DE ROES
De clubkampioenschappen dames dubbel tennis. Omdat er nog een wisseling van deelneemsters was geweest, was de sterkte van de tegenstanders alleen nog maar toegenomen. Met lood in mijn schoenen begon ik aan de eerste wedstrijd. Uitspraken als: 'je weet nooit hoe een koe een haas vangt' doen mij zeker geen goed, hoe positief mijn partner het misschien ook bedoelt. Het heeft bij mij meer het effect, van: 'het is bijna onmogelijk om samen met jou iets te bereiken'. Wat had ik een spijt dat ik aan dit wedstrijdavontuur was begonnen.
Maar wonder boven wonder verliep de eerste set die we speelden, heel aardig. We verloren dan wel met 7 - 5, maar ik was al lang tevreden, we waren niet met 6 - 0 weggespeeld. Helaas gebeurde dat wel in de tweede set, maar toch was ik niet helemaal ontevreden.
De tweede wedstrijd verloren we weliswaar met 6 - 4 en 6 - 3, maar het waren niet de blanco sets geworden waar ik zo bang voor was.
De derde wedstrijd was er op of er onder. Als we deze wedstrijd zouden winnen, en gezien de sterkte van de tegenstander, was er heus een klein kansje, dan zou ik voor het eerst in mijn tenniscarrière, (ik ben pas na mij vijftigste begonnen met tennissen) niet als laatste eindigen.
We begonnen goed. Na een voorsprong van 5 - 2 dreigde, net als in de eerste wedstrijd, dat we alsnog de set zouden verliezen, maar het lukte ons toch om tot 6 - 6 te komen. En ja de tiebreak was toen een eitje, die wonnen we met 7 - 4. Tijdens die tiebreak begonnen bij mij de zenuwen knap toe te nemen. Het zou toch niet waar zijn. Zouden we dan toch een set gaan winnen? Ja dus. Ik kon mijn geluk niet op.
We waren vanwege de hitte vroeg begonnen, om negen uur al. Inmiddels was het half elf, het werd warmer en warmer, alleen merkte ik dat nauwelijks. Ik leefde als in een roes. Een gewonnen set. Ik had mijzelf overtroffen. Ook in het begin van de tweede set ging het tot een 2 - 2 gelijk nog op. Daarna moesten we toch heel wat verliespunten incasseren.
"Kom op" zei mijn partner, "als we deze set verliezen hebben we nog steeds kansen. Dan moeten we een super tiebreak spelen en die zouden zo maar weer kunnen winnen. Met lede ogen moest ik aanzien dat we de tweede set toch echt gingen verliezen met 6 - 3. Maar toen de supertiebreak. De tegenstanders moesten de eerste twee punten aan ons afstaan. We stonden dus voor! We hoefden alleen maar te zorgen dat we voor bleven staan en dat gebeurde, ondanks een dubbele fout van mij. Gelukkig sloegen ze aan de overkant van het net twee dubbele fouten en zo werd het 9 - 8. En toen gebeurde het. De bal passerde mij, had niet zo heel veel vaart meer, ik kon hem opscheppen en hem over het net krijgen waar de bal dood neerplofte. De wedstrijd was gewonnen. Wat kan een mens dan blij ziijn. Ik heb het vaak op de televisie gezien, maar nu overkwam het mijzelf. Geweldig, wat een ervaring.
Ik weet nog dat ik een paar blogjes terug, op het blog met de titel SPORTEMOTIES schreef, dat wanneer ik (wij) niet als laatste zou eindigen ik mij een winnaar zou voelen en zo voelde het ook. Voor mijn tennispartner was het natuurlijk een iets ander gevoel, vorig jaar was zij immers nog kampioen geworden, maar we waren het er helemaal over eens, dat we uiteindelijk met heel veel plezier samen gespeeld hebben.
zeven reacties
Van tennis heb ik geen kaas gegeten maar dat je gewonnen hebt, vind ik hartstikke leuk. Goed gedaan!
Ja, ik heb dan weer niks met sport. Het moet gaan om het plezier, en dat heeft men kennelijk dus meer als er gewonnen wordt. Van mij mag het.
Aan de top komen is nog altijd makkelijk dan aan de top blijven, dus geniet vooral van de eerste stappen op de ladder naar boven. Van die tennis standen begrijp ik geen snars maar ik tennis dan ook niet
Fantastisch leuk . Zeker als je er zo hard voor geknokt hebt is de voldoening des te groter. Het gaat niet om te winnen maar om het meedoen toch?