EENZAAM


Hoe verzint men het het, de week tegen de eenzaamheid. Vanaf het moment dat ik het eerste radioreclamespotje hoorde, dreigen mijn nekharen overeind te gaan staan. Maar waarom weet ik niet precies. Niet omdat ik zelf niet zou weten wat eenzaamheid inhoudt.

Ooit heb ik mij, toen ik nog heel jong was, getrouwd en moeder van twee jonge kinderen, heel erg alleen gevoeld. Gelukkig is dat in de loop der jaren totaal verdwenen. Ik beschouw mijzelf al jaren als een zeer gelukkig mens die helemaal tevreden midden in het leven staat. En niemand die toentertijd mij precies verteld heeft hoe ik het moest aanpakken. Dat zou ook niet gekund hebben, want ik vertelde niemand over mijn eenzaamheidsgevoelens. Ik schaamde mij voor dergelijke gevoelens en zag het als een manco van mijzelf.

Dit laatste gaf mij juist de kracht om in elk geval te proberen uit die poel van eenzaamheid te komen. Ik wilde niet anders zijn dan een ander. Ik wilde er ook bij horen. Daarom ging ik met de moed der wanhoop toch maar van alles ondernemen. Aan een deeltijdstudie maatschappelijk werk beginnen, mij aanmelden bij een groepje waar initiatieven lagen om een wijkvereniging op te richten, mijn neus laten zien bij het vrouwencafé en dat allemaal gebukt gaande onder die onverklaarbare eenzaamheidsgevoelens.

Wanneer toen deze problematiek zo grootschalig als maatschappelijk probleem via de media onder de aandacht was gebracht, had ik mij misschien wel heel erg begrepen gevoeld en was ik van daaruit blijven zitten waar ik zat. Juist door de angst niet begrepen te worden ben ik gaan handelen.

Ik weet heus wel dat dit niet voor iedereen is weggelegd en ik wil de eenzaamheid ook zeker niet terugbrengen in de taboesfeer, maar om dit op de manier van 'de week van' aan te pakken spreekt mij totaal niet aan. Net zo min als de uitspraak van mevrouw Jenny Gierveld die een beroep doet op de (participatie?)-samenleving om meer oog te krijgen voor de eenzaamheid. Wij zouden ons moeten inzetten om dit probleem te verkleinen en onze bijdrage hieraan moeten leveren. 

Maar hoe dan? zo vraag ik mij af. Echte eenzaamheid wordt niet verdreven met een wekelijks bezoekje of een extra contactje. Echte eenzaamheidsgevoelens zijn vaak diepgeworteld en vragen vaak om deskundige begeleiding om andere mogelijkheden te ontdekken. Een stukje burenhulp zou zeker als aanvulling zeer welkom zijn, maar het schrappen van allerlei maatschappelijke voorzieningen is in mijn ogen uit den boze. En dat is wat er gebeuren gaat. De overheid trekt zich op allerlei fronten terug om de diverse problematieken terug te leggen in de samenleving. En dat is wat mij zo tegenstaat van dit gedoe.  

Als ik het, toen ik nog jong was, zelf niet gered zou hebben dan was er in de één of andere vorm wel een vangnet geweest van een instantie waarbij ik had aan kunnen kloppen. En dit laatste zullen we meer en meer moeten gaan missen. Algemeen maatschappelijk werk, club- en buurthuiswerk, opbouwwerk, of vergelijkbare instanties, er blijft bijna niets meer van deze voorzieningen over. En dan maar aantonen dat de eenzaamheid toeneemt. Gek he? 

hanscke Maandag 30 September 2013 - 10:24 pm | | Standaard

tien reacties

Ximaar

Ik ben een echte einzelgänger, maar voel me nooit echt eenzaam. Dwz ik hou van de stilte en vind mensen om me heen best leuk, maar niet de hele dag.
Ik maak ook snel contact met wildvreemde mensen.

De spotjes heb ik nog niet gezien, omdat ik alleen on-demand kijk. Daardoor zie ik nooit reclames of promo’s en vraag ik me af of postbus51 nog altijd bestaat en zo heet.

Ik weet ook niet wie er echt langdurig eenzaam zijn. Sommige mensen zullen bijvoorbeeld vast denken dat ik dat ben. Mensen lopen er niet mee te koop. En als ze dat wel doen, dan lukt het ze ook om iets aan die eenzaamheid te doen.

Wat mij vooral opvalt is dat je mensen meer een gevoel van eenzaamheid geeft als er zonodig iets rond de Kerst voor hen georganiseerd wordt. Voor mij zijn dat normale dagen. En als ik me niet eenzaam voel op 20 december, dan voel ik me ook niet eenzaam op 25 december.

Ximaar, (URL) - 01-10-’13 00:36
Desire

Je kunt je afvragen waarom een mens eenzaam is. Vaak zijn dat mensen die bewust alleen willen zijn, de deur niet uitkomen en nergens met de neus vooraan (willen) staan. Anders wordt het als je als oudere gebonden bent aan huis door bijvoorbeeld lichamelijke beperkingen. In zulke gevallen is het heel sociaal om bezoekjes te brengen aan de eenzame en hem of haar mee te nemen naar buiten in een rolstoel o.i.d.
Dat er nadruk op eenzaamheid wordt gelegd door “de week tegen de eenzaamheid” vind ik ook te ver gaan. Wellicht zullen er mensen zijn die zich aangesproken voelen en juist dáárdoor denken dat zij de eenzame zijn.

Desire, (URL) - 01-10-’13 10:39
Sjoerd

Ik denk ook niet dat dit zoden aan de dijk zet. Ik verkies zelfs een mate van eenzaamheid.

Sjoerd, (URL) - 01-10-’13 12:40
Marjolijn

Altijd moeilijk dit soort dingen.
Wie zegt wat eenzaamheid precies is en wie eenzaam zou zijn…?
Dat kan toch alleen de persoon zelf.

Marjolijn, (URL) - 01-10-’13 13:09
Hanny

De instelling van deze week voert mij veel te ver.
Vaak is het toch dat de ‘eenzame mens’ zelf het initiatief moet nemen om van zijn/haar gevoelens van eenzaamheid af te komen. Het heeft geen zin dat anderen dit voor hem/haar oplossen. Als men zelf niet wil, of er geen moeite voor doet, helpt niets. Goedbedoelde hulp maakt eenzaamheid soms nog erger.

Hanny, (URL) - 01-10-’13 13:24
rietepietz

Ik ben óók al niet zo van “de week van“of “de dag van” !
Eenzaamheid kun je inderdaad niet aan de buitenkant zien maar heeft ook niet álles te maken met wel of geen bezoek krijgen. Vooral bij ouderen is het vaak een beetje “betuttelend” zo’n verplicht bezoekje. De bejaarde moet er dan óók nog blij mee zijn terwijl het misschien helemáál niet klikt met de bezoeker !

rietepietz, (URL) - 01-10-’13 16:01
Margo

Ik kan ook goed alleen zijn en van veel mensen (meer dan drie) om me heen word ik heel onrustig. Ieder mens heeft behoefte aan een vertrouweling, met wie hij alles kan bespreken, zijn mening kan toetsen, zijn zorgen en verdriet kwijt kan. Wie dat niet heeft voelt zich misschien eenzaam. Misschien is die actie ervoor om eens wat vaker bij oudere en niet mobiele mensen langs te gaan.

Margo, (URL) - 01-10-’13 19:34
Therese

Ja, ze weten het mooi te brengen, die politici. Nare boodschappen in een mooi versierd papiertje, dat is het.
Gelukkig gaat het goed met jou, Hanscke.

Therese, (URL) - 02-10-’13 11:44
Wieneke

Moeilijk onderwerp: eenzaamheid. Het is zo’n algemene kreet, waar je eigenlijk niets mee kunt. Wat is het nu precies? Iemand die alleen leeft hoeft helemaal niet eenzaam te zijn en iemand die omgeven wordt door massa’s mensen kan zich heel erg eenzaam voelen.

Maar op zich kan het geen kwaad om wat extra aandacht voor dit soort zaken te vragen….
Alleen moet je er niet teveel van verwachten.

Wieneke, - 03-10-’13 18:14
ria

Ik kan me helemaal in de reactie van Ximaar vinden.

ria, (URL) - 03-10-’13 22:47
(optioneel veld)
(optioneel veld)
Om een reactie te kunnen plaatsen moet je deze vraag beantwoorden.
Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.