEN


Ik geef het toe, ik was zeer sceptisch ten opzichte van het programma  STERREN DANSEN OP HET IJS. Natuurlijk, het is SBS, het moet vooral een stapje verder gaan dan we al gezien hebben bij het programma "dancing with the stars" zo was mijn gedachte. Ook de publiciteit over de gekneusde ribben, het geheugenverlies etc. droeg er niet toe bij dat ik dacht van yep dat ga ik dan maar eens kijken. Nee, het was meer omdat ik even niet zoveel anders te doen had, geen zin in lezen had, helemaal geen zin in bloggen, en zo installeerde ik mij met breiwerkje en geen verwachtingen voor de buis. OT: dit was voor het eerst dat ik de tv aanzette sinds ik terug ben van vakantie.

En toen ben ik gaan kijken. Hein Vergeer moest als eerste, maar dat kon me nog niet zo boeien en het optreden van Klaas de politievoorlichter vond ik ook nog niet zo spetterend, maar hoe meer sterren er optraden hoe enthousiaster ik werd. Leontien van Moorsel was aardig om te zien, Annemarie Thomas was heel goed, "onze" Maud van Idols stal de show en Jodi Bernal liet zien ergens voor te kunnen gaan. Ik ben om. Ik vond het errug leuk en ik ben zeker van plan dit spektakel te gaan volgen al ware het winter.

hanscke | Zaterdag 19 Augustus 2006 - 09:18 am | | Standaard | Zeven reacties

FOTOPRET


Na elke vakantie is er de fotopret. Dat was zo en dat zal ook wel zo blijven, maar het is nu wel anders. Dit jaar is er geen sprake meer van: snel de fotorolletjes wegbrengen naar de Blokker, het Kruitvat of iets van dien aard, (de echte fotograaf lieten we al een flink aantal jaren links liggen) om thuis te kunnen zien wat we in de vakantieweken wel niet allemaal gezien hadden. Uit puur ongeduld hebben we, toen we nog wel naar de fotograaf gingen, weleens gebruik gemaakt van de dure één-uur service.

We hebben dit jaar alleen nog maar digitale foto's gemaakt en bij thuiskomst was er zelfs niet eens de drang om alles zo snel mogelijk op de computer te zetten. De meeste foto's waren namelijk al gedownload, omdat ik mijn pas aangeschafte laptop, lapje genaamd, had meegenomen.  De meeste foto's hebben we tijdens de vakantie al gezien. Einde fotopret?

Nee hoor, helemaal niet. Alleen moderniseer ik mijn liefhebberij. Ik laat de foto's echt niet meer afdrukken, maar ik maak een digitaal album waarin een selectie van de mooiste opnames geplaatst gaan worden. Ik ben er al een paar avonden mee bezig geweest en ik moet zeggen dat ik hier net zo veel plezier in heb als toen ik het op de ouderwetse plakmanier deed. Er zijn zelfs twee voordelen. Het ene voordeel is dat ik geen vieze kleefhanden meer krijg en het andere voordeel is dat ik foto's in rubrieken kan onderbrengen,  zonder dat ik de chronologische volgorde van de vakantie kwijt raak, omdat ik de reportages zoals die gemaakt zijn ook nog even laat voortbestaan. Bovendien kan een foto meerdere keren gebruikt worden. De tweede foto komt zeker ook in de nog aan te leggen rubriek: insekten

Dit zijn de ruige bergen waarin wij diverse tochten gemaakt hebben. De wijdsheid, de rotspartijen, de uitzichten, het was groots. Elke tocht geeft weer andere beelden en soms voel je je tussen en in die bergen maar nietig en klein.
Naast het indrukwekkende grootse is er ook heel veel kleins te zien. Ik heb geen idee hoe de naam luidt, maar P. en ik hebben vol bewondering naar de verrichtingen van dit insekt staan kijken. Hij of zij liet zich heel makkelijk fotograferen. Ik heb één opname waarbij het kopje heel veel weg heeft van een piepklein hoofdje van een engeltje. Ik ga het in de komende tijd eens proberen te tekenen.

hanscke | Donderdag 17 Augustus 2006 - 9:16 pm | | Standaard | Vijf reacties

KWARTETTEN


Vandaag berichtte de nieuwsdienst een aantal malen dat Faas Wilkes op tweeëntachtig jarige leeftijd is overleden. Opeens komen er bij mij een aantal andere namen boven drijven. Bep Bakhuys, Abe Lenstra, maar ook de namen van de wielrijders Arie van Vliet, Jan Derks, Gerard Schulte van de wielerrenbaan, de schaatsers Piet Keyzer, Jeen van de Berg en Jaap Eden, Kees Broekhuizen en de turner Klaas Boot.

Nee, ik ben nooit getuige geweest van een sportprestatie van één van deze mensen. Daar ben ik te jong voor. (Heerlijk om dat nog eens te kunnen zeggen want dat komt steeds minder vaak voor). Nee ik ken deze mensen, nou ja de namen van deze sportlieden, ergens anders van.

Mijn vriendinnetje Magda had eindjaren vijftig een kwartetspel met allemaal beroemde sportmensen uit de beginjaren vijftig. Ik zie de foto's van deze mannen nog voor me. Vooral de foto's van de turners intrigeerden mij. Als tien, elfjarige vond ik die mannen in dat sporttenue er maar raar uitzien. Het leek wel op de lange onderbroek die mijn vader 's winters droeg en ik vond het altijd maar heel vreemd om hem daarin te zien lopen. Hem in lange onderbroek zien mocht wel, in een korte onderbroek mocht niet.

Vandaag was ik weer heel even tien jaar en speelde ik een spelletje kwartet bij mijn jeugdvriendinnetje in hun kamer. Het was alsof ik de warmte van de kolenhaard kon voelen, het pluche tafelkleed kon voelen en de rode kleuren kon zien en de geuren verbonden aan die tijd, draadjesvlees of soep, kon ruiken. Eind jaren vijftig, begin jaren zestig, zo lang geleden en toch zo dichtbij te halen. Ik heb me nooit geraliseerd dat deze mensen generatiegenoten van mijn vader zijn. Ik moet binnenkort maar weer eens met mijn vader wat herinneringen ophalen. Het kan nog.

 

 

hanscke | Dinsdag 15 Augustus 2006 - 9:44 pm | | Standaard | Zeven reacties

EEN GEGEVEN PAARD?


Niets kan mijn evenwicht meer verstoren dan een apparaat wat het niet doet. Ik kan daar absoluut niet tegen. Dingen moeten het gewoon doen. Toen mijn telefoon tijdens de vakantie de tekst "contact service" liet zien, heb ik dan ook heel wat reserves aan moeten spreken om mij niet uit het veld te laten slaan. Moedig en met opgeheven hoofde heb ik deze tegenslag ruim tien dagen ondergaan, enigszins geholpen door P. die zijn mobieltje met een groots gebaar aan mij afstond door er mijn SIMkaart in te plaatsen. (zijn telefoon is trouwens een afdankertje van mij, maar dat terzijde).

Vorig jaar had ik een grandioos aanbod van de provider gekregen. Ik kon óf een ander abonnement nemen óf gratis een nieuw mobieltje aanschaffen. Ik koos voor het laatste. Het werd een Nokia met camera. Het heeft me dagen gekost om te leren omgaan met dat apparaat, maar uiteindelijk was ik er behoorlijk mee in mijn sas. Zaterdag toog ik naar de plaatselijke phonehouse om uit te vinden wat er mogelijk was. Niets. Het apparaat was rechtstreeks door de provider geleverd en daar moest ik mij verder mee verstaan. Na enig uitzoeken bleek dat ik het toestel al veertien maanden in mijn bezit had. De garantie is echter na een jaar verlopen en is er geen verhaal meer mogelijk.

Er moest dus voor eigen rekening een nieuwe gekocht worden. Alleen ik wilde niet eenzelfde Nokia maar dan zonder camera. Dat voelde teveel als een stap terug doen, vond ik. Ik koos dus voor een andere. De kleine Samsung leek me wel wat. Na een avond studie ken ik nu alle toeters en bellen van dit apparaat en hij oogt ook echt leuk maar het bereik is erg slecht zo is in de afgelopen dagen gebleken. De kwaliteit is vergelijkbaar met de mobiel die P. nu weer in gebruik heeft genomen. Ik denk dat ik hem toch maar moet ruilen voor de Nokia zonder camera. De provider heeft me maar mooi opgezadeld met een cadeau waar nogal wat kosten uit voortvloeien en dan moet ik mij ook nog tevreden stellen met een speeltje die veel minder leuk is. Achteraf had ik, denk ik, dat cadeau liever niet gehad willen hebben.

Update: De Samsung is inmiddels omgeruild voor een Nokia zonder camera

hanscke | Maandag 14 Augustus 2006 - 1:38 pm | | Standaard | Vier reacties

EN TOEN


En dan komt onvermijdelijk het moment dat ik mij afvraag: "En toen?". Dat is het moment dat ik (bijna) klaar ben met alle beslommeringen die de thuiskomst na een vakantie nu een maal met zich meebrengt. Het woordje "toen" verwijst in dit geval niet naar het verleden, maar is juist toekomstgericht. De draad van het gewone leven dient weer opgepakt te worden. Even je draai weer vinden. Misschien dat ik met het ouder worden toch wat rustiger word. Alles, de was, de tuin, de caravan, hoeft niet meer in één dag klaar.

Ik kan mij de jaren wel herinneren dat ik het gevoel had in een groot gat te vallen als alles kant en klaar was. Daar zal ik dit jaar geen last van hebben. Ik doe rustig aan. De was is weliswaar klaar, maar met de tuin maak ik dit jaar niet zo'n haast. Elke dag een stukje. Zo zal ik ook omgaan met het lezen van de logjes van iedereen. Elke dag een paar. En zo glijd ik dan vanzelf weer het gewone leven binnen. Nou ja, gewoon, ik ben nog bijna drie weken vrij en die wil ik op een aangename manier, zonder te veel van mijzelf te moeten, doorbrengen. 

hanscke | Zondag 13 Augustus 2006 - 1:27 pm | | Standaard | Drie reacties

THUIS


Ik ben na drie volle weken weggeweest te zijn weer thuis. In die afgelopen weken heb ik een paar keer geprobeerd vanuit Daar een stukje op mijn site plaatsen. Dat is niet altijd even succesvol verlopen. Eén stukje is niet zichtbaar geplaatst, maar staat bij mij wel in de index genoemd. Ra ra hoe dat kan? en het laatste stukje is onbedoeld twee maal gepubliceerd. De komende dagen ga ik wel eens herstelwerkzaamheden verrichten. Ik volsta nu even om het onzichtbare artikeltje alsnog zichtbaar te plaatsen. Je schrijft ten slotte iets niet voor niets ook al heb je dan vakantie. Het is een korte impressie over het verloop.


RUSTPUNT

Ik ben op een punt van de vakantie aangekomen, waarvan ik mij iedere keer weer voorneem om een volgende vakantie vooral vanaf dit punt te starten. Nee het is natuurlijk nog niet het eindpunt, maar wel het punt waarbij ik van mijzelf niet veel meer hoef. Het punt waarbij de onrust en de planning wegvalt van wat ik allemaal nog zou willen zien, doen of ervaren. Er komt dan een rust in mij wat ik als zeer plezierig ervaar. Het is net of ik het mij dan kan permitteren om tijd met niets te verdoen.
In het begin van de vakantie heb ik altijd nog zoiets van: ik wil waar voor mijn geld. Ik ben hier nu dus ik wil veel kaiken en zien, want je weet maar nooit wanneer je hier weer komt, dus meenemen en benutten die dag. Maar als ik dan de zoveelste wandeltocht met de vele uitzichten(overigens iedere keer wel mooi hoor) gelopen heb en voor de  zesde keer een middeleeuwse dorpje (bijvoorbeeld la Bégude-de-Mazenc, Bourdeaux en Chatillon-en-Diois; het  was zeker de moeite van het bekijken waard) doorgeslenterd heb en ik mij ingeleefd heb hoe het leven in die tijd eruit gezien zou hebben, dan komt de rust. Boven een boek zitten mijmeren, of met een borduurwerkje in de hand in de verte naar niets zitten staren worden dan mijn bezigheden. Heerlijk. Ik ga er nog even van genieten. Zelfs nu het regent en we heel gezellig in de caravan verblijven.


Uiteindelijk hebben we maar een halve dag miezerregen gehad, niet te vergelijken met het waterballet waarop we vandaag bij het binnenrijden getrakteerd werden. Het was een fijne tijd waar ik met plezier op terug kijk.

hanscke | Vrijdag 11 Augustus 2006 - 10:16 pm | | Standaard | Twee reacties

DAG DIE

Ik heb Die gezien. Die en de verre omgeving, Diois genaamd. Het was er grandioos. Ik heb genoten van het mooie weer, de prachtige wandeltochten, maar ook van de autoritten door het berglandschap met de vele prachtige uitzichten, de mooie middeleeuwse dorpjes, de lavendel en de zonnebloemen die in de eerste week nog volop bloeiden en de rust. Maar er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. De tijd van gaan is weer gekomen. Wij vertrekken dus weer naar DAAR waar onze thuishaven is.

hanscke | Woensdag 09 Augustus 2006 - 12:33 pm | | Standaard | Vier reacties