De elf gedetineerden die bij de Schipholbrand zijn omgekomen blijven op de een of andere manier mijn gedachten bezighouden. Ik ben er nog niet klaar mee. Ik probeer me toch enigszins te verplaatsen in hen, maar ook in hun familie. Eerst mislukt in hun missie, daarna opgepakt en toen gestikt of verbrand. Hun missie, ik weet het, strookte niet met de algemene wetgeving van Nederland. Ik sympathiseer ook niet met bolletjesslikkers, evenmin met gelukszoekers of andere praktijken die niet door de beugel kunnen, maar het zijn wel mensen en ergens zijn er misschien wel anderen die van deze mensen gehouden hebben! Schokkend vond ik het fragment in een journaal waarin een vriendin, een geliefde van een Oekraiener, haar grenzeloze verdriet, maar ook haar woede liet zien. De leegte die hij, haar vriend, nalaat. Ze hadden elkaar leren kennen toen ze samen illegaal op een champignonkwekerij werkten, ze waren verliefd op elkaar geworden en ze hadden geprobeerd te leven totdat, ja tot wanneer eigenlijk, want een leven in de illegaliteit is risicovol en onzeker met de kans opgepakt te worden. Na die verschrikkelijke aanhouding is er dan opeens een heel abrupt en definitief einde gekomen. Voor hem, voor haar maar ook voor die andere tien en hun familie. Voor deze mensen, de achterblijvende familie is er geen hulp in de vorm van blijken van medeleven door bijvoorbeeld het leggen van bloemen, het houden van een stille tocht, zo gewoon bij andere heel ingrijpende gebeurtenissen. Gistermiddag hoorde ik op de radio dat er 200 mensen bij de herdenking aanwezig waren geweest. Vandaag zocht ik in de krant naar een artikeltje over deze herdenking, tevergeefs. Tijdens het surfen op het internet kwam ik onderstaand fragment tegen. Ik voldoe aan mijn behoefte om enige aandacht voor deze trieste gebeurtenis te vragen. Uit piëteit heb ik even de muziek uitgeschakeld.
Wakes
Voor de slachtoffers van de brand in het cellencomplex op Schiphol worden zondag en maandag wakes gehouden. Bij het detentiecentrum op Schiphol houdt de wakegroep grensgevangenis Amsterdam-detentie Schiphol zondagmiddag vanaf twee uur een herdenking. Woordvoerders van de wakegroep en de Europese Organisatie ter bescherming van de Rechtspositie van Gedetineerden Eorg hebben dat vrijdag meegedeeld.
Maandag om 12.00 uur houden alle gedetineerden in de Nederlandse gevangenissen een minuut stilte. Gedetineerden en personeel van de inrichting in Heerhugowaard hebben vrijdag al een minuut stilte gehouden.
Vrijdag was ik even op familiebezoek in Amsterdam. Normaal een ritje van iets meer dan anderhalf uur, maar vanmiddag had ik bijna drie en een half uur nodig. Het was nog vroeg, ver voor de spits, toen ik in een file terecht kwam. Ik weet het, ook al kom ik het gelukkig niet dagelijks tegen, een file kost flink wat tijd. Met stapvoets rijden worden nu eenmaal niet veel kilometers per uur gemaakt.
En dat was het nu net. Er werden die middag helemaal geen kilometers gemaakt. Men reed niet! Geen meter. En wat mensen dan allemaal gaan doen om toch die tijd productief te maken. Natuurlijk werden er eerst en masse de noodzakelijke telefoontjes gepleegd, maar toen dat klaar was, toen werd men toch creatief!
Automatten werden tegen de vangrail uitgeklopt, oliepeilen werden gecontroleerd en waar nodig bijgevuld, spiegels werden vastgedraaid, kortom er was genoeg tijd voor klein onderhoud voor zover nodig.
Verschillende medepassagiers zochten het meer in de sportieve hoek. Zij kozen er voor om in het mooie weer een ferme wandeling te maken, met of zonder hond, en daarvoor kregen ze alle gelegenheid, want de file was ruim acht kilometer lang! (voor de geinteresseerden, ver voor Wieringerwerf-Afsluitdijk)
De automobilisten die solo waren, geen onderhoud hoefden te plegen en geen boek of puzzelboekje bij zich hadden, gaven zich over aan de social talk. Staat men bij een bushalte zwijgend bij elkaar, in een stilstaande file is dat allerminst het geval. Er was zeker een gevoel van saamhorigheid waar te nemen en het geheel was bijna gezellig te noemen. Gek toch, dat zoveel mensen een hekel aan de file hebben......
Tijdens een vakantie besteed ik meestal een of meerdere dagen aan bijscholing. Al snel nadat dochterlief en haar piepmuis vertrokken waren, wist ik het, mede geholpen door een folder van een warenhuis die dezelfde naam draagt als een beroemd columnist. Bij de Blokkert, zo noemen wij die winkel bij ons thuis, waren er hele goedkope MP3spelers in de aanbieding. Ik was zo langzamerhand toch wel heel nieuwsgierig geworden naar de werking van die dingen, want verscheidene leerlingen hebben zo'n ding om hun nek hangen.
Ik toog met folder en al opgewekt naar de Blokkert. In de winkel zelf waren ze nergens te bekennen, maar toen ik er bij de infobalie om vroeg, werd er heel vlot een uit het magazijn gehaald, zelfs de juiste kleur, die ik had mogen kiezen, was nog voorradig.
Thuisgekomen ging ik dapper aan tafel zitten met de bedoeling het apparaatje zelf operationeel te maken, maar helaas, wat ik ook probeerde, ik kreeg geen blauw schermpje met allerlei tekens, dus kon ik niet verder. Toen P. thuis kwam zag hij de MP3speler op tafel liggen en vriendelijk informeerde hij welke muziek ik er opgezet had. Niets, stamelde ik, ik ben weer te dom voor dit soort dingen, ik schijn niets zelf te kunnen. Echt heel goed voor mijn zelfvertrouwen, mopperde ik verder, terwijl P. het apparaatje eens bekeek. P. mompelde, de batterij zit er goed in, hij zou het toch moeten doen en ondertussen maakte hij een verbinding met de computer. Het apparaatje werd wel door de computer herkend, maar werkte niet. Wat kon er mis zijn?
Juist, goed geraden, de batterij was leeg. Dus het lag niet aan jou, zei P, maar ik ga nu wel even naar de Blokkert toe ze vertellen dat dit geen afleveren is. Laten ze die zooi dan eerst even controleren en al mopperend vertrok hij.
Met de nieuwe batterij was het MP3spelertje al heel snel gebruiksklaar. 's Avonds had ik een aantal nummers (helaas het nieuwe nummer van Madonna nog niet) op mijn nieuwe speeltje en natuurlijk wil je dat dan ook afspelen. Ik installeerde mij in een lekkere stoel, nam mijn breiwerkje ter hand en luisteren maar, totdat... de muziek midden in een nummer ophield. Wat zou er nu weer mis kunnen zijn? P. was er dit keer snel achter. De batterij was dopleeg. Als vervanging van de vorige lege batterij had P. nu een halfvolle batterij meegekregen. Als dat geen sevice is! Zou je ze niet??????
Het kleine kind
kind van zijn kleinkind
vertedert de oude man
en doet hem terugblikken
op het begin van zijn eigen leven
zich daarbij afvragend
was mijn moeder
ook zo blij met mij?
hannah
De herfst heeft nu toch echt zijn intrede gedaan en bij de herfst horen ook paddestoelen. Omdat de krant in haar bijlages de seizoenen volgt, was er in de weekendbijlage een heel artikel over dit onderwerp opgenomen, met in de kop de tekst SMULLEN VAN EEN HEKSENBOLEET.
Daar ik toch enige affiniteit met heksen heb, trekt zo'n artikel onmiddellijk mijn aandacht. Al is het alleen maar omdat het woord heks gebruikt wordt. Heksenboleten zijn naast de cantharellen en eekhoorntjesbrood eetbare paddestoelen en er zijn mensen die op pad gaan om deze paddestoelen te oogsten. Voor eigen gebruik, maar ook om grote hoeveelheden door te verkopen aan restaurants. In Nederland geldt geen wettelijk plukverbod, maar echt blij is men niet met de plukkers.
Als paddestoelen op grote schaal geplukt gaan worden verstoort dit de natuur. Paddestoelen zijn een belangrijke voedselbron voor allerlei dieren in het bos. Boswachters treden dan ook op als zij constateren dat er paddestoelen geplukt zijn. Bij een grote oogst volgt in beslag name.
Dat is echter niet het enige risico wat de plukker loopt, want veel eetbare paddestoelen hebben dubbelgangers die absoluut niet eetbaar zijn en een vergiftiging veroorzaken. De dubbelganger van de heksenboleet is de netsteligeheksenboleet. Op de foto's hieronder is wel goed het verschil te zien. En ja, de mooie fiere paddestoel is de eetbare heksenboleet, de niet zo aantrekkelijk uitziende paddestoelen zijn dus de netsteligeheksenboleten en daar word je ziek van.
Goed, dit alles weet ik dan maar weer. Maar naast de opgedane kennis komt de volgende vraag bij mij naar boven. Zou dit ook voor heksen gelden? Heksen met goede bedoelingen en heksen waar je ziek van wordt als je met hen in aanraking komt? Als ik ooit heks word wil ik de uitstraling hebben, vergelijkbaar met de heksenboleet.
Ze waren weer in het nieuws, de uit Zutphen afkomstige dames van de rode hoeden en de paarse jurken. Ze waren vanmiddag te horen in het radioprogramma SPIJKERS MET KOPPEN. Onmiddellijk dacht ik terug aan het artikeltje wat ik hieraan gewijd had. Dat dateert nog uit het prille begin van mijn weblogavontuur. De dames zoeken dus nog steeds de publiciteit, voor mij een goede reden om het artikeltje van stal te halen.
Het is toch wel een kunst om steeds een bericht op de site te plaatsen waarvan ik denk, ja dat is wel aardig om te lezen. Ikzelf hoef niet altijd het onderwerp te zijn maar, wel iets wat mij opvalt of wat mij interesseert. Het liefst moet het dan ook nog iets origineels zijn. Ik dacht iets gevonden te hebben. Ik las in onze provinciale krant iets over rode hoeden en paarse jurken. Een miljoen vijftigplus-vrouwen, afkomstig uit 26 landen schijnen lid te zijn van de Red Hat Society. De doelstelling van deze club luidt: Geniet elke derde vrijdag van de maand extra van het leven en om dat luister bij te zetten dragen de vrouwen dan een rode hoed en een paarse jurk. Eigenlijk een beetje uit rebellie, want vroeger werd er gezegd dat die kleuren vloekten. Een beetje achterhaald denk ik, want enkele jaren geleden heb ik toch veelvuldig een rode broek, een paarse trui en een paarse bodywarmer gedragen, warm aanbevolen door een verkoopster van een redelijk toonaangevende winkel. Sinds de rock and roll, de punk en andere modegolven is dacht ik alles (op zijn tijd) geoorloofd. Terug naar de Red Hat Society. Ik tik de woorden in de zoekmachine. Het blijkt dat op 1 maart iemand hierover al een artikeltje op zijn of haar weblog geplaatst heeft, dus echt origineel ben ik niet. Maar ja, wat wil je, ik heb pas op zarerdag 12 maart in onze krant hierover iets te lezen gekregen. Voor mij is het dus wel nieuw en origineel en ik hoop voor de meelezers ook. Ik ben niet een echte site van deze club tegengekomen, maar ik zal nog wel eens goed zoeken. Of ik lid ga worden van deze club? Ik dacht het niet.
Voor de laatste keer die avond gaat de zoemer. De vierde avond van de bridgecompetitie van deze winter is voorbij. Nu begint het leukste? deel van de avond. Eindelijk een glas wijn en wachten op de uitslag, ondertussen even bijpratend met diverse vrienden en bekenden.
Na een half uur is het zover. De wedstrijdleider pakt de microfoon en kondigt aan de uitslagen bekend te gaan maken, te beginnen met de laagst gekwalificeerde lijn, de D-lijn. Plaats 16, paar X met zoveel %, wat inherent is aan het behaalde aantal punten.
De opsomming gaat verder. De spanning stijgt. Plaats 3, en onze namen, die van P. en mij worden nog steeds niet genoemd. En dan plaats 1, met de namen van P. en mij. De hoogste score van de avond. Ik reageer met ongeloof en een indianen kreet ontsnapt uit mijn keel. Eindelijk, na vele competitieavonden als laatste geeindigd te zijn, zijn we er weer eens in gelaagd om als eerste te eindigen.
Ik word met hier en daar een sst. tot stilte gemaand. De uitslag van de hogere lijnen moet ten slotte ook nog bekend gemaakt worden. Even later verlaat ik in een roes de zaal. Heerlijk, het is eens weer gelukt denk ik voldaan. Ik kan toch een heel klein beetje bridgen.
Toch zal ik nog veel moeten leren. Het incasseren van een overwinning bijvoorbeeld, want een indianenkreet op een bridgeavond? Nee dat is niet gepast. Dat is mij wel duidelijk geworden.
Ze zit voorover gebogen aan tafel en bestudeert zeer intens de inhoud van een klein boekje. Ze heeft een potlood in haar hand en een gummetje ligt onder handbereik. Een blik in het boekje laat zien dat een pagina verdeeld is in hokjes met hier en daar de invulling van een getal.
Na enige tijd beweegt de hand en wordt er een nieuw getal in het boekje ingevuld. Met het potlood worden denkbeeldige lijnen getrokken, ze schudt haar hoofd, slaakt een diepe zucht en gumt het getal weer uit. Zo af en toe is er een heftig ja knikken met het hoofd en wordt er weer een getal ingevuld. Dan verschijnt er een grote glimlach om haar mond om direct daarna weer plaats te maken voor diep nadenken.
Na lange tijd kijkt ze op de klok, staat op van tafel en legt het boekje weg. Nee, nog niet alle hokjes zijn ingevuld, de puzzel is nog niet af. Die Sudokuspeelster is dus geen autistische nerd. Ze is er niet in geslaagd om zo'n puzzel in vijf minuten op te lossen want dan pas zou ze aardig richting die aanduiding gaan als ik de krant mag geloven.
Gelukkig maar, dat ze er niet in slaagde, want die vrouw ben ik!
De kinderboekenweek loopt ten einde en gezien mijn "logo" wil ik, zij het op de valreep, er toch enige aandacht aan schenken. Het onderwerp van deze kinderboekenweek, DE TOVERACADEMIE, BOEKEN VOL MAGIE heeft nogal wat stof doen opwaaien, omdat mensen met een christelijke achtergrond dit thema ongepast vonden. In sommige gevallen is het thema omgebogen naar "wonderen", maar verschillende christelijke basisscholen hebben er voor gekozen om dit jaar de kinderboekenweek maar over te slaan door er geen aandacht aan te besteden.
Tijdens de begeleidingsuren van mijn 2e jaarsleerlingen OA (onderwijsassistent) kwam deze tweedeling heel scherp naar voren. De leerlingen die stage lopen op een openbare school vertelden vol enthousiasme over allerlei activiteiten die verband hielden met toveren en magie. Toverspreuken moesten bedacht en onthouden worden tot de volgende morgen, er werden heksendrankjes gebrouwen, er werd geplakt met glitters, kortom het hele weekprogramma was afgestemd op het thema.
Voor de leerlingen die stage lopen op een christelijke school was het een gewone week. Een christelijke school had nog een beetje aandacht aan de boekenweek willen schenken, maar een boze brief van een ouder had tot gevolg dat ook die activiteit is geschrapt.
Ik vraag mijzelf af of ik het jammer vind, dat "men" dit onderwerp als thema heeft gekozen. Wel als ik zie, dat het doel, kinderen stimuleren om te lezen, hierdoor bij een bepaalde bevolkingsgroep niet gehaald wordt. Is "men" gewoon aan dit feit voorbij gegaan of heeft "men" deze weerstand onderschat? Weet "men" niet dat de boeken van Harry Potter in nogal wat christelijke gezinnen verboden lectuur is.
Zelf heb ik niets op het thema tegen, maar ik begrijp nu wel waarom ik zo laat in mijn leven belangstelling voor heksen heb gekregen. Alhoewel, mij is niet de heks uit Hans en Grietje onthouden. Haar mocht ik in volle glorie aanschouwen door middel van de toverlantaarn. Een boze oude vrouw. Mij is toen niet verteld dat er ook mooie jonge heksen bestaan. Daar ben ik pas veel later achter gekomen.
Zo langzamerhand is dit nieuwe cyberhuisje comfortabel, aantrekkelijk en goed bewoonbaar, lees: bestuurbaar, geworden. Ik moet zeggen dat ik er heel veel wijzer door ben geworden. Naast hoe ik te weten ben gekomen wat de werking van allerlei knoppen is, heb ik nu ook enige kennis over waar en hoe ik het een en ander naar mijn smaak kan veranderen, kortom ik voel mij gesetteld, thuis dus. De komende tijd zal er hier en daar nog wel eens een accessoire aan toegevoegd worden, maar daar moet ik gewoon even tegen aan lopen. Ik wil de verhuizer, de behanger, de schilder en de timmerman vanaf deze plaats heel hartelijk bedanken voor de hulp die ik van hen heb gekregen.
Mijn functienaam
Vandaag kreeg ik een geboortekaartje van WELGELEGHEN, de virtuele stad voor het (V)MBO en ik weet niet of ik er wel echt blij mee kan zijn. Het onderwijs zal steeds meer op de digitale toer gaan en dat brengt nogal wat veranderingen met zich mee. Zo zullen docenten in de toekomst niet meer aangeduid worden als docent(e), nee de term wordt coach. Daar heb ik grote moeite mee, want een vrouwelijke uitdrukking voor coach bestaat er niet.
Lang geleden, toen ik nog feministe was, zat ik daar niet mee. Ik vond dat timmerman best gebruikt kon worden voor mannen en vrouwen, want timmermens was zo'n vreemd woord. Weg met dat onderscheid, timmerman m/v moest het worden. Maar nu ik het feminisme al lang voorbij ben, hecht ik er weer aan om aanduidingen te hebben waarbij je kunt afleiden of het om een mijnheer of een mevrouw gaat. Bovendien, er zijn heel veel vrouwelijke docenten en maar heel weinig timmervrouwen. Dat pleit er toch sterk voor om een vrouwelijke variant voor coach te gaan bedenken. Suggesties welkom!
Vandaag was ik echt even helemaal praktizerend oma. Ik had een vrije dag geregeld. Oh wonder, dat kan tegenwoordig in het onderwijs. Brengt het nieuwe systeem toch wat goeds met zich mee. (Later meer daarover). Maar het is wel een zware werkdag. Om acht uur zat ik in de auto, want het is twee en een half uur rijden naar Den Haag. En dan; het is echt prachtig om te zien hoe belangrijk mijn kind, nu zelf moeder, voor haar kind is en hoe het kind mij nog als een vreemde ervaart. Geen herkenbare geur, een stem die ze niet kent, maar op zo'n dag wennen we wel aan elkaar. Aan het einde van de dag schonk Rixte mij toch menig lachje.
EEN OORVERDOVENDE STILTE
Vanmiddag, na mijn thuiskomst, ging ik geheel tegen mijn gewoonte in, eerst de krant even lezen in plaats van eerst de dagelijkse huishoudelijke karweitjes snel en plichtmatig af te raffelen. En toen gebeurde het, het werd stil, doodstil in huis. Geen radiogeluid, geen koelkast die aanslaat, geen elektrische klok, geen spetterend waterfontijntje (het meest foute souvenier wat er te koop is), geen geluid van de pc, nee niets. Ik heb nooit geweten dat het zo stil in huis kan zijn. Beangstigend stil. En dat gebeurt dan precies op de dag dat je net vol vuur tegen je leerlingen beweerd hebt zo enorm op de stilte gesteld te zijn....................... Ik was blij dat de stroomvoorziening na een uur weer op gang kwam en ik alle vertrouwde geluiden, inclusief het muzikale behang weer kon horen.
"Kijk Melvin, de mol kan vliegen" en met een grote boog belandt de mol in het bos, grenzend aan onze tuin.
"Mollen vinden het wel leuk om te vliegen he papa?" "Ja hoor jongen", zegt Heino de mollenvanger lachend tegen zijn zoon, terwijl hij het geld voor de gevangen mol in ontvangst neemt. "Dat was er weer een", zegt P. terwijl we naar binnenlopen. Ik beaam het met een zucht. P. kijkt me eens aan en schudt zijn hoofd. Toch weer medelijden met de mol? En ik hoor hem zeggen:
Wat wil je nou. Eerst loop je dagen te klagen dat de mol de tuin verruineert. Het gazon wordt op de kop gezet, van de borders blijft niets heel, het terras gaat verzakken enzv. enzv en nu de mol gevangen is vind je het weer zielig. Of had Heino soms een dooosje moeten vragen om de mol daar in te doen, zodat je de mol op een waardige manier ter aarde had kunnen bestellen met de gedachte dode mollen mogen wel weer terug in de grond. Als ze dood zijn, kunnen ze geen kwaad meer aanrichten en dan zijn ze toch waar ze horen. Wat maakt het voor een verschil dat Heino de mol met een zwierige zwaai in het bos dumpt?
Ik geef geen antwoord. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar ik vind mollen eigenlijk hele mooie diertjes om te zien. Dat spitse snuitje en die grappige handjes waarmee ze die gangen graven. Het spreekt tot mijn verbeelding en dat maakt, dat ik het elke keer ook een beetje betreur dat er weer zo'n mooi exemplaar gevangen is. Voorlopig zie ik geen andere oplossing, mollenschrik, lawaaipijpen etc. van alles is al geprobeerd en een tuin die door mollen grondig verbouwd is, nee daar word ik ook niet vrolijk van.
Ik druk op knop zus, en ik probeer knop zo en ja hoor, er gaat het een en ander lukken. Ik zoek het heel dichtbij.
Eerst maar eens vertrouwd raken met het plaatsen van berichtjes. De lijnen boven en onder maken het bericht al iets aantrekkelijker. Ik zou wel graag wat meer kleur op de site willen hebben en een introtje waarin ik mij voorstel imaar voorlopig lijkt dat een heksentoer
P is voor mij aan het uitzoeken hoe dat in zijn werk gaat. Sst. niet verklappen hoor. Is hij ook even leuk bezig
Vanmiddag heb ik min of meer afscheid genomen van mijn vorige blog of om in stijl te blijven, van mijn vorige cijberhouse. Ik heb er een linkje ingebouwd, zodat de trouwe lezer mij gewoon kan vinden. Sommigen hebben dat niet nodig, die hebben zoveel initiatief, die gaan zelf al opzoek.
Veel tijd om een weloverwogen blogje te schrijven heb ik niet want ik ben nog steeds druk doende met alles te verkennen. Ik druk op een knopje hier, ik lees een instructie daar, maar al doende zal ik hiermee wel vertrouw raken. Toen ik in januari mijn weblog begon heb ik in het begin ook eindeloze rondjes gelopen. Als ik dan voor de zoveelste maal dezelfde lus gemaakt had kwam het inzicht ten slotte toch en blij dat ik dan was.
Nu ben ik zeer benieuwd hoe dit bericht uitpakt. Nog niet goed. Ik kan nog niet ontdekken wat het verschil tussen introductie en body is.
Wat onwennig ben ik aan het ronddwalen in mijn nieuwe cyberwoning. Het oogt nog erg nieuw. Heel verrassend om een deur open te doen zonder dat je weet wat zich daar achter bevindt. Het heeft iets van een ontdekkingsreis. Ik geniet, want ik weet dat alles over enige tijd weer heel gewoon zal zijn. De verwondering die ik nu ervaar zal dan weer verleden tijd zijn en dat begingevoel zal nooit meer terug komen. Tegelijkertijd maakt het me ook wat onrustig. Ik wil het huis inrichten naar mijn smaak, maar daar is wel enige kennis voor nodig zo merk ik. Het zal stapje voor stapje moeten en met enige hulp van mijn altijd behulpzame partner, maar het huis is in deze vorm bewoonbaar en de stoffering is gewoon een kwestie van tijd.
Ik had een andere opening in mijn gedachten, maar die vergelijking gaat niet op. Vroeger, in de oudheid, toen ik nog met pen in een schrift of blocnote schreef vond ik het heerlijk om in een nieuw schrift of blocnote te beginnen. Dat zag er dan nog zo schoon en onbeduimeld uit, nog geen ezelsoren, vouwen, scheurtjes of iets dergelijks. Na enkele dagen zakte het enthousiasme vanzelf, omdat het nieuwe schrift door het gebruik niet zo mooi bleef als het was. Ik hoop dat met deze site precies het tegenovergestelde zal gebeuren, dat de site in de loop van de tijd alleen maar mooier van vorm zal worden.
|
|
