BIBLIOTHEEKCADEAU
Soms valt het één met het ander samen, waardoor het leven net een iets andere dimensie lijkt te krijgen. Ik wil het niet aan toeval toeschrijven, maar meer aan het oog hebben voor. Toen ik vorige week aan mijn vader vertelde dat de man die normaliter bij ons in de straat woonde maar nu een medebewoner is van de revalidatieafdeling van het verpleeghuis waar mijn vader momenteel verblijft, niet meer terugkeert naar zijn eigen huis, kon ik niet vermoeden dat dit het begin zou zijn van een diep nadenken van mijn vader. Zijn revalidatie gaat voortreffelijk, maar ondanks dat gaat hij inzien dat terugkeren naar het zelfstandig wonen eigenlijk niet meer mogelijk zal zijn. Hoe graag hij dit ook zou willen, 's nachts komen de spookbeelden naar boven als hij zich een voorstelling maakt van wat een zelfstandig leven allemaal inhoudt en hoe hij dat zelf allemaal zou moeten organiseren. Veel zegt hij daar niet over, maar zo af en toe brengt hij een flard van zijn gedachten naar buiten. En daarom is het zo fijn dat ik in staat ben om bijna iedere dag even naar hem toe te gaan. Het vervelende is, dat hij ook daarin een keuze moet maken. Wanneer hij zijn intrek neemt in een verzorgingstehuis maar terugkeert naar zijn eigen woonplaats zal het voor mij niet meer mogelijk zijn om hem bijna dagelijks te bezoeken, hem bij te staan met de dagelijkse ditjes en datjes. Het niet verstaan van de Friese taal lijkt bij het maken van de keuze een barrière te zijn. 
Hoewel er in de hoofdstad ook veelvuldig de Friese taal gebezigd wordt, zal dit toch net iets in minder mate zijn dan hier in het provinciestadje. Ook kijk ik wel naar dorpen hier in de buurt met een hoog importgehalte, dat zou ook nog een optie zijn, maar hij, mijn vader moet zelf de keuze maken en ik begrijp dat dit moeilijk is. En ik begrijp het helemaal na het lezen van dit boek, de vijfde editie van www.nederlandleest.nl Ik had het boekje voor hem meegenomen met de gedachte, het zijn grote letters, misschien lukt het om dit zelf te lezen (Hij luistert wel heel veel naar gesproken tekstboeken) Toen ik gisteren bij hem kwam, zat hij vol overgave te lezen. Hij liet mij weten dat hij zich voor een deel in dit boekje terugvond. Reden voor mij om het boekje ook te lezen. In één adem las ik het uit. Het heeft mij diep geraakt. Maar omdat het blog anders veel te lang gaat worden, kom ik daar een volgende keer op terug. Het geeft mij in ieder geval heel veel stof tot nadenken, maar anders dan het nodeloze en zinloze gepieker over, niet alleen mijn vader, maar over van alles en nog wat waar ik de laatste tijd nogal mee bezig ben.
tien reacties
Dat lijkt me het moeilijkste wat er is, je eigen plekje op deze aarde opgeven en toegeven dat het niet meer anders gaat. Dit heeft te maken met de kwaliteit van het leven. Het laatste houdt mij ook veel bezig.
Genoeg om over na te denken dus, en dat naar aanleiding van 1 boek…. Ik heb het hier liggen, ook maar eens ter hand nemen dus.
En ik wens je vader wijsheid, geen eenvoudige keuze die hij moet maken….
Sterkte!
grtz
Wel goed dat hij voor zichzelf ook ziet dat het beter is dat hij niet meer zelfstandig gaat wonen. Het lijkt me vervelend om daar je vader van te moeten overtuigen.
Love As Always
Di Mario
Dit is dan ook een mooi voorbeeld waar het webloggen om gaat.
Pure passie, emotie, rechtsreeks uit het leven gegrepen.
Mensen komen soms tot inzichten, hoe pijnlijk ook.
En maken er dan maar het beste van!
Hoe simpel, grote letter dus goed leesbaar, doeltreffend, een onderwerp dat raakt.
Moeilijk hoor, om te beseffen dat je niet meer terug kunt naar je eigen plekje.
Ook al is het beter.
Je zelfstandigheid moeten op geven lijkt me heel moeilijk, fijn dat hij zelf ontdekt heeft dat het beter voor hem is. Wat betreft de plek komt het ook vast wel goed, de belangrijkste horde is immers al genomen!
groetjes,
Elmar
Hoe ouder ik zelf word (nu 65) hoe meer bewondering ik krijg voor alle oude mensen die met minder prettige dingen moeten omgaan, zoals jouw vader, Hanscke. Het leven wordt er niet eenvoudiger op. Ik wens je vader en jou ook alle sterkte hiermee. Inderdaad fijn dat jij niet op hem hoeft in te praten.
Daar zal je vader nog lang en breed over na moeen denken.
Is hij er al uit? En wat vond hij van de situatie in het boek vergeleken bij de huidige opvang?
Niet dat de denkwijze van de bewoners veel zal verschillen, ze wacht(t)en allemaal op hun kinderen.
Eén zorg heb je in ieder geval minder. Hij heeft dus zelf bedacht dat naar een verzorgingshuis gaan voor hem waarschijnlijk beter is. Als je dit ter sprake zou moeten brengen en eventueel indringend op hem zou moeten inspreken, is dat zo ontzettend moeilijk. De keus waar hij naar toe zal gaan, zal hij vast ook kunnen maken na veel wikken en wegen. Het ‘vuurtje’ brandt nu bij hem. Hij komt er wel uit.