OUD EN OUD 5

VALLEN EN OPSTAAN

In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.

Het is nu bijna 10 weken geleden, dat ik 's nachts in de badkamer gevallen ben en daarmee een schouderblessure heb opgelopen. In eerste instantie dacht ik er met een forse kneuzing mee weg te komen, maar helaas pakte dit iets anders uit. Na tien dagen leek het erop dat ik voor een heel groot hersteld was, maar vanaf dat moment ging het snel bergafwaarts. Per dag nam de pijn toe terwijl ik mijn arm steeds minder goed bewegen. Met fysiotherapie werd het er niet beter op en na een week of vier na de val ben ik toch maar richting huisarts gegaan. 

Omdat onze vakantie week voor de deur stond moest het maken van een foto en een echo even uitgesteld worden. Met een aangepaste dosis pijnstillers en het advies om met de bewegingen niet steeds over de pijngrens heen te gaan, wat bij de bovenhandse bewegingen wel het geval is, maar het schakelen in de auto is onderhands en dat gaat gelukkig goed evenals het fietsstuur vasthouden wat ook nog net onder de pijngrens ligt, heb ik toch een heerlijke vakantieweek met P. beleefd. 

Inmiddels heeft de echo uitgewezen, dat er aan de achterkant van de schouder een spier volledig is afgescheurd, dat geeft een beperking in het bewegen, maar dat kan onder leiding van een fysiotherapeut met oefeningen zo getraind worden, dat andere spieren dit gaan overnemen, maar aan de voorkant is er een spier half afgescheurd en dit veroorzaakt de vele pijn die ik ervaar. 

De huisarts was niet zo heel optimistisch, toen hij de uitslag van de echo met mij besprak. Helemaal goed zou het misschien nooit meer worden. Een operatie zou niet zo zinvol zijn, mede door mijn leeftijd, maar hij wilde het nog wel even bespreken met de orthopeed.

Dat was het eerste dreuntje, mijn leeftijd ging dus een rol spelen. 

De fysiotherapeut was veel optimistischer. Ik wilde in de toekomst graag weer tennissen? Dan zouden we daar samen naar toe werken. Maar het zou wel even gaan duren, gezien de aard van de blessure, maar ook gezien, en ja daar was het weer, gezien mijn leeftijd. Tot voor de val had ik nog heel weinig last gehad, dat ik mij beperkt voelde in mijn bewegingen, maar nu werd ik er opnieuw op aangesproken dat ik toch een vrouw van al 73 was, en ondanks dat ik nog fit oogde en een goede conditie had, de leeftijd ging toch heus een rol meespelen...

Het advies van de orthopeed was: niet opereren, mede gezien mijn leeftijd. Bovendien leek er in de half gescheurde spier meerdere scheurtjes te zitten, waarschijnlijk al van een oudere datum. Ook dat zou met de leeftijd te maken kunnen hebben. Het kwam best wel hard binnen. Voor het eerst werd ik geconfronteerd met hoe ik gezien word, als iemand die bij de ouderen hoort.  

En natuurlijk is dat ook zo. Ik loop nu zo af en toe maar eens naar de spiegel om tegen mijn spiegelbeeld te zeggen dat ik bij de ouderen ga horen. Zo te zien vindt ze het prima, ze knikt me glimlachend toe en met een blik in de ogen, gewoon doorgaan en geniet van alles waar je van kunt genieten.

En dat doe ik. Voor het eerst sinds jaren weer eens bezig om een fotoboekje te maken over onze uitstapjes en vakantie van dit voorjaar en de vroege zomer. Met een kussen op de stoel is het met de zere schouder goed te doen, want op deze manier ben ik onderhands bezig en dat geeft geen problemen. Het herstel gaat met ups en downs, maar ik blijf er in geloven dat het, zoals de fysiotherapeut zegt, grotendeels, zo niet helemaal, goed kan komen, dat ik alleen wat geduld moet hebben.

gezien in ons weekendje weg naar Aurich

EERTIJDS 47

DOUWE EGBERTS

Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.

De kopjes met de blauwe bloemen van Douwe Egberts, wat dronken die lekker. En wat heb ik ze lang gebruikt! Vanaf het begin dat ik een eigen huishouding voerde, heb ik de punten van Douwe Egberts gespaard. Het was in de tijd dat "we" massaal een koffiezetapparaat gingen aanschaffen. Dat was toen nog een hele luxe en wij konden ons niet zomaar veroorloven om 50 of 60 gulden aan zoiets luxes uit te geven. 

Verlekkerd keek ik naar het koffiezetapparaat van Douwe Egberts, dat je bij inleveren van heeeel veeel DE-punten gratis kon krijgen òf met minder punten, maar dan met bijbetaling en dan scheelde het bijna niets met een koffiezetapparaat van een ander merk. 

Tijdens mijn zwangerschap van mijn 2e kind, zoonlief B. leek het me zo luxe om een koffiezetapparaat te hebben.  Als ik dan 's morgen de baby in bad gedaan zou hebben en ik beneden kwam, dan stond de koffie al klaar. Wat had ik een spijt, dat ik die thermoskan een jaar eerder voor een fiks aantal punten besteld had. Mijn moeder moest lachen om mijn verheerlijking van dat apparaat en aan het eind van de zwangerschap stelde ze voor dat we punten van haar en mij maar bijelkaar moesten doen, dan kon mijn wens worden vervuld, zij het, dat er dan nog steeds een bedrag bijbetaald moest worden. Wel moest ik haar beloven dat de punten van mij in de komende jaren naar haar zouden gaan. 

Dat laatste is nooit gebeurd, toen ik eens met een stapeltje punten aankwam zei ze dat ik ze maar moest houden, zodat ik zelf wat moois uit kon zoeken. Ze had inmiddels zelf ook een koffiezetapparaat van Philips gekocht.

Dat heb ik gedaan, want bij mijn schoonzus van toen zag ik die prachtige blauwe kopjes en ik viel voor die dingen. Zo gauw ik genoeg punten voor 2 kopjes en schotels had heb ik ze meegenomen toen ik eens naar Groningen ging  om ze in te wisselen en een tijdje later heb ik dat nog een keer herhaald. Zoals vermeld, ik heb ze jaren gebruikt. Er is één kopje gesneuveld en dat maakt ze mede onaantrekkelijk om ze nog gewoon in de roulatie te hebben. Daarbij komt dat ook de tand des tijds er aangaat knagen. Ze zijn niet echt meer helemaal schoon te krijgen, van binnen worden ze wat groezelig en ook zie je de plek van de afdronk. Ze staan nu in de keuken op een plankje, meer als sier. 

De thermoskan leeft ook nog steeds, maar die heb ik niet veel gebruikt. Ik heb koffie uit een thermoskan nooit lekker gevonden. Volgens mij smaakt het al snel naar oude koffie. Dat rare idee heb ik nog steeds. Als er tijdens een vergadering kannen met koffie op tafel gezet worden, pak ik snel een kopje en daarna hoef ik niet meer.

De voorraaddoos heb ik nooit als zodanig gebruikt. Deze is ingezet voor het bewaren van de punten. Ik spaar ze nog steeds, maar nu geef ik ze vaak weg aan een goed doel die er om vraagt. De tijd van sparen voor mooie en leuke cadeaus is voorbij. Het assortiment spreekt mij niet meer aan.

NAJAAR

Herfst, ik heb er wel wat mee. Ik verheug me altijd op de prachtige kleuren die gaan komen, de vele kleuren geel, rood en oranje. De dagen die eerst rond de twaalf uren daglicht geven, waardoor ik de zons- opgang en ondergang kan zien en beleven, maar ook de stand van de zon waardoor er soms een heel speciale lichtval kan ontstaan. En dan niet te vergeten de heerlijke herfststormen en regenbuien en daarnaast de soms prachtige bijna nog zomerse dagen tussendoor die ik dan als een cadeautje ervaar. Kortom de herfst is nooit saai behalve als het dagen achtereen mistig is.

Na Prinsjesdag, wat voor mij verbonden is met de intrede van het najaar, is het gewone leven weer helemaal op gang gekomen Alles is weer opgestart, de scholen zijn al weer even bezig, de clubs draaien weer op volle toeren en ook op het politieke vlak is er weer heel veel te beleven. De herfst, hoe onstuimig ook, brengt mij altijd wat rust. Tijd om weer allerlei activiteiten binnenshuis te gaan doen, of gewoon even helemaal niets doen en een aardig programma op tv aanzetten. 

En, als je even naar buiten gaat, de herfstgeuren opsnuiven, het nat worden voor lief nemen en dan weer blij zijn met het thuiskomen en een lekker stoofpotje maken wat dan binnenshuis ook weer overheerlijke geuren verspreidt. En opeens is er dan die éne stille morgen waarop blijkt dat het even gevroren heeft. Een voorbode van de winter. Maar die is hoop ik nog ver weg.

Ik houd van het voorjaar, het lijkt dan net of het buiten feest gaat worden als de bloesem aan de bomen komt, maar ik houd ook heel erg van de herfst, vooral omdat het weer iedere dag weer anders kan zijn en daardoor een hele aparte kleur aan de dag geeft.

Ooit is het woord cocoonen uitgevonden en ik verheug me er op. Heerlijk in mijn hoekje zitten lezen, kaarsje aan, beetje breien als mijn schouder dat weer toelaat, anders maar wat haken, misschien weer eens wat kleuren, en puzzelen. Dat ook. Ik kan niet wachten op de eerste echte regendag. Dan mag ik.  

EERTIJDS 46

POESIEALBUM

Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.

Vanaf het moment dat ik de rubriek 'EERTIJDS' startte, wist ik dat ik ook een keer met dit Poesiealbum op de proppen zou komen, maar iedere keer koos ik toch weer voor een ander onderwerp. Ik heb er niet zo veel mee.

Ik heb het op mijn 7e verjaardag van vriendinnetje Magda gekregen. Ze woonde in dezelfde straat en op een keer, ik zat bij mijn moeder achter op de fiets, riep mijn moeder iets van: Magda kom je straks met Hanny spelen? Ik was toen nog net geen vier jaar maar ik kan het me nog wel herinneren.

Een half uurtje later kwamen Magda en haar moeder en van af die tijd waren wij vriendinnetjes. Die eerste keer hebben we buiten op een bankje een kleurtekening gemaakt. Het bankje was al oud en wat hobbelig  en was ook nog wat nat, dus wilde het niet zo goed.

Magda's moeder werd tante Ans en haar vader ome Heim en mijn moeder tante Corrie en mijn vader ome Marinus. We hebben heel veel samen gespeeld tot we ongeveer 8 jaar waren. Bij Magda hadden we heel veel vrijheid, we mochten bij haar niet zo heel veel in huis spelen, maar er was een soort serre aan een schuur gebouwd en daar hebben we altijd met heel veel plezier gespeeld. Heel vaak speelden we schooltje en dan was ik de juf. Ook had ome Heim 2 schommels buiten gemaakt, zodat we samen konden schommelen. Bij mij thuis was maar één schommel. Maar bij mij thuis mochten we dan weer met het theeserviesje spelen en kregen we echte thee en suiker. Dat had ook wel weer wat. De ouders konden het onderling ook goed met elkaar vinden en we hebben op de zondagmiddag menig fietstochtje samen gemaakt.

Toen ik bijna 8 jaar was gingen wij verhuizen, Magda is nog jarenlang mijn zondagsvriendinnetje gebleven, de ene zondag kwam ze bij mij en de andere zondag ging ik naar haar toe. Rond de middelbareschooltijd is de vriendschap verwaterd. Het paste niet meer.

Nadat ik dit poesiealbum gekregen had, moest ik dus vragen of iemand een versje in mijn album wilde schrijven, dat vond ik heel moeilijk. Ik werd ook wel een beetje door mijn moeder aangespoord om het te doen, maar het ging eigenlijk voorbij aan mijn durf en mijn lef. Het album is dan ook nooit vol gekomen. Het irriteerde mij ook mateloos dat mijn naam iedere keer verkeerd geschreven werd. Hannie met ie en dat was ik niet, ik ben Hanny  met y. Die rare tik heb ik altijd gehouden, want ik krijg nog altijd de kriebels als ik mijn naam verkeerd geschreven zie.

Zo is het al met al ook nog een aardig blogje geworden. Dat had ik eigenlijk niet verwacht. Het Poesiealbum is iets van: tja, wat moet ik er mee. Toch nog maar even bewaren.

DUIDELIJK STUK

Toen ik de spreekkamer binnenkwam zag ik het grote opengeslagen anatomieboek al op het bureau van de huisarts liggen. "Aan de hand van de plaatjes kan ik je beter uitleggen wat er aan de hand is", zei de zoals altijd hele vriendelijke huisarts tegen mij. "Dat is ook de reden dat ik je gevraagd heb om naar het spreekuur te komen. Dit is moeilijk over de telefoon uit te leggen". 

Ik wist dus al dat er iets in mijn schouder/arm stuk was, dat had de dame die de echo gemaakt heeft, mij al verteld. Er is dus één spier aan de achterkant helemaal afgescheurd, de supraspinatus muscle, en aan de voorkant is er nog een spier half afgescheurd. 

Op de vraag van de huisarts hoe ik gevallen was en wat er nadien nu precies gebeurd was, heb ik zo goed en zo kwaad verteld hoe het één en ander volgens mij gegaan is en dat ik eerst dacht dat het om een flinke kneuzing ging. Ik kon alles nog bewegen en in de eerste 2 weken was er elke dag vooruitgang. Na een dag of 10 kon ik mijn arm weer voor 80% gebruiken en daarna ging het opeens snel bergafwaarts en heb ik besloten de hulp van een fysiotherapeut in te roepen.

Na het bezoek aan de fysiotherapeut kreeg ik wat oefeningen mee naar huis, maar daarmee werd het er niet beter op, na een week dus andere, wat softere oefeningen, maar de pijn nam alleen nog maar toe, vooral 's nachts. Dus vlak voor de vakantie heb ik het besluit genomen maar eens naar de collega huisarts te gaan, eigen huisarts was nog met vakantie, en dat hij het nodig achtte om foto's en een echo te laten maken. Ik kreeg een recept mee voor wat pijnstilling in de nacht en het advies om de arm in ieder geval niet bovenhands te belasten en zeker niet door de pijngrens heen te gaan (dat liet ik vanwege de heftige pijn  dan ook wel uit mijn hoofd, maar gelukkig kon ik wel autorijden en het stuur van de fiets vasthouden zonder pijn) en te proberen om er toch een leuke vakantie van te maken. Dat is ook wel aardig gelukt.

Na verdere uitleg van de arts was ik vooral benieuwd wat er aan te doen is. Helaas niet veel. En ook aan de pijn is niet zoveel te veranderen. Een operatie is eigenlijk niet aan te bevelen, maar hij zou nog met de orthopeed overleg hebben. Prognose: de meeste pijn zal op den duur overgaan, de spieren naast de afgescheurde spier zullen op den duur die functie wel wat gaan overnemen en met hulp en begeleiding van de fysiotherapeut met goed  afgestemde oefeningen moet dit verbetering in de siuatie gaan brengen. Of er sprake kan zijn van volledig herstel is niet te zeggen, evenmin of het ooit weer mogelijk zal zijn om te kunnen tennissen. "Maar zeg nooit nooit", zo besloot de huisarts zijn verhaal.

Tja, daar zat ik dan. Enigszins verslagen. "Helaas, mooier kan ik het niet voor je maken en ja, de pijn zal ook nog wel even blijven". Na nog wat over het gebruik van de pijnstillers gesproken te hebben, was het consult ten einde en met een: "sterkte, en als ik contact heb gehad met de orthopeed, bel ik je nog" verliet ik de spreekkamer.

Nee, echt vrolijk word ik er niet van, maar ik ga ook niet bij de pakken neerzitten. Ik heb in de afgelopen weken al veel geleerd wat ik wel en wat ik niet kan doen en hoe ik sommige dingen kan aanpassen. Ook word ik steeds handiger in het doen van dingen met de linker arm en hand.  

En nu dus maar eens zien wat de andere spieren kunnen gaan overnemen. De eerste afspraak met de  fysiotherapeut is gemaakt en ik weet dat het dus een langdurig proces gaat worden, maar ik ga er wel voor om te werken aan een zo'n goed mogelijk herstel. Aan wil en motivatie ontbreekt het mij niet en ach ook aan omgaan met pijn is enige gewenning mogelijk. Ik ga proberen mij zo min mogelijk door dit alles te laten beperken, hulp inschakelen waar dit mogelijk is en plezier blijven houden in de dingen die ik wel kan doen.

VAKASURE

Een week met vakantie! Toch geen reden om niet even een blogje te schrijven? Wel en niet. We hebben echt een fijne fantastische week, maar er is één min puntje. Mijn rechterschouder/bovenarm wil maar niet genezen en zorgt toch wel voor wat overlast. Met pijnstillers kan ik de pijn enigszins onder controle houden, maar om nu aan de iets te hoge tafel met mijn laptop aan de gang te gaan is net iets te veel gevraagd. Dan moet de rechterarm te hoog opgetild worden wat echt niet gaat. 

Onze mooie vakantieweek in Overloon zit er bijna op. Morgen gaan we weer naar huis en dan staat er om 4 uur een afspraak gepland om een echo en een foto van mijn schouder/bovenarm te laten maken. Ik hoop dan duidelijkheid te krijgen over wat er aan de hand is. Beetje jammer van de voortdurende aanwezige pijn, maar ik heb geweigerd om dit deze vakantie te veel te laten beïnvloeden. Na bijna 7 weken heb ik aardig geleerd om er zo min mogelijk hinder van te hebben.

Het is mede door het weer een fantastische week geworden. Ik vind deze omgeving heel erg mooi. Er kan volop gewandeld en gefietst worden met heel veel afwisseling. Bossen, heide, coulissenlandschap en dan ook nog de Maas. 

Natuurlijk valt er veel meer van te vertellen dan dit korte blogje; een samenvatting ligt zeker in het verschiet, al was het alleen maar om de geschiedenis van Overloon even voor het voetlicht te brengen. 

OUD EN OUD 4

ZIN EN ONZIN

In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.

Met een schok werd ik mij er bewust van dat ik bij het wakker worden weer het gevoel had van 'ik heb zin in de dag'. Dat was gistermorgen. Zo maar, zonder enige directe aanleiding of grote gebeurtenis. Ik had een heel lijstje van dingen waarin ik zin had om te gaan doen, lezen bijvoorbeeld, ik ben met een mooi boek bezig, - De tijd van de vuurbloemen, Sarah Lark, of breien, eens uitproberen of dat kan met mijn nog steeds pijnlijke schouder en arm, verder bezig gaan met het uitvinden van hoe foto's van mijn telefoon naar de laptop te krijgen, met Pablo iets leuks te gaan doen, èn bezig gaan met het ontwerpen van de rubriek ouder worden, èn èn èn....Kortom het bruisende gevoel lijkt weer wat terug te keren.

Het mooie is, toen ik begin deze maand bij de breiclub was, iemand tegen mij zei, toen ze mij vroeg hoe het ging en ik zei, "het gaat beter" ze antwoordde: "dat dacht ik al, ik durf het nu ook wel te vragen, want ik zie dat de twinkeling in je ogen er weer is". Nu denk ik, ze heeft het goed gezien, ik krijg weer plezier in het doen van allerlei dingen. En toen ik bij het overzetten van de foto's van de telefoon de foto's van ons zomerproject van twee jaar geleden tegenkwam, was mijn keuze voor de popupfoto snel gemaakt. Het onzinproject van iets breien waar je normaal niet mee breit, dit doorgeven aan een ander breiclublid die het dan na moet maken. Ach wat een plezier geeft zoiets.

Ik ben zo blij dat ik nu de techniek van het overzetten van de foto's van de telefoon onder de knie heb. Voor heen deed ik dat op een hele ingewikkelde manier met het versturen van een of twee foto's die ik wilde gebruiken naar mijn e-mail adres en de rest bleef dan op de telefoon staan. Ik fotografeer namelijk nog veel met een fototoestel, maar die heb ik lang niet altijd bij me. Vriendin D. liet mij haar fotoboekje dat ze gemaakt had van het eerste half jaar zien en toen dacht ik, dat wil ik ook, maar dan heb ik ook de foto's van de telefoon nodig! En met hulp van de aanwijzingen die ik vond op you tube met de tablet dus naast mij, weet ik nu hoe het moet. 

En toen zoonlief Bram gisteren mij liet weten dat het echt niet aan mij ligt, maar dat het heel veel mensen, inclusief hijzelf, moeite kost om uit te vinden hoe iets in zijn werk gaat als er weer eens een nieuw attribuut aangeschaft is en er via de digitale weg de nodige aansluitingen gemaakt moeten worden, was ik helemaal gerustgesteld. Mijn moeite hebben met dit soort hebben ligt dus niet alleen aan mijn ouder worden.

En het is ook best ingewikkeld allemaal. Als ik dan aan mijn vader denk, die op het laatst veel moeite had met het hanteren van de afstandsbedieningen van de tv en de videorecorder, dan voel ik mij nog wel een hele Piet. Omdat kleine dochter er was heb ik weer een maand NETFLIX genomen, we hebben de reportage van Taylor Swift gezien en gisteravond hebben P. en ik samen naar de film The Great Escaper gekeken, dan ben ik toch wel trots dat ik dat allemaal voor elkaar krijg.

Het is een beetje een zin en onzin blogje geworden, maar ik ben er ook uit wat betreft de aanmaak van de rubriek OUD. Op 23 juli schreef ik daar al over. De rubriek gaat OUD IN WORDING, heten. En anders dan bij de rubriek EERTIJDS, komt dit bij de ondertitel te staan, dit ter voorkoming dat het mensen afschrikt om het te lezen. 

Moet ik nog wel bedenken hoe ik in een paar zinnen het hoe en waarom van de rubriek kan verwoorden. Daar neem ik nog even de tijd voor.

EERTIJDS 45

MEMORY

Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.

In de afgelopen week is dit spel weer een aantal keren gespeeld. Kleine dochter Nina was een aantal dagen op bezoek en toen ik haar vroeg of we samen een spelletje zouden doen, klonk het enthousiast: Ja leuk. We begonnen met het spel SET, leuk, maar het haalt het toch niet bij ons favoriete spel MEMORY. 

Het spel zal inderdaad meer dan 50 jaar oud zijn. De eerste keer dat ik ooit MEMORY speelde is 53 jaar geleden. HJ en ik waren net getrouwd, ik was in verwachting van dochterlief en we logeerden een kleine week bij het gezin van een broer van HJ. We vierden daar als het ware vakantie. 's Avonds klaverjasten we wel veel, maar om ook eens wat anders te doen, kwamen zij met dit spel op de proppen. Wij, HJ en ik vonden dit zo leuk, zodat wij dit al vrij snel aangeschaft hebben. Samen spelletjes doen was wel iets waarin we elkaar konden vinden, dus naast MEMORY werd Monopoly ook aangeschaft en naast het oeroude Mensergerjeniet, werd ook de pas op de markt verschenen nieuwere spelen aangeschaft zoals Barricade en Mastermind. Risk en Stratego zijn daar later nog aan toegevoegd.

Maar om op Memory terug te komen, ik was er heel erg goed in. Ik wist vaak feilloos waar ik het kaartje eerder had zien liggen en mijn stapel kaartjes was aan het eind meestal het grootst. Helaas is dit nu niet meer zo. In voorgaande jaren bleek dat de jonge dames, zowel kleinedochter N. als kleinedochter R. mij keer op keer versloegen. 

In de setting met kleinedochter N. zoonlief B, manlief G, toen hij nog meedeed, eindigde ik meestal wel als een goede tweede. Dit jaar hebben N. en ik het met ons tweeën gespeeld. De eerste keer eindigde dramatisch voor mij, maar de tweede keer merkte ik dat ik er toch weer bedrevener in werd. Het vreemde is, dat ik in tegenstelling tot vroeger heel vaak een kaartje omdraai net naast het goede kaartje. Ik weet dus wel bijna waar ik het moet zoeken, maar net niet exact. En kleine dochter spint daar goed garen bij, want zij kaapt dan alles voor mijn neus weg. 

Met Mastermind is het net andersom, met combineren, deduceren en logisch nadenken ben ik vaak heel snel achter de kleurencode. En zo hebben we weer een paar hele mooie dagen met elkaar gehad.

Met een zucht breng ik de dozen weer naar de zolder. Vorig jaar al had ik gedacht dat het spelletjes spelen voorbij zou zijn, maar nee, ondanks dat ze inmiddels 18 is, is ze nog steeds gek op spelletjes doen. Ik hoop dat dit zo blijft. Misschien is het ook wel even de trend, want toen we op Schiermonnikoog waren, zag ik dat ook daar hele families met jong volwassen kinderen bordspelletjes aan het spelen waren.