COLAVAASJE
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Gestolen goed gedijt niet, maar dat geldt niet voor dit vaasje. Dat heb ik echt al meer dan vijftig jaar. Het komt uit de tijd van mijn wilde jaren in Amersfoort. Ik heb heel lang na moeten denken over hoe die bar, waar we vaak kwamen, ook al weer heette en opeens plopte de naam naar boven, Clemenshof met daarnaast de dancing PAX.
Ik heb heel wat uurtjes aan de bar in Clemenshof doorgebracht. Meestal bestelden we dan rum/cola. De rum zat dan al in het glas en de cola werd in een kannetje bijgeleverd. Er waren 2 soorten kannetjes, één met een oor en één zonder.
Opeens was het een feit, één van de meiden had zo'n kannetje meegenomen en ja, toen kon niemand meer achter blijven, iedereen wilde graag zo'n kannetje als trofee op haar kamer hebben. Na een aantal avonden werd het moeilijker om zo'n kannetje in je bezit te krijgen, want ik denk dat de barkeepers het in de gaten hebben gekregen. Ik was nog op tijd met mijn ontvreemdingsactie.
En waar ik ook naar toe verhuisde, het kannetje was mij dierbaar en moest altijd mee. Het staat symbool voor de (te) korte periode van mijn onbezorgde jong zijn. Nou ja, onbezorgd, dat nu ook weer niet helemaal. Ik moest leren op eigen benen te staan en dat viel niet altijd mee. Ik wilde er zo graag "bij" horen en ging daarom wel eens net iets te vaak mee naar het nachtleven. Maar dat gold voor meerderen van ons.
We waren op Zon en Schild, het psychiatrisch ziekenhuis, net gehuisvest in een nieuwe personeelsflat en daar golden geen regels meer voor laat binnenkomen. Je hoefde bij de portier alleen maar je naam te noteren en de tijd van binnenkomst. Als je dan eens een keer om drie of om vier uur 's nachts binnenkwam, was dat geen probleem, maar gebeurde dat meerdere malen per week, tja, dan liep je toch wel het risico dat je uitgenodigd werd voor een gesprek. Soms was het beter om het in het park maar licht te zien worden en dan rond kwart voor zeven de personeelsflat weer te betreden.
Ach, zo zijn er nog wel meerdere herinneringen. Mooie en minder mooie.
Het kannetje doet nu dienst als vaasje. En als in de tuin de narcissen bloeien haal ik het altijd weer voor de dag. Met een paar bloemetjes komt dan het voorjaar in huis. En omdat ik zo gehecht ben geraakt aan dat vaasje moet ik zeggen dat ik totaal geen spijt heb van dat diefstalletje, want dat was het uiteindelijk toch wel.
klik
test test test ivm spambeveileging
De foute Bingo, vanaf het begin had ik mijn twijfels, ik wilde er wel heen en toch aarzelde ik (te lang) met het bestellen van de toegangskaarten. Maar tijdens een vergadering van de Oranjevereniging kwam dit gebeuren even ter sprake, en toen ik vroeg of er misschien nog kaarten waren kreeg ik een aanbod om 2 kaarten over te nemen.
Ik had via FB gezien dat op de beurs Vrouw! leeuwarden De Foute Bingo, gepresenteerd door onze dorpsgenoot, echt hilarisch was en dus een groot succes. Een Bingo met vele grappen en grollen, een beetje cabaretesk dacht ik, dus ik ging op het aan bod in.
Helemaal fout. Op weg naar het dorpshuis kwamen we al vele verklede mensen tegen. Rode pruiken, neuzen, hoedjes, echt, het carnaval in het zuiden was er niets bij. Ach er zouden wel meer mensen van onze leeftijdscategorie niet verkleed zijn dacht ik nog. Bij binnenkomst werd het mij duidelijk een totaal verkeerde keuze gemaakt te hebben. Keiharde muziek en alleen maar jongeren.
Mij totaal niet op mijn gemak voelend zochten we een plaatsje aan één van de vele biertafels bij mensen die ook niet meer heel piepjong waren. We hebben met het schaamrood op de kaken de eerste ronde uitgezeten. Een jonge dame kwam nog even een praatje met ons maken, maar door de harde muziek was een gesprek bijna niet mogelijk. Ze eindigde het gesprek met de woorden "nu ja, dan weten jullie ook wat een foute bingo is"
Ach, de plaatselijke presentator, van vele markten thuis, was leuk, maar echt helemaal inspelend op het jonge publiek, met dansjes tussendoor, de handjes in de lucht etc. In de eerste pauze zijn wij snel weggevlucht. Nee, dit was geen succes, maar wel een hele aparte ervaring die ik niet zo snel zal vergeten.
klik
mijn hond heet HESSEL Pablo
SERVIESGOED
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
In deze week zouden onze moeders , die van P. en de mijne, jarig zijn geweest. Vooral mijn moeder was er erg op gesteld om dat uitbundig te vieren met zoveel mogelijk verjaardagsvisite. Skoanmem hield het liever wat ingetogener.
Ik vond dit een mooie gelegenheid om deze kopjes even voor het voetlicht te halen. Hoe oud ze precies zijn weet ik niet, maar echt wel ouder dan 50 jaar. Op één kopje na, daar mist een heel klein hapje uit, is alles nog puntgaaf. Ik heb denk ik, helemaal in het begin toen ik met P. bij heit en mem 's zondagsmiddags op de thee ging één of twee keer uit deze kopjes mogen drinken in de aparte zondagse kamer, die er toen nog was.
Natuurlijk waren de kopjes een gespreksonderwerp en ik vertelde, dat mijn moeder nogal van zogenaamde Engelse kopjes hield. Ik weet dat die vrij duur waren en zo heel af en toe kreeg ze zoiets van ons, mijn vader, mijn broer en mij als verjaardagscadeau. Ze had ook een theetafel waar deze kopjes mooi uitgestald stonden. Maar op de verjaardag zelf, werden ze niet gebruikt, want daar waren ze veel te duur voor.
Of skoanmem ooit begrepen heeft om wat voor soort kopjes het ging weet ik niet. Zij was niet zo van het winkelen en echt veel ergens op visite gaan deed ze ook niet. Ze vond het wel vermakelijk, dat ik die kopjes zo mooi vond en toen ze op een bepaald moment kleiner gingen wonen, kreeg ik ze mee. Ze hebben een tijdlang bij ons als pronkstuk in de kamer gestaan, maar bij een herinrichting van de kamer zijn ze naar de zolder verhuisd.
Voor de Engelse kopjes van mijn moeder heb ik eigenlijk nooit interesse gehad om, toen het huis ontruimd moest worden, er een paar mee te nemen. Wat moest ik er mee? Zo denk ik nu ook wel over de kopjes van skoanmem. Wat moet ik er mee? Toen we vorig jaar de zolder opgeruimd hebben heb ik toch maar een klein doosje gemaakt met dit soort dingen erin. En ach, het eet geen brood. Zolang we de ruimte hebben mag het daar wel blijven staan. Zo kon het in ieder geval nog dienst doen voor een blogje, waarin ik een mooie combi kon maken om over de moeders en hun serviesgoed te schrijven.
klik
mijn hond heet hessel Pablo
"Maar je merkt aan jou niet, dat je een stuk ouder bent dan wij zijn" kreeg ik onlangs te horen, "je kunt met jou overal over praten". "En toch is er wel terdege een verschil", antwoordde ik, "elke leeftijd heeft zo zijn eigenaardigheden, ik kan met jou een heel eind meegaan, omdat ik dat uit ervaring herken, maar jij kunt minder ver met mij mee gaan als ik jou vertel hoe het echt is om ouder te worden, je kunt mij vergelijken met anderen, maar niet uit je eigen ervaringen putten".
En hoe het gesprek verder verliep weet ik niet meer zo goed, maar opeens hadden we het over verliefd zijn. Ik vertelde hem dat het mij opgevallen was, dat ik niet, of bijna niet meer het gevoel van verliefdheid had of kreeg, wat wel het geval was toen ik een jaar of veertig of vijftig was. Niet dat ik er toen iets mee deed, maar het was er.
Maar of er dan nog wel uitdagingen waren? Zeker zijn die er wel en anders zoek ik ze wel op. Heel toevallig kwam ik op een site terecht waar de quiz één tegen honderd op zoek was naar kandidaten. Voor de grap heb ik dat ingevuld en groot was mijn verbazing toen ik uitgenodigd werd om deel te nemen aan de voorronde.
Het was een hele onderneming, want ik moest op zondagmorgen om10 uur al in Amsterdam zijn. Bij aankomst bleek de groep die er was allemaal leeftijdsgenoten waren. Later werd uitgelegd, dat er per leeftijdsgroep 100 mensen waren uitgenodigd; in totaal 800. Kans van 1 op 8 om de voorronde door te komen. Daarbij opgeteld dat er een aantal echte quiztijgers waren die thuis elke quiz zoals 2 voor 12, met het mes op tafel etc. volgden, dan is het niet zo heel verwonderlijk dat ik niet door de voorronde ben gekomen.
Maar ik heb het wel heel erg leuk gevonden om een klein kijkje achter de schermen te mogen nemen. Ik heb het gevoel gekregen weer een stukje wijzer geworden te zijn. Kortom, ook als je ouder wordt, blijven er nog altijd nieuwe dingen komen die zomaar op je pad verschijnen. En als je dan ook nog in een goede gezondheid verkeert, valt er nog heel veel te ontdekken.
klik
Mijn hond heet Hessel Pablo
DE NAALD
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
In aansluiting op EERTIJDS 37 blijf ik nog even bij de periode, dat ik (leerling) verpleegkundige ziekenverpleging B was. Hoe ik ooit op dat idee gekomen ben om dat te gaan doen? Dat is als volgt gegaan. In de zomervakantie van 1967 en 1968 heb ik vakantiewerk in verpleeghuis "Den Ooiman" in Doetinchem gedaan. Dit in navolging van een ouder vriendinnetje die dat een paar jaar daarvoor gedaan had.
Na 1 dag in de afwaskeuken gestaan te hebben, mocht ik naar de afdelingskeuken van de afdeling "Goudenregen" een afdeling voor demente bewoners. Na nog weer een paar dagen werd ik op de afdeling zelf ingezet. Ik had het daar enorm naar mijn zin en toen ik na het tweede jaar, ik had mijn MULO-diploma gehaald, met de hoofdbroeder een gesprek had, gaf ik aan dat ik daar wel wilde blijven om de opleiding Ziekenverzorging te gaan doen. De hoofdbroeder vond dat er meer in mij zat en gaf mij de raad om dan de verpleging in te gaan, ik had hiervoor genoeg vooropleiding.
Mijn ouders waren nu niet direct enthousiast en hadden liever gezien dat ik de gewone verpleging ging doen, maar dat wilde ik niet. Ik was heel erg geïnteresseerd in wat er zich in het brein van de mens afspeelde. De eis van mijn ouders was, dat ik moest wachten tot ik 18 jaar was, dus heb ik eerst nog een half jaar bij een bank dagafschriften zitten typen.
Na 10 weken vooropleiding, wat inhield dat er gedurende die tijd overdag allerlei lessen gevolgd moesten worden, werd je als leerling verpleegkundige 1e jaars op een afdeling geplaatst. Het eerste jaar heb ik iets te veel naar mijn zin nachtdiensten gedraaid. Het waren lange nachten, waar niet veel in te doen was. Ik heb menig uurtje zitten borduren echt met de bedoeling om het cadeau te doen aan mijn moeder. Zij heeft het met sinterklaas gekregen en ik weet nog een flard van het gedicht wat ik er bij heb geschreven:, 's nachts als andere mensen slapen/ gebruikt Piet de naald als wapen.
Mijn ouders vonden het zo mooi, dat zij het hebben laten inlijsten en het heeft vanaf toeN bij hen in de kamer gehangen. Mijn moeder had op de achterkant geschreven, dat het ooit naar mij terug moest, als zij er niet meer zouden zijn. Het hangt nu bij ons in de gang.
klik
mijn hond heet Hessel Pablo
Wat moet ik er mee? Het is een gedachte die de laatste tijd steeds vaker bij mij bovenkomt.
Neem nu het songfestivalnummer. Vind ik het leuk, zegt het mij wat? Ik weet het niet, het nummer is niet echt slecht, ook geen juweeltje, maar wel eigentijds. En Joost? voor mij geldt, doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Ik ben altijd songfestivalfan geweest, dus ik blijf het wel volgen, maar mèt de nodige reserve.
En dan de kabinetsformatie, wat vind ik daar van? het duurt allemaal zo lang. Nu zijn ze nog steeds bezig om uit te zoeken welke vorm haalbaar is, minderheidskabinet, of extraparlementair, of.....Het schiet niet op. Ik ben bang dat zelfs nieuwe verkiezingen geen zoden aan de dijk zullen zetten. Ook dit blijf ik wel volgen, maar ik ben weinig hoopvol dat dit tot een tevredenheid van een meerderheid van kiezers opgelost gaat worden. Gisteren viel de term spagettiformatie, een kluwen, die bijna niet ontwart kan worden. Vanaf dit moment zal deze formatie bij mij dan ook als spagettisoap verder gaan.
Ach ja, en dan die oorlogen. Mijn hart schreit als ik al die destructieve beelden zie, waarbij mensenlevens, laat staan het welbevinden van mensen, niet telt. De dood van Navalny telt dan weer wel. Een moedig mens die met open ogen de dood tegemoet ging, maar wat moet ik er mee. De tijd van meedoen aan protestdemonstraties ligt al ver achter mij.
En dan de gezondheid van P., het laat te wensen over. Het wordt er in ieder geval niet beter op, tenzij het nieuw ontwikkelde medicijn zijn, wat hij nu mag proberen enige verbetering gaat brengen in de lichamelijke ongemakken. Over twaalf weken zullen we het weten. Maar dit is in ieder geval wel iets wat ik weet, ik ben mantelzorger geworden en de daarbij behorende taken zullen alleen maar toenemen.
Ouder worden is toch ingewikkelder dan ik dacht. Het is niet alleen een kwestie van langzaam aan iets minder kunnen. Er lijkt ook een proces van vervlakking op te treden. Je hebt als oudere immers dit alles al vaak eerder mee gemaakt, het songfestival is al eens gewonnen door dame Netta die op een kip leek, de dood van Kennedy, Martin Luther King en vele anderen, het maakt je woedend en verdrietig, kabinetsformaties die ook heel langdradig waren en waar geen goed einde aan leek te komen, etc.
En toch wil ik, ook al word ik ouder en naast mijn taak als mantelzorger wel midden in het leven blijven staan. Het is goed om over de dagelijkse schutting van het leven heen te kijken. Toch proberen om een eigen mening te vormen als was het een eerste keer dat ik zoiets mee maak. Gewoon net als toen ik jong was het doolhof van denken over iets om tot een mening te komen weer ingaan en mij blijven interesseren voor wat er om mij heen gebeurt. Dàt moet ik er mee. Over de schutting heen blijven kijken. Die opdracht geef ik mijzelf mee.
klik
mijn hond heet Hessel
KRUISPUNT
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dat ooit het speldje Zwarte Kruis, behorend bij het officiële diploma Ziekenverpleging B, (psychiatrisch verpleegkundige), behaald in 1971, een onderwerp van deze rubriek zou worden, was van het begin af aan duidelijk, alleen wist ik nog niet in welke vorm ik het zou gieten. Ik zou er snel over uitgepraat zijn, niet omdat ik geen herinneringen meer aan die tijd zou hebben, maar zijn die herinneringen voor anderen de moeite waard om te lezen? Ik was gedurende die driejarige in-service opleiding zelf zo bezig met volwassen te worden.
Het boek wat een keuze was van ons leesgroepje en wat ik in de afgelopen weken gelezen heb: Kruispunt geschreven door Jonathan Franzen deed mijn herinneringen aan die tijd weer oplaaien. Het boek speelt zich af in de begin zeventiger jaren. De hippicultuur, de sensitivityachtige bijeenkomsten, het scheppen van een eigen godsbeeld, het zoeken naar god, het bezig zijn met het vinden van een definitie van wat "goed doen" is; is dat wel mogelijk zonder je zelf daar ook goed bij te voelen, dan is het immers niet meer belangeloos, kortom allemaal zaken waar ik mij toen ook heel sterk mee bezig hield. Na de geboorte van mijn twee kinderen heb ik dit weer opgepakt en al voor mijn scheiding was ik over dit alles min of meer tot een afronding gekomen. Geloven kon ik niet meer.
Tijdens het lezen van dit boek ben ik maar eens naar de zolder gegaan en heb ik wat in mijn dagboeken van die tijd zitten lezen. Nee ik word er niet altijd vrolijk als ik dit alles in flarden nog weer eens doorlees. Ik heb het volwassen worden best wel een moeilijk proces gevonden.
Ik vraag me wel af wat ik met al die dagboeken moet doen. Misschien is de tijd gekomen om er afstand van te doen en ze ergens deze zomer te verbranden.
Wat de speld betreft, ooit is er bij de uitreiking gezegd dat bij mijn overlijden dit teruggestuurd zou moeten worden, omdat de speld strikt persoonlijk is met een nummerregistratie. Ik denk dat met de invoering van de BIGwet deze verplichting is vervallen.
Even over het boek: het heeft mij dus hier en daar wel geraakt, maar om nu te zeggen dat ik het een prachtig boek vond, nou nee. De personages waren dan wel goed uitgesponnen, maar hierdoor werd het ook wat langdradig en het godsdienstige sausje vond ik soms ook wel erg irritant worden. Meer dan twee en een halve ster van vijf sterren zou ik niet willen geven.
Misschien een wat vreemd aandoend blogje voor deze rubriek, maar ik vond het zo wel een mooie combi.
klik
mijn hond heet Hessel
|
Toon berichten 1-8 van 1910 |
Volgende Pagina »
