VERBIJSTERD
De morgen begon met dubben, zal ik wel of niet gaan. In het stadje waar ik op een steenworp afstand van woon, is een initiatiefrijk groepje nog niet zo heel lang geleden begonnen met het organiseren van een maandelijkse lunch onder de naam Broodje KK. De KK staat voor Kleintje Kunst. Iedere tweede woensdag wordt er iemand uit de regio uitgenodigd om rond het middaguur een lezing of iets dergelijks te verzorgen, met als afsluiting een gezamenlijke lunch. Van meerdere kanten had ik al gehoord, dat het gezellig en leuk was en dat het ook wel wat voor mij zou zijn. Ik ben immers op de woensdag toch altijd vrij? Ik prijs mij gelukkig dat ik mensen ken, en dat mensen mij kennen, dat wanneer ik bel, ik precies dat kleine zetje krijg wat ik nodig heb.
Deze morgen was het de beurt aan de bij ons in de regio toch wel heel bekende kunstenaar Gerrit Breteler. (Het zal mij niet verbazen als hij met het verstrijken van de jaren ook enige bekendheid in den lande zal krijgen). Hij beoefent de kunst vanuit drie invalshoeken, namelijk vanuit de schilderkunst, vanuit de muziek en vanuit het schrijven. Tot aan vandaag heb ik niet begrepen waarom hij zich niet op slechts één terrein begeeft maar op de drie genoemde. Ik begrijp nu dat dit te maken heeft met hoe hij cultuur ervaart en beleeft. Zijn voordracht nam ons, het publiek, ongeveer 60 man, mee in zijn denkkader. Hierbij gebruikte hij een aantal uiteenzettingen van professor.dr.c.a. van Peursen. Op zijn retorische vraag of we deze beste man kenden zei ik in gedachten: ja. Ik wist wel bijna zeker dat ik een boek van deze professor op de boekenplank had staan.
De voordracht begon met een korte uiteenzetting over de interesse van de spreker voor de schilders van de 17e eeuw en met name Rembrandt. Op amusante wijze vertelde hij hoe hij als zesjarig jongetje met zijn vader mee was naar een museum waar een zelfportret van Rembrandt hing en hoe hij zich, zo klein als hij was, zich daarmee op de één of andere wijze mee verbonden had gevoeld. In een paar zinnen vertelde hij daarna iets over de schildertechniek die bij de Nachtwacht gebruikt is waardoor ik zodanig geprikkeld ben om opnieuw dit schilderij te gaan bekijken. Vanuit de 17e eeuw ging hij naar de kunst van de primitieve volken om vandaar uit de cultuur in drie fasen te schetsen, namelijk de mytische, de ontologische en de functionele fase.
Ik raakte geboeid en omdat ik deze kennis graag vast wilde houden pakte ik een pen en een boekje om het één en ander op te schrijven. Ik heb het als een heel bijzondere bijeenkomst ervaren en ik ben zeker van plan om deze lunches vaker te gaan bezoeken, maar de grootste verrassing kwam in de avond.
Nieuwsgierig geworden naar het genoemde boek, zocht ik dit op en sloeg het open. Groot was mijn verbazing toen ik zag dat ik heel veel in dit boek onderstreept had. Kennelijk had ik dit boek tijdens mijn studie behoorlijk bestudeerd.....edoch, naar het scheen was er niets of bijna niets van dit alles blijven hangen. Ik ben er maar eens voor gaan zitten en ik heb verschillende passages opnieuw gelezen en heel langzaam komt de vroeger opgedane kennis weer naar boven. Al die kennis die ik zo goed kan gebruiken om de kunst, waar ik, zoals ik onlangs al schreef, meer en meer in geinteresseerd ga raken, wat toegankelijker voor mij te laten zijn. En dat dit, deze uiteenzetting, juist nu op mijn pad komt. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Dit maakt het leven zo leuk!
zeven reacties
Toeval bestaat toch niet….
En bij de naam van Peursen gaan er bij mij ook bellen rinkelen, maar dan moet ik de berging in duiken naar een doos oude studieboeken…misschien dat ik dat dit weekend eens ga doen, kijken of het klopt dat ik er ook nog 1 van hem heb liggen….
Leuk dat je zo’n inspirerende middag had! Helemaal leuk. Als het over kunst gaat!
grtzz
Je hebt alles ergens opgeborgen in je brein, en al herlezende komt het weer naar boven.
Op zich herken in dat wel, met de kinderboeken die Tessa nu doorkijkt, ik herken het verhaal, maar weet pas hoe het afloopt als ik dat weer hergelezen heb. Oja momentjes.
Dat geeft me even een déjà vu gevoel. Ik had laatst ook een boek in de handen wat me zeer het lezen waard leek. Thuis gekomen keek ik in onze boekenverzameling en zag het meteen staan. Vreemd is zoiets.