RUFUS WAINWRIGHT
Eigenlijk hadden we niet zo heel veel zin om te gaan. -we waren nog te veel bezig met het vooruitzicht van de operatie die P. moet ondergaan en die toch een stuk ingrijpender gaat worden dan waar wij weet van hadden, maar daarover later meer- In oktober had ik al kaarten gekocht voor het concert van Rufus Wainwright. Vorig jaar januari waren we naar het nieuwjaarsconcert Van Sinfonietta en hem geweest en toen vond ik dat concert veel te kort duren. Ik wilde heel graag nog meer van hem horen.
Ik ben heel erg liefhebber van zijn stem en zijn genre. Sinds kort weet ik dat dit barokpop of wel barokrock wordt genoemd. Nummers uit dit genre zijn te herkennen aan de instrumentatie en compositie in de stijl van barokmuziek, de contrapuntische melodieën, harmonieën en aan hun dramatische of melancholische voorkomen. Het doet mij hier en daar ook aan de opera denken, zeker in zijn zang. Ook in zijn pianobegeleiding zijn er verschillende knikjes naar de diverse klassieken. Maar dat is niet zo vreemd, want Rufus Wainwright heeft zelf immers een opera geschreven, de Prima Donna.
Zoals gezegd, hoewel we niet zo heel veel zin hadden om te gaan, maar omdat er aan dit concert toch een prijskaartje hing wat er niet om liegt, voelden we ons bijna verplicht om wel te gaan. Achteraf ben ik zo blij dat we gegaan zijn, want wat was het mooi. Wat kan die man zingen; wat heeft hij een bereik met zijn stem, en wat een volume.Trouwens de hele band mocht er zijn, inclusief de toetseniste Rachel Eckroth, die het voorprogramma verzorgde.
We waren echt even in de ban van de muziek en was er geen tijd voor allerlei zorgen, vragen en vraagtekens, want die zijn er wel degelijk.
Toch iets fijns wat je samen deed om op terug te kijken op minder leuke momenten die komen gaan. Dat is goed!