EERTIJDS 38

DE NAALD


Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.


In aansluiting op EERTIJDS 37 blijf ik nog even bij de periode, dat ik (leerling) verpleegkundige ziekenverpleging B was. Hoe ik ooit op dat idee gekomen ben om dat te gaan doen? Dat is als volgt gegaan. In de zomervakantie van 1967 en 1968 heb ik vakantiewerk in verpleeghuis "Den Ooiman" in Doetinchem gedaan. Dit in navolging van een ouder vriendinnetje die dat een paar jaar daarvoor gedaan had.

Na 1 dag in de afwaskeuken gestaan te hebben, mocht ik naar de afdelingskeuken van de afdeling "Goudenregen" een afdeling voor demente bewoners. Na nog weer een paar dagen werd ik op de afdeling zelf ingezet. Ik had het daar enorm naar mijn zin en toen ik na het tweede jaar, ik had mijn MULO-diploma gehaald, met de hoofdbroeder een gesprek had, gaf ik aan dat ik daar wel wilde blijven om de opleiding Ziekenverzorging te gaan doen. De hoofdbroeder vond dat er meer in mij zat en gaf mij de raad om dan de verpleging in te gaan, ik had hiervoor genoeg vooropleiding.

Mijn ouders waren nu niet direct enthousiast en hadden liever gezien dat ik de gewone verpleging ging doen, maar dat wilde ik niet. Ik was heel erg geïnteresseerd in wat er zich in het brein van de mens afspeelde. De eis van mijn ouders was, dat ik moest wachten tot ik 18 jaar was, dus heb ik eerst nog een half jaar bij een bank dagafschriften zitten typen.

Na 10 weken vooropleiding, wat inhield dat er gedurende die tijd overdag allerlei lessen gevolgd moesten worden, werd je als leerling verpleegkundige 1e jaars op een afdeling geplaatst. Het eerste jaar heb ik iets te veel naar mijn zin nachtdiensten gedraaid. Het waren lange nachten, waar niet veel in te doen was. Ik heb menig uurtje zitten borduren echt met de bedoeling om het cadeau te doen aan mijn moeder. Zij heeft het met sinterklaas gekregen en ik weet nog een flard van het gedicht wat ik er bij heb geschreven:, 's nachts als andere mensen slapen/ gebruikt Piet de naald als wapen.

Mijn ouders vonden het zo mooi, dat zij het hebben laten inlijsten en het heeft vanaf toeN bij hen in de kamer gehangen. Mijn moeder had op de achterkant geschreven, dat het ooit naar mij terug moest, als zij er niet meer zouden zijn. Het hangt nu bij ons in de gang.

                                 klik

mijn hond heet Hessel Pablo

hanscke | Maandag 11 Maart 2024 - 09:54 am | | Standaard | Vijf reacties

DE SCHUTTING


Wat moet ik er mee? Het is een gedachte die de laatste tijd steeds vaker bij mij bovenkomt. 

Neem nu het songfestivalnummer. Vind ik het leuk, zegt het mij wat? Ik weet het niet, het nummer is niet echt slecht, ook geen juweeltje, maar wel eigentijds. En Joost? voor mij geldt, doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Ik ben altijd songfestivalfan geweest, dus ik blijf het wel volgen, maar mèt de nodige reserve.

En dan de kabinetsformatie, wat vind ik daar van? het duurt allemaal zo lang. Nu zijn ze nog steeds bezig om uit te zoeken welke vorm haalbaar is, minderheidskabinet, of extraparlementair, of.....Het schiet niet op. Ik ben bang dat zelfs nieuwe verkiezingen geen zoden aan de dijk zullen zetten. Ook dit blijf ik wel volgen, maar ik ben weinig hoopvol dat dit tot een tevredenheid van een meerderheid van kiezers opgelost gaat worden. Gisteren viel de term spagettiformatie, een kluwen, die bijna niet ontwart kan worden. Vanaf dit moment zal deze formatie bij mij dan ook als spagettisoap verder gaan.

Ach ja, en dan die oorlogen. Mijn hart schreit als ik al die destructieve beelden zie, waarbij mensenlevens, laat staan het welbevinden van mensen, niet telt. De dood van Navalny telt dan weer wel. Een moedig mens die met open ogen de dood tegemoet ging, maar wat moet ik er mee. De tijd van meedoen aan protestdemonstraties ligt al ver achter mij.

En dan de gezondheid van P., het laat te wensen over.  Het wordt er in ieder geval niet beter op, tenzij het nieuw ontwikkelde medicijn zijn, wat hij nu mag proberen enige verbetering gaat brengen in de lichamelijke ongemakken. Over twaalf weken zullen we het weten. Maar dit is in ieder geval wel iets wat ik weet, ik ben mantelzorger geworden en de daarbij behorende taken zullen alleen maar toenemen.

Ouder worden is toch ingewikkelder dan ik dacht. Het is niet alleen een kwestie van langzaam aan iets minder kunnen. Er lijkt ook een proces van vervlakking op te treden. Je hebt als oudere immers dit alles al vaak eerder mee gemaakt, het songfestival is al eens gewonnen door dame Netta die op een kip leek, de dood van Kennedy, Martin Luther King en vele anderen, het maakt je woedend en verdrietig, kabinetsformaties die ook heel langdradig waren en waar geen goed einde aan leek te komen, etc. 

En toch wil ik, ook al word ik ouder en naast mijn taak als mantelzorger wel midden in het leven blijven staan. Het is goed om over de dagelijkse schutting van het leven heen te kijken. Toch proberen om een eigen mening te vormen als was het een eerste keer dat ik zoiets mee maak. Gewoon net als toen ik jong was het doolhof van denken over iets om tot een mening te komen weer ingaan en mij blijven interesseren voor wat er om mij heen gebeurt. Dàt moet ik er mee. Over de schutting heen blijven kijken. Die opdracht geef ik mijzelf mee.

                         klik

mijn hond heet Hessel

hanscke | Maandag 04 Maart 2024 - 10:16 am | | Standaard | Zes reacties

EERTIJDS 37

KRUISPUNT


Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.


Dat ooit het speldje Zwarte Kruis, behorend bij het officiële diploma Ziekenverpleging B, (psychiatrisch verpleegkundige), behaald in 1971, een onderwerp van deze rubriek zou worden, was van het begin af aan duidelijk, alleen wist ik nog niet in welke vorm ik het zou gieten. Ik zou er snel over uitgepraat zijn, niet omdat ik geen herinneringen meer aan die tijd zou hebben, maar zijn die herinneringen voor anderen de moeite waard om te lezen? Ik was gedurende die driejarige in-service opleiding zelf zo bezig met volwassen te worden.

Het boek wat een keuze was van ons leesgroepje en wat ik in de afgelopen weken gelezen heb: Kruispunt geschreven door Jonathan Franzen deed mijn herinneringen aan die tijd weer oplaaien. Het boek speelt zich af in de begin zeventiger jaren. De hippicultuur, de sensitivityachtige bijeenkomsten, het scheppen van een eigen godsbeeld, het zoeken naar god, het bezig zijn met het vinden van een definitie van wat "goed doen" is; is dat wel mogelijk zonder je zelf daar ook goed bij te voelen, dan is het immers niet meer belangeloos, kortom allemaal zaken waar ik mij toen ook heel sterk mee bezig hield. Na de geboorte van mijn twee kinderen heb ik dit weer opgepakt en al voor mijn scheiding was ik over dit alles min of meer tot een afronding gekomen. Geloven kon ik niet meer.

Tijdens het lezen van dit boek ben ik maar eens naar de zolder gegaan en heb ik wat in mijn dagboeken van die tijd zitten lezen. Nee ik word er niet altijd vrolijk als ik dit alles in flarden nog weer eens doorlees. Ik heb het volwassen worden best wel een moeilijk proces gevonden. 

Ik vraag me wel af wat ik met al die dagboeken moet doen. Misschien is de tijd gekomen om er afstand van te doen en ze ergens deze zomer te verbranden.Wat de speld betreft, ooit is er bij de uitreiking gezegd dat bij mijn overlijden dit teruggestuurd zou moeten worden, omdat de speld strikt persoonlijk is met een nummerregistratie. Ik denk dat met de invoering van de BIGwet deze verplichting is vervallen. 

Even over het boek: het heeft mij dus hier en daar wel geraakt, maar om nu te zeggen dat ik het een prachtig boek vond, nou nee. De personages waren dan wel goed uitgesponnen, maar hierdoor werd het ook wat langdradig en het godsdienstige sausje vond ik soms ook wel erg irritant worden. Meer dan twee en een halve ster van vijf sterren zou ik niet willen geven. 

Misschien een wat vreemd aandoend blogje voor deze rubriek, maar ik vond het zo wel een mooie combi.

                                     klik

mijn hond heet Hessel

hanscke | Donderdag 22 Februari 2024 - 12:56 pm | | Standaard | Vijf reacties

IN HET NU


Eigenlijk kan ik dit blog niet meer schrijven, want het gaat over gisteren. Het was prachtig weer en we, P., Pablo en ik zouden een wandeltocht doen.  Nu hond Hessel er niet meer is kunnen we weer met ons drieën gaan. 

Nee, 25 km. zou te hoog, lees te ver, gegrepen zijn, ook 20 km. is nog wat aan de ruime kant, maar 15 km. zou moeten lukken. Bij de start was het zeer druk. Zo'n kleine 800 mensen deden mee aan deze tocht. Ik was heel benieuwd hoe het  gedrag van Pablo zou zijn. Dit zou zijn 3e tocht worden en ik hoopte dat hij toch al iets geleerd had van de vorige keren. Bij de voorbereidingen thuis leek het erop dat hij bepaalde dingen al herkende.

In het begin was er nog wel het rukken en trekken vanwege de overprikkelingen, maar na een kilometer of drie kwam de rust er toch wat in. Ik kreeg in ieder geval goed de gelegenheid om wat rond te kijken en van de vele sneeuwklokjes die volop in de bermen stonden te bloeien, te genieten.

Zo lekker wandelend in het zonnetje had ik het helemaal naar mijn zin. Dit voelde goed. Bijna net zo goed als veertien of vijftien jaar geleden en de verschillende jaren daarvoor, toen we in de voorjaarsvakantie naar de sneeuw gingen. 

Ik had daar deze week met wat heimwee aan teruggedacht en mijzelf toen toegesproken: Dat is voorbij, wees blij dat je dat ooit hebt kunnen doen maar wees reëel, dat kan niet meer. Ik sprak daar over met vriendinnetje L. We zijn in de fase aangekomen, dat het leven zich nu nog veel nadrukkelijker afspeelt in het hier en nu. Leven bij de dag en blij zijn met wat er kan.

Al wandelend overdacht ik dit alles nog eens. Niet blijven hangen in wat geweest is, niet steeds de blik gericht hebben op wat nog komen gaat. Genieten van het moment. Genieten omdat je de voorboden van de naderende lente al zo duidelijk kunt zien. Genieten van de mooie dag en niet denken aan de vele regen die voor morgen voorspeld is.  

Genieten van Pablo, die zonder te rukken en te trekken langs de dieren van kinderboerderij liep. Het was een mooie wandeldag, waar ik nu nog een beetje van nageniet. Een beetje paradoxaal, leven in het nu, maar nagenieten van gisteren, maar ik doe het toch, moet kunnen.   

                                      klik

mijn hond heet Hessel

hanscke | Zondag 18 Februari 2024 - 9:20 pm | | Standaard | Vijf reacties

EERTIJDS 36

SPELDJES


Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.


Met het in 1980 samenvoegen van onze twee huishoudingen, kwamen ook deze speldjes mee. De verzameling was van P. en zat in één of andere trommel. Ik vond dat eigenlijk wel jammer en op een goede dag heb ik iets gemaakt waar de speldjes opgeprikt konden worden. 

De speldjesverzamling dateert uit de midden zestiger jaren en ging vooraf aan de sleutelhangerrage. Ik heb nooit speldjes verzameld, maar ooit heeft dochterlief een heel lang koord van sleutelhangers van iemand gekregen, maar helaas hebben we die ergens verloren toen ze nog in de wandelwagen zat. 

Daarom maar terug naar de speldjes. Het is altijd weer een feest van herkenning als ik ze zie. Met de zolderopruiming afgelopen zomer heb ik dit gespaard. Het hangt daar ergens aan een kastdeur en het eet geen brood zou mijn moeder gezegd hebben.

Dat brengt mij terug naar allerlei slogans uit die tijd. Kent u ze nog?

  Oma bakt in croma is er zo één. Het Phoenix speldje verwijst naar de phoenix fietsen. Vader, moeder, broer en ik, we hadden alle vier een Phoenix fiets. Volgens mijn vader waren dat DE beste fietsen, beter dan Fongers of Empo.

Ik wil Bolletje, kent iedereen denk ik nog wel. het Settersetspeldje doet mij herinneren aan onder andere de nijlonkousen. Deze kocht ik bij Marly, de winkel van de ouders van mijn dierbare vriendin L. Wie kent het nog, dat je ladders in nylons kon laten ophalen? Voor 10 of 15 cent was de kous weer te dragen in plaats van een paar nieuwe te moeten kopen voor 1,95, of zelfs 2,25, wat best wel duur was in die tijd. Als ik goed snuif, ruik ik de geur van de nieuwe nylons als ik die uit de verpakking haalde.

En bij het laatste speldje hoor ik de slogan nog in mijn oren, Koenvisser, zo gemakkelijk...... Tja, lang vervlogen tijden. Toch altijd weer leuk om er even aan terug te denken. Het is van nul en generlei waarde, maar het zijn onbetaalbare herinneringen voor mij. Oh zeker, op het internet is er ook wel het één en ander van te vinden, maar dat ik het zelf nog als iets tastbaars heb maakt het voor mij nog net iets leuker.

                              klik

mijn hond heet Hessel

hanscke | Zaterdag 10 Februari 2024 - 2:04 pm | | Standaard | Tien reacties

VOORBIJ JANUARI


De eerste maand van het nieuwe jaar is reeds verleden tijd. En al weer ben ik er niet in geslaagd om mijn goede voornemens uit te voeren. Ik had mijzelf zo voorgenomen om weer veel regelmatiger en frequenter te bloggen, maar het is er (weer) niet van gekomen.

De shawlhulp, beschreven in een eerder blogje, vroeg tijd, maar er zijn vaak ook nog zoveel andere zaken die mijn tijd in beslag nemen en die zeker ook leuk nuttig en gezellig zijn. Een wandeltocht met vriendin D., een verhalenmiddag bijwonen, schouwburgbezoeken èn de gewone dagelijkse wandelingen met Pablo, naast de wekelijkse activiteiten zoals tennis en bridge.

De eerste bijeenkomst van de boekenclub is ook al weer geweest, dus moest er voor die tijd ook nog een boek gelezen worden. Vang de Haas, geschreven door Lana Bastasic stond op het programma. De schrijfster mocht zich verheugen op mooie recensies en literaire prijzen, maar wij, van de leesclub hadden zo onze bedenkingen. Ik vond zelf dat het verhaal van de Balkanoorlogen, de strijd tussen Bosnië, Servië en andere staten in het boek De Camino veel beter en daardoor veel indringerder beschreven is. Soms leek het bijna of de het verhaal ondergeschikt was geraakt aan de mooie volzinnen en beeldspraken die er werden gebruikt. Zal wel echt literatuur zijn, maar ik was er niet zo van gecharmeerd.

Aan het begin van dit jaar had ik ook nog een videogesprek over de mogelijke aanschaf van een hybride warmtepomp. Het klonk allemaal zo goed, zodat we maar besloten hebben tot de aanschaf van zoiets over te gaan. En omdat ik nog voor de jaarwisseling deze belangstelling had getoond, gold het aanbod van de aanschafprijs van december nog mèt de daarbij behorende subsidie. Scheelt toch al gauw een paar honderd euro. Eind januari is het ding geplaatst. 

Ik ben best een beetje trots op mezelf, dat we dit allemaal hebben gerealiseerd, eerst de zonnepalen, een aantal jaren geleden en nu die warmtepomp. We proberen bij de tijd te blijven.

En ach, dan was er ook nog een uitstapje. De eigenaresse van de Heidewachtelkennel, waar Pablo vandaan komt, is ook mede-eigenaar van een jachthondenschool en deze bestond vijf jaar. In het kader daarvan was er een lustrumwandeltocht. Het leek ons leuk om daar eens heen te gaan. Maar Limburg, ook al is het in het noorden, ligt wel een heel eind van Friesland weg en 10 uur aanwezig zijn is dan wel heel erg vroeg, daarom hadden we besloten om er maar een gezellig weekendje van te maken en ergens een hotel te boeken. Dat is Kevelaer in Duitsland geworden. Heel verrassend toen we daar op zaterdagmiddag, na in gecheckt te hebben, heen liepen. Het blijkt een bedevaartsoord te zijn wat per jaar bijna een miljoen bezoekers trekt.

De omgeving van de Limburgse Maasplassen is voor ons onbekend terrein. Misschien wel leuk om daar deze zomer eens een paar weken met vakantie heen te gaan. Daar valt nog genoeg te ontdekken.

Het jaar is nog maar één maand oud, maar er is dus al weer van alles gebeurd. Misschien net iets te veel om het allemaal in een gewoon tempo bij te houden, maar ik doe mijn best om wat rust in mijn leven in te bouwen. Dat was ook één van de goede voornemens die ik aan het begin van dit jaar had. En ik blijf mijn best doen om dat goede voornemen uitgevoerd te krijgen.

Gewoon 's morgens mijn krantje lezen en dan lezen over de expositie van Marcel Reijerman en genieten van de foto's van zijn schilderijen in de krant en niet gelijk een bezoek aan het museum plannen om dit daadwerkelijk te gaan zien. Iets in een blogje verwerken kan ook heel bevredigend zijn.

                                     klik

mijn hond heet Hessel

hanscke | Zaterdag 03 Februari 2024 - 3:23 pm | | Standaard | Vijf reacties

EERTJDS 35

SLOOP


Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.


Als ik dit had geweten, dan was dit kussensloop er denk ik niet meer geweest. Ik heb altijd gedacht dat toentertijd mijn (ex)schoonmoeder voor mij (ons) in de weer was geweest en dit bedgarnituur, zoals een setje van laken en twee slopen toen heette, zelf gemaakt had. Dat is ook een reden geweest dat ik de twee kussenslopen altijd bewaard heb.

Het laken heb ik al lang niet meer, mede omdat met de komst van de dekbedden lakens overbodig werden. Wie kent het nog, in een bed slapen, opgemaakt met een laken en dekens? Lang vervlogen tijd.

Hoewel er bij elk dekbedovertrek ook kussenslopen meegeleverd worden, gebruik ik de witte slopen nog vaak als ondersloop, hoewel deze daar minder geschikt voor zijn vanwege de roze sierrand. Maar och, in geval van nood.....

Bij de globale opsomming die ik in mijn gedachten maakte, toen ik met deze rubriek begon, het beschrijven van 50 objecten ouder dan 50 jaar, kwam ook dit kussensloop bovendrijven. Dit zou dus ook een onderwerp kunnen zijn, want inmiddels is dit sloop meer dan 53 jaar oud.

Maar toen ik vanmorgen deze foto's maakte, viel dit kussensloop door de mand. Aan de naden te zien is het helemaal geen eigen maaksel. Zelfs de rand is er niet zelf op gezet, dit is zover ik het aan het stiksel kan zien, fabrieksmatig gebeurd. Hoe ik er ooit bij ben gekomen dat (ex)schoonmoeder dit zelf gemaakt zou hebben weet ik niet. 

Het kussensloop is door het lange liggen inmiddels danig verkleurd en ook is er een stuk van de zijnaad los. Dit is dus één van de dingen die geen langer leven beschoren is. Ik denk dat het zo langzamerhand richting zak oude vodden en todden gaat, maar het heeft nu nog een keer dienst gedaan als onderwerp van deze rubriek mèt de bijkomstigheid, daarmee de herinneringen aan lakens en dekens nog een keertje naar boven halend. 

                                 klik

mijn hond heet Hessel

hanscke | Maandag 22 Januari 2024 - 1:07 pm | | Standaard | Vier reacties

SHAWLHULP


Nee, mantelzorg zou ik het niet willen noemen, het was immers niet langdurig; ik zou het meer shawlhulp willen noemen. Vriendin E. had mij gevraagd om stand by te willen zijn voor haar en T. tijdens en direct na haar operatie. Er waren twee omleidingen bij het hart gepland.

Door een plotselinge opname, vlak voor de jaarwisseling, kwam alles in een stroomversnelling. De operatie is inmiddels naar tevredenheid uitgevoerd.

Maar tijdens het herstel kwam er even een kink in de kabel. Daags nadat E. haar intrek genomen had voor een kort verblijf in een verpleeghuis voor verdere revalidatie, ging het even helemaal niet naar wens. Het hoesten, wat na de operatie in het ziekenhuis was begonnen, nam alleen maar toe en ook de koorts bleef maar stijgen. Reden voor de behandelend verpleeghuisarts om contact op te nemen met het ziekenhuis.

Er werd besloten dat vriendin E. per ambulance terug naar het ziekenhuis zou gaan. De arts lichtte mij in vroeg mij naar afdeling X te gaan, daar zou ik E. en T. dan wel treffen.

Onderweg bedacht ik al, dat dit waarschijnlijk helemaal niet het scenario zou zijn. Ik had immers ervaring genoeg met echtgenoot, vijf jaar geleden. Tot drie keer, na ontslag mèt de mededeling, u mag nog 14 dagen de afdeling bellen om raad, wat we dan ook deden, werden we telkenmale naar de spoedeisende hulp verwezen, waar na vele vragen en allerhande onderzoeken dan weer tot opname besloten werd. Zelfs op de dag van ontslag toen het na drie uur thuis te zijn geweest al weer helemaal mis was.... 

Maar goed, ik wilde niet eigenwijs zijn dus ik ben eerst maar naar afdeling X gelopen, misschien was het protocol bij een verwijzing door een verpleeghuisarts anders. Niet dus. men was niet op de hoogte.  Dus toen maar naar spoedeisende hulp. Daar heb ik even zitten wachten, ik zou gehaald worden, maar dat gebeurde niet en toen er een deur openging ben ik zelf maar op zoek gegaan en had ik ze, E. en T. al snel gevonden. De ambubroeders waren nog met de overdracht bezig.

Er werden weer vele vragen gesteld en onderzoeken gedaan, waaronder een paar longfoto's. En ja ook een coronatest en een influenzatest. De laatste test was positief. Het bleek dus een beste griep te zijn. Dat mevrouw zich behoorlijk ziek voelde was logisch, maar geen reden om mevrouw weer op te nemen, ondanks de zware operatie van een aantal dagen geleden. 

Dus, behoorlijk ziek, per ambulance naar het ziekenhuis, in pyjama met een warme trui erover en een paar sloffen aan de voeten in een rolstoel richting uitgang naar mijn auto. Ik kreeg gelukkig nog wel de tijd om deze van het verderop gelegen parkeerterrein op te halen. En zo sukkel je dan weer gedrieën richting verpleeghuis. Daar aangekomen maar gauw het bed in om verder uit te zieken. En ja, ik had toch ook even tijd nodig om de flash backs tot stilte te manen. 

Gelukkig knapt vriendin E. weer op, zodat de revalidatie na de operatie ook weer op gang kan komen. Zo langzamerhand merk ik, dat ze het samen wel weer kunnen rooien en is mijn hulp niet meer nodig. 

Met dit blogje wil ik laten zien, dat wij als ouderen elkaar heel goed kunnen ondersteunen bij wat moeilijker situaties, maar omdat nu allemaal mantelzorg te gaan noemen gaat mij te ver. Daarom mijn zelfverzonnen kreet, shawlhulp, een lichtere vorm van mantelzorg omdat het kortdurend is. 

                 klik

mijn hond heet Hessel

hanscke | Vrijdag 19 Januari 2024 - 3:01 pm | | Standaard | Vijf reacties