KETTING
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
In de afgelopen week heb ik natuurlijk even stil gestaan bij de geboortedatum van Skoanmem en mijn moeder, op respectievelijk 25 en 27 maart. Het was dan altijd een drukke week voor ons. Ik heb van beide een halsketting, die ik soms draag. Die van Skoanmem nog minder omdat die heel kwetsbaar is, dan die van mijn moeder. In dit blogje wil ik het eigenlijk alleen maar over de halsketting van Skoanmem hebben, maar ik vond het wel leuk om middels die andere ketting toch ook even mijn moeder te memoreren.
Ik weet niet hoe oud de ketting waar het om gaat is en ik weet ook niet waarom ik het gekregen heb en het niet naar de dochter, mijn schoonzus is gegaan. Misschien omdat ik er veel belangstelling voor had en ik het echt heel mooi vond/vind.
Nu ik een foto van het slotje gemaakt heb, zie popupfoto onderaan, kan ik pas goed zien wat er zoal in zit. Het lijkt een veertje en hele kleine ingelegde bloempjes met piepkleine pareltjes als hartjes. Ik heb geen idee wat de betekenis er van is.
Het slotje is erg teer en dat is ook de reden dat ik de ketting niet draag. Ik ben bang dat het stuk gaat en nog erger, dat ik het daardoor zou verliezen.
Ik heb ooit één keer iemand een soortgelijke ketting zien dragen, een collega die ook in het bezit is van een zelfde dubbeltjesarmband, die ik beschreven heb in het eerste blogje van deze rubriek EERTIJDS. Zij heeft mij toen ook iets van de betekenis verteld, maar ik ben die uitleg helemaal kwijt. Waarschijnlijk door allerlei drukte en beslommeringen die het werk op school met zich meebracht, is dat toen niet goed in mijn geheugen opgeslagen.
Mocht één van de lezers iets meer van een ketting als deze afweten, schrijf het in de reactiemogelijkheid. Ik zou erg blij zijn als ik iets meer kennis zou hebben over dit toch wel oude sieraad. Want dat het ouder is dan vijftig jaar weet ik wel bijna zeker.
klik
mijn hond heet Hessel
Met het ouder worden merk ik dat de wereld om mij heen gaat afbrokkelen. Als ik hoor dat Wim de Bie van het Simplistisch Verbond is overleden, raakt mij dat heel diep. Weer iemand uit "onze" tijd waar de jongere generatie geen weet meer van heeft. Maar wat waren ze belangrijk in de rand van de samenleving, wat hadden ze een impact. Als je zondagavond Keek van de Week niet gezien had telde je niet mee, had je wat gemist!
Nee ik was niet vanaf het hele begin gecharmeerd van het soort cabaret wat zij brachten, maar gaandeweg groeide ik er in en ging ik het steeds meer waarderen.
Ik vind het best wel moeilijk om, met het wegvallen van deze mensen, te zien, dat de tijd voortschrijdt en ik verander van volwassene naar jonge oudere en dat ook dit nog weer verandert omdat ik mij zo langzamerhand toch echt tot de ouderen moet gaan rekenen.
Hier en daar vallen bekenden om mij heen weg. Op de tennisclub is het al bijna geen uitzondering meer als iemand van onze tosgroep jarig is en de leeftijd van ver in de zeventig of zelfs begin tachtig bereikt. Als we ons na de indeling naar de tennisbanen begeven, denk ik dat we nog heel wat zijn, maar ik denk dat de jeugd, als die ons zou zien, daar heel anders over denkt.
Ik was vroeger, als ik in zo'n recreatiezaal van een bejaardenhuis kwam, altijd heel benieuwd of de mensen die daar aanwezig waren, zich bewust waren van hoe oud ze er uit zagen en of ze zich ook oud voelden en hoe dat dan was. Zo langzamerhand gaat het raadsel zich ontrafelen.
Meestal ben ik mij niet bewust dat ik al een eindje over de zeventig ben. Ik heb plezier in het dagelijkse gedoe en mijn zin in het leven is nog net zo groot als toen ik veertig of vijftig was. En ik heb ook nog net zoveel zin om nieuwe dingen te ontdekken. Ik wilde dit blog illustreren met schilderijen die als titel hebben iets met afbrokkelen hebben, en ik kwam terecht bij een schilderij van Morgan Betz wat hangt in het museum van Dordrecht. Daar hangt nog veel meer moois en ik weet nu al dat ik dolgraag een keer naar dat museum wil. Mooi toch, dat er nog toekomstplannen zijn.
Wat ik ook nog in de toekomst wil doen is meer naar Bach luisteren. Na een podcast beluisterd te hebben van een zanger, schilder, tekstdichter, kortom een levenskunstenaar hier in de regio, die niet meer zo lang te leven heeft, ben ik toch wel geïnspireerd geraakt meer na te denken over het einde van het leven, de dood dus.
En toch leef ik ook bij de dag. Ook dit jaar heb ik weer de terraspotten met violen gevuld. Elk voorjaar vaste prik en daar word ik gewoon blij van.
klik
mijn hond heet Hessel
BIJBEL
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Al vanaf de start van de rubriek "EERTIJDS" weet ik dat ik een blogje over deze bijbel wil maken, maar iets in mij, wat ik niet goed benoemen kan, weerhoudt mij er van, ik heb namelijk niet alle herinneringen hieraan paraat. Het bevreemde mij, dat toen onze vader gestorven was en wij, mijn broer en ik datgene uit het appartement verzamelden wat we graag wilden hebben, hij geen enkele belangstelling voor deze familiebijbel had. Ik wel.
Mijn vroegste herinnering aan deze bijbel is de geur. Hij heeft namelijk heel lang ergens in een kelder bij ons in huis gelegen, was wit uitgeslagen en rook heel erg muf. Hoe het overleg tussen mijn moeder en mijn vader is gegaan weet ik niet meer, maar mijn vader wilde deze trouwbijbel van zijn ouders graag gerestaureerd hebben en dat is ook gebeurd. Het zal vast te duur in mijn moeders ogen zijn geweest en het zal ook ten koste zijn gegaan van de authenticiteit. Kortom de sfeer rond deze gerestaureerde bijbel is wat wazig en vertroebeld, maar desondanks ben ik best wel blij met het hele dikke zware boek ondanks dat de inhoud van een bijbel voor mij weinig meer betekent. Er staan hier en daar nog platen in en aan he eind staan de 150 psalmen in hele noten nog weergegeven.
Ook lees ik op de eerste bladzijde de geboorte- en sterfdatum van mijn voorouders, opa en opoe. En daar zit ook nog een aanknopingspunt. Opoe is in november 1954 overleden. Ik kan mij heel weinig van haar herinneren, vaag zie ik een oude vrouw in zwarte kleren gebogen in een stoel zitten. Maar ik kan mij nog wel de dag herinneren dat ze stierf, vader en moeder kwamen ons heel vroeg, het was nog donker, wekken om te vertellen dat ze even naar opa gingen omdat opoe was gestorven. Ze woonden op 3 minuten lopen bij ons vandaan. Ik, bijna vier jaar oud, werd bij broer Jan van 6 in bed gezet en wij hebben samen een doos oude foto's zitten bekijken. Het is één van mijn vroegste herinneringen.
Meestal komen dit soort dingen niet bij de (klein)dochter terecht, maar bij de (klein)zoon maar ik ben er oprecht blij mee dat het nu bij mij in een hoek van de kamer staat. Ik doe er verder niets mee, maar iedere keer als ik de stofdoek er over haal geeft het mij toch een gelukkig gevoel, gewoon omdat het aanwezig is.
klik
mijn hond heet Hessel
Direct toen ik het zag, dacht ik daar moet ik toch even een blogje over maken. Weg is de houten-palen-constructie waar de politieke partijen "hun" poster op konden plakken. Ik vond dat altijd heel vermakelijk om te zien. Sommige partijen plakten gewoon overdag, voor iedereen zichtbaar hun poster, maar er waren ook politieke partijen die het heel sneaky 's avonds of 's nachts deden en dan soms over de reeds geplakte posters heen plakten. Het kwam dan wel voor dat door de partij waarvan de poster niet meer zichtbaar was opnieuw een plekje op het grote verkiezingsbord werd opgeëist. Er was dan duidelijk iets van de verkiezingsstrijd te zien.
Dit jaar heeft de gemeente gekozen voor een grote stalen constructie waar de posters heel netjes allemaal op een rijtje via een eigentijdse bewerking op kunststof als foto te zien zijn. Het spreekt mij niet echt aan. Bovendien zijn de posters wat aan de kleine kant, niet elke partij komt goed uit de verf, de constructie is te hoog èn het staat op een andere plek, op een hoek waar je eigenlijk alleen maar met de auto langskomt met een te hoge snelheid om het één en ander eens goed te bekijken.
De vooruitgang heeft toegeslagen. Ik vind het jammer, want ik hield er wel van om het proces van het aanplakken te volgen. Eén pluspuntje, er was een duidelijke toename van sandwichborden met posters!
Maar goed, de verkiezingen zijn weer geweest, en ja ik was ook dit keer weer stembureaulid en ik heb weer genoten om vele inwoners aan mij voorbij te zien gaan en hen de stembiljetten te overhandigen, nadat ik het identiteitsbewijs gecontroleerd had. Door de jaren heen leer ik nu toch beetje bij beetje de namen van mijn mede dorpsgenoten kennen. Is dat belangrijk? Nee dat niet, maar soms is het toch wel makkelijk als ik bij de voorbereidingen van het dorpsfeest namen hoor van medebestuursleden die hier altijd gewoond hebben, bij wie we wel of niet aan kunnen kloppen voor eventuele hulp.
De kiezer heeft gesproken en ik ben heel benieuwd welke impact dit gaat hebben. Ik hoop van ganser harte dat deze nieuwe winnende partij het beter gaat doen dan de winnende partij van de vorige Provinciale Staten verkiezingen.
klik
mijn hond heet Hessel
BLOKKENKAR
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
De blokkenkar staat al weer een aantal jaren op zolder. Omdat de zolder opgeruimd moet worden, zodat er nieuwe vloerbedekking gelegd kan worden, de oude vloerbedekking begint na 25 jaar gaar te worden, kom ik natuurlijk van alles tegen. En ja, veel van wat ik bewaard heb kan nu wel weg, hetzij naar de kringloop, hetzij naar de stort. Maar deze blokkenkar mag blijven.
Het is de blokkenkar die dochterlief op haar eerste verjaardag van ons, ouders, heeft gekregen. Het was in de tijd dat blokken en dergelijke zo kleurloos mogelijk moest zijn. Het zou vooral de fantasie van de kinderen prikkelen, zo was de nieuw modische ideologie hier achter en die gedachte werd toen door de moderne jonge ouders stevig omarmd.
Ook heeft ze toen zo'n blokkenstoof gekregen met in de deksel een rond gat, een driehoek een vierkant en een fantasieopening, waar de bijbehorende blokken dan door heen konden. Ook dat was van blank hout, maar ik heb toen zelf de blokken met gifvrije verf rood, blauw, geel en zwart geverfd.
Met deze blokkenkar is flink veel gespeeld. Eerst door dochterlief zelf, daarna heeft haar broer, zoonlief dus, er vele hoge torens mee gebouwd en ook de beide kleindochters hebben hier nog heel wat uurtjes mee zoet gebracht. Het laatst heeft de blokkenkar op de logeerkamer gestaan waar kleine dochter uit Den Haag er 's morgensvroeg nog wel eens mee speelde.
De sticker op de zijkant van dierenpark Amersfoort heeft er bijna vanaf het begin opgezeten. Rond de eerste verjaardag van dochterlief zijn we met een paar buurmeisjes ter ere van haar verjaardag naar dat dierenpark geweest. Twee maanden later zijn we van Bunschoten naar Kampen verhuisd en hebben we dierenpark Amersfoort nooit meer bezocht.
Ook is er ergens nog een filmpje dat zoonlief, amper een jaar oud, in de blokkenkar zat en dat dochterlief hem door de kamer voorttrok en ik doodsangsten uitstond dat hij niet achterover zou vallen.
Ach dierbare herinneringen. De blokkenkar mag dus blijven; met welke bedoeling weet ik niet, maar àls er nog eens bezoek met kinderen zou komen, heb ik altijd nog een stukje speelgoed staan.
klik
mijn hond heet Hessel
Ze zijn af, de sokken, gebreid op die kleine breinaaldjes, genaamd Addi CraSy Trio. Het was even wennen, ik heb de nieuwe techniek nu wel aardig onder de knie, maar een volgende paar brei ik wel op nog iets dunnere naalden, want ik ben niet helemaal tevreden over de boord.
Een volgend paar? Ja, om de kosten enigszins te drukken zal dat wel moeten. De prijs van dit paar sokken is ruim vijftig euro. Aanschaf boek 23 euro, breinaalden 15 euro, een mal om de sokken mooi op te laten drogen zodat het ingebreide werk mooi "geblokt" wordt 15 euro en dan het breigaren nog, 8,50 euro. Maar goed dan heb je ook wat.
Terwijl ik met de eerste sok bezig was, bedacht ik dat ik de tweede sok wel in tegengestelde kleuren kon breien. Kleine dochter R. draagt namelijk nooit twee gelijke sokken, dus trok ik de conclusie, dan zal kleine dochter N uit verweg land, voor wie deze sokken bedoeld zijn, dit ook wel leuk vinden. Achteraf viel het nog helemaal niet mee en heb ik de lichte kleur "tijdelijk" even donker gemaakt om niet steeds in de war te raken. Later heb ik het weer zo goed mogelijk uitgegumd
Op de breiclub vond men het idee van 2 verschillende sokken die toch bij elkaar hoorden een heel originele en creatieve aanpak. Groot was mijn verbazing, toen ik gisteren in de krant las, dat er in Leeuwarden een Slowaakse sokkenzaak zich gaat vestigen. De sokken hebben vaak opvallende prints waarbij het opmerkelijk is dat de linker- en rechtersok niet gelijk zijn maar wel bij elkaar passen. Nou ja zeg, nu vraag ik je. Kom ik via een kleindochter op een lumineus idee en dan schijnt het dus al te bestaan.
Hoe dan ook, ik ben even in de ban van het sokken breien, ook dat schijnt iets hyperigs te zijn en ik doe vrolijk mee.
KLIK
mijn hond heet Hessel
STAP OP SPEL
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit spel kwam ik in de afgelopen weken tegen bij het opruimen van de zolder. Het was best een leuk spel, in ieder geval heel anders dan kwartetten. Er zat toch een klein beetje een gelukselementje in, want je kon een kaart van de stok pakken met bijvoorbeeld lekke band. Dan moest je eerst een kaartje met rijwielhersteller trekken, vervolgens een 'stap op' kaartje en pas dan kon je verder om genoeg kaartjes van de 5 of 6 kilometer te verzamelen.
Ooit zal ik dit spel gekregen hebben, waarschijnlijk van alle gezamenlijke nichtjes en neefjes van de tantes en ooms van vaders kant. Een tante had het en daar heb ik het wel eens gespeeld. Daar kwam nog bij dat de oom die bij deze tante hoorde, fietsenmaker was. Ik vond het als kind hilarisch, als oom meespeelde en moest wachten tot hij eindelijk het kaartje van rijwielhersteller uit de stapel trok. Echt dolle pret, waar tante en oom dan weer verschrikkelijk om moesten lachen.
Het is een spel wat heel gangbaar was in vooral christelijke gezinnen, want daar was het minder gebruikelijk om met een gewoon spel kaarten een spel te spelen. In ons gezin mocht dit wel, de familie van mijn moeder had namelijk veel minder met het geloof en de kerk dan de familie van mijn vader. Pesten, eenendertigen, jokeren en zelfs liegen heb ik allemaal bij de familie van mijn moeder geleerd, maar als kind had ik niet door dat er zo'n verschil was in welke spelletjes er wel en niet mochten.
Pas heel veel later heb ik van P. begrepen dat een traditioneel spel kaarten met harten, ruiten, klaver en schoppen in gereformeerde gezinnen echt helemaal uit de boze was, want oei oei oei, die jokers, dat riekte naar de streken van de duivel, met het lot speelde je niet. Ooit wilde ik zoonlief naar de ouders van P. laten fietsen om daar loten te verkopen voor één of andere club waar hij lid van was, maar dat werd mij sterk afgeraden door P, want ook dat was uit den boze.
Die wereld was mij totaal vreemd, want wij hebben in ons gezin heel veel spelletjes gespeeld. Van Stap Op tot Mens Erger Je Niet en van knikkerborden tot jokeren toen ik wat ouder was.
Het knikkerbord wat mijn vader voor mij gemaakt heeft, is helaas niet met mij meegegaan; het is bij mijn ouders gebleven en toen mijn eigen kinderen er te groot voor waren geworden hebben zij het weggegeven aan iemand in de buurt met kleine kinderen. Goed terecht gekomen zou je zo zeggen, maar ik heb het altijd een beetje jammer gevonden dat het niet naar mij, als rechtmatige eigenaar is gegaan.
En dan? hoor ik de lezer zeggen, denk je nu echt dat je nu nog met dat knikkerbord zou spelen? Natuurlijk niet. Net zo min als met dit Stap Op spel, waarvan mijn kinderen al zeiden dat het een oubollig spel was. Ik heb het dan ook nooit met de kleindochters gespeeld.
Dus sta ik nu voor de vraag: Wat moet ik doen? Weggooien? met het Oud Papier meegeven?
Ik weet het niet. Voorlopig stop ik het in de doos met de spellen die ik toch nog maar even wil houden. Het is ten slotte maar een klein doosje.
klik
mijn hond heet Hessel
WE-300 is terug. Dit wordt georganiseerd door Plato (http://platoonline.wordpress.com/) Elke maand bedacht hij een thema en dat is zo gebleven. Dit keer is het "verplichting".
In de zomer van 2019 werd het bos achter ons huis grotendeels gekapt. We waren er niet echt op voorbereid en het kwam heel hard aan. Zo erg zelfs, dat ik er de eerste morgen, toen ik het zag gebeuren, er van moest huilen. Ik, afkomstig van de Veluwe, had het een lot uit de loterij gevonden om hier te kunnen wonen, een fijn huis, met een behoorlijke tuin, aan de achterkant grenzend aan een perceel bos. Mensenlief wat wilde ik nog meer? Niets toch.
Na eenentwintig jaar werd dit sprookje opeens ruw verstoord. Weg bos. Ooit zou er wel weer nieuwe aanplant komen, beloofde Staatsbosbeheer, maar wanneer konden ze niet zeggen.
De eerste dagen vond ik het verschrikkelijk als ik naar buiten keek, maar heel geleidelijk begon ik aan het uitzicht te wennen. De weidsheid had ook wel wat en ook de tuin kreeg veel meer licht. Alleen die wind, daar zou ik nooit aan wennen.
En opeens, deze week zijn ze daar. Vijf man sterk van een hoveniersbedrijf en een soort tractor met boor en met vijfenveertig honderd, ja wat zal ik zeggen, ienie mienie boompjes. Voor elk boompje wordt een gat geboord en wordt er zo'n klein dun sprietje met wortels ingezet en aangestampt.
Ik kan mij bijna niet voorstellen dat over een tijdje die sprietjes laten zien, dat ze er neergezet zijn om uit te groeien tot heuse bomen. Staasbosbeheer houdt zich dus aan de wet, voor iedere gerooide boom moet er één teruggezet worden.
Ben ik blij met deze aanplant? Jazeker. Deze zomer zal het nieuwe groen nog geen beschutting tegen de wind geven, dat is toekomst, maar wat ik minstens zo belangrijk vind: De vogels zullen op den duur ook weer terugkeren. Niets is mooier dan in de zomer wakker te worden van vogelgeluiden.
klik
mijn hond heet Hessel
|
Toon berichten 1-8 van 1854 |
Volgende Pagina »
